Poranek zdawał się być nieco bardziej spokojny, szczególnie jeśli porównamy do poprzedniego wieczora, jednak kajdanki i zachowanie Nicka jasno przypominały, że nie wszystko jest w porządku.

Marian dokończył w ciszy śniadanie nie robiąc większej afery z samych kajdanek. Oczywiście, jego duma cierpiała, ale pokrzepiał się myślą, że nie cała drużyna była ślepo posłuszna Nickowi. Wydawało się, że jego jedyną przewagą jest wiedza, którą trzymał skrupulatnie dla siebie, nie dzieląc się nawet ze swoją towarzyszką-stalkerką.

Bardzo to było dziwne. Wydawało się, że w tak dziwacznym i niebezpiecznym miejscu każdemu zależałoby na dzieleniu się wiedzą zwiększającą przeżywalność, ale z jakiegoś niezrozumiałego dla Polaka powodu ich przewodnik wolał trzymać wszystko dla siebie.


W temacie bransoletek podniósł ręce do góry w geście pokoju.
- Dajcie spokój, niech Dick ma swoje pięć minut chwały, nawet jeśli to jedyny sposób w jaki potrafi pokazać swoją "wyższość".

Cała sytuacja była bardziej surrealistyczna niż sama strefa. Było to o tyle niesamowite i niezrozumiałe dla Mariana, że to on ryzykował życiem dla zdobycia i przetransportowania ekwipunku i ratowania życia innym, podczas gdy ich przewodnikowi zdawało się nadal ciążyć, że ma kogokolwiek ze sobą zabrać. Po co w ogóle ich wybudzał z takim nastawieniem? Nie miał zamiaru jednak zadawać tych pytań na głos. Przynajmniej jeszcze nie. Póki co drużyna była podzielona przez dylematy moralne i Zapała nie miał zamiaru pogłębiać przepaści, ponieważ oznaczało to ograniczenie ich szans na przetrwanie. Z drugiej strony ciekaw był do jakich sadystycznych aktów zdolni są tak zwani towarzysze na każde skinienie człowieka podającego się za jedyne źródło zbawienia? Nie chciał wiedzieć, ale był pewien, że wkrótce znajdzie na to odpowiedź.


- Sigurn, zapomniałaś o Abi. - usta Polaka wykrzywił na chwilę grymas gdy wskazał drugą "babkę" w drużynie. - Nie bądź taka samolubna, ok? -



Dokończył śniadanie i tak jak pozostali wziął się za pakowanie. Pozbył się zniszczonego ekwipunku zastępując go pełnowartościowym sprzętem znalezionym w kryjówce.

- Joe, pomożesz mi założyć plecak? W tych kajdankach jest to naprawdę skomplikowane - odezwał się do wielkoluda. - Myślę, że najlepiej będzie jak odepniemy paski trzymające pasy i zapniesz je jak przełożę ręce, ok? - Zapała nie miał ochoty zwracać się o pomoc do nikogo, kto mierzył do niego lub groził mu śmiercią. A Joe, bądź co bądź zawdzięcza mu życie.

Upiorny krajobraz dołożył monotonię do pieszej wędrówki. Wilgraines już wcześniej przedzierał się przez gruzowisko z kopią Mariana, więc poniekąd było mu łatwiej. Tylko w teorii. W praktyce miał szczerze dość osuwisk z kamieni i kilkukrotnie dał temu wyraz w siarczystych przekleństwach.

- To rodzaj rośliny... - wyjaśnił spokojnie, zwracając się do Sig, słysząc jej wcześniejszy komentarz. Wreszcie miał okazję wykazać się wiedzą z uniwersytetu. - Takie "zioło" dla kotów. - mrugnął porozumiewawczo. - Stymuluje je i mocno oddziałuje na zachowanie, przynajmniej w dawnym świecie, ale przypuszczam, że podziała również na Koichiego albo odwróci uwagę stworów strefy od naszego kolegi. Zresztą szkoda tracić czas na przypuszczenia i dywagacje. Załóżmy obóz do czasu nim wrócą stalkerzy zgodnie z wytycznymi i wiedzą. Szkoda byłoby w głupi sposób ściągnąć na siebie kłopoty.

- I faktycznie golnijcie sobie po kielichu na otrzeźwienie. Nicky jaki jest, każdy widzi. Ale ciągnie nas do muru, a o to w tym wszystkim chodzi przecież... - powiódł wzrokiem po krewkich towarzyszach.

Po chwili Mervin zajął się przygotowaniami do rozbicia obozowiska. Chciał być przydatny i starał się budować lepszą atmosferę wśród hibernatusów razem z Sigrun. Wspólny wysiłek mógł zjednoczyć grupę w swoistej misji. Misji, której celem było przeżycie, a nie śmierć z powodu niesnasek i głupiej dumy...

Marian wysłuchał monologu Abi grzecznie nie wtrącając się. Nie pisnął słowem, że nie opluł Nicka, nie skomentował faktu, że zużywa ich zapasy podczas gdy ryzykując życiem przytachał cały plecak fantów jaki następnie zostawił w kryjówkach stalkerów. Nawet nie przypomniał tego, że uratował życie Xsero dwa razy i Keiry raz gdy ich wspaniały przewodnik zostawił ich na pewną śmierć. Po prostu nie było sensu dyskutować z kimś, kto nie tyle że nie chce słuchać. Zapała był prawie że pewien, że kompas moralny dziewczyny dział tak samo sprawnie jak normalny kompas w Strefie i stalkerka.
Wzruszył więc jedynie ramionami spinając słowa dziewczyny filozoficznym stwierdzeniem:
- Ludzie zawsze są zaskoczeni gdy traktuje się ich z wzajemnością, Abi. -
Spojrzał na drugiego stalkera dodając
- Masz jednak racje w tym, że ta sprzeczka zaszła zdecydowanie za daleko i trzeba ją zakończyć jednak... - przerwał łapiąc się, żeby nie powiedzieć więcej. Machnął ręką jakby chciał zbyć temat.

~ ...jednak nie spodziewaj się, że dostaniesz szacunek w zamian za traktowanie innych jak śmieci. ~ dokończył w myślach.
Westchnął wzruszając ramionami. Miał tego nie mówić, i tak powiedział już za dużo, ale nie mógł się powstrzymać. Mógł tylko starać się żeby nie zabrzmiało to jak oskarżenie, którym de facto było.
- Jedno jednakże muszę powiedzieć: nie wiem jak nisko musieliśmy upaść jako ludzkość, skoro uważasz że będziemy zabijać się za to jak ktoś się zachowuje. Myślę, że mogę mówić to za nas wszystkich, że tam skąd pochodzimy nikomu by nawet to do głowy nie przyszło. - wzrok Polaka był pozbawiony zwykłego zawadiackiego uśmieszku jaki miał dla Abi. Był mieszanką smutku i zimnej obojętności. Coś z tym światem było zdecydowanie spierdolone i wykraczało zdecydowanie poza Strefę.

- Także wracając do sedna, spróbujmy miękki reset. - zakończył rozcierając nadgarstki. Dopiero teraz poczuł jak bolesna dla rąk była noc w kajdankach. Poprawił plecak i bez dalszego słowa ruszył za stalkerami.

Droga była paskudna. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem widać było zniszczenia lub tę cholerną czerwoną mgłę. Nawet Marian jako hardcorowy survivalowiec z poprzedniej ery miał trudności z orientacją w terenie.Ciągi komunikacyjne w postaci ulic i chodników praktycznie przestały istnieć, co skutkowało koniecznością ciągłego lawirowania pomiędzy pagórkami gruzu i lejami po bombach.

W obu przypadkach pełnymi wystających na nieuważnych wędrowców żeliwnych prętów i zdradzieckich popękanych, roztopionych i przede wszystkim dość luźno ułożonych cegieł, szkła i fragmentów żelbetonowych konstrukcji. Czasem można było rozpoznać zwiędłe fragmenty latarni przypominające spalone zapałki z czarną i wykręconą nienaturalnie główką, jednak zwykle nie było widać nawet tego.

Marian starał się pomagać pozostałym hibernusom, nienawykłym do takiego rodzaju wędrówek. Wskazywał luźne lub niebezpieczne fragmenty gruzowiska tym idącym za nim i pomagał schodzić ze zbyt stromych zboczy.

[media]https://bis.gazeta.pl/im/2f/c7/15/z22838063V.jpg[/media]

To co się uchowało to fragmenty budynków wystające gdzieniegdzie fronty budynków, jednak większość z nich wyglądała jakby miała zamiar dołączyć do swoich przedwojennych kumpli w morzu gruzu pod byle bryzą.

~ Całe szczęście, że nic nie wieje ~ pomyślał przechodząc pod jedną z takich ścian.
Zapała starał się mimowolnie zapamiętać układ tych charakterystycznych punktów na wypadek gdyby faktycznie zostali zdani tylko i wyłącznie na siebie, choć wedle słów stalkerów było to stratą czasu, Strefa zmieniała geografię i coś, co Einstein nazywał chyba czasoprzestrzenią w taki sposób, że pewnie i tak nic by mu to nie dało.


Idąc tak krok za krokiem zatopiony we własnych myślach Marian przypomniał sobie o metrze. Tam na dole, będąc w tunelach udało mu się razem z wielkim Joe przejść w obie strony bez żadnych "zakłóceń" przestrzeni. Trzymali się wyznaczonej ścieżki wierząc, że trafią do celu i trafili. Być może tu jest podobnie? Być może ta cała Strefa rządziła się prawami narzuconymi przez wolę? Okultyzm zna takie przypadki.



Wreszcie zatrzymali się. Para stalkerów dyskutowała o kolejnych krokach, a reszta czekała kilka kroków dalej. Wyciągnął swoją ostatnią paczkę fajek z kieszonki na ramieniu. Tyle razy już rzucał, a mimo wszystko zawsze wracał do nich z pewnym utęsknieniem.

Poczęstował się jednym oddając resztę Sigrun, która wydawała się potrzebować nikotyny zdecydowanie bardziej od niego.

- Widziałem całkiem niezłe miejsce parędziesiąt metrów za nami. - odpowiedział w temacie miejscówki do ukrycia się. - Budynki nie ucierpiały aż tak bardzo, kilka miało całkiem nieźle utrzymane pierwsze piętro, powinny się nadać. Dodatkowo na górze można mieć całkiem niezły punkt obserwacyjny, choć jest się odsłoniętym na Strefę. - zaciągnął się papierosem czując jak dym nieprzyjemnie gryzie gardło. Ostatniego fajka zapalił chyba przy "lodówce", albo w pierwszej bazie. Kiedy to było?
- Przejdę się sprawdzić - dodał po chwili obserwując znikających w oddali stalkerów.

-I ja pójdę - powiedział Koichi, zdejmując z siebie nieporęczny pakunek z 8 konserwami, zapasową pelerynę i pojemnik z wodą. -Tylko to będę musiał komuś zostawić, bo za bardzo hałasuje - dodał. -Poszukajmy jakiegoś miejsca z dwoma wyjściami.
Marian skinął głową twierdząco rozglądając się po pozostałych.
- Weźcie niezbędne minimum i idźcie, a my poczekamy - zaproponował David.
- Oni pójdą, a my będziemy stać i nic nie robić? - Sigrun uniosła brwi.
- My będziemy się bacznie rozglądać dokoła - odparł David.
Zwiadowcy ruszyli ulicą, w poszukiwaniu kryjówki. Koichi szukał jakiweoś budynku z dobrze utrzymanymi schodami przeciwpożarowymi. W ten sposób mogliby zapewnić sobie dodatkową drogę ucieczki, po której nie wejdą na przykład czworonożne stwory.
-Znajdźmy jakieś pomieszczenie z dwoma wejściami/wyjściami. Nie wiemy co potencjalnie może nas zaatakować, więc dobrze mieć możliwość skorzystania z planu B. I zwiewania, gdy sytuacja stanie się krytyczna.
- Będzie ciężko. - odpowiedział Marian wskazując na resztki zachowanych ścian nieopodal. - Tam widziałem zachowany parter, więc jeśli coś, to tam są nawiększe szanse. - powiedział ruszając ostrożnie. Wspiął się po gruzie ostrożnie omijając wystające z niego żelazne pręty.

Podszedł do ściany oceniając jej wytrzymałość. - Nie wygląda to zbyt bezpiecznie. Te są co prawda grube i widać w lepszym stanie… - Budynek musiał być dość niski, bowiem oprócz zachowanego parteru miał relatywnie mało gruzu na “dachu”.

Wszedł do czegoś, co mogło być klatką zniszczonego budynku. W środku powitał go smutny obraz wąskiego brytyjskiego korytarza idącego w głąb. Z prawej strony były zawalone schody na piętro. Ściany nosiły jeszcze resztki boazerii i tapety, ale nie sposób było stwierdzić co przedstawiała. Wszędzie pełno było gruzu i wystających ze ścian kabli. Zapała zrobił kilka kroków macając ściany. Czuł się jakby ponownie zagłębiał się w niedostępne zwykłym ludziom bukry zamkniętej części kompleksu Wilczego Szańca. Nie miał tylko ze sobą działającej latarki.

Minął całkowicie zawaloną łazienkę po prawej. Korytarz prowadził prosto jednak po kolejnym metrze kończył się zawalonym przejściem. Polak odwrócił się do stojącego w drzwiach japończyka kiwając przecząco głową.

Wyszli i spróbowali szczęścia z kolejnymi drzwiami. Tym razem prowadziły w dół do garażu, jednak niemal kompletnie zawalonego. Być może jedna osoba znalazłaby dla siebie miejsce w uchowanym fragmencie, który nie mógł mieć więcej niż 1.5 metra kwadratowego.
Dopiero w czwartej klatce znaleźli coś obiecującego. Podobnie jak w poprzednich, wchodziło się do drobnego przedsionka gdzie po prawej były zawalone schody i wąski korytarz na wprost prowadzący w głąb. Podobnie jak wcześniej za schodami znalazła się zniszczona i zawalona łazienka, a korytarz kończył się zawalonym wejściem do kuchni. Tutaj jednak była zasadnicza różnica. Po lewej stronie znajdowała się niewidoczna na pierwszy rzut oka wnęka po wejściu do salonu. Marian kiwnął Takesumiemu i przecisnął się powoli i ostrożnie sprawdzając ściany.

Salon mógł mieć około 25-30 metrów kwadratowych w czasach swojej świetności. W chwili obecnej wszędzie walały się cegły, betonowy gruz i rozwalone meble. Marian mógł to zobaczyć, ponieważ na przeciwległym końcu, gdzie powinno być wyjście do “ogrodu” znajdowało się… wyjście do ogrodu. O ogrodzie nie było mowy, jednak w dochodzących czerwonawych promieniach światła Zapała widział unoszące się drobinki kurzu. Podszedł bliżej. Przejście wysokie na dwa metry było z drugiej strony przysłonięte blachą, która mogła być np. fragmentem ogrodowej altany, lub dachem sąsiedniego domu. Na zewnątrz panował ten sam ponury krajobraz co po drugiej stronie budynku.

Polak wrócił do Koichiego zdając relacje.
- W razie czego próbowałbym uciekać tamtym wyjściem. Ten wąski korytarz może okazać się zbyt wąski i stratujemy się nawzajem jeśli przyjdzie nam uciekać.
Z drugiej strony, patrząc na to tę całą Strefę, to raczej nie bedą typowe niebezpieczeństwa do jakich przywykliśmy - zakończył lekko krzywiąc się do swojej myśli.