[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=MSuHACeorAs[/MEDIA]










Występują:

~

~

~

W całkiem innym, bardzo odległym miejscu...
Stacja Maggelan-Tethannis
poziom 22, areszt

Stacja Maggelan-Tethannis
poziom 17, “targowisko”

Nightfall zatrzymał się przed dziewczyną. Zaskoczyła go. Promienie światła lampy korytarza połyskiwały na wilgotnych, nastroszonych włosach. Cień padał na pokrytą kilkudniowym zarostem twarz, a usta dłuższą chwilę nie mogły znaleźć słów. Miał poważny kłopot by nie gapić się nachalnie na te wszystkie wcięcia, które projektant umieścił ku jego zgubie, co dopiero zebrać myśli i powiedzieć coś mądrego. Przeszkadzał alkohol szumiący w głowie. Także to, że miał na sobie jedynie przewieszony przez ramię ręcznik, spodnie, które bez pasa trzymały się dość nisko na biodrach i rozchełstane, niezasznurowane buty. Nic więcej, w końcu w międzyczasie robił pranie. Był kompletnie nieprzygotowany, a ona tak cholernie blisko.

- Chętnie przetańczyłbym z tobą ten bal, co to się wybierasz, ale w najbliższym czasie za chu... - urwał, jakoś nie wypadało mu kląć, nie w jej towarzystwie. - Nie zdołam wyczarować nic, co pasowałoby do tej obłędnej sukienki - podparte komplementem alibi, by przez moment, całkiem legalnie, podziwiać krój i fason, i linię talii. Przyjemny dla oka kolor, geometryczne wzory oplatające materiał dekoltu. Okręgi, elipsy, które hipnotyzowały, prowadząc wzrok ku epicentrum. Zganił się w myślach, orientując dokąd go wywiodły. Och, zmyślna pułapko. Czuł rękę Becky w doborze kreacji. Dziewczyny wszystko przemyślały. Tylko stań w niej przed nim, a padnie ci do stóp. Tak to szło panno Ryder? Niech cię cholero, nie jesteś daleka od prawdy.

Uniósł głowę, bezpieczniej było spoglądać w błękitne oczy. Natchnęła go myśl, czy równie intensywny i głęboki jest lazur oceanów jej rodzinnej planety, czy równie kojący? Nigdy tam nie był i nie wiedział dlaczego, ale bezkresne oceany wydały mu się czymś naturalnym dla miejsca z którego pochodzi.

- Dobrze zobaczyć cię całą i zdrową - tembr jego głosu brzmiał ciepło i łagodnie. - Bez żadnych maszkar w tle - zbliżył się i przychylił ku jej twarzy. Wciągnął powietrze tuż przy policzku. Nie musiał, ale przecież każdy pretekst był dobry by znaleźć się jeszcze bliżej. - Tęskniłaś? O, na pewno. Z tej tęsknoty poszło już nawet trochę szkła. Godzi się tak, parę godzin po operacji? - zapytał z udawanym wyrzutem. Był tuż przy jej uchu, niechcący musnął ustami jego płatek, wyszeptał. - Zostało ci coś jeszcze? U mnie już tylko przygnębiające pustki.


Isabell zachichotała, zarzucając mężczyźnie ręce na szyję. Stojąc na palcach, wpatrywała się z bliska w jego twarz, między ich ustami były zaś ledwie centymetry.
- Też tęskniłeś, prawda? - Szepnęła zarumieniona, a strzelec wyczuł oprócz alkoholu, również delikatną nutkę perfum.
- Nie powinnam tyle pić… Doc zabronił... - Znów zaśmiała się cichutko.

- Doc propaguje abstynencje? - Night wyraził zdziwienie. - Chyba po to, by mieć więcej dla siebie. To jak? Użył słów "nie pić" i przy tym nie umarł? Powiadam wam koniec świata jest bliski - drwił wesoło. Patrzył na nią i wiedział, darzyła go równie nieobliczalnym, gorącym afektem, szalona. - Tęsknie, gdy tylko znikasz mi z oczu.

Za jakieś trzydzieści-kilka godzin przyjdzie im się rozstać. Był gotowy znieść ból. Nie mógł pozwolić jej zostać na statku. Śledztwo, obława, oskarżenie o terroryzm. Obrazy pojawiające się w umyśle mężczyzny były aż nazbyt wyraźne.
Patrzył na Isabell i znał tylko jeden sposób by zatrzymać czas. Nie myśleć już o niczym więcej. Tylko o czerwieni szminki, dotyku jej ust. Ujął dziewczynę, przyciągnął do siebie. Niknęła w jego ramionach, tak krucha i ulotna. Złączył się z nią w namiętnym pocałunku.


Była snem, z którego nie chciał się budzić, pięknym, cudownym snem. Isabell odwzajemniła pocałunek, drżąc na całym ciele. Najpierw delikatnie, spokojnie, po chwili zaś z coraz większą namiętnością, odrobinę nawet wprowadzając do zabawy języczek. Zsunęła dłonie z jego karku, wodząc nimi po nagim torsie mężczyzny.

Ręce mężczyzny podążały w dół, poniżej linii pleców. Uniósł Isabell lekko nad podłogę. Przechylił się w tył, pozwalając całemu jej ciężarowi spocząć na sobie. Powoli odkrywał wszystkie tajemnice dziewczyny, która tak nagle porwała jego serce. Na razie zmysłem dotyku, przez materiał sukienki. Ten marszczył się i odsłaniał coraz więcej, gdy Night odwrócił się, ruszył w przód, przyciskając ją do ściany. Na powrót oddał jej grunt, ale nie miał zamiaru oddać wolności, pozwolić na ucieczkę z niewoli jego ramion. Wodził palcami po aksamitnej skórze uda, zachęcając by nie tylko dłońmi go objęła.

Isabell aż zachłysnęła się powietrzem, gdy ręka mężczyzny znalazła się na jej nodze. Cała spięła się mocno w górę z jękiem wielkiego zaskoczenia i spojrzała Nightfallowi w oczy. Przygryzała wargę, jej lico było rozpalone, oczy błyszczały, szeroko otwarte.
- Pozwól - Szepnęła i pochwyciła jego dłoń, przesuwając ją coraz wyżej i wyżej, po biodrze, po brzuchu, na jedną z mięciutkich piersi. Jej palce z kolei ześlizgiwały się po jego torsie, znikając w na wpół otwartych spodniach. Pochwyciła jego nabrzmiewającą męskość, ponownie namiętnie całując mężczyznę. Po chwili zaś, gdy oboje łapali po raz kolejny oddech, dziewczyna z tajemniczym uśmieszkiem zsunęła się w dół, klękając tuż przed Nightfallem.

Zachęta przeszła najśmielsze oczekiwania. Night wiedział, że Iss była bardzo emocjonalna, w swych emocjach nieobliczalna, ale nie... nie mógł już dłużej analizować, porywany pieszczotami. Pełną seksualnego napięcia bezpośredniością. Początkowe przyjemne mrowienie przeradzało się w żądzę. Uległ jej. Chwycił dziewczynę za włosy i zbliżył do siebie. Pożądliwie patrzył, jak bierze go do ust. Jak pod dotykiem jej warg i języka twardnieje do granic. Obraz tej niewinnej twarzy i lubieżnego spojrzenia budził w nim skrajne odczucia. Jęknął z rozkoszy, gdy wykonała kolejny ruch. Szarpnął, przyciągnął raz jeszcze, odrobinę za mocno. Tak przyjemnie, że tracił kontrolę. Nie chciał. Musiał ją powstrzymać. Sprawić by to nie on, a ona nie wytrzymywała, jęczała i wiła się z rozkoszy. Nie zdołał, Isabell zignorowała jego gest, gdy próbował unieść ją z kolan. Nie przestawała. Pieściła nabrzmiałą męskość ręką, ustami, języczkiem, z góry do dołu, każdy centymetr, czuł, że długo nie wytrzyma. Spojrzała na niego, z uśmiechem w oczach, nie przerywając pieszczot, a odsłaniając zgrabnie swe kształtne piersi, by miał co podziwiać, by było mu jeszcze przyjemniej. Ssała, lizała, sprawiała przyjemność obiema już dłońmi, nie zapominając i o pieszczotkach jego klejnotów. Był już naprawdę blisko, bardzo blisko, czując gorąc jej ust, tak strasznie gorąco, jego dłonie mimowolnie objęły głowę dziewczyny…

Night nie zdołał powstrzymać nadchodzącej ekstazy. Fali rozchodzącej się gwałtownym spazmem po całym jego ciele. Rozlewającej przypływem w jej ustach. Ona jednak nie przestała, nie przestała go pieścić. I nie uroniła ani kropelki. Oddychał głęboko. Przeszył go bodziec tak intensywny, że kręciło mu się w głowie. Spoglądał z góry na tą nieokiełznaną dziewczynę, uśmiechającą się do niego słodko. Jak ona to robiła, nawet teraz pozostawała tak niewinna i piękna. Szalał za nią z każdą chwilą coraz bardziej. Isabell oblizała swoje usteczka, przekrzywiając zabawnie głowę w bok. Była jednocześnie niezwykle kokieteryjna i zarazem czarująca, była wprost jak marzenie. Uśmiechając się, wyciągnęła do niego dłoń, by pomógł jej wstać…

W oddali dało się słyszeć metalowe kroki, zbliżające się do pary. Widać TRX wybrał się na małą wycieczkę. Akurat sobie znalazł moment… W końcu go zobaczyli.
- Nightfall, Isabell, witajcie - odezwał się najzwyczajniej na świecie.

Nightfall stał tuż przy Isabell, splatając z nią palce jednej dłoni, drugą obejmując w talii, wygładzając materiał sukienki. Szeptał jej coś do ucha. Przeniósł spojrzenie na niespodziewanego gościa.
- Arhon - odpowiedział na powitanie robota. - Zaprzyjaźniasz się ze statkiem? Nic nie ugrasz stary. Feniks kocha Becky.

- Zapoznaje się z nim. Nightfall, ta jednostka nie posiada obwodu SI. Przez co nie może kogoś kochać - widać że robot nie zrozumiał żartu, o ile można na metalowej powierzchni dostrzec jakiekolwiek oznaki ekspresji.
- Coś się stało? Nightfall twoja wymiana gazów jest lekko przyśpieszona, tak samo jak u kapitan Leen’y.

- A czy androidy śnią o elektrycznych owcach? - strzelec się zaśmiał. - W szachy rozjedziesz mnie w pięciu ruchach, ale z abstrakcyjnym myśleniem u ciebie marnie. Lubimy gry słów. Połączenia, które pozornie nie mają logicznego sensu. Poczekaj, aż zobaczysz nas kompletnie zalanych. Od surrealizmu, albo przegrzeją ci się obwody, albo załączy tryb "killallhumans".
Isabell go rozpaliła, a teraz przyszło mu stygnąć w przeciągu korytarza. Spojrzał na nią, starając się wybadać jak znosi obecność robota. Sam miał zamiar jak najszybciej się stąd ruszyć, z nim lub bez. Pociągnął dziewczynę lekko za dłoń, prowadząc w stronę kajuty. Wymiany gazów nie skomentował. Maszyny sprowadzały wszystko do pospolitych procesów życiowych. To takie... pozbawione uroku.

- Spokojnie, nie musicie się bać. Posiadam tylko trzy tryby pracy: ładowania, zwykły oraz bojowy. To Ja decyduje który tryb jest włączony i kogo zabijam. Dlatego nie musicie się bać że przypadkiem to was spotka - spokój robota był…. komiczny, dla nie których mógł być nawet irytujący - Propozycja gry w szachy jest interesująca. Z przyjemnością bym ją przyjął.

Isabell stała się dosyć nerwowa. Szybciutko przysłoniła co miała odsłonięte, w trakcie rozmowy zaś jedynie od czasu do czasu przelotnie się uśmiechała.

- Innym razem - Night odpowiedział droidowi. - Chcę porozmawiać z Isabell, o… naszych organicznych sprawach, mało zerojedynkowych. Wcześniej nie było zbyt wielu okazji.
Bawiło go skrępowanie dziewczyny, po tym czego doświadczył przed chwilą. Chyba, że tylko przy nim potrafiła zrzucić wszystkie blokady. To byłoby słodkie. Schował rękę za jej sylwetkę, by ta stała się niewidoczna z perspektywy droida i złapał blondynę za tyłek. Uśmiechnął się przy tym łobuzersko. Była gorąca, a on momentalnie zdał sobie sprawę, że droczenie się z nią jest bronią obusieczną. Oczami wyobraźni widział jej pośladki wypięte zniewalająco na łóżku. Uniesione do góry, ponad wygięte w łuk plecy... wypuścił powietrze w głębszym wydechu. Trzeba było się oddalić, zanim Arhon wróci do pytań o przyspieszoną wymianę gazów.
- Chodźmy najdroższa - mówił do niej cicho, by zmieścić się poniżej granicy odbioru sensorów Arhona. - Chcę ci pokazać, jak czuły potrafi być facet, którego po wyjściu spod prysznica, spotyka coś tak... - już dobrze wiedziała jak niesamowitego.

- Co Ty na to, żebym przyniosła tą flaszkę, o której wspominałeś? - Dziewczyna uśmiechnęła się do Nighta przelotnie, zerkając gdzieś w korytarz. Może i był w niej zadurzony, wyraźnie jednak widział, że na jej twarzy malowało się jakieś podenerwowanie. Czyżby aż tak stresująco na nią działała obecność TRX-215? No chyba, że chodziło o co innego…

Arhon odprowadził dwójkę wizjerem odwracając przy tym głowę aż wreszcie całe ciało. Jednostki organiczne zaiste są bardzo interesujące…..

- Ja pójdę - Night odpowiedział. Obserwował badawczo dziewczynę, ale zrzucił jej napięcie na karb tej całej szalonej sytuacji. Może złapała moralniaka. - Kobieta, która wykorzysta cię w korytarzu, a potem jeszcze skoczy po flaszkę to... to szczyt marzeń. Nie bądź już takim ideałem - odgarnął jej włosy za ucho, pogładził po policzku. - Wszystko w porządku?

- Za chwilę przyjdę, naprawdę - Szepnęła Isabell jakoś tak dziwnie, po czym pocałowała na szybko Nightfalla w policzek - Dobrze? - Zrobiła krok od niego, choć oboje nadal mieli złączone dłonie.

- Jesteś pewna? - zachowanie dziewczyny było co najmniej niejasne, ale przecież nie mógł jej niczego zabronić, ani tym bardziej naciskać. Zbliżył się jeszcze, przytulił i pocałował w blond czuprynę. Trwał tak moment, nim w końcu ją puścił. - Wracaj szybko - odprowadził Isabell wzrokiem, gdy znikała w korytarzu. Zamyślony udał się do własnej kwatery.


Przez pierwsze piętnaście minut miał jeszcze nadzieję, że niedługo się zjawi. Kolejnych dziesięć przeczekał nerwowo, zastanawiając co mógł zrobić nie tak. Był zaniepokojony, w ten śliski nieprzyjemny sposób, który pełza w trzewiach i mówi, że coś jest bardzo nie w porządku. Silne złe przeczucie. Zarzucił na siebie tank top. Wygrzebał pokładową apteczkę. Równie dobrze mogła gdzieś zasłabnąć. Tak niewiele przecież minęło od operacji. On powinien być tym który zachowuje tu rozsądek. Miał sobie za złe, że przy niej nie potrafił. Wyszedł z kajuty, nawet nie zwracając uwagi na zamknięcie drzwi. Chciał jak najszybciej odnaleźć Isabell. Miejsca gdzie trzymali flaszki, jej własna kwatera, impreza u Doc'a. Może właśnie zapijali się z Dave'm, a on niepotrzebnie się martwił. Nawet by mu ulżyło.

Zarówno w kuchni, jak i stołówce jej nie było. Strzelec skierował więc swe kroki do kajuty, którą przydzielono Isabell. Stojąc przed drzwiami, najzwyczajniej w świecie nacisnął jeden z guzików na panelu obok nich. Czekał sekundę, dwie, z walącym sercem. Czy za chwilę będzie musiał ciąć drzwi palnikiem?
- Kto tam? - Usłyszał w końcu jej głos w małym głośniczku.

- Night - strzelec odpowiedział w mikrofon interkomu. - Jeśli nie chcesz mnie oglądać to okej. Już się bałem, że może gdzieś zasłabłaś i chciałem cię odszukać. Choć nie, to wcale nie okej - poprawił. - Tylko nieco lepiej niż ta druga opcja.
Stał nie wiedząc co powinien zrobić. Mimo wszystko ucieszył się, słysząc jej głos.
- Mogę wejść?

Zamiast odpowiedzi, usłyszał wyraźne westchnięcie, i jakby pociągnięcie nosem.
- No… ok - W końcu coś odpowiedziała, po czym rozległ się dźwięk odblokowywanych drzwi.

Ledwie mężczyzna wszedł, wyczuł woń alkoholu, niczym w najprawdziwszej gorzelni. Sukienka Isabell leżała w nieładzie na podłodze, podobnie butki. Całości zaś dopełniała pusta flaszka leżąca na łóżku, z której chyba nieco się wylało, sądząc po plamie na pościeli. Sama dziewczyna zaś przebywała w owym łóżku, przykryta do pasa kołdrą. Miała na sobie zwyczajną koszulkę, fryzurę w nieładzie oraz zaczerwienione oczy. Znów pociągnęła nosem.


Nightfall minął drzwi i zamknął je za sobą. Przestępując na tym całym burdelem, zbliżył się do swego ukochanego obrazu nędzy i rozpaczy. Usiadł na skraju łóżka. Odszukał dłoń Isabell.
- No dobrze, a teraz powiedz, tak szczerze, o czym próbujesz zapomnieć? - zapytał spokojnym, choć zdecydowanym tonem. - W ten sposób piją tylko alkoholicy, albo ci, którzy próbują zapomnieć. Zauważ, że nawet Xiu nie doczekała się od nas podobnie... szalonej imprezy - spoglądał na nią wyraźnie zmartwiony. - Powód musisz mieć dobry. Opowiesz mi?

Isabell wyśliznęła swoją dłoń z jego dłoni, co stanowczo nie było dobrym znakiem. Cofnęła się nieco na łóżku, wraz z kołdrą, byle dalej od niego. Wzrok wbity w pościel, twarz nieco przysłonięta włosami. W końcu na niego spojrzała, a po jej policzkach spłynęły łzy.
- Kłamałam... - Szepnęła - Kłamałam, oszukiwałam... - Odwróciła od mężczyzny wzrok.

Skoro zrobiło się więcej miejsca Nightfall usiadł wygodniej na łóżku. Położył wyprostowane nogi jedna na drugiej. Oparł się plecami o ścianę i splótł ręce na karku.
- Aha... - przytaknął. - Pewnie kogoś dla siebie ważnego. Okłamywanie i oszukiwanie tych pozostałych, nie boli tak bardzo - pochylił się w przód, próbując dostrzec jej twarz, schowaną za potarganymi blond lokami.
-Jak myślisz, jak mu o tym powiesz, będzie na ciebie bardzo zły?

Zaszlochała, i zaczęła nerwowo przebierać palcami w swych włosach przy czole.
- Teraz już za późno… za późno… jestem wstrętna, jestem potworem... - Spojrzała na Nightfalla zapłakanymi oczami - To wszystko… zaszło za daleko… głupia, głupia… znienawidzisz mnie - Szepnęła.


- Potworem? - Nightfall się zaśmiał. - Isabell, pochodzisz z miejsca, które potrafi funkcjonować w pokoju, które nie zna konfliktów. Całe życie zadawałem sobie pytanie, czy ono może gdziekolwiek istnieć. Ty jesteś moją odpowiedzią. Chcesz zobaczyć potwora? To spójrz na mnie. Człowiek, który chciał sprawić, aby jego własne takim się stało, ale obudził się pewnego dnia i stwierdził, że nie umie nic innego poza zabijaniem - zbliżył się do niej i otarł łzy. - Pozwól, że sam zdecyduje kogo nienawidzić.

Nagle zaczęła gwałtownie oddychać. Zacisnęła usta, zagryzła je wprost. W jej oczach, oprócz migoczących łez, pojawił się i dziki błysk, jakby… szaleństwa, gniewu? Odepchnęła go od siebie, choć nie zrobiło to na nim zbyt wielkiego wrażenia. Isabell do silnych nie należała.
- Chcesz zobaczyć potwora?! - Krzyknęła i odkopnęła kołdrę.

Mężczyzna uśmiechał się pod nosem, patrząc na Isabell.
- Głupia... - westchnął. - Do potwora ci jeszcze brakuje. Ta skala zaczyna się od dwudziestu pięciu - skomentował rozbawiony, wyrywając poduszkę zza pleców dziewczyny, którą następnie... zwyczajnie w nią rzucił. Łapiąc za przedramiona przyciągnął ją na środek łóżka i przycisnął ręce do materaca, tuż nad jej głową. Zawisł nad nią, wsparty na kolanach.
- I co, myślisz, że tak łatwo cię skreślę? Wychowywałem się w chińskiej dzielnicy. Za smarka zapuszczaliśmy się z ferajną na Czerwone Latarnie. Bardziej dla zgrywu, ale nie jedno w życiu widziałem i nie łatwo mnie zaskoczyć.
Spoglądał na zapłakaną twarz, a w jego oczach wciąż tańczyły iskierki zachwytu.
- Jesteś cudna... nawet teraz. W rozmazanym makijażu, rozczochrana z... pomińmy może zionący, alkoholowy chuch - usta Nighta uniosły się w delikatnie, by za chwilę w zapamiętaniu całować jej podbródek, pieścić językiem szyję, przygryzać skórę ramion.
- Chce się z tobą pieprzyć, jakby jutro miał się skończyć świat, rozumiesz? Każdego cholernego dnia, aż w końcu ten koniec nadejdzie, bo ci na górze zobaczą jak bardzo nam na nim zależy - odnalazł pod koszulką dwa znajome kształty, poddające się zachłannemu dotykowi jego palców.
- Chodź, pokaże ci, jak jesteś piękna.

Isabell… płakała. Płakała ze szczęścia, na przemian z chichotaniem, przyciągając mężczyznę jeszcze mocniej do siebie.
- Kocham Cię, kocham, kocham, kocham! - Powtarzała, gdy dłonie i usta Nightfalla znów pieściły jej ciało. W kilka chwil skończyły się już wszelakie popłakiwania, czy to ze smutku, czy z radości, pojawił się za to pomruk zadowolenia, wywołany pieszczotami.


Nightfall zwolnił tempo. Tym razem to na jego twarzy wykwitł tajemniczy uśmieszek, gdy zobaczył w pościeli porzucone majteczki Iss. Najpierw ściągnął z niej koszulkę. Zasłaniała zbyt wiele, przeszkadzała. Chyba coś uszkodził, bo gdy zrywał ją z jej ciała usłyszał dźwięk rozdzieranego materiału. Odcisnął przepraszający pocałunek na ustach dziewczyny, unosząc jednocześnie do góry jej ręce. Złączył je razem i związał nadgarstki niewielkim kawałkiem tkaniny, który jeszcze niedawno ozdabiał jej tyłek. Zadowolony spoglądał na swoje dzieło. Teraz była cała jego. Nie spiesząc się, wędrował opuszkami palców od dekoltu, przez biust, któremu znów nie mógł się oprzeć by podarować więcej czułości. Brzuch i... nogi. Bardzo mu się podobały. Chwilę rozmyślał, czy czasem to do nich nie ma największej słabości. To jak się porusza, jak układa miękko stopy na podłożu, przy każdym kroku kołysze biodrami. Pieścił i całował jej uda, tak zgrabne, gorące i rozpalające zmysły. Chwycił za drobne stópki, których rozmiar zapamięta już do końca życia i opierając je sobie na ramionach masował podbicia. Chwytał palce między wargi, drażniąc językiem.

- Och....och! Mmmm... - Pojękiwała Isabell, czasem i z zaskoczenia, na zmyślne pieszczoty, jakimi ją obsypywał jej kochanek. Oddychała głęboko, z przymkniętymi oczami, lekko rozchylonymi ustami, a jej niewielkie, lecz bardzo kształtne piersi unosiły się i opadały w rytm oddechu. Drżała z rozkoszy.
- Proszę… dłużej nie wytrzymam... - Szepnęła, leciutko obracając się na bok. Najwyraźniej miała zamiar wystawić w stronę Nighta swe dwie inne krągłości.

Nightfall spoglądał drapieżnie na Isabell. Nacieszył się nią całą, i tak, mógłby spełnić jej prośbę, ale nie w taki sposób jakby sobie życzyła. Jeszcze nie. Przygryzł paznokieć, a potem nie odrywając spojrzenia od jej błękitnych oczu nawilżył palce. Przesunęły się po jej udzie, aż znalazły pomiędzy nogami. Najpierw pieściły ją z zewnątrz spokojnie i delikatnie, coraz szybciej, aż wśliznęły się do jej rozkosznego wnętrza. Z wyczuciem, lecz mocno, intensywnie, bez końca. Night nie przerywając ani na chwilę, zbliżył do niej swe usta i dołączył miłą zabawę koniuszkiem języka. Później jeszcze, na złość wszystkim odczuciom dziewczyny, wiedziony wrodzoną ciekawością, złapał za miejsce, które czyniło ją tak wyjątkową, a o którego pieszczotach wiedział przecież tak wiele. Nie zostawił żadnego schronienia, gdzie mogłaby uciec, schować się przed burzą zmysłów.

- O tak, o tak, taaaaaaaak!! - Dziewczyna wiła się w jego dłoniach, przeżywając coraz większą ekstazę. Nie potrafiła chyba już nad sobą zapanować, jęcząc coraz głośniej i dłużej. Wygięła się niczym struna, z biodrami wysoko, zaróżowione suteczki sztywne… sztywne i co innego. Wspięła się w błyskawicznym tempie na wyżyny rozkoszy, nie dając złudzenia, jak bardzo jej było dobrze.
- Skarbieeeeeee!! - Niemal zawyła w uniesieniu, dochodząc.


Nightfall obserwował dziewczynę z nieukrywaną satysfakcją. Położył się tuż przy niej, głaszcząc po ramieniu, obdarowując delikatnymi pocałunkami, czując jak drży pod jego dotykiem. Dał jej chwilę na uspokojenie, jednak wcale nie zamierzał pozwolić jej ostygnąć. Pokręcił głową, chcąc odgonić pewne myśli, które go nawiedziły. Przejaw mrocznych instynktów, mieszkających gdzieś głęboko, próbujących przedostać się na zewnątrz. Isabell, taka potargana, ze śladami łez zaschniętymi na twarzy, brudna i sponiewierana. Wyglądała jak ofiara napaści. Próbująca się bronić, uległa w końcu swemu oprawcy i nieokiełznanej, zwierzęcej rozkoszy. I choć nie chciał się do tego przyznać, był to jeden z powodów narastającego w nim, coraz większego podniecenia. Splótł z dziewczyną za dłonie i powoli kierował z stronę zapięcia swoich spodni.

Uśmiechnęła się do niego, słodko, niewinnie i… ścisnęła odrobinę wrażliwe miejsce mężczyzny przez materiał.
- Kocham Cię - Powiedziała, po czym obdarowała go namiętnym pocałunkiem, leciutko przygryzając jego wargę. Znów się uśmiechnęła, spoglądając z bliska w oczy Nightfalla, dłońmi objęła jego twarz. Kolejny pocałunek, i kolejny, coraz dzikszy, pełen pożądania, języczek bawiący się z jego języczkiem… dłoń wróciła na swoje miejsce i sprawnie rozpięła spodnie, wśliznęła się w nie, zaczęła masować męskość, a ciepłe piersi dziewczyny znalazły się na jego ramieniu, ocierały się o jego skórę wciąż sterczącymi suteczkami. W końcu od niego odstąpiła, ześliznęła się w dół i ciągnąc za nogawki, jednym ruchem uwolniła sterczący okaz rozkoszy.

Isabell spojrzała kochankowi w twarz lubieżnym wzrokiem. Nachyliła się nad obiektem pożądania i… wyjątkowo słodko pocałowała go w sam czubek. Zachichotała, po czym zabrała się za dalsze ściąganie spodni mężczyzny, który po chwili był już zaś całkiem nagi, samemu ściągając w międzyczasie koszulkę. Młoda dziewoja rozpoczęła zaś ponowną, powolną wspinaczkę ku jego górnym obszarom, ocierając się noskiem, a po chwili i piersiami, o jego kolana, uda, i w końcu męskość. O tak, ona również była rozpalona do białości.

Taką lubił ją najbardziej, ze śmiejącymi się oczami, zadziorną, ze słodkim uśmiechem, skrywającym obietnicę wszystkich nieprzyzwoitych rzeczy tego świata. Usiadł i przyciągnął Isabell do siebie. Gładził po udach, gdy znajdowała się tuż nad jego biodrami. Muskając wargami jej piersi, objął dziewczynę i pchnął lekko w dół. Nie mógł już dłużej się oprzeć.
- Ja też cię kocham - jęknął z rozkoszy, czując jak ciasno go opina. Taka gorąca, taka wilgotna. Nie myślał, nie prowadził już żadnych gier. Przepełniała go najczystsza żądza. Oddawał się jej coraz mocniej, spleciony z Isabell w zachłannym uścisku. Smakując jej skórę, oddychając głęboko. Brał ją bez pamięci, nienasycony.

Nie trwało długo, jak razem wspięli się na wyżyny rozkoszy, łącząc we wspólnej chwili ekstazy. Gdy opadali z sił, Isabell tuliła się do niego czule, zupełnie jakby nie chciała już nigdy więcej wypuścić go z ramion, od czasu do czasu zmysłowo całując. Oddała się mężczyźnie ciałem i duszą, pozwalając na wszystko, czego zapragnął, ale w końcu po dobrych dwóch godzinach zachwycania się sobą, zasnęli wymęczeni. Była chyba tak szczęśliwa, że nawet lekko się uśmiechała przez sen.

STAN AKUMULATORA: 100% SPRAWDZANIE SYSTEMÓW . . . WSZYSTKIE SYSTEMY SPRAWNE SPRAWDZANIE OPROGRAMOWANIA . . . SPRAWNE TRYB PRACY: CZUWAJĄCY

***

Stacja Maggelan-Tethannis
poziom 47

***

Stacja Maggelan-Tethannis
poziom 22, areszt

***

Corvetta “Fenix”
22 godziny w hiperprzestrzeni

~

~

Corvetta “Fenix”
33 godziny w hiperprzestrzeni
kolejny dzień…

~

~

~

***

Wychodzili z nadprzestrzeni...

Isabell była słodka, mocno go rozpieszczała i ciągle chciała się kochać. Cud nie dziewczyna. Tylko dlaczego z taką ulgą powitał przestrzeń korytarza, gdy na statku rozległ się komunikat alarmowy... czyżby reakcja obronna organizmu obawiającego się, że zajeździ go na śmierć. Sam nie miałby nic przeciwko, umrzeć pijany, przykuty do łóżka, uciszony jej majtkami wepchniętymi w usta. Gdy po kolejnym, chciwym ruchu bioder, ekstaza przeładuje mu system nerwowy, a serce padnie z wycieńczenia. Nie, wreszcie miał pretekst. Musiał uciekać jak najszybciej na mostek. Choć trochę odpocząć od jej gorących objęć i namiętnych pocałunków. W biegu dopinał koszulę. Spodziewał się, że wciąż nosi na twarzy ślady szminki, gdzieniegdzie ukąszeń, na plecach i ramionach zadrapań. Spały w niej ukryte żywioły, płonął niezaspokojony ogień.

Rozejrzał się po centrum dowodzenia. Uspokoił, słysząc, że przyczyny wyjścia z nadprzestrzeni są w pełni naturalne, żaden pościg. Omiótł spojrzeniem załogę, niektórzy zachowywali się podejrzanie. Leena, Becky... Uchu? Nie, temu ostatniemu wcale się nie dziwił. Wiele przeszedł.
- Rozumiem, że chcesz chwycić najbliższą okazję - zwrócił się do inżyniera. - Osobiście jednak wolałbym odstawić cię w stanie w jakim tu trafiłeś, w pełni sprawnego. Jesteśmy ci to winni.
- Nic nie rozumiesz - Prychnął szczurowaty humanoid - A ja nie mam zamiaru tłumaczyć kolego - inżynier położył nacisk w swojej wypowiedzi na ostatnie słowo - Fajnie było, ale się skończyło...

- Dobrze Uchu, rozumiemy, respektujemy - Powiedziała Leena z markotną miną - Więc tam lecimy, choć na kilka godzin, czy może kto ma jakie obiekcje? - Dodała, ponownie przecierając sobie palcami oczy. Zdecydowanie coś było nie tak z panią kapitan.

Bullit jedynie pokiwał poważnie “zgadzając” się z Leeną. Osobiście wszystko mu było jedno… szczurowaty nie okazał się aż tak użyteczny jakby się Doc spodziewał po mechaniku, więc jego zniknięcie nie miało dla Bullita żadnego znaczenia.

- Jakbyś kiedyś potrzebował pomocy, daj znać - Night podsumował i nie poruszał już więcej tematu. - Leena? - przyglądał się badawczo kapitan. - Dobrze się czujesz? Chyba nie zabraliśmy ze sobą jakiegoś dziadostwa? Doc wszystkich dokładnie przebadał. I nie mów, że nic, bo kurwa widzę, że nie - wyparcia spodziewał się w pierwszej kolejności.

- Kurs wprowadzony. Ruszymy jak tylko komputer skończy diagnostykę - zameldowała Becka spoglądając na monitory przy jej stanowisku. Potem odwróciła się do Leeny i przyjrzała się jej uważnie przez krótką chwilę.
- Muszę z tobą pomówić, na osobności - powiedziała wpatrując się w panią kapitan, a ta znała Beckę na tyle dobrze, aby w jej spojrzeniu dostrzec strach i desperację.

- Nie było żadnej zarazy w naszych ciałach - burknął Bullit słysząc sugestię Nighta. - Przeszliśmy dużo w bazie… możemy czuć zmęczenie.
Dave zerknął na Leenę z niepokojem, acz na końcu wzruszył ramionami. Pani kapitan była zbyt dużą dziewczynką, by ją niańczyć. Jakby miała naprawdę problemy, to by się przecież do niego zgłosiła. Wzruszył ramionami i ruszył w kierunku wyjścia z mostka. - W razie czego wiecie gdzie mnie szukać.

- Więęęęc? - Zniecierpliwiła się Leena - Wśród szeroko pojętej demokracji panującej na tej łajbie, lecimy na Stację Maggelan-Tethannis, czy może macie inne plany? Za chwilę pogadamy... - Zwróciła się do Becky, a następnie dodała do odchodzącego Doca - I za chwilę do ciebie przyjdę.

Bullit zatrzymał się na moment w drzwiach i zerknął za siebie. - Leena daj spokój. Jakie inne plany? Nie ma co bawić się w głosowanie. I tak musimy się gdzieś zatrzymać, choćby po to by ktoś sprawdził czemu nasza łajba wykopyrtnęła z kursu. Równie dobrze możemy na stacji, zamiast na jakimś planternym zadupiu.
Uśmiechnął się ironicznie dodając. - Nie musimy z każdej duperelki robić demokratycznego zebrania. No to na razie - wyszedł.

- Kurs wprowadzony, pani kapitan - potwierdziła ponownie Becka. - Mam tylko nadzieję, że wszystkie systemy są sprawne - dodała, zakładając nogę na nogę i przechylając się nieznacznie, aby siedzieć po części na boku.
- Przykro nam będzie jeśli odejdziesz Uchu. Jesteś pewien? Rozumiem, że po tym co przeżyliśmy... - Becka chciała przekonywać Szczurka do pozostania, ale zdawała sobie sprawę jak ostatnie dni wpłynęły na jego zasoby odwagi. - No dobra, rozumiem. Ale wiesz, jesteśmy kumplami i jak coś to możesz na nas liczyć - rzuciła i kiwnęła mu znacząco głową. To, że Uchu zdecydował się na opuszczenie Feniksa, nie znaczyło że już się nie spotkają. W końcu kto lepiej zna silniki i systemy ich statku jeśli nie ich inżynier. Pewnie nie raz go odwiedzą, aby coś naprawił... o ile będą wiedzieć, w którą mysią dziurę się schowa.

- Decyzja Inżyniera Uchu wydaje się być logiczna, podwyższony poziom stresu przy jego uszkodzeniach może wpływać negatywnie na podejmowane przez niego akcje - odezwał się Arhon pojawiający się za Chiss’em. - Dokowanie w tej stacji jest najlogiczniejszym rozwiązaniem. Becky, Kapitan Leena, za waszym pozwoleniem mogę podpiąć się do systemów tej fregaty i przyśpieszyć procesy diagnostyczne.

- Jacy wszyscy nagle tajemniczy - Night przyłożył dłoń do ust i stłumił ziewnięcie. - Zupełnie jakbyście mieli poprzyczepiane do głów pasożyty sterujące. Magellan-Tethannis, tak? Dobrze, że nie rodzima planeta Brain Slugów, gdzie mielibyśmy pozwiedzać trochę, bez hełmów.
Postał jeszcze, gapiąc się na pulsujące wskazania przyrządów pokładowych, próbował przeniknąć czeluść kosmosu za kabiną. Potem zawrócił i wyszedł, gdzieś tu na statku była dziewczyna, która nie miała przed nim żadnych sekretów.

TRX był cierpliwy, jak na standardy jednostek organicznych wręcz bosko cierpliwy. Mógłby czekać na coś i czekać, ale skoro odpowiedzi nie dostał, załoganci zaczęli się rozchodzić a ani pilot ani kapitan nie wydawały się skore do odpowiedzi, to bez słowa opuścił mostek.


Drzwi do kwatery Nightfall'a rozsunęły się z cichym sykiem napędu. W środku panował półmrok przygaszonego światła. Mężczyzna zdezaktywował automat modyfikacji oczu, by nie załączył trybu nocnego widzenia. Nie chciał psuć nastroju. Gdzieś tu w środku czaiła się kocica, przeciągająca się z zalotnym mruczeniem. Gdzieś tu, pośród świec rozstawionych po całym pomieszczeniu, których płomienie kołysały się miarowo, rzucając ciepłą poświatę na kontury mebli. Lirycznej muzyki i układów gwiazd przemierzających cały wszechświat, na drodze pomiędzy nim, a łóżkiem o wzburzonej pościeli. Zapominał, że to wszystko holografia, oszukanie zmysłów. Ulegał kłamstwu. Wszedł głębiej. Odnalazł Isabell i trwał w jej ramionach poza czasem i przestrzenią. W oddali nastąpiło zderzenie galaktyk, ale nie miało to znaczenia. Doświadczał właśnie czegoś równie astralnego.

Strzelec stał pod prysznicem, oparty rękami o ścianę. Pozwalając strumieniom wody rozbryznąć się dokładnie o jego czoło. Strugi relaksująco płynęły w dół ciała mężczyzny znikając w kratce odpływowej. Lądowanie przewidziano za jakąś godzinę. Nie spieszył się zanadto, choć już dawno uznał, że czystszy nie będzie. Nie przejmował się, że nadmiernie opróżni zbiorniki. Kto wie? Może ta cholerna woda po oczyszczeniu wracała do obiegu. Nieistotne szczegóły. Obecnie tylko jedna rzecz miała znaczenie, ta która czyniła go szczęśliwym. Wyszedł z kabiny, przetarł ręcznikiem, wskoczył w prowizoryczne ciuchy i ruszył do kajuty. Tym razem musiał się bardzo pilnować, albo cały prysznic skończy się jeszcze większym marnotrawstwem.

Fartownie dla wszystkich solidaryzujących się ze spragnionymi dziećmi z terenów ogarniętych suszą, kwatera okazała się pusta. Isabell musiała najwyraźniej gdzieś pójść, przypudrować nosek, czy coś tam. Night stuknął klawisz zasilania osobistego terminalu. W międzyczasie robił porządki. Pościel choć niedawno zmieniana, znowu nadawała się do prania. Ściągnął poszewki i wrzucił do kosza na brudy. Gdzieś tu były nowe. Tylko gdzie? Rozglądał się po szafkach. Kobieca ręka życiu i już nic nie pozostaje takie jak wcześniej. Pogwizdywał, schylając się po puste flaszki turlające po podłodze i parę zużytych zabezpieczeń, które w ciemności umknęły uwadze. Rozwalił się na krześle, zarzucając nogi na biurko, wklepał hasło Magellan-Tethannis. Szukał atrakcji jakie oferowała stacja. Wbrew pierwotnym obawom, nie było to kompletne zadupie, a całkiem ludna metropolia. Uśmiechając się pod nosem, śledził wzrokiem wydarzenia kulturalne, wylistowane na ekranie monitora. Mniej więcej zorientowany, co chciałby zobaczyć, zaczął się ubierać. Broni pewnie nie wniesie, ale z pancerza nie miał zamiaru rezygnować. No, może tylko z hełmu. Narzucił na ramiona luźną cywilną kurtkę, trochę się maskując i przyjrzał obrazowi 3D emitowanemu przez układ zwierciadeł, zastępującego starożytne, prymitywne lustro. Pokiwał głową, w geście “niezgorzej”. Zostało tylko poczekać na dokowanie. Z nudów przeglądał na komputerze śmieszne obrazki z pociesznymi, futrzanymi stworkami z kosmosu.


Po zwyczajowych procedurach meldunkowych i uzyskaniu pozwolenia, Fenix prowadzony zręcznymi dłońmi Becky zadokował w końcu przy stacji. Ze względów na rozmiary corvetty, nie było w tej chwili możliwe wlecenie do jednego z naprawdę dużych hangarów, te były w tej chwili wszystkie zajęte.
- To jak dzieciaczki, gotowi na rozrywki? - Leena uśmiechnęła się do załogantów zebranych przy śluzie statku. - Przypominam i wiem że to wnerwiające, ale lepiej nie próbujcie przemycać broni, jak wykryją, to nas zapuszkują wszystkich razem, a w najlepszym wypadku wyrzucą ze stacji w trybie natychmiastowym… sama bez miecza czuję się jak bez nogi, ale są i mniej efektowne sposoby... - Mówiąc to kapitan sięgnęła do swego kozaczka, wyciągając z niego zwyczajny, staromodny nóż sprężynowy. - Takich zabawek się raczej nie czepiają.

Nightfall wykrzywił usta w ironicznym grymasie.
- Tak, tak pani kapitan. Nie chcemy, aby skończyło się jak ostatnim razem - odwrócił się i miał już wyruszać, ale najwyraźniej przypomniał sobie o małym szczególe. Ponownie odszukał wzrok Leeny. - Ile dajesz nam czasu na ten rozpustny high life? - pytająco uniósł brew. - Zachowujemy łączność radiową?

- Trzy godziny rozpusty wam starczą? Możemy przedłużyć, nie ma problemu… jak co zgadamy się przez Uni, choć w kasynach są zabronione, wiadoma sprawa - spojrzała w kierunku niewinnie mrugającego oczami Bullita. - Ja odwiedzę naszą znajomą, niech się nieco zajmą naszym statkiem. Arhon pójdzie ze mną.

- No to ruszajmy - odparł Bullit którego godziny ślęczenia nad instrukcjami i przeglądania medycznych baz danych utrudziły i wynudziły. Miał zamiar choć trochę się tu rozerwać. Nawet jeśli stacja wygląda na typowy model ze standardowymi rozrywkami, to jednak beggars can’t be choosers.

Arhon czekał aż ruszą głębiej w stację. Wiedział że jako autonomiczna jednostka militarna obdarzona samoświadomością mógłby wzbudzać kontrowersje… jeśli nawet nie stwarzać problemów. Z tego powodu zachował do Leeny dystans jednego metra, który idealnie utrzymywał.
- Będę cały czas na nasłuchu - wszyscy usłyszeli głos TRX w słuchawkach, co ciekawe sam Arhon nie wydał żadnego dźwięku.


- Trzy godziny? - Night zdawał się być niepocieszony - Nawet nie zdążymy się rozgrzać, prawda, marzenie me cudne? - uśmiechnął się do Isabell tak słodko jak potrafił, ukradkiem zerkając, czy reszta dostaje już cukrzycy od ich ciągłego mizdrzenia się do siebie. Zawadiacko puścił do dziewczyny oko, by kontynuowała torturowanie załogi solidną dawką tęczy i jednorożców. - Znajdziecie nas gdzieś w pasażach i na pewno w klubach. Chcę zobaczyć jak to dziewczę się rusza - położył blondynie rękę na plecach, przyciągnął do siebie i przechylił w tył w tanecznej figurze.

Bullit już tego nie widział. Doc bowiem nie czekał aż wszyscy się rozejdą i sam przystąpił z inicjatywą oddalenia się w kierunku “tajemniczych obszarów” stacji.

- Jak dobrze pójdzie to trzy godziny miną jak laser strzelił, a jak źle to będzie to za dużo, więc unicom to dobry pomysł - powiedziała Becka. - I tak nie wiemy ile potrwa przegląd i naprawy, więc... dasz znać jak będzie wiadomo? - zagadała, posyłając pod koniec pytające spojrzenie w kierunku Leeny.

- Jasne, jasne... - mrugnęła do niej pani kapitan.

Załoga Fenixa opuściła pokład swojego statku i stanęła przed… odprawą celną. Kilku uzbrojonych mundurowych, skanery, czujniki i inne duperele. Pytali o cel wizyty, o jej czas, o jedną i drugą pierdołę, wszystkim zajęła się Leena. Ona też jako pierwsza przeszła przez kontrolę. Oczywiście wykryto u niej nóż, co z przesłodką minką skwitowała słowami, iż to do… otwierania piwa. I żadnego burdelu nie było, celnicy jedynie pokręcili nosami. Przyszła kolej na pozostałych załogantów… Doc nie miał nic do ukrycia, więc w jego przypadku poszło szybko i gładko. Tym bardziej że całe ciało Bullita nadal była naturalne.

Gdy TRX-215 poddał się kontroli celnej, wszelkie alarmy oszalały, celnicy i strażnicy stali się nerwowi, a Leena miała ubaw po pachy. Po kilku chwilach wyjaśnień, postąpili jednak tak, jak niemal przypuszczała pani kapitan… z drobnym wyjątkiem. Nie tyle, co zaplombowano “Arhonowi” przedramię z rozkładanym wibroostrzem, co i je… tymczasowo zaspawano. Nic wielkiego, nic niezwykłego, jednak skutecznego przed ewentualnym użyciem owego miecza. Ot i cały cyrk dobiegł końca, z Becky również nie było wielkich problemów, gdyż kobieta nie przemycała niczego potencjalnie niebezpiecznego.


Night szedł pod rękę z Isabell. Deptak wiódł wzdłuż nieskończonego ciągu kolorowych witryn sklepów i salonów. Wtuleni w siebie mijali tłumy mieszkańców stacji, jak i podobnych sobie przyjezdnych. Ruch tutaj chyba nigdy nie zamierał.


Strzelec nie należał do wielkich entuzjastów zakupów. Konsument był z niego taki, że gdyby reszta choć trochę go przypominała, rynek usług i handlu szybko poszedłby z torbami. Minimalista ceniący sobie ofertę sprzedaży za pośrednictwem ekranu komputera. Dzisiaj jednak miał przy sobie uroczą towarzyszkę i niepowtarzalną okazję, by poznać ją od wciąż nieznanej strony. Jej gust, preferencje, ulubiony kolor, wszystko. Sprawić jej przyjemność, zobaczyć jak cieszy się w ten wręcz dziecięcy, najczystszy sposób. Wciąż to potrafiła, podczas gdy inni, on sam także, z każdym kolejnym rokiem odnajdowali coraz mniej rzeczy, które ich bawiły. Twardnieli, smagani nieprzyjaznym wichrem nadchodzących czasów. Ziemia wokół stawała się jałowa, tak i oni sami. Szedł przy boku Isabell, czekając, aż porwie go w końcu w stronę którejś z wystaw. Z tymi swoimi oczami szeroko otwartymi w zachwycie i ustami drżącymi w słowach "jakie to ładne". Wiedział, że prędzej, czy później to nastąpi. Spoglądał na dziewczynę, na profili jej twarzy i nabierał ochoty, by przebrać ją w bardzo piracki i ostry kostium. Uśmiechnął się do siebie. Pochylił lekko, całując policzek, który już w wyobraźni widział pokryty białym podkładem, wargi blondyny umalowane krwistą czerwienią i powieki podkreślone mocnym czarnym cieniem.
- Dzisiaj szalejemy, jutro będziemy zbierać gumy do żucia z chodników, by mieć co jeść - zażartował.

- Kasa to nie wszystko… masz rację! - uśmiechnęła się do niego, po czym w końcu coś wpadło jej w oko na wystawie i jak Night przypuszczał, zaciągnęła go w kierunku jednego ze sklepów. Powitał ich krzykliwy wystrój, orgia świateł, dziwna muzyka i jeszcze dziwniejsze zapachy. Już od przekroczenia progu sprzedawczyni wbiła w nich wzrok, jak na razie jednak jeszcze nie rzuciła się z nachalnym doradztwem w ich kierunku.


Night przestąpił próg lokalu i stwierdził, że nie do końca się tu odnajduje. Dzielnie zniósł penetrujący atak na wszystkie jego zmysły. Skłonił lekko głowę witając się ze sprzedawczynią. Chyba nie miała wiele do roboty, ale co się dziwić, gdy wszystko tutaj odpychało jak jakieś migotliwe, jaskrawe pole negatywnej energii.
- Gdybym dostał ataku epilepsji, proszę z łaski swojej zadzwonić po ambulans, albo chociaż reanimować we własnym zakresie - nie mógł się powstrzymać od komentarza, choć spodziewał się za moment poczuć łokieć Isabell pod żebrami, w karcącym szturchnięciu. Rozglądał się po ofercie przybytku, zastanawiając cóż takiego przyciągnęło wzrok dziewczyny.

Czarna sukienka, dosyć frywolna, z wycięciami, siateczkami i jakimiś cekinkami… czy czymś podobnym, na czym się Night kompletnie nie znał. Chętnie by jednak w takim wdzianku zobaczył Isabell, choć sama sukienka była dosyć wyzywająca. Chciała tak paradować po ulicy? No no, to miałaby odwagę ta mała psotnica…

Strzelec chwycił między palce materiał kreacji, sprawdzając jaka jest w dotyku. Trącił te dziwne ozdoby, zaciekawiony co to. Na modzie nie znał się wcale, ale zawsze można było spróbować choć liznąć nowej dziedziny.
- Isabell... - szepnął - Nie mam karabinu. Jak przyjdzie mi pozabijać tych wszystkich, obłapiających cię wzrokiem?
Zdjął wieszak z sukienką i przyłożył do sylwetki dziewczyny.
- No, leć piękna - skinął w stronę przymierzalni, zostawiając obiekt westchnień w jej dłoniach… na co Isabell zachichotała, i poleciała przymierzać, a Nightfall spotykał się nagle twarzą w twarz ze sprzedawczynią, która przygalopowała widząc, iż klientela się na coś zdecydowała.
- Może w czymś pomóc? - Wyszczebiotała z przyklejonym uśmieszkiem.

- Przydałoby mi się coś, aby nie wyglądać przy niej jak ostatni lump - Nightfall stał bokiem do ekspedientki, poświęcając więcej uwagi swojemu wizerunkowi wygenerowanemu w umieszczonym pośród manekinów i stojaków z wieszakami holografie. Domyślał się, że obraz jest nieco zmodyfikowany, upiększanie klientów było powszechną praktyką, równie szczerą jak grymas na twarzy chętnej do pomocy kobiety. - Klasycznego, stonowanego - sięgnął na półkę po jeden z kapeluszy o niewielkim rondzie. - Znajdziemy coś? - zapytał, mierząc ją spod cienia fedory rzucanego na oczy, dodającego gangsterskiego sznytu.

- A… ależ oczywiście - zająknęła się sprzedawczyni, po czym zmierzyła mężczyznę wzrokiem z góry do dołu - Znajdzie się coś interesującego przystojniaku - tym razem jej uśmiech nie był już sztuczny. Wskazała dłonią kierunek, a wtedy z przebieralni wyszła Isabell. Znów latała boso, co dodawało jej naturalnego uroku, sukienka zaś… leżała na niej idealnie, i robiła wrażenie.


Nightfall trwał wpatrzony w Isabell, nic nie mówiąc. Dopiero po dobrych kilkudziesięciu sekundach złapał za kołnierz swojego pancerza. Starał się odciągnąć go nieco od szyi.
- Strasznie tu gorąco, chyba macie niesprawną klimatyzację... - wykrztusił w końcu, pełen podziwu dla podkreślonych krojem, co ciekawszych krągłości jej ciała. - Nawet gdybym miał karabin, nie starczyło by mi ładunków - westchnął, wpadając na jakiś regał, gdy kierował się w stronę wskazaną przez ekspedientkę. - Szukaj butów Iss - pokazał entuzjastycznie palcem na jej bose stopy, pokiwał kilka razy. - Szukaj, szukaj.

- Podoba Ci się? - Isabell okręciła się na paluszkach wokół własnej osi, odrobinę rozchylając ręce na boki, prezentując się mężczyźnie w jeszcze bardziej słodki sposób… przez co wpadł on tym razem na sprzedawczynię, trącając ją ramieniem w pierś. Ta nic sobie z tego nie robiła, nawet się uśmiechnęła, Isabell zaś przystawiła na moment dłonie do ust.
- Uważaj głuptasie… a może Ty mi poszukasz butków? I… majteczek? - Wypaliła nagle - Niech będą koronkowe, a ja może co jeszcze przymierzę - Uśmiechnęła się do niego niezwykłe czule.

Isabell nie miała dla niego litości. Gdyby tylko nie było tutaj kamer, gdyby nie obawiał się mandatu za nieobyczajne zachowanie. Musiał być twardy. Przetrwał aranżacje przyprawiającą gałki oczne o chęć wydostania się z czaszki i ucieczkę, przetrwa i jej kuszenie. Dużo trudniejsze zadanie. O kilka poziomów trudniejsze.
- Znajdę, daj mi tylko malutką chwilę - oddalał się, idąc za zielonowłosą. Gdy dziewczyna zniknęła mu z oczu, dopiero mógł zacząć spokojnie oddychać.

Sprzedawczyni kiwnęła na damską biodroidkę stojącą za ladą, by zajęła się Isabell, mając jej pomóc w ewentualnych dalszych zakupach. Sama zaś, wprost zaciągnęła Nightfalla do działu męskiego, prezentując wiele kreacji…
- Na co przystojniaczku miałbyś ochotę? - Szepnęła, niewinnie mrugając oczętami.

- Schlebia mi to "przystojniaczku", ale lepiej zachować dystans - Nightfall spoważniał. - Isabell może nie wygląda, ale niedawno wyszła z oddziału zamkniętego. Dobrze, że tylko stamtąd. Po tym co ostatnio odwaliła, groziło jej ciężkie więzienie, ale... - zrobił równie niewinną minkę. - Na szczęście stwierdzono u niej niepoczytalność i wysłano ledwie na leczenie. Mam nadzieję, że tamta dziewczyna doszła już jakoś do siebie. Szczerze, nie wyglądało to zbyt dobrze.
Strzelec przeglądał wieszaki z ubraniami, snując tragiczna opowieść. - Jest bardzo zazdrosna, o to przymierzę - jak gdyby nigdy nic chwycił kilka rzeczy, które wpadły mu w oko i ruszył w stronę przebieralni.

Minęło kilka minut, gdy strzelec był sam.... i nagle sprzedawczyni od tak, odsłoniła zasłonę, spoglądając na niego w nowym wdzianku. Nic sobie nie robiła z jego opowiastek. Albo nie słuchała, albo nie wierzyła, lub miała naprawdę to gdzieś? Trudno powiedzieć. W każdym bądź razie, jakby nic, spojrzała na Nighta krytycznym okiem, po czym… uklęknęła nagle przed zaskoczonym mężczyzną, a jej dłonie znalazły się na jego kroczu.
- Tu chyba trochę za ciasne, czyż nie? - Chwyciła go na drobny moment w strategicznym miejscu(!) - Taka moja fachowa opinia.... a zresztą, jak macie zamiar nas obrobić, to droga wolna, nie mój sklep, nie moje problemy. Tylko proszę, nie rób mi nic złego… zrobię wszystko co zechcesz... - zerknęła na zdjęty przez Nightfalla lekki pancerz.

Strzelec parsknął. Kompletnie nie nadążał za tą współczesnością, gdzie nawet zwykłe zakupy rodziły komplikacje. Na wszelki wypadek, korzystając z zainteresowania ekspedientki swoim kroczem, uruchomił dyskretnie unikom w tryb rejestracji dźwięku. Sytuacja śmierdziała, na razie z dystansu, a nie miał zamiaru wąchać gówna z bliska.
- Spokojnie, mała - nie dowierzał. - Jakie obrobić, jakie zrobię wszystko? Czy wam się już kompletnie we łbach popierdoliło od tej sieczki, którą puszczają w telewizji? To nie jest jebany film... po co sięgać po chwast, jak w ogrodzie rozkwita róża - odpowiedział oschle. Minął kobietę wychodząc z kabiny. W kieszeni przymierzanej marynarki wymacał paczkę fajek, najwyraźniej pozostałość po ostatnim kliencie. Rzadko zdarzało mu się palić, teraz musiał się uspokoić.

- W sklepie nie wolno! Czujniki! - Fuknęła za nim niezbyt zadowolona z przebiegu wydarzeń sprzedawczyni.


- Nie rozumiem, skąd nagłe przejęcie losami sklepu? - ironizował, odwrócony plecami. Trzymał papierosa między wargami, bawiąc się krzemieniem zapalniczki. - Pani wybaczy, mam jeszcze coś do zrobienia - elegancki strój budził w nim szarmanckie odruchy. Jak być zimnym draniem, to tylko z klasą. Postanowił, że zostanie w tym co ma na sobie, podobało mu się, a pancerz przy najbliższej okazji trzeba będzie zanieść na statek. Spacerował między regałami. Działowi damskiej bielizny poświęcił sporo uwagi i w końcu znalazł to czego szukał. Eleganckie koronkowe majtki, bardzo ładne.
I dalej - buty, tak bogata oferta, że nie mógł się zdecydować. Brał je w dłonie, sprawdzał jakość wykonania, przyglądał fasonom, zastanawiał, który kolor i materiał najlepiej będzie pasował do sukienki Isabell. Wybrał dwie pary. Jedne srebrne na wysokim obcasie. Nie znał się, ale intuicja podpowiadała mu, że konieczne do nich będą małe dodatki, jakaś bransoleta, czy kolczyki oraz czarne, które na pewno dobrze się skomponują.
W pełni zaopatrzony, wracał w miejsce, gdzie zostawił dziewczynę. Pomyślał, że przydałby się też płaszcz. Jakiś lekki, z delikatnej tkaniny, nie mógł pozwolić paradować jej po ulicy w samej tylko kreacji, która przecież dość sporo odsłaniała… i znowu mało nie wpadł na jakiś regał, gdy Isabell wyszła z przebieralni w nowym wdzianku, z iście lisim uśmieszkiem na twarzy, prezentując się w niewinnej, lecz zarazem niezwykle kuszącej i działającej na wszelakie zmysły pozie.


Sprzedawczyni tuptająca za Nightem odchrząknęła, sama chyba nieco zaskoczona wyglądem dziewczyny, a po chwili aż zachłysnęła się powietrzem, widząc… widząc… wystające coś, co nie-powinno-wystawać spod kusej spódniczki Isabell. Dziewczę było wyraźnie podniecone zakupami i przebieraniem się w coraz bardziej wymyślne stroje. Lekko zaczerwieniona, zakryła szybko wypuklenie przypadkowym ciuszkiem ściągniętym z pobliskiego wieszaka.
- Hej kochanie, co powiesz na te wdzianko? - Spytała Isabell - Sam również wyglądasz czarująco, ulala... - Zachichotała.

Kaptur z obszyciem miał się nijak do możliwości ochrony przed chłodem przez pozostałe fragmenty garderoby, ale przecież nie o to w tym chodziło. Wcale a wcale. Night zatrzymał się w lekkim rozkroku, trzymając jedną rękę w kieszeni spodni, a na palcu drugiej kołysał srebrny bucik, zawieszony za pasek zapięcia.
- Jak królowa lodowej krainy... która długo nią nie pobędzie - uśmiechnął się, przyznając rację kobiecie zza lady. Robiło się nieco przyciasno. - Pod jej gorącym spojrzeniem wszystko topnieje.
Zbliżył się do Isabell.
- Wyglądasz bosko, ale nie mogę cię tak wypuścić na ulicę - powiedział niemalże smutno.

- Czemu nie? - Wtrąciła się sprzedawczyni, co zaskoczyło nawet Isabell - Jesteś jednym z tych, co to chcą kontrolować, trzymać rękę nad wszystkim jak macho? - Wyminęła Nighta i stanęła przed Isabell… i obie były zarumienione - Widziałam już odważniejsze stroje... - Zielonowłosa spojrzała krytycznie na ubranego w garnitur mężczyznę. Niby słodki na zewnątrz, a wredny sukinkot w rzeczywistości?

- Nie całkiem, lubię jak Isabell przejmuje kontrolę - odpowiedział bezczelnie. - Wy tu macie jakieś kursy z podejścia do klienta, czy zgarniają was w ulicznej łapance i stawiają za ladą? - strzelec miał powoli dosyć babsztyla. Wyjaśnił. - Po prostu nieco się martwię, czyj wzrok może przyciągnąć.

Niespodziewanie, stojąca za sprzedawczynią Isabell, pochwyciła ją za nadgarstki, jednocześnie się przybliżając do kobiety… i wykonując lekkie pchnięcie biodrami. Sprzedawczyni wybałuszyła oczy i nieco rozwarła usteczka, wyraźnie zszokowana tym co się działo… w tym czasie młoda dziewczyna spojrzała jej przez ramię w kierunku Nighta, uśmiechając się prowokująco.

- Niech cię Isabell, to prezent? Dla mnie? - mężczyzna spoglądał na dziewczynę z zaskoczeniem i nieukrywaną fascynacją. Podjął grę. - Ale wiesz, że to złe... bardzo złe? - Podchodził bliżej, aż znalazł się tuż przy ekspedientce, czując na twarzy ciepło jej oddechu. - Nastąpiła drobna zmiana planów, ale ciiii.. wszystko będzie dobrze, spełnimy twe małe, brzydkie marzenia - bawił się krawędziami jej dekoltu. - A zaraz twoje ubranie zamieni się w dużo, dużo bardziej odważny strój - wyciągnął nóż.

- O nie. Nie, nie!. Co wy robicie? - Zaskomlała sprzedawczyni, jednak nie protestowała fizycznie, nie ruszając się choćby o centymetr. Wbrew pozorom, była nieco lepiej zbudowana niż Isabell, mogła więc raczej sobie z nią poradzić… takie sytuacje chyba jednak ją podniecały, przygryzła bowiem usteczka, oczekując dalszych występków nietypowej parki klientów.

Nightfall przyłożył chłodne ostrze do szyi kobiety. Przesuwał płaską stroną, aż znalazło się pod kwiecistą klamrą. Jednym pociągnięciem przeciął paski tkanin, sprawiając, że ozdoba poszybowała gdzieś w bok, a na skórze pojawiło się drobne czerwieniejące zadrapanie.
- Kreator mody ze mnie żaden, ale te fragmenty to bezguście - zaśmiał się drwiąco. - Podobnie jak to i to - kolejne wycinki materiału, w precyzyjnych ruchach zostawały oddzielane od sukni. - Zabierzmy ją w bardziej kameralne miejsce, kochanie. Artysta nie może pozwolić, aby ktoś przypadkowy przeszkodził mu w pracy - spojrzał porozumiewawczo na Iss i skinął w stronę zaplecza. -Tylko jeszcze jedna poprawka... - z prefidią złapał za górną część i brutalnie szarpnął na boki, rozrywając ubranie i wystawiając biust farbowanej na publiczny widok.

- Skarbie, to za daleko… i jeszcze te kamery... - Mruknęła Isabell, po czym zaczęła ciągnąć kobietę w stronę przebieralni, z której kilka chwil temu sama korzystała. Uśmiechnęła się do Nightfalla, a i nawet mrugnęła… gdy zaś już byli na miejscu, popchnęła sprzedawczynię w kierunku podłogi, a potem nawet przytknęła jej twarz do spodni mężczyzny.
- No już, zabieraj się do roboty, jeśli życie Ci miłe - Powiedziała Isabell, jednocześnie wychylając się odrobinę w przód, i całując namiętnie swojego kochanka. Zielonowłosa wzdychnęła niby przerażona, po czym wyswobodziła męskość Nighta ze spodni… i od razu przystąpiła do łapczywego zaspokajania swego “oprawcy”. Młode dziewczę z kolei podwinęło nieco poły swej spódniczki… i kolejna męskość wylądowała na ramieniu sprzedawczyni, na co ta aż zadrżała z podniecenia.

Mężczyzna z wyrazem błogości na twarzy pozwalał kobiecie bawić się swoim twardniejącym kutasem, co jakiś czas przyciągając ją mocniej do siebie i patrząc z perwersyjną satysfakcją jak dławi się i kaszle, nie mogąc złapać oddechu. Chwycił kobietę za włosy i odciągnął od rozpiętych spodni. Pochylił się nieznacznie.
- Kim jest nasza mała dziewczynka? - zapytał ekspedientkę niemal z czułością, głaszcząc jej zieloną czuprynę. - No, przyznaj się? Powiedz, jestem małą, wiecznie niezaspokojoną kurewką! - rozkazał jej drapieżnie. - A teraz jeszcze raz, z Isabell w ustach! - pchnął jej głowę z stronę blondyny...


Cała trójka miała niezwykle zadowolone miny, kabinę zaś należało koniecznie wysprzątać. Zielonowłosa sprzedawczyni z kolei przebrała zniszczony strój, nie mając chyba ani trochę za złe, takiego potraktowania jej ubrania. Nightfall i Isabell otrzymali również bonus 20% na zakupy i… namiary na przyszłość do Valentine, ich seksualnej zabaweczki. Po uregulowaniu rachunku, i w nowych już strojach, parka opuściła w końcu sklep.

Night na moment mógł wejść w skórę tych parek kryminalistów, o których czasami słyszało się historie. Najczęściej mocno romantycznie podkolorowane, aby się lepiej sprzedawały. Przyznał, że dokonywanie przestępstw razem z ukochaną jest ekscytujące i można się od niezdrowego przekraczania granic uzależnić. Trochę mu ulżyło, że skończyło się tylko tak. Równie dobrze Val mogła wezwać służby i właśnie spędzałby wątpliwie miłe chwile w areszcie, w oczekiwaniu na rozprawę. Dali się ponieść, ale kusiło go, wciąż kusiło, aby wybrać się kiedyś z Isabell w podróż po galaktyce, rabując banki, zabijając przypadkowych ludzi i ginąc w ostatecznym starciu przeciw obławie.
- Kocham cię - powiedział do dziewczyny ciesząc się, że nic takiego nie miało miejsca, że jest tu przy nim, że są wolni i mogą iść gdzie tylko zechcą. - To co? Zaniesiemy zakupy na statek i pójdziemy potańczyć? Czy masz ochotę na coś innego? - wtulił się w jej szyję, nie chciał być kontrolującym macho.

- Ja też Cię kocham skarbie - Isabell pogładziła dłonią jego kark, po czym wyraźnie się ożywiła - Potańczyć? O tak, bardzo! Chodźmy natychmiast, wyślemy jakiegoś kuriera z paczkami do statku...

Spojrzał na nią ciepło. - Chodźmy - porwał dziewczynę za dłoń i ruszył z miejsca, tam, gdzie w zasobach sieciowych wygrzebał lokalizację klubów tanecznych. Początkowy entuzjazm uchodził z niego, gdy okazywało się, że są to przeważnie wielkie, kilku platformowe obiekty z hałaśliwą, monotonną muzyką, niosącą się z dala pogłosem ciężkiego basu. Zrezygnowany był już gotowy zdecydować się na podobny przybytek, gdy w pewnym momencie przemierzając labirynt stacji zbłądzili w jedną z bocznych uliczek. Mijając przeszkolone drzwi, mężczyzna wychwycił przyjemny rytm. Coś co lubił i znał. Odwrócił głowę, przenosząc wzrok na Iss i wydało mu się, że ona chyba również.


Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem zawiasów, ukazując wnętrze lokalu. Okrągłe stoliki upchnięte przy ścianach, wysoka lada z rzędem barowych krzeseł. Podest niewielkiej sceny i wyjątkowo dużo wolnego miejsca na środku. Jakby wszystko tutaj krążyło wokół parkietu, stanowiło tło i znajdowało się tylko dlatego, bo tak wypadało. Dominował brąz drewnopodobnych wykończeń. Jakże odmienny wystrój od tego co Nightfall zobaczył ostatnim razem. Czujnikami też widać mało kto się przejmował. Dym papierosów unosił się wokół lamp, mieszając z zapachami dębu i kawy. Nieliczni bywalcy siedzieli zajęci swoimi sprawami, tylko początkowo zwracając uwagę na nowo przybyłych. Szukali w nich może znajomych twarzy. Rozczarowani wracali do przerwanych rozmów, wypełnionych brunatnym płynem szklanek, śledzenia prasy. Zdawało się, że lokal ożywa o określonych godzinach, znanych tylko wtajemniczonym. Strzelcowi to wcale nie przeszkadzało. Miał tu wszystko czego potrzebował. Na scenie muzyczny zespół przeprowadzał próbę, korzystając z kameralnego grona, szlifowali nowe aranżacje. Nightfall zostawił Isabell przy wejściu, w paru krokach znalazł się na środku sali, zerwał z głowy kapelusz i odrzucił na pobliski wieszak. Stał naprężony, trzymając ramiona w niewielkiej odległości od tułowia. Wpatrzony w bok, w sobie tylko widoczny punkt.

Night ruszył samotnie w tan… i od razu się skompromitował, zaczynając nie tą nogą i myląc kroki. Goście przy stolikach spojrzeli na niego kręcą z niedowierzaniem głowami, Isabell z kolei stała właściwie to w małym szoku, patrząc co też jej kochanie wyprawia.


W końcu jednak coś zaczęło mężczyźnie wychodzić i tańczył jak należało (kryt!), a kilka osób przytaknęło z aprobatą. Jasnowłosa z kolei przestała być zawstydzona, a na jej twarzy pojawiła się radość. Tak dawno nie tańczył klasyka, że pozapominał większość elementów, a i wyczucie rytmu nieco u niego siadło. Nic sobie nie robiąc z zażenowanych spojrzeń publiki, rozkręcał się, bawiąc w najlepsze. Enrosque, lapiz, planeo, kiedyś był w tym niezły, a i teraz z satysfakcją stwierdził, że jeszcze całkiem nie zardzewiał. Z łobuzerskim uśmiechem porwał wzbraniającą się Isabell ze sobą. I choć bardziej pasowały by tutaj wymiany długich spojrzeń i gra namiętności, nie potrafił ukryć chłopięcej wręcz radości. Obrócił dziewczynę w półksiężycu, wyniósł w górę i zakończył efektownym corte.

- Lepiej nie psujmy już dobrego wrażenia - wyszeptał do blondyny, lekko zdyszany. - I chodźmy tam, gdzie wcale nie trzeba pamiętać kroków - wesoło do niej mrugnął.