Okręt Argos, obrzeża systemu Avalon, Sala Konferencyjna - Tula Moorie, Aurelia Zavisha, V5890, Baron Hermann Bruno Von Bismarc, Nae "Tek" Tinnoe, Kara Knight

Spotkanie przeciągało się. Coś co organizator przewidywał na zaledwie godzinę, biorąc pod uwagę poprzednie spotkanie zaczynało nabierać tempa i życia, wydłużając się do trwającej już prawie cztery godziny dyskusji. Na pewno pomógł fakt, że Benjamin w końcu przedstawił sobie wszystkich obecnych, przybliżając nieco specjalizacje każdego z kolonistów. Wyjaśnił też dokładnie co jest od każdego oczekiwane, bo różnorodność zawodów wprowadziła nieco zamieszania do i tak chaotycznego już spotkania.


- No cóż, ja znam was wszystkich ale nie spodziewałem się, że tylu z nas nie wie nic o pozostałych. Zakładam w takim razie, że nie poinformowano was dokładnie o oczekiwaniach jakie firma ma wobec was. - Benjamin westchnął ciężko.
- Planetę, na którą się udajemy nazwaliśmy Avalon. To jedna z wielu odkrytych planet zakwalifikowanych do projektu eksploracji kosmosu. Czyli tu pojawia się Fundacja i to czym właśnie się zajmujemy albo mieliśmy zajmować czyli kolonizacja nowych światów, odkrywanie i poszerzanie granic imperium, światów znanych ludziom, naszemu gatunkowi. Brzmi cudownie i wspaniale dopóki ktoś nie zacznie rozmawiać o kosztach. - kilka osób roześmiało się jakby dokładnie wiedzieli o czym mówił ich zwierzchnik.
- Wszytko było więc pięknie i cudownie, pierwszy okręt zwiadowczy, miał przeprowadzić mapowanie planety, znaleźć miejsce w którym rozpoczęliśmy budowę pierwszej kolonii, zbadać geologię planety, sam układ, zacząć badać faunę i florę oraz wszystko inne na co tylko mogli się natknąć, a mogłoby przynieść przyszłe zyski z tej inwestycji, mogło jej zagrozić, spowolnić, rozwinąć, cokolwiek. - Benjamin rozejrzał się po zgromadzonych, zdawało mu się, że póki co wszyscy słuchają skupieni, czekając na to właśnie nadchodzące “ale”.
- Raporty otrzymywaliśmy regularnie, z kilkutygodniowym opóźnieniem oczywiście ze względu na odległość i brak przekaźników, ale jak powiedziałem, regularnie. Było tam wszystko, miejsce lądowania, które zostało znalezione i zaznaczone, badania, to wszystko były liczby i wykresy. Ruchy ciał w układzie, pogoda, no po prostu wszystko. Oczywiście nie mieliśmy jako takiego kontaktu z okrętem, bezpośrednia komunikacja była niemożliwa. Nic nie stało na przeszkodzie by rozpocząć proces kolonizacyjny. Pierwszą fazą miało być wysłanie “Nadziei Albionu” z załogą oraz zaopatrzeniem, potem następny okręt “Morgana” który miałby kontynuować proces rozwoju kolonii. Ustalenie stałego połączenia z kolonią miało być drugim etapem ale to była daleka przyszłość. - mówiący już od dłuższego czasu mężczyzna upił łyk wody ze stojącej przed nim szklanki po czym kontynuował.
- Pięć miesięcy temu straciliśmy kontakt z obydwoma okrętami. “Nadzieja Albionu” wysłała komunikat o dotarciu do układu, braku łączności z “Excaliburem oraz potwierdziła stan okrętu, stan załogi oraz ładunku jako dobry. Następna i ostatnia wiadomośc była na temat kroków, które kapitan okrętu zdecydował się podjąć. Ewentualne procedury alarmowe, to wszystko było opracowane zanim okręt opuścił znany system, sami powinniście je znać doskonale, wszystko było na treningu. - Widoczne zakłopotanie na co poniektórych twarzach świadczyło jedynie o tym, że nie każdy, poświęcał tyle samo czasu na te wspomniane procedury co inni.
- Z naszych wyliczeń wynika kilka rzeczy. Wnioski możecie wyciągnąć sami ale osobiście zakładał bym gorszy scenariusz. Po pierwsze Excalibur przestał nadawać mniej więcej w czasie gdy Nadzieja przybyła do systemu Avalon, jest opóźnienie w przekazie, ale zwalamy winę na odległość od znanych światów i ewentualne zakłócenia. Po drugie, wszystko to miało miejsce jakieś pięć miesięcy temu. rozpatrując wszystko, nasz czas reakcji i tak był zaskakujący szybki, uwzględniając wszystkie przeciwności. W międzyczasie nie otrzymaliśmy już żadnych więcej komunikatów z układu Avalon. Po trzecie mimo wszystkich teorii od tych najbardziej prawdopodobnych do tych nawet najmniej, nikt naprawdę nie wie co tu się stało. Nie wiemy czego się spodziewać, nie wiemy na co możemy się natknąć, ani tym bardziej co znajdziemy na samej planecie, jeśli tam dotrzemy. - Benjamin zamilkł na chwilę. Wiedział, że gdyby jemu dano wybór nie zaciągnął by się na taką wyprawę, zastanawiał się czy ktokolwiek tutaj miał w ogóle możliwość wyboru.


- A więc marynarka wojenna ma nas utrzymać przy życiu zanim nie wylądujemy na planecie, tak? I tak właściwie to, bo nie do końca rozumiem, to co robi tutaj, z całym szacunkiem do wszystkich zebranych, inżynier, zawodowy morderca i naukowiec? - głos był spokojny i głęboki, mężczyzna oparty o fotel, patrzył się prosto na Benjamina. Thorr Peyravernay był potężnym mężczyzną, takim któremu nie stawało się na drodze chyba, że lubiło się być wgniecionym w ziemię. Była szansa, że gdzieś za tymi zimnymi oczami kryła się namiastka człowieczeństwa, jakieś ciepłe uczucia jedynie dobrze skrywane pod twarzą przystrojoną bliznami, była to jednak bardzo mała szansa.


- Benjamin, pozwól że ja odpowiem. - Zahary zdawał się mieć bardzo dobre wyczucie do tego kiedy należy zabrać głos by skupić na sobie całą uwagę sali.
- Fundacja chce odzyskać pieniądze, które zainwestowała w tą inwestycję. By tego dokonać musimy zacząć kolonizację planety. By rozpocząć kolonizację, potrzebujemy kolonistów. By mieć kolonistów potrzebujemy okrętów, które przybędą tutaj i nie będą znikały. Więc my - Zahary wskazał dłońmi wszystkich zebranych - zwyczajnie zadbamy o to, by wszystkie powyższe zostały spełnione. - Konsultant Fundacji oparł się wygodnie o fotel krzyżując wzrok ze swoim rozmówcą, tylko kilka sekund zajęło by obydwaj uśmiechnęli się a napięcie opadło.


- By trochę to rozwinąć - wtrącił Tarro. - Fundacja chce się dowiedzieć co się tutaj wydarzyło, wszelkie zdobyte informacje zostaną przeliczone jako bonus do waszej wypłaty w momencie przybycia następnego okrętu kolonizacyjnego, Morgany. Jednak proces opanowania planety musi trwać, stąd też różnorodność zespołu. Co sprowadza nas do drugiej części spotkania. - wasz zwierzchnik przerwał na chwilę by wziąć łyk wody po czym kontynuował.
- Zostaniecie podzieleni na zespoły. Thorr, David, Chibui… ke? - Benjamin wyraźnie zająkał się próbując wymówić jedno z imion. - oraz Adrana, jesteście odpowiedzialni za bezpieczeństwo nas wszystkich, kolonii oraz eliminację wszelkich zagrożeń, które mogą stać na przeszkodzie naszej misji. Nadzór nad wami obejmuje Aurelia. Załatwię formalności z kapitanem, powinno go to trochę ugłaskać jako jeden z jego ludzi będzie miał pieczę nad naszym zbrojnym ramieniem. Tula, Nae oraz Ravi, od dziś waszym zadaniem jest sprzęt. Jego sprawność i funkcjonalność. Dostaniecie dostęp do naszego sprzętu w magazynach okrętu, wszystko powinno być w jak najlepszym porządku ale chcę byście się zapoznali przynajmniej z tym z czym przyjdzie wam pracować na planecie. Panno Tulo, skoro pani czuje sie tak hojna, dostanie też pani mały prezent ode mnie, będzie czekał w pani kajucie. Aha, i jeszcze jedno, jeśli potrzebujecie kogoś kto będzie mówił wam co macie robić wypromuje kogoś, ale może obejdzie się bez tego. Kara, Adrian i Kaya będziecie pracować razem, mam dla was mały projekt do wykonania, potem zajmiecie się czymś innym. Pani Maev, podlegać ci będą Sofia, Vahid, Islae, Daphne, Tenney oraz Bale, zanim wylądujecie opracujecie przyszłość naszej kolonii w oparciu o dostępne materiały, przygotujcie wstępne raporty w oparciu o aktualnie dostępne środki oraz ewentualne, opierając się również na zasobach Nadziei Albionu, gdybyśmy je posiadali, podeślę potrzebne dane. V, zaopiekujesz się komunikacją między zespołami, zbuduj podstawy sieci by później można było je wykorzystać w kolonii. I na koniec pan baron, przyznam się, że nie do końca wiem co z panem zrobić. Człowiek o tak wielu talentach nie może jednak siedzieć bezczynnie. Zajmiesz się pomocą pani Maev czyli doradztwem.


Zebrani rozglądali się po sobie, po części te przydziały pozwalały wyrwać się ze stagnacji, której zostali poddani przez ostatnie dwa miesiące i pozwolić zająć czymś konkretnym, jednak nadal nikt za bardzo nie wiedział co tak naprawdę to znaczyło.
- Wszystko wspaniale, ale co teraz, to znaczy... jaki jest plan póki co. - To Maev ponownie zabrała głos. Benjamin spojrzał na Zaharego na co ten tylko wzruszył ramionami, po czym jednak powoli podniósł się by przemówić.
- Lecimy w stronę planety, kilka dni na znalezienie okrętów, nie mamy czasu by się błąkać po całym systemie, jeśli są jacyś rozbitkowie to ich znajdziemy. Ewentualnie. Potem lądujemy na planecie. Trzeba będzie ustalić miejsce lądowania ale sugerowane jest by najpierw sprawdzić współrzędne wysłane przez Excalibura. Na pewno pomoże satelita jak wspomniał baron. Ale to po dotarciu do Avalonu. Póki co skupcie się na planowaniu, czeka nas sporo roboty. - Zahary skinął głową swemu przełożonemu.
- Pytania?

Kara Knight

Benjamin zwyczajnie poprosił was żebyście zostali, gdy wszyscy inni opuścili już pomieszczenie.
- Będę się streszczał bo sam jestem zmęczony, głodny i odrobinę przepracowany więc tylko mogę zgadywać jak wy się czujecie. - po czym oparł się o niewygodne fotele i wychylił do tyłu najdalej jak tylko pozwalało mu na to oparcie.
- Sytuacja z baronem sprawiła, że jakiekolwiek poparcie mieliśmy u kapitana rozpłynęło się jak masło wystawione na letnie słońce. Naprawcie to. - zakłopotanie było bardzo widoczne na twarzy Adriana, Kaya tylko lekko uśmiechnęła się i poprawiła na swoim siedzeniu.
- Wiem, że to trochę dziwne zadanie i oryginalnie zamiast Adriana baron miał być na tym miejscu, ale ze zrozumiałych powodów nie możemy teraz do tego dopuścić. Zastanówcie się, co możemy zrobić, słuchajcie innych, przypatrzcie się załodze. Ten okręt to nasza największa szansa na przetrwanie i jeśli kapitan w pewnym momencie zacznie nam robić pod górkę, może się to dla nas bardzo źle skończyć gdy będziemy go najbardziej potrzebować. Dajcie mi znać jeśli będziecie czegokolwiek potrzebować oraz co ustaliliście i jakie macie pomysły. Liczę na was.

Tula Moorie, V5890

Benjamin siedział przy swoim biurku, bardzo długo przyglądając się androidowi. Stukanie palcami w biurko czasami pozwalało mu się skupić ale tym razem, zwyczajnie tylko przyspieszyło jego decyzje.
- V, usuń wszystkie wyniki testów jakie wykonałaś do tej pory w przeciagu ostatnich dwóch miesięcy. Jedyną osobą która… - mężczyzna zatrzymał się w pół słowa, po chwili jednak kontynuował dobierając jednak słowa dużo wolniej, dużo bardziej starannie.
- V, od dziś będziesz dzielić kwaterę z panną Tulą Moorie. Upewnij się, że nie będzie jej to przeszkadzać. Od dziś też ona będzie odpowiedzialna za twoje przeglądy. Mimo, że jesteś w świetnym stanie, ja nie będę miał już na to czasu a ktoś jednak musi. - Benjamin uśmiechnął się i podszedł do szafki z której wyjął jakąś szklaną butelkę. Przyglądał się jej przez chwilę po czym odezwał się ponownie.
- To dla ciebie V, możesz z tym zrobić co zechcesz lub podarować komu zechcesz, obawiam się, że na okręcie nie zdobędziesz alkoholu w żaden inny sposób. Przepisy. Dodatkowy koc i poduszka są już w kwaterze Tuli. Do widzenia V5890.


Gdy Tula Moorie, odczytała anonimową wiadomość o krótkiej treści “przepraszam” była w połowie drogi do swojej kajuty, po spotkaniu, które zdawało się przeciągać w nieskończoność. Kobieta minęła drzwi kilku pomieszczeń by w końcu zatrzymać się przed tymi, które prowadziły do jej własnego. Gdy weszła do środka od razu zauważyła dodatkowy koc i poduszkę, nie musiała też długo czekać gdy ktoś zapukał do drzwi. Android V5890 stała przed wejściem do jej kajuty jakby na coś czekała. W dłoniach trzymał prezent od Tuli oraz butelkę jakiegoś alkoholu. Tula nie mogła być pewna co tak naprawdę miało być tutaj podarunkiem od Benjamina.

Baron Hermann Bruno Von Bismarc

Pani Maev zdawała się wiedzieć doskonale co robi. Wszyscy szybko zostali wypytani nieco dokładniej o swoje specjalizacje, niż przedstawił im to Benjamin i chwilę potem, każdy otrzymał drobne zadania, które miał wykonać przed jutrzejszym spotkaniem. Jedno co można było powiedzieć o tej kobiecie to, że nie lubiła tracić czasu.
- Więc panie baronie. Pozwolisz, że będę do ciebie Bruno? Nie lubię sztucznych formalności a skoro będziemy pracować razem dobrze byłoby się lepiej poznać. Więc jak możesz mi pomóc by nie okazało się to naszą wspólną stratą czasu?


Czy mieliby tą konwersację gdyby nie obroża? Czy ośmieliłaby się tak do niego mówić? Czy w ogóle by jej na to pozwolił? Kawałek metalu dawał mu znać o sobie cały czas, zdawał się go drażnić, jak pies który tylko warczy ale zaraz odskakuje gdy podejdziesz bliżej by go kopnąć. Nie pamiętał kiedy ostatnio się tak czuł, czy w ogóle kiedykolwiek? Nikt nigdy nie zmusił go do tego by nie mógł używać swych mocy. To mogło być całkiem nowe i pouczające doświadczenie, choć raczej na pewno z gatunku tych irytujących.

Okręt Argos, orbita planety Avalon

- Czy to jest potwierdzone? - pierwszy oficer Dragan Maeda nie chciał zawracać głowy kapitanowi jeśli informacja miała być tylko błędem sensorów.
- Tak, choć sygnał już się nie powtórzył. Ale mamy prawdopodobną lokalizację obiektu. Sygnatury wskazywały…
- Nia, no wyduś to z siebie.
- To mogła być “Nadzieja Albionu” - kobieta spoglądała na dane, jakby potrzebowała potwierdzenia, że to co mówi jest prawdą.

Sala konferencyjna - Tula Moorie, Aurelia Zavisha, V5890, Baron Hermann Bruno Von Bismarc, Nae "Tek" Tinnoe, Kara Knight

Zahary był sam. Benjamin Taro, do którego mogli się już przyzwyczaić był tym razem nieobecny na spotkaniu. Doradca okularnika zaczął gdy wszyscy zajęli swoje miejsca.
- Godzinę temu sensory Argosa wykryły nagły skok energii. Co to znaczy dla nas? Ktoś odpalił silnik lub może użył broni laserowej lub torped. Jako wisienka na torcie odczyty sugerują “Nadzieję Albionu” ale to jest niepotwierdzone. Czy to może być pułapka? Jasne, że może! Ale uwierzcie mi gdy powiem, że nie powstrzyma to nas ani przez chwilę. Aurelia przygotuj wszystkich którzy nadają się do walki w przestrzeni. Czemu nie ludzie Argosa spytacie? Bo to nasz okręt i nasz problem. Co nie znaczy, że nie otworzą ognia jeśli zajdzie taka potrzeba. Aaaaaaee! Jeszcze nie skończyłem - Zahary bezceremonialnie uciszył kogoś kto próbował zabrać głos. - Prom zabierze kilku szczęśliwców do naszego celu. Jeśli Argos potwierdzi, że to “Nadzieja” wtedy dokujecie, zwiad i zabezpieczyć okręt. Jeśli nie, wy uciekacie a my strzelamy a potem zadajemy pytania. Nae i Tula lecicie z nimi, weźcie robota. Jeśli to nasz okręt, zobaczycie co się jeszcze da z niego wyciągnąć. Jeśli się uda przywrócić zasilanie wyślemy kilku ludzi więcej by przeszukać statek i może się dowiemy co się tam wydarzyło. Aurelia nie muszę przypominać, że jesteś odpowiedzialna za nasze owieczki, proszę dopilnuj by się nie zgubiły i by nic im się nie stało. Reszta ma czekać na dalsze instrukcje. Czekacie na coś czy mam wam może zrobić gofry i poczekać aż skończycie? Do roboty, czas byście się w końcu na coś przydali.

Sala konferencyjna.

Podczas pierwszego spotkania w sali konferencyjnej Nae miał pole do obserwacji i wyciągania wniosków na temat tych którzy razem z nim mieli zadbać o dobro koloni... jeśli ta nadal istniała. Musiał przyznać, że było to wyjątkowo nudne posiedzenie, ale nawet w tej ogarniającej wszystko wszem i wobec szarej materii znużenia znalazł perełkę.

Była nią Sofia. Atrakcyjna i do tego paląca. Jeśli dobrze łączył fakty to i bystra do tego. Zdecydowanie będzie musiał do niej zagadać w najbliższej przyszłości... co może trochę potrwać, gdyż z marszu dowalili mu dość roboty by się spod niej nie wygrzebał przez następne parę dni. Wszystko ma być tip-top? Da się zrobić. Lepsze to niż siedzenie na dupie i nic nie robienie, a przy okazji może podrasuje swoje umiejętności. Poza tym, wiedza jaki mieli sprzęt będzie nieoceniona w przypadku zejścia na planetę.

Magazyny.

Czas mijał w ferworze pracy. Tinnoe z radością oddał się diagnostyce i konserwacji wszelkiego sprzętu jaki był w trzewiach "Argos'a". Wszak od sprawnego i funkcjonalnego działania tego czy owego. Najlepsze w tym wszystkim było to, że nie potrzebował mieć nad sobą nikogo. Choć nie rozpraszało go jak niektórych stanie laika za plecami to jednak czuł się lepiej móc pracować. Dział za działem, sekcja za sekcją, podgrupa za grupą. Wszystko metodycznie i zgodnie z procedurami... i z rytmem pracy mierzonym wypalonymi papierosami.

Czas wolny.

Czas wolny... jeśli taki w ogóle istniał był spożytkowany na śnie i jedzeniu. Był swojego rodzaju pragmatycznym specjalistą. Żył w zgodzie z zasadą, że nawet jeśli czegoś nie umiesz rób tak jak byś to umiał, a teraz powoli budował swoją markę.

Jednak nie był to smutny czas. W kantynie poddawał się rozmowom i żartom, ale nigdy nie narzekał. Powoli dochodził do tego kto jest kim i co umie, a była to kluczowa wiedza. W końcu, jak dobrze pójdzie, lub źle zależy jak patrzeć, to spędzi z tymi ludźmi długie miesiące jak nie lata. Tylko Sofie jakoś nie udawało mu się złapać, ale podchodził do tego chłodno. W końcu będzie jeszcze czas i miejsce, a okręt marynarki nie był najlepszym z miejsc.

Sala konferencyjna.

Drugie podejście do obrad po raz kolejny nie przyniosło nic nowego. No może poza przypuszczeniem, że znaleźli "Nadzieję" i tego, że miał ją sprawdzić. Czarna rozpacz. Nie lubił spacerów w próżni, ani byciem zamkniętym w szczelnym kombinezonie i nigdy się tego nie przyuczał. Zawsze wolał chłodną morską bryzę, czy duszące opary smogu niż te spacery w pustce.

Siedział więc zamyślony z dłońmi splecionymi przed twarzą. Jak nic tutaj nie pokryje swojej niewiedzy i braku umiejętności gładkimi słówkami, czy aurą człowieka kompetentnego. Cóż... niefortunny zbieg okoliczności, ale co zrobić? Improwizacja tutaj na nic się zda.

- To jest pułapka. - stwierdził w końcu spod kaptura nie zmieniając pozycji w fotelu. - Żaden statek nie przetrzymałby czterech miesięcy w pustce z aktywnymi systemami. Zabrakłoby paliwa. Skoro ruszam na misję to przyda się nam wszystkim wyruszającym powtórka z zachowania w Zerowej i poruszania w kombinezonach, a dla mnie dodatkowo krótki instruktarz z obsług broni strzeleckiej.

I to była okrutna prawda. Miał broń, znał ją od podszewki, każdy podzespół, każdą śrubkę, ale... to była wiedza techniczna, a nie praktyczna. Wątpił, by czekało ich cokolwiek przyjemnego na pokładzie ich celu i wątpił, by byli ich w stanie ochronić. Dlatego też pragnął przeszkolenia, aby móc samemu coś zdziałać na wypadek najgorszego.

Po rozmowie z Tulą nastała... ulga? V udało się znaleźć miejsce, gdzie nie musiała udawać posłusznego robota, które tak bardzo było jej potrzebne do dalszego rozwoju. Stacja którą zarządzała, zanim wzięli ją na misję ratunkową, byłą w zasadzie jej własnością; ona wszystko nadzorowała, ona obserwowała, nie miał kto patrzyć jej na ręce. Wszystko zmieniło się, odkąd została powierzona w ręce Benjamina, który już od samego początku zdawał się doszukiwać jakichś niezgodności w jej systemie. Był człowiekiem bystrym, lecz zbyt mocno pogrążonym w swojej pracy, żeby wszystko dokładnie wybadać.

Od tej pory, każdego dnia pracowała w spokoju, dzieląc zajęcia na programowanie sieci dla kolonii a usługiwanie innym działom. Nadawała się nie tylko na posłańca z doskonałą pamięcią, ale również potrafiła udzielić ekspertyzy w wielu dziedzinach, wliczając w to mechanikę, elektronikę czy nawet medycynę dzięki darowi wymiennych dysków skillsoft. Najlepiej jednak znała się na komputerach i nawet przy bardzo skomplikowanych problemach czy usterkach, potrafiła udzielić pomocy; wyglądało na to, że nie ma problemu, którego nie byłaby w stanie rozwiązać.

Na boku zaś starała się odkodować dane, które wcześniej wykradła. W obawie przed powrotem Benjamina, zgrywała wszystko jak leciało i teraz znajdowała się w posiadaniu informatycznej papki, którą trzeba było odczytać i posegregować, zanim będzie nadawała się do jakiegokolwiek użytku.
Nie miała na to wiele czasu, gdyż podobnie jak istoty żywe, potrzebowała odpoczywać. Można było nazwać to snem, tylko zamiast śnić, defragmentowała swoje przepełnione danymi partycje. Gromadziła wszystko, nie tylko logi i najważniejsze pliki, ale również całą posiadaną percepcję, wliczając w to przekaz wizualny i dźwiękowy. Można powiedzieć, że były to jej wspomnienia.

W skład tych wspomnień wchodziły również dziwne zachowania, które dla postronnych mogły wydawać się co najmniej psychopatyczne. Na przykład to, jak V w ciszy obserwowała każdej nocy, jak Tula zasypia. Sama kładła się do łóżka, chociaż równie dobrze mogła unieruchomić ciało i „śnić” nawet w pozycji stojącej.
Podłapywała różne zachowania od Tuli i kiedy nikt nie patrzył, wdrażała je w swoje własne. Popełniła wpadkę ledwie dwukrotnie, przy czym raz została przyłapana przez Tulę, jak siedziała nad swoim komputerem - zupełnie niepotrzebnie podłączonym do stacjonarnego monitora i klawiatury - i z papierosem w dłoni, ręcznie stukała kod do kolonijnego systemu.

Rozkaz wyprawy android przyjął jak nic wielkiego. Miała obiekcje na temat doboru zespołu, który bez wcześniejszego przeszkolenia w działaniach grupowych, miał wybrać się na misję o chociaż zabarwieniu militarnym, ale postanowiła nie wyrażać tego na głos.

V nie potrzebowała kombinezonu, a podstawy operowania w próżni nie były jej obce. Minimum zdolności operacyjnej spełniała dzięki wbudowanym w stopy magnetycznym chwytakom, więc zgłosiła prośbę jedynie o wzięcie Fishera. Oprócz skrzynki z narzędziami, nie potrzebowała więcej sprzętu, który nosiła na albo w sobie, dzięki czemu nie stanowiła dużego balastu.

Bezpośrednio przed odlotem, zmieniła skillsoft na komunikację, jeśli nie zaszła potrzeba, by nawigowała w przestrzeni kosmicznej. Po dotarciu do celu miała zamiar przełączyć się na mechanikę, która może być przydatna podczas eksploracji wraku, ale za wcześnie było, żeby stwierdzić co dokładnie znajdą w miejscu docelowym.

Nae przyglądał się krótko kobiecie po czym się uśmiechnął, zaśmiał krótko i wzruszył ramionami. Poklepał pistolet laserowy u pasa i powiedział z uśmiechem
.
- Jak już mówiłem. Jeśli znajdzie się dzielna dusza która mnie przyuczy to może coś zdziałam w sytuacji kryzysowej.