Informacja... słowo o szerokim znaczeniu. Może i bez nich człowiek żył by sobie szczęśliwy nieświadom tych wszystkich rzeczy. Prawda jest jednak taka, że informacja to wiedza, a brak wiedzy zabija. Może wiedząc jak to się skończy głosowałby inaczej, a może jednak to co zrobili było właściwie. Had wiele nocy spędził na kalkulacji. Minusy były takie, że głód to nie jest już tylko groźba, ale pewniak i do tego stracili Essex z okolicą. Plusy były takie, że solidnie łupnęli pod Lake Grand, a potencjalnie sprawiło również, że bitwa o Hartford była drogo okupionym zwycięstwem, a nie nad wyraz kosztowną porażką. Tak mijały mu bezsenne noce.

Hartford... stoczył wcześniej niby cztery, a nawet pięć jeśli rozbić operacje Lake Grand na bitwę o Williston i kontratak na bazę wroga. Wszystkie łączyło to, że były dość chaotyczne, ale też nikt z bezpośrednio z lancy nie był w prawdziwych tarapatach. Hartford pokazało jednak, że nawet Mechy New Minutemanów potrafią upaść, a w szczególności gdy w szczycie upałów pory suchej pilotowi zechce się na eksperymenty.

Było to nad wyraz gorącego dnia. Odnotowano podobno nawet tegoroczny rekord żaru. Spencer zainspirowany kłodą, którą posłużył się pod Williston, oraz historiami o pilotach Spiderów, którzy skakali na wrogie mechy, by kopnięciem rozbić kokpit i zabić wrogiego pilota często przypłacając to życiem, a prawie zawsze mech często tracił przy tym kończynę. Cóż Had myślałem, że jest jednak sprytniejszy i zamówił sobie do mecha coś ale włócznie. Naostrzony stalowy pręt i cóż nawet zadziałało. Skoczył walnął z lasera po czym spadając przebił wrogiego Krugera swą włócznią. Problem był taki, że znalazł się pod potężnym wrogim ostrzałem, aby się ratować wykonał bardzo daleki skok, który z poprzednimi jego ruchami plus temperatura plus wróg trochę dogrzał go miotaczem ognia doprowadziły do awaryjnego wyłączenia, a sam Mech wpierdzielił się w jakiś budynek i został zasypany gruzem. Na szczęście był to teren zajmowany przez siły republiki. Przeprowadzona dość sprawnie akacja ratunkowa podziałała. Spidera się jakoś połatało, a Hada opatrzono. Miał szczęście. Skończyło się na oparzeniach na kończynach i paroma siniakami. Boli, lecz nie jest niebezpieczne. Gorzej było z Mechem trzeba było zrobić przegląd konstrukcji i nałożyć cały pancerz od nowa.

Bitwę o Hartford jednak zwyciężono. Nieznaczny to jednak, że Had próżnował. Spać i tak nie mógł więc zbierał informację i szukał sposobu do działania. Poprosił wywiad o raport i wzmożenie działań w temacie piratów. Musiał o nich wiedzieć jak najwięcej, by odnaleźć sposób jak se z nimi poradzić. Sporządził też sobie szkic planu jaki chciał przedstawić na naradzie.

+++

Właśnie miała się zacząć trzecia godzina odprawy. Praktycznie wszystkie tematy z ostatnich dwóch miesięcy były obgadane. Od tego jakim cudem doszło do “tego wszystkiego”, aż po domknięcie kwestii bazowych technikaliów. Przerwa na obiad. Wrócili do sali odpraw z kawą, herbatą, energetykami czy innymi napojami. Skombinowali krzesła by siąść zmęczonymi, obolałymi od twardych wojskowych siedzeń dupami. Mieli zadecydować o kwestii tego całego Matara. Pierwszą z opcji było zniszczenie tego mecha, drugą wykorzystanie go w jakiejś zasadzce jako honey pot na piratów. Ishida, w rzadkim pokazie interwencjonizmu, kategorycznie wykluczył te opcje - ten mech był zbyt cenny aby go stracić “z głupoty młodzieńców”. Padły więc dwie kolejne opcje: rozmontować i wykorzystać komponenty, przede wszystkim lostechową broń. McKinley rzucił też luźnym pomysłem, który wzbudził dużo zamieszania - wysłać kogoś obytego poza Amerigo, do najbliższego związku międzyplanetarnego gdzie można było znaleźć kogoś obrzydliwie bogatego i wpływowego aby mu tego Matara wcisnąć w zamian za żywność, materiały wojenne, twardy hajs, demobil… albo wsparcie wojskowe. Technikalia były oczywiste: nie wysyłać mecha, tylko odpowiedniego negocjatora z “listem żelaznym” i niezbitymi dowodami na posiadanie towaru. Wyłapać termin, w którym kupiecki JumpShip odwiedzi układ Amerigo i przedrzeć się do niego promem dalekiego zasięgu KR-61 przejętym od piratów. Żeby to zrobić, trzeba by użyć Leoparda i Lightninga do przełamania blokady orbitalnej i/lub wywołania dywersji (albo nawet, jeśli byłoby to możliwe, to dowalić piraciarzom do pieca mocno - a może nawet zrobić zrzut na Magellana i rozwalić im bazę - spekulacje). Niemniej jednak rodziło to mnóstwo pytań: kto miał lecieć? Samemu, czy z kimś? Jak długo miał szukać? Gdzie dokładnie lecieć? O co prosić w ramach zapłaty? W czyim imieniu miał negocjować? Na te i inne pytania trzeba by było odpowiedzieć - jeśli zdecydowaliby się na ten krok. Ale to był ostatni temat do obgadania.

W agendzie odprawy była jeszcze jedna kwestia. Badania pojmanych i poległych Bandytów oraz raporty z akcji i zeznania świadków ułożyły się w dość paskudną całość - Armia Czerwonej Wstęgi była… armią ćpunów. Bojownicy byli napędzani nie tylko stymulantami i przeciwbólowcami (jak praktycznie każda armia), ale faszerowano ich także pochodnymi amfetaminy, szczególnie fenetyliną. “Lekiem” starym jak świat, opracowanym w XX wieku do leczenia ADHD. Gówno z tego wyszło, ale proch zszedł do podziemia, gdzie stał się niezwykle popularny pośród różnego rodzaju terrorystów, partyzantów i buntowników, kulminując w tzw. “Długiej Wojnie” jaką Western Alliance (przedtem NATO, później Terran Alliance), a przedtem ZSRR, toczyły z globalnym ruchem radykalnego islamizmu. Co jakiś czas to ścierwo potem wypływało u boku innych podobnych syfów by robić z walczących maszyny do zabijania napędzane nałogiem i “turbo”, tak typowym dla “białej mocy”. A teraz było na Amerigo w ilościach hurtowych, z domieszkami, robiące z bandyckich siepaczy potwory w ludzkiej skórze.
To dlatego nie cofali się i nie bali się. Normalna chemia została im wyjarana z mózgów białym płomieniem.

Niewiele w tej chwili mogli z tym zrobić. Przeszli więc do rozwiązania sprawy Matara. McKinley, wyraźnie zjechany fizycznie bardziej niż kiedykolwiek przedtem (nawet biorąc pod uwagę porównanie z poranionymi MechWarriors), reiterował opcje.

Umęczony z podkrążonymi oczami i kończynami owiniętymi bandażami siedział Had na odprawie sącząc swoją kawę.
- Tak właściwie skoro on tyle warty i tak niepraktyczny do wykorzystania w bitwie to czemu piraci sami go nie opchneli komuś? Na moje brak kupca. Takie białe kruki są wiele warte, ale to trzeba znaleźć odpowiednią osobę skłonną tyle dać. Na moje szkoda zachodu. Za dużo roboty za bardzo niepewny zysk. Zastanówmy się może lepiej czy nie da się go jakoś praktycznie u nas wykorzystać. - przemówił Had ze swojego miejsca.

- Trofeum, pamiątka, symbol. - odparł Julian znużonym głosem.

Po tym jak pojawiły się informację o tym że sabotażyści zdołali zniszczyć zapasy, a raporty z Hartford ujawniły ponurą prawdę o cenie zwycięstwa Jackson był w grobowym nastroju. Reszta wydawała się bagatelizować znaczenie zapasów, jednak już wcześniej powiedział o żarciu pasków i ludziny. Nikt się nie przejął.
Dobrze że zdołali ocalić sporo ludzi.
Ileż więcej pozostawało w rękach bandytów...

- Jeżeli jesteśmy w stanie odzyskać z niego komponenty to czemu nie. Acz rzeczywiście… możemy dzięki temu mechowi zyskać zasoby i uzupełnić zapasy, które utraciliśmy. - rzekł machając obandażowaną ręką w kierunku hologramu - Zdobyć dodatkowe siły. Ten konflikt będzie się ciągnął jeszcze długo. Piraci o to zadbają. - przyłożył palce do czoła - Nie wykorzystują pełnej siły by nas zmiażdżyć. Jakikolwiek jest powód - to my mordujemy się z bandziorami i najemnikami. A gdy obie strony zaczną przymierać głodem to oddadzą ostatni kawałek żyznej ziemi, ostatnią monetę i ostatni nabój za bochenek chleba.

-Chyba, że wcześniej sami doprowadzą do sytuacji, kiedy ostatni skrawek ich ziemi zmieni się w niezdatne do uprawy, wypalone zgliszcza - Kane też nie wyglądała specjalnie wyjściowo. Pomięte ubrania, siniaki,włosy związane na karku w byle jaki ogon i zapuchnięte oczy nadawały jej wyglądu kogoś, kto bardzo potrzebuje odpoczynku bez nadprogramowych obrażeń przynajmniej przez pare dni.

- Dlatego potrzebujemy chleba… i leków. Co by dalo rozmontowanie Matara i przerobienie naszych mechów jego komponentami? - Sarah popatrzyła po zebranych - Uchroni nas to przed ostrzałem lotnictwa i Piratami? Jakąkolwiek decyzję podejmiemy, wróg nie może go dostać z powrotem w swoje ręce.

W ciasnej, ciemnej sali odprawy, gdzie większość zebranych ludzi trzymała ponure miny, Doe dla kontrastu wyglądała na spokojną, ba!, nawet na swój specyficzny sposób radosną. Mimo sińców, otarć i bieli bandaży wystających spod ubrań, stała rozluźniona, bawiąc się zapalniczką.
- A kto powiedział, że te pirackie zjeby pozostają w dobrych kontaktach z kimś komu by opchnąć ten antyczny szrot? Albo że właśnie nie robią wszystkiego według planu? - podniosła papierosa do ust, lecz nim się zaciągnęła popatrzyła na filtr i zmrużyła oczy. Dmuchnęła na fajka, a parę psich kłaków oderwało się od niego i wesoło przeleciało w powietrzu, by finalnie opaść na konsoletę. Dopiero wtedy kobieta pstryknęła ogniem i się zaciągnęła.
- Nie trzymają nas odciętych bez powodu - odetchnęła dymem - Nikt nie mówi że nie wyruchali swoich kumpli już na wstępie i nie pracują dla kogoś spoza Amerigo. Kogoś kto w ostatnim momencie nie wpierdoli sie nam na rewir z bratnią pomocą, skoro sobie nie radzimy… znaczy uratują, wesprą, a potem dopierdolą sobie z nas kolonię. Nie trzeba być jebanym czarnuchem, albo żółtkiem żeby być traktowanym jak podczłowiek. Mięso, zasób zużywalny celem optymalnego drenażu dóbr naturalnych, czy tam kurwa gospodarczych. Częste jest przekonanie, iż miarą porządności porządnego narodu jest skolonizowanie kogoś. Wszystko jedno w sumie, kogo. Kogoś. Okazać się na tyle cywilizowanymi, żeby swoją cywilizacją pobłogosławić jakiegoś frajerskiego biedaczynę, który jej nie zaznał. Nauczyć, dać lepsze życie. Dać światło, bo ten, który niesie światło, czuje się jak Bóg i może walić do pamięciówy w każdej chwili - wzruszyła ramionami, opierając się biodrem o zimny metal stołu. Coś chrobotało jej w głowie, dobijając się od spodu w kamienną płytę amnezji. Uczucie było na tyle nieprzyjemne że zmuszało do potarcia miejsca za lewym uchem aby choć symbolicznie zamaskować wraże doznanie.
-Połatamy się blachami z tego prabadziewia i co dalej? Co za kwartał, za pół roku? Chuj na tym zyskamy - pokręciła karkiem - Trzeba to gówno opchnąć jakiemuś staremu, bogatemu skurwielowi o ciężkiej kabzie. Najlepiej celować w te burżujskie, szlacheckie kurewstwo. Wielkie rody zawsze srają po nogach byle udowodnić pozostałym kto ma więcej fejmu, lansu i nobliwego syfu typu czystość krwi… mają swoje pierdolone muzea chwały. - splunęła na ziemię, rzucając w to miejsce kiepa. Przydeptując go butem, wyjęła nową tytoniową pałeczkę.
- Jesteśmy odcięci od informacji spoza globu. Od dostaw, wsparcia. Trzeba nam hajsu, choćby po to aby spróbować nająć własną flotę powietrzną. Najemników w chuj, kwestia zapłaty. Wszystko da się kupić, wszystko ma swoją cenę. - uśmiechnęła się pod nosem, odpalając szluga - Przemycimy kogoś poza nasz mały wojenny pierdolnik żeby zwąchał o co kurwa chodzi i przy okazji poszukał kupca.

- Dodatkowe pieniądze na najemników czy zasoby zawsze się przydadzą. Bo sam mech nie będzie prezentował aż takiej wysokiej wartości bojowej. Jest bardzo ciężki i będzie zapadał się w grząskim gruncie, szczególnie jak zacznie się pora monsunowa. Można wymontować z niego broń i użyć jako wzmocnienie ogniowe jakichś fortyfikacji. A jego samego skitrać w jakimś magazynie, w oczekiwaniu na powrót negocjatora. Z bebechów tego mecha można jeszcze wyjąć transponder IFF (Identification Friend or Foe) i stosować go do straszenia przeciwnika. Można nawet postarać się o gumową replikę tego stalowego kolosa - z transponderem będzie wykrywalny przez wroga i zasieje niezły popłoch w ich szeregach. A jak fabryka się nie wyrobi, to podczas walki niech transponder zostanie użyty w jakimś obszernym magazynie, że niby mech tam jest. I już zmieni to sytuację taktyczną - Iroshizuku pociągnęła kolejny łyk zielonej herbaty i kontynuowała. - Negocjacje z przedstawicielami szlachty lub kogoś innego, kto dysponuje gotówką lub siłami zbrojnymi na wynajem trochę potrwają. Plus lot w obie strony, poszukiwania właściwych osób, i tak dalej. Miejmy w zanadrzu alternatywę dla użycia części Matara. małe prawdopodobieństwo, że jego lasery czy broń gaussa zniszczą na fortyfikacjach. O IFF też nie ma się raczej co martwić. A przysporzy to wrogom kłopotów.

-Możemy też podjąć działania.- powiedział Had wstając z swojego miejsca. Miał wielkie wory pod oczami były one jednak szeroko otwarte i zdradzały początki jakby zbliżającego się szaleństwa.
- Matar został stworzony do obrony określonego punktu i do tego bym go wykorzystał. Od razu proszę dajcie mi wyłożyć wpierw cały plan. - dalej płynęły słowa od Spencera, który zaczął wskazywać punkty na hologramie, które uznał za ważne do kontekstu jego dalszej wypowiedzi.
- Rozpocznijmy w końcu to co powinniśmy rozpocząć zaraz po zwycięstwie pod Hartford i zacząć grupować nasze siły pod Middlebury w celu odbicia stolicy. Oczywiście bezpośredni szturm jest głupi jednak chodzi mi o zasadę, że armia może szkodzić samą swoją obecnością. Oczywiście duże zgrupowanie naszych sił może skusić nieprzyjaciela do ataku i tu mam zastosowanie dla Matara. Ustawimy go na pozycji przy “Autostradzie śmierci” czy jak to się teraz nazywa. Pamiętacie naszą pierwszą bitwę w tej wojnie. Tam jest tylko autostrada i płaski teren. Idealne warunki dla tego mecha. Walka na daleki dystans i zero przeszkód terenowych. Siły tam będą relatywnie bezpieczne jeśli tylko się trochę okopią tak jak każde obozujące siły powinny i zrobiły jakieś stanowiska przeciwlotnicze dla wsparcia Matara w razie ataku lotnictwa. Będą one mogły skutecznie związać tak siły nieprzyjaciela w Newport i dać nam szansę do działania. Proponuje by siły zgromadzone w Middlebury zamarkowały atak na Newport. Nasza Lanca w tym czasie poleci na Essex w celu potencjalnego odzyskania tego terenu. Jeśli jest możliwe to ten zajęty pod Williston prom mógłby dowieść nam jakąś piechotę na wsparcie, która zajęłaby się zajmowaniem budowli itp. rzeczami kiedy my będziemy zajmować się wrogimi mechami i ciężkim sprzętem. Na południu za to do końca nie wiem jak wygląda obecnie front, ani jak daleko odbił się od Hartford, ale jeśli Panu Ishidzie zdrowie na to pozwala i relatywnie nie jest to daleko to lekka przebieżka Jennera i rozwalenie jakiegoś posterunku i samo pokazanie się kolejnego mecha w kolejnym miejscu może zadziałać dezorientująco dla wroga. Jeśli uda się ładnie zgrać to dojdą do niego raporty o atakach w trzech miejscach w dodatku w każdym z użyciem mechów.- zrobił krótką przerwę zanim dalej kontynuował wytłaczanie tego co mu do łba strzeliło. Gadał coraz szybciej i szybciej przy tym chcąc wszystko powiedzieć.
- Co do piratów tu zgodzę z Doe, że oni bardzo śmierdzą. Historia widziała przypadki by dość charyzmatyczna osoba była w stanie zjednoczyć takie bandyckie grupy, ale raczej nie zdarza się, że po zjednoczeniu znajdują one nagle technologie uważane za zaginione. Na moje lepiej nie wywoływać wilka z lasu tylko lepiej mu zapłacić, by robił za psa pasterskiego. Poprosiłem Dziadka, aby nakazał przygotowanie raportu co Republika może zaoferować w ramach trybutu i o wydanie jego osobistej opinii.- z tym słowami póki co skończył, bo już nie był w stanie mówić.

Victor słuchał pozostałych z mniej zbolałą “o-ja-biedny” minął niż zwykle. Kiedy w końcu się odezwał głos miał stosunkowo silny… a przynajmniej nie jąkał się i brzmiał jak mężczyzna…
- Powinniśmy wysłać kogoś poza system tak czy siak. Kogoś obytego z mediami. Ruszy dupę do pierwszej telewizji z kilkoma terabajtami zdjęć i wybranych danych. Koniecznie włącznie z tymi które wskażą, że walczymy z bandą psychopatycznych ćpunów-morderców. Tam go przyjmą jak króla bo media KOCHAJĄ takie tematy. Wtedy powinno się błyskawicznie roznieść po cywilizowanych światach, bo ponownie: media kochają takie tematy i inne stacje szybko podchwycą. Informacja, plus prośba o pomoc, najlepiej w oparciu o jakieś polityczne traktaty, plus powie o mechu którego chcemy sprzedać. Szczegóły do dopracowania, ale tak bym to widział.

- Do czasu ewentualnego spieniężenia mecha bym rozebrał, gdzieś bezpiecznie zapakował a uzbrojenie zamontował na fortyfikacjach w jakimś ważnym miejscu, chornione grubym żelazobetonem. Mimo wszystko ten mech jest najwięcej wart po wymianie na walutę. Co z nią zrobimy… do dalszego przemyślenia.

Julian pomasował czoło.
- Zanim ktoś znów zacznie gadać że debilnym byłoby rozmontować Matara to przypomnę że działka gauss spokojnie przebijają każdy powszechny pancerz bojowy od dropshipa po bojowego mecha. Nie zdzierają - przebijają. Na wrogie promy latające rzecz jak znalazł. Ale propozycja sprzedaży ma więcej chętnych. Ok. Cała maszyna ze wszystkim będzie warta fortunę. Zgłaszam się na tą delegację. - zakończył niespodziewanie ale nie dodał nic więcej.

Victor uniósł brwi na chwilę
- Uargumentujesz? Utrata jednego z pilotów byłaby dużym kosztem. Miałem nadzieję, że poleciałby ktoś mniej niezastąpiony.

-Nasi przodkowie przybyli na Amerigo uciekając od wojen. Takie rzeczy to dość często występujące przypadki w znanym świecie i jakieś galaktycznej opinii publicznej nie poruszy los dalekiej nieznanej planety.- argumentował Had, by po chwili kontynuować.
- Zgodzę się, że nie możemy posłać nikogo z nas i do tego dalej uważam że sprzedanie go graniczy z cudem. Dostanie się i podpisanie umowy z kimś takim wielkim i bogatym, który sam by się po Matara pofatygował, bo my go nawet nie mamy jak przewieźć do tego dośle tu prywatną armię, która cały transport zabezpieczy i wywiezie ze strefy działań wojennych. Naprawdę lepiej wykorzystać już to cholerstwo jako stacjonarną obronę i zabezpieczyć nim jakiś strategicznie ważny punkt, ale Julian ma rację. Działka gausa są potężne i w takiej sytuacji, by się marnowały. Zastępują one ręce Matarowi, więc może szło by je wymontować i zamontować do warhammera czy marudera.

Julian uniósł sam brwi patrząc na Profesora. Uniósł zaciśniętą dłoń.
- Nie mam problemów emocjonalnych i egzystencjalnych, mam podstawowe obycie ekonomiczne, planuję działania w perspektywie dalszej niż jedna czy dwie operacje… - wymieniając prostował kolejne palce - …nie myślę życzeniowo i huraoptymistycznie, biorę pod uwagę dalsze konsekwencje aktualnych działań, nie jestem zafiksowany na aspektach militarnych i prywatnych, mam o co walczyć i zależy mi by po wojnie ta kolonia była czymś więcej niż masowym grobem albo nienadającym się do życia grajdołem, nie mam kompleksu małego członka by mi odpierdoliło jak mnie ktoś znieważy, a i nie postrzegam wojny jako gry komputerowej lub tabelki z liczbami… mam wymieniać dalej? - zapytał po czym kontynuował - Skoro już się bawimy w zbawicieli Amerigo to wypada ubrudzić sobie dłonie i w tym. Kogo innego chcielibyśmy wysłać? Hmm? Biznesmena gotowego sprzedać kolonię za parę milionów kredytów? Może być wojskowy tylko że bez szerszej perspektywy za kilka miesięcy do roku nasi cywile z głodu gotowi wszcząć zamieszki lub nawet przejść na stronę wroga. Poproszę o kontrargumenty i kontrkandydatury. - zakończył i zamilkł.

Młody Spencer odwrócił się w stronę Juliana podejmując dyskusje.
- Patrząc w przyszłość nie można zapominać o dniu dzisiejszym. Prawda jest taka, że małe są nasze szanse, a koniec jest bliższy niż sądzimy. Nie wiem czy wszyscy są tego świadomi, ale my już tę wojnę przegrali wraz z jej rozpoczęciem. Teraz bijemy się aby skapitulować w miarę na własnych warunkach. Potencjalna pomoc z zewnątrz będzie późno. Nie wiadomo czy dotrwamy do ich przybycia. Trzeba zadać jak największe straty wrogowi w tej chwili i przystąpić do negocjacji.

- To nie wiec polityczny, Had. Poprosiłem o fakty i argumenty, nie o demagogię. Zdecyduj też się w końcu jakie stanowisko zajmujesz, bo zmieniasz je non stop. - odparł Julian niewzruszony.

- To argumenty na który dokładnie temat chcesz. O tym, że masz nie lecieć, czy o tym,że sprzedanie Matara to odległa rzecz? - odpowiedział Had.

- Obojętnie. Ani tu ani tu nie przedstawiłeś argumentów tylko jakieś plany na podstawie przypuszczeń. Plany które rozbija fakt że Matar potrzebuje do transportu ciężkiego dropshipa - de facto Leoparda, a trzymanie go non stop w bazie jest jego marnotrawieniem. Rozebranie na części i zamontowanie w innych mechach wymaga potężnej pracy inżynieryjnej. Zarówno rozmontowanie mecha na częsci jak i montaż by komponenty były w pełni funkcjonalne. Nie jest to niewykonalne ale na dzisiaj nie mamy na to sił i zasobów bo wszystko idzie na naprawę mechów. Jedyny sensowny plan wykorzystania całego mecha to wymontowanie z niego części broni i bebechów na tyle by mógł się poruszać i miał minimum mobilności.

- Czekaj czekaj. Mogłeś od razu gadać, że masz plan by zrobić z niego w miarę użytecznego mecha. Jeśli tak mogłeś od razu gadać zaoszczędzilibyśmy dobrą chwile czasu. Dobra przechodząc do konkretów co trzeba zrobić, by Matara ruszyć? - wtrącił się Had Julianowi.

- Wygrać głosowanie że jego zachowanie jest lepsze od jego sprzedania. - odpowiedział oschle Jackson.

- Cóż od początku chciałem go zachować, a reszta co powie? - powiedział zadowolony Spencer, że pojawiło się światełko na przełom w sprawie.

-Zgadzam się z Victorem. Julian nie może polecieć, nie z wszczepionym chipem i po szkoleniu w obsłudze battlemecha. Nie mamy czasu na trening kolejnego pilota. A co do naprawy mecha i przywrócenia go do sprawności bojowej oraz wymontowania z niego broni do użycia, to czy mamy jakichś techników, którzy mogliby oszacować czas i zasoby ludzkie potrzebne do tych operacji? - Iroshizuku spojrzała pytająco na Ishidę.

- Ale przecież Julian nie ma wszczepu - Kane w końcu zabrała głos, patrząc trochę podejrzliwie na wysokiego okularnika.

- Pani Kane mówi prawdę. Pan Jackson nie ma wszczepu. - potwierdził milczący do tej pory Ishida - Matar… to stara technologia. Ten egzemplarz ma standardowy szkielet i pancerz, większość komponentów zbliżona do standardu, ale Guardian ECM i cała broń oprócz flamerów to czysty LosTech. Jesteśmy w stanie go rozebrać… prawdopodobnie… bez uszkodzeń tej broni, ale pan Barnes nie daje gwarancji, że będzie możliwe ponowne złożenie go w działającą całość.

Odchrząknął, patrząc na McKinleya.

- Mieliśmy wspomnieć o tym na końcu odprawy, ale - mamy więcej MechWarriors. Obecny tu pan McKinley, a także pan Neyman przeszli operacje wszczepienia implantów i przez ostatnie półtora miesiąca szkolili się pod moim okiem. Pilotują zdobyczne i zreperowane mechy Swordsman i Mackie. Dla Hectora też planujemy rekrutację.

Ostatnia kwestia wywołała szeroki, dumny uśmiech na twarzy rudej sierżant, którym wycelowała prosto w porucznika. Po chwili kaszlnęła w pięść.
- Nadal jestem za tym aby go spróbować spieniężyć. Skoro jest tyle wart, da się za niego wynająć własną flotę powietrzną… załatwić zapasy które straciliśmy - uśmiech zszedł jej z gęby, przeniosła wzrok na hologram mapy - A my sami go nie użyjemy w pełni, zresztą słyszeliście. Albo go rozłożymy i może, z naciskiem na “może”, będzie coś działać. Albo go schowamy do szafy aby wróg go nie znalazł. Albo użyjemy jako straszaka… albo zyskajmy na nim ile się da. Wojna będzie trwała długo, wkrótce zabraknie nie tylko jedzenia, ale i leków. Nie wolno nam do tego dopuścić. Jednak jak chodzi o delegację… - na chwilę się zawahała, aby po krótkim westchnieniu odwróciła twarz do Juliana - Jesteś absolutnie pewien że dasz radę utrzymać neutralność i spokój skoro teraz ciężko ci pokonać zacietrzewienie? Na razie kiepsko idzie. Nikt z nas nie jest idealny - wzruszyła ramionami - Ale jest tu i teraz. Dlatego będę wdzięczna jeśli w końcu przestaniemy się zachowywać jak banda obrażonych przedszkolaków która się rzuca klockami lego. Skupmy się na meritum, nie wycieczkach personalnych i szpilach. Lecieć chce Julian i z tego co rozumiem Hadrian. Hadrian ma w sobie LosTecha, z tego powodu ja również odpadam. Porucznik McKinley tak samo. - sapnęła, splatając ręce za plecami i powiodła wzrokiem po reszcie obecnych. - Ktoś jeszcze się zgłasza?

Jackson tak jak Kane skinął oficerowi w geście gratulacji jednak odrobinę struchlał na uwagę policjantki.

- Jest jeszcze jedna rzecz odnośnie Matara o której nie… pomyśleliśmy. Brak dostaw z zewnątrz całą kampanię nastawi na walkę o zasoby. Na rajdy. Mamy nowy prom który można wykorzystać. Tylko gdy wróg zrozumie co się dzieje to zacznie głodzić jeńców, zastawiać pułapki i zatruwać część tego co moglibyśmy przejąć. Pokazali już że nie są głupi.

-No dobra to podsumowując. Sprzedajemy Matara, ale dalej proponuję do czasu znalezienia kupca wykorzystać jako element obrony Middlebury. Julian chce się podjąć negocjacji. Na korzyść tego przemawia jego znajomość technikaliów, a z drugiej przez nieokreślony czas nie będzie jednego Mechworiora. Proponuje, aby do delegacji dołączyć moja siostrę Theodorę. Ma doświadczenie medialne i może pograć ofiarę wojenną i według myśli Victora coś zdziałać. Do przełamania blokady proponuje wymieszać lance i do walki w przestrzeni wziąć cięższe mechy z większą ilością pancerza. Lżejsze i szybsze będą stacjonować w Middlebury i działać potencjalnie na odcinku między tym miastem, a Fortem Ticonderoga. Wróg pewnie zauważy kosmiczną batalię i będzie chcieć to wykorzystać wyprowadzając atak z Essex z potencjałem odcięcia części naszych sił.- wypowiedział się Had starając jakoś poskładać coraz mocniej rozlatującą się naradę. Widać zmęczenie i rany udzielały się wszystkim.

- Jeśli sytuacja na to pozwoli, wykorzystamy Matara do celów defensywnych, ale o ograniczonym ryzyku. Jest zbyt cenny aby go stracić. - zawyrokował Ishida - Poza tym będziemy go reperować na końcu, nie jest priorytetem. Do tego czasu pozostanie w bazie. Inne decyzje strategiczne podejmiemy jutro. Jest coś, o czym państwo muszą wiedzieć. Jutro o dziesiątej. A teraz… koniec odprawy. Niech państwo udadzą się do mesy, a potem dwie trzy godziny w symulatorze VR.

Jak powiedział, tak uczynili.

Człowiek jest jak liść niesiony przez wiatr, z tą tylko różnicą, że wiatr zastępuje dlań nieomylne księgi przeznaczenia. Nie wie więc, co może się stać za chwilę, ani też czy wkrótce nie wyruszy w kierunku zupełnie przeciwnym zamierzonemu. Mytsa Gabor nigdy nie zakładała z góry, ani nie przewidywała co na nią spadnie. Los był przewrotny, niezrozumiały. Wiatr zaś nieustępliwy. Zamykała przed nim drzwi, a i tak wciskał się przez okno… wydmuchując z pozornie bezpiecznego, znanego terenu na szeroki świat i tak pędzili oboje: czasem na złamanie karku, czasem po prostu płynęli podziwiając widoki. Od przybycia na Amergio zdecydowanie przeważała pierwsza opcja, wydarzenia przelatywały tuż obok i tylko ich reperkusje odbijały się od cygańskiej skóry nie do końca chcianymi pamiątkami utwierdzając piratkę w przekonaniu, że nieważne, jakie decyzje podejmuje, i tak nieubłaganie dąży z wiatrem do swojego przeznaczenia. Jego nic i nikt nie zmieni. Nie dało się zmienić czegoś ustalonego od początku porządku Kosmosu.

Nie planowała buntu, ani dezercji. Patrzyła na kobierzec swojego życia z optymistyczną pogodą ducha. Przez większą część czasu - przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu - po prostu nie wiedziała, jak i dlaczego jego nitki się ze sobą wiążą, i nie było w tym niczego złego. Robiła coś dobrego, a zdarzało się coś złego. Robiła coś złego, a wydarzyło się coś dobrego. Nic nie robiła, a wszystko wybuchało - życie. Piękne w swej nieprzewidywalności. Tak jak nieprzewidywalni wydawali się ludzie, na jakich natknęli się z Dybukiem dwa dni po odejściu z Newport. Nic nigdy nie dano raz na zawsze, a koniec zawsze był początkiem...

Kilkunastu typów z Border Patrol trzymało ją i jej maszynę na muszkach. Locustowi tymi śmiesznymi karabinkami mogliby co najwyżej farbę poznaczyć… ale z nią mogłoby być krucho.

- Parley? - jeden z nich, nieco starszy gość się odezwał. Miał odznaczenia sierżanta - Kim jesteś, piratko? Ręce za głowę. Miller, rozbrój ją.

Jeden z żołnierzy opuścił Redwooda i zaczął do niej podchodzić. Pozostali wciąż w nią celowali.

- To jakaś pułapka? Nie wyjdziesz z niej żywa.

Sytuacja definitywnie wyglądała na pułapkę: oddział obszarpanych trepów prowadzący równie pokiereszowaną grupkę cywili stanął naprzeciwko wrogiego LCT-1E. W normalnej sytuacji pilot maszyny pociągnąłby salwą im po plecach i tyle. W końcu prowadzili wojnę.
- Parlè - kobieta która wyszła z maszyny powtórzyła raz jeszcze, bardzo powoli i wyraźnie żeby przez śpiewny akcent nie kaleczyć przesłania.
- Parlè… wychodzę rozmawiać, nie walczyć - przyglądała się temu, który do niej podchodził.
- Tchy magie pe minć - uśmiechnęła się do niego wesoło wbrew powadze sytuacji. Stała bez broni, pancerza i osłony naprzeciwko czarnym wylotom karabinowych luf. Raz jeszcze przeklęła się za ten pomysł, ale za bardzo nie miała alternatyw.
- Macie oddział tak mocny, że z mecha wyskoczyłam aby was wziąć sposobem bo same działa nie starczą. - rozejrzała się wymownie po ledwo żywych ludziach i niewzruszonym molochu który stał za jej plecami.

Sierżant z początku nic nie odpowiedział. Ten drugi trep sprawdził, obmacał piratkę, nie znajdując zbyt wiele - broń została bowiem w mechu. Zrobiło to stosowne wrażenie. Żołnierze wymienili się kiwnięciami głową. Lufy nieco zjechały w dół.

- No to słucham... piratko.

- Układ jest prosty - Cyganka skrzyżowała ręce na piersi, patrząc na tego od gadania - Ja i moje maleństwo odstawimy was do waszej najbliższej bazy w jednym kawałku, a wy powiecie swoim matom żeby się wstawili u kapitana. Oferuję swój kontrakt w zamian za amnestię dla mnie i Dybuka. I za dolce oczywiście - wskazała krótkim ruchem głowy mecha - Ujeżdżam go od dziesięciu lat, wy dostajecie ostro w dupę. Wiem co mają Raidersi. Potrzebujecie wsparcia, a ja akurat zakończyłam stary kontrakt i szukam roboty. Coś powtórzyć? - ponownie się uśmiechnęła wbrew powadze sytuacji.

- Skąd mamy wiedzieć, że to nie jest jakiś podstęp? Jakiś okrutny żart? Jeszcze nie skończyliście nam cywilów mordować. - odwarknął żołnierz - Nikt z nas nie potrafi tego gówna pilotować i nie mamy jak go załadować i na co. Jeśli mamy ciebie odstawić, to musisz siedzieć za sterami. Może chcesz nam rozwalić punkt ewakuacyjny? Może liczysz na to, że cię do niego doprowadzimy… i będziesz mogła więcej nas pozabijać? Może nawet parę dzieci odstrzelić, bo ostatnio to u was modne! Nikt normalny nie morduje dzieci za pieniądze! - ostatnie słowa wykrzyczał wręcz.

Rangersi i zbierający się cywile nie byli zadowoleni. Mieszanina emocji u tych pierwszych była aż nazbyt widoczna. Determinacja, gniew, smutek. U dwóch zaniepokojenie stanem emocjonalnym sierżanta (bo wiadomo, dowódca drużyny musi być małomówny i twardy). Tak czy inaczej sytuację trzeba było rozładować, bo póki co powoli zbliżała się do linczu.

Przypominało to stado wściekłych psów osaczających ofiarę aby po chwili zatopić kły w świeżym mięsie, choćby i pokrywały je w ponad 90% tatuaże. Co by nie mówić, sytuacja do komfortowych nie należała i nadchodził kulminacyjny moment.
- Pchande muj dziukli, małało - piratka nie traciła dobrego humoru, takie sprawiała wrażenie. Było to lepsze od pokazania strachu. Gapiła się na gadacza w mundurze, zadzierając odrobinę głowę do góry bo przy swoich półtora metra na wszystko, łącznie z klozetem, patrzyła wybitnie od dołu.
- Jakbym was chciała zabić już byście leżeli tam o - kiwnęła głową na drogę po lewo. Tam pierwszy raz się zobaczyli - Doliczyłabym sobie parę fragów i poleciała dalej po trzech minutach zapominając żeśmy się w ogóle spotkali… nie ma co kraść to nie ma czego pamiętać. Bo tak robią piraci, aj? - zrobiła krok w stronę sierżanta i jeszcze jeden. Patrzyła mu przy tym w oczy - No dawaj, kar. Davaj! Weź linę, zarzuć na drzewo i powieś na miejscu, bądź jak to z czym walczysz i czego nienawidzisz. Bądź jak my, jak ci źli - rozłożyła zapraszająco ramiona, szczerząc zęby i kiwając głową na boki przez co masa kolczyków brzęczała cicho - Dobry, dzielny żołnierzyku… gdzie ty problem widzisz? Boisz się to chodź ze mną, jak się popieści to się wszystko zmieści… w kokpicie. Weźmiesz mnie na kolanka, wyglądają na wygodne - prawe ramię wyciągnęła w jego stronę, kiwając zapraszająco palcem wskazującym. Zaśmiała się krótko.
- I w razie czego kark skręcisz albo wepchniesz trochę ołowiu. Problem?

Przez dłuższą chwilę nic nie robili. Zgrzytali zębami, warczeli, klnęli, może już chcieli coś więcej zrobić, ale sierżant wreszcie powiedział jasno i dobitnie, ucinając rumor. “Cicho!” Musiał mieć duży autorytet nawet pośród cywilów, bo (generalnie) się zamknęli.

- Zgoda. Ale jak coś odwalisz, to jesteś trupem. Młody, idź z nią. - kiwnął ręką na szeregowego, dość wysokiego blondyna, acz zdecydowanie… tykowatego młodziana. Może miał dwadzieścia lat, w co Gabor wątpiła - Oddaj Redwooda, tam się nie pomieści. Rewolwer i nóż.

- Ja mam jeszcze paralizator, weź. - jeden z cywilów wyszedł przed szereg - Potrzebujecie jej żywej, obojętnie co.

Sierżant pokiwał głową. Doszło do wymiany sprzętów. “Młody” podszedł do niej. Popatrzył na nią z góry, starając się groźnie wyglądać.

Piratka za to wyglądała na szczerze zadowoloną. Zadzierała kark i suszyła do nowego znajomego zęby. Sięgnęła do kieszeni skórzanej kurtki.
-Dzieci, dobrze! Dużo dzieci to dużo szczęścia! - zaświergotała, wyjmując garść pełną cukierków. Wyciągnęła je do młodzieńca - Wódki ci nie dam boś za młody, a mam tylko to. Ja nie pop, moja kabza ma dno… no ale pies który wędruje zawsze znajdzie sobie kość. - wzięła jednego cukierka i wpakowała sobie do ust po czym zwróciła się do gadacza - A ty głupi jak but, po co wy się broni pozbywacie? W kokpicie mam nóż i gnata. Do mecha mnie możecie na muszce trzymać, chłopak wejdzie pierwszy, powiem gdzie szukać...

- Z tym wejdzie? - potrząsnął długim, osadzonym na drewnianym łożu pełnym karabinem powtarzalnym Redwood z zamkiem czterotaktowym - Nie sądzę. Dlatego pistolet. I paralizator. - zawyrokował sierżant.

-Ehh… ubni. No po co ja wychodziłam, no po co… a mogłam iść w swoją stronę... - Cyganka spotkała swoją twarz z wnętrzem otwartej dłoni. Po okolicy rozległ się cichy plask.
- I może jeszcze frytki do tego… czy ja wyglądam na kogoś o posturze czołgu i tak samo grubej skórze? - musiała spytać, robiąc powątpiewajacą minę. Konsternacja długo nie trwała, chwila moment i wróciła do wesołości.
-Jak już skończycie dzieciaka zbroić i w pełną płytę odziewać to będę u siebie - pakując drugiego cukierka do ust, odwróciła się aby wrócić do mecha.

“Młody” zaraz ruszył za nią, przyzbrojony w rynsztunek herosa. Nie za bardzo wiedział co ma w takiej sytuacji robić, więc trzymał ją i na muszce rewolweru, i pod paralizatorem. Zapakował się za nią jako drugi, karkołomnie próbując się wspinać po drabince z zajętymi dłońmi. W ciasnym kokpicie musiał się nieźle gimnastykować, tym bardziej w obecności drugiej osoby (której notabene miał pilnować)… i tych wszystkich nawciskanych do środka cygańskich pierdół. Wreszcie jako tako się harmider uspokoił, dziewczyna budziła uśpioną maszynę. Jej Szarańczę. A szeregowy zadał niezręczne pytanie.

- To ja mam stać, czy siedzieć? - zadane zostało gdzieś z góry, gdzie pochylał się z tym karkiem w stylu “na Małysza”.

Piratka wychyliła się do szyby i pogrzebała tam, wyjmując jedwabną czerwono-pomarańczową poduszkę przyozdobioną złotymi haftami i całą masą frędzli przy krawędziach.
- Siadaj, droga pewnie długa. Co tak będziesz stać. - rzuciła poddupnik strażnikowi i mówiła dalej - Pewnie nigdy w mechu nie byłeś to słuchaj bo nie będę powtarzać. Niczego nie naciskaj, nie dopytuj co to za lampki i dlaczego świergoczą. Uważaj żebyś mi nie rozwalił pudła z akordeonem - wskazała gdzieś na śmietnik po prawo, następnie na śmietnik na lewo -A od tego tam się trzymaj z daleka i nie dotykaj. Wiem co tu mam… jak jesteś głodny to przy wejściu masz zielony plecak i tam są puszki. Woda też. Wódki ci nie dam boś za młody. Podczas walki lepiej się trzymaj… i mi nie celuj ciągle w kark nożem albo paralizatorem. Jak dojedziemy do waszej bazy wtedy sobie możesz być dumnym kapo, teraz jesteś moim pasażerem i za ciebie odpowiadam, rozumiesz? No na pewno rozumiesz bo wyglądasz na mądrego. Jak ci w ogóle na imie dzieciaku? Ja jestem Mytsa - Przekręciła kark, uderzając szczerym, poczciwym uśmiechem prosto w młodego - Albo cyganka. Taka prawdziwa, starej daty… bo teraz… cóż. - westchnęła teatralnie -Dziś prawdziwych cyganów już nie ma… - dorzuciła smutno. Ale szybko jej przeszło.
-Masz krótkofalówkę? Albo znasz częstotliwość waszych? Będzie łatwiej w komunikację po drodze.

Rozglądał się uważnie, słuchając jej i obserwując ją. Kiwał głową. Na twarzy miał mieszankę emocji, ale bardzo chciał zgrywać twardego żołnierza. Godnego Rangersów.
- Tommy. Thomas, znaczy się. - trochę spalił buraka - Mam. Ale nie działa na daleką odległość, więc się nie oddalajmy. Twój mech też pewnie będzie zakłócał. Bo masz tu działające sensory?
Może jednak nie był takim zielonym baranem, na jakiego wyglądał.
Pokiwała głową na potwierdzenie.

Po dłuższej chwili, kiedy już ruszyli w dalszą drogę, zapytał:

- Jesteś piratką. Byłaś w Vergennes? W Newport? Zabijałaś naszych, co nie? Po co?

-Bo mi za to płacili. Mojemu szefowi, a on płacił mnie i reszcie - Cyganka odpowiedziała prosto i zgodnie z prawdą. -Tak to działa: najmujesz najemników, sypiesz szekle i pokazujesz cel, a my go niszczymy, albo zdobywamy. To nic osobistego, żadnej ideologii czy… no życie. Zapłaciliby za zadymę na innej planecie, wtedy tam byśmy się znaleźli. - zrobiła krótką przerwę, sięgając po cukierka - Chcesz pokierować Tommy? Dam ci potrzymać stery, ale to musisz usiąść na fotelu, a ja usiądę ci na kolanach żeby w razie czego korygować.

Pokiwał głową. Już chciał coś powiedzieć, kiedy złożyła propozycję - a on znów zrobił się czerwony na twarzy. To pewnie ten gorąc.

- Jaa… ok, ale nic głupiego nie rób, ok? Jesteś spoko. - palnął zanim pomyślał - Znaczy się, wydajesz się być spoko, tak? Nadal jesteś naszym jeńcem, a ja mam ciebie pilnować.

Wstał. Zarył łbem o sufit, aż nim zachwiało. Nim się przetelepał na fotel, grzmotnął jeszcze ze dwa razy butem i golenią (boleśnie) o obudowy. Wreszcie oklapł.

- Cukierki pewnie z ćpaniem, co? Jak to u was piratów.

- Nie, to zwykłe karmelki. Lubię karmelki, chcesz? - zaproponowała ponownie, czekając aż się usadowi i zaraz sama wskoczyła na podwyższony fotel, teraz dla odmiany kościsty i mniej komfortowy od wersji oryginalnej. Trudno.
- Ćpię poza mechem. W mechu trzeba być trzeźwym i to lekcja numer jeden: każda substancja zaburzająca percepcję jest zabroniona przed pilotażem - powiedziała wiercąc się aż wreszcie znalazła w miarę komfortową pozycję. Zdjęła przy tym kurtkę zostając w podkoszulku z krótkim rękawem. Ramiona też miała wytatuowane, od czubków palców przez całą długość kończyny i dziary znikały pod rękawkami.
-Też jesteś spoko Tommy, mogłabym cię polubić… ha! Już cię lubię -złapała go za ręce i położyła na drążkach. Nakryła je swoimi.
-Wyczuj rytm… prawa noga… lewa noga… płyń i trzymaj pion.

- W sumie wezmę, tylko nie mów nikomu. - wpakował sobie cukra do gęby. Ku swojemu zdziwieniu, nawet się nie zatruł.

Jak można było się tego spodziewać, pilotaż nie szedł mu za dobrze. Locust był bardzo popularnym mechem, relatywnie łatwym w pilotażu, ale na nic to, jeśli się nie miało choć trochę przeszkolenia - i sprzężenia z neurohełmem. A ten wciąż spoczywał na skroniach Mytsy. Zgranie jej błędnika z drugą osobą było trudne. Poza tym, miała wrażenie, że go strasznie rozprasza.

- Uff… może lepiej już sama prowadź, bo zaraz się rozbijemy i pomyślą, że to jakiś podstęp czy ze sobą walczymy. Wolałbym z tobą nie walczyć. - wypalił równie topornie, co szczerze. Nie wyczuwała kłamstwa. Biorąc pod uwagę jego mundur, sposób wysławiania się i akcent, to musiał być “poczciwy chłopak z prerii”. A raczej buszu. Sawanny.

-Na pierwszy raz i tak całkiem nieźle. Nadajesz się do tego - piratka poklepała młodego po kolanie wystającym po prawej stronie jej własnych, przykrótkich nóg i zaśmiała się pogodnie, jeszcze raz łapiąc go za dłonie i kładąc je na drążkach. Po raz drugi nakryła je swoimi dłońmi.
-Rozluźnij ramiona - razem z młodym prowadziła maszynę biorąc na siebie główną robotę, a on sobie trzymał i przyzwyczajał do rytmu.
- Mądry chłopak, są lepsze zajęcia niż walka. - dorzuciła wesoło, na krótko odwracając głowę do tyłu i w bok żeby mu puścić oko i wrócić do szyby przed nimi - I spoko, nie powiem nikomu. Ja nic nie wiem, nie widziałam… stałam tam o, za drzewem i w ogóle to wtedy akurat obrabiałam dom sąsiadów. Twoich. Tych co ich nie lubisz. Ale ten klocek na stole w salonie to już tam był.

- Znaleźliby się tacy. - parsknął - Prawdziwa piratka.

Jeszcze parę minut udawał, że pilotuje. Wreszcie zaczęli zostawać trochę z tyłu i poleciało kulturalne pytanie z krótkofalówki, zakończone uniwersalnym kodem wojskowym “kurwa”. Na dłuższą godzinę skwasiło to sytuację i przywołało młodego Toma do porządku. Niemniej jednak ciekawski to był typ, nie potrafił się powstrzymać przed stopniowym zadawaniem pytań. Skąd przyleciała, czemu robiła dla Raidersów, czy Amerigo spodobało się jej i czy nie chciałaby zostać, skąd ma mecha i dlaczego taki mały, wreszcie nie zgadzał się (uparcie i z lekkim gniewem), że piraci to jak najemnicy. I tak czas mijał.

-Ale co ci nie pasuje? - jeśli na większość pytań Mytsa znalazła jakąś zabawną albo nawet trochę prawdziwą odpowiedź zbywającą to przy ostatniej kwestii naobracała się oczami że prawie jej wypadły.
- Dostajesz forsę za zlecenie i je robisz. Czyli najemna robota. - podjęła ten trud podejść do sprawy z innej strony - Są grupy najemników co się zajmują konwojami albo jakimiś stricte ochroniarzowymi fuchami. Z tego żyją, są stacjonarni. My się od nich różnimy jedynie tym, że jesteśmy koczownikami. Tam nasz dom, gdzie akurat statki dolecą… no i może jak przypadkiem się po drodze nawinie fregata transportowa z bogatymi jeleniami to wpadnie parę szekli. A jak są biedni to przynajmniej się można dobrze bawić przez chwilę… i nie - popatrzyła mu w twarz uprzedzając pytanie - Nie chodzi mi o zabijanie ich. U starego Żyda zwykle trzymaliśmy takich przez parę tygodni. Mówię ci, taki przykuty do łóżka koleś to wygodna sprawa. - pokiwała głową do wspomnień, uśmiechając się nostalgicznie zanim nie wyskoczyła - Ale żaden nie narzekał… lepiej mów co tam z tobą. Tu powinna paść kwestia domowa, ale zaraz się zrobi chujowo gdy wyjdzie że moi ludzie ci kogoś zajebali. Niezręcznie, nie? To zamiast tego mi powiedz jaki masz znak zodiaku, młodzieńcze.- zakończyła, poprawiając się niby przypadkiem na jego kolanach.

- No nie wiem. - nie brzmiał i nie wyglądał na przekonanego - Najemnicy nie bawią się w niewolnictwo, grabieże i okrutne zabijanie bezbronnych. Nie znam tego starego Żyda, ale u nas te pedały z gwiazd niejedno skurwielstwo odwaliły. Bez urazy.

Pomyślał chwilę.
- Nie to, żeby tutejsi najemnicy byli lepsi. Znasz Workmenów? Musisz znać, to koledzy twoich kolegów.

- A ty znasz ciotecznego brata-szwagra swojej stryjecznej babki od strony kuzyna matki chrzestnej twojej przyrodniej siostry? - czarnowłosa przewróciła oczami bardziej symbolicznie niż ze szczerej potrzeby. Na kwestii “pedałów z gwiazd” się skrzywiła.
-No kar… wypraszam sobie. Nie jestem pedałem. - pokręciłą głową przybierając urażoną minę -Lubię wszystkie dziury, czy to u faceta czy u babeczki… albo cycki - pokiwała mądrze głową - A Ty Tommy wolisz cycki czy ptaszki?

Tommy wybałuszył oczy. Na zmianę bladł, to palił buraka. Nie mógł przez chwilę wydusić nic, aż wreszcie wyjąkał:
- Yyy… ja ten... cycki? Nie jestem pedałem. - poszedł za jej przykładem.

-Cycki są spoko, też lubię. Czasem bawię się swoimi jak nie ma innych pod ręką - zgodziła się bez zająknięcia i już przeskoczyła na kolejny temat - A ten twój sierżancik to jakiś niedorżnięty. żona mu nie daje, albo daje listonoszowi? Chyyyba że mu ją zabiliśmy, to wtedy po części jest rozgrzeszony. Ale tylko po części - wzięła nowego cukierka.

Tommy spochmurniał.
- Jego żona i córka były na wczasach w Vergennes. Twoi koledzy ich zabili. - spojrzał gdzieś za szybę kokpitu i zauważył trzeźwo - Najwyraźniej jest rozgrzeszony w pełni i z bonusem.

Cyganka za to wciąż pozostawała wesoła.
-A twoi kumple zdjęli nam medyczkę kompletnie ze sprawą nie powiązaną. Za to że chodziła obok nas i pierdoliła żeby pomagać tym komu się da. Laska była w ciąży i to widocznej. Nie mówię że nie powinni jej zajebać skoro wróg, ale czemu ze snajpery gdy otaczała ją zgraja Raidersów? - wzruszyła ramionami - Ten kto strzelał definitywnie wybrał cel i to w pełni świadomie. Co z tego? Wojna tak ma, przywykliśmy.

- To nie żaden od nas. - żachnął się Ranger, wkurzony - My takich rzeczy nie robimy. Strzelać do ciężarnej? Pojebało? Co jeszcze, będziemy po cywilach gaz rzucać? A może do własnych miast wirusa wpuścić? Bylibyśmy nie lepsi od was, a pewnie i gorsi. To nie my, nie Vermont!

Przez chwilę się nie odzywał. Grały mu mięśnie zaciskanych szczęk.

- Po co tu przylecieliście? - to nie było pytanie - Zabijać i umierać? Co to za życie?

-Od was, od was. Potem go znaleźliśmy - piratka machnęła ręką i raczej nie musiała dodawać co typkowi zrobili. - Po każdej ze stron trafiasz na normalnych ludzi jak ty czy ja i na zjebów jak ci co strzelają co ciężarnych albo każą zabijać dzieci. Zresztą w Vergennes to sorry, nie było mnie tam. W Newport za to większością byli ci stąd. Miejscowa miłość ponad podziałami - prychnęła na sekundę tracąc maskę wesołka. Szybko ją poprawiła, sięgając po cukierka.
-Jak to co to za życie?! - zrobiła dramatyczną pauzę nim nie krzyknęła entuzjastycznie -Najlepsze z możliwych! Zero podatków, zero przykucia do jednego miejsca… zero nudy! Byłam w takich miejscach... o istnieniu połowy nich byś nie uwierzył. Moim domem jest droga, nie dla mnie ściany z betonu. Duszę się w nich… bierzesz co chcesz, za nic nie przepraszasz i nigdy nie wiesz co przyniesie jutro: może twój zgon, może wielki hajs? A może przygodę twojego życia… czy to nie lepsze niż jebanie etatu od poniedziałku do piątku po 12 godzin i czasem w weekendy? - Zrobiła przerwę na nowego cuksa. Mogło się odnieść wrażenie że nie powie nic więcej, jednak dodała - Jesteś wolny.

Znów długie parę chwil milczenia, przerwane wreszcie kolejnymi pytaniami. Ciekawski chłopak z buszu pytał o coś, co przykuło uwagę - inne miejsca. Gwiazdy, planety, miasta, życie na statku. I tak upływał czas, w nawet już miłej atmosferze (pomijając lewo wyrabiającą wentylację Locusta przy dwóch osobach w 40 stopniach w słońcu).
Żeby nie widok zmarnowanych, uciekających od wojny cywili i resztek oddziału pod nogami mecha, to Gabor mogłaby zapomnąć, że nie przyjechała na ten świat sawann i buszów na wczasy. Chociaż teraz też było safari. I to niedługo bardzo ekscytujące… z nią jako zwierzyną łowną.

+++

Nie wiedziała, ile tygodni spędziła w tym cholernym Fort Ticonderoga. Z początku szło nieźle. Odstawiła tamtych Rangersów i cywilów do punktu ewakuacyjnego kilkadziesiąt kilometrów dalej jakąś czwartorzędną drogą przełajową przez sawannę (o mały włos się przy tym nie gotując z tym młodym w kokpicie). Towarzystwo nawet miłe. Na miejscu trochę kwasów, ale też bez szału - rozkaz to rozkaz, rozejść się, “chuj cię to boli”, “wracajcie do swoich zajęć”. Było tym punkcie mnóstwo ludzi. Wielu z nich czmychało z wybrzeża i Bennington wgłąb kraju, ku Ticonderoga i Hartford. Jak miał pokazać czas, ten pierwszy wybór wydawał się być lepszym. Nie dane jej jednak było się napatrzeć na wielki, acz mizerny korowód cywilnych aut, busów i ciężarówek poprzetykanych gdzieniegdzie namiastką jednostki wojskowej. Jakieś inne trepy przejęli ją od sierżanta Młodego po wyjściu z mecha i wyjaśnieniu sytuacji, zaraz ją zmacali pod kątem broni, skuli w kajdanki i odprowadzili do baraku. Tam ją przesłuchali. Nerwowo, ale bez rękoczynów… czy tortur. A potem trzymali w zamknięciu o chlebie i wodzie trzy dni. Znowu transport, tym razem bez mecha. Załadowali ją do awionetki i pod milczącą strażą kolesi w innych mundurach (tych z gwardii republikańskiej) przenieśli do tego właśnie miasta. A tam aż do porzygu: przesłuchania, testy, weryfikacje. I od nowa. Ale bez tortur i o normalnym (choć racjonowanym) żarciu. Nikt jej nie niepokoił w trakcie snu, nie było hałasów, odpierdalania… ale też nie było kontaktów z ludźmi. Klawisze mieli ją w dupie, współwięźniów nie było.

Szło się zdziwić, niby dzikusy z prowincji, a jednak ludzie. Dla Mytsy tortury przy przesłuchaniu były czymś oczywistym jak oddech poruszajacy klatkę piersiową. Liczyła na razy, na parę nowych blizn które już zawczasu obmyślała jak zakryje nowymi tatuażami. Przygotowała się na głodzenie, wykańczanie psychiczne i terror wyzierający z każdego kąta, aby wreszcie ją złamać… a tu chichot losu. Dostała pokój na wczasach, chociaż obsługa była do dupy i czepialska ponad wszelkie normy. Jak wtedy, gdy naprędce sporządzonymi ze sprężyn materaca wytrychami otworzyła drzwi celi aby wyjść do kanciapy socjalnej po herbatę. Wróciła jak człowiek, zamknęła nawet za sobą kratę, a ci jej zrobili kipisz ledwo ogarnęli że opuściła swój penthouse. Żeby nie zaogniać sytuacji nastepnym razem tak długo waliła w kraty i darła mordę, aż wreszcie któryś z ponurych strażników przychodził zobaczyć co tym razem się odcygania… i tak leciał czas. Jego większość Gabor wykorzystała na odpoczynek. Ostatnie tygodnie jej nie rozpieszczały, wolała nie myślec o minusach, a pozytywach: nie padało na głowę, Raidersi daleko. Łapała okazję w obie dłonie, wyciskają ile się da.

Wreszcie przyszli po nią znowu, ale tym razem nie do pokoju przesłuchań. Znowu załadowali do latadła - tym razem helikoptera. Czarnego, szybkiego. I przerzucili w drugą mańkę. Dolecieli dopiero wieczorem, nadkładając drogi, tankując po drodze na wiejskich lotniskach rolniczych i czasem przysiadając pośród buszu. W powietrzu wtedy huczały inne dźwięki. Wiedziała co to oznacza - przelatywali jej dawni bracia i siostry. Ale wreszcie, takimi żabimi skokami, dotarli do nowej miejscówy. Opuszczone, ale ładne miasteczko w górach. A w zasadzie pod jedną, jebitnie wielką górą. Do połowy zalesioną, od połowy szaro-białą od skał i śniegu. Była imponująca. Jeszcze takiej nie widziała.
A potem znowu przesłuchanie. Ze trzy godziny ją maglowali wieczorem. Po kolei dwóch typów i typiara. Było jednak jakoś tak inaczej - zadawali te same pytania co tamci, a nawet co oni sami, skupiali się na jakichś pierdołach, dopytywali o bzdury. Wreszcie dali jej żreć i spać, a o poranku dnia następnego nawet przenieśli do jednego z tutejszych hoteli, dali śniadanie i kazali się umyć nawet. I mogła sobie wybrać pokój. Oczywiście penthouse, skoro tak. Ale w pewnym momencie kazali jej wyleźć. Miała kolejne spotkanie. Marudziła trepim gorylom o tym przez całą drogę aż do hotelowego salonu. Tym razem jednak jej rozmówcą miał nie być kolejny fagas z WSI czy policji… a jakiś cholernie stary Azjata jeżdżący o wózku, w tradycyjnym, oficerskim kimonie. Kojarzyła Draconis Combine, ale to po drugiej stronie Sfery. Co to za typ, co on tu robił?

Wskazał jej gestem fotel naprzeciwko. Duży, skórzany, kuszący. Luksusowy ten hotel. Na stoliku stały już parujące: kawa, herbata, “osprzęt” cały i dodatki, jakieś ciastka.

- Pani Mytsa Gabor. Callsign “Dybuk”. Wstałbym się ukłonić, ale obawiam się, że to niemożliwe. Nazywam się Maurice Sakon Ishida, callsign “Warlock”. Jestem patronem Nowych Minutemen. Słyszała o nas pani?

Na pierwszy ogień poszedł stolik. Cyganka ominęła fotel i bez skrępowania zaczęła wpychać ciastka do gęby… i pośrednio do kieszeni na potem.
-Wybhylhce cyfyly na pokhogiu - powiedziała z pełnymi ustami, gdzieś w międzyczasie ze stołu zniknęła posrebrzana łyżeczka i dwa spodki.
-Tak mówili - dodała po przełknięciu. Wtedy sięgnęła po herbatę i cukier… a raczej cukierniczkę. Wsypała z niej na oko pół szklanki, dopiero potem zalewając gorącym płynem. Popatrzyła na staruszka - Też chcesz herbaty, Naike?

- Podziękuję, nie pijam czarnej. Innej nie mieli. - na sekundę jego twarz przyjęła wyraz zdegustowania, po czym obserwował ją beznamiętnie. Po ładnych kilkudziesięciu sekundach się dopiero odezwał znowu:

- Czytałem raporty z przesłuchań i weryfikacje podanego przez panią intela, pani Gabor. Myślę, że będę miał dla pani stosowną propozycję. Ale najpierw muszę zadać pani jedno pytanie. I proszę o szczerą odpowiedź.

Przez chwilę znowu się w nią wpatrywał. Ciemnymi oczyma, niczym dwoma okruchami czarnego lodu.

- Dlaczego pani zdezerterowała z Loxley’s Raiders?

Piratka podniosła rękę jakby stopując jego zapędy. Siorbnęła herbaty, uzupełniając puste miejsce dodatkowym cukrem.
- Odpowiem pod jednym warunkiem - dzieliła uwagę między zajęcie manualne a dziadka na wózku - Jesteś Naike, nie możesz mi mówić “pani”. Tak się nie godzi, to wbrew zasadom i kodeksowi. - przyznała z czymś podobnym do niechęci.

- Kultura tej planety nakazuje używanie formy mr i ma’am. - uniósł brew. Miała wrażenie też, że lekko zadrgały mu usta. W jednym procencie uśmiechu.

-Ach kar! - Cyganka westchnęła. Z zapasem herbaty i ciastek podeszła do fotela. Usiadła na nim bokiem, przekładając nogi przed podłokietnik.
-To nie moja planeta, ani nie twoja. My nie urodzili się tu - siorbnęła herbatki po raz drugi - Poza tym sami gadamy Naike, ty i ja. Bez tych smutnych śledzi - kiwnięciem brody wskazała w bok na drzwi, gdzie ludzie co ją tu przyprowadzili.

Zmarszczył brwi i wydawał się uśmiechać na zasadzie “niech będzie, zagrajmy w twoją grę”.
- W takim razie jak mam się do ciebie zwracać?

-Mytsa - odpowiedziała krótko.

- Zatem dobrze, Mytso. Zdaję sobie sprawę, jak ważna jest dobra trupa dla pirata. I dla Cyganki. Bez ważnego powodu nie uciekają. Jaki był *twój* powód?

- Jestem piratem - broda Gabor podjechała dumnie do góry. Straciła też część pozy wesołka na rzecz powagi - Prawdziwym Golemem, nie skundlonym Raidersem. Mój stary Naike wziął mnie za małego i z brudnej, pylistej gliny bezsensu i szczeniactwa wylepił w prawidziwego człowieka, do klatki piersiowej wkładając kamień duszy pirata. Jestem jego Golemem i nim pozostanę. Jemu wierna i wierna kodeksowi. Wy w nas widzicie jeden tabor, a to nieprawda. Cyganie to dzieci wiatru… tu przysiądą na chwilę, to tam na moment przykucną, ale razem ze swoim ojcem gnają zawsze do przodu. Nie zatrzymasz wiatru w miejscu. Ty coś o tym wiesz, Naike. O honorze i kodeksie. - pokręciła karkiem, dmuchając w szklankę. Wymownie popatrzyła na kimono wojskowe- Przyjdzie czas, kiedy zima zapyta nas co robiliśmy w lato... ja nie zamierzam jej wciskać głodnych kawałków ani...- siorbnęła głośno - ... spuszczać wzroku. Nigdy tego nie robię.

Obserwował sobie ją przez chwilę. Wyrok padł niespiesznie, ale był niebezpiecznie blisko prawdy.

- Zrobili coś tobie, albo komuś z twoich.

- A wy wyrżnęliście ludzi z podgrodzia ich bazy - wróciła poza lekkoducha, piratka zagryzła ciastkiem herbatę. Chrupała przez długi moment nim dodała - Dostaliście prawdę i to za darmo. Wyszłam do was, a nie musiałam. Ani razu nie skłamałam w tych najważniejszych informacjach. To wystarczy.

Zastanowił się. Poobserwował. Ktoś mógłby powiedzieć, że to przez wiek - ale to byłaby słaba wymówka. Ishida najwyraźniej był człowiekiem, który nie spieszył się z wydawaniem osądów. Kiedy jednak wreszcie przemówił, o mały włos się przez to nie zakrztusiła.

- Chcę, żebyś dołączyła do Minutemen.

- Nie będę chodzić w tych pedalskich mundurach, golić głowy, wyciągać kolczyków i czapkować każdemu debilowi co ma bardziej nasrane przez gołębia na pagon. - siorbnęła dla lepszego efektu - Jak mi jakiś wasz mat zacznie mordę piłować z byle powodu to mu wybiję zęby albo kosę ożenię, bo żaden ze mnie podnóżek ani wycieraczka. Nie boisz się Naike że was wystawię?

- Nie, bo wtedy znajdziemy cię i zabijemy. - uśmiechnął się rozbrajająco szczerze, ukazując imponujący garnitur zębów. Jak rekin.

- Chcesz łapać wiatr na planecie, gdzie nie zurbanizowaliście nawet 30 jej procent… podczas wojny. Powodzenia Naike - piratka zaśmiała się szczerze. - Raidersi też próbowali, ale to nieważne. Nie trzeba iść do piekła aby zakurzyć fajkę - wychyliła się żeby powtórzyć manewr z cukrem oraz herbatą.
- Po coś tu jestem, musisz zrozumieć jedno. - wróciła na poprzednią pozycję i poprawiła się wygodnie - Jeżeli mnie będziecie chcieli zmusić do zrobienia czegoś przeciwko kodeksowi to zniknę - pstryknęła palcami - Puf, poniesie mnie wiatr, dalej i dalej. Macie tu sawanne, ja na pustyni się wychowałam. Lepiej niż w domu, prawie jak wakacje - parsknęła wesoło - Mogę ci skórować ludzi, przesłuchiwać ich i ciała potem wyrzucać przez śluzę. Mogę ich torturować tygodniami, głodzić i przypalać. Truć, wieszać i zarzynać jak prosiaki we śnie. Ale nigdy, przenigdy, nie podniosę ręki na tych, co sami nie dorośli jeszcze aby chwycić nóż.

- Jesteś tu, bo Raidersi zabijali dzieci na twoich oczach. - pokiwał głową - Ja nikogo do niczego nie zmuszam. Oferuję wikt, opierunek, miejsce w hangarze i tyle przemocy, ile twój Locust jest w stanie udźwignąć. Nie będę ci patrzył na ręce. Pośród Minutemenów nie ma formalności. Mamy tylko jeden cel. Wygrać tę wojnę.

Spojrzał trochę ponad jej głowę, zastanawiając się, po czym dorzucił coś jeszcze.

- Nie oferuję ci nic ponad płomienie, cierpienie i śmierć. Złom, ruiny i zimne martwe ciała. Ogień laserów, rakiet i dział. A kto wie, jeśli przeżyjemy, ty przeżyjesz, to może będziesz mogła samej sobie… a nie mi… mówić, że jesteś wolna jak wiatr.

Spojrzał na nią znowu.

- Albo i nie. Kto wie? Ty? Ja? Czas pokaże. Przyjmujesz moją ofertę?

- Niewiele wiesz, Naike - renegatka podniosła się płynnie, stawiając szklankę na stole. Z szeroki, poczciwym uśmiechem Cygana ruszyła na Azjatę.
- Mądry tak… że brak słów podziwu, a wciąż tak niewiele wiesz - nucąc cicho podeszła, nachylając się nad nim. Wytatuowane dłonie oparła na podłokietnikach wózka.
-Jestem piratem - wyszeptała kiedy ich twarze znalazły się na jednym poziomie - Nie psem, Golemem. Nie łudź się, że mnie utrzymacie inaczej niż przez pocałunek Kostnej Pani. Mam swoją cenę. - nachyliła się jeszcze odrobinę.
- Dasz mi Sonny’ego Modeno

Zacisnął wargi w kreskę. Wreszcie odpowiedział tonem wręcz odrobinę zadowolonym.

- Mamy więc imię do wykreślenia. Chcesz go żywego, czy od razu jego głowę, Mytso?

- Żywego Naike, oczywiście że żywego - piratka wymruczała tonem kota któremu pod nos podają michę pełną śmietany. Odkleiła jedną rękę od podłokietnika i poprawiła klapę wojskowego kimono - Głowę straci jak z nim skończę po wielu długich i namiętnych tygodniach, gdy będzie błagał o śmierć i myślał o niej w każdej sekundzie swojego marnego żywota. - jej uśmiech zrobił się zębaty - Może miesiącach, zależy kiedy mnie znudzi. Mam dla niego i jego ducha odpowiednią skrzynię. Stary demon już zasłużył aby go wypuścić. - zmrużyła jedno oko - Jestem twoja Naiko. Masz swojego Dybuka.

- Nie wyleci z Amerigo żywy. Natomiast czy ty, mała Mytso, jesteś w stanie spalić wszystkich dawnych towarzyszy, by złapać tego… Sonny’ego za kark?

-Wszystkich którzy staną mi na drodze - kiwnęła głową - Jednemu mogę okazać… lepszą drogę, ale tylko i wyłącznie jeśli nie stanie pomiędzy mną a Modeno. Jest u Raidersów medyk, Dino go wołają. Będzie mądry przeżyje. Będzie głupi, zginie… taki biznes. Mało miejsca na sentymenty. Jeżeli przyjdzie mi wybrać ratować go, a dopaść cel.- wzruszyła ramionami - Dopadnę cel. A ty jesteś gotów trzymać swoje psy na krótkiej smyczy? Mordowałam ich rodziny w Newport.

- W kwestii Sonny’ego sama ich utrzymasz. W innych nie będzie to miało znaczenia. Pokaż po czyjej stronie stoisz.

Zastanowił się chwilę.

- A co do mordowania rodzin. Może powinnaś na ten temat milczeć? Niektórych to może… zdenerwować.

- Do tej pory to od was codziennie słyszę ten tekst - zachichotała - Mówię żebyś trzymał swoje psy krótko, bo moja cierpliwość ma swoje granice. Ile można przerabiać te same kotlety na śniadanie obiad i kolację? - wyprostowała się, wracając na fotel. Po drodze zgarnęła szklankę ze stolika, gdzie nigdy nie było żadnej cukierniczki. Usiadła, siorbnęła i pokiwała głową bo nawet odpowiednio słodki jej wyszedł ten płyn.

Przekrzywił lekko głowę, przyglądając się jej. Trochę jak pies kiedy patrzył na coś dziwnego. Nie był to jednak ruch ze szczerej emocji, tylko sygnał. Poza.
- Ty decydujesz o tym, co do nich mówisz. Chcesz im o tym powiedzieć, o Newport?

- Dowiedzą się prędzej czy później. Nie różnicie się od nas za bardzo - siorbnęła - Plotka zawsze w końcu przebije się przez ziemię i wystawi kiełki do słońca. Nie powiesz im ty, dowiedzą się przypadkiem gdzieś w terenie. Przewinęłam się przez całkiem sporą załogę mundurowych i cywilnych gąb. Gęba do gęby przeniesie wieści… w końcu dotrą po setnej gębie. Już łatwiej od początku powiedzieć na czym stoimy, niż potem walczyć z kłamstwami narosłymi na prawdzie jak czyraki na kundlu bezpańskim.

- Prawda. - wypluł te słowo z siłą, a potem się uśmiechnął. Wyglądał teraz jak dobroduszny staruszek - A dlaczego, mała Mytso, myślisz, że masz prawo rozgrzeszyć się, dzieląc się tym co zrobiłaś, z cudzym sumieniem?

Piratka podniosła dłoń, stopując jego słowa.
- Jak byłam dzieckiem, zmory, strzygi i upiory żyły pospołu z nami na Astrokaszy i nikomu to dziwne nie było - rozłożyła teatralnie ramiona, a na pomalowanych na ciemną czerwień ustach przewinął się uśmiech - Nie potrzebuję waszego rozgrzeszenia, chcę Sonny’ego. Na nim się skupić a nie płaczach ludzi pobitych w szczepionkę. Albo tłumaczeniach, to strata czasu.

Długo się zastanawiał nad odpowiedzią. Miał skubany dużo czasu.
- Sonny’ego dostaniesz. Tak powiedziałem. A jakie będą twoje relacje z resztą? To zależy od ciebie. Pod tą górą nikogo do niczego nie zmusiłem, tak jak i ciebie nie zmuszam.

Spojrzał gdzieś na bok, potem znowu na nią.
- Obawiasz się, że ciebie zabiją? Może, jak im dasz powód. Obawiasz się, że odbiorą ci zemstę? Nie musisz. Rozumieją zemstę.

- Dasz mi swoje słowo honoru Naike - palec z pomalowanym na czarno paznokciem wycelował w staruszka - Że jeśli pójdzie na noże nie powiesisz mnie jako tę winną całemu złu. Bo pirat i Cygan. Dam ci swoje, że na siłę nie będę szukać waśni - oczy się jej zwięzły - Ale będę się bronić jak ktoś postanowi mieć do mnie problem. Jestem tu, nie tam. Ich sprawa jak to sobie przetrawią.

- Nie widzę przed sobą piratki. A przynajmniej nie członkinię Loxley’s Raiders. Informacje, które przyniosłaś ze sobą przeważyły na szali twojego życia, Mytso Gabor. Twoi dawni towarzysze dopłacą swoim życiem. A ty będziesz robiła za ich grabarza. Pokaż to pozostałym.

Popatrzył na stół. Zmarszczył lekko brwi. Miał wrażenie, że było tam wcześniej o kilka rzeczy więcej. Zaczął się zbierać do wyjazdu.

- Chodźmy. Twój mech czeka już w naszym hangarze. Niedługo mamy odprawę w sali narad, z wykorzystaniem twoich informacji.

- Liczę że nic w nim nie ruszyliście. Wiem co tam było i ile dywanów trzymałam pod fotelem. Jakiś kąt mi dacie już bez krat? - czarnowłosa przewróciła oczami, podnosząc tyłek z fotela. Dopiła herbatę i już bez skrępowania schowała szklankę do kieszeni.

- Kąt już czeka. W środku jest karton z twoimi rzeczami. Technicy musieli je wyjąć z mecha. Dopilnowałem, by nic nie zginęło. Musieli zrobić kompletny przegląd pojazdu, stąd trzeba było zrobić tą… przeprowadzkę. Niemniej jednak Locust został przywrócony do pełni sprawności. Mamy do niego całkiem sporo części.

-Locusty są dosyć powszechne, łatwo na szrocie o zapas… - Gabor urwała w pół zdania, łypiąc w dół na Azjatę. Poprzyglądała mu się dokładnie, aż nagle z przerysowaną żałością opadły jej ramiona i westchnęła przy tym boleśnie. W jej dłoni znikąd pojawiła się mała i stara, ale z pewnością gustowna i elegancka kopertka.
- Jesteś teraz moim Naike, Maurice - wyburczała, kładąc mu ją na kolanach - Nie mogę cię obcyganić… mówiłam. Cyganie zawsze trochę kradną - dodała przy prostowaniu pleców. - Ale nie u Naike. Starszyznę i Nestora się szanuje.

Wpatrywał się chwilę w kopertę. Widać było, że dusi emocje. Gniew? Czy coś innego? Niemniej jednak ze spokojem zen zabrał swoją własność i ponownie umieścił w kieszeni kimona.
- Nie kradnij takich rzeczy. To niegodne.

Cyganka ponownie przewróciła oczami.
- Przecież nie ukradłam, oddałam. To więcej niż może liczyć… a w sumie to cała reszta - dodała obrażonym tonem i jedynie po oczach dało się wyczuć że to poza.
Stanęła przy wózku, gapiąc się gdzieś do góry.
- Kazał nam wybić wszystkich w kwartale mieszkalnym. Sonny. Kobiety, starcy, mężczyźni, jeden pies. Rozsądne, zrobiliśmy to. W końcu wojna, a nas do tego najęto - przyznała przyciszonym głosem. Splunęła przez lewe ramię.
- Ukryli się w piwnicy, całkiem spora grupa. Całe rodziny. Część naszych zaczęła zabijać te najmłodsze dzieci… więc ja i paru chłopaków się sprzeciwiliśmy bo to wbrew kodeksowi. Poszło na noże, tak to już jest. - zrobiła przerwę na wsadzenie do gęby cukierka - Złamaliśmy rozkaz pierwszego oficera, więc bunt. Złapali nas, postawili pod ścianą i połowę Sonny posłał do piachu. Kumpla z mojej prawej, kumpla z mojej lewej. Los zadecydował… a głowy tym dzieciakom roztrzaskał osobiście butem. Specjalnie po to je podkuwa - łypnęła w dół - To wiedza dla ciebie, nie dla reszty. Każdy pirat musi dbać o renomę, nie stanowię wyjątku. W podobnych kwestiach na mnie nie licz, resztę poślę do piachu bez mrugnięcia okiem. Ale moje słabości lepiej żeby zostały… - skrzywiła usta - ... tylko cygańską balladą.

Wysłuchał tego ze stoickim spokojem. Nawet nie mrugnął okiem.
- Spodziewałem się tego. Cóż. Należy tego człowieka i jego towarzyszy oraz sojuszników usunąć z Amerigo. Permanentnie. Póki stoją na tej ziemi, stoją w kolejce po swoją śmierć.

Spojrzał na nią.

- Bez znaczenia co zrobią. Ilu zabiją. Co myślą, co czują. Nie wyjdą z tego żywi.

- I tego się trzymajmy - piratka zgodziła się bez mrugnięcia okiem, podchodząc do drzwi i otwierając je, by jej nowy Naike swobodnie wyjechał. I wyjechał, a za nim szedł jego nowy… dybuk.

Zanim jednak pokazano ją reszcie, zdążyła spędzić trochę czasu w pokoju na piętrze. Potem nastąpiła relokacja do bazy pod górą. Znowu towarzyszyły jej same ponuraki, spoglądając krzywo gdy umilała (przede wszystkim sobie) czas śpiewając w języku którego nie rozumieli. Waliła przy tym piętami o blachę siedziska i kiwała się w rytm melodii. Sama baza przypominała jej grób: klaustrofobiczny, śmierdzący zaduchem dawno niewietrzonych korytarzy i subtelną wonią smaru roznoszącą się wszędzie wokoło. Przypominał jej rodzinny statek, brakowało jedynie zapachu przetrawionej wódy, potu oraz dymu z fajek i cygar. Nawet jej pokój przypominał dawną kajutę gabarytowo: ciasna klitka, z początku bezpłciowa. Szybko jednak Romka rozpakowała własne graty i sprawdziła mecha, aby poczuć się odrobinę bardziej domowo - na tym wolała skupiać uwagę. Proste, niewymagające słownej gimnastyki czynności pozwalające na zajęcie rąk oraz głowy. Mogli usypiać jej czujność, lecz w przewrotny sposób ufała staruszkowi na wózku. Zawarli kontrakt, znalazła nową załogę i kapitana. Wiatr na moment przycichł aby oboje mogli poszukać szczęścia w nowym miejscu.

Ludzie pragną szczęścia, ale nie lubią być oszukiwani. Zadziwiające, że poznając bliżej ludzi przywiązujemy się do nich. Zwyczajni ludzie są niezwykli, sami nie zdają sobie sprawy ze swojej potęgi. Współpraca z ludźmi daje jednak niesamowite możliwości - pozwala dokonywać wielkich rzeczy wręcz przez przypadek.
O ile w życiu istnieją przypadki...

W czasie oblężenia Hartford Heisenberg był… jakby odcięty. W czasie walki nabrał dzikości i agresji. Gniewu którego wcześniej nie było u niego widać. Przez chwilę rozważał zmianę callsign’u z Krieger na Mengele. Jakby chciał symbolicznie przypieczętować i tym samym utrwalić wewnętrzną przemianę ze złamanego starca w… kogoś bliżej kibola czy barbarzyńcy. Ostatecznie była to krótka losowa myśl jakich miał wiele ostatnimi czas.

Nie szanował tego drugiego Victora którym się stał. Ale widział, że jest potrzebny (bo zdawało się, że chociaż spowalniał degradację osobowości i kierunkował traconą stabilność emocjonalną). Poza tym też palił jak smok w każdej wolnej chwili w której miałby mieć dość wolnego czasu aby myśli mogły błądzić w złe miejsca.

~ * ~

- Zemsta? - zapytał niedowierzając gdy propaganda próbowała z minutemanów zrobić tych złych
- No dobra… tego można się było spodziewać - wciąż wkurzało jak jasna cholera po tym co zobaczyli przy autostradzie śmierci, dziesiątkach tysięcy zamordowanych cywilów i tym co zrobili w Newport, ale nie… to oni byli źli za zabicie morderców co zaraz by wrócili do mordowania cywili…
Oczywiście rozumiał to. To były zwierzęta i chcieli wśród swoich wywołać zwierzęce reakcje. Półprawdy to naprawdę było wciąż mniej niż można było po nich oczekiwać…
- Ale to było okrutne i złe… - dodał po chwili momentalnie tracąc swój gniew. To, że było to konieczne nic nie zmieniało.

~ * ~

Walki w Hartford były ciężkie. Z jednej strony niski profil maraudera pozwalał mu znacznie skuteczniej korzystać z osłon budynków, ale z drugiej strony marauder miał dużą ilość broni dalekozasięgowych i ich wykorzystanie zwykle dalekie było od optimum...

+++

Jak Ishida zażądał, tak nazajutrz odbyła się druga odprawa, równo o godzinie dziesiątej w zwyczajowym miejscu. Na miejscu już był stary samuraj oraz McKinley grzebiący przy odpalonym stole holograficznym (i wyglądający dużo lepiej po odespaniu prawie całego dnia i całej nocy oraz randce z lazaretem). Mimo to Minutemani byli w najlepszym przypadku zaskoczeni. W sali była bowiem trzecia osoba. Niska, drobna kobieta egzotycznej urody, w czarnych ciuchach, czarnowłosa i wytatuowana chyba od stóp do głów. Plus wykolczykowana.

- Zasiądźcie. - zaczął Ishida - Szanowni państwo, przedstawiam wam panią Mytsę Gabor. Callsign “Dybuk”. Dezerterka z “Loxley’s Raiders”.

Dał chwilę na przyjęcie tej informacji, a potem dodał suchym, twardym tonem.

- Pomyślnie przeszła weryfikację. Leopard jest właśnie przerabiany. Od tej pory jej Locust LCT-1E będzie zajmował drugi hangar zrzutowy, zajmowany przedtem przez Lightninga. Asagao-sama. - zwrócił się do Draconisjanki - Od teraz będziesz lecieć w eskorcie Leoparda i we wsparciu lanc, za sterami LTN. Załoga DropShipa jest w trakcie uzupełnień.

Wskazał na składającą się właśnie do kupy mapę holograficzną.

- Pani Gabor była łaskawa udzielić nam potwierdzonych informacji dotyczących jej dawnych towarzyszy i ich… partnerów. Panie McKinley.

- Jasne. - chrząknął oficer - No to tak… priorytetem dla naszych mechaników jest jak najszybsza reperacja myśliwca i desantowca. Już w niecały tydzień będziemy mogli przerzucić Lancę Bravo, pana Ishidę w jego Jennerze i naszą nową towarzyszkę do nowej misji. KR-61 też lada moment zostanie zreperowany, przemalowany i przygotowany do przyszłego wylotu. Potem mają się zająć mechami, priorytetuzując Craba, a Matara zostawiając na sam koniec. Z Crabem pójdzie szybko, ale naprawa pozostałych zajmie sporo czasu, dwa tygodnie od dzisiaj.

Nacisnął parę klawiszy. Na mapie Ziaren podświetlił się jeden punkt - Vergennes. Dokonał zbliżenia. Zdjęcia Vergennes Airport.

- Dzięki informacjom od Gabor wiemy, że to jest główna baza logistyczna ‘Loxley’s Raiders’ na naszej planecie. Dokonali paru przeróbek i mają tam magazyny, hangary, miejsce do lądowania statków kosmicznych. To tam przenoszą towary spoza atmosfery, rozładowują i rozsyłają. Wiemy, że służy im do tego co najmniej sześć ciężkich promów kosmicznych, ale okrojonych z broni i pancerza aby było więcej miejsca na ładunek. Do tego jeden zrzutowiec klasy Manatee, cywilny cargo. Sporo samolotów wojskowych, w tym uzbrojonych. Zawsze jeden klucz myśliwców na patrolu. Dwie lance battlemechów jako obstawa. I to nie byle jaka. WAM-B, pierwotniakowy Firebee, dwa jakieś eksperymentalne LAMy… to raczej jako tarcze strzeleckie. Potem gorzej, jeden mech typu Hebi w drugiej konfiguracji, jakiś nowszy model starodawnego Eisenfausta, “królewski” wariant Ostwara, pierwotna wersja Oriona i standaryzowany Gladiator.

- Większość tych maszyn posiada prymitywny pancerz i komponenty lub mniejszą ilość uzbrojenia, ale współdziałając stanowią poważne zagrożenie. Mogą doprowadzić do strat pośród waszych maszyn. - skomentował Ishida z pełną powagą.

- Racja, do tego parę pojazdów naziemnych i ryzyko alarmu, który ściągnie nam na głowy odsiecz lotniczą z Newport. Kolejne myśliwce, może nawet DroST. Niemniej jednak to jest kluczowy cel. Eliminacja tych promów zmusi piratów do tego, by w celach logistycznych zaczęli używać maszyn wojskowych. A jak ich latające czołgi będą robić za taksówki i dostawczaki, to nie będą tak często na froncie. Dobra. To jest jeden cel. Mamy dwa kolejne.

Zmienił mapę. Przez chwilę zgromadzeni nie wiedzieli co przedstawiała… aż zajarzyli. To była powierzchnia księżyca, sądząc po jednostajnym krajobrazie i kraterach.

- Magellan, nasz mniejszy księżyc. Mieliśmy rację, to tutaj piraty mają swoją ukrytą bazę. Na stałe bronią jej tylko trzy fortyfikacje, ale za to z solidnym opancerzeniem i bronią. Jeden LRM-20, jeden AC kl. 20, jeden SRM-6. Gorsza jest obstawa. Dwa Firebee, z czego jeden to prymityw. Von Rohrs… Hebi, znaczy się, w pierwszej konfiguracji. Jakiś eksperymentalny wariant Zeusa, dowódca. Może nawet sam “Loxley”. I aż pięć tak zwanych FrankenMechów “typu Corsair”. Są to machiny sklepywane z części innych, najczęściej ciężkich i szturmowych, nadźgane różnymi zestawami broni. Nie takie nie do zdarcia jak się je maluje, ale to nadal śmiertelnie groźni przeciwnicy, szczególnie w grupie. Zniszczenie tej bazy będzie kluczowe dla powodzenia wojny, jakkolwiek by się nie potoczyła. Nie możemy pozwolić by Raidersi zadomowili się w naszym układzie, i to tak blisko Amerigo. Tu natomiast mamy trzeci cel.

Mapa wróciła na Amerigo, tym razem zwracając się nie ku Ziarnom, a pędząc na drugi brzeg Morza Chłodnego, na Pogranicza.

- W tym miejscu, ukryta w klifach, jest baza floty morskiej Bandytów. Mają tam zebrane masę zapasów i łodzi transportowych oraz logistycznych. Będą chcieli użyć tego jako szybkiego i wygodnego kanału przerzutowego dla mas bojowników… a może nawet osadników. Tam też zawijają ich główne okręty. Trzy łodzie podwodne klasy Neptune, trzy nawodne klasy Mauna Kea. Do tego w obstawie parę pojazdów naziemnych. Z panem Ishidą myślimy, że to w te miejsce powinniśmy uderzyć jak tylko zreperują nam Leoparda. Damy radę Jennerem, Locustem i lancą Bravo. Wątpliwe, by przyleciało jakieś poważne wsparcie Raidersów, a w okolicy nie ma większych armii Bandytów czy Workmenów. W odpowiednim momencie łapiąc wszystkie te łajby na logistyce będziemy w stanie im unicestwić projekcję siły na wodach morskich. Definitywnie. Pozostałe cele ruszymy jak będziemy w pełni sił.

- Mamy też informacje na temat blokady orbitalnej. - nakierował go Ishida.

- Racja. Nad Ziarnami i orbitalną okolicą kręci się Leopard typu CV, ‘lotniskowiec’ dla sześciu myśliwców aerospace. Do tego patrolowiec starożytnej klasy Intrepid. Mogą się pojawić desantowce, ale one są ciągle w ruchu albo rozładunku czy załadunku. Jeśli dobrze wymierzylibyśmy czas i mieli trochę szczęścia, bylibyśmy w stanie przełamać blokadę, uderzyć na bazę księżycową, a zaraz potem puścić KR-61 z Julianem i siostrą Hada w podróż. Ale najpierw baza morska za tydzień. Co wy na to?

Niewiele mówiącym spojrzeniem Jackson zlustrował Gabor, skinął jej na powitanie głową a potem wsłuchał się w to co mówią dowódcy.

- Baza morska… dobry cel. Pytanie - jeżeli składują tam zapasy… jakie mamy możliwości przejęcia tych zasobów. Czy mamy ludzi i maszyny by zgarnąć chociaż część tego co tam mają?

- Może być z tym kłopot, bo nawet jak odkorkujemy morze, to nie mamy już żadnego portu czy liczącej się ilości łodzi. Lotnictwo dałoby radę coś stamtąd wynieść, ale nie ma tam porządnego pasa startowego. Eliminuje to udział samolotów cargo. Więc jedyne co byśmy wepchnęli do awionetek, helikopterów, Leoparda i KR. Czyli mało.

- Lepsze to niż nic. Swordsman z pewnością się przyda do przenoszenia po walce kontenerów do Leosa. Wezmę go i pomogę. - stwierdził Julian.

Przez cały początek rozmowy rozwalona na krześle piratka szczerzyła białe zęby do okolicy i słuchała, a przy każdym poruszeniu brzdękała sporym kompletem biżuterii upodabniającym ją do żywego wieszaka.
- Ehhhh… ubni - nagle się odezwała, przewracając najpierw oczami. Miała niski, melodyjny głos. Popatrzyła na porucznika - Patrzę tu i tam i dalej, gdzie srebrny księżyc kąpie się w fali jak młodziutkie dziewczę w ciepłej strudze podleśnej… Cóż to się dzieje? Wszystko się chwieje, to świat się śmieje! - zaśmiała się dźwięcznie i dodała ironicznie - Z was. I prawie przy tym gubi papcie. Portem się najpierw zajmijcie, to dobry pomysł. Najlepszy na chwilowe wymagania. Na niebie gwiazdy drżą, migocą i rozmawiają nocą… Gwiazdy. Kto je rozumie, ten spać nie chce i nie umie. Patrzy, gdzie droga mleczna - oto droga szczęśliwa, bezpieczna… ale nie dla was. - pokręciła głową dzwoniąc kolczykami - Od portu zacznijcie, bo żeby nas z morza wyciąć to trzeba wypalić żelazem do gołej ziemi. I gruzu. Raidersi będą musieli oddelegować część ekipy do przerzucania łupów, a to odkorkuje trochę powietrze. Lotniskiem i waszą stolicę zostawcie na potem. Teraz was zjedzą i nawet nie zauważą że jedli… ale gratuluję - zaklaskała teatralnie - Okraść złodzieja… szanuję.

- Chyżych łodzi napowietrznych co nieboskłon przecinają wiele mają woje Loxleya, nieprawdaż? Wątpliwości trzewia me trapią czy dość tam dóbr wszelakich coby ich na więcej niż jedną noc ciemną i jeden dzień jasny zająć. - odparł Jackson, po czym dodał - A nie dość mamy gromów do bicia po niebie, by chytrze zasadzkę nań w ten sposób zastawić. I wyborny myśliwy czasem odpuścić musi i jedynie soczystym udźcem się uraczyć choć zwierz wielki jego ręką usieczon.

Sarah słuchała tego, a jej oczy robiły się coraz większe. Jej mina wyrażała za to coraz głębszą konsternację i zagubienie. Rzuciła szybkie spojrzenie na Jake’a, aby skakać nim potem od renegatki do Juliana.
-Ekhm- chrząknęła - Czyli rozumiem, że… hm - chrząknęła ponownie - Nikt nie ma przeciwwskazań odnośnie wzięcia na cel najpierw portu i spróbowania wydostania stamtąd potrzebnych nam zapasów, jednocześnie niwelując przynajmniej częściowo zagrożenie morskie… póki się… ekhm… nie rozleje nam po wodach do tego stopnia, że sparaliżuje późniejsze próby naszej żeglugi… znasz kogoś z… - zwróciła się do kobiety i uśmiechnęła się do niej. Skoro Ishida ją zwerbował raczej wiedział co robi - Dobrze że przeszłaś na naszą stronę… i skąd masz mecha? - musiała spytać.

Mina Gabor zrobiła się skonsternowana, z cierpiętniczymi odcieniami.
-Ukradłam - stwierdziła ze szczerym, rozbrajającym uśmiechem - Jestem w końcu Cyganką, a Cyganie zawsze trochę kradną. U was nie ma co kraść, biedniście… to przynajmniej kradnę wasz czas. Znudzili mnie Raidersi, zresztą jeśli pot twój pada na jedno miejsce, drąży dół, który się może zmienić w twój grób. - rozłożyła ręce w parodii gestu “no co ja mogę?”, zakładając przy tym nogi na stół konsolety. Łypnęła na rudą - Skaczę na drążku Dybuka dłużej niż ty składasz literki, więc nie masz co sobie główki zaprzątać pierdołami… cuksa? - spytała z czapy, wyciągając skądś torebkę karmelków.

Kane popatrzyła na torebkę i pokreciła głową.
-Dziękuję, nie jestem głodna - postawiła na kulturę. Dwa powolne oddechy później popatrzyła na holomapę - Wezmę Hectora… chyba żę… cóż. Wolałabym Swordsmana - zerknęła na Juliana, uśmiechając się do niego prosząco - Bliżej mu do Commando, a nie jestem w tych klockach na tyle dobra aby sobie wybierać… jak ktoś na czyim systemie VR trenujemy.

- Jakże rycerz może odmówić prośbie nadobnej niewiasty. - odrzekł Julian uśmiechając się półgębkiem.

Cyganka wpakowała kolejnego cukierka do ust. Gapiła się przy tym na wysokiego okularnika krzywiąc gębę w poczciwym, cygańskim uśmiechu.
-Pchande muj dziukli - symbolicznie machnęła ręką - Chcecie ich dopaść trzeba podejść od morza i od góry. Spaść im na kark jak sęp, wypluć co fabryka dała i zniknąć w ciemności. Los się uśmiechnie oberwą Kee, a hałas wywabi Neptuny… albo je zmusi do chwilowego wynurzenia aby rozpoznać sytuację i ratować żeby ktoś nie rozkradł tego co zostało. Sami się podadzą na widelcu. Będą słabi jak Cygan w legalnej pracy - dodała.

- Potrzebujemy dokładniejszych danych na temat samego akwenu. Spodziewane wiatry, stan, głębokość, wysokość fali - Iroshizuku przypatrywała się holomapie. - Coś takiego z pewnością jest na mapach hydrograficznych. - dodała. - Mamy tydzień aby przetrenować walkę na klifach, blisko zbiornika wodnego i warto wykorzystać ten czas jak najlepiej - zgrać się, przygotować taktykę, plan B w razie jak coś pójdzie nie tak. W walce musimy zmaksymalizować tempo niszczenia statków wroga i zminimalizować zniszczenia własne, żeby zarówno mechy jak i Leopard były sprawne i gotowe jak najszybciej do kolejnych misji. Skoro tym razem mamy dane wywiadowcze z pierwszej ręki, warto zrobić z niej jak najlepszy użytek
- Iroshizuku nie była pewna dlaczego cyganka przeszła na ich stronę i planowała wypytać Portnoy’a o to jak przydatnym i pewnym źródłem była. A do tego czasu wolała trzymać swoje rzeczy na oku.

-No coż… Po pierwsze to miło mi powitać Panią Gabor u nas i aby nie tracić czasu na naradzie liczę, żę uda się nam porozmawiać w wolnej chwili. Nad wyraz jestem ciekaw twojej historii. - zwrócił się Had ku Mytsy
- Po drugie zgadzam się z Asagao. Nawet kosztem łupu trzeba wziąć siły zdolne zmiażdżyć wroga z jak najmniejszym ryzykiem uszkodzenia czy zniszczenia sprzętu. - tym razem zwracał się ku szerokiej publice.
- Jak zniszczymy eskortowce to potencjalnie, jeśli realnie mamy jakieś śmigłowce do wykorzystania bojowego to szło by za ich pomocą zajmować wrogie transporty morskie i kierować statki ku skałom. Leopard ma ograniczony udźwig, więc jakieś mechy można by oddelegować do sił frontowych w celu przepchnięcia frontu do morza i przecięciu drogi lądowej między Bennington, a Newport. Sklecić jakieś złomomechy tragarzy z zdobycznych rupieci i liczyć, że morze będzie skłonne oddać nam coś ze zdobyczy. - i na tym Had zakończył swoją mowę.

Gdzieś w jej trakcie piratka zaśmiała się, posyłając Spencerowi zalotnego całusa i powachlowała rzęsami.
- Możesz mnie ukraść, piękny młodzieńcze… przynajmniej spróbować - odezwała się gdy skończył, lecz na tym nie skończyła. Wychyliła się w bok, częstując, dla odmiany, wysokiego rudzielca uśmiechem.
- Panienka taka zmartwiona, aż serce się kraje. Nad przyszłością duma, zaraz włosy z głowy rwać zacznie, a szkoda. Takie piękne włosy - brzęczała biżuterią gdy jej własna głowa kiwała się potwierdzająco do słów. Wyciagnęła dłoń - Daj rękę, kochaniutka! Cyganka ci pomoże, część trosk z karku zdejmie. Nie musisz się bać Cyganki, dar o samego Boga dostała, aby dobrym ludziom pomagać, a ty na dobrą duszyczkę wyglądasz.

Kane zamrugała nie do końca będąc pewną do czego Romka zmierza.
- Dziękuję, ale nie sądzę… - zaczęła, ale druga kobieta zaraz jej przerwała.

-Nie bój się, panienko, Cyganka ci prawdę powie - nie patrząc na sprzeciw złapała dziewczynę za nadgarstek mocnym chwytem, obracając dłoń wierzchem do góry. Pochyliła się nad nią.
- Oj co ja widzę! - aż się zatchnęła z wrażenia, brzdęk biżuterii przybrał na sile - Toż szczęście cię czeka, tuż za progiem! Serce masz czyste i dobre, a wkrótce samo ono nie będzie, oj nie! Młodzieńca widzę, jak z obrazka. O licu gładkim i jurnego, dzieci ci dużo da i dom zbuduje. Szczęśliwa ty będziesz, sędziwego wieku doczekasz! Ale! - zrobiła dramatyczną pauze, nachylając się jeszcze odrobinę - Co jeszcze tu Cyganka widzi… taaaak… oj panienko, woda ci pisana. Bóg Wszechmogący w niebiosach tako ci mówi moimi ustami. - wzięła głębszy oddech - Widzę… wodę, ciemną i głęboką, aż po horyzont się ciągnącą. Zimna jej toń jak pocałunek topielca, jak jego palce skalne okruchy wystają ponad powierzchnię, sięgając ku niebu i gwiazdom… ale cóż to? - skrzywiła się w zamyśleniu - Och dobrze żeś do Cyganki przyszła, bardzo dobrze! Widzę ludzi, o sercach równie czarnych co morska czeluść otaczająca ich schronienie… ach, lecz ludzie z piachu chuja się znają na żegludze - w jej ton wdało się zniesmaczenie - [i[Wodę znają tyle, co w rezerwuarze wiry tworzą, albo wlewają do gęby. Żadnej u nich rozsądnej rotacji, co trzy-cztery dni zlatują do portu, jak muchy do świeżego gówna. Wszyscy naraz, bez sensu i ładu… całą flotą. Widzę sześć łajb, co pływa w i ponad powierzchnią. Ty dobrze wymierzysz, a trafisz na przegląd w suchym doku i szkieletową załogę, co portki zabrudzi prędzej niż stawi czynny opór… ani nie zrobi Neptunami chlup do wody i szukaj rybki w morzu… rybek - [/i] zaśmiała się dźwięcznie, puszczając rękę. Wróciła do rozwalenia na fotelu, z nogami założonymi na konsoletę - Neptuny mają po jednym dużym laserze, reszta to torpedy niezdatne do walki na lądzie. Port należy do waszych, tutejszych idiotów… a oni mało wiedzą o walce morskiej, oj mało. Skupią się na walce lądowej, powietrznej choć symbolicznie. Sami się proszą aby im ich błędy wyjaśnić. - gdzieś zza pazuchy wyjęła mały termos i po odkręceniu nalała do nakrętki parującej herbaty i siorbnęła dobitnie.

Kane za to czerwona na twarzy ponad wszelkie pojęcie zabrała rękę i z całych sił próbowała nie patrzeć na porucznika. Ani nikogo innego.
- Więc… ekhm. - chrząknęła zażenowana, próbując mimo tego wziąć się w garść - Mówisz co kilka dni… - niestety zacięła się, więc tylko pokręciła głową wyciskając na koniec - Trzeba ich dopaść podczas prac naprawczych.

- Na to wygląda. - skomentował McKinley, też pąsowiejąc - Wyślemy cynk do Rangersów, by samolotami zwiadowczymi Quick Dart mieli baczenie na tą bazę. Kiedy będziemy gotowi, a Bandyci zawiną do portu, to zaatakujemy.

- No to sprawa portu chyba przyklepana. Potem rozumiem próbujemy przebić blokadę poprzez atak na tą bazę księżycową za pomocą mechów i wrogi lotniskowiec z bagażem za pomocą Leoparda i LTN-a. Tu ktoś ma jakieś pomysły? - mówił Hadrian, mało przejęty popisami wróżbiarstwa piratki.

Victor był… skonsternowany nową pilotką. Cyganka robiła na nim złe wrażenie a tłumaczenie “zdradziłam bo tamci mi się znudzili” ani trochę go nie przekonywało… no ale Ishida za nią ręczył mówiąc o weryfikacji. Ergo: musiało być w tym coś jeszcze, o czym samozwańcza wieszczka nie wspomniała. To mu wystarczyło.

W dyskusji brał quasi-pasywny udział przytakując tylko. Szła ona w kierunku za jakim sam by głosował, więc nie dodawał swojego głosu do chóru statycznego. I tak nie podobało mu się, że choćby decyzje o pasywności w kwestiach taktycznych zrzucali na jego głowę.

Jane Doe zachowała podobne milczenie, co Victor Heisenberg. Skupiała swoją uwagę głównie na “nowej”, filując piratkę bez zbędnych krępacji. Po drodze kilka razy zerknęła na hologramy, szybko zapamiętując je, oraz miała długą wymianę spojrzeń z Ishidą. Na sugestię chronologii przyszłych działań mruknęła z pewną aprobatą.

McKinley natomiast odpowiedział Spencerowi:
- Będziemy analizować ten problem z panem Ishidą. Wstępnie: będziemy chcieli za pomocą dywersji odciągnąć pirackie dropshipy od orbity i Magellana. Tak, żebyśmy nie mieli zbyt dużo na głowie kiedy przyjdzie czas przełamywania blokady, uderzania na księżyc i wysyłania Juliana. W tej kolejności, ale tego samego dnia, zgranego z przybyciem kupieckiego JumpShip do systemu gwiezdnego. Itan-sha. - tu zwrócił się do pilotki - Trafne spostrzeżenia. Wyciągnemy mapy hydrograficzne i przeszkolimy się na symulatorze jak tylko uporamy się z tymi pixelowatymi klonami.

Zebrani popatrzyli po sobie. Nie było czego dodać ani czego ująć, więc Ishida zarządził koniec odprawy. Resztę dnia mieli spędzić w symulacji VR.