Zza kotary dobiegał gwar, wydawany przez stłoczone w sali wspólnej masy ludzkie. Była to mieszanka iście wybuchowa, eksplozje jej głośnymi były nad wyraz. Okrzyki i pijackie pieśni rozbrzmiewały coraz to częściej, wzbijając się ku okopconej powale, ku ciemnym deskom i belkom utrzymującym strop. Oświetlana przez łojowe świece i rozpalone lampy, sala była pełna barw, tak jak barwni byli goście. Gdzieś nad kotarom przeleciał ni stąd ni zowąd kufel. Za nim ciągnęła wstęga wylewającego się piwa, niby ogon komety. Kilka kropel trunku opadło na czuprynę włóczykija.

- Wysoki, w barach szeroki. - odrzekła wdowa, nie zwracając uwagi na tumult. - Miał długie włosy, dziką czuprynę, choć brody nie nosił. Coś jeszcze?

Ochroniarz zerknął do alkierza, odchylił materiał kotary, gruby i przybrudzony.

Hans dziarsko przerzucał zwały gruzu, starając się nie przejmować zgniatającym go w swym uścisku gorące. Pot lał mu się po czole, po plecach, po całym ciele, przykleiwszy do niego koszulę. Syknął. Przedramiona miał mocno poparzone, pokryte zdradzieckimi pocałunkami płomieni pełgających po pomieszczeniu. Z hukiem i łoskotem, godnym walącego się donżonu, zwaliło się... coś. Adelbercht nie miał pojęcia, co znowu w kamienicy taki huk narobił, ale miał złe przeczucia.

I gdy już kończył zsypywać na bok gruz, gdy lokaj zdążył już częściowo roztworzyć drzwi... wtedy los wypatrzył skrytego między ogniem, dymem a domostwem łowcę. Belka, spadłszy wraz z niemałą częścią powały, uderzyła na Hansa od góry, jak pikujący, drapieżny ptak, który ujrzał swą ofiarę. Siła, z jaką grzmotnęła mężczyznę, była niemała i niemałych rozmiarów była i bela. Walnęła Adelberchta tak silnie, że rzuciła nim na ziemię, na odgarniany gruz. Wtem opadły na niego płomienie, pełgać zaczęły wokoło, spadł na niego pył, który, oszroniwszy ubiór i włosy łowcy, ustąpił miejsca sadzy, niby kominkowej i pomniejszym kawałkom drewnianego sklepienia. Wtedy łowca, być może szczęśliwie, stracił przytomnośc. A płomienie zaczęły się zbiżać do nieprzytomnego...

I tak właśnie, częściowo zasypanego, ledwo żywego, ujrzeli Hansa Atos i Johann. Gorąco uderzyło falą w ich twarze i minąć musiało kilka chwil, nim widzieć zaczęli. Płomienie musnęły zamroczonego Treville'a... i zapaliły jego kosztowny rękaw, wesoło jęły tańczyć, pożerając tkaninę... i parząc boleśnie ciało szlachcica.

Cios marienburczyka przeciął powietrze niby kometa, zataczając łuk jako kosa ścinająca dojrzałe zboże. Wbił się celnie w oblicze majstra, mocno i pewnie niby kopia turniejowego rycerza. Ale nie wzruszył się tym majster, nie zwrócił zbytniej na to uwagi. Bo cios celny był tylko do stopnia pewnego, rąbnął w policzek i łuk brwiowy majstra. Ralf zakołysał się, utrzymał na nogach, do tyłu o krok się cofnął, oszołomiony nieco. Ale zakrzyknąć zdołał.

- Dalej wiara! - kaszlnął. - Brać marienburczyka! Obcęgami go wywałaszym!

I wtem ku Nathanielowi pomknęło czterech bednarzy - a może stolarzy? Spiął się w sobie łowca, szybko w sprawie rozeznał, rozejrzał się. Jeden u majstra boku, dwóch od prawej, od ulicy strony, jeden z tyłu. Droga wolna ino do warsztatu była, do uliczki bocznej przy warsztacie takoż, bo rzemieślników reszta do tyłu się cofnęła, koło wokoło walczących zaczynała tworzyć dopiero. Albo chyłkiem wymknęła się, tyle szczęścia dla łowcy. Ale kto wie, co tam stolarzom do łba strzeli? Przecie ktoś dołączyć się może.

Ralf zmrużył oczy, zatrzymał się, jego wąsaty towarzysz zrobił krok do tyłu. I w tym niewypowiedzianym impasie trwali przez chwil kilka, sekund parę, raniąc i tnąc się ostrzami swych spojrzeń. Ale wtem jakby opadł strach, jakby uspokoili się wszyscy. A gdzieś od strony stłoczonych bednarzy uleciał kociołek. Bardzo ładny, zgrabny... i wypełniony wrzątkiem. Nathaniel odskoczył od niego, susem uciec próbował i prawda, metalowy gar minął o cali kilka głowę łowcy... ale wrzątek z błogą przyjemnością i zdradziecką celnością opadł na marienburczyka, parząc kark jego i dłonie, którymi się zasłonić starał. Mężczyzna stłumił okrzyk i przeskoczył z nogi na nogę, w bok... tylko po to, by nadziać się na świeżo wyciętą klepkę, która z rozmachem uderzyła go w potylicę, wiedziona ręką nieogolonego męża przeciętnej postury, co to Nathaniela od tyłu zabiegał. Cios rzucił łowcą nagród z powrotem ku toczącemu się po bruku garowi. Z trudem złapał równowagę.

Bełt śmignął prędko, jął rozcinać powietrze w rytm szumu lotki. I tak leciał i leciał, by wbić się w majstra. I trafił... ale o tym, jak niekorzystne dla marienburczyka było to trafienie, miał się Nathaniel dowiedzieć później, chwil kilka potem. Wracając jednak do bełtu, to ten wbił się pode obojczyk, rzucił majstrem na stertę sezonowanych klepek, które rozrzucił wokoło, jak wzrok sięgnąć może, daleko.

A potem, jednocześnie, opadło Van Holstinga trzech mężczyzn. Albo i więcej, w tym względzie pewności mieć nie mógł. I spadły na niego razy, ciosy klepkami, pięściami, Sigmar wie czym jeszcze. I warknął, syknął łowca z bólu. I ciemność widok mu zasłaniać jęła.

Potem słyszał już tylko urywane głosy, słowa, jak przez mgłę. Mówili chyba coś o straży, napadzie, morderstwa próbie. I inne słowa padały, ale połączyć je w sensowne zdanie jakieś trudno było.

Nathaniel uniósł się na przedramionach. Wokoło było ciemno, a klepisko było zimne i mokre. Czuł pod ręką kamień... czuł też ból. Był cały posiniaczony, obolały... z pewnością miał też coś złamane. Żebro... albo dwa. I lewą rękę. I miał chyba skręconą nogę. Obejrzał się jeszcze raz, wyłoniły się z mroku zarysy. Znajdował się w niewielkiej celi, odgrodzonej od korytarza kratą. Na owym korytarzu, gdzieś, kroków kilkanaście w prawo, pochodnia musiała się palić, bo ze strony tamtej łuna lekka dobijała.

Atos skoczył, daleko się wybijając, wysoko ponad klepisko. Sycząc i buchając dymem, liznęły płomienie ubiór szlachcica, czerniąc go i z cichym sykiem uchodząc, nie mogąc wypalić materiału. Treville podbiegł ku Hansowi, ku belce... ku płonącej belce. Tego nie przewidział, ale nie zraził się okalającymi drewno płomieniami, otoczył dłonie mokrym materiałem peleryny i uniósł belkę, zrzucił ją ku bokowi, na zwały drewna i pełgające po nich płomyczki. Szlachcic nakrył nieprzytomnego towarzysza mokrym płaszczem... który sechł, robił się ciepły.

I gdy płomienie jęły się niebezpiecznie zbliżać, gdy płaszcz radośnie wysechł był... wtedy do środka wpadli z wiadrami lokaj, wpadł Johann, wpadł ktoś jeszcze, albo ktosiów kilka, dym jednak osłaniał twarze przed wzrokiem Atosa. I skoczył, trzymając łowcę, szlachcic, tam , gdzie płomienie przygaszone wodą z cebrzyków były. I potknął się takoż. Bezwładny Hans upadł już za linią płomieni, potoczył się wprost w ręce Johanna i lokaja... a Atos upadł barkiem w ogień. Wyschnięte ubranie jęło płonąć.

Minęło trochę czasu, nim wydostali szlachcica. Miast rękawa miał nadpalone skrawki materiału, nadpalony był płaszcz. Całe prawe ramię miał pokryte oparzeliną, ból był tak silny, że ruszać nią nie mógł. Przypalone włosy miał od prawej strony, ucho poparzone, a i policzek płomienie liznęły. Ale żyw był, tak jak i Hans. I lokaj. Ino Scrugerowa sfajczyła się, by to tak prosto i prostacko zarazem określić.

Zerknęła Titi ku leżącym mężczyznom, położonym przez strażników koło kamienicy, otoczonym towarzyszami, Scrugerami, strażnikami i jednym niedorozwiniętym czeladnikiem powroźnika, co to głupio ślinił się. Ku rannym mężczyzną, by uściślić, z których jeden nieprzytomny był, drugi zaś w stanie nie lepszym, ino oczami z bólu zataczał i wargę usmoloną zagryzał. I zastanawiać się zaczęła, po co wleźli oni tam? Tak, czy siak, instynkt cyrulika zbliżyć jej się kazał ku ranionym.