Lato 2518 roku K.I., południe

Weissdrachen, karczemna stajnia

Bert wszedł do stajni i przywitało go wesołe rżenie koni. Na ziemi leżało w nieładzie zrzucone z piętra siano przy drabince. Koniki były brudne i od razu poznał po jednym, że głodny. Nie było w środku nikogo, a przecież na czatach powinien być kuzyn Arno. Zajrzał do pustych boksów, lecz nie było tam ciała Josta, które chciał obejrzeć. Po przeszukaniu zakamarków parteru stajni był przekonany, że jeśli już, to trup przyjaciela musiał być na górze.

Na pięterku zobaczył leżącego na sianie chłopa o wielkim, sinym nosie, który oddychał pochrapując z cichutka i chyba zepsuł wiatr, bo jakby capiło. A może, to zagrzebany w sianie Jost zaczynał się rozkładać w stajennym ciepełku? Winkel nie wiedział.

Do stajni wsunęła się po cichu Gowdie i stanęła przy drewnianych drzwiach obok czatującego na zeksa Hammerfista. Bert zobaczył Szczygiełka a ona jego, stojącego u szczytu drabiny na pierwsze piętro stajni.

- No i co? - zapytała konspiracyjnie Winkela.

Idąc ku drabinie spadła jej pod nogi w siano martwa, dorosła jaskółka. Spojrzała pod sklepienie. Nad jej głową, na najwyższej belce u szczytu dachu było gniazdo, z którego wypadł ptaszek.

Lato 2518 roku K.I., południe

Weissdrachen, cmentarz

Atmosfera na cmentarzu była napięta i wszyscy z niepokojem czekali na odpowiedź Morryty, który przeciągał ciszę zdawałoby się w nieskończoność. Kapłanowi chyba jednak ulżyło, nie bynajmniej, że złe i niesamowite wieści usłyszał z ust Bauera, lecz, dlatego, że nie znalazł w nich fałszu. Z błyskiem zainteresowania w zielonych oczach przyglądał się duchowi Josta, aż w końcu ruszył ku niemu krocząc w milczeniu a gdy zatrzymał się przed kamiennym murkiem dzielącym go od eterycznej duszy, Schlachter zobaczył w głębokich oczach kapłana skupienie i troskę, tak jak rodzic patrzy z przejęciem na choć byle najmniejszą krzywdę swego dziecka.

Niezręczne milczenie przerwało pojawienie się Yorriego Rdestobrodego, który taszczył za sobą trupa. Morryta obrócił surowy wzrok w stronę lasu, lecz tylko na chwilę, bo gdy zobaczył kątem oka przy krasnoludzie zwłoki Josta, jakoś tak po ludzku obrócił oczami ku niebu i westchnął, jakby chciał wzniecić akt strzelisty „Panie, wybacz gamoniom, bo nie wiedzą co czynią”.

Kapłan zwinnie przeskoczył kamienne ogrodzenie i stojąc twarzą w twarz z Yorrim, odebrał z wciąż trzęsących się rąk bladego krasnoluda martwe ciało. Wziął trupa delikatnie na ręce i podał ostrożnie Kannincherowi i Bauerowi przez mur, przelewające się przez ręce ciało Schlachtera.

Na ziemi pośród grobów dokładnie obejrzał denata.

Potem wstał.

- Czasu zostało do zmroku. Pomogę, ale warunki są trzy. Muszę wszystko wiedzieć, bo we wsi wciąż jest wspólnik rzeźnika. Musicie znaleźć ich nekromancką księgę. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. – powiedział stanowczo do wszystkich zgromadzonych a zaraz jakby każdemu z osobna, na twarzach ludzi, krasnoluda i ducha zawieszając zdeterminowane, nieugięte spojrzenie zielonych oczu. Zwłaszcza Kanincher odczuł zaniepokojenie, zdając sobie sprawę, że cbyba nie przypadł kapłanowi do gustu, lub, ze to sam Morr w tym konsekrowanym miejscu kultu, świętym terenie swej domeny, surowo spojrzał na wyznawcę oczyma kapłana. Nie wiedział, lecz mimowolnie wzdrygnął się czując jakby wzrok Morryty przeszył go na wylot zaglądając w duszę i widząc jak na dłoni wszystko w jej gmachu.

Morryta wysłuchał snu Josta. Upewnił się, że nikt nie widział trupa, ani ducha, biorąc je za to czym były. Nikt, prócz zjawy, którą spotkał w lesie Yorri. Dał wszystkim jasno do zrozumienia, że jeśli do nocy nie znajdzie się demoniczna księga z rytuałem odwrócenia skutków, będzie za późno dla ich przyjaciela, a wioska zostanie w rękach Łowcy Czarownic Rocha, któremu będzie musiał o wszystkim wtedy powiedzieć.

Kapłan pomodlił się z szacunkiem nad trupem nakładając dłonie na czoło i pierś umarłego.

- Zakopcie w trumnie albo schowajcie w piwnicy. - rzucił wstawszy z klęczek.

Ducha Josta olśniło. Czemu wcześniej syn rzeźnika o tym nie pomyślał? Przecież pamiętał, jak ojciec zawsze mawiał, że rozkład ciała następuje natychmiast po śmierci a spowolnić go może niska temperatura. Klepnąłby sie w czoło, gdyby mógł. Od czego była w domu chłodnia dla mięsa i Przechowalnia Morra?

Morryta więcej nic już nie mówił. Poszedł bez wahania samotnie przez łąkę do lasu, w którym straszyło.

Nikt nie miał wątpliwości, że gdyby Bauer nie był nowicjuszem Sigmara, który mimo swego na ogół przyklejonego do facjaty kpiącego uśmieszku, faktycznie przekonał członka gildii Łowców Czarownic, co do ich niewinności w paraniu się zakazanymi sztukami nekromanckimi, mogłoby być z nimi źle, a już na pewno z przyszłą egzystencją Josta. Kupili czas, nadzieję i zyskali sojusznika.

Eryk pamiętał z nauk pobieranych w klasztorze, że księgi magiczne, choć istniały w reikspielu, to rzadko, gdyż zazwyczaj jednak były w tajemnym magicznym, klasycznym lub mowie zakazanej. W miasteczku dwie osoby były, które pomóc mogłyby odprawić odprawienie rytuału magiczne, z tego tytułu, że do tego potrzebna była moc. Kapłan Sigmara lub Morra. Ich szczęściem, ten drugi się zgodził i zważywszy na okoliczności, był najlepszym wyborem. Strach pomyśleć co by się stało, gdyby przyszli do niego bez żadnego dowodu z samym tylko duchem, trupem i dobrymi intencjami...

Ku cmentarzowi z okolicznego pola schodzili rolnicy, co dostrzegł pierwszy bystrooki Edmund. Dwóch z kosami szło w niewielkim odstępie od siebie, a ten trzeci, z motyką, maszerował dziarsko z sasiedniej miedzy kartofli. Nawoływali się machając rękoma w stronę cmentarza, do któego dzielio ich jeszcze z dwieście metrów.

- Wiedziałem, że mnie zobaczą. - Yorri mruknął pod nosem komentarz, który Kanincher przypisal niemal równoczesnie w myślach swej winie.

Nie było ważnym kogo, jeśli w ogóle, lecz faktycznie miejscowych zaintersować podchody do ich cmentarza mogły, w jakże niepokojącym dla Weissdrachen czasie...

Yorri popatrzał głupawo na kapłana i uśmiechnął się rozbrajająco. Przynajmniej go człek nie wyklął, nie przeklął, ani ku niemu nie zaklął plugawie. Tyle tego dobrego, bo w ślad za krasnoludem ruszyli miejscowi, grupką małą, ale hardą. Pokręcił wymownie głową i nie mniej wymownie podrapał się po tyłku, mechacąc wełniane nogawice. Co za parszywa wioska. Jakieś nekromanty, po lasach upiory straszą, a z mordy miejscowi też raczej nieatrakcyjni. Ale taki urok okolice, jak widać. Niezbyt uroczy.

No, przynajmniej morryta pomógł im, w stopniu pewnym. Cóż, widać, że nie miejscowy. Miejscowy pewnikiem motyką by ich okładać jął, albo w lasy by zwiał, gdyby duszka takiego obaczył. Na coś się jednak człeczy kapłani przydają.

- Pfrr… - krasnolud wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk. - Trumny to my nie mamy, chyba, że ktoś zaraz takową wykona. Może jakąś piwniczkę znajdziemy. Choć… większość ma właścicieli. Znamy jakiegoś właściciela, który by się nie wygadał? A względem księgi, to nie wiem, prawdę mówiąc. Jakieś pomysły ktoś ma?

- Opuszczony dom rzeźnika albo budynki gospodarcze obok, tam pewnie chłodnia jakaś jest. Ale nie przeciągniemy znowu ciała przez całą wioskę do domu rzeźnika, trzeba było o tym pomyśleć dzisiaj rano. Jest tutaj jakiś schowek grabarza? - Edmund zarzucił pytaniem kompanów, sam rozglądając się po okolicy.

- Za świątynią, pod murem samym niemalże jest przechowalnia Morrycka, moglibyśmy chyba zaryzykować… Bo lepszego pomysłu nie ma, prawda? - Nowicjusz spojrzał po pozostałych, włączając w to Josta, który ostrożnie wynurzył się z kryjówki. - A z księgi musiał korzystać nekromanta, musiał ją tutaj mieć. To jeden z wymogów rytuału, nie ważne czy go odprawiamy, czy odwracamy jego skutki. Więc albo ukrył księgę gdzieś po drodze, albo wziął ze sobą. - Spojrzał z uwagą na towarzyszyl. - Jeśli nie znajdziemy jej na cmentarzu, będziemy musieli znaleźć używane przez niego ciało… tego chłopca. Jednak nie sądzę, żeby nawet o tak wczesnej porze ktokolwiek przechadzał się z księgą pod pachą między chatami, a i plecak u malucha byłby podejrzany, trzeba więc przeczesać okolicę szlaku, jaki przeszedł. - Tu wskazał widoczne jeszcze na ziemi ślady. - Nie dokończył rytuału i wracał biegnąć, mógł więc po prostu cisnąć księgę w krzaki licząc, że nikt nie ma interesu się tam plątać i odbierze księge jak zrobi się bezpieczniej. Także, kto z Jostem zostaje tu szukać księgi, a kto idzie spróbować schować ciało w przechowalni?

Edmund chwycił ciało zwiadowcy. - Myślę, że nikt nas nie zauważy. Wystarczy nie krzyczeć w niebogłosy. - uśmiechnął się do krasnoluda sapiąc nieco z wysiłku.

- Ja mogę się rozejrzeć w krzakach - powiedział Jost - ale nie sądzę, żeby to miało sens. Ksiega była zbyt ważna, żeby ją ot, tak sobie, rzucić w krzaki. Ja bym zabrał ją ze sobą... - A potem stąd uciekam. - dodał. - Obejdę wioskę i pójdę do lasu.

- Ja - smarknął Yorri. - poszukam z Jostem tej księgi. Jak już z duchami mam przebywać, to wolałbym, by to znane mi duchy były. A jak z Jostem przebywać mam, to wolę z duchem jego. Tak przynajmniej pogadać można. - wyszczerzył się.

- A zatem ja z Edmundem przeszukamy cmentarz, jak tylko odstawimy ciało w bezpieczne miejsce - podsumował Eryk.

Lato 2518 roku K.I., po południu

okolica Weissdrachen

Gdzie strumień płynął z wolna, rozsiewał zioła Vorgeheim, tam Jost dryfował z wolna a nad nim szumiał gaj. Schlachter bez przekonania szukał księgi przy potoku razem z Yorrim. Krasnolud dla odmiany wybrał towarzystwo znajomego ducha mając chyba dosyć opieki nad trupem. Nie było żadnej księgi, którą by znaleźli przy rzeczce płynącej w cieniu drzew i krzewów, co rosły wzdłuż jej brzegów aż do lasku za cmentarzem. Co jednak odkryli to zaskrzepła krew, na konarze ze złamaną gałązką w ostry szpikulec, sterczącym przy strumieniu na wysokości głowy przeciętnego wzrostu człowieka. Były ślady obecności jednego osobnika, pod konarem pod konarem. Przepatrywacz wyczytał z połamanych gałązek krzaków i trawy, że ten ktoś upadł, prawdopodobnie właśnie wyrżnąwszy się łepetyną w gałąź. Ślady potem prowadziły w linii prostej przez łąkę w stronę Weissdrachen.

Idąc wzdłuż potoku, kiedy byli blisko lasku za cmentarzem, gdzie udał się Morryta, zobaczyli uciekających stamtąd ku wsi miejscowych. Tych samych trzech mężczyzn, co z nimi rozmawiał niedawno Edward. Po twarzach rolników, odczytali z ukrycia, że ktoś lub coś napędziło im niemałego w lesie stracha.

Lato 2518 roku K.I., po południu

Weissdrachen, przy świątyni Sigmara

Eryk wszedł na teren kultu Sigmara sam. Przeszedł się wzdłuż nowej palisady okalającej świątynię, dom tamtejszego kapłana, oraz sporo drzew. W ich cieniu, przy murze stał stary budynek. Z zewnątrz obłożony był sporymi kamieniami był po bokach i na dachu, spomiędzy których wyrastała trawa. Gdyby nie solidne dębowe drzwi na dole opadających schodów, osadzone w kamiennej ścianie, można by wziąć tą strukturę za garbatą, kamienną kupę rumowiska, co kształtem przypominała mały kurhan. Oprawa drzwi układała sie w znak bramy Pana Umarłych, w żelaznych ramionach leżała solidna drewniana sztaba. Nad stropem wejścia przyglądał się nadgryziony zębem czasu, rzeźbiony w kruk.

Nowicjusz szedł do tej struktury niespiesznie. Przechadzał się jak gdyby spacerował w zadumie w cieniu drzew. Z domu przy świątyni wyszedł kapłan. Zobaczył Eryka i ruszył ku niemu. Po zapoznaniu, gdy ojciec Choliebek wyzbył się wszelkich podejrzliwości co do osoby Bauera, kapłan dał Erykowi klucze do swego domu. Od słowa do słowa, okazało się, że strapiony, zmęczony i najwyraźniej niewyspany duchowny, znał się z przeorem zakonu stirlandzkiego nowicjusza jeszcze z Altdorfu, z czasów młodości.

- Narąb drewna, rozpal w piecu a potem zamieć w świątyni. U mnie zatrzymać się możesz jak długo chcesz. – łysy, nalany na poczciwej twarzy kapłan, wcisnął Bauerowi klucz do ręki. - Wrócę to pogadamy, teraz czasu nie mam. Idę na cmentarz do sługi Morra, co modli się za naszych umarłych... Eh... już pewnie słyszałeś co u nas się działo z tym nekromantą? – Bauer pokiwał głową. - A ja dzisiaj w nocy sen miałem co mi wciąż spokoju nie daje. Siła wielka z mocą ogromną jakby dusze chciała wyrwać z mego ciała. Znaczyć coś to może i kto jak nie sługa Pana Snów wiedzieć będzie lepiej?

Edmund schowany w krzakach przy palisadzie widział mijającego go, maszerującego na cmentarz kapłana Sigmara. Zaraz potem pojawił się Bauer i obaj zanieśli oparte na ich ramionach, bezwładne ciało Josta, włóczące nogami po drodze. Złożyli trupa w Przechowalni Morra w chłodnej ciemności podziemia na kamiennym stole. Wyszli i zamknęli sztabę odetchnąwszy z ulgą, że nikt ich nie widział i że to nie oni są na miejscu Josta, żywego czy martwego.

Lato 2518 roku K.I., po południu

Weissdrachen

Arno, Bert i Gowdie ruszyli przez miasteczko w stronę cmentarza odprowadzani spojrzeniem siedzącego na ławie przed „Trzema Smokami” Igora. Szczygiełek zauważyła, że między domami mignęła sylwetka śpieszącego się gdzieś w głąb Weissdrachen karczmarza Jakuba.

Na szafocie wisiał obleziony muchami na spuchniętej twarzy trup rzeźnika, omijany skrzętnie przez miejscowych przechodniów. Obracał się nieznacznie przy skrzypieniu belki szafotu poruszany podmuchami westchnień letniego, słonecznego dnia. Smród gnijącego ciała pobudzał do wymiotów drażniąc zmysły i odruchowo chciało się zakrywać nos.

Ten widok mógł dla Winkela i Hammerfista przypominać starego Bauera, starszego Biberhof, którego skazali na śmierć niemal w ostatniej chwili, znajdując brakujące dowody, dzięki chytremu Millerowi. Dla Gowdie widok wisielca też nie był obcy. Na halstedzkim rynku nie była to pierwszyzna. Wieszało się ku satysfakcji mieszkańców miasta kilka razy w miesiącu. Kat nie mógł narzekać na brak roboty a gawiedź na dobre, stare wieszanko. Najtrudniej było patrzeć co wrażliwszym, na śmierć podrostków, dorosłych, zwłaszcza mężczyzn, jakoś tak naturalniej.

Dzieciaki ze śmiechem wpadły na Strilandczyków ganiając się beztrosko, jak to zwykle w ich wieku bywa. Dziewczynka z kucykami odbiła się od Arno i zaraz potem przytuliła do nogi Gowdie szczerząc się brakiem jedynek na brudnej, roześmianej buzi malca. Chowała się przed zaczepiającym ją, goniącym rówieśnikiem nim dołączyła do gromady urwisów i pobiegli ulicą dalej. Gawędziarz, Hammerfist i Szczygiełek szli na cmentarz, lecz spotkali się z Edmundem i Erykiem na gruntach świątyni Sigmara, gdy tamci wracali z Przechowalni Morra.