Podszedł w stronę Hargina, mając nadzieję, że zdoła dowiedzieć się, jakie jest źródło tych wrzasków. jednak zanim zdołał dowiedzieć się czegoś bardziej konkretnego, wyglądało na to, że było już po zajściu.

- Kim byli? - zapytał Gustav. - Szkoda, że tak szybko ich przepędziłeś. Mogliby powiedzieć nam to i owo o gospodarzu tego przybytku… Cóż jednak. Odeszli, a nie sądzę, by miało duży sens ganiać za nimi w tej ulewie.

Przeczesał włosy, zadumawszy się.

- Rozejrzyjmy się jeszcze - rzekł ostatecznie Gustav, patrząc na schody prowadzace na pierwsze piętro. Nie chciał zamarudzić zbyt wiele w domu kupca, podczas gdy cała reszta kompanii podziewała się gdzieś indziej.

Jednak dalsze poszukiwania nie przyniosły żadnych nowych wieści. Od czasu porwania gospodarza, zabicia jego córki i wymordowania służby dom wydawał się być całkowicie pusty - a jeśli ktoś uszedł z życiem, to nie zamierzał wracać. W gruncie rzeczy - nic ciekawego.

Poza oczywiście małą skrzynią, która brzęczała pieniędzmi. Podnosząc ją, Gustav wahał się przez parę chwil. Ale tylko przez parę. Paręnaście miesięcy temu splunąłby na cały proceder plądrowania z pogardą, jednak teraz, od czasu, kiedy poznał szlak wraz z całym dobrodziejstwem inwentarza, zatracił tą część kręgosłupa moralnego. Włożył skrzynię do torby podróżnej, oddzielając ją od delikatnego towaru, jakim były pojemniki wypełnione prochem. Być może nie mógł jej otworzyć teraz, jednak nie miał wątpliwości, że okazji ku temu znajdzie się wiele. Topór krasnoluda lub Wróblówka powinny zrobić swoje.

- Wygląda na to, że Fortuna uśmiecha się do nas - uśmiechnął się do towarzyszącego mu krasnoluda. Jego uśmiech z kolei był cierpki. - Dalejże, nie marnujmy już więcej czasu. Idźmy do piwnic!

Towarzysze w piwnicy nie musieli długo czekać na Gustava i Hargina, a po krótkiej wymianie zdań, Magnar zgłosił się na ochotnika do zejścia po drabinie, w dół ukrytego przejścia. Krasnolud ostrożnie wstąpił na stopnie z przerdzewiałych, żelaznych klamer, które w miarę schodzenia uginały się pod nim i trzeszczały, wydając niepokojące dźwięki. Przez moment Zabójca miał wrażenie, że w końcu drabina się rozleci, a on rąbnie z hukiem o cokolwiek, co znajdowało się na dole, ale nic takiego nie miało miejsca. Po - na oko - dziesięciu metrach drabina skończyła się i Magnar znalazł się na płaskiej powierzchni. Moment później dołączył do niego Hargin z naładowaną kuszą i obaj khazadzi ogarnęli wzrokiem miejsce, w którym się pojawili.

To, co dla człowieka było by zupełną ciemnością, dla krasnoludów, dzięki wrodzonej zdolności widzenia w mroku, nie było żadnym problemem. Szybko zorientowali się, iż znajdują się na początku ręcznie wyciosanego, wiodącego kilkanaście metrów w ciemność kamiennego korytarza. Zerkając na nieregularny, wręcz niechlujny kształt ścian, Zabójca i Ponury mogli być całkowicie pewni, że to była paskudna, ludzka robota. Nasłuchiwali chwilę, a że żadne podejrzane dźwięki nie dotarły do ich uszu, Magnar rzucił do oczekujących na górze kompanów najciszej, jak umiał.
- Czysto, możecie schodzić!

Mimo wszystko i tak szorstki basior rozniósł się po podziemiu delikatnym echem, które moment później ucichło. Towarzysze nie kazali na siebie długo czekać - najpierw zszedł Wróbel, z lampą zabraną ze ściany piwnicy, za nim Gustav i Meinholf. Od razu uderzyła w nich wilgoć i przenikliwe zimno. Jako, że jedna lampa nie rzucała aż tak szerokiej łuny, by mogli dokładnie dojrzeć, gdzie są, Liess zdecydował się zapalić swoją własną, po czym rozdał Harginowi i Magnarowi po pochodni, pomijając Gustava, który miał własne źródło światła. Po chwili towarzysze rzucili zdecydowanie więcej światła na miejsce, w którym się znaleźli.


Korytarz przed nimi był wąski, tak, że należało iść gęsiego i przy okazji na tyle niski, by Wróbel znów musiał się zgarbić, co nie ułatwiało podróży. Dopiero teraz zorientowali się, że podłoga pokryta była cienką warstwą błota, w której wciąż wyraźnie zarysowywały się dwie pary butów, prowadzące w głąb portalu i w stronę schodów, przecinając się wzajemnie. Oprócz tego, Meinholf, jako jedyny, dostrzegł w błocie dwie ciągłe, mniej więcej równoległe linie biegnące pomiędzy odciskami butów. Mogło to oznaczać ni mniej, ni więcej, że ktoś był ciągnięty w głąb przejścia, gdyż niemal niewidoczne linie się nie przecinały.

Ruszyli w końcu, by po kilku metrach zatrzymać się na rozstaju dróg - korytarz rozgałęział się bowiem w lewo i prawo, tworząc z głównym portalem coś na kształt litery "T". Musieli zadecydować, w którą stronę się udać, a wyboru nie ułatwiał fakt, iż ślady butów w końcu się urywały i nie można było rozstrzygnąć, w którą stronę ruszyli pomagierzy skrytobójcy.
Bo że takowych posiadał, było już pewne.

Gustavowi cała sprawa coraz mniej podobała się. Najpierw porwanie, później morderstwo. Być może dla pocieszenia splądrowali nieco złota, jednak wyglądało na to, że pakowali się w coraz większe gówno. Dosłownie. Bez wątpienia otwór w ziemi gdzieś łączył się z lokalną siecią kanałów. Co za interes miał właściciel w budowaniu tunelu lub też po ki diabeł zbudował on dom na czymś, co istniało wcześniej, tego szlachcic dociec nie mógł.

- Niewątpliwie dzieje się tutaj coś, czego nie wiemy - rzekł do towarzyszy półszeptem, idąc w tunelu i przyświecając sobie lampą. - Kupiec był nie był zwykłym dusigroszem.

Nie mógł jednak powiedzieć wiele więcej. Coś się tutaj święciło, to była prawda. Ale co? Wilgotne ściany podziemnego tunelu zadawały więcej pytań niż odpowiedzi. Nagle, krasnolud zadał pytanie:

- Dobra, dwóch luda tu było. Gdzie tera idziemy?
Po czym dodał:
- Może się porozdzielamy, co?
- Dobry pomysł - rzekł Gustav. - Ale moglibyśmy skorzystać ze wzroku krasnoludów. Ty, ja i Meinholf pójdziemy w lewo, zaś Hargin i Duży pójdą w prawo: musimy rozłożyć siły drużyny tak, by w razie walki mogliśmy przetrwać starcie. Jeśli któraś grupa ich znajdzie, to szanse będą dobre: mój miecz, kordelas Meinholfa i twój topór lub Wróblówka i kusza. No, jakże, panowie, się zapatrujecie na ten pomysł? Radźmy szybko, bo kiedy rozmawiamy, zabójcy uciekają.

Choć nie rzekł tego, taki wybór nie był mu do końca w smak, a fakt, że kupiec był wleczony mógł znaczyć, że jeszcze żył. Dlatego też miało sens rozdzielanie się: tu mieli szansę na złapanie porywaczy. Nie było jednak czasu na dokładne obmyśliwanie planów. Plan Meinholfa miał tę zaletę, że choć mniej było pewności złapania zabójców, to jednak był bezpieczniejszy.

- Niech będzie - odparł Gustav. - Idźmy jednak czym prędzej. Czas goni.
Po czym poprawił miecz przy pasie i skierował się w lewo.

Wilgotne powietrze wdzierające się do nozdrzy, bliskość litej skały i niebezpieczeństwo, które może czaić się w ciemności za rogiem. Nie trzeba było więcej, aby w Hargina wstąpił nowy zapał i energia.

„Prawie jak za starych dobrych czasów.”

I w tym wypadku prawie nie robiło krasnoludowi wielkiej różnicy. Choć znalazł się tylko w paskudnie wydrążonym ludzką ręką tunelu w jakimś powierzchniowym mieście, a nie przestronnych halach lub ciągnących się bez końca korytarzach rodem z Karak Norn to i tak w jego sercu pojawiło się coś na kształt szczęścia. Cieszył się namiastką starego życia. Towarzysze jednak byli zbyt przejęci zaistniałą sytuacją, aby dojrzeć odmienione oblicze Hargina.

Idąc za Zabójcą khazad zastanawiał się w jakim celu ktoś zadał sobie trudu, aby wydrążyć tunel pod swoją kamienicą? Nie miał bladego pojęcia, ale po rozpadającej się drabince krasnolud zgadywał, że w ostatnim czasie nie korzystano z niego zbyt często. Pewnie martwy zabójca leżący w piwniczce mógłby coś powiedzieć więcej na ten temat, mógłby... gdyby topór Magnara nie był taki wyrywny. Teraz pozostawało im rozwiązać samemu tą tajemnice.

Hargin spojrzał za siebie chcąc się upewnić, czy reszta towarzystwa za nim nadąża. Uśmiechnął się tylko szeroko, kiedy zobaczył zgarbionego Wróbla z trudem przeciskającego się między skałami.

„Witaj brachu w prawdziwym świecie.”

Zdecydowanie to nie było dobre miejsce dla przypominającą posturą niedźwiedzia mężczyzny. Na szczęście dla niego raczej nie zapowiadało się na długą wędrówkę. Przynajmniej tak przypuszczał Hargin.

Kiedy do szli do rozstajów, przesunął delikatnie dłonią po chropowatej i zimnej skale, zbliżając jednocześnie do niej brodatą twarz.
- Którędy poszli? - Wyszeptał pytanie, ale kamienna ściana niewzruszona milczała, nie chcąc udzielić żadnej wskazówki gdzie podziali się porywacze. Widać musiał zostać skażona zbyt długą obecnością z ludźmi, skoro nie chciała pomóc khazadowi. Cóż...

Ślady, które na moment zauważyli też się urywały. Zostało iść zatem w ciemno, liczyć na łut szczęścia, choć przez bezowocne przeszukiwania mieszkania dali dużo czasu porywaczom na ucieczkę. Hargin nie dawał zatem sobie i towarzyszą dużych szans na odnalezienie kupca, ale zbyt daleko zabrnęli, aby się teraz wycofać. Kiwnął więc głową, że zgadza się z Meinholf'em co do ponownego rozdzielania się drużyny i z zachowując czujność ruszył w lewo, tak jak wcześniej orzekli.