Tak jak się spodziewał, skrzynia dała za wygraną pod naporem siły Dużego. Wypadło z niej dziesięć Karli Franzów, z czego połowę wręczył potężnemu mężczyźnie.

- Należy nam się - tu uśmiechnął się, kopiąc pozostałości po skrzyni w kąt, po czym zwrócił się ponownie w stronę ślepego zaułku. Tu spędził nieco więcej czasu, dołączywszy do drużyny, która była zajęta przeszukiwaniem pomieszczenia.

Jak się okazało, to jemu było dane znaleźć zapadkę, którą zapewne przez przypadek znalazł pod jedną z cegieł. Wiedział mniej więcej, jak takowe rzeczy działają - wiedziony instynktem, pociągnął za nią, po czym usłyszał stłumiony trzask poruszającej się struktury, ukrytej za ścianą lochu. I natychmiast pożałował tego, co zrobił. To, że wpadli w gówno nagle nabrało nowego, całkiem dosłownego znaczenia.

W gruncie rzeczy spodziewał się, że coś takiego może nastąpić. Co prawda sam nie miał nigdy wątpliwej przyjemności robić inspekcji sieci kanałów Delberz, jednak było to całkiem logiczne. Zapewne było tylko kwestią czasu, zanim mieli zahaczyć o kanały.

Podjęli ponownie marsz, a Gustav z obrzydzeniem przytknął do nosa i ust chustę. Smród był okropny, jednak wydawał się do niego przyzwyczajać.

- Ani chybi, porywacze należą do szacownego cechu kanalarzy i szamboczyścicieli - tu splunął w rzekę ekskrementów, którą mieli po swojej lewej.

Patrząc na gargulce wyrzeźbione w kamieniu, zdziwił się:

- Szkoda kunsztu kamieniarskiego na rzeźbienie statuł, które i tak nie będą przez nikogo podziwiane - rzekł. - Choć może miejsce jest starsze niż miasto, na którym wybudowano te ścieki.

Nie wypowiedział zbyt wiele później, bardziej będąc zajęty, by nie wpaść do potoku ekskrementów, który ciurkiem lał się zaraz obok nich. Gustav wzdragał się na myśl o wpadnięciu do szamba w którym pływało bogowie wiedzą tylko co.

Kiedy Magnar przystanął, jego ręka machinalnie sięgnęła w stronę klingi sztyletu, jednak okazało się, że nie są atakowani przez nikogo. Wyglądało na to, że ktoś znajdował się na ich drodze.

Znając temperament Norgondssona, wolał najpierw przemówić do pokracznego kształtu na ich drodze. Jasne było, że kimkolwiek był tamten, nie miał z nimi zbyt wielu szans. Jednak od czasu, kiedy jeden z krasnoludów zaprzepaścił szansę zdobycia informacji o kupcu, von Schliesserdorf szukał okazji, w której mógłby znaleźć coś, cokolwiek. Nie chciał, żeby potencjalne źródło zostało ścięte toporem krasnoluda. Rzekł też czym prędzej, mając jednak swoją dłoń na rękojeści sztyletu:

- Ejże, człowiecze! - tu wychylił się nieco. - Myśmy dobrzy ludzie są, przychodzimy we względnym pokoju. Rzeknij no, martwyś czy żywy? Szukamy paru ludzi, którzy ponoć tędy przechodzili. Widziałeś kogo może?

Wyglądało na to, że życie napotkanego nieznajomego zawisło na odpowiedzi na to pytanie.

Głos Gustava rozniósł się echem po kanałach, jednak mężczyzna leżący przed nimi nie poruszył się nawet o milimetr. Wyglądało na to, że nie żyje, a potargane tu i ówdzie, wyraźnie zawilgotniałe łachmany, mogły wskazywać, iż był tutaj od dłuższego czasu. Nawet, jeśli rozsiewał swąd trupa, to mieszał się on z dużo mocniejszym smrodem kanałów i z tej odległości ciężko było cokolwiek stwierdzić.

Zabójca trolli podszedł z toporem gotowym do użycia w okolicę leżącego nieszczęśnika i chwycił go za ramię, przekręcając na plecy. W mig przekonał się, że to pułapka, gdy pozbawione życia oczy nagle otworzyły się, spojrzały na niego, a z ust wydobył się złowieszczy charkot. Stwór nie posiadał już niemal skóry na twarzy, a ta, która była, uschła na wiór. Smagnął rękoma, próbując chwycić Nargondssona za rękę, jednak tym razem krasnolud był szybszy i przeciwnik zostawił jedynie dwie czerwone pręgi od pazurów na jego przedramieniu. Magnar odskoczył, wpadając z impetem na stojącego za nim i próbującego poświecić latarnią Meinholfa. Ciura walczył jak mógł, ale było już za późno, by złapać równowagę - trącnięty przez khazada poślizgnął się jeszcze na wilgotnych kamieniach i wpadł wprost do ścieku, rozbryzgując go na wszystkie strony. W tym czasie Zabójca spuścił ostrze toporu na głowę truchła, wysyłając je tam, gdzie jego miejsce. Z rozwalonego łba wypłynęła gęsta, ciemna ciecz, która kiedyś była zapewne ludzką krwią.

To jednak nie był koniec. Gdy tylko Meinholf wynurzył się z breji, kaszląc, przecierając oczy i klnąc na czym świat stoi, nieopodal niego z oparów wychynęły dwie kolejne, paskudne sylwetki. Z pewnością martwe od dłuższego czasu, a poruszajace się dzięki jakimś mrocznym mocom. Jeden ze stworów nadchodził z lewej, drugi z prawej strony ciury.


Ich wysuszone, paskudne oblicza nie zdradzały żadnych ludzkich emocji, a w pojękiwaniach i pokracznym chodzie - jakby byli prowadzeni rękami niewidzialnego lalkarza - było coś złowieszczego, co napawało towarzyszy szczerym niepokojem. Zanurzone do pasa w ścieku nieumarłe pokraki sunęły z wolna w kierunku zaskoczonego ciury z wyciągniętymi rękoma, spragnione jego krwi. Jeśli Liess zamierzał wydostać się z szamba, musiał szybko reagować, a i tak z pewnością bez pomocy kompanów się nie obejdzie. Wszak kamienie pod ich stopami wciąż były śliskie.

Jak to mawiają, ostatnią rzeczą, której spodziewałbyś się w sypialni swojej kobiety jest gach, który bierze ją a tak, w taki sposób, a jeszcze inaczej. Mądrzy ludzie powiadają, że ponoć takie rzeczy nie zdarzają się zbyt często, toteż mąż powinien w większości przypadków powinien puścić takie pomówienia w niepamięć. Wszakże ludzie żyją w Imperium i wierzą w Sigmara, dobrzy ludzie. A jednak, jakimś nadprzyrodzonym zrządzeniem, takie rzeczy zdarzają się. Niby niemożliwe. A zdarza się.

Myśli takie towarzyszyły Gustavowi von Schliesserdorf od czasu, kiedy otworzył sekretne przejście do miejskich kanałów. Hipotetyczny przypadek gacha w łóżku rogacza i ich sytuację łączyło to, że ktoś wszedł nie tam, gdzie powinien. Być może nieco niedocenili sytuacji, w której się znaleźli. Mogli wszak zawrócić wcześniej.
Jednak po dokonaniu czynu wejścia w obu przypadkach było już za późno.

Gustav rozszerzył ze zdumienia szeroko oczy. Jakimś cudem w kanałach miasta Delberz znajdowały się… No cóż, czymkolwiek były istoty przypominające żywe trupy na ich drodze. Zamierzał w przyszłości zastanowić się nad odpowiednią nazwą dla ruszających się trupów.

Gustav zwinął się w ukropie, mając nadzieję, że Magnar będzie na razie w stanie zająć tego, który stał na ich drodze. Ostatecznie, jedyne, co potrzebował, to strącić go do ścieku. Sięgnął do torby podróżnej, skąd wyciągnął zwój grubego sznura, który był na jednym końcu opatrzony żelaznym hakiem.

Koniec z hakiem rzucił na nierówną posadzkę, natomiast resztę liny rzucił w stronę Liessa. Nie mieli zbyt dużo czasu, a perspektywa walki z monstrami, przy okazji taplając się w gównie, nie przemawiała do Gustava. Potwory także nie wyglądały na takie, które dawały za wygraną. Zgiął kolana, próbując zyskać lepszą pozycję na śliskiej posadzce.

- Duży, pomóż mi no z tą liną - krzyknął Gustav. - Magnarze, strąć bydlę do ścieku dopiero, jak wyciągniemy Meinholfa! Ruszmy się, drużyna!

Miał nadzieję, że uda im się w miarę szybko wyciągnąć ciurę. Co do tego, że Magnar da sobie radę z trupem na przejściu, nie miał wątpliwości. Zależało mu na tym, żeby ciura wyszedł z metaforycznego i całkiem dosłownego szamba w jednym kawałku. Co do ujmy na honorze za wpadnięcie w śmierdzącą breję, cóż, było za późno.