Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu, Belsdorf

Zimowa ciemność zapadła nad białym Drakwaldzkim Lasem.
Jasnowłosa żona karczmarza stukała w bęben umilając gościom czas w gospodzie pieśniami w obcej mowie. Z dalekiej północy języku, jak to Chłopcom ze Stirlandu pochwalił się z dumą jej mąż, Eberz.

Kiedy Winkel wieczorową porą gładkim językiem nagabywał karczmarza na wskroś przesiąknięty ojcowską smykałką domokrążcy, Morryta zaspokoiwszy pierwszy głód mlasnął, oklepał brzuch, dopił kielich i zajął się posilaniem drugiej porcji, a może niedojedzonej przez pogrążonego w targach Biberhofiana, co za różnica. W końcu Edmund zwany Detlefem, zapragnął zaspokoić również głód ciekawości, gdyż plotka dotyczyła notorycznie złych snów jednej osoby, co wszak mogło nie być zbiegiem okoliczności. Wszak Morr sen miał dla każdego. Niezbadane są Jego mary, kimy i gary. Najedzony po uszy nowicjusz jak na wspomnienie ziewnął pełną gębą od ucha do ucha. Wyglądał dziewczyny, aby zapytać o naturę owych snów, lecz się nie doczekał.

- Ulryka już dawno poszła spać. - wyjaśnił mu Eberz. - Lecz starym, to noc jeszcze młoda. - zaśmiał się. - Doniosę winka.

Nieco więcej do powiedzenia w temacie miał jegomość przy stole obok.

- Ja nie wiem co to za koszmary. Jak ja mogem wiedzieć, kiedy ona ich nie pamięta. Cierpi, bo krzyczy jednak. Budzi siem zlana potem i lęka zamknąć oczy. Szkoda dzieciaka. - miejscowy rolnik smutno zwiesił głowę nad kuflem.

- Aye. - przytaknął mu towarzysz. - A czy to nie dwanaście już zim, kiedy Kachelowie jom znaleźli i przygarnęli.

- Trzynaście. Trzynaście powiadam ci, co do nocy nawet, bo jutro mego najmłodszego som urodziny, to pamiętam.

- No jak to znaleźli? Gdzie znaleźli dobrzy ludzie, co wy powiadacie? - Morryta poczęstował się serdelkiem ze stołu i urwał grubą piętę chleba.

- We wiosce, pod lasem. Pod opactwem. Porzucił kto, lub stracił jom, gdy maluczkim noworodkiem była. Kachelowa znalazła i jom z Antonem wychowali jak swoje.

- Aye. Dobre dziecko. Udane.
- Bardzo.

Wieczór dawno zamienił się w noc, gdy strudzeni podróżnicy udali się na zasłużony spoczynek. Pierwszy od wielu dni w suchym łożu pod dachem. Jak wszyscy spali, tak i wszystkich, łącznie z Kanincherem, obudziło zamieszanie z zewnątrz pod karczmą. Gromada miejscowych stała w śniegu z pochodniami, widłami i włóczniami dookoła werandy „Basiora”.

- Nie przesadzaj Anton! - krzyczał Eberz w nocnej koszuli. - Ludziskom powiedz, coby spać poszli do domów…Ulryka pewnie zaszyła się gdzieś w samotności, coby znowu schować się przed jej tymi koszmarami!

- Mówię wam! Ślady wilcze som w wiosce! Bestie jom wzięły! – odparował przejęty Anton w kożuchu.

- Toć to ślady łap psa Millerów pewnikiem. No jak wilki niby mieliby porwać dziecko ze wsi?

- To som ślady wilka Eberz! – surowo ryczał ojciec Ulryki. - Pytam ja się raz ostatni, idziesz topić bestie i pozbyć się ich raz, a na zawsze?!

- Nie! – Eberz był równie stanowczy.

Karczmarz zwrócił się do zgromadzonej gawiedzi.

- I wam takoż samo radzę. Idźta do domów i zapomnijta o tym durnowatym pomyśle polowania.

- Córa mnie zaginęła i idem jom znaleźć z twom pomocom kumo najbliższy, lub bez niej! Kto jest ze mną?

- Aye!
- Pomożemy!
- Dalej chopy!

Tłum był głośno zgodny.

- Czekaj choć do rana. - karczmarz próbował uspokoić Antona. - Siem Ulryka nie znajdzie to pomogem szukać. Lepszom szanse będziem mieli tropić po wschodzie słońca.

- Idź do wyrka Eberz! Znajdziem Ulryke i zatłuczem bestie bez twej pomocy!

Zdenerwowany Anton obrócił się do tłumu.
- Idziemy!

Zerknął ku górze, a widząc w oknie wędrowców krzyknął.
- Pomożecie?!

Eberz głośno trzasnął karczemnymi drzwiami.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Stara Leśna Droga
Belsdorf

- Co o tym sądzicie towarzysze? Idziemy pomóc czy rzeczywiście lepiej poczekać na słońce? - zapytał Moritz patrząc odklejając twarz od okna.

- Ulryka może nie dotrwać do poranka - skwitował Detlef. - Łapmy pochodnie i w drogę.

Gawędziarz ku swojemu zdumieniu zauważył, że wszyscy podzielali zdanie nowicjusza. Każdy z członków drużyny szybko kompletował brakujące części garderoby.

- No i z odpoczynku byłoby tyle… Pochodnie macie wy, a mnie oczy wystarczą zaledwie - rzekł khazad, przyczepiając młot do pasa.

Detlef Luden przeklinał w duchu to miejsce naciągając drugą parę pantalonów. Pieprzona dziura, gdzie wilki gwiżdżą na palcach, a mgła konie dusi. „Jedna cholerna noc, a tutaj już dzieci porywają” – pomyślał Morryta narzucając szybko kurtkę skórzaną dla ochrony. Znając wspólne szczęście Stirlandczyków mogą się spodziewać wilkołaków albo jakieś strzygi.

- Nijak nie można dziewuszki samej w lesie ostawić - powiedział Kaspar, ubierając się do końca i buty wciągając. - Jeśli durnie tropów nie zadepczą, to na śniegu każdy ślad widać będzie, szczególnie że to niewielkie stopy, więc i niewielkie ślady będą. No chyba że - ciszej dodał, chociaż sami byli - znów się kłopoty szykują i panienka w wilka się zmieniła i uciekła.

- Jak się zmieniła to trzeba będzie zabrać pieczeń jakąś większą aby ją do powrotu skusić - zaśmiał się Wagner.

Śmiech ten jednak był pełen niepewności. Likantropopizm małej pomocy kuchennej chodził wszystkim po głowach. Bez względu jak niedorzecznie brzmiała ta idea.

- Powstrzymać pójdę resztę, bo najważniejszym, coby Jost pierwszym ślady zobaczył i nimi podążył. I o pochodnię zadbać pójdę - rzekł Hammerfist, zabierając się do wyjścia.

- Idę z Tobą. W rozmowach z tutejszymi przyda się moja prostota - rzekł Wagner i ruszył za krasnoludem.

Kaspar i Aldric zatrzymali się jeszcze w izbie, a potem kolejnych kilka chwil w jadalni zabawił. Wrócili z trzema latarniami, które powinny się okazać bardziej przydatne, niż zwykłe pochodnie. Detlef ubrał swoje szaty i szczelnie opatulił szyję, aby uchronić fałdki tłuszczu od gryzącego zimna. Schodząc po schodach złożył szybką modlitwę do swojego boga.

Chłopy pod przywództwem Antona podzielili się na dwie grupy. Każda składała się z dwóch łuczników, główny tropiciel i pięciu albo sześciu myśliwych. Wszyscy wiedzieli dokładnie co mają robić, najwyraźniej walki z wilkami w tych okolicach były chlebem powszednim dla wszystkich mieszkańców. Patrząc na ich zorganizowanie Stirlandczycy rośli w przekonaniu o powodzeniu dzisiejszej misji. Anton zwrócił się do zebranych przybyszów.

- Damy wam łucznika i dwóch ludzi. We trzy grupy szybko przeczeszemy okolice – Kaspar otrzymał róg. - Tak będziem siem nawoływać. Dostanieta jeszcze dwa psy, coby trop może złapały.

Detlef poczuł nagły przypływ kapłańskiego powołania.

- Chciałbym, żebyśmy odmówili krótką modlitwę do Ulryka i Taala, za pomyślne poszukiwania – nowicjusz nie był jednak przekonany swoich racji, a słychać to było w jego głosie. Wzrok wszystkich zebranych spoczął na grubym nowicjuszu, którego policzki nabrały koloru wstydu.

- Tu działać trza, a nie Ulrykowi rzyć zawracać zawczasu! My jom znaleźć mamy, nie on! - ktoś rzekł zniecierpliwiony nieco grubiańskim tonem.

- No tak, racja – zmieszany Morryta opuścił wzrok i zajął się czymś bardziej przyziemnym.

Mieli racje, nie teraz czas na modlitwy. Trzeba poświęcić wszystkie siły na odnalezienie Ulryki, a nie kajać się przed bogami. Dużo czasu jeszcze minie zanim Detlef będzie wiedział co to wyczucie chwili.

Belsdorf
teraźniejszość

Początkowo jeszcze nie rozbudzony Aldric był oczywiście całkiem za bezzwłocznym rozpoczęciem poszukiwań Ulryki. Póki śladów nie zasypał śnieg mieli jakiekolwiek szanse przynajmniej na obranie dobrego kierunku, chociaż tak czy siak jedynym rozsądnym kierunkiem okazała się być północ. Czym prędzej przygotowali się do drogi i dołączyli do tych uczynnych mieszkańców wsi, zostawiając dziwnie obojętnego oberżystę i resztę leni.

W nieokreślonym międzyczasie Aldric zastanawiał się, jak wilki mogły porwać dziewczynę. Śladów krwi nie było, wszak ojciec by o tym wspomniał, więc co, przemówiły ludzkim głosem i zaszantażowały ją? Okrążyły i powarkując zmuszały do pójścia w pożądaną stronę? To nie miało sensu, tak jak sprawa niezauważonego dostania się ich do wioski. Sigmaryta obawiał się, że w opowieściach o złych mocach czy czarownicy mieszkającej w lesie może być nawet więcej niż ziarno prawdy. A dodawszy do tego koszmary Ulryki wychodził obraz nader niepokojący.

Czy nie ma w Imperium spokojnej wsi na ich drodze do Middleheimu? Czasami Sigmaryta myślał, że te wszystkie nieszczęścia które napotykają na swojej drodze są dziełem bogów. Pytanie tylko, co miało to znaczyć? Czy te, jak ktoś mógłby je nazwać, przygody, miały sprawdzić wartość ich idei, czystość i lojalność prawom boskim, czy może były karą za dawne przewiny, którą musieli ponieść przed docelowym odkupieniem? A może na końcu wcale nie czekała ich łaska i odkupienie?

Gdy już w lesie mieli rozdzielić się na mniejsze grupy, zaproponowano, aby wybrali swojego lidera. W jakim celu? Szczerze, Eryk nie wiedział, zgłosił się jednak po chwili ogólnej ciszy. Arno byłby w tym dobry, jednak miejscowi przydzieleni do ich grupy jakoś średnio przychylnie zerkali na niego, gdy padła propozycja. A że potrzeba było kogoś, kto do ewentualnej walki ruszy na czele, dając przykład męstwa reszcie, Bert odpadał. Kapłani Morra budzili w ludziach często skrajne emocje, i przeważnie nie te pozytywne, a Jost miał skupić się na śladach, nie na szeroko pojętym dowodzeniu. Z perspektywy Aldrica, był on najlepszym kandydatem w tej sytuacji, bo miejscowych skreślił już na starcie, w końcu ich nie znał, a stawka była wysoka.

Niedługo już miało się okazać, że męstwem dorównywał Winkelowi, mimo iż jeszcze przed godziną dałby sobie rękę uciąć, że paraliż podczas walki mu nie grozi. Ale jednak, wystarczył jeden Minotaur, bestia Chaosu niebywale niebezpieczna, nawet mimo iż w lesie osłabiona, i ohydna ponad wszelką miarę. Historie jakie czytał o tych bestiach w czytelni świątynnej nagle uderzyły go i sprowadziły nań wizje tak przerażające, iż niemożnością było choćby głos z siebie wydać.

Ale inni działali, szykowali się do walki, być może nieświadomi zagrożenia, z jakim przyjdzie im się zmierzyć.

Niespodziewanie, z odsieczą przyszły wilki. Winkel zdołał odzyskać panowanie nad ciałem i zadął w róg, nawołując pozostałe grupy jak to było ustalone.

- Arno! - Detlef krzyknął do krasnoluda - Poczekajmy na zwycięzcę tej walki, zajmiemy się niedobitkami - Morryta uniósł rękę, aby reszta myśliwych również się zatrzymała.
- Zsikałem się w spodnie? - zapytał odejmując róg od ust Wagner.
To nie Wagner popuścił, bo to spodnie jednego z bliźniaków wciąż parowały.

- Zignorowały nas - powiedział w zadumie Aldric. - Zupełnie, jakby nie widziały w nas zagrożenia. Nie atakujcie, póki same nie zbliżą się do nas - krzyknął do towarzyszy. - Stańmy bliżej siebie, na wypadek ataku - dodał jeszcze, po czym w pełni skupił się na trwającej przed nimi walce.

Jost powiesił latarnię na najbliższej gałęzi, potem zaczął obserwować walkę, postanawiając poczekać z wtrącaniem się do jej końca.
- Hugo i Bene, przygotujcie strzały - rozkazał Detlef. - Wszyscy, przygotujcie się do walki.
Arno podrapał się po czerepie.
- Nie pojmuję - pokręcił głową.- Tylko teraz to wilków bronić tych trzeba będzie, jako pozostali zlecą się. O ile przynajmniej następni po minotaurze w kolejce nie jesteśmy - burknął khazad.

Walka przenosiła się jednak z dala od ludzi, a jedyny wilk jaki został w pobliżu, po ustrzeleniu przez nadgorliwego miejscowego okazał się być... poszukiwaną Ulryką.

Bogowie chyba sobie z nich kpią...

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Las przy Belsdorfie

Rana Ulryki była powierzchowna, gdyż grot nie wbił się ani głęboko, ani nie uszkodził żadnych ważnych organów. Wagner z wprawą opatrzył skostniałymi od mrozu dłońmi dygocące ciało nagiej dziewczynki.

W międzyczasie okolica rozświetliła się bardziej na większym obszarze ograbiając las z mroku dzięki licznym pochodniom, które nieśli nabiegający miejscowi.

- Ulryka! - Anton rzucił się ku dziecku. - Już dobrze! Wszystko będzie dobrze... - mówił zdejmując kożuch, aby okryć nim dziewczynę.

- To dziecie Chaosu. - rzekł stanowczo Karl Weiss. - Wiesz co trza zrobić!
- Ani mnie się waż! - odparował ojciec.
- Oni mówią, że Ulryka to Dziecko Ulryka… - szepnął blady Bene Moss i wypuścił z ręki łuk.

Na jego twarzy malowało się przerażenie. Z odrazą patrzył na porzuconą broń.

- Jak wam odwagi nie staje, ja to zrobię. - Weiss ruszył z mieczem ku nastolatce. – Porządek mieli my zrobić raz a na wieki! - ryknął.

Anton bez broni, zagrodził mu drogę szeroką piersią.

- Po moim trupie. - syknął Anton.

- Panowie, spokojnie. - zaczął dyplomatycznie Wagner wstawszy z klęczek. - Wszystko da się wszak wyjaśnić.

- Dalej chopy! Pogromić odmieńca. Zaraza Chaosu! - podburzał Weiss.

Reszta miejscowych przystępowała z nogi na nogę, nie bardzo wiedząc co robić.

- Uciekaj! - krzyknął ojciec.

Ulryka przybrała postać wilka i nim Moritz zdołał ją powstrzymać, zwinnie czmychnęła między drzewa skacząc przez śnieg, lekko kulejąc.

Anton uderzył Karla pięścią w twarz, lecz cios nie był potężny. Głowa Weissa odchylił się do tyłu na moment. Chłop odrzucił miecz i zwarł się z sąsiadem z żelaznym uścisku. Upadli w śnieg tarzając się, lądując ciosy kułaków, kolan i łokci.

Reszta miejscowych nerwowo patrzyła po sobie. Widok Ulryki zmieniającej się w wilka zostawił na ich twarzach szok, przerażenie, emocje chwiejące się na krawędzi paniki, szaleństwa, nienawistnego strachu.

Hammerfist brnął przez las wytężając wzrok i słuch. Więcej słyszał niż widział, co się dzieło przed nim w oddali. Przedzieranie się przez las ze śniegiem po pas, z młotem bojowym w rękach, nie było tym, do czego krasnoludy zostały stworzone.
Dotarł na niewielką polankę. Stratowany śnieg czerwienił się wielkimi plamami. To tutaj odbyła się decydująca bitwa wilków z gigantycznym zwierzoludem. Minotaur uciekł w to miejsce znacznie wyprzedzając Hammerfista, zostawiając go w oddali. Wilki nie odpuściły dotrzymując bestii towarzystwa.

Arno dyszał oglądając pustą polanę. Nie znał się na tropieniu i czytaniu śladów, ale owe były w świetle gwiazd oczywiste nawet dla niego. Kopyta w krwawym tropie wiodły na północny zachód. Na wschód prowadziły liczne ślady stóp, których nie spodziewał się zobaczyć wcale. Krew lała się ciurkiem głęboko wsiąkając w śnieżną biel. Podążać widocznymi tropami było łatwo.