[WFRP] Królestwa Renegatów: Awanturnicy, Zdobywcy i Królowie - Strona 5

Lechu · 08-02-2016, 23:42

Wiali wszyscy poza Rudigerem i Reinmarem. Schwartz nie miał zamiaru dać się chlastać po plecach, a zatem musiał stawić czoła bardziej licznemu i całkiem zajadle atakującemu wrogowi. Wojownik skupił się na walce tak bardzo, że zapomniał o sytuacji w jakiej się znalazł. Znaczy wiedział, że został z nim jedynie Kessel, ale nie podejrzewał jak zachowają się bliźniacy, karczmarz czy zakapiory Osberna.

Decydującym w starciu był początek. Kiedy padały pierwsze trupy reszcie wrogów zwykle brakowało werwy, ale kiedy przeciwnik widział szansę... szedł naprzód. Rudiger wiedział, że jest ciężko już niemal na samym początku kiedy tylko dezorientował przeciwnika zamiast lać z niego krew. Schwartz działał szybko i sprawnie, ale takie akcje kosztowały bardzo dużo sił. Jego werwa topniała w oczach kiedy starał się nadążyć za otaczającym go tłumem kopalnianych brudasów. Ciężko było oszacować ile wytrzyma napór wroga, ale pewnie niezbyt długo. W tamtej chwili chciał dać swoim czas na odwrót, a co miało być później to już wola Bogów.

Ostatnie chwile nie były pełne ryków i bałaganu tylko spokoju i akceptacji. Wojownik był gotowy na moment kiedy nie utrzymał topora, bark piekł go jak diabli, a jego umysł spowiła bezkresna ciemność. Czuł jednak, że to jeszcze nie jego czas.

Evil_Maniak · 09-02-2016, 13:14

Dippelt biegł tak szybko jak tylko potrafił. Podnosił ciężkie nogi rytmicznie wybijając rytm niczym koń pociągowy. Tumany kurzu unosiły się za grupą znacząc ich drogę ucieczki. Plan Schuhknechta, a w sumie pomysł, bo planem tego nazwać nie można, opiewał na zastawienie pułapki. Dippelt nie miał zielonego pojęcia czy Ulrich ma jakiekolwiek doświadczenie taktyczne. Wiedział natomiast, że jego pomysł jest głupi. Trzeba mieć czas na zastawienie pułapki, a oni tego teraz nie mieli. Pozostawała im jedynie ucieczka.

Kto ucieka, walczy też dnia następnego!
Jeszcze nie mam dość żywota doczesnego!
Ulrich, wybacz, ale jesteś tępy głupiec,
Gońcie za mną, może uda nam się uciec!

Woeller wysapał swoje orędzie między oddechami.

Nie wiedział czy posłuchają. Nie chciał się nad tym zastanawiać. Tylko bogowie wiedzą czemu dali zwykłym ludziom wolną wole. Albo to wszystko jest złudzeniem i każdy obywatel Imperium jest pionkiem na wielkiej szachownicy.

Dippelt skierował swoje onuce w kierunku portu. Szukał jakiejś odosobnionej barki w której mogliby się schować i przeczekać pościg.

Lord Cluttermonkey · 14-02-2016, 12:42

Zdyszani Reinmar i Roland obiegli karczmę dookoła, wskoczyli na śmigłe konie i pierzchnęli tak szybko, jakby chcieli tamtej nocy zajeździć konie na śmierć. Tymczasem pozostali awanturnicy, poważszywszy się na takie szaleństwo, jakim była zasadzka, szykowali żelazo w oczekiwaniu na swych oprawców, lecz ci najwidoczniej odpuścili po pewnym czasie gonitwę i powrócili do oberży.

Poszukiwaczom przygód nie dane było jednak uspokoić nerwów, gdyż byli świadkami incydentu, który nabrał nadzwyczajnego znaczenia w świetle wcześniejszych plotek. Mieszkańcy miasteczka chrapali głośno, kiedy Ulrich zauważył, jak kilka cienistych sylwetek z pustymi workami wielkości człowieka przekradało się do jednego z domów. Ostatnim, co uczony zauważył, zanim ukrył się za ścianą, były pozbawione źrenic purpurowe oczy jednego z porywaczy. Diaboliczny wygląd przekletego napełnił go niewysłowioną odrazą - był pewien, że tej nocy dręczyć go będą najszkaradniejsze sny...

ObywatelGranit · 14-02-2016, 20:40

Im dłużej Kocur tkwił w zaułku, tym uderzenia jego serca stawały się szybsze i niespokojne. Łotr przełknął ślinę, tak jakby chciał sprowadzić krnąbrny organ na swoje miejsce. Na szczęście żelazo naszykowano nadaremno (naprawdę był gotów uciekać po dachach!). Strząsnął krople potu z czoła po czym rzucił do swoich towarzyszy:
- Chyba wspólna kolacja przy świecach poszła się gzić w krzaki. Łażenie całą bandą też za wiele dobrego nam nie przyniesie - skrzywił się. - Powinniśmy przycupnąć na dwa-trzy dni, aż kurz opadnie, pochowają fanfary i takie tam. Moglibyśmy wykorzystać ten czas na poszukanie jakiejś roboty. DOBREJ roboty - dodał z myślą o ostatniej propozycji "pracy", którą usłyszeli w gospodzie. - W każdym razie nie możemy dalej tu stać - wskazał kciukiem w kierunku głównej ulicy.

Komtur · 15-02-2016, 21:11

Przemykające w cieniu postacie nie wyglądały jak troll, ale były na tyle dziwne że przykuły uwagę Wiadra. Gdy Kocur planował dalszą drogę ucieczki, a Ulrich wzdrygał się na widok nienaturalnych oczu, krasnolud wdzięcznym krokiem ruszył w kierunku tych istot. Topór aż wyrywał mu się do walki po niedawnej, niechlubnej ucieczce. Może to nie troll ale trzeba było to sprawdzić, a nóż chwała byłaby większa "gdyby to być demon".

Asmodian · 16-02-2016, 10:30

Reinmar wychynął zza rogu karczmy, obserwując koniowiąz. Oba konie wciąż stały uwiązane, a tumult we wnętrzu karczmy sugerował, że ludzie Osberna wciąż tam są, mając na karku biczowników lub samego karczmarza. Okazji, która mogła się już nie pojawić nie należało wypuszczać z rąk. Pachołek w tej żałosnej spelunie nie zarobił na miedziaki. Oba konie stały tak, jak je zostawili - oporządzone i gotowe do drogi. Normalnie za coś takiego Reinmar miał w zwyczaju nie szczędzić bizuna, i skóra pachołka niechybnie spłynęłaby krwią. Tym razem jednak niefrasobliwość chłopaka ratowała im życie.
- Biegniemy! - rzucił do Rolanda po czym kilkoma susami dopadł Aherna. Szybki skok na siodło, cięcie pałaszem w rzemień którym koń był przywiązany oraz szybkie ściągnięcie cugli, zmuszające wierzchowca do ostrego skrętu wystarczyło, by wyskoczyć na wąską ulicę miasteczka. Przed Reinmarem zamajaczyła się sylwetka jednego ze zbirów, którzy próbowali chyba łapać ich towarzyszy uciekających wzdłuż ulicy za karczmą. Wbijając Ahernowi ostrogi runął na zbira, częstując go siarczystym kopnięciem po czym wyciągnął wierzchowca w galop. Zbir plasnął głucho prosto w kałużę, wyklinając. Stukot kopyt z tyłu za nim podpowiadał, że Rolandowi również się udało. Jechali w stronę północnej bramy, zgodnie z okrzykiem Rolanda. Reinmar miał nadzieję, że reszta zdoła uniknąć pogoni i ich odnaleźć.

Matyjasz · 16-02-2016, 19:26

To była bardzo szybka decyzja bo nie było o czym myśleć. Koń był gotowy do drogi i był najlepszym środkiem transportu jakie mógł chcieć. Cholera jasna, był więcej wart niż ich durny dług. Dobrze, że się tym nie chwalił bo z pewności ktoś by biedne zwierze ukradł.
Nie potrzebował słownej zachęty Reinmara by biec przed siebie, odwiązać powróz, wskoczyć w siodło i popędzić konia do biegu.
Gdy tylko nabrał prędkości uspokoił się, tarcza na plecach chroniła przed postrzałem w nie, szybkość przed bronią białą a masa i szybkość karała każdego dość głupiego by wejść pod kopyta. Jeden z pachołków Osberna był dość głupi by próbować zatrzymać jego kompana. Skończyło się to dla niego przykro, szkoda że nie bardziej.

Piechurów nie było widać, westchnął, był przygotowany na taką ewentualność.
- Zaczekajmy przy północnej bramie. Jeżeli mnie słyszeli to nas znajdą, szukać ich w mieście to jak igły w stogu siana. - Powiedział do drugiego z jeźdźców, gdy uciekli od niebezpieczeństwa i skrupulatnie zaczął przeładowywać broń.

Evil_Maniak · 17-02-2016, 13:30

Dippelt Woeller spojrzał na krasnoludzkiego zabójcę pewnie kroczącego ku dziwnym postaciom. Słyszał co nieco o Zabójcach. Postać Gotreka była znana każdemu dziecku i każdy za młodu chciał uczestniczyć w jego przygodach. Demony, wampiry, smoki, orki, gobliny. Wszystko to o czym młody chłopiec chciał słuchać. Jednak Wiadro zdawał się być zbyt głupi, aby kierować się tak szczytnym kodeksem jakim było przeznaczenie zabójcy. Dippelt jako człowiek nie miał zamiaru ingerować w jego kretyńskie pomysły i był szczęśliwy, iż nie zawarł z tym idiotą jakiegokolwiek paktu krwi.

Snorri, drugi krasnolud, w nieco gorszym stanie leżał teraz porzucony przez pobratymca na ubitej ziemi. Dippelt wiele nie myśląc podniósł krasnoluda i zaczął ciągnąć w kierunku przeciwnym do demonicznych postaci. Khazad pomimo wzrostu stojącego psa nadrabiał wagą i były ochroniarz musiał się nieźle wytężyć, aby targać ze sobą krasnoludzkiego gryzipiórka.

Wiadro debilu, niech cię porwą demony,
uciekam na pływające galeony.

Chciał uciec, jak najdalej stąd. Zaciągnie krasnoluda na jakąś barkę i miał nadzieję, że odnajdą chwile spokoju.

Fyrskar · 17-02-2016, 14:16

Ulrich po chwili wahania uznał, że nigdy w życiu nie spotkał nikogo głupszego od Wiadra. Na myśl o upiorach przełknął ślinę i wzdrygnął się. Jakby nie patrzeć, Schuhknecht miał opisać bohaterską śmierć krasnoluda. Po chwili jednak dyletant uznał, że primo, ta śmierć nie będzie bohaterska, tylko głupia, secundo, jeśli Ulrich umrze, to i tak niczego nie opisze. Znacznie bardziej sensowniejszym od rzucania się na dziwne istoty było po prostu wziąć nogi za pas i pobiec za Dippeltem. Co też Stirlandczyk bez wahania uczynił.

Lord Cluttermonkey · 21-02-2016, 19:23

Wiadro, który poprzysiągł szukać śmierci w walce z najbardziej zajadłymi potworami, aby odpokutować za jakieś dawne przewinienie, przesunął się w stronę porywaczy z groźną miną. W pewnym momencie wyszczerzył paskudnie zęby i poprawił "hełm" - wydawał się dziwnie podniecony, jakby wcielenie morderczej przemocy, i to w sytuacji, w której typowy mieszkaniec Starego Świata już dawno odwróciłby się i uciekł z wrzaskiem o pomoc.

Oto naprzeciw krasnoluda stały potwory w ludzkiej skórze, przeklęci o karnacji białej jak alabaster i ślepiach purpurowych jak szaty imperialnego arystokraty. Jeden z nich wyglądał, jakby jednym kłapnięciem był w stanie odgryźć człowiekowi głowę. Drugi - naprawdę demoniczny - przypominał atrakcyjną w pewien zimny, obcy sposób kobietę, której prawe przedramię zastępował ogromny szpon. Trzeci i czwarty garbili się, niby białe bezwłose małpy żądne krwi.

Zanim pozostali poszukiwacze przygód zaczęli uciekać, zdziwili się, że gdy krasnolud się od nich oddalił, wydawane przez niego odgłosy i stukot ciężkiego obuwia zamiast stopniowo zanikać nagle ucichły. Nie słyszeli też żadnych dźwięków wydawanych przez zmutowane kreatury.

Wniosek był tylko jeden - nikt tej nocy nie usłyszy krzyku umierającego krasnoluda.

09-02-2016, 13:14	#42
Evil_Maniak Reputacja: 1	Dippelt biegł tak szybko jak tylko potrafił. Podnosił ciężkie nogi rytmicznie wybijając rytm niczym koń pociągowy. Tumany kurzu unosiły się za grupą znacząc ich drogę ucieczki. Plan Schuhknechta, a w sumie pomysł, bo planem tego nazwać nie można, opiewał na zastawienie pułapki. Dippelt nie miał zielonego pojęcia czy Ulrich ma jakiekolwiek doświadczenie taktyczne. Wiedział natomiast, że jego pomysł jest głupi. Trzeba mieć czas na zastawienie pułapki, a oni tego teraz nie mieli. Pozostawała im jedynie ucieczka. Kto ucieka, walczy też dnia następnego! Jeszcze nie mam dość żywota doczesnego! Ulrich, wybacz, ale jesteś tępy głupiec, Gońcie za mną, może uda nam się uciec! Woeller wysapał swoje orędzie między oddechami. Nie wiedział czy posłuchają. Nie chciał się nad tym zastanawiać. Tylko bogowie wiedzą czemu dali zwykłym ludziom wolną wole. Albo to wszystko jest złudzeniem i każdy obywatel Imperium jest pionkiem na wielkiej szachownicy. Dippelt skierował swoje onuce w kierunku portu. Szukał jakiejś odosobnionej barki w której mogliby się schować i przeczekać pościg.

14-02-2016, 12:42	#43
Lord Cluttermonkey Reputacja: 1	Zdyszani Reinmar i Roland obiegli karczmę dookoła, wskoczyli na śmigłe konie i pierzchnęli tak szybko, jakby chcieli tamtej nocy zajeździć konie na śmierć. Tymczasem pozostali awanturnicy, poważszywszy się na takie szaleństwo, jakim była zasadzka, szykowali żelazo w oczekiwaniu na swych oprawców, lecz ci najwidoczniej odpuścili po pewnym czasie gonitwę i powrócili do oberży. Poszukiwaczom przygód nie dane było jednak uspokoić nerwów, gdyż byli świadkami incydentu, który nabrał nadzwyczajnego znaczenia w świetle wcześniejszych plotek. Mieszkańcy miasteczka chrapali głośno, kiedy Ulrich zauważył, jak kilka cienistych sylwetek z pustymi workami wielkości człowieka przekradało się do jednego z domów. Ostatnim, co uczony zauważył, zanim ukrył się za ścianą, były pozbawione źrenic purpurowe oczy jednego z porywaczy. Diaboliczny wygląd przekletego napełnił go niewysłowioną odrazą - był pewien, że tej nocy dręczyć go będą najszkaradniejsze sny... __________________ [D&D 5E \| Zapomniane Krainy] Megaloszek Szalonego Clutterbane’a - czekam na: wolny czas [Adventurer Conqueror King System] Saga Utraconego Królestwa - czekam na: wolny czas

14-02-2016, 20:40	#44
ObywatelGranit Reputacja: 1	Im dłużej Kocur tkwił w zaułku, tym uderzenia jego serca stawały się szybsze i niespokojne. Łotr przełknął ślinę, tak jakby chciał sprowadzić krnąbrny organ na swoje miejsce. Na szczęście żelazo naszykowano nadaremno (naprawdę był gotów uciekać po dachach!). Strząsnął krople potu z czoła po czym rzucił do swoich towarzyszy: - Chyba wspólna kolacja przy świecach poszła się gzić w krzaki. Łażenie całą bandą też za wiele dobrego nam nie przyniesie - skrzywił się. - Powinniśmy przycupnąć na dwa-trzy dni, aż kurz opadnie, pochowają fanfary i takie tam. Moglibyśmy wykorzystać ten czas na poszukanie jakiejś roboty. DOBREJ roboty - dodał z myślą o ostatniej propozycji "pracy", którą usłyszeli w gospodzie. - W każdym razie nie możemy dalej tu stać - wskazał kciukiem w kierunku głównej ulicy.

16-02-2016, 10:30	#46
Asmodian Reputacja: 1	Reinmar wychynął zza rogu karczmy, obserwując koniowiąz. Oba konie wciąż stały uwiązane, a tumult we wnętrzu karczmy sugerował, że ludzie Osberna wciąż tam są, mając na karku biczowników lub samego karczmarza. Okazji, która mogła się już nie pojawić nie należało wypuszczać z rąk. Pachołek w tej żałosnej spelunie nie zarobił na miedziaki. Oba konie stały tak, jak je zostawili - oporządzone i gotowe do drogi. Normalnie za coś takiego Reinmar miał w zwyczaju nie szczędzić bizuna, i skóra pachołka niechybnie spłynęłaby krwią. Tym razem jednak niefrasobliwość chłopaka ratowała im życie. - Biegniemy! - rzucił do Rolanda po czym kilkoma susami dopadł Aherna. Szybki skok na siodło, cięcie pałaszem w rzemień którym koń był przywiązany oraz szybkie ściągnięcie cugli, zmuszające wierzchowca do ostrego skrętu wystarczyło, by wyskoczyć na wąską ulicę miasteczka. Przed Reinmarem zamajaczyła się sylwetka jednego ze zbirów, którzy próbowali chyba łapać ich towarzyszy uciekających wzdłuż ulicy za karczmą. Wbijając Ahernowi ostrogi runął na zbira, częstując go siarczystym kopnięciem po czym wyciągnął wierzchowca w galop. Zbir plasnął głucho prosto w kałużę, wyklinając. Stukot kopyt z tyłu za nim podpowiadał, że Rolandowi również się udało. Jechali w stronę północnej bramy, zgodnie z okrzykiem Rolanda. Reinmar miał nadzieję, że reszta zdoła uniknąć pogoni i ich odnaleźć.

16-02-2016, 19:26	#47
Matyjasz Reputacja: 1	To była bardzo szybka decyzja bo nie było o czym myśleć. Koń był gotowy do drogi i był najlepszym środkiem transportu jakie mógł chcieć. Cholera jasna, był więcej wart niż ich durny dług. Dobrze, że się tym nie chwalił bo z pewności ktoś by biedne zwierze ukradł. Nie potrzebował słownej zachęty Reinmara by biec przed siebie, odwiązać powróz, wskoczyć w siodło i popędzić konia do biegu. Gdy tylko nabrał prędkości uspokoił się, tarcza na plecach chroniła przed postrzałem w nie, szybkość przed bronią białą a masa i szybkość karała każdego dość głupiego by wejść pod kopyta. Jeden z pachołków Osberna był dość głupi by próbować zatrzymać jego kompana. Skończyło się to dla niego przykro, szkoda że nie bardziej. Piechurów nie było widać, westchnął, był przygotowany na taką ewentualność. - Zaczekajmy przy północnej bramie. Jeżeli mnie słyszeli to nas znajdą, szukać ich w mieście to jak igły w stogu siana. - Powiedział do drugiego z jeźdźców, gdy uciekli od niebezpieczeństwa i skrupulatnie zaczął przeładowywać broń.

08-02-2016, 23:42	#41
Lechu Reputacja: 1	Wiali wszyscy poza Rudigerem i Reinmarem. Schwartz nie miał zamiaru dać się chlastać po plecach, a zatem musiał stawić czoła bardziej licznemu i całkiem zajadle atakującemu wrogowi. Wojownik skupił się na walce tak bardzo, że zapomniał o sytuacji w jakiej się znalazł. Znaczy wiedział, że został z nim jedynie Kessel, ale nie podejrzewał jak zachowają się bliźniacy, karczmarz czy zakapiory Osberna. Decydującym w starciu był początek. Kiedy padały pierwsze trupy reszcie wrogów zwykle brakowało werwy, ale kiedy przeciwnik widział szansę... szedł naprzód. Rudiger wiedział, że jest ciężko już niemal na samym początku kiedy tylko dezorientował przeciwnika zamiast lać z niego krew. Schwartz działał szybko i sprawnie, ale takie akcje kosztowały bardzo dużo sił. Jego werwa topniała w oczach kiedy starał się nadążyć za otaczającym go tłumem kopalnianych brudasów. Ciężko było oszacować ile wytrzyma napór wroga, ale pewnie niezbyt długo. W tamtej chwili chciał dać swoim czas na odwrót, a co miało być później to już wola Bogów. Ostatnie chwile nie były pełne ryków i bałaganu tylko spokoju i akceptacji. Wojownik był gotowy na moment kiedy nie utrzymał topora, bark piekł go jak diabli, a jego umysł spowiła bezkresna ciemność. Czuł jednak, że to jeszcze nie jego czas.

15-02-2016, 21:11	#45
Komtur Reputacja: 1	Przemykające w cieniu postacie nie wyglądały jak troll, ale były na tyle dziwne że przykuły uwagę Wiadra. Gdy Kocur planował dalszą drogę ucieczki, a Ulrich wzdrygał się na widok nienaturalnych oczu, krasnolud wdzięcznym krokiem ruszył w kierunku tych istot. Topór aż wyrywał mu się do walki po niedawnej, niechlubnej ucieczce. Może to nie troll ale trzeba było to sprawdzić, a nóż chwała byłaby większa "gdyby to być demon".

17-02-2016, 13:30	#48
Evil_Maniak Reputacja: 1	Dippelt Woeller spojrzał na krasnoludzkiego zabójcę pewnie kroczącego ku dziwnym postaciom. Słyszał co nieco o Zabójcach. Postać Gotreka była znana każdemu dziecku i każdy za młodu chciał uczestniczyć w jego przygodach. Demony, wampiry, smoki, orki, gobliny. Wszystko to o czym młody chłopiec chciał słuchać. Jednak Wiadro zdawał się być zbyt głupi, aby kierować się tak szczytnym kodeksem jakim było przeznaczenie zabójcy. Dippelt jako człowiek nie miał zamiaru ingerować w jego kretyńskie pomysły i był szczęśliwy, iż nie zawarł z tym idiotą jakiegokolwiek paktu krwi. Snorri, drugi krasnolud, w nieco gorszym stanie leżał teraz porzucony przez pobratymca na ubitej ziemi. Dippelt wiele nie myśląc podniósł krasnoluda i zaczął ciągnąć w kierunku przeciwnym do demonicznych postaci. Khazad pomimo wzrostu stojącego psa nadrabiał wagą i były ochroniarz musiał się nieźle wytężyć, aby targać ze sobą krasnoludzkiego gryzipiórka. Wiadro debilu, niech cię porwą demony, uciekam na pływające galeony. Chciał uciec, jak najdalej stąd. Zaciągnie krasnoluda na jakąś barkę i miał nadzieję, że odnajdą chwile spokoju.

17-02-2016, 14:16	#49
Fyrskar Reputacja: 1	Ulrich po chwili wahania uznał, że nigdy w życiu nie spotkał nikogo głupszego od Wiadra. Na myśl o upiorach przełknął ślinę i wzdrygnął się. Jakby nie patrzeć, Schuhknecht miał opisać bohaterską śmierć krasnoluda. Po chwili jednak dyletant uznał, że primo, ta śmierć nie będzie bohaterska, tylko głupia, secundo, jeśli Ulrich umrze, to i tak niczego nie opisze. Znacznie bardziej sensowniejszym od rzucania się na dziwne istoty było po prostu wziąć nogi za pas i pobiec za Dippeltem. Co też Stirlandczyk bez wahania uczynił.

21-02-2016, 19:23	#50
Lord Cluttermonkey Reputacja: 1	Wiadro, który poprzysiągł szukać śmierci w walce z najbardziej zajadłymi potworami, aby odpokutować za jakieś dawne przewinienie, przesunął się w stronę porywaczy z groźną miną. W pewnym momencie wyszczerzył paskudnie zęby i poprawił "hełm" - wydawał się dziwnie podniecony, jakby wcielenie morderczej przemocy, i to w sytuacji, w której typowy mieszkaniec Starego Świata już dawno odwróciłby się i uciekł z wrzaskiem o pomoc. Oto naprzeciw krasnoluda stały potwory w ludzkiej skórze, przeklęci o karnacji białej jak alabaster i ślepiach purpurowych jak szaty imperialnego arystokraty. Jeden z nich wyglądał, jakby jednym kłapnięciem był w stanie odgryźć człowiekowi głowę. Drugi - naprawdę demoniczny - przypominał atrakcyjną w pewien zimny, obcy sposób kobietę, której prawe przedramię zastępował ogromny szpon. Trzeci i czwarty garbili się, niby białe bezwłose małpy żądne krwi. Zanim pozostali poszukiwacze przygód zaczęli uciekać, zdziwili się, że gdy krasnolud się od nich oddalił, wydawane przez niego odgłosy i stukot ciężkiego obuwia zamiast stopniowo zanikać nagle ucichły. Nie słyszeli też żadnych dźwięków wydawanych przez zmutowane kreatury. Wniosek był tylko jeden - nikt tej nocy nie usłyszy krzyku umierającego krasnoluda. __________________ [D&D 5E \| Zapomniane Krainy] Megaloszek Szalonego Clutterbane’a - czekam na: wolny czas [Adventurer Conqueror King System] Saga Utraconego Królestwa - czekam na: wolny czas Ostatnio edytowane przez Lord Cluttermonkey : 21-02-2016 o 19:29.