Broń palna jest potencjalnie bardzo przydatna jednak niestety również dość kłopotliwa w przygotowaniu. Pistolet był załadowany i ktoś kto się nie znał mógłby zapomnieć o podsypaniu prochu na panewkę. Roland się znał, jednak zabierało to trochę cennego czasu i w momencie gdy wrócił Osbern nie był tam gdzie chciał być, a to było na zewnątrz budynku
Zły dzień stawał się jeszcze gorszy. Roland naprawdę współczuł biednemu karczmarzowi, gdyby miał karczmę to ostatnie co by chciał to burdel w całej izbie i jakiś durnych górników wyważających drzwi.
Tym gorzej, że był to Osbern i to z przewagą liczebną. Na szczęście chyba był plan jak uciec.
- Dajcie nam jeden dobry powód, dla którego nie powinniśmy nakarmić psów waszymi parszywymi jęzorami - rzucił nienawistnie Osbern.
Choć górnik kusił by rzucić jakąś kąśliwą odpowiedzią, Roland zwyczajnie nacisnął spust.

Potem rzucił się do ucieczki. Nie załadował broni swoją szczęśliwą kulą a Osbern to był kawał wielkiego sukinsyna, co miał szansę przeżyć.

Karczmarz wyglądał na urobionego i Ulrich, nie wahając się nawet przez chwilę, wyciągnął zza pazuchy obciążoną pozostałymi monetami sakiewkę. Woreczek był ciężki, bo i zawartość była ze złota. Wszystkie jego pozostałe pieniądze. Wyglądało na to, że przy najbliższych zakupach i posiłkach płacić będzie ktoś inny. Poczuł w sercu ukłucie żalu, wiedząc ile kuszących drobiazgów przejdzie mu koło nosa, ale zdusił je w sobie i rzucił mieszek prosto w ręce karczmarza. Myto godne bram Altdorfu. Wyjął miecz i popędził do wskazanego przez oberżystę wyjścia.

Zupełnie rozbudzony niefortunną sytuacją Snorriego, Wiadro nabrał tchu w piersi i zaczął ciągnąć pobratymca po lepkich i brudnych deskach karczmy, gdy zgraja tłoczących się łotrów runęła na awanturników, gotowa zaszlachtować ich jak baranów.

Zarówno toporek Dippelta, jak i kula Rolanda dosięgnęły Osberna, lecz ten, mimo że solidnie krwawił, to szczęśliwie unikał śmierci.

- Kto chce umrzeć pierwszy?! - krzyknął, jakby zdychający wilk nie przestawał być niebezpieczny!

Samuel i Ulrich runęli ku drzwiom, a za nimi Dippelt, Roland i Wiadro z nieprzytomnym Snorrim ciągniętym za pachy. Minęli niesympatycznych bliźniaków i wyrywającego sobie włosy z głowy karczmarza. Kątem oka dostrzegli loki jednej ze służki, gdy ta w pośpiechu schodziła do względnie bezpiecznej dla niewiast kryjówki - piwnicy.

Na sali z poszukiwaczy przygód został tylko Rudiger i Reinmar. Schwartz błyskawicznymi ruchami dezorientował przeciwników, ktorzy na oślep wymierzali potężne ciosy i przeszkadzali sobie wzajemnie. Rzezimieszek nie żywił jednak nadziei, że wyjdzie z tego cało. Szybko tracił siły, walczył teraz już wyłącznie w stylu defensywnym. Poczuł zmęczenie w ramieniu. Obrona stawała się coraz bardziej nieskładna. W końcu nie uniósł broni na czas. Topór wypadł mu z ręki, gdy czubek miecza wbił się w ramię, zadając rozdzierający ból. Któryś z najemników, gwałtownie odpychając na boki pozostałych, przedarł się do Rudigera i zadał mu obuchem morderczy cios w głowę. Rudiger legł skulony, nieprzytomny albo martwy.

Tymczasem Reinmar spojrzał na zaciskający się krąg napastników, po czym skoczył w sam ich środek, na spotkanie Osbernowi i z całej siły wymierzył cios, z tak mściwą furią, że stary górnik upadł z rozpołowioną piersią. Oczy awanturnika jarzyły się błękitnym ogniem jak dwa węgle, a usta uśmiechały się ponuro. Zbój oszacował wzrokiem odległość do drzwi, oszacował też nastroje przeciwników. Nie spodziewał się, że tylu prześladowców umknie przed nim jak szczury, szczególnie gdy został sam na placu boju. Rozwścieczeni żołnierze zechcą wymierzyć sprawiedliwość; sprawić kaźnię, na jaką zasłużył.

- Hej, wy tam! - cienista sylwetka stojąca u wylotu ulicy krzyknęła w stronę wybiegających z oberży hałaburd. Łomot podkutych żelazem buciorów oznaczał tylko jedno: to nie koniec kłopotów.

Wiadro był w rozterce. Z jednej strony chciał chwycić za swój topór i pokazać tym śmiesznym ludzikom co mają we własnych brzuchach, zwłaszcza że jak szybko porachował (jeden, pięć, szesnaście, tysionc pińćset, dwa dziewińćset) to co najmniej pięciu jego towarzyszy zostało w środku. Z drugiej jednak strony to "nie być troll", więc nastawianie karku nie miało zwyczajnie sensu, szczególnie gdy pobratymiec, który "nie chcieć zabić troll", leżał nieprzytomny. W końcu myślący inaczej krasnolud zdecydował się na drugą opcję i znów ciągnąc Snorriego za ręce, próbował zniknąć gdzieś w jakimś ciemnym zaułku.

Oj, Snorri, Snorri...

Kocur w duchu liczył, że Wiadro zdołał pozbierać ich kompana. Na tę chwilę był jednak zbyt pochłonięty "odwrotem", by móc się zasępić nad losem krasnoluda. Wypadł z hukiem na zewnątrz, rzucając głową to w lewo to w prawo. Wydawało się czysto...

- Hej wy tam!

Podkute buty, łomot wielu kroków, władczy ton. Cokolwiek się zbliżało, zwiastowało rychłe zderzenie z taranem prawa. Kocur stawiał na to orzechy przeciw koronom. Najpierw zerknął w przeciwległą stronę w poszukiwaniu alternatywnej drogi ucieczki. W braku takowej, zwrócił się w kierunku muru - być może pozostanie tylko ta droga.

- Kurwa - Ulrich wyleciał tylnymi drzwiami karczmy, jakby ktoś wystrzelił go z armaty. Otrząsnął się i raz jeszcze porachował w myślach chłoptasiów Osberna. Niestety, wynik był taki sam, co oznaczało, że mają na głowie czterech skurwysynów. Było wręcz zajebiście, nie ma to jak przyjemnie rozpocząć wieczór.

- Spierdalamy, najlepszy cios to taki, który można zadać w plecy - warknął. - W stronę rzeki. - Wskazał kierunek przeciwny do tego, skądzbliżalły się ku nim przydupasy Osberna.

Uciekając zauważył, że Osbern oberwał i to dwa razy, kawał twardego sukinsyna. Oby się od jego kuli wykrwawił. Czy zdechł nie dane mu się było dowiedzieć bo stosunek sił w środku był dość niekorzystny. Rycerz powiedziałby, że trzeba znaleźć bardziej dogodną pozycję obronną, wyrównać siły, Roland nie był rycerzem i mógł zwyczajnie zwiewać.

Ulrich coś krzyczał o jakiś ciosach w plecy. Założenie dobre ale mówienie przeszkadza w ucieczce. Roland zaczął biec gdy tylko usłyszał wezwanie. Ludzie Osberna, straż miejska, ktokolwiek mówiący w ten sposób nie wróży zbyt dobrze.
-Kurwa, mój koń.- Złamał swoją zasadę.
Musiał dokonać wyboru, zwiewać czy spróbować odzyskać zwierzaka. Ostatecznie zwierzak wygrał i Roland skręcił za róg karczmy by dostać się do swojego wierzchowca.
-Przy północnej bramie.- Rzucił hasło, gdzie zamierza czekać jeżeli ich zgubi i nie będzie wstanie znaleźć.