Lord Melkor

 

Ulli

W miarę jak hrabia i jego dwaj pupile zbliżali się dostrzegaliście coraz więcej przerażających szczegółów. Na przykład głowa hrabiego, na której jak sądziliście tkwił hełm ukształtowany na podobieństwo głowy gigantycznej mrówki, było w rzeczywistości prawdziwą głową insekta powleczoną, jak całe ciało wybrańca Nurgla, warstwą dziwnego, magicznego metalu. Widać było insekcie oczy i powleczone metalem żuwaczki poruszające się niespokojnie w miarę jak postać się przybliżała. Z biodra wyrastała mu kończyna wyposażona w kilka stawów, wydawała się jednak zbyt słaba żeby dzierżyć broń. Korpus był pokryty dziwacznymi naroślami i bulwami ukrytymi teraz pod metalem wiernie oddającym ich kształt.

Pomiot z prawej strony hrabiego był nie mniej przerażający od swego pana. W zasadzie był to gigantyczny ślimak, pokryty polipami, wyposażony w jakieś dziwne kończyny i porosły grzybnią. Ten po lewej był kulą mięsa pozbawioną głowy i szczęk za to wyposażonym w kilka nóg z czego jedna była olbrzymich rozmiarów, ważąca prawdopodobnie tyle co reszta ciała. gdy stwór podciągał swoje ciało olbrzymia noga pulsowała od pracujących mięśni. Wokół niego trzy kończyny nie przeznaczone do chodzenia a do walki młóciły powietrze. Każda była zakończona hakiem lub ostrzem. Moglibyście przysiąc, że materiał jakim były opatrzone bojowe kończyny stwora to nic naturalnego, jakiś metal? W każdym razie coś twardszego od kości.

Kiedy tylko odrażający orszak pojawił się w polu widzenia Bobo, Tankred i łowczyni wystrzelili. Bobo trafił hrabiego w ramię ze swej rusznicy. Jakimś cudem kula przebiła się przez zbroję nie pociekła jednak nawet kropla krwi. Hrabia nawet nie zwolnił. Rana nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Tankred chybił haniebnie. Łowczyni miała więcej szczęścia. Bełt z kuszy wbił się cały w ciało ślimaka sprawiając, że trysnęła z miejsca zranienia fontanna krwi i w powietrze wzbiła się chmura zarodników z uszkodzonej grzybni porastającej stwora. W stronę hrabiego pomknął także magiczny pocisk wyczarowany przez Markusa, był jednak za słaby, żeby uczynić mu jakąkolwiek krzywdę.

Orszak przyśpieszył zaś wśród oddziału kultystów i ochotników kapłana zaczął upadać duch walki. Łowczyni, weteran i Tankred upuścili broń i zaczęli się kulić ze strachu. Pewnie by uciekli gdyby nie sparaliżował ich strach. Strachowi oparli się Bobo, Dieter i oczywiście Ward oraz Okwist.

Bobo widząc co się dzieje zaczął pośpiesznie przeładowywać rusznicę. Dieter tak jak zaplanował wzmocniony mroczna magią podjął próbę zarzucenia sieci na hrabiego. Zrobił to jednak tak nieudacznie, że o mały włos sam by się zaplątał. Ward zaszarżował na na ślimaka. Potężnym cięciem swego dwuręcznego miecza zadał stworowi straszną ranę powodując następny wybuch zarodników. Przytomnie wojownik nabrał powietrza w płuca unikając zainfekowania. Pozornie powolny i niegroźny ślimak pokazał swą prawdziwą naturę. W odpowiedzi na cios Warda kreatura jakby się nadęła po czym rzygnęła na niego kwasową wymiociną. Ward zawył. Zobaczyliście jak kwas trawi zbroję, ubranie a w końcu ciało. Resztki odzienia i zbroi opadły z nieszczęśnika jak wylinka z węża.

Hrabia zignorował Warda walczącego ze ślimakowatym pomiotem. Wycharczał inwokację do Nurgla w języku, którego samo brzmienie kaleczyło uszy i zobaczyliście jak z ciała wybrańca wydobywa się zielonkawy gaz otaczając go trującą chmurą. Ponieważ zaraz potem wszedł pomiędzy przeciwników o działaniu czaru przekonali się Tankred i weteran. Obaj padli na ziemię wymiotując i wijąc się w swych wymiocinach. Z pewnością bardzo cierpieli. Jakimś cudem działaniu gazu oparli się Dieter i Okwist. Kapłan widząc, że sprawy przybierają zły obrót krzyknął ile sił w płucach.

- Sigmarze!

Na dźwięk świętego imienia łowczyni otrząsnęła się ze strachu. Natychmiast podniosła kuszę z ziemi i zaczęła przeładowywać. Kapłan zaś zaatakował swym młotem hrabiego. Ten bez najmniejszego trudy przyjął cios na tarczę a sam zwrócił się w kierunku leżącego na ziemi weterana. Przy pomocy dwóch cięć oddzielił głowę od tułowia kładąc kres jego męczarniom i życiu. Drugi z pomiotów chaosu odbił się na swej muskularnej nodze i skacząc z miejsca na odległość sześciu metrów znalazł się przy leżącym Tankredzie. Hakowate odnóża stwora zaczęły bezlitośnie szarpać nieszczęśnika zmieniając go w krwawy ochłap. Tankred znieruchomiał w kałuży własnej krwi, wymiocin i wnętrzności.

Markus widząc dramatyczna sytuację przytomnie zmienił cel swych magicznych pocisków i wymierzył w wynaturzenie, które zabiło Tankreda. Szczęśliwie jego pocisk wbił się głęboko w stwora dotkliwie go raniąc.

Wystrzelili także strzelcy. Łowczyni chybiła mierząc do ślimaka zaś Bobo trafił ponownie w korpus hrabiego. Tym razem ze zranienia pociekła cienka strużka krwi.

Ward dwoma szybkimi cięciami dokończył ślimaka i zwrócił się w stronę ostatniego pomiotu. Ten wściekle młócąc odnóżami próbował zabić kapłana, ale jego nieskoordynowane natarcie na ślepo było całkowicie nieskuteczne.
Hrabia zaś zaatakował Dietera. Akolita panicznie unikał kolejnych ciosów w końcu jednak został trafiony. Miecz dzierżony przez hrabiego wbił się w ramie młodzieńca a ten krzyknął cofając się do tyłu.

Z odsieczą spróbował przyjść mu Okwist, ale było widać, że nie nawykł do walki. Jego słabe ciosy odbijały się od zbroi wybrańca nie czyniąc mu krzywdy.

Dużo lepiej radził sobie Ward. Mimo, że ciężko poparzony zaatakował hakoręki pomiot i cięciem dwuręcznego miecza pozbawił go życia.

Strzelcy bezskutecznie ostrzelali hrabiego o mały włos nie zabijając Dietera i Okwista.

Markusowi poszło jeszcze gorzej. Formując wiatry magii w kolejne zaklęcie całkowicie stracił nad nimi kontrolę. Magiczna moc wypełniła całe jego ciało sprawiając, że z ust i oczy trysnął snop jasnego światła. Złowróż krzyknął i padł na ziemię.

Tymczasem reszta skupiła swe wysiłki na hrabim. Ward odrąbał swoim mieczem dziwaczną kończynę wyrastającą z biodra wybrańca, ten jednak wydawał się nie zwrócić na to uwagi. Skoncentrował swe wysiłki na zabiciu Dietera z całkiem dobrym skutkiem. Młody akolita nie mógł się z nim równać w walce wręcz i drogo przyszło mu zapłacić za stawienie mu czoła. Kilkoma cięciami hrabia pociął i podziurawił tułów Dietera pozbawiając go sił do dalszej walki i przytomności.

Okwist chwycił nieprzytomnego Dietera za ramię i odciągnął go kilka kroków od hrabiego, którego związał walką Ward. Przyklęknął przy nieprzytomnym i położył dłonie na jego piersi zanosząc jednocześnie modlitwę do Sigmara. Magiczna moc zaczęła zasklepiać rany i tamować krwawienie. Dieter powoli otworzył oczy.

Nieoczekiwanie leżący Markus drgnął i także zaczął odzyskiwać przytomność. Powoli się podnosił patrząc nienawistnie za wojownika chaosu, który miał zamiar ich pozabijać i całkiem nieźle to realizował.

Hrabia związany walką z Wardem nie zwracał uwagi na otoczenie i świszczące koło jego głowy bełty i kule z Bobowej rusznicy. Wymieniali z Wardem ciosy zadając sobie okrutne rany. Dwóch mistrzów miecza walczących na śmierć i życie. Widać było, że nie potrwa to już długo, pytaniem otwartym było kto to przeżyje. Hrabia wcale nie stał na straconej pozycji.

Rozstrzygnięcie przyszło z najmniej oczekiwanej strony. Chwiejący się na nogach półprzytomny Markus, który do tej pory miał znikomy wpływ na walkę, wypowiadając słowa w magicznym języku sformował ostatni pocisk.

Zrobił to tak skutecznie, że gdy świetlista strzała uderzyła w głowę hrabiego rozwaliła ją na kawałki. Hrabia został niemalże zdekapitowany. Zwłoki padły z łoskotem na ziemię. Zbroja w którą były zakute zwłoki trzasnęła i otworzyła się niczym muszla małża zapraszając kolejnego śmiertelnika do sięgnięcia po dar boga chaosu. Miecz i tarcza, które należały do hrabiego nie były magiczne. Miecz był dziełem sztuki i z pewnością był wiele warty i niezwykle skuteczny.

Ward wsparł się na swym mieczu i ciężko oddychał brocząc z licznych ran. Okwist na chwile zostawił rannego Dietera i robił obchód modląc się cicho nad ciałami zabitych. Łowczyni odezwała się niepewnie.

-Zbierajmy się. Zbrojni Hrabiego mogą niebawem wrócić.

Bobo, który także zaczął chodzić po pobojowisku, zatrzymał się w okolicach tronu, gdzie na pulpicie leżała księga ze znajomym symbolem.

 

__________________
Zawsze zgadzać się z Clutterbane!

Lord Melkor

 

noboto

Bobo pow walce czuł lekkie rozczarowanie, zawiodły go jego umiejętności szczeleckie, po walce chciał jak najdalej odejść od zwłok potworów ich widok go wzdrygał, zainteresował się tronem obejrzał przeżarty zepsuciem mebel, maił już odejść gdy dostrzegł księgę, bez namysłu ją wziął i schował pod przeszywnice, nie mógł się powstrzymać... gdy ktoś napomknął o ludziach hrabiego był pierwszym kto chciał wyjść z zamku.

Jedyne czego mu było żal to kompana czuł pewien rodzaj smutku i stał się bardzo mało mowny przez resztę drogi

 

Dnc

 

Ulli

- Ciało? -zapytał zdziwiony Okwist- Samo jego dotknięcie może skutkować zarażeniem śmiertelną chorobą. Poza tym waży sporo ponad sto kilogramów nawet jeśli wyjmiemy go ze zbroi. Nie będzie potrzebne ciało. Lud Obelheim jest mądry. Moje słowo wystarczy. Zbiry hrabiego najpewniej uciekną, gdy zorientują się, że ich pan nie żyje. Oczywiście pod warunkiem, że nie zastaną nas tutaj i nie zabiją na miejscu. Uciekajmy, wrócimy tu z ludźmi z Obelheim i zrobimy porządek z resztą oraz pochowamy ciała naszych towarzyszy.

Zarówno Ward jak i łowczyni skinęli z aprobata głową. Podczas całego zamieszania z leczeniem Dietera i wymianą zdań na temat udowodnienia zdrady hrabiego nikt nie zwrócił uwagi na Boba, który zwinął księgę oznaczoną znakiem niepodzielnego chaosu.

Ruszyli z powrotem do wyjścia. Ward jęczał. Jego rany wyglądały paskudnie. Duże połacie ciała miał poparzone i pozbawione wskutek tego skóry, znosił to jednak dzielnie. Po raz kolejny mieli szczęście i dotarli do piwnicy bez najmniejszych problemów.

Gdy wyszli na ulicę Obelheim zorientowali się, że wydarzyło się coś szczególnego. Słychać było w oddali krzyki ludzi. Wszystko wyjaśniło się gdy wyszli z uliczki na rynek. Na głównym placu miasta tłoczyli się ludzie zaś świątynia Sigmara stała w płomieniach. Bezładnie po placu leżały porozrzucane ciała strażników barona na przemian z ciałami mieszczan. W ciżbie mignęli wam Zieleniakowie i ich woźnice na czele z Granim. Krasnolud stał nad stygnącym ciałem strażnika nabijając garłacz. Nad niektórymi ciałami mieszczan rozpaczały ich rodziny. Pozostali krzątali się próbując ugasić świątynię i nie dopuścić do rozprzestrzenienia się pożaru. Jeden ze strażników stał z przybitymi do pręgierza dłońmi. Pilnujący go mężczyźni zdążyli go oślepić i wcale nie zamierzali na tym poprzestać. Nic nie wskazywało na to, że pechowiec dożyje rana.

Okwist był wyraźnie poruszony zniszczeniem świątyni i rozlewem krwi. Ludzie widząc swego kapłana całego i zdrowego zaczęli wiwatować. Ten z zatroskaną miną pobłogosławił ich, po czym ruszył od razu pomagać rannym. Z polecenia kapłana dwóch mężczyzn zabrało gdzieś Warda. Łowczyni też zniknęła wam z oczu.

Wy staliście nie niepokojeni na skraju tego zamieszania. Wszystko wskazywało, że o was zapomniano, przynajmniej na razie...

 

__________________
Zawsze zgadzać się z Clutterbane!

noboto

-Ja tam nie będę się bawił w bohatera, czym prędzej ruszmy do naszej karczmy bu nie wpaść w więcej kłopotów- bobo popatrzył na towarzyszy -Markus Chciałbym w karczmie porozmawiać z tobą na osobności, chodźmy- Bobo ruszył w wybranym kierunku i stwierdził że jeśli nikt z nim nie pójdzie to i tak sam pójdzie do karczmy widać że ma dość krwi jak na dziś i marzy o strawie oraz odpoczynku

 

Lord Melkor

 

Dnc

 

Ulli

Okwist pochłonięty był całkowicie pomocą rannym i nie zwracał większej uwagi ani na dogaszaną własnie świątynie ani na zaczynającego przemawiać Dietera. Zaraz tez jak udało mu się skrzyknąć paru ludzi do niesienia rannych znikli gdzieś z Wardem. Zapewne udali się tam gdzie ukryci byli pozostali chorzy.

Tymczasem Dieter wygłaszał jedną z lepszych przemów w swoim życiu. Ludzie zaczęli gromadzić się wokół niego i słuchać, co jakiś czas przerywając mu okrzykami i wznosząc w górę pięści i ręce w których trzymali siekiery i kije.

- Niech żyje Sigmar! Śmierć szlachcie!- rozlegało się raz po raz. Tłum reagował jak instrument muzyczny pod palcami muzyka wirtuoza. Gdy wybrzmiały ostatnie słowa Dieterowej przemowy. Ludzie zawyli.

- Zabić Helmuta von Kropfa! To kuzyn hrabiego! Na pewno o wszystkim wiedział! A potem spalić zamek!

-Spalić! Spalić! - zawtórowały dziesiątki głosów po czym tłum ruszył w stronę jednej z szerszych ulic odchodzących od rynku.

Nie trwało to długo jak znaleźli się przez bogato wyglądającą kamienicą. Zaczęto szturmować bramę. Ta opierała się atakom mieszczan. W pewnym momencie jedno z okien otworzyło się, ktoś wystawił lufę jakiegoś samopału i wystrzelił. Jeden z mieszczan padł jak rażony piorunem co tylko jeszcze bardziej rozwścieczyło tłum. Skądś przyniesiono solidną dębową ławę, którą posłużono się jak taranem. Z okna na górze jeszcze raz wystrzelono i kolejny mieszczanin przypłacił to życiem. Po którymś z rzędu uderzeniu brama ze zgrzytem została przełamana i tłum wlał się do środka.

Niespodziewanie wyjący ludzie zatrzymali się jak wryci. Przed nimi stał mężczyzna.


Mimo, że był sam naprzeciw dziesiątek rozwścieczonych mieszczan nie zdradzał żadnych oznak strachu. Patrzył śmiało w oczy tych, którzy przyszli go zabić. W lewej ręce trzymał kunsztowny rapier. Pełna napięcia cisza trwała kilka sekund. Przerwał ją szlachcic wykonując z drwiącym uśmiechem szermierczy salut swym rapierem.

Mieszczanie rzucili się do ataku. Ciosy kijów i siekier były błyskawicznie zbijane na bok i ripostowane szybkimi pchnięciami po których przeciwnik łapał się za pierś lub gardło i padał na ziemię. Mimo, że mężczyzna wydawał się znakomitym szermierzem nie był jednak w stanie oczywiście odbić wszystkich ciosów. Któryś z rzędu cios pałki złamał mu nos, inny rozbił kompletnie łuk brwiowy sprawiając, że powieka opadła uniemożliwiając widzenie. Napadnięty odpłacał się kolejnymi cięciami i pchnięciami. Podłoga holu usłana była ciałami i śliska od krwi. Kto wie jakby to długo trwało, gdyby nie niefortunny zbieg okoliczności. Kolejny przeszyty rapierem mieszczanin chwycił ostrze oboma dłońmi i wpatrzony w swego zabójcę osunął się na ziemie. Szermierz próbował wyszarpnąć ostrze, ale umierający mocno trzymał. Z dłoni zaciśniętych na ostrzu pociekła krew. Ta chwila wystarczyła. Jakiś muskularny mężczyzna w skórzanym fartuchu coś jakby kowalskim dopadł z siekierą szermierza i wymierzył mu potężny cios. Ostrze siekiery ze zgrzytem wbiło się w klatkę piersiową łamiąc i rozcinając żebra.

Szermierz padł martwy a rozwścieczony tłum wlał się do środka. Ludzie ruszyli schodami na górę, tam niespodziewanie ktoś wypalił zabijając kolejnego mieszczanina. Przypłacił to jednak życiem gdy dopadli go pozostali. Tłum zaczął plądrować pokoje na piętrach. W jednym z nich natrafiono na skuloną trójkę dzieci osłanianych przez kobietę w koszuli nocnej.

W pozostałych pokojach było wszystko czego można by się spodziewać po bogatej, miejskiej rezydencji szlacheckiej. Srebrna zastawa stołowa i sztućce, Salonik myśliwski z kilkoma sztukami broni, także tej palnej na ścianach, bogate gobeliny i dywany itp.

 

__________________
Zawsze zgadzać się z Clutterbane!