Ulli

Niziołczą duszę Udo przeszyło najgłębsze wzruszenie, gdy spostrzegł małe pętelki szubieniczne uwiązanie u ramion oprychów. Oczywiście było to spowodowane przypuszczeniem, że jest to wyraz poczucia humoru i dystansu do siebie i rzeczywistości. Szybko jednak skarcił się w myślach za taka naiwność. Wszystko co wiedział o Kochersach wskazywało na nieokrzesanych, tępych, pompatycznych socjopatów. To wykluczało poczucie humoru będące oznaką inteligencji i dystans do siebie oraz świata. Pętelki były więc oznaką pogardy dla śmierci, źle rozumianej odwagi i fatalizmu-pogodzenia z losem.

"Zaiste żałosne kreatury"- pomyślał sobie niziołek uśmiechając się promiennie przed siebie, jednocześnie nie zaprzestając zerkania bystrymi oczkami na boki w poszukiwaniu innych cennych szczegółów. W tej chwili Najbardziej interesowało go bezpieczeństwo swoje oraz Gerharda i przede wszystkim "Baryły", którego uważał za klucz do Kochersów i Getta. Po skończonej zabawie miał zamiar udać się za największą grupą "Szubieniczników". Był niemal pewien, że zaprowadzą go do siedziby gangu. Na razie jednak słuchał i obserwował.

 

__________________
Zawsze zgadzać się z Clutterbane!

Eryk

Johan nie naciskał. Tym bardziej, że argumentów nie miał żadnych. Gwizdnął na kundla, jak mu nakazał Schmitt i już go nie było.
Tu tropy się urywały, a skoro nikt nic nie wiedział i nie chciał powiedzieć nawet o tym, szczurołap postanowił odnaleźć jednego z zatrudnionych do roboty pachołków. Być może im bardziej się poszczęściło.
Wybór padł na Edka. Co prawda rzęził trochę, ale przynajmniej nie żonglował piłeczkami i nie nakazywał zaraz płacenia daniny dla Rondla.

No to Johan poszedł szukać Edka.

 

Orthan

Jonathan dopił tylko piwo i wyszedł z karczmy, nie zamierzał wdawać się w awanturę z karczmarzem. Na razie Jonathan udał się na miejsce spotkania z Mistrzem Gerhardem przy bramie klasztornej, gdy dotarł już na miejsce oparł się o stającą nieopodal beczkę i przyglądał się przechodzącym niespiesznie mieszczanom. Być może uda mu się niezauważenie zwędzić jakiemuś pękaty od monet mieszek. Skoro ma tu czekać to warto było coś porobić i co nie co zarobić. Mimo że Jonathan był cierpliwym człowiekiem, to lubiła mieć zajęte ręce jakąś robotą co by się za bardzo nie nudzić.

 

Ardel

 

__________________

Prowadzę: ...
Jestem prowadzon: ...

Hakon

Gerhard nie był zadowolony. Chodził i przysłuchiwał się rozmową różnych ludzi. Dużo z nich mówiła niezrozumiałymi dialektami, co denerwował Żmiję.
*Będę musiał nauczyć się paru języków w przyszłości* Postanowił sobie w duchu.

Tak chodząc zauważył charakterystyczny znak u niektórych walczących. "Pętelki". Przynajmniej wiedzą jak skończą i jak chcą stracić swoje marne życie. Uśmiechnął się do siebie Gerhard.
Podejrzewał, że "pentelki", jak ich nazwał to właśnie ich cel. Teraz zamierzał szukać w tłumie podobnych im. Może ktoś obserwuje ich poczynania? Może tu tworzy się niejaka rekrutacja?

 

Dnc

 

Lomors

Edawrd uśmiechnął się pod nosem aby ukryć obawy swoje obawy odnośnie losów jego złotych koron. "Mam nadzieję że walczy tak jak wygląda."

Starzec wlepił swoich dwoje błękitnych oczu w Baryłę i oglądał spokojnie jego przepychanki. Parę razy chyba zauważył w tłumie któregoś ze współpracowników, gdzieś mignął mu nizioł. Edward przesunął się na prowizorycznym taborecie tak by mieć lepszy widok na całe to zgromadzenie i starał się zobaczyć ludzi, o których mógł mówić pracodawca. Zerknął jeszcze ukradkiem na Joachima, zastanawiając czy jest on jakoś powiązany z Kochersami. Zanosząc się znowu ciężkim kaszlem Edward uznał że przyciśnie chłopaka jeszcze po walce.

 

Astrarius

Udo pokręcił się bliżej “pętelkowców” i po dłuższej chwili był w stanie zrozumieć, co gadają. Obserwowali walkę, nie szczędząc rynsztokowej mowy i barwnych porównań. Rozpowiadał, że a to, a tamto zrobiłby o wiele lepiej. Uwagę nizioła przykuła wymiana zdań.
-Kiedy poleziem stąd? Nudy na pudy. Polazłoby się do “Słodowej” i…
-Toż czas się znajdzie, noc młoda! A ja chcę wpierdolić Thomciowi, za to wczoraj!
-Obiecałem służebnej zabawę! Jeszcze skończy wcześniej i spierdzieli.
-A leź. Tylko jak cie szefu zdyba, że polazłeś przed pozwoleniem, to…
-E, dobra, tak mi się nie śpieszy…- Lebioda podsłuchiwałby dalej, tylko z zupełnie innej strony, ucho nizioła wyłowiło z tumultu krzyk.
-Patrzcie, jak się wpierdala! Czyj to?!- Obdartuch wysoki na dwa metry podniósł szamoczącego się chłopaka.
-Jaaa od Ropuucha!- zawył jasnowłosy dzieciak.- Szukam Żmii!
-He? Toć tu tylko szczury! Już Sthepan cię nauczy, chłopaczku…

Gerhardowi poszło z górki, kiedy już wiedział kogo szukać. Szczwany lis wyniucha wśród stada kur niebezpieczne koguty. W tym przypadku wcale to nie byli mężczyźni ogarniający tłum. Kiedy Blackadder już uważniej przeczesał grupkę, znalazł jednego z bardziej respektowanych osobników. Mężczyzna był ubrany w spodnie i skórzany kaftan, a z nagiego muskularnego ramienia zwisała charakterystyczna pętelka. Jak większość tutaj miał włosy przystrzyżone na bardzo krótko. Nie odzywał się, a co więcej przenosił aurę milczenia na okolicznych twardzieli. I to go właśnie wyróżniało. Obserwował jednak ring skupiony, umiarkowanie zainteresowany.

Johan ostrożnie przeszedł po zakrywających się coraz głębszym mrokiem uliczkach i doszedł skrótem na Glizdowisko. Zabawa trwała w najlepsze, ale szczęściem nikt nie zwrócił na szczurołapa uwagi. Liszaj zauważył, że Baryła napieprza się na arenie. Próbował zlokalizować Edwarda, jednak ludzi było naprawdę sporo. Zauważył jeszcze stojącego z boku norsa i to tyle, innych znajomych gąb brak.

Arena: Coś przełamało codzienny, niezmienialny porządek, więc tłum spoglądał z żywszym zainteresowaniem niż wcześniej. Od razu też zaczęły się rechoty i niezbyt wysokich lotów docinki na temat postury zawodnika. Wskazane przez Edwarda osiłki podeszły na sam skraj ringu, ale po krótkiej sprzeczce wszedł tylko jeden z nich- z knypkowatą, lecz bardzo muskularną posturą wyglądał jak dziwak z cyrku. Wyprostował się i (wciąż nie imponując wzrostem) spojrzał na Baryłę. Świdrowali się spojrzeniem, krążąc wokół siebie. Wszyscy tylko wyczekiwali momentu, ułamka sekundy, w tańce się skończą. Baryła zatrząsł sadłem, zgiął się w pół i rzucił na konusa. Przekonał się zaraz, że skubany jest ruchawy, zszedł z lini biegu napastnika i jeszcze w pędzie przyłożył do wiwatu. Zamierzał w szczękę, trafił ledwie w ramię (2pkt obr). Kichter ledwo poczuł. Knypek z drwiącym uśmieszkiem czekał na następną szarżę. Odskoczył, ale Baryła zatrzymał się w pół biegu i przydzwonił biedakowi prosto w łeb. Facet się zachwiał i zrobił prędkie dwa kroki w tył. Ulf nacierał dalej. Konus odzyskał równowagę i od pierwszego ciosu odskoczył. Dalej już nie miał gdzie… cios Baryły zatrząsł oprychem, ale zdołał się utrzymać. W kucki, oparł nogę tuż przy krawędzi gnojowiska i odskoczył, starając się zajść Kichtera od boku. Wyciągnął nogę i w pędzie chciał podciąć przeciwnika. Od oklepu musiało mu się dwoić w oczach, bo zaszorował nogą o piach.

Hredrik tymczasem obserwował krążące wokół, niedostępne dla szaraczków kolory. Były spokojne, wręcz leniwie przetaczały się po rzeczywistym świecie. W tej chwili przewagę miał Ghyran(zielony) i Ulgu (szary). Splatały się ze sobą i wirowały daleko w gnojowisku i dość daleko w tłumie.

Edward widział wszystko, a kiedy zerkał z ukosa na Joahima, widział jedynie, że pilnie obserwuje ring, mrucząc czasem jakieś uwagi do Tyki.
Jonathan obserwował ludzi. O tej porze większość porządnych ludzi wracała już do domów. Mężczyźni wracali z oberży, kobiety od przyjaciółek. W takim kłębowisku o okazję nie jest trudno. I faktycznie, w pewnym momencie koło akrobaty przechodził podchmielony kupczyk. Palce Tintenherza w ciągu ułamka sekundy chwyciły nożyk, zgrabnie przecięły nim mieszek i schowały się figlarsko w kieszeni cyrkowca. Błyskawiczna, czysta akcja. Tuż za kupczykiem przechodziła roześmiana ladacznica. Zerknęła na Jonathana z uznaniem i puściła oczko.

 

Eryk

W takim razie czekam aż Baryła skończy walczyć i wtedy wypytam czy jemu udało się czegoś dowiedzieć.

 

Orthan

Jonathan tylko uśmiechnął się zawadiacko do roześmianej dziewczyny, kłaniając się jej. Gdyby nie spotkanie z Mistrzem Gerhardem zapoznał by się bliżej z dziewczyną, przynajmniej umilił by sobie czas czekając. Jon miał przy tym nadzieję że smarkacz którego wysłał, nie wpadł w jakieś kłopoty.