Po zakończonym spotkaniu w świątyni, Bianca furknęła szybko ku wyjściu, idąc przez chwilę tyłem i machając pozostałym przyszłym towarzyszom wesoło na pożegnanie.
- Do zobaczenia jutro rano! – błysnęła szerokim uśmiechem, który zapadał w pamięć dzięki słodkim dołeczkom w policzkach i... tyle jej było. Za dużo na głowie, za mało czasu na wszystko.

Dopadłszy domu, zaczęła wrzucać cały swój dobytek do worka podróżnego. Nie zajęło jej to zbyt wiele czasu, bo niewiele rzeczy miała. Upewniła się dwa razy, że jej skórzana kurta nie jest dziurawa czy przedarta, spodnie nie wymagają łat – szczególnie na strategicznych miejscach – a koszula jest czysta. Broń! Tę też trzeba sprawdzić, upewnić się, że wszystko jest jak należy.
Złapała się na tym, że zachowuje się całkiem jak Magnus. Nie, nie ma teraz czasu i sensu myśleć o nim. Teraz czas przygotować się do drogi i na wszelki wypadek...
Nerwowe drobienie dziewczyny przerwało pukanie i do środka wpadły dwie młódki:
- Ruszasz jednak, Bianco? – wysoka brunetka o zapadłych policzkach wpatrywała się przeraźliwie smutnym spojrzeniem w przyjaciółkę.
- Ano ruszam, Yvon! Nawet nie wiecie jaka kompania się zebrała, że ho-ho. Rycerze, elfy, krasnolud – Bianca padła na łóżko z rozmachem wyliczając na palcach członków drużyny.
- A jacyś przystojni? - dopytała rudowłosa, pulchniutka Nana moszcząc się na łóżku i układając sobie nogi Bianci na udach.
- A wiesz, że kilku nawet ujdzie... – blondynka podłożyła ramiona pod głowę - ... ale wszyscy jacyś tacy...
- Opowiadaj! – orzechowe oczy Nany błysnęły ciekawie.
- No jest ich...
Dziewczyny utonęły w rozmowie.

***

Następnego ranka, Bianca spać nie mogła. Kręciła się, wierciła i przewracała w łóżku, chcąc wykorzystać do cna możliwość spania na miękkim sienniku. Ostatecznie jednak poddała się. Energia ją roznosiła i nie dawała ustać w jednym miejscu ani chwili dłużej.

Wyszykowana, gotowa do podróży ruszyła na krótki spacer po mieście, akurat gdy pierwsze kramy i sklepiki zaczynały również swój dzień. Mimo wczesnej pory było całkiem sporo ludzi szczególnie w części targowej. Wiadomym było, że najświeższe towary bywają zawsze wczesnym rankiem.

Bianca zanurzyła się w poranną ciżbę z rozkoszą, zagadując do przekupek, żartując z dostawcami i przy okazji podwędzając ciepłe bułeczki ze słodkim nadzieniem, puchate rogaliki parzące jeszcze palce, wyciągnięte z pieca paszteciki. Przypomniał się jej wczorajszy czupurek chrupiący jabłko i pomknęła ku straganom z owocami w pędzie i przez zupełny przypadek łapiąc jabłka, gruszki, śliwki. Słowem co jej w lepkie paluszki wpadło.
Kilka chwil później jedząc ze smakiem chrupiący pasztecik, majtała nogami siedząc na przytargowym murku. Przyglądała się właśnie podjeżdżającemu wozowi z dostawą antałków, butelek i beczułek. Wyglądały ciekawie, na zimne noce w drodze mogłyby się przydać jak znalazł. Odczekała chwilę, gdy zebrało się nieco więcej ludzi i śmignęła by capnąć dwie butle wina. Szybkim krokiem wmieszała się w tłum chowając dość ciężki łup za pazuchę i skierowała się w stronę świątyni. Po drodze odkorkowała butelczyny i z niejakim zaskoczeniem stwierdziła, że to wino nie było. Zapach okowity przewiercił się wyciskając z oczu dziewczyny łzy.
Roześmiała się:
"To nawet i lepiej!"
Mimo deszczu dobry humor jej nie opuszczał.

***

Czas od wyruszenia z Bogenhaffen postanowiła wykorzystać na bliższe poznanie swoich towarzyszy.
Najbliżej idącemu chudzielcowi, który słowem się nie odezwał dotąd, podsunęła maślanego rogalika:
- Jestem Bianca, może rogalika? Świeżutki! – zachęciła z uśmiechem.

Ragnarowi i Yael podsunęła z konspiracyjną minką jedną z flaszek:
- Na dobry początek może łyczek albo dwa? Hm? Bianca jestem, miło poznać. Aleć się kompania zebrała, hm?

Mrukliwego i nieco dziwnego Gotfrieda poczęstowała nadziewaną bułeczką, również witając się wdzięcznie.

Ku elfom zbliżała się nieco mniej śmielej ale i w stosunku do nich wykazała się we własnym mniemaniu galanterią, oferując paszteciki z dziczyzny. Z uśmiechem szukała nici porozumienia.
- Piękna suknia, pani. Zapewne słyszałaś to już nie raz?
- Ten miecz to elfiej roboty, panie?

Popędziła za konnymi i przytrzymując się uzdy konia Ernsta podała jeźdźcowi bułeczkę. Rozłupała śliwkę i podała zwierzęciu, ciesząc się radośnie z dotyku miękkich chrap.
- Dziękuję za rozmowę w świątyni wczoraj. Jestem Bianca. Trudy wielkie przewidujesz, wasza miłość? – po raz pierwszy poważne spojrzenie dziewczyny wpiło się w twarz mężczyzny.

Ostatnich obdarowała Manfreda i Hansa, ich koniom również nie szczędząc owocowej uczty.
- Wieleście walk odbyli, mości rycerze? Byliście już wcześniej w okolicach celu naszej wyprawy?

***

Wycie wilków wprawiło jej serce w szaleńcze tempo, a zimny dreszcz przemknął przez jej ciało. Ze zdziwieniem poczuła uderzenie kamieniem w ramię, a potem... a potem wydarzenia nabrały błyskawicznego tempa.
Atak, kwik koni, popiskiwania i skrzeki goblinów, wrzawa jaka wybuchła sprawiły, że dziewczyna myślała gorączkowo. Zajść z boku? Pomóc walącym się z koni towarzyszom? Odpierać wilczy atak? Z niejaką ulgą przyjęła słowa elfiego najemnika i doskoczyła do niego w biegu sięgając po sztylet. Dopadła Aerina i instynktownie ustawiła się plecami do jego pleców szykując się do walki.

Mandred wysłuchał uzupełniających informacji od Kapłana. Nic charakterystycznego dla tych bezbożników i heretyków nie usłyszał. W sumie każdy napotkany podróżny mógł by być z tej sekty. No ale cóż. Z taką wiedzą co mają trzeba działać.

Wrócił do gospody. Od razu udał się do swojej komnaty. Zdjął zbroję i po jakimś czasie w głównej sali czekał na jadło. Chciał zjeść porządny, syty i w przyzwoitych warunkach posiłek. Nie wiadomo czy i kiedy nadarzy się okazja na normalną, ciepłą strawę.
Kiedy był już najedzony ruszył na miasto by zadbać o prowiant na co najmniej dwa tygodnie. Kiedy już wrócił postanowił wyspać się po wcześniejszej gorącej kąpieli.

Równiny Reiklandu zawsze dobrze działały na Mandreda. Zawsze mu się przypominało jak pędził na wierzchowcu przez te otwarte tereny i miał wiatr we włosach.
Tereny leśne, w które wjechali byłe barwne jak każdej jesieni w księstwie. Gęstwiny leśne chroniły przed deszczem, który prawie od wyruszenia im towarzyszył.

- O dziękuję. Bianka? Dobrze pamiętam?- Skinął do podbiegającej dziewczyny, która obdarowała smakołykiem rumaka i jego samego.
- W Gwardii Reiku zawsze coś się dzieje i na ostatniej wojnie też stawałem.- Odpowiedział dziewczynie.
- O zamku słyszałem. Jestem z Reiklandu a tu każdy coś słyszał. Sam nigdy nie byłem w bliskiej okolicy.- Mówił zastanawiając się czy aby prawdę mówi.
- A co Ciebie do takiej misji niebezpiecznej przyciągnęło?- Zadał pytanie.
Mandred starał się być miły i serdeczny dla dziewczyny. Z resztą jej uroda bardzo przyciągała a jej spojrzenie czarowało rycerzem.
- Jeśli zmęczona jesteś wejdź na siodło a ja przejdę się jakiś czas.- Uśmiechnął się do dziewczyny i zaczął schodzić z siodła.

Wczesnym popołudniem usłyszeli wycie wilka. Trochę zaniepokoiło to von Grossburga. Nie raz słyszał podobne wycia przed atakami wilczych jeźdźców. Wydobył topór i nałożył tarczę na lewe przedramię. Czyżby walka miała się niebawem rozpocząć by sprawdzić umiejętności nowych towarzyszy?

Jak się okazało po kilku chwilach gdy grad pocisków zasypał podróżnych. Khazad ostrzegł przed lecz nie dało to szans na szybkie reakcje. Wszyscy zaczęli skupiać się na pociskach i nie zauważyli wilczego jeźdźca.
Chwilę później Mandred wystrzelił z siodła przez cios goblina i impet którzy rzucił umierającym wierzchowcem po ataku wilka.
Upadł i aż zabrakło mu na chwilę powietrza. Wiedział, że musi szybko stanąć na nogi bo za chwilę może jego głowa znaleźć się w pysku goblińskiego wierzchowca. Wstał czym prędzej i zastawił się od razu tarczą przed ewentualnym atakiem. Topór ściśnięty w prawicy był gotowy pozbawiać życia zielonoskórych agresorów.

Mandred postanowił przyjąć atak goblinów. Parować tarczą czy też sprawnie uniknąć by wyjść ze śmiertelną kontrą. Nie zamierzał także dopuścić goblińskiego wodza do atakowania jego towarzyszy. Zamierzał się sam z nim rozprawić.

Cień Enigmy wyczuwalny był w pobliżu nawet przed czasem. Istota nie tylko nie lubiła się spóźniać, ona wręcz uwielbiała wiedzieć wszystko i być pierwszą. Z początku jak zawsze stojąca gdzieś na uboczu, okryta mrokiem, nudna do bólu, niezauważalna. Często zmieniały się miejsca, w których skryła swoje oblicze, bo z doświadczenia można było wywnioskować, że każdy ponownie spojrzy w ten sam kąt, w poszukiwaniu ciemnych konturów.
To co mówił przeor było uważnie wysłuchane, a pamięć do informacji zapełniała się w zastraszającym tempie. Jak dojść do zamku? Bramą, albo wrotami; z dwojga złego brama wydała się mieć lżejszy oddźwięk, to też w wyobraźni Enigma rysowała już trasę i zestawiła ze sobą dwa wejścia. Wrota zdecydowanie wydawały jej się bardziej silne, rosłe i trudniejsze do pokonania, jeśli zamknięte. Poza tym, z wąskiej ścieżki łatwiej kogoś zepchnąć z góry, a to zbyt często równało się śmierci. Lepiej by było chociaż przekroczyć próg zamku w komplecie, a nie sczeznąć w drodze - trochę wstyd.
Felsbockenberg to nazwa wioski u szczytu gór, ponoć opuszczona, prawdopodobnie nawiedzona; takie wnioski można było wysunąć. Wzmożona czujność obowiązkowa już na kilka kilometrów przed terenem przeklętym. Wampiry? Zjawy? Ożywieńcy? Szlag by trafił te nekromanckie sztuczki.

* * *

Ręce Enigmy poprawiały ciemnoczerwone, grubości pasa, tasiemki, obwiązujące je wokół swojego pasa. Każdy element ubioru Enigmy był wcześniej w krawieckich rękach, czego nie dało się nie zauważyć każdemu ze sprawnym okiem. Jeśli osobnika stać na krawca, to po co tutaj był i walczył o trzy monety?
- Jestem Bianca, może rogalika? Świeżutki! – zachęciła z uśmiechem piękność, która do tej pory nazywana była w myślach Laleczką. Maska patrząca na kobietę nie wyraziła żadnych emocji, bo też ich nie posiadała. Co pod nią jednak się działo, tego można było jedynie się domyśleć. Długie obserwowanie w milczeniu blondynki i jej wyciągniętej ręki z rogalem, mogło przyprawić Lalę o dreszcze lub chociaż wstrząsnąć ciarkami na jej plecami. Kiedy ta miała już zrezygnować z dalszych prób zapoznawania się, z powodu braku jakiegokolwiek słowa czy też reakcji, dłoń Enigmy wyciągnęła się ku dziewczynie, chcąc przyjąć ten drobny dar. Zakapturzona postać nie była złą, nieprzyjemną maszkarą, cechowała się po prostu innością i bardzo cichym sposobem bycia. Być może, aż za bardzo.

* * *

Lalka w oczach Enigmy nie była irytująca, drażniąca, głupia. Nie oceniała jej negatywnie, a po prostu lubiła na nią patrzeć. Ciężko stwierdzić czy to z powodu jej urody czy być może innych cech, które wzbudziły w zamaskowanym zainteresowanie. Nie mniej jednak przez większość podróży, kobieta mogła zauważyć, skierowaną w swoim kierunku maskę, zza której najprawdopodobniej ktoś się jej przyglądał. Mogła poczuć się lubiana lub wprost przeciwnie. Mogła czuć zagrożenie; ale wcale nie musiała.
Poranny deszcz nie zgorszył nastroju Enigmy. Wędrowanie u boku innych oraz tych jadących w siodle, było czymś na tyle neutralnym, że aż prawie niezauważalnym. Łypiące na boki oczy nie były widoczne, póki w danym kierunku nie obróciła się cała głowa. W lesie czuć było rześkie powietrze, nadające tej podróży kilku zalet. Żyjąca większość czasu w gęstym mieście postać, rzadko kiedy wybierała się poza miejskie tereny. Złe wspomnienia tlące się pod kapturem zawsze wracały w czasie podobnym tej podróży. Różnica była taka, że w końcu Enigma miała swoją wartość, którą dało się wycenić na więcej niż kawałek spleśniałego chleba.
Nasłuchujące, ludzkie uszy niskiego chudzielca, odebrały szmery w krzakach. Nie było to jednak nic pewnego, więc i ostrzeżeń przed atakiem nie dało się usłyszeć. Królik? Sarna? W ostateczności jednak, była to salwa przytępych strzał ręcznej roboty, które chyba tylko cudem ominęły Enigmę. Nie zdążyła bowiem ani odskoczyć, ani unikać, po prostu czysty łut szczęścia, być może ostatni w tej podróży. Szybkie wyjęcie łuku i próby celowania zostały rozproszone przez wielkiego wilka i jego goblińskiego jeźdźce. Później zza chaszczy wyleciała cała chmara pokracznych, zielonych smrodów, którzy w sumie byli niewiele niżsi od Enigmy - zabawna sprawa. Może gdyby śmierdzieć jak oni, to by się nie skapnęli, że intruz wszedł w ich szyk? Nie było jednak czasu na obserwacje dalszego przebiegu, stając plecami do sojusznika, stojącego tuż obok, z krótkiego łuku wypuszczone zostały dwie strzały, które miały zdjąć zielonych łuczników. Później już Enigma nie planował ryzykować, biorąc kolejną strzałę przymierzał się do dokładnego wycelowania tylko w jednego przeciwnika.

Andariel zmierzyła wzrokiem mężczyznę, który poprosił przeora o prywatną audiencję, z dala od oczu i uszu pozostałych członków tworzącej się kompanii. Czyżby im nie ufał? Ludzie z wielkim oporem obdarzali innych zaufaniem, często też lubili podłe knowania i spiski.
Nie wróżyło to wcale pozytywnie nadchodzącej współpracy, lecz Andariel zdecydowała się nie wyciągać pochopnych wniosków - wszak nigdy tego nie robiła, było to domeną krótkowiecznych ras. Przyjęła więc do wiadomości, że osobistości, z którymi wkrótce będzie dzielić dnie i noce, wzloty i upadki, krew, pot i łzy, a także niewątpliwie uśmiechy radości po mniejszych czy większych zwycięstwach, traktowali siebie nawzajem z wielką rezerwą.
Każdy z nich był osobnym indywiduum, miał swoją własną historię, swój prywatny cel, do którego dążył i Andariel doskonale to rozumiała - sama przecież nie była pod tym względem inna.

Wysłuchała cierpliwie i w milczeniu pozostałych słów przeora, a także nie przeszkadzała pozostałym w ich wypowiedziach. Sama nie miała żadnych pytań czy wątpliwości. Odkąd usłyszała o tej wyprawie, zdawała sobie doskonale sprawę z tego, z czym przyjdzie jej się zmierzyć. Duchy, demony, istoty i wyznawcy Chaosu, plugawe pomioty zła - rzeczy, z którymi Wysokie Elfy ścierały się od zarania dziejów. Była przygotowana, a strachowi czy niepewności nie pozwoliła zagościć w swoim sercu.

W końcu rozmów i negocjacji nadszedł kres, a wszyscy zaczęli powoli opuszczać komnatę przeora, ruszając na ostatni spokojny odpoczynek przed niebezpieczną wyprawą do zamku Drachenfelsa.
Andariel zaczekała, aż wszyscy opuszczą pomieszczenie, po czym sama ruszyła ich śladem, żegnając się z przeorem skinięciem głowy.

Odetchnęła głęboko świeżym powietrzem, kiedy opuściła zatęchłe korytarze i przystanęła na moment, spoglądając wysoko w rozgwieżdżone niebo.
Zamyśliła się na dłuższą chwilę, wspominając piękne tereny Ulthuanu, tamtejsze lasy, góry czy nawet morze, do którego mieli dostęp. Myślami zawędrowała w piękne alejki rozciągające się po prowincji Saphery, ciche i spokojne, przepełnione magią tamtego miejsca. Do urokliwych leśnych zakątków, w których szum drzew mieszał się z szumem strumyków, a trawy były miękkie niczym najlepszej jakości dywany.

Otworzyła oczy i z krótkiego spojrzenia w gwiazdy wyczytała, że spędziła w zamyśleniu kilka przewrotów dużej klepsydry. Uśmiechnęła się lekko, po czym ruszyła spokojnie w stronę gospody, w której czekała na nią wynajęta izba.
Droga była przed nią całkiem długa i zważając na to, że panowały ciemności, Andariel przystanęła na jeszcze krótki moment.
- Gwiazdo północna, użycz mi swego blasku, bym rozświetlić mroki jesiennej nocy - wyszeptała, po czym potarła dłonią ozdobną końcówkę swojego kostura, a ta rozbłysła jaśniej niż pochodnia.
Elfka uniosła wzrok ku niebu i z uśmiechem skinęła głową w podzięce, po czym ruszyła w obranym wcześniej kierunku.

~ * ~

Rankiem pojawiła się w wyznaczonym miejscu i z lekkim zaskoczeniem, acz pozytywnym, stwierdziła, że nie była pierwszą osobą.
- Widzę, że nie tylko ja tu jestem rannym ptaszkiem - powiedziała łagodnym, melodyjnym głosem do mężczyzny, którego imię zapamiętała z wypowiedzi przeora.
Był to Hans, ten sam mężczyzna, który prawdopodobnie miał coś do ukrycia przed pozostałymi, prosząc o prywatną rozmowę z sigmarytą.
Jednak nie w naturze Andariel były uprzedzenia, więc uśmiechnęła się życzliwie do rycerza.

Kiedy zebrali się wszyscy zainteresowani, pojawił się również przeor w towarzystwie sigmaryty, który miał również z nimi wyruszyć w drogę do zamku.
Andariel ponownie w milczeniu wysłuchała słów kapłana, a potem nastał czas na zebranie się i w końcu wyruszenie w podróż.
- Pogoda nam dziś nie sprzyja, ale oby naszą wyprawą kierowały pomyślne wiatry, a gwiazdy nad nami świeciły jasno, obdarzając nas swym pięknym blaskiem - powiedziała, nim jeszcze wyruszyli w drogę. - Jestem Andariel z Ulthuan i rada jestem, że przyszło mi wyruszyć w podróż w tak zacnym towarzystwie - przedstawiła się, a wcześniej surowy i wyniosły wygląd twarzy przyjął teraz łagodnych rumieńców.

- Dzieło najlepszych elfickich krawców. Z pewnością ucieszyliby się, że wśród ludzi znajdują się osoby, które potrafią docenić prawdziwą sztukę.
Andariel przyjęła dar w postaci pasztecika, nie chcąc urazić dziewczyny i uśmiechnęła się do niej.
Zaczęła się zastanawiać, co sprawiło, że Bianca zdecydowała się wyruszyć do zamku Drachenfelsa. Co było jej motywem? Nie wydawała się być osobą przygotowaną na niebezpieczeństwa, jakie kryły mury posiadłości czarnoksiężnika. Bardziej mężni od niej rezygnowali poprzedniego wieczora, kiedy tylko ich uszu docierała informacja o celu wyprawy.
Zaskarbiła sobie tym podziw w oczach elfki. Andariel czuła, że jeszcze nie raz ta drobna blondynka miała ich wszystkich zaskoczyć.

- Ach, nijak reikwaldzkie lasy nie mają się do lasów rozpościerających się po terenach Ulthuanu, jednak niesamowicie miło jest odetchnąć rześkim powietrzem w otoczeniu pięknej natury - rzekła, kiedy weszli na zalesiony teren. - Nie uważasz, Aerinie? - zwróciła się do elfiego wojownika.
Odkąd zauważyła go na audiencji u przeora miała wielką ochotę poznać jego historię i jego samego. Od kiedy opuściła Ulthuan rzadko miała okazję przebywać w towarzystwie innych elfów, a obecność Aerina w jakiś sposób nagradzała jej rozłąkę z domem i sprawiała, że czuła się mniej obco.

~ * ~

Zagrożenie pojawiło się szybciej, niż ktokolwiek zdążył przewidzieć. Czemu zostali zaskoczeni? Być może byli zbyt pogrążeni we własnych myślach albo dali się po prostu ponieść pewności siebie. Niemniej zostali nagle zaatakowani, a pociski śmigały ze wszystkich stron.
Grot strzały musnął Andariel po jej policzku, rozcinając nieskazitelnie gładką, mlecznobiałą skórę. Elfka skrzywiła się lekko, po czym dotknęła opuszkami palców rozcięcia i spojrzała z lekkim zdziwieniem na własną krew. Nim jednak zdążyła cokolwiek zrobić, ona i Aerin zostali staranowani przez przeciwnika.
Andariel poleciała na mokre liście, boleśnie obijając sobie ramię. Szybko jednak podniosła się na równe nogi, chwytając pewniej za swój kostur i rozglądając się po polu walki.
- Nie pozwólcie strachowi zagnieździć się w waszych sercach - krzyknęła, by pokrzepić swoich towarzyszy i wzmocnić ich ducha walki.
Sama stanęła obok Aerina, który przywoływał pozostałych do uformowania szyku.
- Niech oślepiający blask najjaśniejszej z gwiazd spłynie na te plugawe istoty - rzekła stanowczym tonem, chwytając swój kij oburącz i uderzając jednym końcem o ziemię.
Jednocześnie poczuła, jak przez całe jej ciało przepływa fala gorącej, magicznej energii, a kostur jedynie przewodzi ją dalej, lekko jarząc się mistycznym blaskiem.

używam zaklęcia Rozbłysk na lewej grupie przeciwników, ale tak, by jego efekty nie dotknęły nikogo z towarzyszy

Wizja wyprawy, która miała się zacząć następnego ranka, nie zakłóciła Ernstowi spokojnego snu. A obudził się dopiero wtedy, gdy służąca zastukała do drzwi i poprosiła go o zejście na śniadanie.
Spakowany już był, ale mimo tego raz jeszcze sprawdził, czy czasem czegoś nie zostawił w jakimś kącie. Z doświadczenia wiedział, że takie rzeczy dostają natychmiast nóg i nie wracają do zapominalskiego właściciela.

* * *

- Dziękuję, Bianco - powiedział, przyjmując podarunek. - Gdy się zmęczysz, to zapraszam. - Poklepał grzbiet wierzchowca, za swymi plecami. - Kłopoty będą - pochylił się ku Biance i ściszył głos. - I, z pewnością, nie będą należały do lekkich. I zamek, i kultyści, to wszystko może być wybuchowa mieszanka. Tylko, na wszystkich bogów, nie mów mi 'wasza miłość'. W jednej jesteśmy drużynie, więc dla wszystkich Ernst jestem. A poza tym... czy sobie wyobrażasz, jak mnie ostrzegasz? Wasza miłość, jakiś szkielet chce wbić sztylet w plecy waszej miłości. - Uśmiechnął się.

* * *

Pierwsze spotkanie i od razu pierwsze straty...
Koń Ernsta oberwał, a właściciel, chociaż spadając nic sobie nie złamał, nie sądził, by kiedyś mógł jeszcze kiedyś znaleźć się na jego grzbiecie.
Gobliny i garść ich kurduplowatych pomagierów... Całkiem jakby ktoś wiedział, że dzielna drużyna zmierza do zamku i chciał powstrzymać śmiałków.
Ledwo Ernst stanął na nogach, chwycił za kuszę i wpakował w nadciągające potwory połowę magazynka.
Miał zamiar strzelać, tak długo, jak mógł, a potem chwycić za szpadę i lewak.