ie ociągając się, weszliście do środka strażnicy, zostawiając konie na zewnątrz, przywiązane do długiej, zardzewiałej belki na zachodniej ścianie nieopodal jednej z wież. Ostało się tam nawet lekkie zadaszenie, więc i zwierzęta nie będą nadto cierpieć ze względu na pogodę. Opiekunowie zostawili koniom obrok, a potem skupiliście się na sprawdzeniu miejsca noclegu. Ragnar z Gotfriedem obeszli najpierw teren, choć to krasnolud poświęcił mu nieco więcej czasu w poszukiwaniu słabych i mocnych stron - plusem był fakt, że strażnica znajdowała się na sporej polance, skąd można było z łatwością mieć wgląd na las, choć nocą łatwe to nie będzie, nawet dla kogoś, kto posiadał widzenie w ciemnościach. Po przekroczeniu wąskiego wejścia, które nie posiadało już drzwi, przywitało was obszerne pomieszczenie ze spiralnymi schodami umieszczonymi po obu jego stronach, prowadzącymi na wieże. Te po lewej ciągnęły się na wysokość pierwszego piętra i urywały tamże, drugie na pierwszy rzut oka wyglądały na tyle niestabilne, że nie było sensu sprawdzać, czy uda się dotrzeć na górę.

Kolejny, długi, prostokątny pokój wyglądał na coś w rodzaju pokoju dziennego i sypialni, gdyż znaleźliście tam pozostałości po łóżkach i drewnianych szafkach. Do tego, naprzeciw odkryliście coś, co wyglądało na prowizoryczny kominek. Po sprawdzeniu wylotu - na tyle, na ile było można - postanowiliście rozpalić ogień, by się rozgrzać i przygotować kolację. Kir, chociaż uzdrowiony przez Andariel, nie miał ochoty na wędrówki, toteż uwalił wielkie cielsko przy kominku i zamknął oczy, przynajmniej udając, że śpi, gdyż postawione uszy sugerowały coś zupełnie innego. Yael szybko doszła do wniosku, że na taki obraz sytuacji nie miały wpływu walka i podróż, po której pies musiał odpocząć, a paszteciki podsuwane mu przez Biancę, więc zabrała butelkę i przeszła się na spacer po ruinach, tak samo, jak chwilę później Andariel, Bianca i Ernst. Pozostałe pomieszczenia wyglądały na coś w rodzaju jadalni i prowizorycznej kuchni, sądząc po zniszczonym umeblowaniu oraz na składzik na broń, gdzie czarodziejka, łowca i złodziejka odkryli kilka zardzewiałych mieczy.

Całość przesiąknięta była stęchlizną oraz unoszącym się w powietrzu odorem zwierzęcej uryny i fekaliów, ale nie było sensu narzekać, bo choć dach przybudówek strażnicy podziurawiony był w niektórych miejcach, wpuszczając lejący deszcz, to i tak lepiej było nocować pośród ruin, niż na zewnątrz, zwłaszcza, że zawodzący między wąskimi okiennicami wiatr nie napawał optymizmem. Poza tym, miejsce było zupełnie puste, a mury mimo wszystko gwarantowały jako taką osłonę nie tylko przed paskudną aurą, ale i przed ewentualnym zagrożeniem. Zasiedliście w końcu do wieczerzy, porozmawialiście, wyznaczając przy okazji warty i kto mógł, położył się spać, chłonąc przyjemne ciepło paleniska. Trzaskające polana idealnie współgrały z szumem ulewy na zewnątrz, uwalniając w co niektórych uczucie wewnętrznego spokoju.

Ranek nadszedł w mgnieniu oka i - o dziwo - przez całą noc nie wydarzyło się nic szczególnego. Nic, co zerwałoby was z posłań. Wyspaliście się całkiem dobrze, pomijając Biancę, której śniło się, że wielkie potwory o czerwonych ślepiach rozrywały jej zaginionego brata na kawałki, a ona nie mogła nic zrobić; nie mogła się nawet poruszyć. Sen był na tyle realny, że złodziejka zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę odnajdzie Magnusa. Może już nie żył? Może to wszystko nie miało sensu? Te i inne myśli przelatywały jej przez umysł, choć zachowała to dla siebie. Zjedliście przygotowane wspólnie pożywne śniadanie i zebraliście się do wymarszu.

Przez długi czas droga wiodła to w górę, to w dół, a wy próbowaliście trzymać się mapy od przeora. Tyle dobrze, że od strażnicy prowadziła tylko jedna ścieżyna między jesienne drzewa, zatem nie trzeba było zbytnio kluczyć. Pogoda była znośna a droga spokojna i wręcz leniwa. Przez kolejne trzy godziny nie napotkaliście żadnych przejezdnych, ani też nikt was nie zaatakował. Sielanka, można by rzec. W końcu, wdrapując się na szczyt sporego pagórka, zobaczyliście w oddali świątynię Shallyi i charakterystyczną, zakrzywioną iglicę górującą nad nią. Zrobiliście półgodzinny postój na prowiant i ruszyliście w tamtą stronę, w końcu siostry zawsze służyły pomocą potrzebującym, to i może potwierdzą wam, że kierujecie się w odpowiednią stronę. Może nawet uda się zażyć kąpieli - ta myśl pojawiła się zwłaszcza w umysłach kobiecej części drużyny.

Dotarcie do bram świątyni ogrodzonej wysokim murem, zajęło wam następne półtorej godziny i od razu w oczy rzuciło się coś niezwykłego - jedno ze skrzydeł ciężkiej, stalowej bramy było otwarte do połowy, a wszędzie panowała nienaturalna cisza, nie licząc krążących nad całym terenem świątyni skrzeczących ptaków. Uzbrojeni i w gotowości przekroczyliście progi przybytku, niemal od razu napotykając na zakrwawione, rozprute na piersiach ciała dwóch młodych shallyianek. Ich wykrzywione w nienaturalnym grymasie twarze zdradzały zaskoczenie, a zasnute mgłą oczy wpatrywały się oskarżycielsko w nicość. Krew zdążyła zakrzepnąć, a blade ciała wciąż były w dobrym stanie, co podpowiadało wam, że kobiety musiały rozstać się z życiem dość niedawno, choć nie byliście w stanie dokładnie tego sprecyzować. Ostrożnie, z uniesioną bronią, ruszyliście brukowaną ścieżką w kierunku głównego budynku świątyni. Niebo pociemniało; chmury zawisły nisko nad ziemią, potęgując uczucie klaustrofobii.

Przy schodach wiodących do środka natknęliście się na kolejne ciała - tym razem pięciu zmasakrowanych mężczyzn. Wyglądało na to, że ktokolwiek ich zaskoczył, próbowali się bronić, gdyż ich miecze znajdowały się nieopodal zwłok. Nie wyglądali na akolitów, jednak nie od dziś było wiadomo, że niektóre rozsiane po ziemiach Imperium niestacjonarne oddziały świątyń czasami zatrudniały najemników, by w razie czego mogli bronić świętego przybytku i ziemi do niego przylegającej. Minęliście martwych nieszczęśników i ruszyliście do środka. Na głównych, dwuskrzydłowych drzwiach został namazany krwią plugawy znak na widok którego aż robiło się niedobrze. Chodziliście po tym świecie wystarczająco długo, by w mig załapać, że miejsce poświęcone Shallyi zostało zbeszczeszczone przez wyznawców Khorne'a.

Ostrożnie przekroczyliście próg świątyni - cała część modlitewna została rozniesiona w pył, a na ścianach, oprócz symboli Pana Czaszek, krwią wymalowano również symbole Chaosu. W ten sam sposób splugawiono ołtarz Shallyi, a pośród ław odnaleźliście kolejne dwa ciała sióstr zakonnych. Wybito wszystkie okna, jednak wyraźnie czuć było tu zapach śmierci i czegoś ciężkiego do sprecyzowania. Z bronią w gotowości sprawdziliście pozostałe pomieszczenia - zakrystię kompletnie zdemolowano, tak samo jak kwatery sypialniane na piętrze. Wszędzie w oczy rzucały wam się paskudne symbole poświęcone Khorne'owi. Obeszliście świątynię dookoła i na jej tyłach natrafiliście na mały ogródek z warzywami, jednak zupełnie zniszczony. Obok drewnianych ławek postawiono na niskich palikach niewielkie kapliczki poświęcone Shallyi. Wszystkie zostały zmiażdżone, a malutkie figurki klęczącej bogini pozbawiono głów. Przeszliście naokoło kaplicy i stanęliście, jak wryci.

Sądząc po szatach, przeorysza świątyni została rozciągnięta i przybita do koła wozu. Obręcz uniesiono w powietrze, po czym zatknięto na wkopaną w ziemię ułamaną ośkę. W miejscu, gdzie wcześniej znajdowały się oczy, ziały teraz krwawe, poczerniałe dziury. Ragnar i Aerin przegonili szybko padlinożerne ptaki, które urządziły sobie ucztę na wyciągniętych z brzucha wnętrznościach kapłanki. Biance zrobiło się niedobrze na ten widok i aż zwymiotowała niestrawionym posiłkiem. Kir, który wcześniej oddzielił się od was, obwąchując teren, doskoczył nagle do uchylonych drzwi kapliczki, drapiąc je i piszcząc. Co chwilę zerkał w stronę Yael, co oznaczało, że coś znalazł. Skierowaliście się w tamtą stronę i weszliście do środka. Posąg Shallyi został rozbity, ławki zniszczone, a na jednej ze ścian znów odkryliście symbol Boga Krwi. Długie pomieszczenie wydawało się puste, jednak Kir wąchając zatęchłe powietrze dopadł do jednej ze ścian i znów zaczął drapać, skomląc. Enigma i Andariel szybko odkryli, że przylegające do siebie drewniane płyty nie są równe, zatem postanowili spróbować je przesunąć.

Ściana drgnęła, a następnie ukazała wam niewielką, ukrytą za nią klitkę, w środku której, na podłodze siedziała zakrwawiona, przerażona kobieta w kapłańskim stroju. Cała się trzęsła, a jej oczy, prócz strachu, zdradzały zalążki obłędu. Zakrzepła krwią rana biegła od jej czoła aż po podbródek. Widząc was, próbowała wcisnąć się jeszcze mocniej w ścianę za sobą. Przeciągły krzyk jaki z siebie nagle wydała przeszedł w histeryczne łkanie. Kobieta kołysała się w przód i w tył.
- N...nie... zabijajcie... nie zabijajcie... - Wyrzuciła cicho przez łzy, nawet na was nie patrząc.

Ruiny były jak to ruiny miały w zwyczaju, dziurawe, cuchnące i straszące opuszczeniem. Yael nijak to nie przeszkadzało, a już z pewnością w rozpieszczaniu podniebienia gorzałą. Jakby nie spojrzeć, trunek ten stworzono właśnie w tym celu by człek pijący nie był w stanie dostrzec tych ponurych stron świata. No chyba że go ochota taka naszła, to wedle woli jego. Jasnowłosa, wyjątkowo, humor wciąż miała dobry. Czy to z powodu przelanej krwi czy też ruszenia dupy z miasta, tego nie wiedziała. Nie wnikała też zbytnio w powody takiego, a nie innego stanu. od tego tylko głowa mogła rozboleć, a to ni uja jej potrzebne nie było.


Po jakimś czasie, który to mierząc zawartością butelki, określić można było jako krótki, wróciła do pchlarza. Jakby nie było nachodziła się tego dnia dość, a że nic ciekawego w ich “pałacu” nie znalazła to i czasu marnować dłużej nie widziała potrzeby. Od szperania po zaszczanych i zasranych kątach mogli być inni, którym ciekawość nie pozwalała na dupie usiedzieć. Ona zaś wiedziała, że najlepiej przed kolejnym dniem odpocząć ile się da, tym bardziej że teraz już nigdy wiadomym nie będzie kiedy i gdzie im kto na łby spadnie. Do walki zaś, jak nauczyły ją lata na tymże zajęciu spędzone, najlepiej przygotować się poprzez dobry i długi sen.


Że sen ten w którymś momencie został przerwany, gdy i jej kolej na wartę przyszła, zbytnio kobiety nie ruszyło. Zwlekła się z posłania, przeciągnęła aż kości strzeliły po czym udała na mały spacerek, tak jednak by najbliższą okolicę stale mieć na widoku. Gdy znalazła odpowiednie miejsce, poćwiczyła chwilę, korzystając z samotności i ciszy. Jej ciało było, tak jak i ona sama, bronią. O broń zaś należało dbać niczym o dziecko własne. Yael przestrzegała tej zasady z uporem godnym zapewne lepszej sprawy, jednak nikomu nic do tego było do jej dziwactw.

*****

Kolejny dzień wstał i ani myślał czekać na zebraną w ruinach drużynę, co jak nic zmusiło ich do ruszenia. No bo nie po to dupska z ciepłych pieleszy ruszali by tkwić w jakiejś zagrzybionej stercie kamieni. Yael, której nastrój nieco się pogorszył, co mogło mieć wiele wspólnego z ograniczeniem ilości dostępnego trunku, szła bliżej końca niż początku. Od czasu do czasu jakiś biedny kamień, który niebacznie stanął jej na drodze, zmienił swe położenie, odbywało się to jednak w ciszy. To jednak, że litanie płynęły wartkim nurtem w jej głowie, nie było szczególnie trudne do stwierdzenia. Kir, mądra kupa mięcha, szedł nieco za swą panią, widać nauczony, że gdy ta w marnym humorze była, pchanie się przed jej oczy należało do czynów w najlepszym wypadku głupich.


Widok świątyni zmienił nieco ów stan rzeczy. Wizja napitku, nawet jeżeli miałby to być sikacz podłej jakości, zdatny tylko dla delikatnych kobiecin, była wizją mile przez Yael widzianą. Co prawda miała jeszcze z pół butelki gorzały, tą jednak zostawić planowała na czarną godzinę. Szybko, lub w miare szybko bo trochę czasu to jednak minęło, doszła do wniosku, że z tym winem to krucho być może. Trzymając łuk w pogotowiu, tym bowiem razem i ona po ową broń sięgnęła, przyglądała się trupom kapłanek i ją, tak jak i one, krew zalewała. I mimo, że nie była to posoka, to widać było, że kobieta ochotę ma nielichą by dorwać choćby jednego żywego napastnika. Jeżeli bowiem było coś, czego absolutnie znieść nie mogła, to było to gnębienie słabszych.


Jej nadzieja rozbłysła na chwilę, gdy Kir dał znać, że znalazł coś ciekawego, szybko jednak umarła. Znaleziskiem nie był bowiem zbir z mieczem, a wystrachane dziewczę. Yael przez chwilę spoglądała na ocalałą, a na jej twarzy żal walczył o pierwszeństwo nad furią. Po chwili walkę tą przegrął.
- Zajmij się nią ktoś - warknęła, nie mogąc w pełni nad swym głosem zapanować, po czym wyszła.
Może i była kobietą, więc pewnie miałaby jakieś szanse na uspokojenie kapłanki, to jednak gniew jaki w niej buzował bardziej się nadawał do wybebeszania, niż łagodzących słówek. Nie mówiąc już o tym, że nigdy dobra w takich gatkach nie była. Znalazłszy się poza zasięgiem wzroku oparła plecy o pierwszą lepszą ścianę i wtłoczyła w płuca solidny haust powietrza. Napastnicy musieli tu bawić przez czas jakiś. Skąd przyszli, dokąd się udali? Nie była szczególnie wierzącą osobą i w zawiłości wiary wolała się nie wdawać. Wiedziała jednak dość by rozpoznać plugastwo wymalowane to tu, to tam. Rzygać się jej chciało… To by jednak oznaczało utratę śniadania, a chyba by ją kurwica wzięła jakby i owe jadło paść miało ofiarą tych potworów co sobie tu jatkę urządzili.
- No, Kir… Chodź pchlarzu, może jakie ślady znajdziemy i coś na gardła przepłukanie - zwróciła się do psa, nie bez powodu uznając, że jak coś podejrzanego wciąż kryło się w murach świątyni, to najpewniej właśnie Kir miał największe szanse na tego odnalezienie. Gdyby jednak ktoś jeszcze ochotę miał na coś innego niż sterczenie nad przerażoną niewiastą, nie zamierzała wzbraniać się przed towarzystwem. Jakby nie spojrzeć wypadałoby i ciała pomordowanych zebrać w jednym miejscu i o jakimś pochówku pomyśleć. No i rzeczy martwych najemników też nie można było zostawić by tak leżały bezczynnie. Kto wie, może który jaki porządny napitek miał przy sobie…

Elf wpatrywał się w płomienie obejmujące sczerniałe polana drewna. W swoim żołnierskim życiu przywykł do trudów, toteż miejsce w ruinach nie zdało mu się gorsze od innych. Tym bardziej, że w ostatnim czasie nocował w karczmach, które oferowały niewiele więcej od zrujnowanej strażnicy... Najemnik zdjął pancerz kolczy i odsłonił skrywający głowę kaptur. Na tle długich, ciemnych włosów, obficie przetkanych siwizną, złowieszczo odznaczała się paskudna blizna. Obejmowała lewą część głowy i spiczaste, zdeformowane ucho. Wydawało się, iż emanuje różnorakimi barwami, niczym polarna zorza...

Aerin wiedział ile znaczy odpoczynek, więc nie tracąc czasu, ułożył się na kaftanie. Miecz oparł o popękaną ścianę. Wcześniejsze przypuszczenia Bianci, która zagaiła o to w drodze, uzyskały ostateczne potwierdzenie. Był to bez wątpienia owoc pracy elfickich rzemieślników. Jednak nazywanie ich rzemieślnikami mogło być poczytane jako wielce krzywdzące. Ostrze pulsowało życiem, a wieńczyła je misterna, smocza rękojeść. Rubinowe ślepia gada ożyły, pośród tańczących snopów iskier. Wyglądał, jakby miał ochotę wzbić się w powietrze i wzniecić pożogę...

Wybudził się ze snu, przeczuwając swoją wartę, ubiegł tym samym obcą dłoń, mającą potrząsnąć jego ramieniem. Wstał zwinnie, czując się nadzwyczaj rześko, a nocne powietrze tylko utrzymało go w tym stanie. Poranek też zapowiadał spokojny dzień. Chociaż elf trzymał się nieco na uboczu, starał się być pomocny w ten zachowawczy sposób. Zresztą nie on jeden...

Kiedy wydawało się, że droga zanudzi ich swoją przewidywalnością, los natychmiast zesłał im wydarzenie, burzące jednostajny rytm podróży. Aerin już z daleka dojrzał chmary ptactwa, krążące nad świątynią. Zbyt wiele pobojowisk, pozostawił za sobą, by nie być wyczulonym na tak wyraźne znaki. Wcześnie dobył broni, zanim dostrzegł uszkodzone skrzydło bramy. Wiedział, co zastaną, ale nie był na tyle wyzuty z uczuć, aby widok nim nie wstrząsnął. Zwłaszcza spaczona symbolika, która skalała jego zmysły demonicznym wyziewem.

Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w bluźnierczo pomazane ściany i niewinne ofiary... Przez moment ponownie ujrzał siebie na placu boju. Został zaledwie z garstką przyjaciół. U ich stóp wiły się szczątki małych, pokracznych pomiotów Khorn"a. Wszyscy namacalnie czuli, że zbliżają się ich więksi bracia... Pomimo lęku skrwawiony Oddział Smoka wyszedł im na spotkanie. To, co nastąpiło później było prawdziwą gehenną. Aerin ocknął się tydzień po walce, magowie dokonywali cudów, aby przywrócić mu sprawność ciała, lecz nie potrafili w pełni uleczyć umysłu wojownika... Wyprawa do upiornego zamku mogła stać się okazją, by odpowiedzieć mrocznym siłom, za poniesione straty i udrękę z nimi związaną...

Nie potrafił w żaden sposób pomóc spanikowanej ocalonej. Do tego zadania bardziej nadawały się kobiety albo... szczypta elfiej magii. Spojrzał wymownie w stronę Andariel, po czym ruszył za jasnowłosą awanturnicą, która łamała wyobrażenie niewiasty. Piła, klęła i potrafiła siać nieliche spustoszenie wśród wrogów, nie ukrywając, że czerpie z tego przyjemność. W poszukiwaniu śladów mogących powiedzieć więcej o kultystach, jej czworonożny przyjaciel mógł okazać się bezcenny. Aerin miał zamiar polegać również na swoich, wyostrzonych zmysłach...