Walka nie była dla rąk i nóg Enigmy codziennością. Zazwyczaj wykorzystywała swoje zdolności do innych celów, niż tak bezpośredniej jatki, jaka tutaj miała miejsce. Mimo spokoju na zewnątrz oraz wiecznie wydobywającej się cichy spod maski, wewnątrz człowieka gotowały się emocje. Niepewność, lęk, próby koncentracji pozwalające na nie oberwanie od któregokolwiek z przeciwników. Wszystko to zapewne dla większości obecnych było codziennością, ale nie dla Enigmy. Bycie zwykłą ciurą obozową ubraną w dziurawe i brudne szmaty nie dostarczało takich emocji. Szwendało się wokół wojaków, którzy mieli cię za śmiecia, a walka o kawałek pieczywa kończyła się zazwyczaj zatopieniem zębów w piachu. Bitwa w zwarciu w sumie przywiodła falę złych i niemiłych wspomnień, dodając sercu nieco więcej pewności i determinacji. Dusza Enigmy nie chciała wiecznie być psem do kopania, po to siebie zmieniała, aby być kimś lepszym, bardziej wartościowym oraz potrzebnym. W mieście miała mnóstwo zleceń, mimo iż były to totalne brednie, można było poczuć się kimś ważniejszym, niż zwykłym łajnem. Taka była prawda. Lecące strzały były swego rodzaju lotem nadziei, a każde trafienie przybliżało moralnie do samozadowolenia i zwiększenia wiary we własne możliwości.

Umysł Enigmy poczuł niemały żal, kiedy oczy dostrzegły rannego psa. Tak w sumie nikomu nic nie było, prócz temu biednemu zwierzęciu. Był to nieprzyjemny widok, jednak mimo to nie spojrzenie nie zostało skierowane w inną stronę. Ciche kroki Enigmy skierowały się w stronę Yael, aby pokrzepiająco poklepać ją po ramieniu. Kobieta mogła dostrzec, że za maską ukrywa się osoba, która naprawdę jej współczuje. Żadne słowa nie zostały wypowiedziane, a po niemym westchnięciu zakapturzonego, dało się wywnioskować, że nie posiada odpowiednich do pomocy umiejętności. Na szczęście ku temu znaleźli się inni chętni, co przyprawiło skrytą buzię o uśmiech, którego i tak nikt nie mógł spostrzec.
Niby im dalej w las tym więcej drzew, jednak w tym przypadku te zaczęły się rozrzedzać. Żal spowodowany nauką nie tych umiejętności, jakie teraz by się przydały, zaprzątnął umysł. Zamiast sprawnych rąk Enigmy, które potrafiły uszyć naprawdę ładne stroje, chociażby z nieładnych szmat, można było nauczyć umysł kartografii, bo przecież były ku temu okazje. Wojskowi nie raz i nie dwa rozwijali pergaminy i ustalali taktyczne działania lub po prostu drogi do celu - szkoda, że wtedy oczy nie próbowały pochłonąć tej wiedzy. Teraz zdecydowanie by się im to przydało.

Po dotarciu do budowli, wewnątrz zatliły się ambiwalentne uczucia. Z jednej strony wieża jak wieża, ostała się bo nie była lichą konstrukcją a kamień solidny. Z drugiej jednak, mogły mieszać się w to siły nieczyste, jakkolwiek irracjonalnie by to nie brzmiało. Mrok okrył niebo i najbliższe otoczenie, sprawiając że co raz trudniej było iść przed siebie nie narażając się na niebezpieczeństwa, zastawione pułapki czy chociażby zwykłe korzenie drzew, wyłaniające się spod twardej ziemi.
W dyskusji na temat wart Enigmy udział był znikomy. Kiwnięcie głowy lub niewerbalne odpowiedzi na proste pytanie, to maksymalna komunikacja interpersonalna jaką dało się wyciągnąć z tej osoby. Początkowo zakapturzony osobnik począł oglądać się wokół siebie i badać różne kąty tej małej twierdzy. Być może ukryło się tutaj coś, co mogłoby zainteresować spostrzegawcze, zielone oczy? W między czasie uszy Enigmy chętnie wsłuchiwały się w rozmowy towarzyszy, jakie pojawiały się w ich prowizorycznym obozie. Kiedy ciche kroki przywiodły chude ciało do rozpalonego ogniska, mimo iż w stronę ciepła usiadły plecy. Nie było to jednak nieuprzejme czy mające na celu innych obrazić, Enigma po prostu, jak każdy człowiek, potrzebował coś zjeść przed snem. Lekko unosząc maskę można było wepchnąć kawałki suchego prowiantu do buzi, a mielenie go w jamie ustnej nie wymagało już odsłaniania nawet części twarzy. Po zjedzonym posiłku i ogrzaniu sobie pleców, zakapturzony rozwinął swoje posłanie. Siedział tak jeszcze chwilę w ciszy, tym razem przodem do innych, słuchając rozmów. Żadne jednak pytanie skierowane w kierunku Enigmy, nie uzyskało odpowiedzi słownej.

MUZYKA

Po zakończonej walce Andariel odetchnęła z wyraźną ulgą. Starcie z goblinami nie należało do najcięższych, ale mogło takim być, gdyby nie doświadczenie i umiejętności wszystkich dziesięciu śmiałków.
Elfka musnęła dłonią rozcięcie na swoim policzku, szeptem wypowiadając słowa w języku Wysokich Elfów. Jej smukłe palce rozświetliły się jasnym blaskiem na ułamek sekundy, a kiedy odsłoniła policzek, po ranie nie było ani śladu. Otarła jedynie jeszcze nie zaschniętą krew, po czym rozejrzała się po polu bitwy.

- Niech straty tego spotkania - zaczęła mówić łagodnym tonem, spoglądając ze smutkiem na martwe konie - uzmysłowią nam, a także bezustannie przypominają, że rozpościerająca się przed nami droga usłana jest niebezpieczeństwami i zasadzkami, że winniśmy mieć ciągłe baczenie na czyhające na nas zagrożenie.
Chciała dodać jeszcze kilka słów, lecz nic, co mogłoby pokrzepić serca pozostałych, nie przychodziło jej do głowy, prócz "łatwiej nie będzie". Niesprawiedliwa śmierć niewinnych istot wprawiła Andariel w zadumę, dlatego przez dłuższą chwilę, która dla niej zdawała się zaledwie kroplą przelaną w wartkim strumieniu, elfka nie odezwała się już ani słowem.

Dopiero gdy wszyscy zaczęli zbierać się do wymarszu, Andariel powróciła myślami z dalekiego Ulthuanu do reiklandzkich lasów. Wtedy też zauważyła rannego psa, który próbował samotnie poradzić sobie ze swoim cierpieniem.
- Twój przyjaciel wykazał się dzisiaj niesamowitą odwagą - odezwała się, kiedy podeszła do Yael. - To niezwykły dar, mieć takiego towarzysza na dobre i na złe. Czuję od niego wielką lojalność wobec ciebie.
Andariel uśmiechnęła się do dziewczyny, po czym kucnęła przy zwierzęciu i z żalem spojrzała na jego smutny pysk.
- Cierpi, choć stara się tego nie okazywać przy tobie - oznajmiła. - Nie jest jednak dla niego za późno. Jestem mu w stanie pomóc, jeśli tylko wyrazisz na to zgodę.

Ruiny dawnej strażnicy napawały nieprzyjemnym uczuciem. Choć najprawdopodobniej nie kryły w sobie nic nikczemnego poza wspomnieniami starych dziejów.
W oknach nie tliły się podejrzane światła, a zwierzęta nie stroniły od bliźniaczych wież.
- Pogoda się pogarsza. Zimna i deszczowa noc przed nami - stwierdziła Andariel, spoglądając na zachmurzone niebo.
Ze smutkiem doszła do wniosku, że tej nocy nie popatrzy w gwiazdy, wspominając dalekie tereny jej rodzimego Ulthuanu. Lubiła bowiem właśnie w taki sposób spędzać wieczory, myślami powracając do swojego domu. Dzięki temu znacznie łatwiej było jej walczyć z tęsknotą i z wyobcowaniem na terenach rządzonych przez podejrzliwych i zaślepionych żądzą władzy ludzi.
- Odpocznijmy i nabierzmy sił, rankiem powinniśmy wyruszyć w dalszą podróż - zasugerowała, po czym sama udała się w stronę zabudowań, by skryć się przed zimnym deszczem.

Po skromnej kolacji Andariel podeszła do jednego z okien i wpatrzyła się w krople deszczu, gęsto spadające z nieba. Nie czuła się senna, zmęczenie również jeszcze jej nie doskwierało na tyle, by nie móc spędzić chwili na cichej kontemplacji.
Nie czuła potrzeby, by samej rozpoczynać z kimś rozmowę, jednak nie miała też nic przeciwko, jeśli któreś z towarzyszy zdecydowałoby się podejść i przeszkodzić jej w rozmyślaniach. Chciała po prostu dać im szansę na solidny odpoczynek, bo przeczuwała, że na drodze, którą mieli wyruszyć rankiem, czekały na nich niemałe trudności i niebezpieczeństwa o wiele groźniejsze, niż zasadzka goblinów.
Jeśli natomiast ktoś potrzebował z nią porozmawiać, przyjęłaby go z uśmiechem, nie zaś z żalem czy złością za zakłócanie spokoju.

Walka rozpoczęła się i skończyła błyskawicznie nim Bianca miała szansę dwa razy pomyśleć.
Dla młodej złodziejki czas jakby przyspieszył i sama zdumiała się tym, że udało jej się wyjść cało a przy tym rozprawić się z wrogami. Nawykła do miasta i jego zasadzek, nie posądzała siebie o taką obronę w lesie.
Dysząc z wysiłku i podniecenia walką, uśmiechnęła się do siebie z dumą choć i cieniem smutku:
„Waldemar byłby dumny, chociaż pewnie złoiłby mi skórę i nawrzeszczał” – poczuła krótkie ukłucie tęsknoty za starszym bratem. To ją otrzeźwiło. Rozejrzała się dokoła po towarzyszach, w pierwszej kolejności koncentrując się na Aerinie za jej plecami. Potem przyskoczyła do Mandreda i Hansa, którzy wzięli na siebie poczwarę na wilku.
- Nic wam? – sprawdzała stan rycerzy z błyszczącymi od podniecenia oczyma. Z ulgą dostrzegła, że posoka jaką spływały ich zbroje nie należy do nich samych. – Ufff stracha miała, alem rada, żeście cali i zdrowi. – obdarzyła obu słodkimi uśmiechami i wesołym mrugnięciem.
Kolejno podeszła do Ragnara i bezpretensjonalnie uścisnęła go mocno i z zamachem klepnęła w ramię:
- Dałeś im łupnia! – rzuciła ze śmiechem, co pozwalał jej napięcie rozładować. – Jak chwila będzie, pomówić bym chciała. – szepnęła nachylając się do ucha krasnoluda. Przez chwilę w oczy mu zaglądnęła czarując nieco wojaka i odpowiedzi czekając.
Potoczyła wzrokiem na Ernscie się skupiając:
- Przykro mi, żeś konia stracił. – stwierdziła ze smutkiem – Aleć teraz łatwiej mi będzie ostrzegać Cię, gdyby kto za plecami Ci się skradał – gadaniem próbowała uśmierzyć możliwe poczucie straty.
Ruszyła z resztą towarzyszy pogadując i zagadując przez dłuższy czas. Sama pewna jednak nie była, czy to robi dla nich czy by zabić w sobie pełgający niepokój.

Wraz z upływem czasu i przedłużającym się marszem Bianca nieco przycichała choć nadal pełno jej było wszędzie. Psuła Kira gdy nikt nie patrzył, podsuwając mu kawałeczki pasztecika. Gustavowi podsunęła pękaty ogryzek niedojedzonej gruszki. Ostatecznie jednak w ciszy szła bliziutko zamaskowanej postaci łucznika, do którego uśmiechała się jednak często i szczerze.

W ruinach

Wieże sterczące i straszące martwą pustką nie napełniły Bianci optymizmem. Zimny wiatr przeszywał coraz mocniej i dziewczyna by nie zmarznąć zaczęła chwacko pomagać przy rozkładaniu obozu. Poza tym, będąc z innymi czuła się pewniej. Mimo, że chętnie zakopałaby się teraz w swoim łóżku, pierwsze krople zbliżającego się deszczu przyniosły ze sobą myśli o Magnusie.
„A co jeśli on teraz też chowa się przed ulewą?” – zadumała na chwilę, pomagając rozpalić ognisko.
„Ciekawam, co kryją te ruiny” – jednak natura silniejszą była i miast trapić się o nieobecnego, szukała czegoś, czym szalona głowa zająć by się mogła. Już-już miała zgłosić się do warty, gdy zauważyła, że Andariel podeszła do Ernsta, który najwidoczniej szykował się na krótkie zwiady po terenach dawnej strażnicy.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko towarzystwu? Chętnie przyjrzę się bliżej tym ruinom - elfka zagadnęła mężczyznę. - Zdają się kryć w sobie ciekawą, acz niewątpliwie mroczną historię - dodała nieco enigmatycznie, spoglądając tajemniczo w dal.
Okryła się szczelniej płaszczem i narzuciła na głowę kaptur, skrywając swoją twarz w cieniu. Tym samym chciała dać do zrozumienia, że była gotowa wyruszyć.
- Nie wiadomo, czy prócz historii, ruiny nie kryją jakiejś niespodzianki - odparł Ernst - albo i paru. Im więcej oczu, tym lepiej.

Bianca, która pomimo niejakiego zmęczenia ani sobie wyobrażała usiedzieć na miejscu i kręciła po miejscu obozowiska doskoczyła do rozmawiającej dwójki:
- Poczekajcie, idę z Wami! Mogę się przydać! - zapewniła z uśmiechem, spoglądając to na Ernsta to na Andariel. - Lepiej dmuchać na zimne.
- Dobrze, więc ruszajmy - powiedziała Andariel. - Nie ma co zwlekać.
- Póki noc nie rozgościła się na dobre - przytaknął Ernst. Uzbrojony był po zęby, bo w końcu nie było wiadomo, czy na pewno w ruinach nie siedzi jakieś licho. - Macie może pochodnie?
Andariel uśmiechnęła się lekko.
- Nie będą nam potrzebne.

Potarła dłonią o koniec swojego kostura, szeptem wypowiadając jakieś słowa. Po krótkiej chwili zdobiony koniec rozbłysnął białym światłem, oświetlając okolicę niczym magiczna pochodnia.
- Znacznie praktyczniejsze - zgodził się Ernst. - Pójdę przodem - zaproponował.
- Hmm, a jak długo się tak może jarzyć? Nie męczy cię takie czarowanie? - dopytywała Bianca, całkiem już porzucając wszelkie opory czy obawy przed elfką. Na propozycję Ernsta przystała skinieniem głowy - Będę tuż za Tobą… wasza miłość - wyszczerzyła się do bruneta, przekomarzając się wesoło.
- Bądź blisko... będę się miał za kim schować w razie czego - odpowiedział Ernst, na co blondynka ze śmiechem napięła biceps smukłego ramienia:
- Obronię Cię! - przyrzekła wesoło.

- To akurat jest bardzo proste i słabe zaklęcie, droga Bianco - odparła Andariel. - Nie wymaga dużego zasobu magicznej mocy, ani też nie osłabia znacząco czarodzieja.
- To dobrze. - złodziejka pokiwała głową - Nie będziesz się dodatkowo męczyć. Ruszamy? - spojrzała wyczekująco.

Ernst skinął głową i wkroczył w mroczne zakamarki zrujnowanej strażnicy.