Tajemnica załogi Syrenki została nie wyjawiona. Przynajmniej khazad w nią nie uwierzył z czego Wolfgang był szczerze rad.
Magowi było trochę przykro potraktowania szlachetnie urodzonego kompana w ten sposób, ale ten zniósł to dzielnie.

Techler z zadowoleniem kiwał głową otrzymując swój trzos złota. Nowa wiedza i czary potrzebowały wsparcia finansowego a pieniądze się przydadzą.
Może jakaś inwestycja się jeszcze przydarzy i będzie większy zysk?

***

Podróż mijała niebiańskiemu czarodziejowi w spokoju. Dużo czytał by dowiedzieć się z księgi od Mistrza co mogły oznaczać zapiski w tajemnej bibliotece. Czy było jakieś zjawisko, które w tamtych czasach mogło odznaczyć się w układzie gwiazd.
Także księga, którą wzięli z biblioteki i wiedza w niej zawarta była, jak się zdawało Wolfgangowi potrzebna więc także czytał gdy kompani byli na swoich wartach na pokładzie.

***

Kemperbad było pierwszym miastem na ich drodze. Wolfgang chciał nabyć kilka składników czarów a także chciał znaleźć lunetę. Ta pomocną by była w podróżny ale i w obserwacji nieba. Oczywiście nie zamierzał przepłacać.

- Jeśli podążają konno można coś w kopyto wsadzić ich wierzchowcom. Zanim się kapną minie trochę czasu a i zdołamy umknąć im. Jeśli gdzieś będzie jakiś dopływ do Reiku można przekupić kogoś by wskazał im inny kierunek w którym się udaliśmy.- Starał się Wolfgang zapodać pokojowe rozwiązanie.
- Zawsze można też w nocy przy postoju się do nich zakraść i sprawdzić kim są. Pomysł ze złodziejami także uważam za trafny.

Plan powiódł się i Wolfgang był pod wrażeniem z jaką łatwością Lothar wszystko załatwił. W pierwszej chwili aż za dobrze to wyglądało i mag zastanawiał się czy w konia nie są robieni, ale gdy wyruszyli i nie było widać pościgu odetchnął z ulgą zajął się lekturą.

Kemperbad zaskoczyło wędrownego maga. System wind i precyzja z jaką działały, oraz wieść, że wypadków nie było uspokoiły Techlera.
Będąc już na górze gdzie wreszcie nie czuć było smrodu portu i rzeki ruszył poszukać jakiś magów by omówić kwestie nabycia odpowiednich składników do czarów oraz dowiedzenia się czy księga arabska jest coś warta. Także informacja o słowniku była ważną.
Wolfgang liczył, że może uda się coś dowiedzieć o tajemniczej Etelce.

Po załatwieniu spraw spotkał się z kompanami by podzielić się zdobytą wiedzą i wesprzeć ich czarami przewidującymi przyszłość w dobiciu intratnych interesów.

Jeden plan może zawieść, dwie przeszkody można obejść, ale trzy różne "ataki" z różnych stron pod rząd... Szlachcic i kanciarz (oraz kupiec) w jednym miał nadzieję, że śledzący ich ludzie pomyślą, że ciąży nad nimi fatum i odpuszczą, albo zrozumieją, że śledzenie Lothara i przyjaciół nie jest najlepszym pomysłem. A jakby co, to przynajmniej nie poszło na ostro, więc może też w rewanżu nikt ich nie spróbuje zabić.
Satysfakcja po wdrożeniu planów w życie była warta tych kilkunastu monet jakie trzeba było poświęcić. Gdyby walka nie poszła idealnie (a jak na razie rzadko kiedy szła) to mikstura leczenia, bandaże i cyrulik kosztowałyby ich znacznie drożej. Von Essing coraz bardziej uczył się myśleć w kategoriach zysków i strat (oraz dobrej zabawy, jak się okazało), a mniej w kategoriach honoru.

Wypłynąwszy wcześnie rano, zgodnie z sugestią konstabla Mürdowa, Lothar miał uśmiech na twarzy. Wieczorem, w stanicy w Diesdorfie, uśmiechał się nadal. Po pewnej dwójce - ani widu, ani słychu. Podróż jeszcze nigdy nie była tak przyjemna. Miał nadzieję, że w najbliższym mieście, którym miało być Kemperbad, całkowicie zgubią prześladowców.

***

Czarny Płaszcz, choć jako pierwszy zajazd na jaki trafiali podróżni po przerażającym dyndaniu na linie mógłby być najbardziej zapadłą dziurą w całym mieście a i tak miałby klientów, wbrew obawom szlachcica okazał się całkiem miłym i gościnnym miejscem. Kolejne kilka srebrnych monet zmieniło właściciela, by załoga Dumnej Syrenki mogła ogrzać się przy kominku, najeść się do syta i wypić kufel piwa lub butelkę wina przed snem. Opłaty portowe uiszczone, bezpieczeństwo łodzi i towaru zabezpieczone, można było w końcu odpocząć i porozmawiać we względnym spokoju.

- Poszukamy kupców i na księgi i na nasz ładunek - Lothar zgodził się z Axelem - a także sprzedawców prochu i kul... i czegokolwiek, czego tutejsi mają w nadmiarze, a ludzie będący mieszkający dalej wzdłuż rzeki niezbyt wiele. Przejdę się z Tobą, poszukam ciekawych plotek i towarów na handel. A i o Grissenwald i Czarne Szczyty popytam wśród kupców - dodał szeptem, gdy nikogo nie było w pobliżu. Lepiej by inni nie wiedzieli dokąd się wybierają. W końcu tamta dwójka dotrze i do Kemperbad.

Gdy byli obsługiwani przez karczmarza, zapytał:
- Pierwszy raz tu jestem, Gospodarzu. Jak Was zwą? Opowiedzcie o waszym pięknym mieście, ot, choćby z czego Kemperbad słynie najbardziej? Skąd takie bogactwo miasta? - zapytał pamiętając skomplikowany (a więc i drogi) system wind, którymi się tu dostali, a potem słuchał uważnie, pozwalając by rozmowa nie dotyczyła tylko handlu, ale mogła zboczyć też na tematy krajoznawcze. Zwłaszcza jeśli dotyczyły Grissenwaldu i okolic, choć pilnował się by wypaplać bez powodu dokąd zamierzają płynąć.

Lothar rano sprawdził swoje zapiski:
W rubryce "ma": wełna sprzedana za osiemset siedemdziesiąt koron.
W polu "winien": Drewno kupione za dziewięćset pięćdziesiąt.
Doliczenie się, że póki co do inwestycji dołożyli osiemdziesiąt koron z własnych funduszy, nie wymagało jakiejś wielkiej wiedzy czy zdolności matematycznych. Najwyższa pora to zmienić - pomyślał i postanowił przekuć myśli na czyny, mimo że pogoda za oknem nie nastrajała do długich spacerów. Okutał się więc w szarą opończę z herbem von Essingów, założył kaptur i wyszedł razem z resztą. Przy takiej pogodzie i tak lepiej było być w mieście niż na barce.

Kemperbad było bogatym miastem, gdzie non stop coś budowano. Było też miastem handlowym, co oznaczało, że tym czymś równie często były rezydencje bogatych kupców co obskurne magazyny w okolicach doków. Deski czekające w ładowni Dumnej Syrenki równie dobrze mogły przydać się na szalunki w tym pierwszym przypadku, co na ściany w drugim. To do czego będą użyte, Lothara nie interesowało. Za to cena - jak najbardziej. Popyt był i po zaciętych targach stanęło na tysiąc trzystu sześćdziesięciu ośmiu koronach. Zręczny kupiec (czyli niestety jeszcze nie Lothar) dodał na koniec, że płatność będzie "na górze", więc koszt transportu poniesie sprzedający. Lothar miał co prawda brodę, by sobie w nią napluć ale kiedy dowiedział się, że wyciągnięcie desek na górę kosztować ma "zaledwie" czterdzieści jeden koron i zysk na tej transakcji wyniesie dwieście dziewięćdziesiąt siedem koron, przełknął tę porażkę i postanowił skorzystać z niej jak z cennej lekcji.
Nawet po odliczeniu podatków powinno zostać niemal po siedemdziesiąt złotych koron na głowę. To i tak niezły wynik, jak na niecały tydzień roboty.

Zanim Lothar wyraził swoją zgodę, kupiec podniósł wycenę. Najwyraźniej wziął milczenie za wahanie lub wręcz odmowę i przebił swoją poprzednią ofertę. Teraz zysk miał wynieść równe trzysta pięćdziesiąt koron i to już po odliczeniu podatków i opłat! Szlachcic bez wahania wyraził zgodę, umówili się także, że deski zostaną dostarczone gdy tylko warunki na to pozwolą.

Szukając zbrojowni lub pracowni alchemicznej by zakupić proch, wypytywał innych podróżników o okoliczne miasteczka i wioski, by dzięki temu wiedzieć co i jak tam korzystnie sprzedać, a przede wszystkim zbierał informacje o towarach wytwarzanych w samym Kemperbad. Skoro mieli mieć trochę żywej gotówki, a nikt nie zgłosił sprzeciwu wobec jej dalszemu inwestowaniu...

Poszukiwania te przerwał jeden ze sprzedawców, krasnolud, który zaproponował im spotkanie w sprawie pracy w domu o nadzwyczaj intrygującej nazwie. "Sałatka z kurczaka" musiała być domem niezwykle ciekawej persony i Lothar podzielił się myślą, że chętnie by ją poznał, tylko martwi się o łódź zostawioną na przystani. Był też ciekaw zdania innych.