- Caliście są, braciszku?

Leo nie wdawał się w teologiczne rozważania. Od takich dyskusji jak ta o tym, czy wyznawca boga sam może bogiem być, zazwyczaj zaczynała boleć go głowa. Wolał wersję prostszą – Sigmar był bogiem, który zstąpił na ziemię, pokazał ludziom Imperium drogę, a potem wrócił w niebiosa, by pod koniec świata wybrać wiernych godnych tego, by za nim podążyć. Nie żeby ten wariant był prosty, ale przynajmniej nie kryło się w nim wiele logicznych zagadek. Zbyt głębokie przemyślenia wiodły w wierze do wątpliwości, a te – coraz częściej ostatnio – wiodły na stos.

- Daleko do tego Knipplegarten? Znowu zostaniecie sami na drodze. Słyszeliśmy o niesnaskach na północy, ale żeby rękę podnieść na zakonnika, do czego to doszło!

Nie zastanawiał się Geldmann, czy równie wielkim oburzeniem zapałałby, gdyby to ulrykańskiego kapłana napadnięto. Zasada „my dobrzy, tamci źli” również pomagała uniknąć niebezpiecznych wątpliwości. Zastanawiał się za to, co powie woźnica na propozycję poczekania, aż mnich znajdzie towarzyszy podróży na południe. W międzyczasie mogliby też czegoś się dowiedzieć o mieście i targających nim konfliktach, o co pytał już zresztą Zinnger.

- Uch – jęknął zakonnik obmacując bok. – Dziękuję Wam dobrzy ludzie, za propozycję, ale mnie w przeciwną stronę trzeba. Do domu pod wieczór winienem zajechać, jak Sigmar da… Wilcze kapoty mieli, obrażali i szkalowali mnie i naszego boga, to pewne że sympatycy Synów Ulryka, jeśli nie oni sami. Ale chyba nie oni, bo gdyby tak było to zamiast lżyć i kopać, do drzewa by mnie przybili albo członki poucinali, okrutnicy. Tak się na północy, gdzie silniejsi są, zabawiają… Oj, ciężkie czasy, ciężkie.

Woźnica nie chciał czekać, aż znajdzie się ktoś kto będzie towarzyszył mnichowi. Ober-pisarz wraz z rodziną również naciskali na wznowienie podróży. Jednak gdy się już zbierali do odjazdu, a zakonnik oporządzał muła, od Middenheim nadjechały trzy wozy wyładowane dobytkiem. Na przodzie podążało dwóch krasnoludów z kuszami i dwóch pachołków w ćwiekowanych kaftanach. Jeden z pojazdów powożony był przez woźnicę, obok którego siedział ubrany w bogaty, ekscentryczny strój podstarzały mężczyzna w kryształowych okularach. Dwa pozostałe wozy należały do krasnoludzkich rodzin.

W trakcie krótkiej pogawędki awanturnicy dowiedzieli się, że magister Hugon Fossberg i dwie krasnoludzkie rodziny opuściły Middenheim ze względu na nowe podatki. Wedle słów czarodzieja, który spędził w mieście ostatnie dziesięć lat, płacenie za to, że się w mieście po prostu mieszkało, było żałosne. Winą za podatki obarczał on Kanclerza Sparsama. Krasnoludy miały swoje, nieco odmienne zdanie na ten temat zwalając winę na elfy obecne na dworze Grafa – trubadura Rallane’a i łowczego Allavandrela. Zakonnik zdecydował przyłączyć się do uciekinierów w swojej podróży na południe.

Następnego dnia przed południem, Berni i Leonard zobaczyli cel swojej podróży. Na szczycie skalnej iglicy zwanej Fauschlagiem położone było Middenheim, Miasto Białego Wilka otoczone wysokim, solidnym murem. Do ziejących czernią miejskich bram wiodły z poziomu lasu olbrzymie, kamienne wiadukty. Im bliżej miasta byli, tym wyraźniej widać było panujący na pochylniach ruch i ludzi, wysoko na murach, którzy przyozdabiali szary, surowy kamień kolorowymi flagami i proporcami. Dyliżans stanął posłusznie w linii pojazdów pnących się ku bramom. Od przepaści oddzielała go tylko wysoka na trzy stopy kamienna barierka. Przez okno widać było instalację umożliwiającą dostanie się do miasta w inny sposób – z wystających poza obręb murów, drewnianych żurawi zwieszały się pęki lin i łańcuchów, z przytwierdzonymi do nich krzesełkami. Wciągani niemal dwieście metrów w górę podróżni kurczowo trzymali się uchwytów, wirując i kołysząc się na wietrze.

W bramie czekało dwóch strażników w towarzystwie urzędnika i jego wielkiej księgi. Pytanie zadawane każdemu, czy to wchodzącemu czy opuszczającemu miasto, kto nie był krasnoludem brzmiało:
- Jesteś lub kiedykolwiek byłeś kapłanem lub czarodziejem?


Złapany człowiek miał purpurowo-żółty kubrak, co chyba było wystarczającym dowodem na jego przynależność do sekty polującej na Berniego Zinggera. Nie miał przy sobie żadnych listów ani przedmiotów wskazujących na cel jego zachowania, poza flakonikiem wypełnionym purpurową cieczą. Wolfgang przyjrzał mu się wiedźmim wzrokiem, ale nie stwierdził obecności magii. Odkorkował i powąchał. W końcu stwierdził, że to atrament.

- Ruthard… Ruthard Schielme… - wyjąkał złapany odpowiadając na pytania Axela, uznając chyba że odpowiedzi będą najlepszą gwarancją przeżycia. Szczere odpowiedzi. – Z Salzemundu… Mnie kazali tylko za panem Lieberungiem jechać i za tymi, co mu towarzyszą… Mieć pewność, że do Middenheim przyjedzie… Że się w Mieście Białego Wilka zjawi przed festiwalem… Tylko obserwować, patrzyć… Nic złego, doby panie… Nic złego nie robić…

Każdy rozmówca miał swoją opinię na temat autora nowych podatków w Middenheim. Geldmanna bardziej ciekawił powód ich wprowadzenia. Gdyby dało się to ustalić, łatwiej byłoby powiedzieć, kto miał interes w ich ogłoszeniu. Leonard nie słyszał o kłopotach finansowych państwa-miasta. Dodatkowe daniny często oznaczały militarne plany, ale któż wtedy osłabiałby siły Middenheim, obarczając nimi magów i krasnoludów, którzy pomagali budować i chronić twierdzę na skale? Wyglądało na to, jakby komuś właśnie na tym zależało, na wprowadzeniu chaosu do miasta i jego osłabieniu. Do tego aktywność tej sekty, Synów Ulryka. To wszystko mogło doprowadzić do znacznie szerszego bałaganu i rozbicia jedności całego Imperium.

Leo potrząsnął głową, widząc już Fauschlag, skalistą wieżę, wyrastającą wysoko ponad najwyższe drzewa, a na niej potężne mury. Tak, Miasta Białego Wilka nie można było zdobyć od zewnątrz. Od wewnątrz jednak... W kolejce dyliżansów, czekając na możliwość wjazdu na górę, ogarniała go niecierpliwość. Przestał zaprzątać sobie umysł rozważaniami o podatkach.

- Gdzieś tam jesteś, Wittgenstein, a ja cię znajdę. – Mamrotał pod nosem, aż otrzeźwiło go pytanie miejscowego urzędnika. – Co? Nie, nie jestem i nie byłem ani magiem, ani kapłanem. Przyjechałem z przyjacielem na Festiwal, słynny nie tylko tu czy w Altdorfie, ale i dalej na południe.

Zostali przepuszczeni po krótkim przesłuchaniu. Geldmann wysiadł blisko bramy, pod którą wjechali do miasta. Od handlarza pchającego turkocący wózek kupił gorącą kiełbaskę w cieście. Znalazł sobie odpowiednie miejsce do prowadzenia obserwacji. Zawinął się szczelniej w płaszcz i przegryzając powoli całkiem niezłą przekąskę czekał na pozostałych. Był ciekaw czy po przyjeździe ujawnią się śledzący ich lub oczekujący na nich.

Granie w dobrego strażnika miejskiego, złego strażnika miejskiego przyniosło efekty. Pojmany na trakcie Ruthard Schielme chyba się dał złamać. Nie wiadomo, czy przesądziła o tym groźba uszczerbku na zdrowiu czy może oferta gratyfikacji finansowej proponowana przez Lothara. Kultysta postanowił mówić.

- Do Delberzu przyjechał nasz człowiek ze stolicy, znak umówiony pokazał, znaczy purpurową dłoń i się równocześnie prawą ręką po pośladku masował. Znaczy, że swój był… Nie wiem jak się zwał, to dla mnie nieistotne było i dla Jana Flukta też nie. Zresztą ten z Altdorfu przekazał instrukcje, pokazał nam kimżeście są i jak Kastor wygląda i wyjechał. Potem ja pojechałem za wozem, a Jan miał podążać za Lieberungiem, aleśmy już wiedzieli, że tak jak powinno być, do Middenheimu jedzie, tom się zdziwił, że wóz tu skręcił i pojechałem, aleście mnie złapali. Ja żadnych adresów nie znam, prawdę mówię, jeno miałem się w mieście za bramami przyczaić i na purpurową dłoń czekać, żeby raport zdać. Oni, z miasta mieli sami mnie znaleźć…


Smakołyki były wyborne. A był to dopiero przedsmak tego, co miało się zacząć za dwa dni, bo to wówczas rozpoczynał się Middenheimski Karnawał. Mówiono o tym na ulicach, rozmawiano o atrakcjach jakie zostały przygotowane, o walkach, turniejach, pokazach, korowodach, teatrach ulicznych, menażeriach, muzyce i tańcach. Jednak słyszało się też narzekanie na podatki, o które oskarżano a to samego Grafa Todbringera, a to jego Kanclerza Sparsama, obecne na dworze elfy, Magistrów Praw, Komisję Handlu czy też Gildię Kupiecką.

Obserwację bram umilali sobie rozmową, a przy okazji zasięgnęli języka co do miejsca, w którym mogliby się zatrzymać. Dowiedzieli się, że ze względu na Karnawał co lepsze i droższe miejsca są zarezerwowane dla szlachty, arystokracji i najbogatszej części przedsiębiorców, ale w lokalach średniej półki coś może się znaleźć. Polecono im nawet „Oręż Templariusza” położony w dzielnicy Geldmund, w centrum miasta tuż przy alei otaczającej Konigsgarten, wielki park miejski. Wystarczyło teraz poczekać na resztę kompanii i sprawdzić to miejsce.