Wolfgang coś sobie przypominał, że Lieberung z Middenheim przybywał po spadek. Więc przebieranka i niwa tożsamość była dobrym pomysłem. Tam mogą go rozpoznać dość łatwo. Co do wysłania ich jako przesyłka też by się zgadzało i Wolfgang zaczął gorączkowo sobie przypominać czy aby ich zleceniodawca nie miał purpurowych rzeczy wśród stroju.

- Oni już nie tylko Lieberunga szukają, ale nas wszystkich. Może wszyscy trochę się zmienimy? Przy okazji ja jako mag zmienię tożsamość na skrybą jakiegoś czy kogoś z klasy nieopodatkowanej?- Jak pomyślał tak też zrobił.

Wyruszyli. Wolfgang siedział na wozie zamyślony. Jego myśli krążyły wokół incydentów, których był świadkiem jak i uczestnikiem przez ostatni czas. Mutanty, zdeprawowani przedstawiciele klas wyższej i średniej. Ogrom zakorzenienia się chaosu w Imperium było zatrważające. Teraz jechał do swojego rodzinnego miasta i zastanawiał się czy tu też taka deprawacja ma miejsca. Techler zamierza spotkać się ze swoim mistrzem Gerhardem Tolzenem. Ów mag był łatwy do odnalezienia gdyż mania obserwacji nieba dawała pewność, że będzie u siebie, ale póki co mieli przed sobą drogę gdzie po raz pierwszy spotkał się z mutantami. Gdzie odbyła się pierwsza walka o przetrwanie i gdzie znaleźli ciało Lieberunga przez którego ruszyli do Bugenhaffen po spadek i przez to wpadli w kabałę.

Gdy dojeżdżali do południowej bramy, niebiański czarodziej odłożył księgę z zaklęciami do swojej torby a na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi gdy zobaczył znajome mury.
- Tyle czasu minęło od wyruszenia na szlak.- Zaczął magister magii.
- Wiecie, że z Delberz pochodzę? Chciałbym byśmy odpoczęli w mieście i zaprowadzę Was do miejsca gdzie serwują najlepszego pstrąga w południowym Middenlandzie jak nie w Imperium.- Zwrócił się do kompanów. Był ciekaw czy i oni będą chcieli kogoś odwiedzić jak i on? Na pewno siostrę Kamilę i swego mistrza będzie chciał odwiedzić.

Znaleźli się w końcu z dwoma pozostałymi kompanami i usiedli napić się i posilić po nużącej, pełnej kurzu drodze.
Gdy już pokrzepili się ruszyli na miasto załatwić swoje sprawy.

Szlachcic zgadzał się z Axelem. Ale jego pomysł oznaczał także, że nie powinni się pokazywać wszyscy razem.

Lothar von Essing podczas podróży wycierpiał wiele. Musiał wytrzymać jeszcze więcej. Ćwiczył cierpliwość i wyrozumiałość i częstokroć rozmawiał z ludźmi (i innymi) jeszcze długo po tym, kiedy kto inny użyłby już siły. Ale nawet on miał swoje granice. Po kolejnym bisie największego hitu wiejskich wesel, to jest piosenki "Majtasy w Kropasy" wstał i wyszedł się przewietrzyć, bo inaczej zrobiłby komuś krzywdę.

Na szczęście nie była to jedyna gospoda w Delberz. Byli tu przecież wcześniej, pamiętał, że pierwszej nocy zatrzymali się wtedy w bardziej luksusowym zajeździe, choć szybko musieli zmienić lokum na tańsze. Ale tym razem mogą uczynić odwrotnie. Krótki spacer, wejście do winiarni po butelkę Volmerisse Oberwein z 2503 dla Herr Schtonneckerta, u którego Lothar uczył się, wstyd przyznać, kupiectwa, ale za co był mu wdzięczny i postanowił to okazać, kupno bajgla i parasola oraz dwie rozmowy z przekupkami później stał „Pod Dębową Beczką“. Nazwa była ze wszech miar adekwatna, gdyż miasto słynęło z winnic, winiarni i piwnic winnych, a dobre jakościowo wina z regionu można było nabyć za niewielkie pieniądze. Nie było ich też wtedy stać na najlepsze lokalne wino. Oczywiście jest tu mowa o słynnym Volmerisse Oberwein, którego jedna butelka z rocznika 2503 osiągała wtedy cenę niemal osiemdziesięciu złotych koron, a teraz nawet ją przekroczyła. Ale i to się zmieniło.
- A co, stać nas - powiedział do siebie. A potem wmaszerował do środka, jakby zajazd do niego należał. W końcu był szlachcicem w podróży, a nie dostarczycielem jakichś przesyłek. I zamierzał się zachowywać jak na szlachcica przystało.
- Dwa pokoje na noc. Zarezerwujesz na kolację stolik dla trzech osób. Podobno macie tu pyszne pstrągi, reszta według Waszego uznania. Pchniesz też chłopaka pod Cztery Gąski, tam znajdzie Axela Mayera, pozna go po takim płaszczu. I być może Mistrza Techlera, a jeśli nie, niech zostawi mu wiadomość. Przekaże, że Pan Essing czeka na nich tutaj, gdyż hałasu znieść nie może. Póki będzie w trasie, napiszę też krótki list, który dostarczy później do Herr Schtonneckerta. Jak wróci, zaniesie. A w międzyczasie nalej mi czegos lekkiego - Popchnął złotą monetę w kierunku karczmarza. - To nie jest zadatek. To jest extra - powiedział i wyjął inkaust, pióro i papier by listownie zapytać swojego byłego nauczyciela o zdrowie jego i małżonki i zapytać o dogodny termin wizyty.

Wydatki "reprezentacyjne" stanowiły nieodzowną część podróży szlachcica. Były niezbędne by w ogóle zachować ten status społeczny. A poza tym, ewentualne wariactwa ekscentryzmy, takie jak opuszczenie zajazdu w środku nocy tajnym wyjściem czy niechęć do ludzi w purpurowych pelerynach uchodzą mu na sucho.

- Jedziemy. Skręcamy w boczną drogę. Wóz jedzie, Axel powozi, ładne ślady zostawia. Wolfgang i ja schodzimy w bok na jak będzie twarde podłoże, żeby nie było widać z daleka i się chowamy się w krzakach. Śledzący nas purpurowy płaszcz dostaje jakimś czarem jak tylko wchodzi w zasięg. Atakuję go i staram złapać. A dalej zobaczymy.
Ewentualnie wynajmujemy kogoś, ale jest ryzyko, że on też z purpurowymi trzyma, więc to, jak mówiłem, ryzyko.
Tak bym to widział. - pokrótce przedstawił swój plan szlachcic. Niezbyt skomplikowany, ale szerzej zakrojona intryga w nieznanym miejscu i z koniecznością zaangażowania obcych byłaby obciążona zbyt wielkim ryzykiem wycieku planów.