Wolfgang uśmiechnął się pod nosem.
- Jak tak dalej pójdzie będę w tym mieście stałym bywalcem. Rozpoznawanym przy wejściu.- Zwrócił uwagę, że już drugi raz na obserwacji staje i wcale mu to się nie przykrzy. Tyle lat był uczniem i nie miał czasu w rodzinnym Delberz żyć razem z mieszkańcami a tu był naocznym świadkiem życia miejskiego.

- Fakt. Dziwna sprawa. No, ale trzeba zobaczyć co od nas chce Radny.- Powiedział wracając wzrokiem do kompanów. Jego wiedźmi wzrok, dawał do zrozumienia, że Teugen nadal jest w swoim biurze a posłaniec i krążący ludzie byli obserwowani jego zmysłami.

Przed wyruszeniem młody mag rzucił kilka czarów by być lepiej przygotowanym na ewentualne pułapki.

Wyczucie niebezpieczeństwa, wyostrzone zmysły,

Słowa Axela trafiły do Lothara. Mógł mieć rację.
- Czyli to ja muszę wejść - Szlachcic uśmiechnął się złośliwie - Nietykalność osobista, przyjaciele. Stan szlachecki ma swoje plusy. Sądzić mnie mieszczuchom nie wolno, a na procesie u Barona to różne ciekawe rzeczy mogą wyjść. Mam szansę się wybronić. W najgorszym razie powiem, że Magirius był w Ordo Septenarius, a to zgraja heretyków, na co są dowody.
- Byle "przy próbie ucieczki" nie usiekli... Zanim tam wejdę rozejrzyjmy się za drogą ucieczki, zabezpieczmy odwrót, a przede wszystkim pogadajmy z Panem Zinggerem. Może Bernhardt coś zauważył, w końcu czeka pod domem Magiriusa.

Wolfgang przypatrywał się uważnie służącemu swoim wiedźmim wzrokiem gdy byli prowadzeni do gabinetu. Wszedł i rozejrzał się wokoło. Jednak czarny scenariusz się ziścił. Magirius leżał w kałuży krwi.
Ze skrzywioną twarzą mag podszedł do zwłok by sprawdzić jak dawno odszedł do królestwa Morra.
- Pilnujcie drzwi.-Polecił cicho i zaczął przeszukiwać biurko i same zwłoki w poszukiwaniu jakiś dokumentów, użytecznych informacji czy przyziemnie patrząc jakiś kosztowności.

Techler cały czas nie dawał za wygraną walcząc o spokój z emocjami.
Byli w dużym problemie i pułapka na nich została zastawiona. Teraz trzeba było jak najwięcej wyciągnął informacji zanim trzeba będzie uciekać. Bo tylko kwestią czasu jest gdy w końcu ktoś zauważy co tu się stało.

Pewien, że idzie sam, tak jak wydawało mu się że ustalił, szlachcic zorientował się, że w pułapkę weszli wszyscy. Nie było czasu na dyskusje czy żale. Mag zajął się przeszukiwaniem, szlachcic zatem zajął się pilnowaniem drzwi i sługi.
Odwracając się do sługi wyciągnął broń płynnym ruchem:
- Kto Cię wynajął? - zapytał. Ustawił się też tak, by w każdej chwili móc zablokować drzwi wejściowe do gabinetu.

- Przekleństwo! - Lothara bardziej zdenerwowało to, że kolejny wróg okazał się niewrażliwy na jego broń niż to, że zostali wrobieni w morderstwo. Tego w końcu się wszyscy spodziewali. Ponieważ nie było już kogo pilnować i nikt też nie dobijał się do drzwi w imieniu prawa, zajrzał przez ramię Wolfgangowi.

- Czyli jednak magazyn. Chyba, że w mieście jest trzynastu albo siedemnastu magów - skomentował, gdy już trochę doszedł do siebie. Czekając, aż mag wytłumaczy co tu się przed chwilą stało zajął się opracowaniem planu na najbliższe chwile.

- Trzeba znikać zanim przybędzie Straż. Ja się może prześliznę dzięki urodzeniu, ale innych powieszą bez sądu. Proponuję wyjść przez okno albo przez tylne drzwi. Bogate domostwa zwykle mają tylne wejścia dla służby. Dom Radnego nie powinien być wyjątkiem - podzielił się swoimi myślami.
- Do karczmy bym na razie nie wracał. Ten posłaniec czy czym on naprawdę był wie jak wyglądamy. Pewnie poda nasze rysopisy strażnikom przy okazji informowania ich, jak to wpadliśmy do domu jego pana i zamordowaliśmy wszystkich w środku - a po chwili zastanowienia dodał jeszcze - Sądząc z wcześniejszych prób zastraszania oraz tego, że ta pułapka nie jest zamknięta, Ordo chce byśmy uciekli z miasta. Zróbmy coś przeciwnego - znajdźmy ten magazyn. Ten nibyposłaniec stał teraz za drzwiami i nie widział napisu. Nie wiedzą więc, że wiemy gdzie ich szukać. Mam ochotę na mały rewanż. A Wy?