Wolfgang był szczęśliwy. Był teraz już pełnoprawnym magistrem niebios. Jako wędrowny czarodziej musiał teraz podróżować i szlifować umiejętności i rozszerzyć swoje ograniczenia w temacie magii.

Przez cztery dni podróży Techler nocami przesiadywał na barce i obserwował gwiazdy i gwiazdozbiory. Starał się wymieniać wszystkie, które w dzień wyczytał w książce.

Często też pomagał Lotharowi w obserwowaniu rzeki. Cały dzień patrząc w wodę mogło poplątać zmysły a i zwykły ból oczu szybko mógł się pojawić szczególnie przy słonecznym dniu.

***

Wpłynęli do portu i wspólnymi siłami zacumowali. Już nawet im szło dość sprawnie.
- Coraz lepiej nam idzie.- Oznajmił z uśmiechem gdy Wolfgang przeskakując na brzeg wiązał linę cumowniczą.

W ciągu dnia mag krążył po mieście. Starał nie rzucać się w oczy i chciał odnaleźć siedzibę główną kolegium niebios w stolicy Imperium.
Zamierzał dowiedzieć się czy coś wiadomo o niejakiej Etelce Hercen i o Teugenie. Zastanawiał się czy zajścia w Bogenhafen.

***

Nowy dzień przywitał ich pięknym słonecznym dniem. Byli w bardzo dobrym humorze po udanych interesach handlowych Lothara. Zarobił pieniądze i chyba dobrze zainwestował. Niby wyjdzie to w przyszłości czy nie zrobiono go w wała, ale puki co zapewnienia szlachcica były rozsądne. Na południu raczej lasów iglastych niezbyt dużo było więc i towar w postaci desek wydawał się dobrym interesem.

Gdy odpłynęli i ostatni raz Wolfgang patrzył na nabrzeże Altdorfu w najbliższym czasie spostrzegł znajomą twarz. Przyglądał się jej przez jakiś czas gdy w końcu go olśniło.
- Patrzcie przyjaciele.- Wskazał ruchem głowy na ludzi ładujących się do dyliżansu. - To ten jegomość co z nami podróżował dyliżansem z Delberz ostatnio.- Uśmiechnął się sam do siebie uzmysławiając sobie jaki ten świat jest mały i drogi wszystkich się przeplatają.

Sprzedawanie, kupowanie, negocjowanie i spisywanie kontraktów... To wszystko było dla Lothara, ku jego zaskoczeniu, bardzo przyjemne.
Umiejętności językowe, rozwijane przez szlachtę "ot tak", dla zabawiania dam i wbijania szpil konkurentom, dla zdobywania pozycji i intrygowania, okazały się przydatne w prawdziwym świecie, podobnie jak obycie w towarzystwie i pewność siebie. Kto by pomyślał...
Przy szukaniu okazji i targowaniu się pomagał zręczny język szlachcica, przy spisywaniu umów mógł użyć swojego ćwiczonego w wyszukiwaniu pułapek słownych umysłu do sprawdzania, czy nie zawierają kruczków, a przy zbieraniu informacji bawił się wręcz wyśmienicie - picie z kupcami przypominało mu stare dobre czasy w domu. Choć tam tylko kupował. I, jak rozumiał teraz, słono wtedy przepłacał.
Był też z siebie dumny, że zauważając problem - nieheblowane deski za dziewięćset pięćdziesiąt sztuk złota mogą być dobrą okazją, ale same się na Dumną Syrenkę nie załadują. (A nie oszukujmy się - ani Lothar by ich tam nie zatargał, ani nawet cała drużyna) - tak pokierował rozmową, że kupiec sam zaproponował dostarczenie ich do ładowni w ramach zapłaty. On w końcu miał zaufanych ludzi z gildii dokerów, a Lothar musiałby szukać na ślepo...

Korzystając z tego, że sporo czasu i tak spędzał na rozmowach z kupcami, po zebraniu informacji handlowych dopytywał też o Etelkę Herzen, sugerując razcej zawodowe i romantyczne zainteresowanie niż oskarżając o czary. Sądził, że jeśli kobieta znała się z Teugenem, było nie było, kupcem, to i inni mogą ją znać, a przynajmniej słyszeć coś o niej.

I tylko cichy głosik kanciarza w głowie dopytywał, czy aby na pewno nikt go nie orżnął. Nie było jednak czasu na próżne rozmyślania. Dumna Syrenka i jej załadowana w jednej trzeciej ładownia wzywały. Powoli już przyzwyczajający się do wczesnego wstawania Lothar poszedł przed wypłynięciem do kapitanatu portu.
Raz, by zapytać czy w okolicy (na rzece) nie pojawili się bandyci, czy też, jak szybko go naprostowano, piraci; dwa, by poobserwować innych kupców, kupców i właścicieli okrętów przy pracy. Skoro już udawał jednego, wypadałoby nauczyć się też mówić i zachowywać jak oni.

***

- Ciekawe co on tu robi - rzucił w odpowiedzi na pytanie maga, gdy był już na pokładzie barki i usłyszał o znajomym okularniku -i czy jego życie też się tak pozmieniało jak nasze, co? Ktoś się spodziewał, że zamiast wyprawy w Góry Szare (świeć Sigmarze nad biedną duszą księcia) będziemy ścigać czarowników i pływać barką? - zapytał.

Poszukiwanie Kolegium niebios było dość problematyczne. Ludzie niby wiedzieli o co chodzi, ale nie wiedzieli gdzie się mieści bo zazwyczaj nie go widzieli. Jednak gdy Wolfgang zaczął szukać śladów magii wiedźmim wzrokiem jednak zobaczył do tej pory nie zauważalne strzeliste iglice nad miastem.
Dotarł w końcu w okolice Pałacu Imperatora i Wielkiej Świątyni Sigmara. Wreszcie nalazł to czego szukał. Piękna i imponująca budowla była widoczna dla niego jak na dłoni. Wiedźmi wzrok, którego używał by znaleźć wiatry skupiające się przy siedzibie magów doprowadziły go do niego i teraz mógł podziwiać piękną budowlę o której słyszał z opowiadań mistrza.

Wszedł do siedziby ku jego zaskoczeniu wpuszczony przez odźwiernego, który skłonił się i wskazał kierunek gdzie ma się udać.
Wszedł na plac wybrukowany kocimi łbami. Powietrze było czyste i przejrzyste jak na najwyższych szczytach górskich.

Po chwili pojawił się młody człowiek, który bez pytania poprowadził Techlera korytarzami siedziby magów.

Piękne korytarze zapierały dech w piersiach Wolfganga i po pewnym czasie dotarli pod jedne z drzwi gdzie wpuścił go wychodzący inny młodzieniec. Obaj ukłonili się i odeszli w tym samym kierunku a Techler wszedł do komnaty gdzie za wielkim dębowym biurkiem siedział siwy mężczyzna w błękitnych szatach.
- Witamy Wolfgangu Techlerze uczniu Mistrza Magnusa z Delberz.- Przywitał go wstając i podchodząc. Wolfgang był mocno zdziwiony tym,
że ten magister wiedział kim jest.
- Witam Mistrzu...- Skłonił się i nim skończył zawahał się.
- Albert Wolmirtz.- Odpowiedział jakby wiedząc, że Wolfgang się zwiesi.
- Przybywasz by przekazać coś nam i wyjaśnić pewne sprawy.- Oznajmił Mistrz Albert uśmiechając się ciepło i wskazując krzesło przy biurku.
Sam zasiadł za nim wygodnie.
- Tak Mistrzu Albercie. Tu mam księgę magii radnego Teugena z Bogenhafen.- Techler wyjął księgę i podał ją magowi. Ten ją wziął i zaczął wertować.
Gdy nastała cisza i tylko szum kartek rozpraszał ciszę Wolfgang zaczął opowiadać swoją i jego towarzyszy przygodę z Radnymi i Ordo Septenarius.
Mag słuchał i kiwał głową rozumiejąc o co chodzi. Parę razy tylko spytał jakby proforma o jakiś szczegół na który Wolfgang odpowiadał.

Gdy rozmowa się kończyła Mistrz Albert przerwał podniesieniem dłoni i przemówił.
- Zajmiecie się tą Etelką Herzen Magistrze.- Wstał i podszedł do Wolfganga nachylając się nad nim.
- Ważne by sprawdzić co planuje. Ja o niej nie słyszałem, ale nie można lekceważyć zagrożenia. Magnus wyznaczył Tobie tą misję i ja przychylam się do jego decyzji.- Wyprostował się i stanął przy oknie.
- Zameldujcie jak skończycie co się dowiedzieliście lub jak interweniowaliście.-
Tak zakończyła się rozmowa w kolegium i Nie tracąc czasu Wolfgang wrócił na łódź.

***

-To niedorzeczne!- Warknął Wolfgang.
- Jak można temu pobłażać. Mało dowodów na zagrożenie jakie płynie od tych... mutantów?- Rozejrzał się upewniając by nikt ich nie słyszał.
- No ale nic z tym nie zrobimy i musimy dekret uszanować.- Przygnębiony opuścił głowę.

***

Wolfgang oderwał się od lektury słysząc nawoływania z brzegu i słów Axela.
- Można dorobić, a i owszem.- Uśmiechnął się i wstał.
- Bardzo im zależy. To i cena pewnie nie będzie dla nich problemem.-
Uśmiechnął się do Lothara.
- Ciekaw jestem czemu im tak pilno i co to za budowla?- Stanął przy balustradzie przyglądając się chwilę budowli.

Lothar martwił się trochę tym, że żaden z wypytywanych kupców nie wiedział nic o Etelce. Co gorsza, Magowie z Altdorfu najwyraźniej także nic nie wiedzieli, kazali tylko zająć się tą sprawą Wolfgangowi. Czyli im wszystkim w sumie.
Przynajmniej rejs mijał spokojnie, bez żadnych pułapek zastawionych przez banitów, piratów czy mutantów. Chociaż tych ostatnich, jak właśnie się dowiedział - nie było w Imperium.

- Z pewnością kryje się za tym jakiś plan i zamysł, którego nie jesteśmy w stanie zrozumieć - szlachcic poczuł się w obowiązku bronić autorytetu cesarza.
- A nas wtedy zaatakowali banici, kto miałby czas w czasie walki sprawdzać ile oczu, włosów czy macek ma przeciwnik - kanciarz wolał się jednak zabezpieczyć na wszelki wypadek.

***

Mijając zamek księcia Wolfganga szlachcic czuł się dziwnie. Co prawda aż tylu fortec nie widział w swoim życiu, ale kiedy nie było wojny, powinno być więcej kolorów, festyny, bale... a nie czujność, jakby się szykował jakiś napad albo wręcz wojna. To nie wróżyło dobrze.

Ujrzawszy z daleka budowlę będącą najwyraźniej w trakcie budowy ucieszył się - akurat miał na składzie sporo desek. A nuż da się je sprzedać szybciej? - pomyślał. Mina zrzedła mu kiedy zobaczył krasnoludy na brzegu. Opinia kutw i dusigroszy może była przesadzona, ale kupcy których do tej pory spotkał podzielali ją co do jednego. Piekielnie dobrzy kupcy i zawzięci negocjatorzy z nich. Ale najwyraźniej dwójka widocznych na brzegu nie chciała handlować, tylko kupić sobie miejsce na barce. Opinia o krasnoludach była też taka, że nie zniżą się do takich pułapek, więc Lothar ponownie się rozpromienił.
- Skoro im się tak spieszy, negocjacje ceny powinny być łatwiejsze - podsumował.