Wolfgang wyrwał zza paska wyprawiony pęcherz jakiegoś zwierzęcia [jakiego, nad tym nigdy się nie zastanawiał] i skupił na nim wiatry magii. Azyr zatańczył, wypełnił komponent, po czym z siłą huraganu pomknął nad głowami krasnoludów i Lothara, wprost w właśnie zrywające się do ucieczki gobliny. Podmuch dopadł je i cisnął na ziemię. Przekoziołkowały kilka metrów w tumanie kurzu i drobinek ziemi. Ogłuszający świst jaki towarzyszył wiatrowi, zagłuszył ich krzyki. Ich zielone ciała w końcu zatrzymały się, wtłamszone w skalną ścianę, tuż obok wlotu do kopalni.

Krasnoludy pędziły sapiąc niczym miechy ku teraz nieprzytomnym goblinom. Von Essing nie miał problemów z ich doścignięciem. Po pierwsze ludzkie nogi były dłuższe od krasnoludzkich, a po drugie górnicy ostatnie miesiące spędzili na piciu i paleniu, a Lothar aktywnie przemierzał szlaki Imperium. Gdy dotarli do dwóch obtłuczonych zielonoskórych, krasnoludy jednak odzyskały siły i znów doszło do pokazu umiejętności masarskich w wykonaniu górników. Lothar mógł tylko zasłaniać się, aby za bardzo nie zostać zachlapanym goblinią juchą.

- No panie człowiek - zwrócił się do niego zbryzgany na zielono Drekk, strząsając z brody kawałek gobliniego ciała. - To teraz nam trza do kopalni. Wołaj pan tego magika, niech pomoże i sprawę łapu-capu załatwimy. A ci we wieży chyba radę dają, bo żadnych wrzasków od tamtej strony nie słychać.


- Ach, jakżesz pięknie by było, gdyby się tak stało - Dorotka klasnęła w ręce z zachwytu. - O niczym innym nie marzę, drogi panie Mayer, jak o ucieczce z tego gobliniego barłogu. A przecie, jak pani Etelka tu była, to te wcirusy grzecznie w kopalni siedziały, nosy tylko wołane wychylały. A teraz, gdy pani Etelka wyjechała wraz z tym śmiesznym człowieczkiem, to się rozzuchwaliły, a ten przebrzydły Gutbag, to nawet w komnatach pani Etelki na górze siedzi... A pani jak wróci, to zła jak osa będzie, bo gobliny to wszystko tu zdemolowały. Ja jednak nie wiem kiedy wróci... Bo do Kemperbadu z tym panem w okularach pojechała, a potem nad jakąś rzekę Narnię, na Jałowcowe Wzgórze.

Wiedzieli zatem, że gobliny pozostawiono bez nadzoru, zaś Estelka wybyła w sobie tylko znanym celu.
Co było i plusem, i minusem. Mogli jej napsuć krwi, ale nie mogli sie z nią rozprawić. Ale, jak powiadają, co się odwlecze... Przecież mogli jechać do tych całych Jałowcowych Wzgórz, gdziekolwiek to było.

- Może więc, panno Dorotko, zaczniesz się pakować - zaproponował Axel - a my się tam - wskazał w stronę korytarza - rozejrzymy? A potem zaraz ruszymy w stronę Grissenwaldu. Trzeba wszystkich uprzedzić, że gobliny siedzą w kopalni.

Spojrzał na Bernhardta. Miał nadzieję, że ten zrozumie i zanim do końca ugadają się z Dorotką, to połowa wieży zostanie przeszukana.

Klatkę schodową oświetlał zmyślny system luster, przekazujący światło z górnej kondygnacji. Po wejściu na górę, stawało się na biegnącej wokół piętra galeryjki, otoczonej solidną, stalową barierką ozdobioną wizerunkami tarcz i młotów. Po przeciwnej stronie od miejsca, w którym schody z góry wspinały się na galerię, znajdowały się drugie, nieco węższe schody wiodące do umieszczonych pod dachem, zamocowanych na drewnianych stelażach luster. Wokół galeryjki znajdowały się trzy, rozmieszczone w równych odstępach drzwi. Do najbliższych można było dotrzeć pokonując zaledwie trzy kroki od schodów i te wybrali Axel i Bernhardt, którzy pozostawili na dole krzątającą się, przerzucającą swój dobytek Dorotkę Knedlikovą.

Okazało się jednak, że były one zamknięte. Ślady jakie widoczne były na framudze i płycie drzwiowej świadczyły o tym, że gobliny podejmowały usilne próby ich sforsowania za pomocą ognia i miecza, które okazały się nieskuteczne. Nie pozostawało nic innego jak spróbować z następnym przejściem.

Do tego pomieszczenia dało się wejść bez problemu. Można było z łatwością stwierdzić, że przed wyjazdym Frau Herzen było ono jej salonem. Obecnie jednak wszystkie meble były porozwalane, dywan obsrany, ściany pomazane nie wiadomo czym w esy floresy, kandelabr zerwano, a na jedynym całym meblu czyli stole walały się pociachane fragmenty ostatniego posiłku goblinów, który sądząc po kształcie pozostałości należał do gatunku ludzkiego.

Z sąsiedniej komnaty, do której można było przejść z salonu dochodziło chrapanie i odgłosy rozmowy w jakimś gulgoczącym, charczącym języku, z pewnością goblińskim. Drzwi były uchylone, co pozwalało na zajrzenie do wnętrza.

Na stercie dywanów, narzut i ubrań spało trzech goblinów, a na środku podłogi siedziało kolejnych dwóch, grając w jakąś dziwaczną grę z wykorzystaniem palców, kamieni i zdechłej żaby. Ich broń leżała ciśnięta pod ścianę.


Krasnoludy rozochocone zapachem gobliniej krwi, niecierpliwie czekały na czyniącego zaklęcia Wolfganga. Dwa proste czary udału mu się znakomicie i już po chwili przekształcone przez magię zmysły zaczęły inaczej odbierać rzeczywistość. Drugie Proroctwo, mimo długiego skupienia i zużycia kawałka szkła, który kanałował Eter nie wypaliło, co mag zwalił na fakt, że nigdy dotąd tego zaklęcia nie używał.

W końcu weszli w ciemne, cuchnące grzybem i wilgocią korytarze. Tory kolejki były pordzewiałe, stemple przegniłe, a z sufitu co chwila spadały kawałki skały. Krasnoludy jednak nie zauważały stanu kopalni i z niemal z czułością przesuwały oczami po starych, zapuszczonych tunelach. Na pierwszym skrzyżowaniu skręcili w lewo i nadal idąc za torami zbliżyli się, sądząc po nasilającym się smrodzie do leża goblinów i wilków.

I tak też było. Przed nimi znajdowała się niezbyt pokaźna grota, wydrążona kilofami krasnoludów, w której zielonoskórzy i ich wilki mieli legowisko. Panowały tu niemal całkowite ciemności, z których dobiegały odgłosy śpiących goblinów. Co chwilę jakiś z nich chrapał, pierdział lub przewalał się z boku na bok, mrucząc przez sen. Akompaniowały im wilki, prychając lub warcząc.

- Światła nam trza - syknął przez zęby Drekk do maga, który w ciemnościach rachował wrogów. Było tu sześć wilków i cztery gobliny. Wszyscy spali.