Odwiedziny u magów nie przyniosły zbyt wiele wiadomości, lecz zapytanie u odpowiednich ludzi w karczmie i przy bramie północnej dały potwierdzenie ich przypuszczeniom. Etelka wyruszyła konno z jakimś człowiekiem. Miała pięć dni przewagi co było dość zaskakujące gdyż jeszcze w Grissenwaldzie była to pokaźniejsza liczba dni.

- Etelka wyruszyła z tym samym człowiekiem co z Czarnych szczytów pięć dni temu. Trochę jej zeszło skoro podgoniliśmy ją. Mam nadzieję, że barką znowu nadrobimy trochę czasu i dopadniemy ją. Konno po tych nieprzystępnych terenach powinna wolniej podróżować.- Oznajmił Wolfgang gdy wrócił na barkę i wszyscy się już razem spotkali.
- Musimy ruszać bez zwłoki. Wiemy gdzie idzie, ale później jak będzie wracać to nie wiadomo jaką drogą i może nam umknąć.- Dodał po chwili.

Drożyzna na śluzie była przerażająca. W pewnym momencie Techler chciał zaproponować podróż drogą, ale czas naglił.
- W innych warunkach nawet dziesięciu bym nie dał, ale teraz nam się spieszy.- Skomentował gdy Lothar wrócił z kwaśną miną.

Gdy znaleźli konia wraz z dobytkiem i znaleźli mapę Wolfgang się zasępił.
- To już wiemy czemu tak ich dogoniliśmy. Mają tą samą wiedzę co my. Zastanawiam się czy posiadała ten jeden brakujący klucz czy miała inny sposób na dostanie się do środka.- Kombinował na głos.
- Teraz części układanki pasują do siebie i jeśli prawdą jest, że tam znajdą meteor musimy ich powstrzymać. Teugen był potężny, ale Etelka z czymś takim może być jeszcze potężniejszym wrogiem dla Imperium.- Pokręcił głową niezadowolony ze swoich przypuszczeń.

Gdy dopływali do wodospadów i zobaczyli ludzi mag wyszedł na pokład by rozejrzeć się po okolicy. Pomachał ludziom i zwrócił się do kompanów.
- Trzeba wypytać ich o Etelkę.- Pokiwał przy tym głową i zabrał się do pomocy przy łodzi.

Trzy srebrniki na tydzień to tyle co nic i Lothar z przyjemnością wciągnął pannę Dorotkę na listę płac. Zaczął się wręcz zastanawiać, czy nie przyjąć dodatkowej załogi by zajęła się sprawami żeglugi, ale bał się, że w ten sposób wkręci się na pokład jakiś szpieg szajki szantażującej Kastora, czyli Bernhardta.

***

Lothar nie przejął się niepowodzeniem w sprzedaży soli. Będą inne miejsca. Dziesięć procent ładunku postarał się sprzedać nawet poniżej ceny zakupu by mieć miejsce na niewielką ilość wyrobów żelaznych i narzędzi jakie mogłyby się przydać w każdej wiosce - ostrza siekier, szpadle, okucia, gwoździe, młotki, patelnie, garnki; poza tym też niewielką ilość surowego żelaza. Dzięki temu będzie miał pretekst by zacumować przy każdej wiosce i rozmawiać z ludźmi. W końcu szlachcic zbierający informacje o Etelce wzbudza podejrzenia, a kupiec plotkujący dla umilenia handlu nie przyciągnie żadnego spojrzenia.

Bardziej przejął się dziurą w miejscu domu Kugelschreibera. Dno krateru łączyło się z kanałami miejskimi, którymi łódź podwodna wynalazcy mogła dostać się do rzeki. O ile przetrwała lot od ich wylotu na klifach i nie wbiła się w dno rzeki. Szlachcic życzył szalonemu geniuszowi i jego kucharzowi jak najlepiej i nawet zmówił krótką modlitwę w ich intencji.

***

Śluza, przez którą można było wpłynąć na wody Stiru kosztowała dwadzieścia złotych koron. Lothar zapłacił z kwaśną miną, ale co było zrobić. Pojęcie wolnego handlu nie dotarło jeszcze do umysłów decydentów, a jeśli już, to kojarzyło się wyłącznie z tym, że barki płynęły powoli. W każdym razie zdzieranie z kupców ile się da i kiedy się da nie dziwiło go wcale a wcale i nie powodowało jakichś przypływów emocji. Co innego znalezione później truchło konia. A właściwie nie same truchło, a znaleziona przy nim mapa. Wyglądało na to, że mają konkurencję, tak jak stwierdził Axel.

- Chyba rzeczywiście powinien być jeszcze jeden klucz. Przynajmniej tak by wynikało z liczby dziur na klucze. Może ten kto tam jedzie ma go przy sobie - zgodził się z Wolfgangiem. A poza tym był ciekaw, co tez kryje się w jedynej komnacie, do której nie weszli.

- Chyba że to właśnie Etelka. Zniknęła z kopalni nagle i niedawno, to może nie być przypadek - skomentował wypowiedź Axela dotyczącą znalezionej mapy.

***

Przy Bliźniaczych Wodospadach skorzystał z propozycji Axela i zasięgnął języka. Chciał wiedzieć, czy nie przejeżdżała tędy konno dostatnio odziana kobieta, zapewne w towarzystwie. Mogli kierować się na Jałowe Wzgórza.

Przyjęcie poczęstunku powinno poprawić przyszłe relacje, a mieli na tyle pieniędzy by nie był to zbyt duży wydatek. Lothar chętnie napił się odświeżającego wywaru i skosztował świeżego lipienia Malme, na którego to zaprosił nie tylko kolegów, ale także Dorotę. Nie chciał by czuła się tylko pracownikiem najemnym, ale częścią zespołu. A przy obiedzie z obcymi i tak o niczym ważnym nie będą rozmawiać. Jeśli lojalność można zaskarbić sobie tanim kosztem, to czemu z tego nie skorzystać? Coraz mniej czuł się szlachcicem, ale pewne umiejętności działały i na dworach i na szlaku.

***

- Coś się znajdzie - odpowiedział z uśmiechem. Uśmiech, dodajmy, był szczery. Bawił się setnie pomijając "von" przy przedstawianiu się i udając kupca - zapraszam na Dumną Syrenkę, Pani z pewnością najlepiej wie co może się przydać w Unterbaum.

Gdy pani Lindgren wybierała towary, które warto zabrać do wioski Lothar żałował, że nie pomyślał wcześniej o tym, by zorganizować różne drobiazgi. Typu - tania biżuteria dla kobiet, pochwa na sztylet dla mężczyzn - takie drobne "dowody wdzięczności". Jako szlachcic nie musiał się tak męczyć, wystarczyło rzucić plebejuszowi jakąś monetę i już cieszył się taki jak pies i czapką zamiatał bruk pod kopytami wierzchowca Lothara, ale teraz chyba tak nie wypadało. Zostawił na chwilę kobietę pod opieką innych i sprawdził czy wśród łupów z domu Etelki nie ma jakiegoś drobiazgu.

Miał wrażenie, że Astrid Lindgren mogła mieć nieco szacunku w Unterbaum i może nawet wpływ na Starszego, a może nawet na druida. Na wypadek gdyby mieli zabawić chwilę w okolicy wolał w nich mieć przyjaciół niż wrogów.

Wolfgang pomógł w cumowaniu i gdy ludzie z brzegu się odezwali sam starał się nie rzucać w oczy.
Ludzie na prowincji różnie mogliby zareagować na maga. Techler wcale swoim ubiorem od tej klasy zbytnio się nie wyróżniał, chociaż można by go wziąć za jakowegoś uczonego.

Mag kiwnął głową na znak, że zgadza się na podróż do wioski. Chciał odetchnąć od łodzi a spotkanie z druidem interesowało go niezmiernie.