Wolfgang wybiegł zza magazynu, gdy tylko zobaczył biegnącego za powozem Teugena. Nie przebiegł nawet dwudziestu kroków, gdy przed sobą zobaczył wybiegającego na nabrzeże Bernhardta, który również pędził za demonologiem. Teraz obaj widzieli przed sobą klekoczący na kamieniach powóz, który z wolna wytracał prędkość, aby w końcu zatrzymać się nieopodal mostka nad potokiem Hafenbach. Najwidoczniej woźnica w końcu zdołał zapanować nad spanikowanymi końmi. Johannes Teugen dopadł do drzwi powozu i wskoczył do wnętrza pojazdu.

- Wracamy na Adel Ring! - krzyknął do woźnicy, który już zaczynał manewr wykręcania. Zingger znajdował się jakieś dziesięć kroków od powozu. Wolfgang, ciężko dysząc po szaleńczym biegu, był tuż za Bernhardtem.

- Johannes! Johan! Poczekaj na mnie! To ja! Hagen! - krzyknął ktoś od strony mostu. Zaraz potem z mgły wybiegła jakaś postać, kierując się do powozu i krzycząc żeby zaczekał.


Biegnący nieco z tyłu, za magazynami Lothar widział w przerwach między magazynami pędzących po nabrzeżu kompanów, najpierw mignął mu Wolfgang, potem Bern. W końcu, będąc pomiędzy magazynami sześć i siedem, szlachcic zobaczył zarówno powóz, jak i wskakującego do wnętrza Teugena. Pojazd zaczął zawracać.


- To mój woźnica - odpowiedział J.H., w jego głosie pojawiło się zdziwienie. Był już całkiem blisko zdemaskowania Axela, jako porywacza. Chyba tylko oszołomienie spowodowane kraksą, odwlekało trudny dla strażnika moment. - Tylko dlaczego on jest tam, a nie przy powozie?

Nim jednak stało się cokolwiek więcej, wszyscy zwrócili głowy w kierunku wschodnim. Słychać znów było łomot kopyt na bruku i skrzypienie osi. Do mostu zbliżał się kolejny pojazd. Nim jednak wjechał na mostek, woźnica nim powożący zdołał odzyskać kontrolę nad końmi i zatrzymał się.

- Wracamy na Adel Ring! - krzyknął ktoś we mgle.
- To Teugen - ucieszył się J.H. i wyciągnał dłoń do Axela. - Pomóż mi Waszmość wstać. Pojadę z nim.
- Johannes! Johan! Poczekaj na mnie! To ja! Hagen! - krzyknął w mrok. Kristoff w mig pojął zamiary swego pracodawcy i przyłączył się do okrzyków, równocześnie odwrócił się na pięcie i pognał zatrzymywać Teugena.

Bernhardt w cudowny wręcz sposób zdołał wskoczyć do powozu. Woźnica jednak nie planował się zatrzymywać bez wyraźnego rozkazu ze strony Teugena. Za nic miał nadbiegającego od strony mostu Kristoffa i kuśtykającego za nim Hagena, wspartego na ramieniu Axela. Strzelił z bata za uszami koni, które zerwały się do biegu. Na drodze zawracającego powozu znaleźli się Lothar i Wolfgang, ale woźnica nie miał zamiaru zatrzymywać się. Krzyczał na konie i walił batem na prawo i lewo.

Techler splótł magię i wykorzystując wzorzec Eteru, zaaplikował woźnicy zaklęcie, które miało nieprzewidziane dla nikogo skutki. Powożący drgnął i wypuścił lejce z dłoni, nad którymi na moment stracił kontrolę. Lejce wpadły między pędzące konie i jak na złość zaplątały się w nogi zwierzęcia idącego po lewej stronie. Koń wierzgnął i szarpnął się, chcąc uwolnić nogi. Całym powozem szarpnęło, a nieszczęsne zwierzę wywróciło się, kwicząc i pociągając pojazd i swojego towarzysza za sobą. W kakofonii trzasków i przeraźliwych dźwięków wydawanych przez ranne konie, powóz wywrócił się i poturlał w stronę brzegu rzeki.

Axel, Hagen, Kristoff i jeden ze zbirów Teugena, wciąż stojący przy moście z rozdziawionymi gębami patrzyli na widowisko. Wolfgang i Lothar starali się zejść z drogi powozu. Z niezbyt udanym, szczególnie w przypadku szlachcica skutkiem. Młody magister w ostatnim momencie rzucił się w bok i został trafiony odpadającymi od powozu drzwiczkami, których impet ogłuszył go na chwilę. Lothar nie zdążył się uchylić. Końskie kopytu z impetem wyrżnęło go w skroń i świat zamienił się w cichą, czarną nicość.

Znajdujący się wewnątrz pojazdu Bernhardt poczuł nagłe szarpnięcie, gdy pojazd zaczął szaleć na nabrzeżu. Teugen, siedzący naprzeciw niego stracił równowagę i uderzył w ramię Bernhardta, potem odbił się i walnął głową w burtę pojazdu. Zingger za wszelką cenę starał się utrzymać w pionie, ale wywracająca się na wszystkie strony kabina pojazdu powodowała, że zupełnie stracił orientację. Jego żołądek i błędnik oszalały. Rzygał i wył z przerażenia, aż do momentu w którym wyleciał z rozwalonego powozu jak kamień z procy i rąbnął o bruk, tracąc świadomość.

Resztki powozu przez moment zawisły nad skrajem nurtu, po czym pociągnięte przez wciąż walczące ze śmiercią konie, zniknęły pod wodą. Wolfgangowi zdawało się, że wciąż słyszy wrzaski uwięzionego w pojeździe Teugena.