Leżący na podłodze Leo został wyciągnięty z pozbawionego myśli i snu stanu przez potworny ból, który wyrwał go brutalnie z odrętwienia. Ktoś nachylał się nad nim i dotykał świeżych, krwawiących jeszcze ran. Nie był w stanie ocenić co się dzieje. Jego świadomość była niestabilna, a kontakt z rzeczywistością niczym fale na morzu napływał do niego, po czym konsekwentnie oddalał się w kierunku bezładnych myśli i bezsensownych majaków. Bogini do niego nie wróciła, był sam, oddzielony od rzeczywistości nieokreśloną barierą.

Leżał tak nie mogąc ocenić upływu czasu. Chwilami zdawało mu się, że coś z tego rozumie i wie gdzie jest, zaraz jednak wszystko znikało mieszając się ze sobą bez jakiegokolwiek porządku. Wiedział jedno, coś zniszczyło wszystko, czym był. Potężne uderzenie w głowę oderwało go od przeszłości pozbawiając punktu odniesienia.

W pewnym momencie, ktoś dotknął jego głowy i pomimo wywoływania ogromnego bólu zaczął przywracać go rzeczywistości. Coś ścisnęło jego głowę, jednocześnie przywracając myśli. Potem w jego ustach pojawił się jakiś płyn, który pomimo prawdopodobnie obrzydliwego smaku sprawił, że zebrał się w sobie. Poddał się tym zabiegom beznamiętnie. Nie był zdolny do działania, ani nawet do reakcji na ból. Na samym końcu dostał coś co zaczęło przywracać jego mięśniom siłę, a jego głowie wolę poruszania się. Poczuł, że leży w ciemnym pomieszczeniu wypełnionym ludźmi, którzy robili trudny do zniesienia hałas, a do tego zabierali mu powietrze. Człowiek, który podawał mu płyn coś mówił, podobnie jak stojący w pobliżu krasnolud. Leo znał obydwu, ale ani nie interesowało go co do niego mówią, ani kim tak dokładnie są.

Gdy stawiający go na nogi płyn się skończył, leżał jeszcze przez krótką chwilę, a następnie powoli i nieskładnie podniósł się na nogi. To po co tu przyszli najwyraźniej zakończyło się, a grupa chciała wyjść przez piwnicę, robiąc przy tym zamieszanie i hałas. Nie rozumiał przebiegu wypadków, ale tak jak nie interesowało go, co do niego mówią, tak nie interesowało go co się dokładnie wydarzyło. Powinien być martwy i właśnie to, że nie był, wydawało mu się zaskakujące i dziwne.

Początkowo zdawał się nie zwracać żadnej uwagi na słowa Detlefa. W pewnej chwili szybko obszukał swój pas i podał krasnoludowi kółko z sześcioma kluczami.

Potem niesiony bardziej instynktem niż zdrowym rozsądkiem zaczął rozglądać się za swoimi rzeczami. Przypomniał sobie, że jego plecak pachniał ze względu na swoją zawartość. Niesprawny mózg wyostrzył zmysły i smród piwnicy wypełnionej ludźmi docierał do niego z podwójną intensywnością. Przegrzebywał rzeczy z założeniem, że powinny być albo w samej piwnicy, albo wyżej w pobliżu drogi od niej do drzwi wejściowych. Szukał samego plecaka i rapieru, który miał ze sobą. Niczym ostatnia lina wiszącego mostu wydawało mu się, że rapier łączy go w jakiś sposób, z jego przeszłością, która gdzieś zaginęła w ciemnym piwnicznym pomieszczeniu.

Co robiła grupa interesowało go niewiele, niemniej jak tylko skończy zamierzał udać się za nimi do tunelu.

Gustaw uśmiechnął się gdy Alfons powiedział wreszcie nazwisko na które czekał.
- Ciekawe rzeczy mówisz. No ale teraz nie pora na pogaduszki i trzeba się wycofać.- Baron rozejrzał się po zebranych.

Sierżant podszedł do leżącego Olega.
- Uspokój się! Na nogi i wybywamy stąd. Niebawem wreszcie pohasasz sobie po łące czy lesie, ale teraz weź się w garść.- Mówił spokojnym tonem do z lekka opętanego żołnierza.

- Coś znalazłeś?- Spytał Detlefa i spojrzał na wracającego do żywych Leo.
- Alfons. Do czego te klucze?- Spytał dość uprzejmie, ale słychać było, że sierżant nie z toleruje wykrętów i krętactw.

- Pomożenie młodemu?- Ni to rozkazem ni to prośbą zwrócił się do Waltera i Olega. Nie chciał nadal używać imion kompanów bo jak świat długi i szeroki zawsze gdzieś może być ukryte ucho jakiegoś szpicla.

- Zaskakujesz mnie z każdym dniem.- Zwrócił się do Loftusa gdy ten sprawił, że laga zaczęła świecić.

- Idźcie przodem.- Zwrócił się do krasnoluda i Truskawy.
- Miejcie oko na pułapki- Zwrócił się już ciszej by nie usłyszał ich Alfons.
- A Ty Roland. Miej baczenie na naszego gagatka.- Szepnął do ucha weteranowi.
- Następnie ja ze światłem.- Kiwnął głową na oddziałowego maga.
- Ranni i na końcu. Wy dwaj zamykacie pochód.- Zwrócił się do obydwóch Karli.
- Ty wiesz co robić.- Dodał ciszej do Altmeiera. Tak jak Baron wcześniej zamierzał, chciał by ten pozbył się według rozkazu herszta i wydobył od niego jak najwięcej informacji.

Baron wziął się za dowodzenie i sytuacja zaczęła się wyjaśniać, a oddział - organizować. Pierwsze osoby weszły do tunelu, inne powoli się do tego zabierały... choć niektórzy mieli jeszcze chęć wrócić do niezałatwionych spraw bądź zaryzykować ciut dłuższy pobyt w tym budynku. A i sam Gustaw miał jeszcze kilka pytań:

Alfons od razu rozpoznał klucze, które mu wskazano:
- Od tej kamienicy. Możecie mi je od razu oddać.- odparł i dodał - Przez tunel was mogę przeprowadzić, strażnik mnie zna. A później Wy w swoją stronę, a ja w swoją. Ale najpierw: ilu naszych musieliście zabić, żeby się tu przebić? Wyglądacie, jakbyście solidną walkę stoczyli. Niech to, nie przypuszczałem, że aż tak zawzięcie będą bronić Geoffrey'a. I co ważniejsze: gdzie są ci lojalni wobec mnie? - tym razem to on zadawał pytania.


Leo zdołał się podnieść. Nie upadł tylko dlatego, że cyrulik spodziewawszy się takiego obrotu spraw podtrzymał go. Estalijczykowi kręciło się w głowie, a rozejrzenie się po piwnicy nie ujawniło obecności jego rapiera. Zacisnął zęby i kontynuował poszukiwania. Estalijczyk nadludzkim wysiłkiem wdrapał się na schody - i opłaciło się. Miał bowiem rację - rapier znalazł się w gabinecie, gdzie spoczywał niedbale rzucony pod ścianę. Obok była reszta jego ekwipunku... A przynajmniej jego część.
Z podwórza i z góry dobiegały go jakieś hałasy, nie słyszał ich jednak zbyt dobrze.

Estalijczyk uśmiechnął się na słowo "śliskie". Przypasał rapier, a zakładając go pocałował jego głownię, zabrał plecak i przez chwilę jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili wahania, dał Walterowi sobie pomóc i schodząc po schodach starannie ominął dwa ostatnie stopnie.

Przechodząc w piwnicy koło martwego reketera z jego oczu zaczęły płynąć mimowolnie łzy.

Sierżant Gustaw obejrzał się za Leo.
- No rzesz...- Popatrzył na Dużego Karla niknącego w tunelu.
- Co jest do cholery? Chyba wyraziłem się jasno w jakiej kolejności idziemy?- Warknął na Tophera.

Baron odwrócił się do Alfonsa. Jego mina nie była przyjemna.
- Taaaak. Stawiali opór. Jakoś nie mieli napisane po której stronie stoją to obrywali jak leciało.- Niezbyt miło przemawiał sierżant zbliżając się do nowego herszta.
- Ci co przeżyli to zwiali mam nadzieję. A co z resztą to już sam będziesz musiał wybadać.- Zakończył i spojrzał na tunel.
- A teraz prowadź! Chyba tamtego wartownika chcesz mieć przy życiu a i własna skóra Tobie droga?- Nacisnął na ostatnie słowa poprawiając miecz w dłoni.

Gustaw chciał jak najszybciej wyjść stąd i wrócić do koszar z dala od tej rzeźni. Już stracił cierpliwość i każde próby zagadania przez Alfonsa ucinał krótkim "- Prowadź szybciej."-