Baron spojrzał na Abelarda z pierwszego stopnia schodów,
pamiętając, że były śliskie.
- Jak tam chcesz. Nie zapomnij o młodym.- Kiwnął głową na Leo.
- Musimy zaraz się wynosić.- Rzucił i wszedł ostrożnie po schodach.

- Co tu się dzieje!- Krzyknął sierżant widząc trzaskający ogień i siedzących Olega i Niklausa a ganiającego przy płomieniach Khazada i Loftusa.
- Zbieramy się. Piwnicą jest przejście. Wszyscy na dół.- Powiedział i złapał za ostatnie naczynie z wodą i chlusnął na jeden z punktów zajętych ogniem.

- Prowadź. Uratowaliśmy Tobie tyłek i dzięki nam teraz Ty tu rządzisz. Jeśli chcesz się odwdzięczyć to gadaj kto stoi za zamachem w garnizonie. Jak nie to koledzy lubią rozmawiać z opornymi.- Warknięciami Baron mówił i łupał na schody za ostatnimi maruderami oddziału.

Kuchnia została ugaszona. Co prawda otwarcie drzwi dostarczyło tlenu ogniowi, ale zdecydowana reakcja maga i krasnoluda załatwiły sprawę. Nawet Niklaus nie przeszkadzał, przestraszony słowami Detlefa.
Sporo dymu wydostało się przez otwarte drzwi, a dym, jak każdyz nich wiedział, w zwartej miejskiej zabudowie na pewno wywoła szybką reakcję sąsiadów. Morderstwa w końcu nie są zaraźliwe i nie przechodzą na sąsiednie domy. A pożary i owszem. Tylko czekać ludzi z wiadrami wody...
Niemniej Oleg został powstrzymany, pożar został ugaszony, a cała czwórka, razem z Gustawem, który po nich przyszedł, mogła zejść niżej. Czy też, w przypadku Olega, zostać zniesionym.


Ostatecznie, cały oddział zebrał się w piwnicy. Zaczynało się robić ciasno i nieprzyjemnie, zwłaszcza, że nikt nie pomyślał o przyniesieniu oświetlenia. Póki było w miarę pusto, rozproszone światło docierało tutaj znad schodów od drzwi. Teraz ciasnota i liczne cienie znacząco utrudniały cyrulikowi ogarnianie rannych.
Mimo to dał radę założyć opaskę uciskową rannemu Geoffrey'owi, dając mu w ten sposób szansę na przeżycie. Gdy Karl docisnął opatrunek, ranny wrzasnął głośniej po czym zemdlał. Od razu zrobiło się ciszej.

Abelard mimo zamieszania zachował chłodny umysł. Wiedział, że Geoffrey'a może uratować tylko amputacja nogi. I to zanim się wykrwawi.
Przenoszenie rannego niemal na pewno rozluźni opatrunek, a zmiany pozycji doprowadzą do dodatkowych obrażeń i nasilenia się krwawienia.
Amputacja potrwałaby około godziny, gdyby się na nią zdecydował.

Stan Estalijczyka także się nie poprawi bez interwencji medycznej.
A każda kolejna chwila bez udzielenia pomocy medycznej każdemu rannemu (a tych było kilku) zwiększała szanse wystąpienia zakażenia i innych, dodatkowych komplikacji w późniejszym okresie.


Tymczasem Alfons, człowiek, którego mieliście uratować, stawał się coraz bardziej podejrzliwy widząc że medyk w pierwszej kolejności zajął się szefem tego gangu, a sam cały czas jest traktowany jak więzień. Nie próbował uciekać ani robić nic podejrzanego, ale i nie nabierał ochoty na zwierzenia.
Gdy Baron wrócił powiedział do niego:
- Nie taka była umowa - a skierowawszy się, zgodnie z poleceniem do wejścia do tunelu zapytał - Skąd mam pewność, że dla Niego pracujecie?

Sierżant był powoli wściekły. Zaczynały się komplikacje. Dwóch nieprzytomnych ludzi i do tego Alfons strasznie drażniący Gustawa.
- Gadaj kto stoi za akcją w koszarach bo nie ręczę za siebie i innych!- Ryknął na zastępce siatki przestępczej.

- Zbieramy się. Tego tu zostawcie.- Odezwał się do pomagających przywódcy bandytów.
- Mieliśmy się go pozbyć a Alfonsa wyswobodzić. Taki był rozkaz. Jak chcesz możesz zostać i udając, że go zarzynasz czegoś się dowiedzieć. Później lepiej posłać i tak go do królestwa Morra.- Odezwał się prawie na ucho do Altmeiera. Baron chciał wiedzieć co wie herszt, ale najważniejsze było wykonanie zadania. I tak już większość grupy przestępczej została wyrżnięta. Przynajmniej Baron poznał się na większości rekrutów. Wiedział z kim i na co można się zamierzać.

- Harkin Brock! Ten w rzyć ruchany najemnik! Ten co go dowódcą zrobili. Zapłacił za podpalenie magazynu. Myślałem, że jakieś machlojki chce ukryć, wiadomo, zaopatrzenie zawsze na lewo idzie, nie że taka chryja się zrobi. - wydarcie się Barona najwyraźniej zadziałało.

Olegiem, zrzuconym na podłogę przez Detlefa, zgodnie z otrzymanym poleceniem zajął się Nikalus. Zajął się otrzeźwianiem go z godnym pochwały zacięciem, z wielką ochotą i nad wyraz zapamiętale. Nawet gdy Oleg otworzył oczy, niziołek nadal budził go, korzystając z zapewnionej rozkazem wyższej szarży bezkarności.


Pierwsza pomoc przeprowadzona przez profesjonalistę znacząco różniła się od pierwszej pomocy w wykonaniu ledwo przyuczonego laika.
Dla reszty oddziału przeprowadzanie zabiegów tego typu wyglądało jak niepotrzebne komplikowanie sobie życia, ale Abelard chyba rzeczywiście wiedział lepiej, ponieważ na twarz pacjenta wróciły rumieńce, a oczy spojrzały przytomnie. Spękane wargi rozchyliły się wystarczająco by podtrzymywany przez medyka Estalijczyk zdołał przełknąć większość paskudnej w smaku mikstury. Napar kojący zmniejszył ból na tyle, by w głowie Leo pojawiły się myśli o wstawaniu. Mikstura leczenia, którą ranny wypił później, dodała sił zarówno pacjentowi jak i jego myślom o tym, że właściwie to nic takiego mu nie jest.
Cyrulik z doświadczenia wiedział, że pacjentom takie myśli często przychodzą do głowy. I o tym, że zazwyczaj kończy się to zawrotami głowy i szybkim powrotem do pozycji horyzontalnej. Często niezamierzonym.


Leczenie (a właściwie pierwsza pomoc, właściwe leczenie cyrulik najwyraźniej zaplanował na później) nie było jedynym, co udało się Abelardowi. Na jego pytanie niziołek przerwał policzkowanie Olega
- Ja widziałem, ja widziałem! On pewnie śpi, albo uciekł. Ten co pilnuje tam - dopowiedział. Już wcześniej wspominał o człowieku którego widział w opuszczonym budynku, ale wtedy nikt go nie słuchał. Tym razem jego słowa potwierdził Alfons:
- On ma pilnować, żeby nikt nie wszedł do tunelu, nie żeby nikt nie wyszedł. Jak już ktoś jest w środku, to widać ma prawo być. On nie jest od zadawania pytań, tylko pilnowania, by się nikt tam nie kręcił.


A tymczasem Krasnolud zajął się tym, czym żołnierze zajmują się po każdej bitwie. Okradaniem zwłok, zarówno obecnych jak i dopiero przyszłych oraz odbierania własności jeńcom. Srodze się rozczarował.
Szefa gangu najwyraźniej ktoś już wcześniej przeszukiwał i zabrał większość przedmiotów. Co prawda znalazł sprytnie schowane 10 zk w jego pasie, ale nic więcej, chyba żeby liczyć dobrej jakości ubranie. Górę w każdym razie.
Do tego szarpanie rannego zniweczyło wcześniejsze wysiłki cyrulika - co prawda obudził się przy tym, ale jego rany zaczęły krwawić mocniej.
A Alf tylko się roześmiał, gdy Detlef go obszukiwał:
- Naprawdę się spodziewasz, że więźniowi pozwoliłby mieć przy sobie choćby krzesiwo albo miedziaka? Gdybym coś miał przy sobie, to nie trzeba by było was, sam bym spierdolił.
Tylko martwy ochroniarz był jeszcze "nieruszony" i Khazad znalazł kilka przydatnych przedmiotów. Nawet najzwyklejszy miecz można w końcu sprzedać. Skórzana kurta także nadawała się do użytku, choć dziury i krew nie napawały optymizmem co do możliwej do uzyskania ceny. Przy bliższym przyjrzeniu się, jego odzienie było także coś warte - materiał był dobrej jakości, nawet jeśli nieco zakrwawiony. Kastety były miłym dodatkiem, podobnie jak dwie złote korony i kolejne dwie w srebrze i miedziakach. Łańcuszek i pierścień ze srebra to z kolei biżuteria warta przynajmniej dziesięć. Znalezione przy pasie wytrychy co prawda ciężko jest sprzedać, ale odpowiedni ludzie mogliby się tym zająć.