Vullir rozkręcił się jak bączek i wyrzucił młot z wielką siłą (94). Pocisk przeleciał nad smokiem, a następnie wrócił tą sama drogą w dłoń krasnoludzkiego mistrza run.

Merill zastanawiał się, co zrobić ze swoim wyznawcą. (rzut SW -20: 15, zdane!) Bóg uznał, że nie może mieć Ano w dupie, bo byłoby to o tyle niebezpieczne, co nieuprzejme wobec własnej rasy. Dał swojemu malutkiemu wyznawcy piętnaście procent szans na odzyskanie rezonu w walce (co turę wykonywany będzie rzut procentowy, czy skończy się ogłuszenie, obecny rzut: 23, nope; Pozostało 7 tur ogłuszenia, czyli -20 do testów i 1 akcja).

Cierń walczył o życie pod brzuszyskiem smoka (krzepa -30: 42). Niestety szybko tracił siły i nie potrafił się wydostać.

Albert ładował rusznicę, co zajmie mu jeszcze 1 turę.

Klaus bił Norsa. (6, 78, 28; obrażenia: 7, 1) Dwukrotnie został dziabnięty, jednak ustał na północnych szłapkach. Klaus poczuł, jak jego cudowny amulet regeneruje otrzymane uprzednio rany.

Helene postanowiła ogniem zwalczyć ogień i sięgnęła po dhar, przeklęty wiatr, którego na tym pobojowisku było naprawdę sporo. (brykła +2, kumulacja dhar +2 i dodatkowa kostka Chaosu, rzuty na poziom mocy: 10, 6, 4 - najmniejsze, 9; łącznie: 29) Trzy kule ognia pomknęły w stronę wojownika Chaosu (obrażenia: 5, 8, 4), którego magia rozerwała na strzępy, oblewając krasnoluda posoką i roznosząc dookoła zapach palonego mięsa. Całkiem smaczny. Nie wiadomo czy smok poczuł mięsko, czy może magię swoich bogów, jednak lewa głowa łypnęła na Helene chciwym oczkiem.

Urist śmiał się ze smoka, gdy mikstura lecznicza zakończyła jego bóle i zaleczyła wszelkie poparzenia. (szarża: 74, obrażenia: 6, 2 - wybieramy większe) Korbacz trafił w jakieś słabe miejsce, bo dało się słyszeć trzask łamanych kości. Skrzydełko z pewnością nie będzie tak potężne jak wcześniej.

Lollil ruszył w stronę smoka i wyjął pistolet.

Nors dał nogę przed Klausem i zwiał z pola bitwy. Wkurwiony smok zaczął turę od wgniatania elfa w ziemię (obrażenia: 21 - furia Ulryka wejszła, krytyk 7+, wartość: 8). Elf może i jeszcze żył, ale przypominał rozgniecioną kaszankę. Za wiele już nie zdziała. Smok plunął kwasem w Helene (obrażenia 11), rozpryskiem oberwał także krasnolud, którego twarz zamieniła się w obrzydliwą masę (ale żył jeszcze i złorzeczył). Helene szczęśliwie ochraniał magiczny pancerz, który odbił nieco żrącego płynu. Rannym skrzydłem próbował jeszcze wywrócić Urista, ten jednak nawet nie musiał się cofnąć. Wedle jego słownictwa, smok go pogłaskał.

Albert dostrzegł nowe zagrożenie - spory oddział regularnych wojskowych armii Chaosu, którzy szli w północną stronę. Byli jakieś dwadzieścia metrów od niego.

• Żegnamy Ciernia
• Smok znów mocniej ranny

Vulir zganił siebie w myślach.
Do cholery, od tych obrotów zakręciło mi się we łbie. Yh, zwalczę podobne podobnym!
Odzyskując równowagę ale wciąż lekko się zataczając, krasnolud ściskając w dłoni trzonek ukochanego młota zaczął okręcać się wokół swojej osi, w przeciwnym niż ostatnio kierunku. Zarazem wciąż sunął w stronę północnego krańca okopu, podskakując w dalszych obrotach. Wreszcie uwolnił wściekły młot, głośno sapiąc i schylając się w pół. Z przejęciem obserwował swoje lecące arcydzieło, unosząc tarczę do poziomu nochala.

=<=<>=>=

Klaus stał osamotniony na skarpie okopu. Opuścił go nawet rudowłosy osraniec, pierzchający zapewne przed nadchodzącym z południa mrokiem. Póki co jedynym realnym zagrożeniem był smok otoczony kordonem wojowników. By ich wspomóc mężczyzna poprawił hełm i dokończył naciąganie kuszy (Akcja: przeładowanie) a następnie do pocisku przymocował fiolkę z płynem o dźwięcznej nazwie Bladź (Akcja: użycie przedmiotu).

Loilir znajdował się nareszcie w odpowiednim miejscu. Lekko odsapnął po truchcie, który nie był w jego przypadku najprostszą czynnością, a następnie wycelował w zadek smoka, strzelając pistoletem do celu. Następnie, po chwili zadumy zdecydował się przeładować swoją ulubioną rusznicę, bo zwyczajnie lepiej mu coś ona w łapach siedzi...

Akcja 1: Strzał z pistoletu.
Akcja 2: Przeładowanie rusznicy.

A jednak bogowie go lubili. Z jakichś względów Merill postanowił mu pomóc i czuł jego wzrok na swojej osobie. Czuł jak w jego mięśniach rozchodzi się miłe ciepło. Mógł to też być płomień buchający z trzewi bestii, która górowała nad niziołkiem. Bardzo być może.

Jednak niziołkowi nie pozostawało nic innego jak walczyć dalej. Jego cel znajdował się bezpośrednio nad nim, a miecz nadal tkwił w dłoni. Wystarczyło jedynie pchnąć sztychtem w miękkie podbrzusze, czy co tam innego się znajdowało nad halflińską głową.

Vullir postanowił rzucić młotem w korpus smoka. Był to plan o tyle dobry, że spudłować się nie dało (rzut: 08, obrażenia: 8). Młot złamał kilka łusek, odbił się i po chwili wrócił do swojego krasnoludzkiego pana.

Merill patrzył na niziołka i rzucił kośćmi: 14! Na tłustą kiełbasę z Krainy Zgromadzenia, popijaną cydrem z Sauerapfel i zagryzaną pieczonymi okoniami z Białego Averu! Ten niziołek miał powołanie. Musiał dać radę, musiał! Merill dotknął pogryzaną bułeczką figurki Ano. (Ogłuszenie znika)

Ano zaś poczuł boską moc, co można było porównać do uczucia w trakcie dobrej uczty. Tak… Mógł w końcu działać! Niziołek podskoczył i spróbował wbić miecz w ciało smoka (rzut: 54, obrażenia: 4). Niestety nie udało mu się zahaczyć o ciało smoka, by podciągnąć się do drogi, do zguby bestii (czyt. ano, imiennika Ano). Na głowę niziołka skapnęło kilka kropel smoczej krwi.

Bucyfał poniósł Alberta na północ, by objechać okop. W międzyczasie załadował rusznicę do końca.

Klaus przygotował kuszę do strzału. Na dodatek do bełtu przypiął coś dziwnego!

Helene tymczasem kontynuowała splatanie aqshy (8 + rzuty:2,4,2,5 (11) = 19). Coś się spieprzyło. Nie dość, że ognisty wiatr nie zawiał, to jeszcze czarodziejka poczuła na sobie wzrok Tzeentcha (rzut na przekleństwo z tabeli Tome of Corruption: 91 - ponowne rzuty: 75, drugi niejawny - zadziała od razu przy kolejnym rzuconym zaklęciu). Helene poczuła jak dhar wyrywa jej kawałek duszy. Duszy, która kochała ogień (przez nastepne 7 minut, czyli równie dobrze można tego nie liczyć, masz -1 do każdego rzutu na poziom magii).

Urist postanowił połamać skrzydło do końca (rzuty: 31, 62, 93 - to są prawdziwe jaja, wielokrotność 31. Liczby pierwszej. Będzie epicko, cholera, nie rzucam nawet na obrażenia). Kiścień krasnoluda rozdarł najpierw skostniałą powłokę. Dało się słyszeć ryk smoka. Potem krasnolud zrobił krok do przodu i złamał skrzydło w połowie. A potem z pianą na ustach rzucił się w przód i uderzył z całej siły w staw łączący skrzydło z korpusem smoka. Dał się słyszeć trzask, a chwilę potem Urist i Loillir zostali skąpani we krwi smoka, która trysnęła z rany powstałej po urwanym skrzydle.

Loillir wystrzelił w zad smoka (09, obrażenia: 9), po czym został skąpany we krwi pochodzącej ze smoczego skrzydła (zostało 5 kul). Kula wbiła się pomiędzy łuski, widocznie raniąc smoka - wiercił się przez moment. Potem krasnolud zaczął ładować rusznicę (11 akcji do końca).

A potem smok się wkurwił. Obrócił się obiema głowami w stronę Urista i… Splunął na krasnoluda ogniem (obrażenia 23, furia Khorne’a), ugryzł go drugim łbem, czy raczej próbował, bo Uristowi udało się dziabnięcia uniknąć, walnął jedną łapą (unik: 70, zdany, bo atak był raczej powolny), czego krasnolud uniknął i drugą (obrażenia: 13). Jedynie ogień przypiekł nieco krasnoluda, bo atak łapy faktycznie odrzucił go w tył, jednak zbroja przyjęła na siebie całość obrażeń.

Na południu pojawił się oddział Norsmenów i Imperialnych, którzy ruszyli w przeciw sobie.