Czasy były niepewne. Prawo, można by rzec, zawieszono na kołku i chociaż straż była i strażnicy pojawiali się raz tu, raz tam, udając, że pilnują prawa i porządku, to jednak trudno było nie dostrzec, że to jedynie pozory. Trudno było nie dostrzec, że byli tacy, co zeszli z tego świata nie dzięki zarazie. I że byli tacy, co zeszli ze ścieżki prawa i wkroczyli na drogę przestępstwa, być może dochodząc do wniosku, że skoro ma ich dopaść zaraza, to niech wcześniej skorzystają w pełni z życia, nawet cudzym kosztem.
Poruszanie się samotnie zdało się Lennartowi mało inteligentną rzeczą, dlatego też postanowił towarzyszyć Erichowi w jego poszukiwaniach.
Co prawda i von Kurst padł wcześniej ofiarą napaści, ale...

Gospodarz wyglądał, jakby zajścia w mieście odebrały mu chęć życia... albo jakby zaszlachtował małżonkę, chcąc oszczędzić jej cierpień.
Nie to jednak skłoniło Lennarta do jak najszybszego opuszczenia gospody, na dodatek z całym dobytkiem.
Czasy, jak wspomniano, były niepewne i nie było wiadomo, co się wydarzy za parę chwil. Lepiej było się spodziewać wszystkiego, co najgorsze, i być na to 'wszystko' przygotowanym. A kto mógł zapewnić, że gospoda, pełna jedzenia, nie stanie się celem jakiejś bandy desperatów czy kryminalistów? Nikt. A wtedy z gospody mogło zniknąć nie tylko jedzenie czy alkohole, ale i plecak Lennarta. O ile więc gospodę jako taką Lennart by odżałował (w końcu nie była jego), o tyle plecaka i jego zawartości - nie. Lepiej więc było wszystko ze sobą targać, niż potem opłakiwać stratę.

Z duchami było tak, że wszyscy o nich mówili, a mało kto widział. Z pielgrzymami działała podobna zasada - wszyscy ich widzieli, ale mało kto potrafił powiedzieć, gdzie mieszkają. Co gorsza, ani Lennart, ani Erichowi nie udało się na takiego kogoś natrafić. Pielgrzymi rozwinęli sie niczym duchy.
Pozostawiając w dłoniach (a raczej ustach) Ericha wyłuszczenie powodów zainteresowania pielgrzymami, Lennart przeszedł do innego, co najmniej tak samo interesującego go tematu.
- Kto powiadomił wojsko o zarazie?
Sierżant pokręcił głową.
- Nie wiadomo, kto to uczynił. Burmistrz nakazał wysłać gońca po pomoc w dniu wczorajszym. Ale goniec został zabity przez wojsko, żołnierze nie pertraktują. Miasto jest odcięte od świata.
To, zdaje się, była sugestia, by lepiej nie próbować wydostać się na własnę rękę. Czego, jak na razie, Lennart nie zamierzał uczynić.
- Jakim cudem wojsko przybyło tak szybko? - zainteresował się. Myślał o tym już wcześniej, ale miał nadzieję, że sierżant wie coś na ten temat.
- Najbliższy garnizon znajduje się trzy dni drogi od Fortenhaf - padła odpowiedź. - Żołnierze musieli dostać rozkaz wymarszu zanim jeszcze wybuchła zaraza.
- Skąd, na Sigmara, wiedzieli o zarazie wcześniej, niż mieszkańcy miasteczka? - zdumiał się Lennart.
- Też chciałbym to wiedzieć. - Sierżant miał ponurą minę. - Wniosek jest taki, że epidemia nie jest dziełem przypadku. Ktoś lub coś w sobie tylko znanym celu przyniósł ją do miasta. Do wczoraj podejrzewałem was, jednak Erna oświadczyła, że krasnolud cierpi na inną chorobę i nie jest źródłem zarazy.
Sierżant miał rację. Ktoś musiał specjalnie zarazić mieszkańców, na dodatek planował to ze znacznym wyprzedzeniem.

Ciąg dalszy rozmowy pozostawił Erichowi.

Fortenhaf – dzień trzeci, wieczór.

Hannes Hebel wysłuchał Lennarta i Ericha. Zrzucenie podejrzeń na pielgrzymów nie wywołało jakiś większych emocji.
- Wezmę Wasze słowa pod rozwagę Panie, zapewniam Was. - Posiwiały mężczyzna w kolczudze pokiwał głową bez entuzjazmu.
- Oskarżeń padało jednak już wiele. Podejrzewano Was, aptekarza, że celowo ludzi potruł, że zwykłe zatrucie starymi lekami przerodził w straszną zarazę. Wszystkich nieludzi, których mieszczanie w większości już sami osądzili. Parę osób wrzuciło by i szczurołapa do lochu jako podejrzanego i powiązanego z tym nieszczęściem. Mówi się też o spisku i działaniach zmarłego Josefa Kawohlusa do wspólni z kultystami i ich przywódcą. Przed świętem jakiś kupiec zgłaszał, że ktoś po grobach łazi, tyle że akolitka Erna zapewniała, że to żaden trupi jad nie jest. - Kapitan straży wyliczał podejrzanych prawie, że na jednym tchu. Sprawiał wrażenie, że czuje się bezradny.
- Nakaże jednak moim ludziom zwrócić uwagę na pielgrzymów o ile są jeszcze w Fortenhaf.
Rozkazy mam jednak takie, aby zapewnić bezpieczeństwo najważniejszym budynkom
w mieście, a i wielu moich ludzi choruje. Wróćcie z czymś konkretniejszym, albo zaszyjcie się w karczmie co by was szlachetny Panie ci łowcy skuteczniej nie ustrzelili niż ostatnio.– Pod koniec rozmowy ta bezradność zaczęła przeradzać się w rozdrażnienie i opryskliwość. W żadnym jednak wypadku Hannes nie chciał obrazić szlachcica.


W tym czasie w innej części miasta Roel postanowił zainterweniować. Czwórka oprychów całkowicie ignorowała akolitę Morra, podobnie jak alarm dzwonów. Nawet ostre słowa skierowane do nich zapewne by nie zadziałały, gdyby w ślad z nimi nie poszły ręce. Schwytany mężczyzna odruchowo się szarpnął.
- Spierdalaj, chuj ci do tego! – rzucił przez ramię, żeby po chwili aż zaniemówić, a i nawet lekko omdleć gdy spojrzał na szaty i znaki akolity. Jego towarzysze pewnie rzucili by się z rękami, gdyby Frietz był zwykłym podróżnym. A tak, gdy tylko zorientowali się z kim mają do czynienia, momentalnie uciekli.

Na dźwięk dzwonów zareagowała większość z Was i praktycznie cała straż. Grasujące bandy raczej tylko nasiliły swoje działania. Zdawali sobie sprawę z zupełnej bezkarności. Zdrowi mieszkańcy woleli nie opuszczać swoich bezpiecznych schronień. Jedynie nieliczni mieszkańcy z najbliższych pożarowi domostw próbowali coś zaradzić. Spora ich część była zwyczajnie przerażona i zwyczajnie uciekała z zagrożonej okolicy. W momencie, gdy dotarliście na miejsce ogień trawił, już kilka budynków. Piekarnię, przylegający magazyn, stodołę i jedno z domostw. Ogień rozprzestrzeniał się szybko, a unoszący się znad płomieni dym był gęsty i miał ciemnozielony kolor. Tak jak by ogień, trawiący opanowane przez zarazę miasto, rządził się innymi niż zwykle prawami. Straż miejska wyraźnie nie potrafi sobie poradzić z szalejącym żywiołem. Z ciężkich, burzowych chmur które zbierały się nad Fortenhaf przez większość dnia pod wieczór zaczął padać deszcz. Z każdą chwilą przybierał na sile, dając nadzieję na opanowanie pożogi.

Pożar...
Nie da się ukryć, Lennart widział już niejeden płonący dom, czy niszczoną przez czerwonego kura chatę. Normalnie ruszyłby na pomoc, bowiem od jednego zabudowania płomienie już się przeniosły do kolejnego, a potem to już raz dwa i całe miasto mogło płonąć, wraz z tymi, którym nie udałoby się uciec, teraz jednak zrezygnował z włączenia się w akcję ratowniczą.
Po pierwsze - nie jego to było miasto. Po drugie - w takim przypadku obcy mogli łatwo oberwać, dostawszy wpierw łatkę podpalacza. A po trzecie - dym był, co i inni bez trudu zobaczyli, jakiś dziwny. To zaś sugerowało, że lepiej z dala się trzymać od takiego zjawiska.

- Trzeba się przygotować na ewentualną ucieczkę - powiedział do kompanów, - Spalenie miasta wraz z mieszkańcami to znany sposób na poradzenie sobie z zarazą.