Szli uważnie i czujnie. Musieli odnaleźć kompanów i z nimi zorganizować skuteczny atak.
- Gdzie ta kultystka przeklęta?- Warczał pod nosem mag.

Gdy mijali plac Otto na chwilę znieruchomiał. Tam odbywał się rytuał. Czy ten przeklęty wódź chaosytów tam był? Nie mógł się dłużej zastanawiać i ruszył za resztą co chwile oglądając się na uliczkę prowadzącą na plac główny.

Mijany oddział był dość liczny a obecność demona rozgniewała maga. Jednak ten nic nie zrobił. Teraz biegł z zaciśniętymi zębami i gdy ujrzał Sviena doskoczył do niego.
- Gdzie reszta? Mieliśmy razem działać a nie osobno!- Syczał mag i po chwili rozkaszlał się i musiał oprzeć się o ścianę pobliskiego budynku.

- Przyjrzyjmy się im i działajmy szybko bo następna grupa idzie.- Rzucił Otto oglądając się na ulicę którą zapewne będzie szedł mijany oddział.
Mag zamierzał pochwycić uciekinierkę. Wolałby któryś z kompanów się tym zajął bo on sam z tymi napadami kaszlu mógłby nie podołać. Skupił się nad wiatrami magii, których było dość niewiele i ustawił się w odpowiednim miejscu by mieć widok na rozgrywającą się scenę i uliczkę z której mogą nadejść posiłki dla heretyków.

Najwyraźniej przyjęli nieodpowiednią taktykę i z tego powodu nie odnosili sukcesów.
Kultystka, która im uciekła, w tym momencie mało go obchodziła, bo była poza ich zasięgiem. Ale może można było osiągnąć cel małymi kroczkami?

- Może tak zaczniemy się rozprawiać z mniejszymi grupkami? - zaproponował. - Ci kultyści, nawet gdyby śmierci niezbyt się bali, to nie są zbyt dobrzy we władaniu bronią. Z liczącą kilka osób grupką powinniśmy sobie poradzić. A potem z kolejną. I następną.

- Ty też nie żyłeś, Erich! A jednak stoisz przede mną żywy, z krwi i kości - odpowiedziała mu unosząc głos. Czuła się wzruszona tym spotkaniem i cieszyła się, że bratu nic nie jest, że wciąż ma siłę by walczyć i stać o własnych siłach. Przykro jej tylko było z powodu fanatyków, którzy stanęli między nimi jak mur nie do przebicia. Gretta wiedziała, że nie może wykonać żadnego gwałtownego ruchu i uważać na słowa. Bała się tylko, że jej brat tego nie zrozumie i potok jego słów wzbudzi niepokój wśród kultystów.

- Chodź ze mną, proszę. Nie zmuszę cię do niczego, namowy mojej też nie usłyszysz, ale pozwól mi sobie pomóc. Odejdziemy stąd razem, porozmawiamy na spokojnie. Proszę cię, wyraź zgodę i... nim naprawdę umrę, zezwól bym ostatni raz mogła być twoją siostrą. - w głosie kobiety słychać było smutek i żal. Załamywał się w co którymś słowie i ledwo zdołała wydobyć z siebie tak staranne i przemyślane słowa.

- Pamiętasz co doprowadziło do upadku naszej rodziny? Nie chcę by to się powtórzyło - dodała nie konkretyzując i wierząc, że Erich zrozumie co ma na myśli. Demony - to one były aktualną zmorą Gretty, potworami które do dziś nie dawały jej zasnąć spokojnie i przez które budziła się z krzykiem i lękiem. Teraz jednak musiała zgrywać odważną, zdecydowaną i twardą. Musiała sprawić, by kultyści nie nabrali podejrzeń, a argument o rozkazie Kadata, nie został zdemaskowany.

Fortenhaf – dzień szósty, popołudnie.

Wstrząśnięty Erich nie wiedział, co czynić. Gretta odpowiedziała na jego słowa, przywałowując straszne wspomnienia. Wizja spalonej wsi, majątku, zmaltretowanych ciałach rodziców przybitych gwoździami do fasady domu. Koszmar, który przez wiele nocy nie pozwalał zasnąć. W to wszystko wtrącił się Otto. Mag pierwotnie chciał wyglądać za kolejną grupą prowadzoną przez pomiot, jednak zmienił zdanie. Wtargnął pomiędzy Grettę, chronioną przez wyznawców Siewcy, a Ericha. W pośpiechu rzucił czar, nagłe intensywne światło raziło po oczach i nie pozwalało się skupić. Zapewne miało to na celu odciągnięcie uwagi kultystów, ci jednak i tak nie podejmowali żadnych działań przeciwko magowi, byli wstrzymanie rozkazem Gretty. Czarodziej światła dotarł więc do Ericha i dotykiem częściowo ukoił ból, przynajmniej ten fizyczny. Moc Hysh wnikał do ciała szlachcica i zasklepiła część ran. Korzystając z rozbłysku Svein wrócił na pole bitwy i wypuścił pierwszy pocisk. Kamień puszczany w tłum musiał trafić, wywołał małe poruszenie wśród fanatyków. Ci jednak dalej nie podejmowali walki, jedynie szczelnie otoczyli Kobietę, tak aby móc ją chronić ze wszystkich stron. Zniecierpliwiony Oskar ruszył do przodu, był gotów do ataku, ale nie rzucił się sam przeciwko tak licznej grupie. Lennart został lekko z tyłu, nikt nie odpowiedział na jego propozycję. Choć zdawać by się mogło, że chcieli ją realizować. Dostrzegł jednak zbliżające się zagrożenie, wrogów których chwilę wcześniej wyminęli. Kultysta, pomiot i grupa fanatyków powoli, lecz nieubłaganie zmierzała w stronę gospody.

Gretta czekała na odpowiedź Ericha i podjęte przez niego działanie. Chciała, żeby w końcu zadecydował, czy naprawdę mu na niej zależy. Kadat udowodnił to wiele razy, Erich zaś ostatnio sprawił jej jedynie wiele bólu. Kobieta była wyraźnie przygnębiona. W jej oczach malował się smutek, ale i nadzieja. Tylko ona wiedziała, jak mocno bije jej serce, uderzając w klatkę z żeber tak silnie, że aż sprawiało to ból. Niepokój narastał z każdą sekundą, aż nagle kobieta została oślepiona przez jaskrawe światło. Odruchowo uniosła rękę i zasłoniła oczy przedramieniem. Przeraziła się jeszcze bardziej i dała nieświadomy krok w tył. Okrąg z kultystów przesunął się razem z nią, gotów nawet złapać w razie upadku.

Po krótkiej chwili jednak doszła do siebie. Mrugała oczami intensywnie, aby przegonić pojawiające się na linii wzroku plamy i natarczywe kropki. Była pewna, że spowodowane było to nagłym oślepieniem, dlatego nie podjęła żadnego działania. Stała oczekując. Przełknęła głośno ślinę.

Wtedy znowu drgnęła i cofnęła się w tył. Przelatujący kamień uderzył jednego z fanatyków w głowę.
- O rany, wszystko w porządku?! - przejęła się Gretta, jednak kultysta pozostał niewzruszony. Potrząsnął głową i zacieśnił koło wraz z innymi mężczyznami. Szlachcianka zaczęła dopuszczać do siebie myśli, że będą musieli uciekać. Że brat ulegnie głupim namowom swoich towarzyszy i wybierze ich. Do tej pory wierzyła, że pójdzie z nią, uwierzy. Razem coś zdziałają. Teraz jednak wizja ta zaczęła być zasłaniana przez mgłę.

- Bracie, wierzysz mi? Odejdziemy stąd sami, przysięgam. - rzuciła powtórnie w kierunku Ericha, który do tej pory jej nie odpowiedział. Zacisnęła szczupłe dłonie przy sercu.

Otto patrzył na Ericha , który stał jak wryty.
- Naprawdę to Twoja siostra?- Spytał dość cicho by tylko szlachcic usłyszał.
- Jeśli tak to muszę niestety przyznać, że żywo zainteresowana jest Twoją osobą. Spotkaliśmy ją wcześniej samą szukającą Ciebie. Wydaje mi się, że się łamie lub rodzinna miłość jest dość silna.- Przemówił Otto stając z boku by odsłonić rycerza by mógł podjąć działanie a sam Widdenstein mógł zareagować w porę.
- Musimy coś działać. Zbliża się kolejna grupa z pomiotem piekieł na czele. Z tymi dwoma nie damy na raz rady.- Dodał i czekał na reakcję kompana. Splatał wiatry magii gotowy do rzucenia czarów, które mogą mieć kolosalne znaczenie.