Ernest żałował, że w ogóle wpakował się w to całe przedsięwzięcie. Dom był wielce podejrzany, a jemu ciężko przychodziłą obrona swego życia. Pierwsze pomieszczenie - palarnia - pełne zapachu, który drażnił jego nos. Nie miał jednak wyjścia, jak powiedział się A to trzeba powiedzieć B. Zaczął wraz z wielkim wojownikiem rozglądać się po pokoju. Ani myślał otwierać słoje z tytoniem, ten zapach go mdlił, powstrzymywał się od tego by nie zwymiotować.

- A co to jest? - zapytał sam siebie widząc złoty stożek. - to będzie na pewno sporo warte - odezwał się do Gerharda. Gdy zbliżył do niego rękę przedmiot zaczął syczeć, a dym wydobywający się ze stożka uformował się na kształt zmumifikowanego człekopodobnego stwora.

Ernest odskoczył do tyłu i wyciągnął miecz trzymając go przed sobą nie pozwalając by mumia zbliżyła się do niego.

Być może wewnętrzne drzwi nie były takie 'ambitne', jak zewnętrzne, bo nie zamierzały się zamknąć. Kto wie, czy obraz, nawet z solidną ramą, potrafiłby stawić odpowiedni opór zawziętym drzwiom.

Okazało się, że już pierwszy pokój zawierał pewne drobiazgi, wartością zapewne przekraczające kwotę zaliczki. Lukasowi wpadło w oko pudeko na tytoń, lecz nim zdążył nacieszyć oczy kunsztownym wykonaniem w pokoju pojawił się niespodziewany 'gość'.
Stwór, który wyłonił się z dymu, nie wyglądał zbyt sympatycznie, a czerwone oko rzucało wyraźnie nieprzyjazne spojrzenia.

- Chodźmy stąd i zamknijmy drzwi - zaproponował Lukas, który uznał, że walka z tym dziwem nie była wpisana w umowę z ich chlebodawcą.

Nie był pewien, czy zwykły miecz poradzi sobie z obandażowanym stworem, a użycie ognia mogło się źle skończyć dla domu. A nie po to w końcu przyszli, by spalić komuś chałupę.

Cztery bełty wypuszczone przez Heidrun trafiły stwora idealnie w korpus, sprawiając, że ten zatoczył się do tyłu, a to była woda na młyn dla Gerharda. Mężczyzna doskoczył do przeciwnika i uderzył mieczem od góry. Ostrze weszło idealnie między bandaże, a Gerhard poczuł opór, zatem pod nimi wciąż musiało być ciało. A przynajmniej jego resztki. Widząc jednak, że cios nie zrobił na stworze większego wrażenia, wycofał się do pozostałych.

Awanturnicy wyszli z pokoju, widząc jedynie, jak potwór naszpikowany bełtami zbiera się w sobie, by za nimi podążyć. I tak się stało. Musieli przytrzymać drzwi, gdyż przeciwnik zaczął uderzać w nie energicznie i miarowo. Łup, łup, łup. A potem nastała zupełna cisza, w której słychać było jedynie ich ciężkie oddechy. To coś za drzwiami musiało odpuścić, jednak skrajną głupotą byłoby ponowne wejście do pokoju i przekonanie się o tym na własne oczy. Wyczekali jeszcze chwilę i gdy nic się nie wydarzyło, czujni ruszyli do kolejnego z pokojów, do którego drzwi umieszczono na ścianie naprzeciw.

Gerhard nacisnął na klamkę i weszli powoli do środka, przygotowani na najgorsze. Pokój, który okazał się być jadalnią, był jednak zupełnie pusty. Pośrodku pomieszczenia stał długi, dębowy stół zastawiony srebrną zastawą i dwoma dużymi, solidnymi świecznikami. Wszystko pokryte było kurzem i pajęczyną, co od razu podpowiadało, że nikt nie zaglądał tutaj od dawna. Dziesięć krzeseł stojących wokół stołu wykonanych było z kunsztem i smakiem. Ścianę po lewej od wejścia zajmował wygaszony kominek, naprzeciw znajdował się kredens z talerzami i misami. Pomimo iż okno znajdujące się na ścianie naprzeciwko wejścia zasłonięte było ciężkimi, purpurowymi kotarami, w pomieszczeniu było zdecydowanie chłodniej, niż na korytarzu, czy w pokoju, który odwiedzili wcześniej.

Strażnik pokoju, bo tak można było nazwać zawiniętego w bandaże stwora, wydawał się nieczuły tak na bełty, jak i na stal. Najlepszym wyjściem było opuszczenie pomieszczenia, co Lukas zrobił bez wahania. Jako że kompani zrobili dokładnie to samo, nie miał żadnych wyrzutów sumienia.
Gdy tylko Gerhart przekroczył próg, Lukas zabrał obraz i zatrzasnął drzwi.
Stwór był uparty nad podziw i nawet gdy został sam w pokoju usiłował dopaść swych 'gości'. Widocznie doskwierała mu samotność i był oburzony, że gdy tylko znalazł się ktoś, z kim mógłby wymienić parę uścisków, ów ktoś wyszedł bez pożegnania.
Na szczęście nie sforsował drzwi. Pewnie nie pomyślał o tym, żeby znów zamienić się w dym, prześlizgnąć się jakąś szparą i ponownie się zaterializować już na korytarzu.
Jego głupota w najmniejszym stopniu Lukasowi nie przeszkadzała.

Kolejny pokój, jadalnia, wyglądał na opuszczony od wielu miesięcy, jeśli nie lat. Zapewne baron Gerhard Liess nie przyjmował gości.
Tylko dlaczego nikt nie schował do szafy sreber?

- Chodźmy od razu na piętro. - Lukas wypowiedział opinię, którą podzielali pewnie i inni. - Gdy znajdziemy maskę, zastanowimy się, jak opuścić te gościnne progi. A przed wyjściem odwiedzimy pozostałe pokoje.

Mogła się spodziewać, że konwencjonalna broń nie zrobi na tym czymś wrażenia, ale przynajmniej te parę bełtów, które wpakowała w to dziwne monstrum sprawiło, że Gerhard miał okazję do zadania czystego ciosu, co skrzętnie wykorzystał. Jak się można było domyślić, napastnik rodem z koszmaru nie odpuścił i nie padł pod mieczem towarzysza. Musieli się ewakuować i Heidrun żal było tych czterech pocisków, których przecież nie odzyska, bo nie miała zamiar z powrotem wchodzić do tego przeklętego pomieszczenia.

Gdy stwór tłukł w drzwi, stała z uniesioną kuszą, by wpakować w to coś resztę magazynka, gdyby udało mu się wydostać, ale w końcu odpuścił i mogli ruszać dalej. Przecierając zroszone potem czoło weszła wraz z pozostałymi do kolejnego pokoju, tym razem jadalni. Nic ich nie zaatakowało, ale przecież nie mogli być pewni, że za chwilę coś nie wyskoczy. Heidrun przejechała wzrokiem po pokoju - pełno kurzu i pajęczyn. No i zastawa na stole, wyglądająca na srebrną. Aż się rudowłosej oczy zaświeciły.

- Ten skurwiel nas oszukał - powiedziała, sięgając po worek i ruszając do stołu, by obejść go dookoła i zgarnąć zastawę i dwa świeczniki. - Czy wygląda wam to na posiadłość jakiegoś barona? Który baron nie dba o własną jadalnię, miejsce, gdzie przyjmuje gości? Nie chcę czarnowidzieć ale mi to bardziej wygląda na chałupę jakiegoś czarownika. Wierzcie mi, znam się na tym. - Heidrun zanim wrzucała talerze i sztućce, dotykała ich koniuszkami palców, by sprawdzić, czy czasem coś się nie stanie, gdy spróbuje odgrzebać je spod grubej warstwy pajęczyny.

Skinęła głową na słowa Lukasa.
- Dokładnie, chodźmy na górę. Reszta tych pokojów nam przecież nie ucieknie. - Przytroczyła worek do plecaka, chwyciła za kuszę i ruszyła z pozostałymi na poszukiwanie schodów prowadzących na piętro.

Ernestowi spadł kamień z serca gdy opuścili palarnie - Palenie szkodzi zdrowiu - stwierdził oddalając się od dudniących drzwi. Schował miecz, gdyż nie nawykł do używania oręża, jeszcze przez swą nierozwagę mógłby kogoś skrzywdzić. Cały czas w jego głowie kotłowały się myśli by jak najszybciej opuścić ten dom.

Do opuszczonej jadalni nawet nie wchodził, stał w okolicy drzwi. Nic z pozostawionych w tym pomieszczeniu przedmiotów nie interesowało medyka. - Też jestem za tym, by odszukać czaszkę, choć znając życie może się okazać, że to ona jest źródłem złej mocy w tym domu. - oznajmił w drzwiach jadalni. - Na przeszukanie pozostałych pokoi może będzie czas później, o ile coś nam nie spadnie na karki - kontyunował - nie chcę być złym prorokiem, ale to domostwo wcale mi się nie podoba.