Kiedy oddalili się na odpowiednią odległość podkomendni Gustawa zaczęli lamentować. Ten w spokoju słuchał, ale zbierało się w nim. Nie dość, że Bert wyszedł przed szereg to teraz próbowano go odwrócić od planu.
- Myślałem, że dowodzę twardzielami z fantazją i najlepszymi w swoim fachu. A tu okazuje się, że same cipy!- Zatrzymał się Gustaw i zaczął wywód.
- Nie obrażając Ciebie Leo.- Dodał przypominając, że wśród nich jest kobieta.
- Złamałem rozkaz i pozostaliśmy w Meissen. Obroniliśmy miasto i zostaliśmy bohaterami. Do tego bogatymi bohaterami mimo wielkich przeciwności statystycznej. Teraz kolejna okazja się nadarza a wy panikujecie i chcecie opłotkami lecieć. Trzymamy się mojego planu.- Warczał wręcz Gustaw na człapiących przy nim Ostatnich.
- Leo jest doradczynią Wernyckiego. Bo jak on sam by zdobył Pfeidorf z marszu gdyby nie boska pomoc. W tych czasach nie ma takich przypadków bez ingerencji sił wyższych i zamierzam to wykorzystać. Cel misji jest tajny i tylko najwyżsi dowódcy o nim się dowiedzą jeśli nas przycisną, ale wieżę, że i tak się obejdzie i uwierzą w to.- Przemawiał jak oficer wiedzący co robi. Może jego ludzie nie wierzyli w to, ale był święcie przekonany, że dadzą radę.
- Zatem nie pierdolcie mi tu o zmianie kursu bo dopiero się zacznie. Puszczą pogoń i to najlepszą. Przeżyliście tyle pod moim dowództwem to i przeżyjecie i będziecie się chwalić, żeście ostatni pływając w łupach i zaszczytach. CZY TO JASNE ŻOŁNIERZE?!- Pod koniec nie wytrzymał i ryknął na nich.
- Teraz idziemy do następnej przeprawy i przechodzimy ją realizując plan.- Dodał już spokojniej i nakazał dalszy marsz.

Myliłby się każdy, kto twierdziłby, że Leonor spędziła pobyt po bitwie w Meissen jedynie na obłąkańczych snach oraz imaginacjach na temat prób tresury srających wszędzie wielkich ptaków. Nabrała ona również umiejętności mówienia jednego, żeby powiedzieć coś drugiego, sugerując trzecie.

- Z pewnością sierżancie jest to świetny pomysł - pokiwała głową. - Aż palę się do tej szlachetnej roli, która została mi wyznaczona. Chętnie też poświęcę swoją głowę i świeżo zdobyty Imperialny tytuł Meisseńskiej Dziewicy na rzecz Zdradzieckiej Kurwy z Pfeidorfu u Granicznych, bo takimi mniej więcej słowami zostanie okrzyknięta osoba, która będzie się podszywać pod być może istniejącą w wojskach Granicznych kapłankę Najwspanialszej. Mając jednak na względzie realizację rozkazów, które zostały sierżantowi powierzone, czy jest możliwe, aby w przypadku potencjalnej… choć oczywiście niekoniecznej sytuacji, kiedy cały ten śmiały plan się wyda i człowiek ten jak ktoś zauważył jechał jednak nie po świeże pieczywo, a donieść przełożonym o jedynym w tej części Imperium oddziale dowodzonym przez niziołka… Czy jeśli wtedy zajdzie konieczność taktycznego odwrotu w góry dla tych, którzy nie niosą na sobie ekwipunku całego regimentu, a stamtąd pozostając niezauważeni i mogąc przeżyć kilka miesięcy w oddali od ludzkich siedzib i kontynuować wykonanie rozkazu… to czy rozkazem sierżanta będzie to właśnie zrobić?
Powiedziała to częstując Gustawa garścią jagód, o których chyba tylko ona wiedziała, że są jadalne.
- Chodzi mi o to, że jak za dwa dni nasz świetnie zorganizowany oddział stanie naprzeciw trzem tuzinom zbrojnych, to wtedy ciężko będzie racjonalnie zdecydować, czy wspierać tych najwolniejszych i świetnie opancerzonych, czy też kontynuować misję pod przykryciem jak wynika z obecnych rozkazów sierżanta. Niezwyciężony Detlef zabił już w bitwie pół setki żołnierzy, więc może drugi raz również mu się to uda. Nie wiem tylko, czy dokładnie ta sytuacja jest opisywana przez termin niepostrzeżenie.

Gwizdnęła na kruka i zwróciła się głośno do Berta.
- Tak w zasadzie kwatermistrzu, do jakiego rodzaju wojsk należy nasz oddział? Jeden, dwóch lub trzech dowodzących pośród dziewięciu żołnierzy, z których jeden w pełni opancerzony, kilku w połowie, reszta lekko w tym łucznik, kusznik, mag, akolitka i śmierdzący alkoholem zwiadowca? Czy istnieje coś takiego jak jednostka mikroarmijna mieszcząca w jednej dziesiątce wszystkie rodzaje wojsk?

Angestag (Początek Tygodnia), 16 Nachgeheima 2522,
Sollweg (Droga Soll), między Meissen, a Wittenhausen

Im bardziej Detlef z Bertem, Loftusem i Galebem starali się przekonać Gustawa do zmiany planu tym bardziej stawał się on nieprzejednany. Trudno było zrozumieć kogo popiera Leo, ale trzeba przyznać, że też wyraziła własne zdanie, podobnie jak Oleg. I czekać tylko było, aż Ostatek z Czwartkiem się odezwą. Na razie jednak taktownie milczały. Podobnie jak zapewne obrażony za brak nadanego imienia muł Karla. Choć może muły zawsze wyglądają na trochę obrażone...
Na dyskusjach zszedł im dzień cały, ale krok za krokiem zbliżali się do przeprawy przez Witten i biorącego nazwę od tej rzeki miasta, Wittenhausen.

Oczywiście, nie było to jedyne co robili.

Leonora nazrywała przydrożnych jagód i poczęstowała Gustawa. Oleg rzucił na nie okiem by sprawdzić czy nie są trujące. Nie były. Było ich za to w okolicy wystarczająco dużo, by nie tylko urozmaiciły posiłek złożony z bezsmakowych sucharów, przesolonych ryb i twardych pasków czegoś co podobno było kiedyś wołowiną, a przypominało bardziej wołową skórę, ale i zmniejszyły zużycie prowiantu o dwie porcje.
Pora roku i bliskość rzeki gwarantowały bujny rozrost roślinności, a część z niej była jadalna. Soll była też pełna ryb, a lasy Wissenlandu, kiedy w końcu do jakichś dotrą, powinny być pełne zwierzyny. Zbieranie "w marszu" było mało wydajne, ale poświęcając na to więcej czasu można znacząco poprawić aprowizację.

Bert, od niedawna zaznajomiony z tajnikami logistyki, zauważył, że gdyby inaczej zaplanować postoje, posiłki, dbanie o zwierzęta, itp, mogliby zyskać na czasie. No i gdyby ktoś poza nim miał choćby zwykłe zgrzebło, mogliby zapobiec marnowaniu godziny czasu na oporządzenie każdego kuca czy muła po kolei.

***

Angestag (Początek Tygodnia), 16 Nachgeheima 2522, zachód słońca.
Przeprawa przez Witten

Oddział poruszał się z prędkością około półtorej mili na godzinę. Przez dwadzieścia godzin marszu przeszli niemal trzydzieści mil i byli wykończeni. Słońce już zachodziło, gdy dotarli do mostu.
Tam zmęczeni drogą wędrowcy spotkali dwie dziesiątki granicznych. Zasadzka była perfekcyjnie zaplanowana. Dziesięciu zbrojnych, dziesięciu łuczników, półkolem otaczali Ostatnich. Tak jakby mieli sporo czasu na zaplanowanie całej akcji.
Wszyscy z emblematami Granicznych w widocznych miejscach, w wypolerowanych zbrojach i naoliwionych skórach, z naostrzoną bronią w rękach. Ogoleni, trzeźwi, przygotowani do walki. Wyglądali niczym poglądowa rycina z podręcznika analizy taktycznej.
Jedyne co było dziwne w tej zasadzce to to, że gdyby chcieli wykończyć Ostatnich, to przecież mogliby ich wpuścić na most i dopiero tam zaatakować.
I słowa dowodzącego "zasadzką", który wyszedł do Ostatnich, niczym na paradzie, jak jeden oficer do drugiego i aż dziw brał, że nie zasalutował przy okazji. No i może to, że nikt nie strzelał.
- Zidentyfikować się! - nakazał. I dodał - Nawet nie myślcie, że nas przekupicie!
Gustaw miał nadzieję, że to skutek ostrzeżenia o wrednym oficerze - konny mógł ich okrążyć i pogalopować wprost do Wittenhausen i wrócić, zanim Ostatni dotarli do przeprawy. Inni mieli inne, mniej optymistyczne przewidywania.
Co niepokojące, gdzieś po drodze zniknął Loftus.