Czekała na rozwój sytuacji. Bednarz prawidłowo to rozegrał. Skoro tamci nie mieli nic do ukrycia, równie dobrze mogli pokazać swój dobytek. Coś mówiło Cathelyn, że będzie inaczej. Cała sytuacja śmierdziała na milę i zaraz parę głów mogło zlecieć na ziemię. To z kolei było jej nawet na rękę, jako że zaczęła się już nudzić.
W jej dłoni przeskakiwał sztylet, a chart ledwo ustawał w miejscu. Tylko wypatrywała pretekstu.

- Wybaczcie, ale na strażników też nie wyglądacie – rzucił w kierunku Rudolfa mężczyzna jednocześnie ściągając wór z pleców. – Po krzakach się czaicie, podróżnikom zmęczonym grozicie, gościnność okolicznych miejsc niebywała – narzekał dalej. – Może glejt byście chociaż ukazali zaświadczający waszym słowom, bo przecie macie, tak? – zapytał bardziej retorycznie rozwiązując wór. – Wedle życzenia, mój dobytek wam ukażę, ale broni nie oddamy, bo coś czuję, że byśmy skończyli tu w krzakach, coście właśnie wyszli i bez broni, i dobytku, i jeszcze z łbami rozwalonymi – burczał wyraźnie niezadowolony.

- Same figurki, ozdoby, i inne wyroby elfiaków, któreśmy jak już prawiłem, zakupiliśmy za granicami Imperialnymi – mężczyzna otworzył wór, a to co ujrzeli, tylko potwierdzało jego słowa. Poza wyrobami rzemieślników, nic nie spostrzegli. – Jak żeście dobre ludzie, nie złodzieje czyhający na podróżnych, to puścicie nas wolno. Jeśli nie, to zamiarów waszych będę już teraz pewnym – odwrócił ponownie wzrok w kierunku Abelarda.

Kasztaniak przeskakiwał nerwowo z nogi na nogę. Przygryzał raz po raz wargę. Stare nawyki robiły swoje, a sytuacja wydawała się nader podejrzana. Dałby sobie rękę uciąć, że poczciwi podróżnicy nie są tacy poczciwi i pod elfimi zabawkami kryją coś zgoła ciekawszego. Bo i który poczciwy podróżnik grozi potencjalnym rozbójnikom ledwie ich zobaczy?

Był gotowy i skupiony. Ręce pociły się z napięcia, trzymał kurczowo kuszę chętną do wystrzału. Gdyby był sam ze Strzałką już dawno skroiliby tych frajerów i bawili się do rana za ich bogactwa. Miał wielką nadzieję, że wyjdzie na jaw prawdziwa zawartość toreb i że będzie ona satysfakcjonująca.

- Jeden facet raz w Bretonii chuja miał od ud do skroni - zanucił ni z tego, ni z owego pod nosem. Już nie mógł się doczekać.

Rudolf zmarszczył brwi. Sytuacja nie szła chyba w dobrą stronę. Przypiął młot do pasa i podszedł do akolity.
- Spokojnie Abelardzie. To z całą pewnością nie są Ci ludzie, których mieliśmy złapać. Nie ma potrzeby, żebyśmy zbytnio się interesowali zawartością ich worków zwłaszcza, że na mój nos, nie ma tam, czego moglibyśmy szukać. Nie potrzebna nam jest tu awantura, bo może spłoszyć innych - szepnął do niego tak cicho, jak się dało. - Daj mi z nimi pogadać. Myślę, że łatwiej mi będzie znaleźć z nimi wspólny język, niż Tobie - wydają się być dość prostymi ludźmi.

Rzadko okazywała zainteresowanie, lecz tym razem jej wzrok uważnie śledził rozmowę. Istniało duże prawdopodobieństwo, że znaleźli poszukiwanych. Większość ludzi powinna się przestraszyć, widząc wychodzące znikąd postaci. I to bladym świtem. Gdyby kompania chciała komuś zrobić krzywdę, przecież i tak by to zrobiła. Tymczasem ci tutaj ewidentnie kręcili. Cathelyn obserwowała co zrobi Rudolf. Jednego była pewna. Musieli szybciej działać. Reszta bandy przebywała niebezpiecznie blisko.

Rudolf nie zamierzał dać się zabić za niezdrową ciekawość. Zawrócił i ustawił się za Wolfgangiem tak, aby ten oddzielał go od Kasztaniaka. Krasnolud sprawiał wrażenie takiego, który mógłby posłać bełt ryzykując trafieniem w Bednarza, a było w co trafiać...