Tym razem to akolita zdawał się mieć najlepszy plan, kiedy niemo wskazywał innym, aby poczęli otaczać cel. Reszta towarzyszy również ruszyła do przodu, niczym powstałe z porannej mgły zjawy. Cathelyn ze swoim kozikiem była przy nich dość ograniczoną pomocą. Lecz miała jeszcze Bonesa.
Wycofała się do wiernego zwierzaka i nachyliła w kierunku nastroszonych uszu. Chart denerwował się, toczył z pyska płaty białej piany.
- Zostań, zostań... - powtarzała mu cicho, jednocześnie gotowa natychmiast puścić go przodem w przypadku konfrontacji.

Grupka mężczyzn podążała przed siebie. Nie zauważyli stróżów, więc oni sami postanowili działać. Po krótkiej naradzie, rozeszli się i niepostrzeżenie otoczyli grupkę podejrzanych osobników. Byli już pewni, nie znali tych mężczyzn i pierwszy raz widzieli ich na oczy. Byli oni z pewnością zamiejscowi.

Vermin i Drago pozostali w ukryciu na lewej flance. Dziewczyny i chart Bones pozostały z tyłu, odcinając ewentualną drogę powrotu. Pies, mimo poleceń swojej pani, pozostawał niespokojny. Warczał i w pewnym momencie szczeknął dwa razy. Mężczyźni, usłyszawszy nowy dźwięk, przystanęli i zaczęli się rozglądać.

W tym momencie z ukrycia wyszli Wolfgang i Rudolf, którzy znaleźli się na prawej flance. Wyszedł także Abelard z Kasztaniakiem.

Ci bez w momencie sięgnęli po broń, przyjmując szyk rozglądali się w po okolicy próbując ocenić zagrożenie. Zdawało się, że dostrzegli jednak tylko cztery osoby. Te przed nimi oraz te na prawej flance.

- Czego chcecie? – warknął jeden z mężczyzn. - Jeśli nie chcecie jatki, to się rozejdzcie. Już! - podniósł głos, by po chwili ciszej zaznczyć. - Za nami idą nasi przyjaciele.

- Drogę, żeśmy zgubuli parę godzin temu. Toteż do zabudowań próbujemy dojść jakiś – odparł mężczyzna. – My pierwsi, sił więcej mieli, więc przodem ruszyliśmy. Obawiałżem się, żeście zbójniki, ale jako patrzę na was, to chyba nie – rzekł z ulgą w głosie, ręką dając pozostałym gest, by opuścili bronie. - Bogowie chyba spojrzeli na nas łaskawym wzrokiem ostatecznie i pomoc w postaci miejscowych wysłali. Wskazać byście mogli łaskawie którędy się udać, by nogom dać spocząć w końcu – spojrzał na Abelarda.

Wciąż uspokajała Bonesa, choć ten rwał się do przodu jak głupi.
Słysząc wersję jednego z mężczyzn, na jej sinych ustach wykwitła imitacja uśmiechu.
- Do von Eisenstadta idźcie. Chętnie was ugości - rzuciła tamtym, podczas wychodzenia z zarośli.
Nawet gdyby mówili prawdę, wielmoża i tak powinien to docenić, że skierowali podejrzanych własnie do niego. Gdyby natomiast grupa odmówiła podobnej gościny, dawałoby to z kolei wyraźne poszlaki, które aż korciły do chwycenia za broń.

- Czy ona, wy, chcecie nas o brzasku prowadzić do pana tych włości? – mężczyzna miał wyraźnie zdziwiony głos. – Przecież i nas i was za ja… - zawiesił głos – nas powiesi. Eskorty nie potrzebujemy, nadmierna troska. A w worach ino nasz dobytek, i parę rzeczy na sprzedaż, które rześmy po taniości, w Bretonii, kupili. Nic innego, nic tutejszego oczywiście. Szczerze – odparł. - Broń proszę wy też upuście, a co w worach, jeśli wasza taka potrzeba, pokażemy. Rozumiem wasze obawy. Zarzekam jednak, nieuzasadnione. Kradzieje, żeśmy przecież nie są… Wiarę możecie dać nam, jak i my daliśmy wam, żeście bandyty nie są... - spojrzał na Abelarda. - Więc ino tą broń zluzujcię, jako my opuściliśmy i rozejdźmy się w spokoju - przekonywał.

Bandyty czekający w środku lasu na łup, a to byśmy się wzbogacili. Ejże, gdybyśmy bandytami byli, to byśmy przy gościńcach czatowali, a nie po lesie - zirytował się Rudolf, co mu się nie często zdarzało. Ziewać mu się chciało strasznie, no ale nie wypadało w takiej sytuacji. - Mnie to zajedno, czy młotem bez łeb pociągnę, czy nie. Jeśliście uczciwi, to pokazywać wory, a jeśli inaczej, no to też nie będziemy tu przecież do rana stać i gapić się na siebie - warknął, starając się brzmieć groźnie i prostując ramiona, by zdać się większym. Głowicą młota kilka razy stuknął w dłoń w skórzanej rękawicy.