Mężczyzna przez chwilę tak będąc na kolanach wyglądało jak gdyby się rozważał ucieczkę, spojrzał w kierunku drzwi z niepokojem, wyglądało, jak gdyby rozważał powrót na dwór.

- Wasze zjawy? – powtórzył pytająco kobietą z wyraźnym niepokojem

Chłopina przyglądał się Oswaldowi, który wyglądało, jak gdyby go lekko uspokoił.

- Widzieliście już takie? Zabiliście? – wykrztusił z siebie zaskoczony

- Jechałem no i jechałem z moimi ochraniarzami z Felberg do Oister. Kupcem jestem, Theodor, jeżdżę z miasta do miasta sprzedaje w jednym mieście co żem w innym kupił, nie kradnę, wszystko uczciwie. Jak żem jechał to musieliśmy się zatrzymać, bo przeszkoda przed nami się pojawiła, duże drzewo powalone na trakcie i moi ludzie zaczęli je przecinać, i tak już ktoś je dosyć mocno przyciął, to nie powinno długo zająć. Był już wieczór, słońce nikło, pochodni kilka zapaliliśmy, jedną nawet trzymałem co by to widzieli, gdzie rąbią i nagle ni stąd niż owąd wyłoniło się z pięć takich poczwar. Z początku myślałem, że to jaki żart, ino bandziory zakapturzone, powiedziałem, że zapłacę, aby sobie poszli, ale nie odpowiedzieli ani słowem. Zamiast tego rzucili się na woźnicę, co żem zobaczył, tom widział, że nie były to złodzieje. Zaczęli zabijać moich towarzyszy, nie miałem co innego zrobić jak uciekać. Nie wiem, ile czasu biegłem, nie wiem, czy ich zgubiłem, czy nie, ale pozwólcie mi tutaj z wami zostać. Z rana ruszę dalej, pozwólcie mi się trochę przespać. Mogę wam zapłacić za bezpieczeństwo. Proszę

Bosch wyjrzał przez uchylone drzwi. Niczego tam nie zobaczył, a jego wyczulony słuch jak i węch nie wskazywał, aby coś się tam poruszało oprócz dzika, który rył w podmarzniętej ziemi.

- Było ich chyba pięć, jak zabili woźnice i ranili jednego z dwóch moich to zacząłem uciekać. Teraz pewnie już nie żyją, gdybym został pewnie spotkałoby mnie to samo. - spojrzał na swój miecz i dodał - to raczej ozdoba, ja walczyć nie umiem, dostałem go kiedyś od ojca.

Spojrzał na Morwenę i niepewnie zapytał:
- Czy odprawiacie tutaj jakieś obrzędy? – swoim wzrokiem przejechał po bohaterach i zatrzymując się na Oswaldzie dodał - Kim jesteście?

Morwena pozwoliłaby Bosh sprostował sytuację. Jej komentarz o ‘Ich zjawach’ był rzeczywiście niefortunny. Kiedy wojownik tłumaczył sytuacją Morwena już chciała wtrącić, że znaleźli magiczny kielich Pani Jeziora, ale ugryzła się w język. Nie będzie to dobrze wyglądało jak po stwierdzeniu, że nie odprawiają tutaj rytuałów ona zacznie się mądrzyć na temat magii i artefaktów.

- Nie czuje się już zmęczona, mogę być pierwsza. - Powiedziała Morwena patrząc na łucznika, dobrze wiedząc, że po wypiciu z kielicha on również pewnie nie odczuwa już znużenia. I to kto z kim spędza warty jest tylko i wyłącznie pewną formą ich prywatnych fanaberi.

Theodor patrzył na bohaterów wsłuchując się w ich słowa.

- Burg, kiedyś, kilka lat temu tam byłem, ale ludzie biedni i nie było co ani kupić ani też sprzedać, droga nie warta. Dlatego też przejeżdżałem głównym traktem. Wy pewnie jechaliście od lasu.

- Pani Jeziora – chwilę się zatrzymał, jak gdyby nie mógł skojarzyć o kim mowa – a tak, słyszałem kiedyś o panience, byłem kiedyś w Bretonii, ale było to dawno temu. Całe szczęście, że na was trafiłem.

Theodor bez sprzeciwu pozwolił Randulfowi spojrzeć na miecz. Bohater wziął go w ręce i zaczął przeglądać zdobienia. Wyglądał na dosyć drogi i dobrze zadbany, nie miał jakichś mocno wyróżniających się liter, a kształty gałązek.

Bohater był gotowy na jakąkolwiek wizję jednak żadna się nie pojawiła, właśnie wyciągnął broń, aby podać ją Theodorowi, gdy nagle spostrzegł, a w miejscu nie było ani Morweny czy też Oswalda. Jego dłonie także wyglądały zupełnie inaczej. Usłyszał dźwięk, który wydawałoby się, jak gdyby odchodził z niego samego:
- Pewnie lepszej broni nigdy nie dostaniesz, dbaj o niego.
Bohater poczuł jak serce mu bije mocniej, nie wiedział co się dzieje, jednak, gdy zrobił krok w bok spostrzegł, że po prostu stał w miejscu, gdzie stał inny rosły mężczyzna.
- Tak ojcze – odparł młody chłopak o rysach twarzy przypominających Theodora. Wyglądał na przygotowanego do podróży.
- Nie spraw hańby naszej rodzinie, pokaż, że możesz dorównać swojemu bratu.
Chłopak stał nie odzywając się ani słowem, a Randulf poczuł, jak coś ciągnie go za dłonie

Theodor trochę mocniej pociągnął miecz, aby go odebrać z rąk Randulfa, który to wyglądało, jak gdyby nie chciał go puścić, jak gdyby się bardzo mocno zamyślił.

- Czy wszystko w porządku przyjacielu. – zapytał Theodor

Bohaterowie podzielili się na warty. Pierwszą objął Randulf i Morwena. Siedzieli spokojnie, mieli dużo czasu, który mogli przeznaczyć na co tylko chcieli.

Theodor leżąc na po jednej ze stron przyglądał się bohaterom, jednak jego zmęczone oczy zamknęły się i on sam odpłynął.

Oswald spoglądając na witraż czuł się coraz bardzie zrelaksowany, co prawda obraz księżyca za nim powodował w nim na początku pewnego rodzaju obawy, jednak i on stał się pewnego rodzaju kojącą bielą, którą widział zapadając do snu.

Morwena nie musiała daleko szukać, aby znaleźć swojego zwiniętego w kłębek kota, śpiącego przy ciepłej ze ścian. Było cicho i spokojnie. Zarówno Randulf jak i Morwena nie byli zmęczeni. Nie mieli obawy o to aby któreś z nich miał by zasnąć.

Kilka zapalonych świec i światło kominka czyniło, że w pomieszczeniu było całkiem było przytulnie. Randulf i Morwena siedzieli spokojnie, mieli dużo czasu, który mogli przeznaczyć na co tylko chcieli mając tym samym oko na wszystko to co było na około. Panowała cisza, co jakiś czas dało się słyszeć, jak Theodor mówił coś przez sen. Sytuacja jaką przeżył z pewnością utkwiła mu mocno w pamięci i teraz bóg jeden wie o czym śnił.

Morwena spokojnie w jednym z rogów przy świecy czytała swoją księgę.

Przepowiednia Ulryka
Zgodnie z wizją wyższego kapłana Frei-Ulryk, na ziemi w przeciągu kolejnych 100 lat pojawi Ar-Ulryk, na słowa imperium wybraniec Ulryka. Rozpoznać go będzie po znakach. Przyjdzie by oczyścić świat od plugastwa i chaosu. Jego wolna wola wystawiona zostanie na wiele prób i niech Ulryk będzie nam dobry, aby nie obrócił się on przeciwko nas samych.

Randulf siedział myśląc o tym wszystkim co ostatnio się wydarzyło, przy okazji czyszcząc i sprawdzając swój ekwipunek. Teraz przypomniał sobie o Alicji i oczywiście swoich znaleziskach, przekładając zawiniętym w tkaninie przedmiocie, medalion i zamknięta nie ważącą zbyt wiele skrzynkę.

Nagle Morwena poczuła coś dziwnego, jak gdyby delikatny powiew chłodu. Nie był on fizyczny, bo w żadnej ze świec nie poruszył się płomień.
W tym samym momencie obudził się też Oswald, ten z kolei po czół, jak gdyby jego instynkt mówił, że coś się miało zaraz stać.

Nagle z hukiem rozprysnęły się wszystkie witraże. Deszcz szkła spadł na ziemię i bohaterów, którzy znajdowali się bliżej ścian. To obudziło Theodora, przestraszony podskoczył.
- Co się dzieje? Ratunku! – wykrzyknął rozglądając się na około

Nie wiadomo było nawet w którym momencie przewrócił się kielich, a jego zawartość wylała się na ziemię. Większość świec zgasła, jedynie ta niedaleko Morweny pozostała świecąc.

Niemal w tym samym momencie lekko zdezorientowani bohaterowie zauważyli nienaturalne zgęstnienie i tak już gęstego mroku, w dodatku w kształcie olbrzymiej humanoidalnej sylwetki, która w szybkim tempie zbliża się do Randulfa, łapiąc go momentalnie za szyję.

Stwór podniósł bohatera nad ziemię, a jego zacisk był tak mocny, że zaczął go dusić.

Konie w sąsiednim pomieszczeniu zaczeły rżeć. Theodor widząc coś dzieje zaczął się cofać na tyły, był przestraszony, drżał. Randulf czuł potężny zacisk na swojej szyi, bohaterowie nie mieli za wiele czasu, trzeba było działać.