- Nie ma co zbytnio planować, bo nam się może jeszcze zmienić dwa razy. - Bosch dopił swoje wino i nalał sobie kolejny kubek. - A czy heraldyka przydatna? Jak szukasz męża z dobrego rodu albo w bitwie natrafisz na kogoś z herbem na tarczy to może. Albo jak na turniej pojedziesz i chcesz rozpoznać uczestników. Odkąd podróżuje jako najemnik to raczej tylko ciekawostka, która przydała mi się raz czy dwa. Jak chcesz to mogę wytłumaczyć ci podstawy jak będziesz szukać czegoś o mojej... przypadłości. - Po tych słowach napił się wina i dodał już nieco zrezygnowany. - Choć na żaden przełom nie licze.

Bosch podniósł brew patrząc na Morwene. - A to nie mówiłem wcześniej? - I również nachylił się w jej stronę, zaczynając cicho. - Jakiś czas temu walczyliśmy z czymś... kimś takim. Ja zostałem ranny i po jakimś czasie to zaczęło się nasilać. Ot cała historia.- Wrócił do poprzedniej pozycji zabierając rozkojarzonemu Darowi sznurek i znowu zaczynając nim potrząsać tuż poza zasięgiem łap kota.

- Nie no to mówiłeś pamiętaj ale teraz powiedziałeś " Jak chcesz to mogę wytłumaczyć ci podstawy jak będziesz szukać czegoś o mojej... przypadłości." - Powiedziała starając się jak najwierniej oddać jego głos...co jednak jej nie wyszło. Już swoim normalnym głosem kontynuowała. - Toż myślałam że chcesz bym ci historie rodziny przejrzała....chociaż teraz jak to sama powiedziałam chyba nie o to ci chodziło...prawda?

Jego rozbawione spojrzenie potwierdziło jej obawy i Morwena westchnęła ciężko nad kubkiem wina. - Nie wychodzi mi to całe wtapianie się w tłum, z Agath było łatwiej, nie musiałyśmy tak naprawdę rozmawiać rozumiałyśmy się bez słów, a z mieszkańcami okolicznej wioski też dużo się nie gadało bo i o czym. Oni mówili co im dolega. Myśmy przygotowywały leki na co naprawdę chorowali. Oni oddawali nam swoje niepotrzebne rzeczy lub jakąś kurę czy kozę jako zapłatę i wracało się do lasu...- Morwena zamyśliła się na chwile z smutnym wyrazem twarzy. - Trochę mi tego brakuje. Zawsze marudziłam matce ze chciałaby pójść w świat zobaczyć go ale teraz jak wiem ze nikt na mnie nie czeka w domu ...że ta chatka to już nie jest dom to tak...smutno.

Pewniej niż jasne było że to tutejsze wino tak dziewczynie rozwiązało język i pewnie chwila wytchnienia w, przynajmniej z pozoru, bezpiecznym miejscu miała w tym swój udział.

- Prześpisz się i rano będzie lepiej. Zawsze jest, no nie Randulf? - Zwrocił się do cichego dotąd kompana.

- To jak, kończymy wieczór, czy siedzimy jeszcze chwile?

Randulf, który również skorzystał z okazji do odświeżenia się, zszedł na dół jako ostatni, straciwszy wpierw trochę czasu na doprowadzenie do porządku siebie i swoich rzeczy, tudzież na przebranie się.
Oczywiście nie był tak elegancki, jak Oswald, ale był czysty, no i nie wyróżniał się aż tak z tłumu.

- Nie do końca jestem pewien tego spania - powiedział cicho. - Może jednak powinniśmy spędzić noc w jednym pokoju i nie wszyscy śpiąc?

-Kiedy indziej uznałbym, że jesteś paranoikiem. Teraz? Zgadzam się całkowicie. - Bosch dodał przyciszonym głosem. - Zbyt wiele osób wydaje się być w tej okolicy jakoś powiązanych. - Popił winem i kontynuował. - Dopijemy z Morweną nasze wino i pójdziemy do pokoju. Tak będzie to wyglądało bardziej... naturalnie. Niedługo po nas ty skończysz i jak nikt nie będzie cię obserwował pójdziesz niby do drugiego, ale wślizgniesz się do nas. Zastawiamy wtedy drzwi i będziemy czuwać na zmianę. - Wyjaśnił po cichu i wyprostował się w swoim miejscu, przeciągając się.

- Dobra, ja już mam chyba dość na dzisiaj. Reszte interesów omówimy jutro. - Powiedział już normalnie, nie starając się ściszać głosu. - Morweno, pójdziemy do pokoju? Warto... omówić to i owo. - Puścił oko czarodziejce mając nadzieje, że ta właściwie odczyta jego intencje.

Nadmiar podejrzliwości w niektórych sytuacjach mógł powodować kłopoty, za to w innych mógł przed nimi ustrzec. A Randulf był przekonany, że odrobina czujności, w tym przypadku, nikomu nie zaszkodzi.

- Śpijcie spokojnie - powiedział. Takim tonem, że nawet największy idiota powinien się domyślić, że tamtym nie tylko sen jest w głowie.

Zjadł do końca kolację, po czym - nie wypiwszy do końca wina - skinął głową karczmarzowi i wstał, by ruszyć do swego pokoju.
W dogodnym momencie miał zamiar zrealizować ustalony wcześniej plan.