- Yyyp! - Stęknał Yarislav, chwiciwszy samodzielnie za kamienne wieko.
Dałby radę sam, gdyby musiał. Skinął na towarzyszy zachęcając ich do współpracy. Głęboko wierzył, że się wzbogacą. W jego stronach każdego bohatera chowano pośród kosztowności.

Furgil, zaproszony do wspólnego szabrowania trumny, poczuł się kimś bardzo wyjątkowym. Dobrze, że były te trzy stopnie pod sarkofagiem, bo dzięki temu sięgał brodą ponad kamienne wieko stojąc jak świnia przy długim, kamiennym korycie.
Splunął w dłonie i zatarł gorliwie, gotowy do roboty.

Zebrali się wszyscy wokół tajemniczego sarkofagu, nawet Furgil zostawił obserwację korytarza wyjściowego. Może to i dobrze, że akurat w tym czasie nikt do krypty nie schodził. Propozycję podważenia sztyletem wielkiej i ciężkiej kamiennej płyty pokrywającej grób potraktowano z uśmiechem. Nie ma to jednak jak wspólna, międzyrasowa praca czterech silnych mężczyzn.

Płyta przesunęła się ze zgrzytem o centymetr, potem o kolejny, również z odgłosem powodującym gęsią skórkę. Kto wie jak daleko niósł się hałas. W końcu jednak miejsce wiecznego spoczynku zostało odsłonięte, a ze środka buchnęło zatęchłe powietrze cuchnące wiekami i śmiercią.

Ci, którzy czekali na potwory, nieumarłe bestie i strażnika krypty, zawiedli się. W środku leżał zwykły trup. Szkielet ubrany w jakąś długą szatę, kruszącą się i zamieniającą w pył pod niemal najlżejszym dotknięciem. No dobrze, nie był do końca zwykły. Na długość sięgał niemal od jednego końca kamiennej trumny do drugiego, czyli za życia miał sporo ponad dwa metry wzrostu, ten umarlak. Rozmiar miecza przestawał dziwić.

Ci, którzy liczyli na skarby, również się zawiedli. Nie wiedzieli, jakie zwyczaje pogrzebowe były praktykowane w okolicy, ale najwyraźniej chowanie martwego wraz z jego dobrami doczesnymi do nich nie należały. Czaszka szczerzyła zęby w parodii złośliwego uśmiechu, takie mieli wrażenie. Choć nikt nie odezwał się głośno, wydawało się, że słowa „Gdzie ten pieprzony skarb?!” odbijają się echem od ścian grobowca.

Coraz bliżej byli wniosku, że w legendach to gówno jest, a nie prawda. Ktoś im to kiedyś mówił, ale nie pamiętali kto.

- No... i chuj. - stwierdził najniższy wojownik.

Obrócił się na pięcie, bo nic innego do dodania nie miał i ostrożnie, z pochodnią w jednej, a Szczerbkiem w drugiej ręce, poszedł ku kamiennym stopniom klatki wiodącej na górę.

- By my to zasunęli z powrotem. Dawajcie - zasugerował Yarislav natychmiast chwytając znów zimne wieko.
Był gotów zawrzeć grób choćby samodzielnie. Teraz, gdy żadne skarby nie zaciemniały mu obrazu zdawał sobie sprawę jak bardzo ten wojownik z dawnych czasów mógłby czuć się urażony, gdyby gość w jego siedzibie nie zamknął za sobą drzwi po pełnej nieporozumień i zmieszania wizycie.

Płyta nagrobna została zasunięta. Wyszczerzony uśmiech martwego człowieka, elfa, czy kim tam nie był ten olbrzym, zniknął im z oczu. Strzeżonego płyta strzeże, jak mówi stare przysłowie. Kto wie, szkielet zawsze mógł wrócić do życia w sekundę po ich odwróceniu się.

Schody, rozświetlane migotliwym blaskiem pochodni, prowadziły do niedużego pomieszczenia. Za wyjątkiem sporych, drewnianych wrót nie było tu niczego ciekawego. Pociągnęli oba skrzydła rozwierając je szeroko, a do środka wpadły słoneczne promienie, blade i przyduszone, ale i tak oślepiające po takim czasie spędzonym pod ziemią. Odruchowo przyłożyli dłonie do czoła, przesłaniając oczy. Wzrok szybko przyzwyczaił im się do światła, słońce schowane było za warstwą chmur przesłaniającą widok na pobliskie góry. Znajdowali się na końcu zwężającej się kotliny porośniętej bukami i dębami. Mgła pokrywała jej dno, tworząc iście magiczny widok. Z jakiegoś jednak powodu czuli dreszcz na plecach i unoszące się na karku włoski. Drzewa przyjmowały fantasmagoryczne kształty, wyciągając po nich powykrzywiane gałęzie niczym długie łapy z jeszcze dłuższymi szponami. Musieli się przekonywać, że to całkiem zwykłe rośliny, a te obrazy to jedynie wytwór ich wyobraźni.

Udało im się to, przynajmniej do czasu. Do czasu, kiedy Furgil, idący jako pierwszy, wskazał palcem na jedno z drzew. W zasadzie to wskazywał dwa nagie trupy, wiszące z gałęzi do góry nogami. Oba z poderżniętymi jakiś czas temu gardłami i zaschniętą na twarzy krwią. Chwilę później Yarislav pokazał niemal identyczny obraz z drugiej strony ścieżki kończącej się u wejścia do krypty, a niemal od razu potem stracili zainteresowanie tymi dwoma bukami.

Teren przed nimi wznosił się, porośnięty jedynie trawą. U szczytu kotliny rósł potężny dąb, o pniu którego nie zdołaliby objąć, łapiąc się za ręce. Jego konary rozciągały się we wszystkie strony, a niemal z każdego zwisał kolejny trup. Nie jeden, nie dwa, nie tuzin... Mężczyźni. Kobiety. Starzy i młodzi. Wszyscy nadzy, wszyscy martwi, wszyscy z głęboko rozciętym gardłem, zwisającymi w dół włosami, piersiami, przyrodzeniami. Trawa wokół przybrała brunatno-rdzawy kolor, wyschnięta i zalana krwią zamordowanych.

Zza grzbietu, na którym rosnął dąb i który stanowił granicę kotliny wyszła kobieta, całkiem naga, o skórze bladej jak śnieg i kruczoczarnych włosach sięgających jej pośladków. Nawet stąd widzieli czarne oczy bez śladu białka, sztylet w jej prawej dłoni i zaciśniętą lewą pięść, z której kapała na ziemię krew.

Rusłan był prostym człowiekiem.
Gdy dawali, brał, gdy bili, uciekał. A gdy szła na niego krwawa baba z koszmarów i kamraci krzyczeli żeby ją zabić - strzelał. Miał łuk, potworna istota była w zasięgu... co tu dużo deliberować. Choć gdyby był sam albo nikt by nie krzyczał o zabijaniu pewnie by przed wystrzeleniem strzały zapytał kto zacz i o co chodzi. W końcu niejedno już widział, a nagie szalone gamratki nie były najdziwniejsze ze wszystkiego.