- Zabićkościzabićkości – przekomarzał się skaven, nerwowo szarpiąc za ucho. Wyraźnie widać było, mimo jego zwierzęcej fizys, że bije się z myślami. – Myszczurkizabićkości. MyzabićwasmyszczurkizabraćSzsiykmhbanpiekh. Amożeterazzabićciachciach. Waswięcejniżdwa – pokazał dwa razy po dwa szponiaste palce. – Wywszyscydwapodwaprzyjśćtutaj. WypokazaćsięwszyscyRasskabak. Dobryszczurwtedypowiedziećjak – na potwierdzenie swojej woli stuknął kosturem w ziemię. Przytroczone do niego szczurze czaszki zagrzechotały złowieszczo.

- Szczuryzabićmy, wtedy kościzabićdużydom, dużypankości zabrać Szisykmbanpieh - przypomniał Caspar.

Szczuroczłek był za cwany, jak na gust Dietmara. Nie przedłużał więc sprawy.

- Mamy umowę?

- Taktaktak – paciorkowe ślepia skaveńskiego czarownika wodziły od jednej ludzkiej (i krasnoludzkiej) postaci do kolejne. Może to było tylko złudzenie, ale pojawiły się w nich złośliwe ogniki – Mamyumowemamy. Mydobreszczurkitaktak. Mypójśćwielkidommyzabićkości. Taktaktak. Umowatakamypójść. Wyteżpójśćznami. Trzyniecztery – pokazał jeden palec i pokiwał nim przed oczami Dietmara. – Ktozostać? Wyzostawićjeden. Wyoszukaćmyzabićprzyjaciel. Wychciećtakaumowa? – wyszczerzył się niezwykle zadowolony ze swojego pomysłu.

Skaven zaczynał działać Rachemu na nerwy do tego stopnia, że ten zapomniał w sporym stopniu o strachu. Kolejne żądania, kolejne gesty i dziwne słowa zlepione z kilku sprawiały wrażenie, jakby szaman naigrywał się z nich. Zdenerwowany cyrulik sam pomachał palcem przed pyskiem stwora, nieświadomie kopiując jego gest.

- Nikt nie zostaje! Jeśli nie odpowiada wam umowa, wracamy do klasztoru. A wtedy skrzynia trafi albo do ludzi, albo nekromanty, nie do was.

Skaven wyszczerzył zęby, cofnął się i odgrodził od Rachego swoim kosturem. Szczurzy wojownicy spięli się, podnieśli gardy. Wyglądało na to, że zachowanie cyrulika nie przypadło Rasskabakowi do gustu.

-Niemiećumowa. Wyniezostawićczłowiek wyniemiećzwycięstwo – warknął czarownik. – Myzabićwszystkichczekać. Długodługowalkawdużydom. Tyczłowieczekwieszcopotemha?

- Wiem – zamiast Dietmara odpowiedział Caspar. – Zabijecie tych, którzy zwyciężą i zabierzecie skrzynię albo dostaniecie się do klasztoru w czasie walki i użyjecie jej mocy, żeby załatwić wszystkich. Tak czy tak wygrywacie…

- A ceną za takie zwycięstwo będzie życie nasze, wieśniaków i mnichów w klasztorze – dokończyła Sophie. – Chyba taka cena jest zbyt wysoka, prawda Dietmarze? Może jednak lepiej jak ktoś z nas zostanie… Na przykład ja – dokończyła szybko, bo głos się jej łamał. Była przerażona, ale zdeterminowana. Spojrzała hardo na cyrulika, licząc na to, że ten się nie sprzeciwi.

- Jużpogadugaduco? – wtrącił się skaven. Teraz już wszyscy byli pewni, że wyraz jego paskudnego pyska oznacza kpinę i szyderstwo. – Samicazostaćzmojeszczurkitutajtak? Wygotowiiść?

Nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Słowa Sophie zaskoczyły go, nie wiedział co ma jej odpowiedzieć. Przed oczami miał obrazy innych kobiet, których nie udało mu się uratować. Gwendolyne, a przede wszystkim, wcześniej... Cyrulik potrząsnął głową, koncentrując się na teraźniejszości.

- Sophie... Nie możesz, to nic nie da. – Brodą wskazał skaveny. – Zabiją cię, kiedy tylko dostaną to, czego chcą, nie można im wierzyć.

Widział jednak determinację w jej oczach. Wziął głęboki oddech, nagle czując co musi zrobić. Odwrócił się do Caspara i Grimma. Zdawał sobie sprawę, że być może widzi ich po raz ostatni.

- Zostaję z nią. Idźcie, powodzenia.