Noc 22 Brauzeit 2518 KI, boczna uliczka Herrendorfu

Saxa przełknęła głośno ślinę. Wpadła niczym śliwka w kompot. Jakieś ludzkie moralne odruchy jej nie pozwalały opuścić ciężarnej.
- Nie zbliżaj się! - Te same odruchy nie pozwoliły jej w pierwszej chwili rzucić się na kogoś...na coś co jeszcze chwile temu mogło być żywym człowiekiem.
Jednak musiała to zrobić. Wyciągnęła sztylet zza pasa i ruszyła na żywego trupa. - Wrzeszcz o pomoc najgłośniej jak umiesz! - Zwróciła się do ciężarnej, mając nadzieje że jej krzyki przebiją się przez ogólny rozgardiasz walk i zamieszania i pomoc przybędzie.

Saxa uzbrojona w pochodnie i sztylet ruszyła na idącego przewodnika. Chciała mieć swój łuk ale zostawiła go na murach. Skąd mogła wiedzieć ze to się wydarzy! Postanowiła trzymać trupa na dystans przy pomocy pochodni...jak to nie pomoże...to nie wie co zrobi.

Noc 22 Brauzeit 2518 KI, mur Herrendorfu

Broniony przez Remerczyków fragment muru oblegany był tak zaciekle i tak zawzięcie, że nawet połączone siły sług pani Lautermann ledwie starczały, by nie dopuścić do przełamania linii obrony. Kiedy więc ciężko zraniona Olivia Hochberg zniknęła z muru, a Hans Hans ku zgrozie towarzyszy skoczył w ślad za nią, w sercach pozostałych na blankach ludzi pojawiła się czarna rozpacz.

- Wracaj! - wrzasnął raz jeszcze Felix Mayer, dzieląc swoją rozgorączkowaną uwagę pomiędzy plecy łysego osiłka i szkielecią dłoń trzymającą się kamiennego parapetu. Ciężki niczym młyński kamień miecz z trudem dawał się utrzymać w zdrętwiałej dłoni, wyschnięte gardło piekło niemiłosiernie. Gorący pot ściskał do oczu, przez co łzawiły przez cały czas.

A kotłująca się za murem nieumarła horda nie przejawiała najmniejszego śladu znużenia, żadnego wahania. Mieszanina pożółkłych szkieletów oraz oślizgłych wzdętych zombi atakowała Herrendorf z zimną i przerażającą konsekwencją.

- Do mnie! - krzyknął Karl Peter tłukąc rękojeścią miecza w tarczę - Wszyscy do mnie! Dawajcie tu, wy zasrane obszczymury!

Wzrok Niersa przemknął po blankach, po dygoczącej od uderzeń bramie, po uwijających się na murze obrońcach. Grupa morrytów radziła sobie doskonale na własnym odcinku, bez trudu niszcząc nieumarłych próbujących wejść na mur po przeciwnej stronie bramy. Lecz reszta ludzi popadała w coraz większą opresję. Pochodzący z Herrendorfu chłopi byli twardzi jak kraina, która ich zrodziła, ale na takie wyzwanie nawet oni nie byli przygotowani. Kilku już zginęło, natychmiast po wyzionięciu ducha wyrzuconych przez rodaków na zewnątrz muru. Wielu krwawiło, utykało i cierpiało z powodu złamanych kości.

Niemal wszyscy sprawiali wrażenie coraz bardziej podupadłych na duchu i to było w opinii Karla Petera największe niebezpieczeństwo.

- Do mnie! - krzyknął raz jeszcze Altdorfczyk, na całe gardło i z pierwszą nutą histerii w głosie. Trzej mężczyźni ścieśnili szyk, coraz bardziej osaczani przez rosnące w siłę kościotrupy.

Noc 22 Brauzeit 2518 KI, mur Herrendorfu

Wróciła do macierzy, rosła w łonie matki w bezpiecznej bańce płynów. Słyszała, jedne dźwięki niepokoiły, inne koiły i czyniły kąpiel ekstazą. Zmieniały się natężenia światła i cieni.

Po dniu pełnym śmiechów nadeszła noc wrażeń zupełnie nowych, blasków fioletu, złota, wszystkich kolorów magii. Z wizji, która nawiedziła nienarodzone dziecię, a kończyła się na szturmowanym przez nieumarłych murze, wyrwała Olivię siła Hansowego ramienia. Odzyskawszy przytomność dziewczyna nie pewna sięgnęła do noża, ale poznając osiłka zdobyła się na uśmiech i pozwoliła unieść w powietrze, jego mocarnym ramionom.

Trudno było opierać się Hansowi i trudniej jeszcze nie przyznać mu racji, kiedy oferował pomoc w dostaniu się do bezpiecznej chaty. Ale właśnie paradoksalnie ta chęć pomocy wskrzesiła w adeptce iskrę nadziei, to wystarczyło by zapłonął stos kolejnego szaleństwa. Remerczyk musiał dojrzeć tą nieoczekiwana zmianę na twarzy dziewczyny, bo oblicze wykrzywił mu grymas złości.

- Zaczekaj - odważyła się - Możemy dać im jeszcze choć chwilę powracającej nadziei. Jeszcze jedno zaklęcie, potrzebuję tylko byś trochę mnie ochraniał.

Nie zważając na schnącą skorupę błota zwróciła się ku ogniu walki. Wyjęła z małej sakiewki dzwoneczek i wyrwała mu serce, zastępując je ułomkiem żebra kościeja, który skrzętnie wcześniej ukryła.

MG:

Co dalej zależy od Hansa, ale jak da chwilę, dziewczyna podniesie świecące ostrze na dowód, że nadzieja wraca, skrywszy się za towarzyszami spróbuje spleść gwiazdę magii i wykonać zaklęcie nietypowe.
DŹWIĘKI, ale ze zmienioną ingrediencją. Taki zmodyfikowany dzwoneczek. Czar ma wytworzyć dźwięk tak buczący, by niszczył skostniałą materię umarlaków, coś nie do końca słyszalne dla ludzi. Czy to w ogóle możliwe? Na wszelki wypadek Olivia zlokalizuje źródło poza głównym ogniem walki, bo nie wiadomo jak podziała to na ludzi.
Czarownica nie chce angażować się w alkę.
Mam jeszcze dwa PS, jak co to wykorzystuję.

„Nie ma nic trudniejszego niż zbrojna walka.”

To przysłowie wciskał do głowy Karlowi jego mentor, Johann Nóż, znany Altdorfski zabijaka i awanturnik, wyprawiający się nawet na przeklęte ziemie w poszukiwaniu sławy i łupów. Skończył marnie, w podobnej do tej dziurze, gdzieś między Ogasse a dokami, i może dlatego Karlowi zebrało się na sentymenty.
Przez chwilę nawoływał kmiotków do obrony, ale niespecjalnie widział efekt. Trzymali się jedynie Franz, młody Felix, i on sam.
„No, kurwa, przynajmniej jest luźniej...i nie śmierdzi wieśniakami” pomyślał i nawet się uśmiechnął, widząc kolejne dwa kościotrupy przełażące przez blanki. Postanowił trzymać się jeszcze przez chwilę, nawołując co jakiś czas pozostałych, zdolnych do walki obrońców, aby przyszli z pomocą. Tymczasem przeciwnicy przeleźli już na chodnik muru, gotując się do walki. Jeden, pirackim sposobem trzymał w zębach zardzewiały kordelas aby łatwiej wdrapać się po ciałach kamratów i w tej chwili wyciągał już swoją broń, stając w parodii szermierczej postawy, kolejny wyskoczył zza blanki z długim, prostym, acz straszliwie zdezelowanym mieczem, pamiętającym chyba czasy samego Sigmara. Ten runął od razu, korzystając z chwilowego impetu, zapewnianego przez zeskok z blanki i spory zamach, który konieczny był by rozpędzić te długie ostrze. Karl uniósł rotellę nad głowę i rzucił się do przodu, tnąc od dołu spod tarczy, na odlew, prosto w czaskę pierwszego szkieleta.
Brzęk stali i grzechot kości. To musiało potrwać.
Zwarli się na środku chodnika, uderzając bronią o broń, szukając sposobności i luki w obronie.
Szkielety wywijały zardzewiałymi ostrzami i pochylone, zgarbione niczym staruchy krążyły dokoła Karla, uderzając na przemian. Podkute buty Karla tańczyły po kamieniach chodnika, niczym na zabawie w Ciasteczkowy Tydzień, a ich właściciel zwijał się w unikach, próbując wymanewrować nieumarłych.
Pierwsza sposobność nadarzyła się Karlowi, ale nieszczęśliwie przestrzelił ostrzem zbyt wysoko, lub być może wspominki o Altdorfie rozproszyły może jego uwagę. Kolejne ciosy również nie dochodziły do celu.Czerep przeciwnika, który obrał sobie za cel Niers pozostawała poza zasięgiem. Stal pałasza Karla dźwięczała smutno, kiedy ciosy rzezimieszka rozbijały się o całkiem skuteczne zasłony nieumarłych wojowników. Przeciwnicy również nie potrafili znaleźć skutecznego sposobu na obronę Karla. Zardzewiałe ostrza co rusz rysowały okucia rotelli, a powyginana w esy, koszowa osłona rapiera odbijała nieporadne ciosy szkieletów.
Kolejne, długie niczym wieczność sekundy upływały wojownikom na murze, i zdawało się, że żadna strona nie zdobędzie przewagi. Przeciągająca się walka powodowała, że rzezimieszek robił się coraz bardziej nerwowy. Jego wypad na wysuwającą się do przodu czaszkę szkieleta omal nie okazał się jego ostatnim, bo podkute buciory tym razem, zamiast zadźwięczeć wesoło na kamiennym chodniku po prostu pojechały do przodu. Widocznie złapał pod but resztki jakiegoś rozprutego wcześniej kmiotka, czy też może jakieś rozpadające się szczątki nieumarłego. Nie miał zamiaru tego roztrząsać, pochylony pod ramionami szkieleta, który zdziwiony, uniósł broń zamierzając przygwoździć rzezimieszka do posadzki. Karl machnął bronią od dołu, prawie nie celując, szerokim cięciem sięgając wpierw żeber, potem ostrze rozpłatało lewy obojczyk, odrąbując kościotrupowi ramię, i roztrzaskując żebra aż do kręgosłupa. Cios posłał ożywieńca na blanki, a potem trup runął w dół, gubiąc części ciała.
Jego kamrat, wciąż wywijając kordelasem zawinął wściekle i rzezimieszek po raz pierwszy w tej walce poczuł pieczenie.Krzywe ostrze nieumarłego sięgnęło celu nieco powyżej lewego łokcia, zadziwiająco łatwo przechodząc przez skórzany kaftan.

-Ach, na pizdę Vereny! ... - zaklął rzezimieszek zirytowany, wściekły na siebie i szkieleta. -Zajebię cię, świnko... - Karl zarechotał i wyszczerzył się w stronę spróchniałego czerepu. Oczodoły zalśniły blado, jakby ożywieniec mógł go zrozumieć. Plan Karla był prosty, wymyślony, opatentowany, i używany z powodzeniem przez wszelkiego typu mętów z Altdorfskich zaułków Ogasse, niesławnej dzielnicy żebraków i złodziei. Cokolwiek twierdził Johann, mógł się mylić bo spuszczenie wpierdolu nie było wcale skomplikowane. Wpierw kopnięcie w piszczel, które najczęściej posyłało delikwenta na chodnik, lub wprost do ścieku. To załatwiało sprawę ewentualnej zadyszki, bo spotkany po zmroku geld lubił uciekać. Jeśli delikwent, czyli wspomniany geld jeszcze stał, sztych załatwiał sprawę, ale jeśli Karl miał owemu coś do powiedzenia, uderzenie koszem pałasza dawało szansę na jakiś dialog. O ile rzezimieszek nie trafił w zęby, bo czasem trzeba było na nowo uczyć owego delikwenta reikspielu. Karl błyskawicznie uznał, że patent z Altdorfskich ulic jak najbardziej powinien się udać, i nie ma specjalnej ochoty rozmawiać z trupem. Zawinął ostrzem przykuwając uwagę trupa a chwilę później jego podkuty but leciał już w stronę wyciągniętej w miernym wypadzie piszczeli szkieleta.
„Wykończyć z zamachu od góry, prosto przez ten jebany czerep. ” Karl najwyraźniej był zdania, że każdy powinien móc dostał łomot w Altdorfskim stylu.

Czas był najwyższy. Trupów najwyraźniej przybywało. Rzezimieszek mógłby się nawet ucieszyć, gdyby nie fakt, że był zajęty spuszczaniem kolejnego przeciwnika z blanek muru.
Fala upiornych napastników zalała szczyt muru, zaczęła spierać zmęczonych i zakrwawionych obrońców ku jego wewnętrznej krawędzi. Płonący w pustych oczodołach zielony blask przybrał na sile, jakby podsycany wizją rychłej śmierci Remerczyków. A mgnienie oka później został zastąpiony jeszcze silniejszą poświatą o barwie czystego ametystu.

Karl używa jak zwykle ataku wielokrotnego, ale tu wpierw idzie z bijatyki kopniak, potem dopiero cios bronią. Pora na nieco brudnych zagrywek

Noc 22 Brauzeit 2518 KI, mur Herrendorfu

Niczym uderzające z czarnych przestworzy miniaturowe błyskawice, wiązki sypiącej zimnymi iskrami fioletowej energii uderzyły w zgraję kościotrupów na parapecie muru, rozsadziły je na kawałki ciskając we wszystkich kierunkach kawałkami dymiących kości. Włosy omiatanych magiczną mocą ludzi stanęły dęba, nie tylko na głowach, ale wszędzie tam, gdzie tylko porastały ich ciała. Odsłonięte fragmenty skóry pokryły się gęsią skórką.

Katerina Lautermann wpadła pomiędzy zbroczonych krwią służbitów, silnym ciosem swego kostura strącając z parapetu ostatniego poruszającego się niemrawo nieumarłego. Czarodziejka w niczym nie przypominała eleganckiej wyniosłej damy, którą Remerczycy mieli sposobność eskortować do Herrendorfu. Ociekała potem, jej pierś falowała w rytmie szaleńczego oddechu. Rozwichrzone włosy opadały jej na oczy, kleiły się do mokrej od potu twarzy. Potrójne bruzdy na prawym policzku znaczyły miejsce, gdzie ostre jak brzytwa paznokcie ożywieńca rozdarły głęboko jej nieskazitelną dotąd skórę pokrywając ją krwawymi pręgami.

Karl Peter Niers podtrzymał ją odruchowo, kiedy zachwiała się na nogach wykrzykując nowe zaklęcie. Fioletowy kryształ zapłonął oślepiającym blaskiem, zaczął miotać kolejne magiczne wyładowania smagające wiązkami mocy upiorne sylwetki wspinających się na rampę nieumarłych.

Groteskowa pryzma rozpadła się pod naporem magicznego bombardowania, zniknęła w kłębach cuchnącego czarnego dymu.

Dysząca ciężko Katerina wsparła się na ramieniu pana Niersa, ogień gorzejący we wnętrzu jej kryształu przygasł w jednej chwili.

- Gdzie jest Olivia?! - zapytała otwierając przymknięte oczy - Saxa i Hans?!

- Krewniaczka sędziego srodze poharatana, ale dycha - odkrzyknął Franz Mauer - Łysy ją zabrał w bezpieczne miejsce. Valdis na dole, szuka oliwy, dawno już winna była wrócić!

Brodaty traper odłożył swą broń na parapet muru i wychylił się zań słysząc dźwięczące w ciemnościach nocy zwycięskie okrzyki.

- Cofają się! Kurwie syny nas nie zmogły!

- Przestali atakować! - krzyknął Felix idąc w ślady Franza i wyglądając za mur - Na dole się kupią, przy murze! Co oni... co oni robią?!

- Ja pierdolę! - wykrztusił z siebie pełnym niedowierzania głosem Franz - To... niemożliwe!