Karl był prawie w swoim żywiole. Gdyby był w dobrym lokalu, w którym dziwki podawałyby hipokras i uciechę Ranalda, a zamiast odgłosu skrzydeł, harkotu nieumarłych byłby kojący głos gęśli i fletów, przygrywających "do kotleta", a zamiast zapachu spoconych ciał, krwi i rozkładającego się, gnijącego mięsa byłby zapach porządnie wypieczonej wołowiny, to byłby w swoim żywiole. Prawie robi wielką różnicę, jak mawiają mędrcy, choć jedyni jakich Karl znał zwykli maczać swoje sumiaste wąsiska w piwie, obszczypywać dziewki, i narzekać, jak to w czasach ich młodości było wszystko inaczej.

Wspólny atak nie wyszedł tak do końca źle. Wielki ożywieniec, o ile to coś nim było zaliczył ciosy niemal od całej ich ekipy. Przepiękny strzał Saxy niemal przebił czaszkę stwora. Normalnie, każdy żywy po czymś takim nakrywał się nogami. Stwór jednak wciąż stał i machał tymi wielkimi ramionami. Karl spróbował innej taktyki. Wiedząc, że ma z tyłu całkiem ogarniętego strzelca, postanowił zaatakować nogi, tnąc zamachem zza okrągłej tarczy, od dołu, celując w pachwinę stwora. Pierwszy cios nie za bardzo mu jednak wyszedł, bo zataczający się po strzale Saxy pochylił się łbem w stronę Karla, przez co przepiękny cios zamiast w nogę, trafił prosto w twardy jak głaz czerep stwora. Ostrze wygięło się, błysnęło w blasku latarni i odbiło się, odłupując z czaszki spory płat zgniłego mięsa i czerwonej juchy.
Stwór zawył i ryknął głośno, owiewając rzezimieszka zgniłym oddechem, ten jednak ugiął kolana, niemal klękając i ciął poprzecznie, niczym żniwiarz kosą, trafiając tym razem w łydkę stwora. Ostrze przecięło twardą, kostropatą skórę, i zgrzytając prześlizgnęło się po kości.
-Kurwa... - zaklął rzezimieszek widząc, że jego ciosy nie robią na stworze żadnego wrażenia. Ostatnie cięcie mogłoby odciąć normalnemu człowiekowi nogę. Jeśli trafiłby wyżej, już oglądałby czyjeś flaki na podłodze.
Stwór nie zamierzał się jednak poddawać, i nawet kontratakował z pewnym wigorem.

"Dobrze, że nie miał żadnej pały ani nic..." pomyślał widząc szybującego pod ścianę Franza, i szukając kolejnego otwarcia. To nie było takie trudne go znaleźć. Stwór był wielki, ich było więcej, i było kwestią czasu kiedy go porąbią na kawałki.

Pacnięcie w tarczę ostrzegło przed ciosem brudnych pazurów więc odepchnął napastnika tarczą. W samą porę, ale sytuacja stawała się rozpaczliwa. Trupy wlewały się przez niezatarasowany już niczym otwór w podłodze.
Rzucił okiem w tył, widząc Katerinę, Oliwię i Saxę.
"Strzelec, i dwie magiczki. Jeśli one tego nie ogarną, nic tu po nas..." pomyślał, zamierzając osłaniać je przed napierającą falą ożywieńców tak długo, jak się da.

Nieumarły ogr najprawdopodobniej był głuchy, skoro kompletnie olał przykuwającego jego uwagę Hansa, a wyskoczył z łapami do Mauera. Traper pięknie przefrunął przez całą salę, jedynie lądowanie dawało sporo do życzenia. W skali dziesięciopunktowej, można by je było ocenić na mocne "2". Na dalsze podziwianie jego umiętności akrobatycznych nie było czasu, trzeba było wykorzystać okazję i tłuc potwora. Oprych wykorzystał najstarszą szkołę szermierki w dziejach, czyli rąbał ogra gdzie popadnie, byle mocno. Brzydal mimo braku reakcji chyba jednak coś poczuł, bo zachwiał się na zgniłych nogach. Jeszcze kilka rąbnięć i padnie. A jakieś trzepotanie skrzydeł? Kto by na to zwracał uwagę na jakąś chmarę gołębi na zewnątrz w takiej chwili!

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Saxa Valdis napięła swój łuk ruchami kobiety obcującej wiele lat z takiego oręża, chociaż ledwie od paru tygodni ćwiczyła łucznictwo pod pobłażliwym okiem Felixa. Wyciągnięta z prawie pustego kołczanu strzała znów syknęła cicho w powietrzu, zagłębiła się dla odmiany w drugi oczodół monstrualnego ożywieńca. Ogr drgnął ponownie w odruchowym spazmie, gdy grot pocisk zazgrzytał wewnątrz jego czaszki.

Masywne pięści górującego nad ludźmi potwora uniosły się ku sklepieniu komnaty niczym kowalskie młoty gotowe zmiażdżyć któregoś z mieczników. Hans Hans wymamrotał plugawe wyzwiska widząc gotowiącego się do zadania ciosu potwora, ale stek obscenicznych słów utknął w gardle łysego osiłka w jednej chwili na widok czegoś, co miało potem przejść do legend wśród Remerczyków.

Młody Felix Meyer krzyknął coś z zaciekłą desperacją, a potem runął w bok roztrącając barkami próbujące go pochwycić zombie. Sadząc wielkimi susami myśliwy wybił się stopą na gzymsie komnaty, wskoczył na plecy jednego z pomniejszych ożywieńców i nie tracąc nic ze swego pędu skoczył ponownie wprost na grzbiet nieumarłego ogra.

Monstrum musiało wyczuć obecność myśliwego na swym cielsku, bo jęło się wykręcać w biodrach próbując dosięgnąć intruza wielkimi łapskami. Felix krzyknął ponownie, a w jego głosie zadźwięczała nuta maniakalnego tryumfu. Dzierżony oburącz topór spadł na kark potwora niczym rzeźnicki tasak, przerąbał się przez skórę, węzły nadgniłych mięśni i połyskliwą białą kość. Wyjąc jak opętany, Meyer targnął w górę głowę ogra odrywając ostatnie skrawki tkanki łączące ją z korpusem, uniósł ją wysoko niczym upiorne trofeum.

Uśmiercony tym ciosem potwór runął z łoskotem na kamienną posadzkę zgniatając pod swoją masą kilku mniejszych ożywieńców. Felix zeskoczył z jego grzbietu w ostatnim momencie, odrzucając odrażającą zdobycz precz i gotowiąc się do ataku na wylewające się ze szczytu schodów zombie.

Hans i Franz ubiegli młodzieńca w tym zamiarze, dołączając do słabnących już wyraźnie morrytów i siekąc ożywieńców z całych sił. Jedynie Karl Peter odstąpił od dalszego ataku, okręcając się na pięcie i rzucając się w przeciwną stronę, ku grupie towarzyszy skupionych przy sarkofagu.

To dzięki temu altdorfski rzezimieszek mógł ujrzeć coś, czego nie widzieli odwróceni do sarkofagu plecami pozostali zbrojni z Remer. Ujrzał jak widmo poraża zesztywniałą Olivię smugą pulsującej obscenicznie energii, a krew odpływa z wykrzywionej w grymasie cierpienia twarzy krewniaczki sędziego. Zobaczył jak w rękach oblanej mokrym potem Kateriny Lautermann pojawia się świetlisty kształt do złudzenia przypominający kosę.

Przede wszystkim zaś ujrzał jak przez dwa sąsiadujące ze sobą okna wieży wlewają się do środka dwie czarne chmury, łączące się ze sobą całość pośród łomotu skrzydeł i ptasich skrzeków. Ściana czarnych piór i nieludzkich oczu wypełniła w ułamku chwili całe pole widzenia Karla Petera, a w następnym uderzyła w niebo pochłaniając dzierżącego zakrwawiony miecz mężczyznę niczym czarna toń podziemnego jeziora ciśnięty w nią kamień.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Pośród zgiełku, szaleństwa, pragnień, kalkulacji, idei i emocji ścierających się o viktorię na szczycie starej wieży, młodej adeptce udało się wyciszyć umysł i skupić na splatanym zaklęciu. - Zbyt łatwo - pomyślała - Będzie burza - Nadto nonszalancko potraktowała wściekły wzrok widma, zachłysnięta łatwym pierwszym sukcesem. Przyszło zaraz po tej myśli.

Najpierw poczuła ledwo dyskomfort i pomyślała, że wbrew swym obliczeniom, albo może przez nerwy, kobiecy miesiąc minął wcześniej, ale zaraz zapiekła ją boleśnie rana od stali w brzuchu i to jeszcze przez trzy ziarnka piasku mogło być możliwe, że z wysiłku uraziła, ale to co nastąpiło potem uświadomiło zaraz pannie Hochberg przerażającą prawdę, że upiór upodobał ją sobie za cel uwagi.

Wciąż jeszcze zagłębiona zmysłami w świecie eteru, widziała lśniące nicością ssawki energii wywodzące się z ramion i czoła upadłego maga, a czepiające ciała Olivii. Podobne gigantycznym robakom, chciwymi opatrzonymi w dzioby kłamstw i języki zdrady gębami szukały miejsca by zatopić się w duszę dziewczyny i kraść życie. Pierścienie ich cielsk, każdy znaczony grzechem, a zakończone pogardą w powidoku czarodzieja wiły się na okoliczność lepszego uchwytu ofiary.

Olivia rzuciła im na pożarcie splataną gwiazdę, by lepiej przygotować się na atak. Uporządkowane wiatry opadły na robaki dahru jak sieć na gladiatora. Odzyskując na moment koncentracji absolutną jasność umysłu, widziała Felixa tryumfującego bohatera, jego kochankę jak Valkirię z łukiem, spektakl czarów nakładał się na rzeczywistość tęczą kolorowych iluminacji i symfonia dźwięków. Łopot skrzydeł, choć miał rozlec się dopiero za chwilę, zwiastował mord, smakiem dziegciu, dusznym zapachem palonej smoły.

Raz jeszcze Olivia Hochberg przywołała Shallye.


W Tobie Pani życie moje
W Tobie siły jest za dwoje

Wykonuję próbę odparcia czaru widma.

Edycja po kostnicy

Spazmy bólu szarpnęły ciałem adeptki, a z gardła wydarły upokarzający skowyt. Upadła na brudną posadzkę rozrywając splatany czar, którego drobiny rozproszyły się w powietrzu różnobarwną mgłą o zapachu truskawek ze śmietaną. Musieli poczuć go ci którzy byli blisko. Olivii to nie pomagało, ona nie czuła nic ponad upokorzenie, upokorzenie tak wielkie, że bolało. Odbierało siły i sens istnienia, zawyła raz jeszcze, mieszając żal ze strachem. Razy jeszcze kilka wezwała boginię pośród łez.

By ukoić poniżenie ciało wykonywało dzikie akrobacje, kiedy dziewczyna złapała wreszcie pierwszy urywany oddech, miała buzię przyklejoną do zimnej płyty sarkofagu. O mało się nie oparzyła, bo reku wciąż ściskała płonaco-świecącą miotłę. Oparła się o zimna płytę wystawiając przed siebie gorejące berło.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Stado rozkrzyczanych czarnych ptaków wlało się do wnętrza wieży wśród ogłuszającego łopotu skrzydeł, niczym hałaśliwa czarna rzeka o wartkim nurcie. Stojący wronom na drodze Karl Peter Niers zniknął w ułamku chwili w tej kraczącej czerni, pochłonięty przez nią na podobieństwo kamienia ciśniętego w wodną toń.

Trzymająca się kurczowo krawędzi sarkofagu Olivia Hochberg, chwiejąca się na nogach wskutek nadnaturalnego osłabienia i walcząca z potwornymi zawrotami głowy, ujrzała coś, co w pierwszym uderzeniu serca uznała za prawdziwe omamy. Stado poderwało się w górę uchodząc przed gromadą potrząsających orężem ludzi przy wylocie schodów, odsłoniło klęczącego na kamiennej posadzce pana Niersa. Altdorfski miecznik zastygł w bezruchu z głową pochyloną ku stopom, z tarczą wzniesioną w górę w nadziei na osłonięcie twarzy przed ostrymi dziobami i szponami. Krewniaczka sędziego nie mogła mieć pewności przy tak silnych mroczkach w oczach, ale mogłaby przysiąc na Shallyę, że odzienia Karla Petera nie broczyła nawet najmniejsza kropla krwi.

Ptasie stado rozdzieliło się na dwa mniejsze okrążając kolistą komnatę grobowca, a potem sfrunęło z niekończącym się krakaniem w jeden z opustoszałych zakątków pomieszczenia.

I wtedy wydawane przez ptaki odgłosy umilkły niczym ucięte nożem. Olivia otworzyła szerzej oczy, ścisnęła jedną dłonią skroń nie potrafiąc uwierzyć własnym zmysłom. Tam, gdzie wrony zbiły się w jedną ciasną kupę skacząc sobie wzajemnie po grzbietach i potrząsając gniewnie skrzydłami, teraz nie było już śladu po czarnopiórych zwierzętach.

W ich miejscu stała wysoka, bardzo szczupła postać w powłóczystych ciemnych szatach z naciągniętym na wysokie czoło kapturem. Obszyte srebrnymi nićmi rękawy skrywały dłonie o długich palcach, a lśniące w brodatej twarzy żywe jasne oczy dowodziły inteligencji i silnej woli.

- Ty żyjesz? - widmo Radamusa Arforla straciło w ułamku chwili jakiekolwiek zainteresowanie obecnymi w grobowcu śmiertelnikami, całą swą uwagę koncentrując na postaci nowoprzybyłego intruza - Jakim prawem wciąż żyjesz?!

- Niezbadane są wyroki bogów - odpowiedział niskim głosem przybysz - Ty sam złamałeś prawa życia i śmierci, że o moich ochronnych runach nie wspomnę. Walka raz zakończona znów zostanie stoczona, nekromanto.

- To on - u boku Olivii wyrósł oszołomiony Leto. Posłaniec Morra wpatrywał się w postać w ciemnych szatach z wyrazem wstrząśniętego zrozumienia na twarzy - To jego widziałem w pierwszej sennej wizji... Bóg Umałych pragnie, abym zakończył egzystencję tę nienaturalnej istoty. Tu od początku nie chodziło o Ametystową Czarodziejkę ani jej kumotra czarnoksiężnika. To jest… to jest prawdziwy Pan Wron.

Śniący przemawiał głosem zdradzającym ogromne poruszenie, ale wyrysowana w ściągniętej grymasem wstrząsu determinacja nie pozostawiała dziewczynie złudzeń co do zamiarów jasnowłosego przywódcy tropicieli nieumarłych.

Odsuwając Olivię delikatnym gestem w bok, Leto jął okrążać otwarty sarkofag zamierzając podejść z boku człowieka - a przynajmniej człekokształtną istotę - w którą przemieniło się stado czarnych wron.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Bolało, tak ciało jak odwaga, piekły kwaśnym bólem niemocy. Owo osłabienie percepcji okazało się zgoła zbawienne dla adeptki, bo redukując myślenie oddała się w posiadanie głębszym odruchom. Ciekawości, łamiącej lodowiec lęku, panna Hochberg wyjrzała z za sarkofagu w moment spektaklu czarowników.

Trudno było jej orzec kto na wieży jest wróg, a kto przyjaciel, jeśli można by w ów ciepły sposób nazwać niepewnego sojusznika. Wyzwanie Wroniego Maga obudziło w jej sercu nadzieję na pokonanie nekromanty i jego niemartwych hord.

Rozproszył Leto, zadziwiająco delikatny i posłuszny nieuniknionemu. Kiedy Olivia popatrzyła na niego, znów czas płatał figle jej wyobraźni, rycerz Morra, był jej chłopcem pozostawionym w świątyni. Pętla czasu zamykała się do nocy na wieży.

- Synku, to on, ale jeszcze nie czas - delikatnie jak on przed chwilą ją odsunął, położyła dłoń na jego dłoni, zaklinając spojrzeniem by popatrzył jej w oczy. - Zwyciężmy nekromantę.

Pytanie co zrobi Leto?

Olivia może go powstrzymać jeszcze chwilę, ale jak zacznie się jatka to strzałka w nekromancką laskę. Wciąż mam jeden PS!

Jak wspomniano niemalże na początku całej historii o ekipie z Remer i Panu Wron, Hans Hans był sierotą. Jako dzieciak, jeszcze niewinny i niespaczony okrutnością dorosłego, zbirowatego życia, często sobie wyobrażał, jak to właściwie jest mieć rodziców. Przede wszystkim miałby w końcu jakieś sensowne nazwisko. Ojciec mógłby być jakimś kowalem, albo straganiarzem, od małego mógłby uczyć młodego Hansa swojego zawodu i w ostatnim oddechu przekazać swoją spuściznę synowi. Matka pomagały by ojcu, albo zajmowała się jakimś innym babskim zajęciem, może zostałaby praczką, albo kucharką, albo tkaczką... Mały Hans miałby się zawsze komu wypłakać, do kogo przytulić, od kogo pożyczyć pieniądze. Z ojcem chodziłby na ryby w wolnym czasie i jako nastolatek to przy nim spróbowałby swojego pierwszego piwa (ale tak żeby matka nie wiedziała!)

Myśli o ojcu którego nie ma, w takiej sytuacji jaka ma miejsce to na wieży wydają się co najmniej niedorzeczne, ale jak to mawiał pewien altdorfski uczony, nic bardziej mylnego. Hans Hans wyobraził sobie właśnie, że gdyby był tu właśnie jego ojciec i widział co robi Leto, chwycił by swojego syna za ramię, wskazał przywódcę fanatycznych Morrytów palcem i rzekłby ojcowskim, mentorskim tonem:

- Patrz synu. Patrz kurwa jaki debil.

Ciężko było skomentować zachowanie Leto. Jeszcze parę chwil temu, gdy "Wielebny" Valdemar pożegnał się z głową, a zjawa jakiegoś czarodziejskiego kurwia wyjaśniła, że wszystkie jego wizje były o kant dupy rozbić, wydawało się, że Morryta w końcu zszedł na ziemię i odzyskał zdrowy rozsądek. Słowo klucz: wydawało się.

Zdeterminowany Hans postanowił, że Leto dostał już wystarczająco dużo szans na drodze dyplomacji. Od kiedy zebrali się razem by ruszyć na bagna, duchowny robił wszystko na opak, nic do niego nie docierało, i gdyby nie drużyna z Remer, już dawno wszyscy trafiliby do grobów. Jeżeli nie docierała do niego siła argumentów, trzeba było użyć argumentu siły.

"Ściąłem juz dzisiaj klechę Sigmara, kolejny nawiedzony nie zrobi mojej duszy żadnej różnicy. Jeżeli tak bardzo kochasz Morra, to Ci pomogę się z nim zobaczyć osobiście cymbale!

Hans próbuje zaatakować z zaskoczenia Leto, zanim ten zrobi coś głupiego. Jeśli trzeba będzie go w związku z tym uśmiercić: mówi się trudno.