Szanowni, niniejszym obwieszczam zakończenie pierwszego rozdziału wspólnej przygody. Ponieważ zaś poczułem się szczerze winien promowania na forum miękkiej pornografii (na dodatek stylizowanej na slaaneshycką), postanowiłem ubiec tutejszych srogich adminów i dokonać samoukarania skazując się dobrowolnie na pół roku bana.

Tym samym drugi rozdział przygody rozpoczniemy w kwietniu przyszłego roku!

Wykonałem dla Felixa dwa utajnione rzuty 1k100, na Przeszukiwanie oraz na Spostrzegawczość. Na podstawie uzyskanych wyników skonstruowałem powyższą scenkę.

Późne popołudnie, 20 Brauzeit 2518 KI, obrzeża Gryfoniej Kniei

W szumie drzew i traw zdawała się rozbrzmiewać dawno wygrana muzyka szamanów


Przykucnięta przy zwłokach pokracznego nieludzia czarownica, szukała zgodna własnej naturze okruchów prawdy, nie prawd największych, gotowych rozwiązań, bardziej przyczyn tego co widziała. Pierwotnego trzepotu skrzydła motyla. - Ćmy raczej.- pomyślała. Raz jeszcze obróciła łeb goblina, zasłaniając usta rękawem, nie chroniąc się od smrodu, bo ten już otulił całą grupę na podobieństwo pijanej matki tulącej dziecko, które przed chwilą biła, ale lękając się morowego powietrza, i odgradzając usta od rojów much przyciągniętych z pobliskiej łąki. Ich natarczywe bzyczenie wytrącało Olivię ze skupienia w wyobraźni zdając się kpiącymi śmiechami.

Czy mogły drwić z gry, którą prowadziła wcześniej owego dnia.
Nie nachalnie, nigdy za dużo o sobie, wystrzegać się monologów. Ludzie nudzą się słuchaniem, pragną konwersacji. Pytania i dowcipy. Dobre kłamstwo opakowane jest w pięć warstw prawdy. - przypominała sobie fragmenty z "Filozofii Sławy", autorstwa Juliana Gardena i taktykę tą stosowała, miała nadzieję z powodzeniem, tamtego dnia. Naraz uczuła niepewność. Niepewność i tak pachniała lepiej od zabitych goblinów.

Oderwała zahipnotyzowany wzrok od truchła na słowa Felixa, to przypomniało jej, że miała dowiedzieć się czy Valdis jest dziewicą, bo jeśli się nie pospieszy, wszystko będzie czasem przeszłym, gdyż jurny myśliwy zdawał się kipieć niczym nagrzany sagan. Olivia zmęczona podróżą i kłamstwami na wieży prawdy, zapomniała już o ubrudzonej rękawiczce, będąc brudną całą, nie przestawał jednak trapić ją stan niewinności Saxy. Zmarszczyła nos, powstała z przysiadu, odór jednak mimo nadziei dziewczyny nie zelżał, za to wiatr od polany jeszcze bardziej potargał jej włosy. Powiodła wzrokiem po pobojowisku, uznając z przykrością, że czarodziejka ma niezbitą rację i rozsądnym byłoby opuścić to miejsce jak najszybciej, nie byłaby jednak sobą nie wtrącając swoich trzech groszy.

- A to się da wyśledzić Felixie ilu zbrojnych ich napadło? Warty taki talent więcej niż złoto. - Ruszyła z miejsca obchodząc pierwsze, drugie, trzecie zwłoki. - Jeśli by ich konni napadli, to rany byłyby tylko na głowie i ramionach, czy tak jest? Właśnie, kto kogo tu napadł i jak dawno? Czy to się nie koreluje z naszym wieczorem ostatnim, jak lustro wielokrotne, choć krzywe, tego co się tam wydarzyło? - Silniejszy podmuch przyniósł nieco świeżego powietrza. - Powinniśmy się schronić, tu czuję się jak na tarczy. A dlaczego te pokraki nie uciekły, skoro ponad dwudziestu głowy położyło? - Uniosła obie brwi, co czyniła rzadko, właściwie tylko spontanicznie kiedy była z siebie dumna, jak teraz zadanym kluczowym w jej mniemaniu pytaniem. I odwrócona do grupy wyglądała wtedy promiennie i zjawiskowo, niczym wyczekiwany, a niespodziewany jednak wschód słońca.

Wiedząc, że wypowiedziała najważniejsze, a cierpliwość słuchaczy mogła już się skończyć, bądź co bądź mieli prawo być zmęczeni. Wyjęła z kieszeni plecaka skórzaną maseczkę, podbitą srebrem, a zasłaniającą nos i usta. Zawiązała troki luźno z tyłu głowy, szlachetny metal miał właściwości lecznicze, a maseczka skutecznie chroniła od strzelenia gafy bez zastanowienia. W Bechaufen taka część garderoby w niektórych kręgach literatów była absolutnym wymogiem. Trzeba się było przynajmniej chwilę zastanowić nad odpowiedzią, zdejmując przedmiot z twarzy. Nie było to w stylu młodej dziewczyny, ale ułatwiało jej jak zauważyła kontakt w nowych grupach.

Na skórze wygrawerowana była sentencja poety Cypriana Norwida:
Odpowiednie dać rzeczy słowo.

Wciąż czując się zbytnio na świeczniku, Olivia poprowadziła srokacza przez stratowane pole pokrzyw, których tak żałowała. Właściwie zaczęła żałować kiedy przez nie przechodziła. Jakby jakieś genius loci ganiało ją w duchu. Zdeptane, rośliny zabite w imię walk zwierząt, czemu winne, a ona jeszcze tam z koniem, ale to była najlepsza droga do pobliskiego dębu, kuszącego wiekową mądrością lasu.

Chroń mnie ojcze, słaby jestem,
Przerósł ojca syn już dawno,
Wielki, pcha się w stare ręce,
Te są wciąż miłością silne.

Szczegóły łgarstw Olivii, pozostawimy na inną chwilę, tymczasem kieruje się w okolice dęba Starodzieja, bo się jej wydaje, że jest zbyt widoczna. To do drzewa ta modlitwa na koniec.

Trochę czasu przy trupach spędziła, proszę tedy Mistrza o test spostrzegawczości. Ewentualnie o odpowiedzi na pytania zawarte w fabularce, a kierowane do towarzyszy.

Wieczór 20 Brauzeit 2518 KI, trawiasta równina Veldtu

Ciemna ściana Gryfoniej Kniei znalazła się tak daleko za wędrowcami, że przypominała już tylko czarną kreskę powleczoną wzdłuż krawędzi północnego widnokręgu. Przed oczami Remerczyków rozciągała się w zamian pozornie bezkresna trawiasta równina, z rzadka naznaczona łagodnymi pagórkami i zielonymi zagajnikami. Podmuchy nadciągającego od strony Gór Krańca Świata wiatru wprawiały morze traw w niekończące się falowanie, a szelest ich wysokich źdźbeł tworzył w uszach podróżnych miarową melodię odwiecznej natury.

Uwolnieni od zasłaniającej wzrok gęstwy, od podstępnie wykręcających kostki korzeni i chłoszczących po ciele krzewów, ludzie i konie z miejsca ruszyli raźniejszym tempem, ale po kilku godzinach znowu dało im się we znaki zmęczenie. Bezkres stepu sprawiał wrażenie tkwienia w miejscu, odbierał poczucie pokonywania drogi. Jakim cudem Franz Mauer odnajdywał w takim miejscu właściwy kierunek i czy aby na pewno się w swoich szacunkach nie mylił, tego Olivia nie wiedziała, ale nie miała innego wyjścia jak tylko brodatemu przewodnikowi zaufać.

Olivia miała wcześniej sposobność oglądać mapy Ostermarku, co prawda kiepskiej jakości, ale wciąż pozwalające jej umiejscowić senne puszczańskie Remer względem innych geograficznych lokalizacji. Wiedziała, że gdzieś za południowym widnokręgiem trawiastą równinę przecinały wody rzeki Brunwasser, łączącej się na wysokości Elbingu z nurtem Dolnego Talabeku. Wiedziała, że na zachodzie, po przeciwnej stronie wielkiej rzeki, rozciągały się Jałowe Wrzosowiska przecięte prastarą krasnoludzką Drogą Kadrinu. Tam właśnie tętniły życiem miasteczka i wioski prowincji, lecz towarzyszący pani Lautermann Remerczycy zmierzali w stronę wschodu, coraz bardziej oddalając się od względnie cywilizowanego serca Ostermarku. Krok za krokiem posuwali się ku budzącym groźny szacunek Górom Krańca Świata, wciąż jeszcze niewidocznym dla ich oczu, ale czającym się w żywej wyobraźni Olivii tuż poniżej horyzontu.

Step wydawał się wyjałowiony z rozumnego życia. Raz wędrowcy ujrzeli niewielkie stado dzikich koni, które pomknęło w głąb trawiastego morza spłoszone widokiem ludzi. Parokrotnie drogę przecięły im równie płochliwe zające. Melodyjne pokrzykiwania stepowych ptaków, ukrytych w bezpiecznych trawach, dawały jawnie do zrozumienia, że pozornie pusty Veldt żył naturalnym rytmem zazdrośnie skrywając przed oczami przypadkowych wędrowców swe sekrety.

Kiedy krwiście czerwona tarcza słońca dotknęła zachodniego widnokręgu, Ametystowa Czarodziejka nakazała rozbicie nocnego obozu. Idąca większość czasu tuż przy jej strzemieniu Olivia przyjęła tę decyzję ze skrywaną ulgą, bo do zmęczenia powodowanego forsownym marszem doszło jeszcze znużenie konwersacją z panią Lautermann. Adeptka Kolegium zadawała dziewczynie pytania związane z jej edukacją w Bechafen, a czyniła to w irytujący sposób sugerujący, iż nie przywiązuje do dotychczasowych osiągnięć Olivii większej miary. Pamiętna przestróg sędziego Brunsteina i ostrożna w doborze słów kierowanych do tak wpływowej persony, młoda Hochberg musiała ustawicznie lawirować w gąszczu pytań i odpowiedzi, co tylko pogłębiło jej paraliżujące członki zmęczenie.

Idący przodem Franz Mauer obrał za miejsce popasu niewielki liściasty zagajnik, mogący posłużyć za doskonałą kryjówkę przed wścibskimi spojrzeniami. Gęste krzewy i pnie drzew pozwalały żywić nadzieję, że płomienie nocnego ogniska będą słabo widoczne z głębi stepu, a nadto oferowały dość opału, by wędrowcy nie musieli się ubiegać jeno do tego zapasu chrustu, który nazbierali w Gryfoniej Kniei.

- Co tam wisi na drzewach? - odezwała się w pewnej chwili idąca pełnym znużenia krokiem Saxa - Widzicie to? Czarne takie?

Franz uniósł prawicę nakazując zwolnić kroku reszcie wędrowców, bo i on zauważył niewielkie czarne kształty uwieszone do niższych gałęzi niektórych drzew, kołyszące się delikatnie na wietrze. Nie bacząc na ten ostrzegawczy gest, dźgnięta uczuciem ożywczej ekscytacji Olivia wyminęła brodatego przewodnika i zbliżyła się do krawędzi zagajnika spoglądając szeroko otwartymi oczami na czarne kształty.

- Czy to... - za plecami usłyszała głos młodziutkiej służki - Na łzy Shallyi, cóż to może znaczyć?!

Muszę Wam coś zdradzić - tak się nakręciłem kreując w wyobraźni tę mroczną straszną scenę, że sam siebie przestraszyłem i teraz muszę się uspokoić, więc chwilowo nic więcej nie napiszę!

Wieczór 20 Brauzeit 2518 KI, trawiasta równina Veldtu