- Co to może być, jakieś duże zwierzę? - Bertrand zerwał się na nogi i zaczął rozglądać dookoła ale przez gęstwinę niewiele było widoczne.
- Trzeba chyba kogoś na zwiad wysłać, może ktoś wdrapałby się na drzewo? - zaproponował pozostałym dowódcom z którymi przed chwilą naradzał się przy ognisku.

- Tak, to dobry pomysł, trzeba tam kogoś wysłać. - porucznik kuszników podchwycił pomysł Bretończyka ale minę miał taką jakby sam wolał nie być takim ochotnikiem. Tymczasem Majo coś powiedziała do Maaneny. Ta coś powiedziała do którejś z wojowniczek po czym ta z małpią zręcznością zaczęła wspinać się na drzewo.

- To całkiem blisko. Tylko te drzewa i zielsko wszystko zasłaniają. - powiedział elf kładąc dłoń na rękojeści szabli jakby to go uspokajało i dodawało otuchy. W międzyczasie Amazonka wspięła się już dość wysoko. Coś krzyknęła w dół. Maanena coś się dopytała ta pokazała dłonią w jakimś kierunku.

- Mówi, że tam coś się rusza. Ale nie widzi co to jest. Coś dużego. - Majo przetłumaczyła na reikspiel co tamta krzyknęła.

- Są u was takie duże zwierzęta? Spytał się Bertrand z nutą ekscytacji w głosie.
Możemy albo na niego zapolować albo zejść z drogi… - zawahał się którą z tych opcji wybrać - ciekawość i chęć przygody walczyła z rozsądkiem.

- Tak i to sporo. Ale jakoś nie rozpoznaje po głosie co to może być. - odparła szybko Majo zerkając z zaniepokojeniem w kierunku gdzie kobieta trzymająca się drzewa wskazała na źródło tych hałasów. Maanena rzuciła coś szybko co zwróciła jej uwagę. Ciemnoskóra Amazonka coś jej odpowiedziała i blondynka skinęła szybko głową jakby się zgadzała.

- Maanena idzie to sprawdzić. Pyta czy ktoś z was idzie z nią. - zapytała szybko tłumacząc słowa liderki wojowniczek. Ta szybko skrzyknęła kilka z nich i wyglądało na to, że zbierają się aby to sprawdzić.

- Ja pójdę, weźmy też kilku elfów - stwierdził Bertrand, który ciekaw był widoku nowego egzotycznego zwierzęcia. Choć pewnie rozsądniej było zostać w obozie…

Toras zastanawiał się chwilę ale skinął głową. Rzucił coś do swoich włóczników i trzech z nich zebrali swoje włócznie, nałożyli wysokie hełmy i byli gotowi do drogi. Maanena też wzięła dwie oszczepniczki piranii i dwie tarczowniczki jaguara. Wspólnie naszykowali się w pośpiechu i byli gotowi do drogi. Pozostali też w większości powstali wodząc po sobie i okolicy zaniepokojone spojrzenia bo nie było trudno sobie wyobrazić, że to coś co tak przed chwilą głośno ryczało to jakieś wielkie bydlę które lada chwila może im wparadować w opłotki. A to nie sprzyjało spokojnemu siedzeniu przy ognisku.

- Bądźcie gotowi jakby to coś tu przyszło! Może trzeba będzie z tym walczyć albo odsunąć się na bok!- zawołał szlachcic kiedy ruszył za Amazonkami. Pozwolił żeby Maanena prowadziła, w końcu to był jej teren.

Mniejsza grupka ruszyła pomiędzy drzewami i krzakami jakie tworzyły dżunglę żegnani niepewnymi spojrzeniami pozostałych. Na czele szły Amazonki, potem Bertrand i trzech elfów. Szli szybko i szybko obóz przy strumieniu im zniknął z oczu. Z początku nie było widać ani słychać nic niezwykłego z kierunku w jakim szli. Mijali kolejne drzewa, liany i wysokie korzenie. Ale wreszcie usłyszeli jakiś głośny trzask łamanej gałęzi. To było gdzieś przed nimi. Amazonki zwolniły i zaczęły się skradać zatrzymując się na chwilę przy każdym drzewie nasłuchując i próbując wypatrzyć co tam mogło być. Po paru chwilach zatrzymały się na dłużej i pokazały kierunek pozostałym. Tam już widać było, że coś się rusza. Coś dużego. Znacznie wyższe od człowieka. Bez trudu łamało gałęzie jakie mogły być grubości ramienia dorosłego mężczyzny. Właściwie to mniej więcej miało to humanoidalny kształt.

- Umdon. Ikhule Umdon. - szepnęła blondwłosa Maanena do Bertranda i elfów. Potem zrobiła gest jakby węszyła i wskazała kierunek z jakiego przyszli.

Bretończyk westchnął, zdał sobie sprawę że w tej grupie nie będą w stanie się porozumieć.
- ”Umdon?” - zapytał się Maaneny i wskazał na swój rapier, próbując zapytać się się czy powinni spodziewać się walki z tym czymś… i czy powinni jej szukać.

- Umdon, ikhule umdon. - blondynka energicznie pokiwała głową wskazując twierdząco na to wielkie coś. A to wielkie coś dalej bez trudu łamało gałęzie przedzierając się przez dżunglę. Przystawało co kilka swoich wielkich kroków węsząc albo nasłuchując. Ale tendencja była niepokojąca. Jakby się zbliżało w ich stronę. Teraz już było widac, że to coś ma mniej więcej ludzki kształt. Komuś zza oceanu mógł się kojarzyć z trollem lub ogrem. Też takie wielkie i dwunożne. Tylko porośnięte albo obłożone jakimiś krzakami które utrudniały dostrzeżenie co jest pod spodem. Szefowa wojowniczek zaś powiedziała coś szybko do jednej z nich, ta pokiwała głową i chyba wróciła się do obozu. A przynajmniej poszła w tamtą stronę.

Maanena zaś zaczęła gestykulować do Bertranda chcąc mu coś przekazać na migi skoro nie mogli się porozumieć wspólnym językiem. Pokazała jeszcze raz na to zbliżające się coś. Wyraźnie wyszczerzyła zęby i zrobiła gest jakby coś podnosiła i wkładała sobie do ust. I ponownie wskazała na to wielkie coś. Następnie wskazała gestem na kierunek z jakiego przyszli i gdzie zostawili większość członków wyprawy. Palcami pokazała gest chodzenia machając dłonią na stwora i robiąc ścieżkę do strumienia gdzie obozowali.

- Czy ona sugeruje, że to jakiś olbrzym ludojad? - Bertrand odezwał się do elfów, marszcząc brwi. O czymś takim to tutaj jeszcze nie słyszał...
- W takim razie wracamy do naszych - skinął głowa Maanenie, że się zgadza.

Elfy też miały nieco skołowane miny nie bardzo mogąc skojarzyć detale tej pantonimy. Patrzyli po sobie i na Bertranda ale w końcu pokręcili głowami na znak, że nie bardzo wiedzą o co chodzi. Widząc jednak, że Bretończyk odwrócił się i ruszył w z powrotem Maanena złapała go za ramię i powstrzymała. Gdy się do niej odwrócił przecząco kręciła głową i podobnie machała dłońmi. Pokazała gdzieś w bok. Potem odwróciła się twarzą do tego wielkiego czegoś i zacząła się cofać w ten bok. Przy tym robiła dłońmi powolne gesty przywołania jakby chciała pokierować to coś do siebie. I w końcu znów wskazała na ten boczny kierunek. I jeszcze na pistolet Bertranda jaki ten miał za pasem.

Bertrand skoncentrował się próbując zrozumieć co chce mu przekazać dowódczyni Amazonek.
- Chyba chce żebyśmy zwabili to coś w pułapkę. Maanena to wywabi a my zastrzelimy - powiedział do elfów. Następnie skinął głową Maanenie i cofnął się w bok, w kierunku który wskazała.

- Jak zastrzelimy? Tylko ty masz jeden pistolet. - zwrócił mu uwagę jeden z elfów. Ci rzeczywiście byli typowymi włócznikami z tarczą. A i wśród Amazonek nie było strzelców.

- Mnie się wydaje, że ona chce abyśmy poszli za nią. - odparł drugi wskazując na Maanenę. Ale już zerkał na to coś bo to już było niepokojąco blisko. Blondynka w pręgowanych skórach też zerknęła na to coś i zrobiła do przybyszy zza oceanu przyzywając gest. Po czym wyszła zza drzewa i wydała z siebie okrzyk bojowy który trudno było przegapić. Trzy jej towarzyszki postąpiły podobnie krzycząc i tupiąc aby ściągnąć na siebie uwagę potwora.

- Dobrze, to dołączmy do nich - Zaintrygowany Bretończyk doszedł do egzotycznych wojowniczek, wypatrywając stwora za którym podążyli.

Jak chcieli zwrócić uwagę stwora na siebie to im się udało. Ten zatrzymał się i chwilę im się przyglądał. Przekrzywiał tą mniejszą bulwę porośniętą jakimiś kłączami która mogła być jego głową. Trochę jakby nasłuchiwał albo węszył. Ale w końcu ruszył. I to ruszył w ich stronę. Wtedy Maanena odwróciła się do pozostałych i popchnęła ich w bok pokazując aby tam zaczęli zwiewać.

Bertrand zastosował się na razie do sugestii, choć jego zdaniem tak liczna grupa powinna poradzić sobie z jedną bestią. Jeśli stwór by zaczął ich doganiać, miał zamiar wystrzelić z pistoletu.

Carsten z lekkim grymasem obrzydzenia strącił z ramienia kosmatego pająka. Musiał zabrać się na gapę podczas niedawnych nadrzewnych akrobacji. Trzeba przyznać Amazonkom, że znakomicie przemyślały ten sposób przemieszczania się. Chociaż ryzykowny, zapewniał szybkość, kamuflaż i niezależność. Poza tym przedzieranie się przez poszycie i gęstwinę na dole byłoby zdecydowanie bardziej męczące i wyczerpujące. Tutaj w rozłożystych koronach drzew Sylvańczyk odczuwał nawet podmuchy wiatru, dające chwilowe wytchnienie od zaduchu dżungli. Wrażenia widokowe też były niesamowite i to nie tylko z powodu bliskości piramidy, która zyskała jeszcze większy rozmach i wymuszała nieskrywany podziw dla jej budowniczych.

Edelio szkicował z pasją i zaangażowaniem, być może kapitan obiecał mu coś za dobrą robotę. Albo Estalijczyk chciał ukoić nerwy po wyzwaniach na wysokości, gdzie znać było, że przeżywał trudne chwile zwątpienia.
Ochroniarz po uwadze Zoi przyjrzał się kolorowym kształtom odznaczającym się śród dominującej zieleni. To mogły być ptaszniki, czyli rośliny które dokładnie opisał mu Hostero. Zdawał sobie sprawę, że lepszej i bliższej okazji, by to sprawdzić mieć już nie będzie.

- Szkicuj dalej, Mościeju – rzekł do rysownika. – Póki masz dość światła. Niebawem ruszamy z powrotem.

- Te małe nie wydają się aż tak groźne, lecz te Saurusy… - popatrzył raz jeszcze na posągowe figury przypominające kamienne golemy.
– Mam nadzieję, że dobrze pchnięte żelaznym sztychem krwawią jak reszta istot…

Choć Carsten daleki był od obaw to te jaszczury wzbudzały respekt i nie chciałby mierzyć się z nimi w bezpośrednim zwarciu. Wydawały się jeszcze roślejsze, niż Norsmeni i co zrozumiałe bardziej dzikie i zajadłe. Prawdziwe potwory w łuskowatej skórze.

***

Postąpił kilka kroków na olbrzymim konarze, kierując się w stronę Medy i wskazał jej kolorowe kwiaty owalnych kształtów.

- Pomożesz mi się tam dostać? – powiedział gestami próbując objaśnić swój cel. - To być może jest to, czego szukam…

Wiedział, że ich zwiad wkrótce się zakończy. Chciał zatem wykorzystać nadarzającą się szansę, być może jedyną na zdobycie kwiatów ptasznika. To chwilowo przyćmiło inne zadania i dodało nowych sił mężczyźnie, gdyż miał egzotyczną roślinę niemal w zasięgu ręki…

Bretończyk zrobił kroku do tyłu, widząc leśnego “trolla” w pełnej okazałości. Ale nie mógł przecież stchórzyć, kiedy Amazońskie wojowniczki ratowały swoją towarzyszkę… drżącymi dłońmi podniósł więc do góry pistolet i wystrzelił w potwora.

Huk wystrzału przeszył dżunglę i uszy Bretończyka. W nozdrza zaś uderzył go ostry zapach spalonego prochu. Mgła dymu jaka buchnęła z lufy nieco przysłoniła mu widzenie na moment. Ale i tak widział, że chyba trafił. Chociaż nie widział jakiegoś większego efektu. Stwór jednak był duży i nie było szans aby pojedyncze trafienie go obaliło. Już bardziej widoczne były oszczepy jakie cisnęły obie Amazonki bo te uktwiły w biodrze i barku dwunoga. Czy to mu jakoś zaszkodziło trudno było powiedzieć. Odwrócił łeb w stronę Bertranda zagulgotało mu coś w gardle jakimś niezrozumiałym pomrukiem ale dalej szedł w stronę powalonej przed chwilą wojowniczki.

- Uhlasea! - krzynęła Maanena wydobywając swoją drugą, ostatnią włócznię. Druga z Amazonek zamachnęła się i po raz kolejny cisnęła w potwora oszczepem.

Bertrand widząc że potwór nie wydaje się być spowolniony, przeładował pistolet i wystrzelił ponownie.

Broni palnej wcale nie ładowało się tak łatwo. Ale pistolet i tak chyba najszybciej z wszystkich innych tego rodzaju. Jak Bertrand wyjmował nową kulę z woreczka widział jak potwór dopada do ciężko ranionej Amazonki. A Maanena rusza w pościg krzycząc dziko i chyba mając straceńczą nadzieję, że odwróci jego uwagę od swojej towarzyszki. Druga z wojowniczek sięgnęła do nosidełka po kolejny oszczep. Gdy Bretończyk wrzucał kulę do lufy stwór zamachnął się swoimi wielkimi łapami chcąc rozgnieść zranioną tarczowniczkę. Ta krzyknęła desperacko i uniosła włócznię do góry schylając się jednocześnie. I wielkie łapy świsnęły tuż nad nią. Zaś blondwłosa Amazonka już była bardzo blisko potwora. Ten jednak był skoncentrowany na prawie pewnej zdobyczy. Kawaler de Truville wbijał kulę do środka lufy gdy dopełnił się los zaatakowanej. Maanena wbiła włócznię w udo poczwary zajętej jej siostrą. Tej jednak nie udało się uniknąć kolejnego ataku. I przez okolicę przeszedł mlaszczący odgłos miażdżaonego mięsa. Stwór swoją wielką łapą wbił ją w ziemię jakby to była jakaś dziecieca lalka. Zaryczał triumfalnie nad tym zwycięstwem co zlało się z okrzykiem złości i gniewu Maaneny. Zadała mu cios włócznią właśnie w tym momencie. Co przerwało ryk potwora i rozzłościło jego. Odwrócił się ku niej i właśnie w tym momencie Bertrand skończył ładować pistolet, wycelował i wystrzelił. Huknął kolejny strzał. Podobnie jak świsnął kolejny oszczep piranii. Jednak nie czynił nikomu krzywdy mijając potwora o spory kawałek. Widząc co się święci obaj elficcy włócznicy ruszyli w sukurs Amazonce walczącej z poczwarą. Ostatnia z nich nie mając już chyba oszczepów też ścisnęła ten ostatni i ruszyła do ataku na potwora.

Bertrand patrzył ze zgrozą jak bestia miażdy Amazońską wojowniczkę. Jednak opanował swój lęk, miał pozwolić by kobiety walczyły za niego, mężczyznę i szlachcica? Stwierdził, że wystarczy już tego strzelania, kule nie wydawały się wywierać większego efektu. Wyciągnął swój wierny rapier i z bojowym okrzykiem ruszył za elfami stawić czoło potworowi w zwarciu.

Bretończyk schował pistolet za pas i dobył rapiera. Widział więc jak elficcy włócznicy dołączają do Maaneny i jednej z wojowniczek jaguara jaka dobiegła z innej strony. Przez chwilę więc zrobiła ich się czwórka walczących przeciwko poczwarze. Kawalera de Truville poprzedzała oszczepniczka Amazonek jaka biegła przed nim. Elfy i Amazonki próbowały dżgać to krzaczaste monstrum. I sądząc po rykach to coś musieli trafiać i mu robić. Jednak to było za mało aby powalić czy odgonić bestię tych rozmiarów i wściekłości. Przekonał się o tym jeden z elfów jaki nie zdążył wycofać się po ataku włócznią i potężne kopnięcie odrzuciło go na kilka kroków do tyłu. Upadł jęcząc boleśnie. Potwór jednak nadal skupiał się na blondwłodej liderce wojowniczek. I tak jak ona dźgnęła go włócznią tak on owdzięczył jej się potężnym machnięciem z góry na dół. Wojowniczka wrzasnęła boleśnie gdy smuga szkarłatu rozorała jej ciało. Ale zacisnęła zęby i włócznię nie ustępując z pola walki.

Do walki dołączyła oszczepniczka piranii zastępując powalonego elfa. Jego minął biegnący szermierz. Elf miał chyba dość bo co prawda wstał przy pomocy drzewa ale kulejąc i pomagając sobie włócznią odchodził zgięty z dala od walki. Bertrand dołączył do walki z potworem. Grupka wojowników osaczała bestię z każdej strony. Ludzie, elfy i dzikuski krzyczały a stwór ryczał gromkim głosem. Tratowali trawę i potykali się o wystające korzenie, nogi plątały się w lianach, krzakach i paprociach. Ale walka trwała dalej.

Bertrandowi udało się prawie od razu wrażyć rapier w udo monstrum. Ale jakoś wielkiego efektu na nim to nie wywołało. Była jednak nadzieja, że wiele drobniejszych ataków przyniesie w końcu kumulacyjny efekt. Maanena już była poważnie ranna, chwiała się a jej ruchy straciły sprężystość jaką zdradzała na początku walkę. A wciąż ona najbardziej absorbowała potwora. Na niej koncentrował swoje ataki resztę najwyżej traktując jakimś ciosem na odlew czy próbą kopnięcia. Ale w końcu na blondynkę spadł żywy młot z pięści potwora i krzyknęła przypadając na kolano. To było już zbyt wiele jak na nią i kulejąc starała się odsunąć od walczących.

Wówczas potwór zabrał się za oszczepniczkę walczącą swoją bronią w zwarciu. Z początku udało jej się unikać jego ciosów a nawet sama go trafiała. Jednak i ją monstrum zdzieliło raz, potem drugi, że ciemnowłosa wojowniczka zachwiała się i upadła. Ale i potwór już zdradzał oznaki osłabienia. Chociaż wydawało się, że żaden z ciosów drobniejszych wojowników nie był decydujący i w pojedynkę nie robił mu wielkiej krzywdy. To jednak trafiali go raz za razem. A w końcu był to całkiem spory cel co ułatwiało to trafienie. Okryty krzakami i lianami stwór zdradzał już oznaki dekoncentracji i osłabienia. Ruchy miał już wolniejsze i niezbyt precyzyjne. Jego ostatnim sukcesem było zdzielenie Amazonki z oszczepem. Ona upadła na kolano ale i stwór zwalił się wreszcie na plecy. Upadł jak przewalone drzewo i z podobnym łoskotem.

Ostatnia ze sprawnych Amazonek, ta z tym dziwnym ni to toporem ni pałką, wskoczyła na powalone ciało i z iście dziką furią zaczęła okładać umierające ciało. Ostatni z elfich włóczników otarł czoło z krwi i potu i ciężko dyszał rozglądając się dookoła. Z Bertrandem została ich trójka mniej więcej całych. Oszczepniczka i Maanena ledwo stały na nogach opierając się o drzewa aby nie upaść i brocząc z potężnych ran. Elfi włócznik jaki oberwał w środku walki nie był w aż tak kiepskim stanie jak one ale też oberwał mocno. Opatrywał go trzeci z włóczników jakich Bertrand zabrał ze sobą.

Bertrand dyszał, dochodząc do siebie po brutalnym starciu z nieznaną mu bestią. No ale przynajmniej on wyszedł z tego cało. Podszedł do Maaneny, której waleczność zrobiła na nim wrażenie i spróbował udzielić jej jakiejś podstawowej pomocy, chociaż niestety na medycynie się zbytnio nie znał. Na szczęście po chwili pojawili się ludzie z ich głównych sił i pomogli rannym dojść do obozu. Szlachcic odciał łęb potwora, stwierdzając że będzie on imponującym trofeum. Następnie trzeba było jak najszybciej dostać się do wioski Amazonek żeby pomóc rannym i pogrzebać zmarłych. Miał też zamiar zapytać się Majo o tego leśnego giganta którego ubili i pogratulować Maanenie udanej misji jak tamta dojdzie do siebie.

Chociaż Sylvańczyk uważał się za dość zwinnego, to przy Medzie czuł się niezgrabny jak drwal obok cyrkowej akrobatki. Dziewczyna dotarła do owoców ptasznika przed nim, idealnie wyczuwając odległości między konarami i poszyciem. Tak jakby urodziła się w koronach drzew, a nie w osadzie. Carst ledwie nadążał, nadrabiając braki krzepą, mimo że pchały go naprzód myśli o bliskiej realizacji prywatnych zamysłów. Nadzieja na nowo ożywiła mężczyznę, wlewając świeży zapas wiary i otuchy dla podmęczonego ciała. Skoro udało się dotrzeć aż tutaj, nie było siły, która przeszkodziłaby w zdobyciu remedium na ojcowskie troski. Kilka razy zawisł co prawda wysoko nad ziemią, lecz kolejna zbawcza liana pojawiała się w zasięgu ramion. Tak dotarł do pnia gdzie pasożytowały barwne rośliny. Pozostawało tylko ostrożnie je ściąć i wpakować do sakwy, po czym wrócić do punktu zwiadowczego. Na szczęście z każdą chwilą nabierał wprawy i pewności w pokonywaniu trasy, a nawet dawało mu to pewną satysfakcję. Pozwalało też odwrócić myśli od nieuchronnej przeprawy przez ponure trzęsawiska, która wraz z malejącą słoneczną tarczą stawała się coraz bliższa…

***

Zaradność Amazonek po raz kolejny go zaskoczyła. Sprawnie zamaskowały tymczasowe obozowisko i łodzie. Możliwe, że minąłby miejsce zboru, bo okolica tonęła w szarości i cieniach trzcinowiska. Gdyby nie czujki, pewnie błąkaliby się dłużej po okolicy, szukając kamratów.
Wymęczeni nie mogli pozwolić sobie na sen, ani odpoczynek. Wyobraźnia podpowiadała najgorsze projekcje grozy, które mogły na nich czekać. Nie zwlekali i ruszyli niebawem, po skromnym posiłku, spożywanym wśród złowrogiego szelestu trzcin.

Ochroniarz wiosłował na równi z resztą, jakby miarowym wysiłkiem chciał zająć myśli i nie zwracać uwagi na niepokojące otoczenie. Bagniska były upiornym miejscem i cały czas po spoconych plecach pełzały obawy. Kikuty drzew majaczące w mroku, dziwne odbicia na tafli wody, szepty nieznanego pochodzenia, słyszalne zwłaszcza wtedy, kiedy wszyscy na łodzi zachowywali grobową ciszę… Nagle łoskot i chrupot, jakby wpadli w mieliznę albo podwodne przeszkody. Łódź zakolebała się srodze, wprawiając go w niepewność. Kiedy obok coś wytrysnęło ze smolistej wody, nie miał czasu dociekać, co to za zjawisko, wiedział jedynie, iż zapowiada kłopoty. Ponaglenia Amazonek i Pigmeja stały się tylko dodatkowym bodźcem do rychłej ucieczki z niebezpiecznego akwenu. Nie oszczędzającej ramion i otartych dłoni wioślarzy…

***

Ponownie z żalem opuszczał wioskę Amazonek, gdzie można było zaznać wygód niedostępnych w surowym żołnierskim obozie. Carsten przeczuwał, że kapitan de Rivera niecierpliwie wyczekiwał wieści od zwiadowców, toteż starał się utrzymywać wysokie tempo marszu swoich podkomendnych. Festag, który winien okazać się dobrą wróżbą przyniósł ogromną ulewę, nawet jak na warunki Lustrii. Buty z chlupotem i mlaśnięciami zanurzały się w błotnistą breję, przy wtórujących im klątwach i złorzeczeniach piechurów. Ostatni odcinek brodzili przez kałuże, rozlane wokół obozowiska, niczym rozległe, płytkie bajora. Zasilały je strumienie nieustannie spływające po gliniastej ziemi, jeszcze długo po ustaniu opadów.

- A dżdżyste dni ponoć miały minąć… - mruknął rozeźlony niby sam do siebie. Słysząc to Zoi jedynie uśmiechnęła się krzywo.

Mimo wytrzymałości w znoszeniu wysiłku, odczuł trudy tej zwiadowczej eskapady i rozmyślał tylko o odpoczynku. Myśli również pełne zamętu po ostatnich wydarzeniach dokładały zmęczenia i tak już utrudzonemu ciału. Nie zliczyłby otarć, zadrapań, bolesnych ukąszeń i odcisków. Eisen zdawał sobie sprawę, że będzie mógł tylko pomarzyć o wywczasie, bowiem kapitan rychło zwoła naradę dowódców. Nic nie pomylił się w swoich przypuszczeniach…

***

Stawił się u Rivery punktualnie, wraz z Glebovą i Edalio.
W zwięzłej wypowiedzi wyłożył kwestie, które udało im się ustalić podczas oględzin piramidy. Szkice rysownika dopełniły jego słów o jakże frapujące szczegóły. Niestety zważywszy na możliwość wykrycia i ruchliwość jaszczurowatych dokonali tylko szacunkowej oceny liczebności sił wroga. Wspomniał też o nawiedzonych bagnach i raczej odradzał ten kierunek. Uzasadniał to tym, iż dopisało im szczęście przy przeprawie, którego może zabraknąć w przypadku oddziałów, czyniących więcej rozgwaru.
Dalsze działania nie zależały już od Sylvańczyka. Miał poczucie, że sprawili się dobrze i zasłużyli na krótki odpoczynek. Sam chętnie opuściłby namiot, lecz byłoby to jawnym złamaniem zasad i wyrazem nonszalancji. Poza tym ciekawiło go jak poradził sobie bretoński szlachcic polujący z grupą dzikusek na latające gadziny. W wiosce Amazonek słyszał już co prawda kilka plotek, ale chciał je skonfrontować z bezpośrednią relacją uczestnika…

We wiosce Amazonek pogrzebali poległych, w tym nieszczęsnego Pierre z oddziału Bertranda. Wspólna bitwa zbliżyła do siebie Amazonki i żołnierzy z ekspedycji, nie byli już przecież sobie obcy skoro przelewali krew w walce ze wspólnym wrogiem. Dlatego następnego dnia po powrocie, kiedy czekali na powrót grupy Cartsena i Vivian, zaproponował Maanenie i Majo by zjedli razem kolację, biorąc na tę okazję jedną z ostatnich butelek bretońskiego wina, która mu jeszcze została. Chwaląc ich waleczność i spryt, który pozwolił na sukces ekspedycji w walce z tak egzotycznym przeciwnikiem, zapytał się też czy naprawdę nie mają we wiosce żadnych mężczyzn i starszych osób, co było przecież niezwykłe. Pamiętał co przekazała mu Vivian, niestety bariera językowa utrudniała zdobywanie informacji.

Przywitał się też ciepło z siostrą, która oczywiście rzuciła mu się w ramiona. Był ciekaw jak jej mijał czas we wiosce i czy dowiedziała się czegoś przydatnego. Wspomniał, że udało im się zdobyć kilka jaj pteranodonów, które mogłyby okazać się cennym łupem, więc lepiej o tym za bardzo nie rozpowiadać.

************************************************** *******


Kiedy powrócili do głównych sił ekspedycji, spędził sporo czasu odpoczywając w swoim namiocie, tym bardziej, że pogoda była paskudna i nie było co dużo wychodzić na zewnątrz. A bitwa i podróż przez dżunglę faktycznie go wyczerpała.

Na naradzie u Rivery pojawił się już w miarę wypoczęty i w swoim lepszym stroju, z ozdobnym rapierem u jednego boku i z toporem wodza Norsemenów przy drugim.

Z zainteresowaniem wysłuchał relacji Cartstena z wyprawy, pogratulował mu, a następnie opowiedział o przebiegu swojej misji, w szczególności o bitwie z latającymi jaszczurami.

- Części udało się odlecieć, ale dziesiątki ubiliśmy i to przy niewielkich własnych stratach. Siły tych potworów straciły według mnie sporą przewagę - podsumował.
- Zaiste, Amazonki okazały się godnymi sprzymierzeńcami, bez ich znajomości terenu byłoby bardzo ciężko. No i w walce też można było na nie liczyć. Ale z tego co słyszę, z tą piramidą nie będzie tak łatwo i trudno będzie o przewagę zaskoczenia. Musimy to dobrze zaplanować.

Jakże zmienne są siły natury… - pomyślał Carsten. Chłonął rześkość bryzy, żywo w pamięci jeszcze mając wczorajsze brodzenie w mazistym błocie i kałużach po rzęsistej ulewie. Dziś jak inni siedział nad brzegiem rzeki, korzystając z uroków słońca oraz łaskawej aury. Odpoczywał po wyczerpującej wyprawie zwiadowczej, gdzie niemal cały czas musiał zachowywać czujność. Tutaj zwolniony był z tego obowiązku, pozostawił daleko za sobą grozę mokradeł i złowrogi cień piramidy…

Obok radośnie hasała psina, wyraźnie ucieszona powrotem swego pana. Choć Esteban z wprawą zajmował się zwierzętami, to Bastard zżyty był bardziej ze swym opiekunem. Chwilę siłowali się o obgryzioną gałąź krzewiny, którą pies trzymał w pysku. Targał głową, warcząc i nie odpuszczając rosłemu człowiekowi. Uśmiechnięty ochroniarz ostatecznie pozwolił, aby zwierzę tryumfowało w tych udawanych zmaganiach.

Nieopodal siedziało bretońskie rodzeństwo i Glebova. Eisen ukłoniwszy się tylko, ponownie dawał wyraz samotniczemu usposobieniu. Vivian Schwarz roztaczała podobną aurę, lecz o niebo większe wrażenie. W olśniewającej sukni wyglądała, jakby miała zamiar pozować dworskiemu portreciście, który winien starać się uchwycić i utrwalić jej zimne piękno na tle bujnej, egzotycznej roślinności. Brakowało tylko baronessy i jej estalijskiego towarzysza, by dopełnić obrazu tej sielankowej scenerii. Z tego, co słyszał kobieta odczuwała jeszcze skutki zatrucia, mimo nadzwyczaj troskliwej opieki weterana. Po raz kolejny okazało się, że w dżungli tytuły szlacheckie i urodzenie nie miały znaczenia. Każdy był narażony na podstępny atak, czy to wroga, czy inszych mieszkańców gęstwiny. Nawet dumne elfy nie poradziły sobie z tutejszymi wyzwaniami…

Chwilowo starał się nie myśleć o jaszczurach i ich majestatycznym siedlisku, lecz obecność oddziału Koenig wymusiła pewną refleksję. Patrząc na trenujących Sylvańczyk wyobraził sobie ich starcie z muskularnymi saurusami. Wynik takich zmagań wieszczył zaciekłą przeprawę i nie pokusiłby się wskazać zwycięzców takiej potyczki…

Tymczasem zaś śledził zmagania wędkarza i ostatecznie sprzyjający mu los.

Szczekanie pupila sprawiło, że tknięty przeczuciem obejrzał się za siebie. Zbliżał się doń Esteban, odważny młodzik, który przechodził pierwszą poważną próbę swym życiu. I jeśli przeżyje tę wyprawę, zapewne odmieni ona jego żywot. Nie tylko zresztą jego… - zamyślił się ochroniarz, wspominając ukochaną Agnes czekającą w porcie i syna Johana za bezmiarem wód w dalekiej prowincji Imperium.

Chłopak z oparzeliną na szyi skinął na powitanie swemu chlebodawcy.
- Jakieś wieści? – zapytał ochroniarz.
- Zwierzę oporządzone, zapasy przejrzane, panie Carsten, zebrane rośliny złożyłem wedle uczynionych wskazówek.
- Dobrześ się spisał, gdzie Barbete?

Młodzian zrobił zakłopotaną minę.

- Ostatnio widziałem ją razem z tym Arevalo z pikinierów. Chyba wpadli sobie w oko… - spąsowiał lekko, widomie skrępowany tymi słowami.

Carsten przypomniał sobie kochliwego estalijczyka, którego zdybał kiedyś na podglądaniu Amazonek w kąpieli. Barbete na ile ją znał zdawała się twardo stąpać po ziemi i słynęła z niedostępności. Natura kobiety, niczym pogoda też prędko potrafi się odmienić… Nie czuł złości, może bardziej zazdrosne ukłucie, że sam jest daleko od swej minstrelki. Wiele oddałby za drobne czułości, których smak miał świeżo w pamięci. Tłumione uczucia spadły na nich tak nagle, tuż przed wyruszeniem ekspedycji. Potem zaś bolesna rozłąka i tęsknota gryząca duszę czasem dokuczająca mu bardziej, niż wszechobecne w dżungli robactwo.

- Niech tylko nie zaniedbuje obowiązków. – odrzekł rutynowo.

Chociaż wszyscy w obozie odczuli chwilowe odprężenie to gdzieś podskórnie czaiła się myśl o Hexensnacht. Noc, kiedy ścierały się granice światów, gdzie proroctwa i wizje były najbardziej namacalne. Jakaż tedy wieszczba mogła spłynąć na wyprawę komenderowaną przez Kapitana de Riverę? Co było pisane awanturnikom? Skarby wyszarpane z siedliska jaszczurów i wieczna chwała zdobywców, czy wręcz przeciwnie - krwawe widowisko u stóp piramidy, tragicznie kończące nazbyt śmiałe marzenia o triumfie i niezmierzonym bogactwie…?

Zbliżający się nowy rok miał przynieść odpowiedź na te dręczące pytanie…