- A wczoraj jak one we dwie by jednak walczyły ze sobą. Kara i Zoja. Jak myślisz, która by wygrała? Myślisz, że by się zgodziły wstąpić do tego oddziału wojowniczek? - wydarzenia z wczorajszego wieczora i rozmowa o nich widocznie pozwalały Izabelli zająć czymś myśli i łatwiej znosić trudy podróży przez te bezdroża. Przy okazji wróciła do pomysłu z wczorajszego wieczora by porozmawiać z nimi obiema i resztą dziewczyn z eskorty Amazonki no ale rano przed wyruszeniem w drogę już nie zdążyła.

- I elfki myślisz, że też by chciały? Jest ich trochę. Ale nie wiem czy by chciały. Właściwie to od wczoraj całkiem sporo się zrobiło tych elfów. Ale oni wszyscy idą gdzieś tam z przodu. To najwyżej jak się zatrzymamy. - zastanawiała się po drodze. Po dołączeniu elfów Armisa rzeczywiście populacja skośnouchych w ich ekspedycji zauważalnie się powiększyła. Nadal byli mniejszością no ale już nie tak jak choćby wczoraj na placu ratuszowym.

- Wiesz droga siostrzyczko, z tym oddziałem kobiet to raczej żartowałem, choć jakbyś znalazła chętne to czemu nie - Betrand uśmiechnął się i poklepał siostrę w ramię.

- Wątpię żeby elfki chciały odłączyć się od swoich oddziałów, ale na pewno warto byłoby nawiązać z nimi kontakt, ciekawe istoty, w sumie tak do nas podobne ale mają w sobie coś nie z tego świata, prawda? Poznaliśmy już Ehkteliona, ale ten Amris dołączył z jeszcze większym oddziałem….

- No tak. Dużo ich teraz się zrobiło. Chyba nie widziałam tyle elfów w jednym miejscu. Przynajmniej nie tutaj. - brunetka dała krok nad jakimś przewalonym konarem i szła dalej. Ta krótka spódnica do kolan jaką zdecydowała się założyć dzisiaj rano chyba nie dawała jej powodów do marudzenia bo coś się na nią na razie nie skarżyła.

- I ojej no wiem, że to taki żart i zabawa. Nie jestem jakąś naiwną małolatą. - spojrzała na niego z wyrzutem jakby brał ją za niezbyt rozgarniętą. - Ale fajna ta zabawa. I jest co robić. Popytać można. A właśnie… - uśmiechnęła się wesoło i znów na chwilę przerwała aby dać kolejnego większego kroku, tym razem nad jakąś mętną kałużą.

- Myślisz, że te elfy mówią po naszemu? Do tej pory tylko Ekthelion się odzywał do nas. On mówi w reikspiel. Myślisz, że inne też czy tylko on? - zapytała gdy znów wyszedł ten aspekt mieszanki kultur, ras, narodów i języków jakich przedstawiciele brali udział w tej ekspedycji.

- Nie widzę przeszkód żeby je zagadnąć przy najbliższym postoju i to sprawdzić. Dobrze byłoby dowiedzieć się jak najwięcej o tych którzy są z nami na wyprawie. A w ogóle cieszę że tak dobrze sobie radzisz - odparł.

- Tobie też nieźle idzie. - siostra odparła wesoło i przyjaźnie ale widać było, że uznanie w głosie i oczach brata sprawiło jej dużą przyjemność.

- Tak naprawdę nie wiem czy coś z tego wyjdzie. Może po prostu założymy jakieś stowarzyszenie kobiet biorących udział w tej wyprawie. Nie wiem czy dowódcy by się zgodzili oddać kogoś od siebie do innego oddziału. - przyznała widocznie zdając sobie sprawę, że w rzeczywistości zorganizowanie nowego oddziału kosztem tych co już biorą udział w ekspedycji może nie być takie proste.

-Ciekawy pomysł, kto wie, może nawet spodoba się baronessie Iolandzie? A o tym Ulthuanie chętnie bym się więcej dowiedział, starożytna elfia ojczyzna, gdzie podobno żyją jeźdźcy smoków.... - odparł rozbawiony nieco Bertrand. Na razie nie czuli trudów podróży, która była nawet przyjemna. Ale podejrzewał, że dalej może być mniej różowo.
.

Backertag; popołudnie; osad Leifsgard
- Ruszajmy więc niezwłocznie - stwierdził stanowczo Bertrand, zbierając się do wyjścia.
Kiedy wraz z pozostałymi parlamentariuszami udał się na czoło kolumny, z ciekawością spojrzał na elfa.

- Chyba jeszcze nie mieliśmy się poznać Panie Amris, jestem Bertrand de Truville. Miałem już okazję poznać Ekhteliona, czy podobnie jak on przybyłeś z samego Ulthuanu? - Wyciągnął rękę.

- Miło Pana poznać Bertrandzie de Truville. Tak jestem również synem Ulthuanu. Skąd Pan pochodzi jeśli można zapytać? Co robi z nami na tej szalonej wyprawie? - elf uśmiechnął się serdecznie.
-Pochodzę z bretońsko-estalijskiego pogranicza, gdzie moja rodzina ma włości od pokoleń - szlachcic odparl z nutą dumy.
-Co jest takiego interesującego w tej krainie, że elfy przybywają aż za odległego Ulthuanu? Krainy o której krążą legendy?

W końcu grupka mijała kolejne oddziały jakie obecnie stały na ścieżce wyciętej maczetami i wydeptanej butami i kopytami przez tych co szli do tej pory przed nimi. Mężczyźni i czasem kobiety obserwowali ich gdy ich mijali ale poza tym nikt ich nie nagabywał. W końcu dotarli do grupki elfów Amrisa i zagłębili się w zdawałoby się dziki, nie tknięty cywilizowaną stopą las. Jeszcze kawałek i dotarli do kolejnych elfich sylwetek, tym razem elfów Ektheliona którzy akurat teraz byli na czujce. Elfy wskazały im prześwity pomiędzy drzewami i krzakami zwykle oznaczające jakąś większą przestrzeń wolną od lasu. Gdy tam dotarli ukazał się pas pustej ziemi szeroki na kilkadziesiąt kroków. Nie było tu drzew, tam i tu ostała się jakaś kępa trawy sięgającej kolan albo coś równie mizernego by nie dać napastnikom kryjówki ani osłony. A za nimi była palisada. A jeszcze za nią wystające dachy chat ze zwieńczeniem krokwi w norsmeńskich stylu. Ze dwie osoby były widoczne w łódce na środku rzeki a kilkuosobowa grupka kopała coś przed palisadą. Niedaleko rzeki widać było bramę a z obu jej stron wieże strażnicze z widocznymi tam strażnikami. Na razie wyglądało to na kolejną końcówkę rutynowego dnia i jakiejś inwazji czy gości chyba się w Leifsgard nie spodziewano.

Przez myśl Estalijczykowi przeszło, że szkoda że nie zaproponował Thornowi dołączenia do wyprawy. Teraz jednak było poniewczasie. Obejrzał się na pozostałą trójkę. Nie było co stać i się patrzeć.
- Miejmy to za sobą. - rzekł i ruszył powoli w kierunku wież strażniczych i bramy.

- Oczywiście drogi Cezarze, podejdźmy powoli do bramy. Może część z nich zna jakieś bardziej cywilizowane języki i nie będzie potrzeby wszystkiego tłumaczyć, tak byłoby wygodniej. - odparł pewnie Bertrand, idąc do przodu.

Amris tymczasem wziął do ręki i uniósł nad głowę w powietrzu spory skrawek białego materiału. We wszystkich kulturach oznaczało to jedno pokojowe zamiary. Co prawda trójka wędrowców mogła nie wzbudzić podejrzeń lub większego alarmu. Kto wie jednak jak dobrze rozstawione były czujki i zwiadowcy Norsmenów.

Ekthelion tymczasem rozstawiał swoich wojowników w taki sposób, by w razie czego zabezpieczyć grupie posłańców bezpieczny odwrót, jeśli sprawy przybrałyby zły odwrót. Wojownicy zajmowali więc pozycję wśród okolicznych drzew, starając się objąć polem widzenia jak najszerszy odcinek palisady, a także by skutecznie razić strzałami cały obszar pod bramą, którą posłańcy mieli wejść do osady.
- Bhe`ir mi Ambrath dhu airson do`dhìon. Bu`chòir do bhoghadairean an d�- thaobh a cheangal sìos, gus nach urrainn dhaibh ar dùnadh a-steach. - zasugerował Ekthelion w eltharinie Amrisowi, wskazując ręką konkretne partie palisady.

Wyjście na otwartą przestrzeń niosło ze sobą oczywiste ryzyko. Po to robiło się pas gołej ziemii wokół muru czy palisady aby ułatwić zadanie obrońcom a nie atakującym. Więc i teraz ledwo czwórka parlamentariuszy zrobiła parę kroków po tej otwartej przestrzeni i dało się dostrzec poruszenie. Ci co pracowali na zewnątrz przy palisadzie przerwali pracę i wyprostowali się trzymając w dłoniach kilofy, siekiery i łopaty obserwując przybycie obcych. Coś mówili do siebie ale zbyt cicho aby dało się usłyszeć co. Oczywiście strażnicy na wieżach też zareagowali obserwując podejście tej kroczącej grupki. Nawet ci na łodzi, z bliższej odległości okazało się, że to jacyś chłopcy, też przerwali łowienie ryb i z typową dla wszystkich dzieci ciekawością podziwiali coś nowego w codziennej rutynie. Ale dość krótko. Szybko zaczęli wiosłować w stronę osady.

Chociaż więc Norsmanom nie udało się przegapić przybycia obcy i mieli opinię dzikusów i barbarzyńców to jakoś nie poleciał w stronę grupki idących pod białą flagą żaden kamień, włócznia czy strzała. Ale dało się wyczuć poruszenie na blankach i poza nimi. Cała czwórka cało podeszła pod główną bramę jaka była zamknięta chociaż było jeszcze widno. Jeden z brodatych strażników na wieży krzyknął coś krótko i pytająco. Olaf odpowiedział ponownie wskazując na biały kawałek czyjejś koszuli jaka rabiła za białą flagę. Strażnik znów coś zapytał i tym razem człowiek kapitana zwrócił się do towarzyszy.

- Pytał kim jesteśmy. Powiedziałem, że posłami. Teraz pytają czego chcemy. - powiedział już zwyczajnym głosem skoro nie musiał go podnosić by ci na wieży go usłyszeli wyraźnie.

Ekthelion i jego wojownicy jacy pozostali po bezpieczniejszej stronie dżungli z koron drzew widzieli nieco więcej niż z poziomu gruntu. Ale głównie więcej dachów i górnych poziomów domów. To co najważniejsze gdyby doszło do walki, czyli palisada, dość dobrze spełniała swoją ochronną rolę i czy z drzewa czy z ziemi dawała niezłą zasłonę większości sylwetek obrońców. A wieże miały zadaszenia jakie częściowo chroniły przed deszczem ale także atakami z góry. Gdyby doszło do walki sytuacja posłów byłaby bardzo kiepska. Musieliby pewnie pod ostrzałem w plecy przebiec z kilkadziesiąt kroków. Jedyna szansa, że w tej chwili nie było na blankach zbyt wielu obrońców więc wyglądało to na raczej rutynowy dzień. Z drugiej strony w miastach z murami zwykle bramy zamykano po zmierzchu a tu jeszcze był dzień a brama była zamknięta.

Być może Cesar źle jeszcze rozumiał geopolitykę Lustrii i błędnie uznał, że za wrogów tu raczej uznaje się ożywieńców, mroczne elfy i piratów. Uznał też więc, że skoro na żadne z powyższych ich czwórka nie wygląda, obsada murów zwyczajnie jest uczulona na punkcie ostrożności. Zapewne na skutek bolesnych doświadczeń.
- Powiedz mu, że przysyła nas kapitan de Rivera, który prowadzi wyprawę w głąb Deszczowego Lasu. I że szukamy u nich schronienia na noc i zaopatrzenia. Nie za darmo bynajmniej. I że chcemy rozmawiać z jarlem.

Amris nie wcinał się w wypowiedź Medicusa. Im mniej osób mówiło naraz tym mniej zamieszania. Teraz potrzebne był spokój. Stąd Magister stał niewzruszony trzymając białą flagę wciąż w wyciągniętej ręce.

Bertrand w międzyczasie przyglądał się strażnikom i umocnieniom pod kątem ewentualnego starcia. Taka ewentualność nie rokowała dobrze, zdecydowanie lepiej byłoby znaleźć rozwiązanie dyplomatyczne.

Wytatuowany wojownik skinął głową zerkając na swoich towarzyszy po czym podniósł ją by krzyknąć do obsady wieży. Na pewno wspomniał nazwisko swojego kapitana bo to dało się zrozumieć bez problemu. Reakcja strażników na obu wieżach była różna. Szybko wymieniali się słowami i gestami pewnie dyskutując nad tym niespodziewanym najściem. W końcu jeden z nich coś głośniej powiedział do kogoś na dole po czym sytuacja się uspokoiła bo zaczęło się klasyczne czekanie. W międzyczasie jeszcze ze dwóch mężczyzn pokazało się na palisadzie oglądając czwórkę stojącą pod bramą.

- No to czekamy. - mruknął cicho Olaf pozwalając sobie na ten cichy komentarz do tej sytuacji. - Przynajmniej nie przywitali nas strzałami. Więc nie jest tak źle. - dodał chwilę potem rozglądając się po palisadzie. Chłopcy w łódce zniknęli im z oczu wpływając poza widoczną krawędź palisady. A na samej palisadzie widać było ślady intensywnego użytkowania. Głównie w postaci tkwiących tam i tu grotów włóczni i strzał oraz śladów osmaleń. Chociaż wszystkie były ułamane i pewnie nie utkwiły tam dzisiaj. Ale też nie aż jakoś strasznie dawno temu.

Czekali tak może z pół pacierza a za palisadą robiło się coraz więcej głów. Zupełnie jakby zbiegowisko tylko, że z perspektywy wnętrza i zewnętrzna ogrodzenia. Aż w końcu coś tam się zaczęło dziać i na jednej z wież przy bramie pojawiła się ubrana w koszulę i serdak postać barczystego, brodatego mężczyzny. Nawet w tak dość pospieszne oderwany od codzienności wizerunku z miejsca dało się wyczuć, że to ktoś znaczny dla tubylców bo traktowali go z szacunkiem. Mężczyzna spojrzał ze swojej wysokości na czwórkę pod bramą i coś cicho mówił ze swoimi ludźmi. Teraz już całkiem sporo osób, głównie mężczyzn, pokazało się na palisadzie. Część z nich miała jakieś włócznie albo łuki ale większość nie. Przynajmniej nic dużego ani nie w dłoniach.

- Jestem Harald Chyży Topór! Jestem jarlem! - oznajmił przybysz gromkim głosem o dziwo w reikspiel. Oparł dłonie o krawędź palisady i przyjrzał się czwórce posłów.

- Kapitan de Rivera gdzie? - zapytał ze swojej wysokości.

- Pilnuje marszu naszych sił i dowodzi jak na kapitana przystało. Przysłał nas jako dyplomatów na rozmowy z Jarlem w swoim imieniu. Jestem Magister Amris z rodu Emberfall - przedstawił się elf. Podkreślając zarówno szlacheckiej pochodzenie jak i tytuł. - To kawaler Bertrand de Truville, Medicus Cesar Arrarte oraz nasz tłumacz Olaf. - przedstawił kolejno towarzyszy. - Możemy prosić o gościnę i rozmowy. - Amris przeszedł do konkretu o tyle, że niemal w każdej kulturze obowiązywało prawo gościnności. Jeśli zostałeś o nią poproszony i przyjąłeś kogoś pod swój dach, dawałeś mu jednocześnie na ten czas ochronę i opiekę. Rozmowy zaś powinny odbyć się w miejscu nieco ustronniejszym niż pod palisadą.

Jarl przyjrzał się elfowi jaki przejął pałeczkę w tych krzyczanych negocjacjach jakby uważniej. Zmrużył oczy i zastanawiał się przez chwilę. Spojrzał gdzieś poza palisadę na skraj dżungli jakby szukał wzrokiem czy gdzieś tam nie pokaże się dowódca jaki wysłał to poselstwo przed jego bramę. Powiedział coś cicho do swoich ludzi i jeden z nich zniknął z widoku przybyszy.

- Dobrze! Możecie wejść! Na rozmowy! Będziemy rozmawiać! - wódz podniósł głos obwieszczając i przybyszom i swoim poddanym swoją wolę. Potem odwrócił się i odszedł też znikając im z pola widzenia. Ale nie czekali długo. Mała furta w palisadzie otworzyła się i wyszło przed nią dwóch wojowników. Mieli tarcze i włócznie w dłoniach a za pasem topory. Ale jakoś nie wyglądali by zaraz mieli zrobić z nich użytek. Krzyknęli coś do posłów dając gestem znak aby weszli do środka.

- Chcą abyśmy weszli. Nie jest źle. O ile nie mają z kimś otwartej wojny to raczej nie wysyłają głów posłów jako odpowiedź. - powiedział Olaf półgłosem trochę jakby w formie żartu. - Mam nadzieję, że nie są jakimiś krewniakami tych ze Skeggi. Tamtym zajumaliśmy długą łódź aby wrócić do portu. - rzekł luźnym tonem jakby sprzedawał kolegą jakąś dyfteryjkę z dawnych czasów.

- Byłoby szkoda gdyby nam tłumacza podczas rozmów na pal wbili - odparł równie półgłosem Cesar, choć już bez wesołości Norsmena, a wręcz całkiem poważnie. - Panowie.
Skinął na resztę i ruszył za dwójką strażników.

Jak przeszli przez tą otwartą furtę znaleźli się w całkiem innej scenerii. Widać było początek długich chat w jakich lubowali się Norsmeni. No i samych Norsmenów. Widocznie przybycie niezapowiedzianych gości było nie lada wydarzeniem bo przed brama uzbierał się pstrokaty tłum mężczyzn, kobiet i dzieci. Ale znów w oczy rzucał się jarl jaki czekał centralnie przed bramą w asyście swoich wojowników.

- Chodźcie. - rzekł do nich krótko i mieszana grupa tubylców i obcych poszła długą, prostą ulicą. Po drodze z drzwi albo na poboczu ulicy byli obserwowani przez zaciekawionych tubylców. Ale jakoś nikt nie ingerował w ich przemarsz. Aż weszli do jednej z chat ozdobionej czaszkami jakichś maszkar, runami, totemami i kośćmi istot nie wiadomego pochodzenia. Jednak było też kilka czaszek jakie wyglądały na ludzkie co niejako przypominało o dzikości ludu północy jacy u południowców mieli opinię barbarzyńców.


W końcu usiedli chyba jako goście jarla. Bo przy jednym stole chociaż on zajmował najważniejsze miejsce u szczycie stołu. Zaś po jego prawicy zasiadła czwórka pewnie jego doradców lub innych ważnych dla niego osób. Lewa strona stołu została oddana do dyspozycji gości. Najbliżej wodza siedział jakiś starszy i tęgi mężczyzna ale blizny i opaska na oku świadczyła o bujnej przeszłości. Był też jakiś obwieszony dziwnymi talizmanami, piórami i wstążkami co wyglądał na szamana albo kogoś takiego. Wkrótce na stole jakieś dziewczyny przyniosły dzbany z winem i piwem oraz kufle i kubki. Każdy z innego stylu i rodzaju. Wreszcie więc można było zacząć te negocjacje.

Bertrand z ciekawością przyglądał się barwnym Norsemenom, choć starał się nie robić tego demonstracyjnie. Nie miał wcześniej zbyt wiele do czynienia z tym, według standardów jego ojczyzny, barbarzyńskim ludem. Miał nadzieję, że jednak okażą się przewidywalni, jak liczył de Rivera.

- Kapitan chce nocleg. Tak? Gościnę. Tak? No dobrze. A ilu was jest? Na ile chcecie się zatrzymać? I co tu robicie? To nie wasz teren. - jarl mówił dość topornie w reikspiel ale dało się zrozumieć co mówi. Sam widocznie też sporo rozumiał.

Czarodziej planował odpowiedzieć szczerze na pytania jarla. Miał nadzieję, że liczba uczestników wyprawy go nie zaniepokoi. Może wręcz ucieszy jeśli są świeżo po ataku obcych sił a ludzie z Portu wyrzutków mogli być sojusznikami. Tak czy tak Amris zdecydował się nie ukrywać ich liczby, która i tak będzie łatwa w weryfikacji.

- Zmierzamy w głąb dżungli z wyprawą. - Amris nie wnikał w szczegóły bo i każda wyprawa w dżunglę była pewną niewiadomą. - Nie będziemy długo w okolicy. Chcemy przenocować i dać zarobić osadzie kupując zapasy. Jest nas około trzystu osób i trochę zwierzakówi do obsługi przedsięwzięcia. Chcemy kontynuować tradycje pokojowej współpracy. - zapewnił Magister. - Widziałem też ślady walki na palisadzie dość… świeże. Kto was zaatakował jeśli można spytać? - elf starał się mówić powoli by być dobrze zrozumianym i z szacunkiem by nie urazić gospodarza.

- Radziśmy również - dopowiedział Cesar do zgrabnej przemowy czarodzieja - wieści z Deszczowego Lasu posłuchać. Wymienić za zamorskie.

- Widać, ze dowodzisz potężnymi i nieustraszonymi wojownikami, Jarlu. Bylibyśmy zaszczyceni gdybyśmy mogli zawrzeć z tobą sojusz, w głębi dżungli czai się wielu wspólnych wrogów. - dodał Bretończyk.

Backertag, okolice osady Leifsgard, popołudnie

Róg zawiesił na szyi, mając nadzieję, że zwróci go kapitanowi bez jednego użycia.
- Dobrze, rozejrzymy się za suchszym miejscem, w pewnym oddaleniu od osady. Dziękuję za dodatkowych żołnierzy, to znacznie ułatwi rozbicie obozu i nadzór nad naszym gościem.

- Jutrzejszym rankiem dołączymy do reszty wyprawy. - pewnym głosem wyraził swoje przekonanie. - Warto byłoby ustalić punkt zborny tak, by nie pogubić się w dżungli i na pewno przydałby się nam elfi tropiciel...

Carsten planował rozbić obóz w bezpiecznym oddaleniu od rzeki, na w miarę równym terenie, by uniknąć podmycia, czy zalania błotem na skutek większych opadów deszczu. Oddział Anastasio nie kazał na siebie długo czekać. Żołnierze z wytartym na twarzach doświadczeniem, bliznami z toczonych kampanii. Marzący o bogactwie, sławie i niejednokrotnie polepszeniu swojej pozycji.

Po wymianie uprzejmości z dowódcą nastąpił czas wytężonej pracy. Zmierzch czaił się, niczym zdradliwy cień za ich plecami i należało bez zbędnej zwłoki poczynić przygotowania. Grupa wykarczowała niewielką połać dżungli, głównie gęstą roślinność i krzewy, by bezpośrednio nie zaskoczyły ich ataki spod osłony bujnej roślinności. Namiot Kary i asystujących jej kobiet miał znaleźć się w centrum skromnego obozowiska. Dookoła pierścieniem planował rozstawienie pikinierów. Eisen zasugerował też, aby tej nocy nie palić ognisk, które niepotrzebnie mogły zwrócić na nich uwagę. Zamiast tego zaproponował niewielkie łuczywa wbite w ziemię. Nie wiedział czego można się spodziewać ze strony Norsów. Zakładał różne reakcje na kolejną grupę w okolicach osady i podejrzliwość wojowniczych osadników, jeśli odkryją, że nie wszystkie siły Rivery nocowały w Leifsgardzie.

Carsten porozmawiał z Zoi, przywoławszy wczorajsze wydarzenia.

- Może byłem zbyt podejrzliwy, co do tej panny de Truville - przyznał przed dziewczyną. - Ale sytuacja nie jest zwyczajna i raczej powinniśmy ograniczać zainteresowanie Karą. A co do tych... krokodyli - żywo w pamięci miał jeszcze obrazowe przedstawienie ich przez gesty Pigmeja. - To naprawdę ryzykowaliśmy, poszedłbym o zakład, że te zwierzęta mają swoje krwiożercze instynkty. Ufanie w szczęście, niewiele by tutaj pomogło w przypadku niespodziewanego i agresywnego ataku.

- Spodziewasz się kłopotów dzisiejszej nocy? - zmieniła temat.

- Zawsze spodziewam się kłopotów... - odpowiedział niewzruszony.

Noc zbliżała się nieuchronnie, ochroniarz nie potrzebował nawet spoglądać w niebo, wystarczała mu odczuwalna większa dokuczliwość wszelkich napastliwych owadów...

Amris stanął na skraju dżungli lubił ją obserwować a obecnie przechadzał się na granicy obozu i wpatrywał się w roślinność. Kilku elfich łuczników krążyło wokół niego bacznie się rozglądając. U boku natomiast stał Toras który nigdy nie oddalał się dalej niż na kilka metrów. W czym czasie osobisty służący czarodzieja Ge’els szedł już w stronę obozu Ektheliona. Czarodziej światła pragnął pomówić z pobratymcem dowodzącym jednocześnie często zwiadem po okolicy. Szedł w trochę dalej zamyślony sprawami zbliżającej się wyprawy.

Obóz elfów Ektheliona umiejscowiony był przy północnym krańcu wielkiego obozowiska ludzi. Zgrabnie schowany pomiędzy dwa ogromne, podobne starożytnym menhirom skały umożliwiał łatwą obronę obozowiska od północnej strony, a jednocześnie zapewniał dobry widok na resztę obozujących w dżungli ludzi. Pomiędzy menhirami rozpięto już kilka lin, do których zamocowano płócienne okapy, zaś pod nimi, rozbite na twardym gruncie, wyrastało sześć niewielkich, stożkowych namiotów. Przy obu wejściach widać było straże. Dwóch wojowników przy każdym z nich, w skórzanych, brązowej barwy hełmach, ze stożkowymi, niewielkimi tarczami przypiętymi do przedramion. Jeden z wojowników, pełnił wartę z łukiem, który co jakiś czas sprawdzał. Drugi zaś z włócznią o liściastym, lśniącym w ostatnich promieniach słońca grocie. Pięciu innych wieczerzało właśnie przy niewielkim ognisku, piekąc jakieś mięso, rozmawiając i śmiejąc się głośno. Kiedy elfi mag zbliżył się do obozowiska, mógł usłyszeć świst. Z pozoru podobny do dźwięku wydawanego przez skrzeczące z zielonej ściany lasu papugi, jednak elfie ucho swobodnie mogło wyłowić jedno elfie słowo:
- Baczność! -
Ostrzegawcza komenda doszła gdzieś z wysoka, najpewniej ze szczytu jednego z ogromnych głazów. Rozmowy przy ognisku ucichły, a kilka par elfich oczu spoczęło na nowo przybyłego, taksując go uważnie.
Do obozu w pierwszej kolejności zbliżył się Ge’els widok czujnych elfich wojowników był dla niego codziennością. Służący skinął głową w geście powitania i szacunku następnie zwrócił się do strażników.
- Magister Światła Amris z domu Emberfell chciałby prosić o rozmowę z dowódcą Ekthelionem. - następnie nieuzbrojony sługa spokojnie czekał na odpowiedź.
Rudy, barczysty i mocno zbudowany elf spojrzał na jednego z elfów, który kiwnął głową.
- Zgoda. Zapraszamy - rzucił szybko rudzielec przekręcając piekący się na patyku kawałek mięsa, aż zaskwierczało.
Ge'els poszedł przekazać wieści swemu Panu. Który przyglądał się w tym czasie miejscowej roślinności. Chwilę później przy wejściu do obozu zjawił się Magister Amris, jego przyboczny Tomras oraz widziany przed chwilą Ge'els. Pozostała dziesiątka elfów obstawiła wejście do obozu. Pozdrowili z odległości strażników na wejściu. Po czym zostali na miejscu. Najwyraźniej uznali, że Amris wśród braci będzie całkowicie bezpieczny. Wejście z tak liczny eskortą mogłoby natomiast zostać uznane za niesmaczne. Czarodziej z przybocznymi tymczasem wszedł w głąb obozu.
Elfy Ektheliona już czekały, zgromadzone przy ognisku, i choć obserwowały wchodzącego do obozu magika, żaden nie ruszył się z miejsca. Uważnie jednak taksowały nowoprzybyłego, czekając, co ma im do powiedzenia
Grupa podeszła do ogniska gdzie Ge’els ponownie przemówił.
- Dowódco Ekthelionie to Magister Amris z rodu Emberfall i dowódca Tomras. - służący przedstawił każdego. Po wymianie uprzejmości Amris przeszedł do rzeczy.
- Miłym zaskoczeniem jest obecność naszych współbraci w wyprawie. Przyszedłem osobiście się z zapoznać i powitać. - Magister był szlachetnie urodzonym czarodziejem. Dużym gestem szacunku wobec Ektheliona było jego osobiste pojawienie się w obozie elfów.
Siedzące przy ognisku elfy wstały, ustępując nieco miejsca, aby po wzajemnym przywitaniu, obie strony spokojnie zasiadły do wieczerzy.
- Zaszczyt to dla nas, że magister magii osobiście fatygował się do obozu skromnych żołnierzy. Ekthelion z rodu Dranil wita was przy swoim ogniu. To jest Ambrath z Dol Muir - Ekthelion wskazał na barczystego, postawnego rudzielca o imponującym wzroście, stojącego po swojej prawej stronie który serdecznie się do Amrisa uśmiechnął -adept Finreir z Tor Cair, mój zastępca - przedstawił czarnowłosego, dzierżącego laskę elfa po swojej lewej stronie.
- Ceylinde z Tore Eymyrath zaraz zadba o wasze żołądki a my w tym czasie będziemy mogli nieco lepiej się poznać - Ekthelion kiwnął ręką w zapraszającym geście, pokazując przybyłym przewrócony pień drzewa, na którym zasiadała wcześniej część elfów z jego oddziału
Czarodziej zajął miejsce natomiast jego ludzie stanęli zaraz za nim. Mimo gościny wciąż mieli do spełnienia obowiązki. Ge’els był gotów pomagać swemu panu czekając na polecenie. Tomras zaś… bacznie się rozglądał. Uśmiechał wyglądał na spokojnego i rozluźnionego. Nie mniej był obrońcą swego Pana i nie zamierzał tego zaniedbywać.
- Witajcie. Miło będzie razem podróżować. Nie zajmiemy dużo czasu. - Magister rzeczywiście się uśmiechał i cieszył. Rzucał się w oczy jego dość młody wiek co świadczyło zapewne o sporym talencie magicznym. - Wyprawa czeka nas długa chcę was zapewnić, że w razie kłopotów możecie na nas liczyć. Niezależnie od tego czy kłopoty będą wewnętrzne czy zewnętrzne. - Magister był bardzo bezpośredni i otwarty. Zapewne nie pozwoliłby sobie na to wśród ludzi. Widać było jednak, że nie chce tracić czasu na czcze gadanie.
Ekthelion spojrzał na młodego maga i uśmiechnął się niemal niezauważalnie
- Wewnętrznych nie przewiduję. Z zewnętrznymi sobie radzimy, choć doceniamy chęć pomocy - skwitował elfi wojownik i ciągnął dalej - Co was tu sprowadza? Być może my też możemy zaoferować pomoc? - zaproponował, odkrawając kawałek pieczonego tapira
Amris był pewien, że im dalej wyprawa zajdzie tym bardziej problemy będą ją dzielić. Była to było nie było zbieranina jednostek. Połączona chęcią zysku i spleciona jedynie słowem danym kapitanowi. Wątły fundament na coś stałego w wykonaniu ludzi. Czarodziej też się uśmiechnął delikatnie.
-Nic nadzwyczajnego chcieliśmy się zapoznać. W najbliższym czasie przekaże do wyprawy również prośbę o poszukiwanie pewnej rośliny. - położył rysunek na czystej części pniaka.
- W księgach zwą ją Ufege. Poszukuje jej wraz z siostrą do celów leczniczych. - elf przeszedł do sedna jaki cel sprowadza go prócz zapoznania się z pobratymcami do obozu elfów.
- Nie znam takiej rośliny, ale jeśli możesz, zostaw rysunek. Moi wojownicy zapoznają się z nim i w czasie marszu postarają się aby nie umknęła ich uwadze, o ile ją napotkamy - kiwnął głową. Czarnowłosy adept, Finreir zerknął jednak na rysunek z większą uwagą, długo zastanawiając się, ale w końcu pokręcił przecząco głową, upewniając Ektheliona, że on również jej nie widział.
- Z innych, ważnych kwestii… - Ekthelion nie bawił się w konwenanse - Kapitan poprosił mnie, abyśmy doszli do porozumienia w sprawie współpracy naszych wojowników. Prowadzenie kolumny bierzemy na siebie, jednak martwi mnie, że jeśli doszłoby do walki, ludzie nie znają naszych wojennych zwyczajów. Jeśli de Rivera ustawi strzelców zanim zdążymy się wycofać i wciągnąć wroga w pułapkę, możemy oberwać. W dżungli ciężko jest z rozróżnieniem, kto jest kim. Łucznicy Asur nie są szkoleni do walki w luźnym szyku, i nie na wiele przydacie się w dżungli, a nie pozwolę kapitanowi aby w swojej nieświadomości nas wytracał. Dobrze byłoby, gdyby twoi wojownicy magistrze, byli częściej w pobliżu kolumny ludzi i w razie czego korygowali ich ogień. Warto by też połączyć oba elfie obozy. Lżej będzie rozstawiać warty, i zaoszczędzimy nieco sił na wędrówkę - zaproponował - moi wojownicy od dawna nie słyszeli wieści z ojczyzny. Obie grupy nieco odpoczną od ludzi. Musieliście przybyć niedawno, więc wolałbym uniknąć jakichś niepotrzebnych tarć z estalijczykami. Szczególnie, że są wśród nich również khazadowie - stwierdził fakt raczej, bo jak przypuszczał również elfy Amrisa musiały mieć za sobą długą podróż.
Amris kiwał głową gdy jego rozmówca mówił w większości się z nim zgadzając.
- Naturalnie Ekthelionie. Łucznicy którzy mi towarzyszą przypominają bardziej twój oddział niż klasycznych łuczników z naszej ojczyzny. Zwykli prowadzić nasze wyprawy przez niebezpieczne tereny które najczęściej były lasami w Starym Świecie. Prócz nich towarzyszy mi oddział Morskiej Straży. odpowiednio przygotowanej na wyprawę do dżungli. - Amris przedstawił rys sytuacji - Prócz tego towarzyszy mi siostra będąca uzdrowicielką i magiczką oraz trochę towarzyszy o mniej bojowym zacięciu. Obozy możemy połączyć to praktyczne rozwiązanie a nasze siły powinny się uzupełniać i wspomagać. Torasie - Amris zwrócił się do oficera za swoimi plecami. - zadbaj z dowódcą Ekthelionem o szczegóły. Rysunek oczywiście zostawiam - Magister zwinął go i podał do rąk dowódcy. - Wspomnę tylko, że moja siostra Lycena ma dość swobodną naturę więc proszę byście dali jej odpowiednią przestrzeń od obozowej dyscypliny. Ma swoją strażniczkę i zwykła chodzić swoimi drogami. Resztę zostawię w twoich i Torasa rękach. Sam mam raczej magiczne zainteresowania i talenty stąd nie będę ingerował w wasze ustalenia. Zależy mi jedynie na bezpieczeństwie naszych braci. - Emberfall przedstawił swoje stanowisko.
Ekthelion uśmiechnął się na wzmiankę o podobieństwie wojowników z Naggarythe do łuczników Amrisa, ale nie jej nie skomentował. Zamiast tego przytaknął elfowi lekko, na znak, że aprobuje jego punkt widzenia.
- Czyli sprawa załatwiona. Myślę, że na następnym popasie będzie więcej czasu, aby porozmawiać z twoimi dowódcami o szczegółach. Finreir jest tkaczem cienia. Wydaje się rozczarowany, że pewnego magistra życia ukąsił jadowity pająk. Liczył na inteligentną konwersację z kimś biegłym w arkanach magii. Być może uda się przyspieszyć w ten sposób poszukiwania owego kwiatu - siedzący nieopodal Ektheliona czarnowłosy elf kiwnął głową, jakby wywołany do odpowiedzi
- Będę zaszczycony magistrze mogąc dotrzymać ci towarzystwa - powiedział uprzejmie.
- Tymczasem my, wojownicy, postaramy się odciążyć cię, Amrisie w kwestiach wojennych. W ten sposób zadbamy zarówno o bezpieczeństwo wszystkich elfów, jak i nasze cele - wyjaśnił spokojnie Ekthelion.
- Doskonale - Amris był zadowolony, że Ekthelion zrozumiał i podzielał jego intencje. - Pójdę zatem wydać wszystkie dyspozycje do połączenia obozów.
Ekthelion kiwnął głową, i odprowadził magika do bramy obozu. W międzyczasie sprawdził też jak się miewają ich zwierzęta pociągowe i czy niczego im nie brakuje. Duchota panująca w dżungli długo nie pozwalała zasnąć, więc Ekthelion otworzył swój dziennik, starając się wpierw zapoznać z notatkami Finreira. Było tego całe mnóstwo, bo Finreir miał lekką rękę i swobodnie używał cennego w tej sytuacji papieru. Ekthelion postanowił przez chwilę nie robić wpisów, i zaktualizować dziennik dopiero po dotarciu do osady norsów.