Galeb klnąłby na czym świat stoi gdyby nie to że musiał zachować kamienną twarz by nie zdradzić się jak bardzo spieprzył sprawę odnośnie przeszukiwania szafy. Przeglądanie papierów uświadomiło mu to dobitnie. Dlatego potrzebne było inne podejście do sprawy, takie do którego wolał się nie odwoływać, ale trzeba było.
Zapytał się więc Ostwalda o dalsze plany i zapewnił że z Detlefem chętnie wspomogą go w polowaniu na skaveny. Wykorzystał rozmowę by mieć więcej czasu na oglądnięcie drogi do wyjścia oraz rozkład pomieszczeń, a przynajmniej by móc przekazać pewnej osobie dostatecznie dużo informacji by potem mogła po kryjomu przyjść do gabinetu Ostwalda i zgarnąć z ukrytej szuflady dokumenty. Niestety była tylko jedna osoba którą mogli o coś takiego poprosić. Roz Bauer. Wynajęcie kogokolwiek z zewnątrz było zbyt ryzykowne.
Ostatecznie jednak musieli wyjść wraz z Detlefem. Po cichu wyłożył przyjacielowi czego się zdołał dowiedzieć.

***

Kiedyś jeden stary krasnolud rzekł że kult wieku to najgorsze co mogło się u krasnoludów wykształcić. Galeb nie podzielał tego zdania, ale od kiedy je usłyszał nie miał problemów z przyznaniem przed samym sobą że niektórzy starzy dawi są po prostu kutafonami, a co gorsza - szczycą się tym i domagają się by inni ich za to chwalili.

Dlatego przy takich trzeba po prostu ostrożnie dobierać słowa.

Detlef postawił pytanie które też chodziło po głowie Galebowi i modlił się w duchu by odpowiedź wskazywała na kogoś innego niż na Luddsona.

Potem miał zamiar poruszyć kwestię wypłaty złota (wszak mieli dzięki Królowi Alrikowi kredyt na fundusz operacyjny). Galeb miał zamiar wypłacić jakieś 100 sztuk złota i część z tego przeznaczyć na budżet operacyjny dla Bauer. Chciał też zapytać o awanturę z wyklętym człekiem. Gdyby długobrody chciał poznać przyczynę Galeb miał prostą odpowiedź że zdarzenie było dość dziwne, nawet jak na sytuację jaka jest obecnie w mieście i chciałby się dowiedzieć więcej.

Rudolf: pytania i odpowiedzi

Rudolfowe listy miały przed sobą trzy tygodnie drogi. Odpowiedź od siostry nadejdzie nie prędzej za półtorej miesiąca. Czego by nie zawierała, będzie poważnie spóźniona.
Przynajmniej z odpowiedzią panny Drach nie było tego problemu.
- Jak się bronić? W nocy trzeba zamknąć się w domu i nie wychodzić. Nawet piędzi nosa nie wystawiać na zewnątrz. I okna trzymać zamknięte i zasłonięte. W dzień człowiek jest bezpieczny. Zazwyczaj. Chyba że bardzo pochmurno albo w ciemnym pomieszczeniu. Pomaga też amulet ze srebra, czosnek, a jeszcze lepiej wiedźmie ziele i czarci korzeń, nie przekroczą płynącej wody, łzy dobrego człowieka je powstrzymują albo modlitwa... - zaczęła wyliczać metody, ale żadna z nich nie odnosiła się do walki z tymi stworami. Nie wyglądało na to by w ogóle rozważała taką możliwość. Dopytana szeptem powiedziała o świetle słonecznym i ogniu.
- Zaproszenie? Proszę nawet o tym nie myśleć! - przeraziła się - Bez tego nie mogą wejść do środka, ale jak Pan go zaprosi to wszędzie będzie mógł wejść. Do każdego pańskiego domu, zakładu, do Gildii, wszędzie! - Rudolf nie wiedział czy to przesąd czy nie, ale jeśli tak to działało, to zaproszenie od Elektorki otwierało by przed wampirem całą prowincję. A przynajmniej te jej obszary, które były pod jej osobistym zarządem. Nuln. Meissen. I większość ich okolic...

Gustaw z kolei nie zrozumiał jego pytania o raport o zaproszeniu wampira. Tzn składał raport z walki z wampirem, gdzieś w papierach armijnych z pewnością jest, ale nie pisał w nim o żadnym zaproszeniu.
Z tego co pamiętał jak najbardziej dawało się zranić wampira zwykłą bronią, ale był nadzwyczaj żywotny i ciosy, które innych by powaliły znosił często bez szwanku.
Obiecał porozmawiać z Gertrudą, ale nie sądził by to "pustogłowe dziewczę", jak raczył się wyrazić, pamiętało co pisało rano we własnym pamiętniku, a co dopiero w zaproszeniu. - Sigmar jeden wie, co tam napisała i kogo zaprosiła... - powiedział. Ale po chwili przypomniał sobie, że nie Sigmar nie jest jedynym. Doradzała jej przecież Hrabina, matka Magritty. Ale nie zamierzał być tym, który zapyta jej "przepraszam, czy nie pomogła Pani przypadkiem zaprosić wampira na dwór Elektorki?"

Zdążając na spotkanie Rudolf skojarzył jeszcze, że o ile Straż pewnie ucieszy się z datku, to już jego mentor, który musiał pociągnąć za kilka sznurków by załatwić swojemu protegowanemu ten "staż" w Straży, już radosny nie będzie.

Roz, Szpiedzy i Sekretariat

Roz po chwilowym ataku paranoi odzyskała zimną krew i zauważyła, że nie każdy jeden istniejący w jej pobliży człowiek jest szpiegiem.
Był jeden "ogon" nie wiadomo czyj łażący za Rudolfem oraz jedna siatka szpiegowska (żebracy lub ludzie za nich przebrani) "ogólnego przeznaczenia" obserwujący to co dzieje się w mieście. Może i "wszyscy" byli pod ich nadzorem ale nie "każdy". Z pewnością jednak wiele rzeczy widzieli i wiele słyszeli. W końcu kto zwraca uwagę na służących na dworze i na żebraków na mieście. I kto zwraca uwagę na guwernantki. Cóż, tu się okazało, że Hrabina. Roz po powrocie do domu znalazła czekającego na nią sługę, który wręczył jej zaproszenie na prywatne spotkanie. I to nawet w zaproponowanym przez Roz terminie.

Archiwum Sekretariatu Elektorki mieściło się w tym samym budynku co Sekretariat. A Sekretariat Elektorki nie mógł się przecież znajdować poza Pałacem. Część trasy już znał. Rezydencja Hrabiny Liebwitz (matki Mag, nie Elektorki) także znajdowała się dosyć wysoko na Nulneńskim Wzgórzu. Ale nie przy głównej ulicy. Mimo wysokiego tytułu jej dochody wysokie nie były. Idąc do Pałacu, wybudowanego dawno temu na ruinach elfiej placówki handlowej sprzed dwóch tysięcy lat Roz rozglądała się wokół z zachwytem. Plac Emmanuelle mimo nazwy nie była placem, a szeroką ulicą wijącą się od podnóża aż po szczyt wzgórza. Ogrodzone murem posiadłości, pałacyki, świątynie, sklepy... A wszystko z najlepszej jakości kamienia i w najróżniejszych stylach, zawsze jednak podkreślających bogactwo właścicieli i zadbane. Sam stojący na szczycie Pałac był duży, jego wysokie ściany zdobiły wysokie wieżyczki i balkony, przez co bardziej przypominał fortecę niż pałac arystokratki. Jedyne wejście prowadziło przez bramę wjazdową. Wielki łuk, pilnowany przez elitarnych strażników pałacowych. Strażników, którzy nie wpuszczali nikogo, kto nie był umówiony lub szlachetnie urodzony. Roz mogła sobie obejść mury, ale do środka nie miała szans wejść "ot tak".

Krasnoludy w Archiwum Ostwalda

Detlef zignorował pytania Herr Ostwalda. Jeśli chcieli potem wrócić do przeszukiwania szafy bazując na wdzięczności samozwańczego tropiciela skavenów to po dwóch krokach do przodu właśnie zrobili jeden w tył. Galeb miał też zapasowy plan - włamanie. Obejrzał kilka pomieszczeń, do których miał dostęp i zapamiętał ich rozkład. Zapamiętał też kraty w oknach, solidny zamek w drzwiach i paranoję Ostwalda, który do zabezpieczeń antymutancich i antychoasowych Halstada dołożył z pewnością własne antyskaveńskie. Jednym z plusów takich zabezpieczeń było to, że w razie czego się nie zmarnują - jak zwykły człowiek w nie wlezie, to też go zatrzymają. Na dobre.

Detlef i Galeb w Banku

- Przecież mówiłem, głuchy jesteś wojowniku? Wynosił poufne dane. Dane klienta. Złamał tajemnicę bankową. A potem było jeszcze gorzej. Odmówił wykonania polecenia swojego przełożonego i nie chciał wyjawić dla kogo i po co. Ichni szef, choć człowiek, porządny fachowiec, ostrzegł, że ktoś może próbować przeglądać i nasze księgi, ale takie rzeczy to nie u nas.
Morgrim Luddson się nazywał. Dobra rodzina, szanowany klan, szkoda. A mówiłem, że krasnoludy nie powinny pracować dla umgi. - najwyraźniej tylko tyle wiedział.

Pytany o wczorajsze wydarzenia Stary piernik Szacowny starzec z dumą zaprezentował swój styl zarządzania krzykiem wzywając podwładnego i opieprzając go za zbyt wolne wejście.
- Młodzi muszą znać swoje miejsce - wyjaśnił, po czym zwrócił się do "młodego", którym okazał się kierownik sali - Opowiedz wszystko co widziałeś wczoraj, od momentu kiedy ten głupi umgi wszedł do Banku - niemal słyszeli wielkie "B".
- Nie pamiętam żadnego umgi - odparł twardo.
Obecnych zatkało. Dopóki nie przypomnieli sobie, że ów umgi został ogłoszony gaarem. A jako taki był nieistniejący dla krasnoluda. Dyrektor, choć sam gościa gaarem ogłosił, najwyraźniej o tym zapomniał, bo jabierał już tchu by rzucić jakąś obelgą... Ale ktoś był szybszy.
- Nie było tu żadnego umgi, jasne. Ale gdyby był? Po czym poznać, że go nie ma?- zapytał.
- Nikt taki nie istnieje i nigdy nie zostanie tu obsłużony - odparł kierownik sali pokazując im szkic i opowiadając, co się wczoraj nie zdarzyło. A nie zdarzyło się nic ciekawego, nie licząc uszkodzenia przycisku do papieru, który jednemu klerkowi wyleciał z rak i uderzył w podłogę. Z pewnością żaden głupi umgi tu nie przyszedł i nie pytał o żadnego Morgrima, nie zrobił awantury i nikt go nie narysował. Za to jeden obdarzony talentem pracownik wymyślił sobie twarz człowieka, którego nie ma. Portret jest tak udany, że zawiśnie przy wejściu, by wszyscy pracownicy wiedzieli, że nikogo takiego nie ma. A wygląda tak. Pokazał im. Szczurowata (ale nie na skaveński sposób. Zwyczajnie, na ludzki) twarz namazana węglem nie przypominała im absolutnie nikogo, ale była na tyle wyraźna, że można by na podstawie tego portretu kogoś rozpoznać. Nie było też problemu z uzyskaniem kopii. Ani z linią kredytową. Khazadzi nie kłamią. Kowal Run tym bardziej. Jak Król mówił, że pokryje koszty to pokryje, sto koron zostało wydane nawet bez pokwitowania.
Wychodząc zobaczyli także galerię nieistniejących osób. Większość była stara. Ale z prawie że najnowszego patrzyła na nich twarz Gustawa.

Roz nie bardzo przeszkadzało, aby całe niezadowolenie Manfreda skupiło się na Kaufmannie. Nie miała wątpliwości natomiast, mimo braków bezpośrednich dowodów, że Manfred niezadowolony będzie. Jeśli już nie jest. Nie też była pewna, czy to, że zgodziłą się spotkać z Hrabiną jego niezadowolenie zmniejszy, czy też wręcz przeciwnie. Mogła go wszak przypadkiem spotkać w tym właśnie miejscu. Przypomniała sobie jak z wielką uprzejmością przekazała swoje podziękowania za zaproszenie i zaproponowała jutrzejsze przedpołudnie po śniadaniu. W skrytości liczyła, że Hrabina może raczyć się w tym czasie ożywczą kaffą, o której Roz słyszała, ale nigdy nie miała okazji spróbować.

Pokiwała głową na słowa Kaufmanna. Nie bardzo uśmiechał jej się wyjazd do innego miasta, dość miała podróży po ostatniej wyprawie na rubieża, ale nie miała ochoty upierać się przy czymkolwiek. Praca była pracą i należało ją wykonać. Odezwała się jednak w innym temacie pilnując głosu, aby nie dać się słyszeć poza ich stolikiem.

- Też mi się wydaje, że Theopilius jest najłatwiejszym celem. Drugim w kolejności jest konserwator, ale w jego przypadku zastąpić go mógłby jedynie ktoś kto zna się na na naprawach wszelkiego rodzaju - podrapała się po głowie. - Niestety do sekretariatu nie będzie łatwo dostać się niepostrzeżenie w inny sposób.

- Pan Kienholtz dotyka roślin w swoim ogrodzie. Te można by pokryć jakimś środkiem, który mógłby wywołać tymczasową chorobę skóry lub żołądka. Aptekarze mogą sprzedawać coś co miewa różne skutki uboczne - jej plan nie wyglądał na szczególnie dopracowany.
- Mogę ustalić, czy i w jaki sposób można się dostać do jego domu i ogródka.

- Z nowości, pan Kaufmann ma ogon, gdy porusza się po mieście. Alfons, albo i ktoś inny musi się nim interesować. Do tego wychodzi, że ulice miasta są nieustannie obserwowane. Możliwe, że po incydencie, o którym wspominał Manfred, Alfons zdołał odbudować swoją pozycję w mieście i dysponuje dość rozległą siatką obserwatorów. Jeśli nawiążemy z nim kontakt i zyskamy jego zaufanie Manfred może być w przyszłości zadowolony. Równie prawdopodobne jest to, że ów wywinie nam jakiś numer i będziemy skończeni.

- Z zabójstwem Sylwańskiego kupca może być związany jakiś jednoręki dziwak o manierach arystokraty i sakiewce plebejusza. Słyszeliście może o kimś takim? - postukała palcami w blat - Odgrażał się kupcowi i coś w jego osobie budzi mój niepokój.

- Ostatnia rzecz dotyczy Hrabiny. Obawia się o swoje bezpieczeństwo, choć to trochę dziwne wziąwszy pod uwagę, kto się nią opiekuje. Mniej dziwne staje się to, gdy wziąć pod uwagę fakt, że Magritta potrafi się wydostać niepostrzeżenie z jej domu. Skoro tak, ktoś równie łatwo może się tam niepostrzeżenie dostać. Całe szczęście, że dziewczyna przyszła do mnie, a nie Gustawa. To raczej zaszkodziło by jej reputacji.

- Jak poszło u Ostwalda? - zapytała na koniec krasnoludy.

Galeb pokiwał głową na słowa Detlefa.

- Jeżeli może się ciebie wystraszyć to nie ma co cię angażować w jakiekolwiek negocjacje i utrudniać robotę reszcie. - zgodził się z towarzyszem.

Podrapał się po nosie zastanawiając się czy przekazać weksel Kaufmannowi. Wolał nie oddawać człekowi weksla. Głównie ze względu na Luddsona. Niby już mleko się rozlało, ale obawiał się że papier może trafić w niepowołane ręce i potwierdzić pomówienia wobec młodego bankiera. Jednak opinia Detlefa przeważyła.

- Na kiedy potrzebujesz te papiery? - zapytał kupca.

Wolał najpierw spotkać się z Manfredem i powiadomić go o tym że ma przeciek. A tu pojawiała się okazja skoro Hrabina nie czuła się bezpiecznie. Acz można było załatwić to też inaczej.

- Roz. Windisch-Gratz jest aktualnie u swojej siostry? Miałbym dla niego notkę, mógłbym Cię poprosić o jej dostarczenie?