Roz odruchowo podrapała się po głowie. Theopilius podobnie jak ona trafił w środek historii, w której byli jak pionki przestawiane przez większe siły. Jego ktoś postanowił zbić. Ona cudem uratowała się od śmierci. Było jej go trochę żal, głównie ze względu na swoją nieporadności i brak czasu, który nie pozwolił jej uknuć grubszej intrygi zakończonej miesięczną biegunką, albo wysypką. Może wystarczyło go poprosić, żeby nie pojawiał się w robocie. Na to pewnie był zbyt uczciwy.
Zmierzyła wzrokiem mężczyznę. Miała nadzieję, że okaże się takim profesjonalistą na jakiego wyglądał.
- Uważajcie na jego ręce. Musi wrócić potem do normalnej pracy. Jest wątłego zdrowia. Nie potrzeba w tej sprawie jeszcze śledczych. I przekażcie mu, żeby trzymał się z daleka od zakazanej wiedzy, bo może go spotkać coś gorszego.

W nocy dość długo przewracała się po łóżku. Wtykanie nosa w nieswoje sprawy i odkrywanie czyichś sekretów, to coś z czym czuła się dobrze. Zamach na czyjeś zdrowie był pewnym wykroczeniem. W każdym razie głos w głowie nie bardzo dawał jej usnąć. Ostatecznie uspokoiło ją to, że nieprofesjonalne plany otrucia Kienholtza mogły się skończyć jeszcze tragiczniej. Latwiej przesadzić z trucizną, niż z pięścią.

Rankiem udała się do kupca, aby wymienić wieści i wysłuchać jego opinii o Hrabinie, jej szpiegu oraz tym co zamierzali dalej, gdy pracownik archiwum zacznie być niedysponowany.

Detlef ze smutkiem skonstatował, że zdumienie i niedowierzanie widoczne na twarzy Eleny dotyczyło tego, że tak szybko odkrył prawdziwą naturę jej najstarszego brata. Nad przerażającymi efektami ambicji oraz żądzy władzy Marcusa przeszła bowiem do porządku dziennego nadzwyczaj szybko. Była zrobiona z twardszego materiału niż by się wydawało na pierwszy rzut oka. Chociaż doświadczony krasnolud widział, że i ta prezentowana teraz odwaga i racjonalność były maską, pod którą kryła się przerażona dziewczyna.
- Ktoś go musi powstrzymać - wyszeptała. Ale nie poprosiła o to Detlefa.
Zgodnie z jego radą porozmawiała z rannym bratem. Ten uwierzył. Lecz cóż z tego? Dowodów nie mieli. A do wyzwania Marcusa na pojedynek żadne z nich się nie nadawało. Ku zaskoczeniu krasnoluda, to ranny zadał ważne pytanie:
- Czy tylko Marcus za tym stoi czy ma poparcie kogoś z rodziny? - odniesienie poważnej rany po raz kolejny okazało się w zbawienny sposób wpływać na nabywanie wglądu i zmniejszanie się impulsywności.

Ranek zaskoczył wielu wieściami o śmierci. Ale nie khazada. Dziewkę, za którą rzekomo uganiał się denat spotkał gdy szykowała się do opuszczenia budynku.
- To dla mnie za bolesne. Gdybym tylko wiedziała, to bym mu dała... - płakała, a Detlef nie umiał ocenić, czy łzy i żal były prawdziwe czy nie.
- Zostaw ją, to nie jej wina. Jeśli już, to moja -wziął kobietę w obronę Marcus - To ze mną pił wieczorem. Przyznaję, spiliśmy się totalnie, całą noc wymiotowałem... Nie powinienem go wypuszczać z komnaty, ale sam nie kontaktowałem wtedy za dobrze - faktycznie wyglądał mizernie.
- To dziwne, swoją drogą. Tyle wina zwykle nie powodowało u nas takich skutków... - zaczął się zastanawiać. Detlef ponownie nie wiedział, czy było to szczere czy odgrywane.
- Krasnolud podszedł do złej osoby i w złym momencie, ale miał rację, że coś mu w tej śmierci nie pasowało. natychmiast każę wezwać medyka, niech zbada resztki wina, czy nie było zatrute. - zadecydował.

Wypytywanie o sługę Marcusa było mało udane - nikt go nie widział... ale i nikt na sługi nie patrzył. Jacyś tam biegli z resztą... ale dla szlachty, zwłaszcza tak wysoko postawionej, słudzy byli odpowiednikiem psów. Biegnie sfora. A czy w niej jest Azor, Burek czy Reks? Kto na to zwraca uwagę.

Na pytania o turniej odpowiadano Detlefowi chętniej. Każde z rodzeństwa miało prawo się zgłosić lub wystawić swojego czempiona. Planowano trzy rundy, z których zwycięzcy przechodzili do kolejnej. Osiem, cztery i finalnie dwie osoby walczyłyby o wygraną. W związku z ostatnimi stratami zostało pięciu uczestników (ranny nie da rady, martwy tym bardziej, Elena już wcześniej poinformowała, że nie będzie walczyć ani nikogo nie wystawi, bo popiera brata). Problemem było teraz jak ustawić walki przy nieparzystej liczbie kandydatów. Detlef miał przeczucie, że problem się jakoś "rozwiąże".
Pojawiło się też pytanie do niego - o Elenę. Jak się zachowa, skoro brat nie będzie walczył. I w jakim celu Detlef się pyta o turniej.

Wezwanemu medykowi nie zajęło dużo czasu odkrycie trucizny w resztkach wina pozostałych w kielichach.
- Krasnolud miał rację - ogłosił Marcus - To było morderstwo. I próba morderstwa. Wcześniej też dokonano zamachu. Wtedy tchórzliwie, z daleka. Teraz za pomocą trucizny. Trucizna to sposób kobiet... - powiedział. Nie padło żadne imię, ale jedyną kobietą z rodzeństwa była Elena.

***

Rudolf obudził się obolały. I mokry. Carlo chwilę wcześniej wylał mu wodę na głowę. Żył. Łeb napieprzał, na oczy niemal nie widział... Zanim wstał, zwymiotował. Chwilę zajęło mu ogarnięcie, skąd się tutaj wziął. Spojrzał na sługę. Carlo miał pręgę na czole. I do pasa przytroczoną kuszę. Uszkodzoną. Pękła stalowa lina. Tłumaczyłaby, skąd pręga i dlaczego nie przyszedł z pomocą. Problem polegał na tym, że Carlo nie pamiętał by z kuszy strzelał. Owszem, miał ją, owszem, obserwował najpierw samego Alfonsa a potem spotkanie... A potem nie pamięta. Gdy tylko się obudził natychmiast rozpoczął poszukiwania swojego pracodawcy i oto jest.

Rudolfowi coś nie grało, ale nie był w stanie obecnie wymyślić co.
Przypomniał sobie o czymś ważnym i niemal na czworakach wrócił po swoich śladach. Wkrótce znalazł Alfonsa. Ten nie żył. Ale wśród drobiazgów miał pewien dokument. Nadzwyczaj krótki.
Głosił on, że "Okaziciel niniejszego dokumentu działa za Naszym przyzwoleniem i w Naszym imieniu."
Za to podpis i pieczęć zajmowały spory jego kawałek.
Hrabina Emmanuelle von Liebowitz. Księżna Elektorka Wissenlandu, Hrabina Nuln i Księżna Meissen.

Na Okaziciela. Bez Imienia. Bez zakresu prerogatyw. Z czymś takim można było kazać spierdalać Komendantowi Straży. Podjąć każdą sumę pieniędzy z banku. Oczywiście, tylko raz. Ale drobniejsze rzeczy można było robić właściwie do końca życia.

Rudolf zdał sobie sprawę, że takie pismo to jednocześnie wielki skarb dla posiadacza (o ile nikt nie wie, że się je posiada i pokazuje się je tylko lojalnym poddanym) i wyrok śmierci (każdy chce je mieć i nie zawaha się przed morderstwem by położyć na nim łapy).
Dla Alfonsa okazał się tym drugim. A stworzenie kopii i podrzucenie jej tutaj nie wchodziło w grę. Ciało Alfonsa z pewnością znajdą szybciej niż zajmie skopiowanie takiego dokumentu.

***

Roz w łóżku przyszła do głowy myśl, zupełnie jakby nie z jej głowy. Taka jakby od kogoś innego. Że w sumie próbowała zabrać coś, co mogła kupić. I możliwe że wyszłoby taniej. I bez takich wyrzutów sumienia. Ale było już zbyt późno.

Rano zaś kupiec wyglądał źle. Widać było, że miał bardzo ciężką noc.

Roz potrzebowała solidnej porcji… niestety kupiec dysponował tylko wywarem z typowych lub mniej popularnych ziół. Kaffy nie miał, albo nie chciał się podzielić (co w sumie byłoby zrozumiałe).

Musiała więc zadowolić się kubkiem rumianku, który opróżniła dwukrotnie nim zdołała przekazać wszystkie wieści wysłuchawszy wpierw co kupiec miał do powiedzenia ze swojej nocnej wycieczki. Najpierw streszczała wizytę u Ostwalda, gdzie razem z Galebem rozkładali na części pierwsze pułapki (to krasnolud) oraz skomplikowane powiązania na szczytach władzy (to Roz). Nie zapomniała dodać o mizernych efektach swojej pracy, jak również o pewnym niezadowoleniu Hieronimusa, z braku działań z ich strony. Sekretarzowi marzył się Skaven, aby mógł zatriumfować nad Nuln.

Potem przyszła pora na krótkie podsumowanie specjalnej operacji zadbania o zdrowie Theopiliusa, której efektem miało być wolne miejsce w archiwum sekretariatu na conajmniej miesiąc do obsadzenia przez kogoś z nich. Tak przynajmniej zakładał plan.

Na zakończenie, zniżając głos Roz zdała sprawę wizyty u Hrabiny, włącznie z obecnością jej niezbyt wykwalifikowanego szpiega, który ku jej zaskoczeniu próbował śledzić samego kupca. Roz musiała przyznać, że rozumiała z tego raczej niewiele. Hrabina grała w swoją własną grę (popijając kaffę, a nie pospolite zioła) nie ufając Manfredowi, a może nawet działając przeciwko niemu.

Rudolf mówił dużo i zdawało się, że dość ciężko pracował ostatniego wieczoru.
- Chwała Werenie i Shaylli, że jesteś w dobrym zdrowiu - uznała za stosowne od tego rozpocząć - Nie przypominam sobie raczej żadnego Kuhna, albo raczej tego konkretnego. W tym mieście połowa mieszkańców jest Bauer albo Kuhn - grzebała powoli w pamięci.
Roz też nie miała zbyt dobrego wyjaśnienia dla sytuacji z hrabiną. Osobiście była bardziej skłonna wierzyć pracodawcy, nie dlatego, że miała do niego zaufanie, ale dlatego, że po prostu był pracodawcą. Ten kto płacił miał swoje prawa, między innymi do lojalności. Inaczej świat pogrążyłby się w chaosie. Hrabina też nie wydawała jej się mistrzynią intryg, która byłaby zdolna przeprowadzić jakąś dobrze zaplanowaną akcję. Jej historia wydawała się Roz dość jasna w swoich ogólnych ramach. Była matką dziecka z nieprawego łoża, którego wysoka pozycja była gwarantem jej własnej pozycji. Jednak dotychczas Roz wydawało się, że nie tylko Hrabinie mogło zależeć na ukrywaniu płci jej męża, więc ten sekret przynajmniej oficjalnie nie miał racji bytu.

- Co może niepokoić Hrabinę i zachęcać ją do szpiegostwa i innych intryg? - zapyta kolejny raz, tym razem kupca.

Wizyta w krasnoludzkim banku z całą pewnością należała do Galeba, a Roz mogła mu tą wiadomość przekazać. Sama oczywiście będzie mieć oko i ucho na wszelkie wieści o wekslu, ale nie spodziewała się nic w tym temacie wiele usłyszeć.

- Nie bardzo rozumiem, dlaczego ukrywają osobę, która dokonała zakupu udziałów w firmie, która chwilę później zmieniła się w kupę gruzu. Chyba, że z tej przyczyny, że jego wspólnicy chcieliby go powiesić przydrożnej gałęzi. To ten cały Kuhn mógłby być uznany za niezwykle podejrzanego skoro wiedział o wojnie zanim ona nadeszła. Już wiem - uniosła dłoń - to Mistrz Skarbu. Zapewne syn jakiegoś Rubena seniora. Miał posiadłość w Wusterburgu, za którą w sobie znany sposób nie płacił podatków i którą prawdopodobnie Graniczni przemienili w gruzy. - Wiedza o jego machlojkach finansowych, którą wykorzystywał dla celów własnych oraz swoich znajomych wydawała jej się oczywistością w przypadku Mistrzów Skarbu. Kupiec zapewne też nie był tym zdziwiony.

- Spróbuję się teraz dowiedzieć jak tam z panem T. Myślę, że im mniej nas łączy z jego sytuacją tym lepiej dla nas i Manfreda. Jeśli dowiem się czegokolwiek o Khunie i transakcjach dam ci znać. Jeśli sprawa jest załatwiona spotkam się z Mag i przekażę jej informację dla Manfreda, że miejsce jest wolne. Trzeba by jednak dać mu znać, że Hrabina wykonuje różne podejrzane akcje za jego plecami. Potem spróbuję rozpytać o Khuna i tą transakcję, choć to chyba może ściągnąć na moją głowę niebezpieczeństwo, z tego co rozumiem.

Miała nadzieję, że Galeb przygotuje jakąś propozycję pułapki dla Ostwalda i będą mogli przeglądnąć jego zbiory pod kątem podejrzanej dla kupca transakcji. Choć raczej miała wątpliwości, czy tego rodzaju informacje mogłyby się tam znajdować.

Wissenburg

- U ludzi zazwyczaj jest tak samo. Ale sama Wielka Baronowa rzekła była, że jej najstarszy się nie nadaje, dalekiego kuzyna Olafa nadała na następcę no i się porobiło - wyjaśnił sługa - Jakby nie było czym się zająć. - westchnął. Najwyraźniej nie tylko khazadowi pomysły szlachty i ich intrygi wydawały się, delikatnie mówiąc, "nieoptymalnym wyborem".
- Jedna panienka Elena nie chciała wziąć udziału w turnieju, dlatego taki zdziwiony byłem, gdy pytania zacząłeś zadawać. - Detlefowi przeszło przez myśl, że dziewczyna była pewnie po prostu na tyle mądra by zostawić tron wspieranemu przez siebie bratu. Nie grzeszył on intelektem, więc pewnie niejedno mogłaby mu "zasugerować", a i sprawy finansowe rodu by pewnie jej oddał - pamiętał, że w czasie podróży to ona rozmawiała z kupcami, choćby wtedy gdy i jego zrekrutowała.
- To i tak dzielenie skóry na niedźwiedziu, przecież wszystko i tak musi przyklepać Elektorka - dodał jeszcze sługa.

Krasnolud skupił się na chronieniu Eleny i jej brata. Dziewczyna nie utrudniała. Ba, nawet pod pretekstem opieki nad rannym przeniosła się do pokoju obok. W ten sposób Thorvaldsson mógł chronić ich oboje. I przy okazji dyskretnie obserwować. Nawet jeśli któreś planowało morderstwo, nie zauważył żadnych tego oznak. Na pewno Elena toczyła rozmowy z wszystkimi - sam pilnował by jej nie przeszkadzano. Po sprawdzeniu czy odwiedzający nie ma ukrytej broni. Detlef nie był najbardziej taktownym ochroniarzem. Doszło do kilku nieprzyjemnych wymian zdań, gdy odwiedzającymi byli bracia szlachcianki, ledwo przez nią załagodzonych. Nie była szczęśliwa. Niestety nie tylko "z winy" khazada. Rozmowy nie szły tak jak miała nadzieję. Bracia nadal nie do końca jej wierzyli. Nawet ją podejrzewali. Najwyraźniej Marcus przynajmniej częściowo "zneutralizował" ją oskarżeniem o trucicielstwo. Nikt oczywiście nie poinformował Straży Miejskiej Wissenburga o morderstwie. Rody szlacheckie wolały takie sprawy zamiatać pod dywan. Ot, czasem ktoś nagle wyjeżdżał za granicę prowincji, szedł do klasztoru albo składał śluby w bractwie rycerskim.
Przynajmniej nikt nie zginął tego dnia. Miał za to miejsce wypadek. Sparingpartner jednego z braci przez pomyłkę użył prawdziwej broni zamiast ćwiczebnej i z pięciu uczestników zrobiło się czterech. Rana dłoni, choć głęboka, nie zagrażała życiu, ba, ledwo zagrażała zdrowiu, medyk zapewniał, że za góra miesiąc odzyska pełną sprawność... ale do turnieju nie było tyle czasu. Wszyscy już byli, walki miały rozpocząć się (i zakończyć, jako że z siedmiu planowanych walk pozostały do rozegrania tylko trzy) już jutro.

Doszło do jeszcze jednego nieprzyjemnego wydarzenia. Otóż najmłodszy brat Eleny, ten którym Elena i jej ochroniarz tak się opiekowali odkrył, że ktoś ukradł jego niedawno kupiony miecz. Szlachta była oczywiście poza podejrzeniem, ale wszyscy inni i ich rzeczy miały być przeszukane.

Nuln

Zastanawiając się nad przyniesionymi przez obydwoje informacjami doszli do wniosku, że "szpieg" Hrabiny Natalii von L. był co prawda mało kompetentny, ale Hrabina mogła powiadomić kogoś, kto miał do dyspozycji skuteczniejszych fachowców. Ot, choćby Manfreda, swojego brata. Dostęp do wykwalifikowanych zabójców mieli też z pewnością odpowiednio bogaci i/lub potężni ludzie, poczynając od głów Gildii, przez szefów organizacji przestępczych po wysokie rody, Nominatów Elektorki... oraz z pewnością ona sama.

Roz nie uzyskała odpowiedzi od kupca, ale sama domyśliła się, że hrabinę niepokoją działania Manfreda poza plecami Elektorki, ponieważ pozycja Mag jest wysoka głównie dlatego, że oficjalnie jest bratanicą Emmanuelli von Liebovitz. Z perspektywy matki każde zawirowanie na szczytach władzy, każde zagrożenie dla Elektorki jest jednocześnie zagrożeniem dla Mag.

Samej Mag oczywiście niebezpieczeństwo nie przeszkadzało. Otrzymany papier schowała w stanik i obiecała dostarczyć wujowi.

Pan T. zaś... cóż, rozpytywanie o stan zdrowia urzędnika na kilka godzin zanim w samym Sekretariacie się dowiedzieli, że akurat dziś został pobity było cokolwiek podejrzane i gdyby nie to, że swoje podejrzenia zgłoszą pewnie Manfredowi, Roz miałaby przechlapane.

Co do transakcji interesującej Rudolfa - Roz nic nie znalazła. Za to jego wyprawa do Archiwum Miejskiego okazała się bardziej owocna.
Wyjaśnienie o potrzebie krzyżowego sprawdzenia dokumentów było jak najbardziej adekwatne. Urzędnicy z różnych gildii bywali tam regularnie. Z pomocą panny Natassi wyszukał dokumenty na temat transakcji kupna-sprzedaży z ostatnich miesięcy z południowych rejonów prowincji. Było tego trochę.
Był jednak w swojej robocie na tyle sprawny by wyszukać nie tylko samą transakcję, ale i łańcuszek spółek w nich pośredniczących. Trop prowadził do Księstw Granicznych. Wyglądało to tak, jakby ktoś w Księstwach przed samym najazdem odkupił od Kuhna jego dobra. Co gorsza, nie był jedynym nazwiskiem powiązanym z tymi spółkami. Posiadłości na południu miał też Hildemar Kalb, Wielki Ochmistrz. I "miał" było tu kluczowe - sprzedał je za duże pieniądze tym samym nieznanym nabywcom chowającym się za szeregiem spółek. Właściwie każda gildia kupiecka w Nuln i kilka spoza miasta brała udział w przynajmniej jednym etapie transakcji. Ale każda transakcja dotyczyła tylko niewielkiego, nierzucającego się w oczy fragmentu. Tu prawo do ziemi, tam udziały w spółce handlu futrami, jeszcze inna pośredniczyła w sprzedaży udziałów w kopalni... Ale najciekawsze miało dopiero nadejść - Rudolf mając dostęp do ksiąg zauważył, że nie zawsze płacono pieniędzmi. Czasem były to akcje spółek handlu zamorskiego z Somjec czy Matorki (o ile dobrze to odczytywał, na geografii Księstw się nie znał), czasem prawa przejazdu i zwolnienia z opłat... dla Nulneńskich Wielmożów niemalże bezwartościowe, ale gildie kupieckie padną im do nóg by się do tego dostać, kiedy dojdzie już do normalizacji stosunków. Zresztą, szybko zrozumiał kupiec, "biznes jak zwykle" ruszy najdalej za miesiąc, zapewne poprzedzony wyjaśnieniem, że przecież zły to był tylko jeden władyka, jak mu tam, Wernicky czy jakoś tak, a Księstw jest dużo...

Każdy głośniejszy stuk czy szuranie butów powodowało, że niemalże podskakiwał na krześle. Wydarzenia z nocy napawały go lękiem. Kieszeń parzyła nieudolna kopia dokumentu od Elektorki. Nie mając odpowiednich materiałów (jak już wcześniej sprawdziła Roz, oficjalne pisma i listy były pisane specjalnym atramentem na specjalnym papierze, niesprzedawanym nikomu innemu) ani nie potrafiąc podrabiać pisma, nie mówiąc już o podpisie nie miał szans na stworzenie niczego wiarygodnego. Był też ciekaw jak radzi sobie Latimeria. I czy w ogóle wpuścili ją do Archiwum Poczty, skoro już tam nie pracowała.