Roz postanowiła znaleźć Galeba i pomęczyć go zarówno o wizytę w banku o którą prosił kupiec, jak i o jakieś ustrojstwo w rodzaju pułapki lub cokolwiek innego, co mogłoby przekonać Ostwalda do ich szlachetnych intencji związanych z wyłapaniem wszystkich Skavenów na świecie, albo chociaż kilku w Nuln. Bez tego jak się zdawało nie mogli na zbyt wiele liczyć.

Zanim jednak zabrała się za to spotkanie postanowiła coś zjeść, a także dowiedzieć się od trochę bardziej doświadczonych kolegów po fachu, czy nie pamiętają z przedwojnia jakichś wyjątkowo trafionych transakcji. Uznała, że obnoszenie się z tematem, może przyciągnąć niepotrzebną uwagę, ale ponarzekać na wojnę i bankructwa oraz poszeptać, że zapewne jacyś kupcy i właściciele ziemscy dali radę wojennych konsekwencji uniknąć “fortunnie” pozbywając się majątku w przededniu inwazji mógł każdy. Do tego zjadła trochę kaszy z gulaszem, a potem wypiwszy kufel sikacza ruszyła do krasnoluda.

Po spotkaniu miała zamiar zmienić swoją tożsamość i rozpytać o połówkę czeku oraz akcję na cmentarzu wśród lokalnej szemranej społeczności. A może raczej wpierw zebrać plotki i sprawdzić, czy wieści o zamordowaniu Alfonsa rozeszła się już, czy też jest raczej ktoś zadbał o to aby w tej sprawie panowało milczenie. Szukała też wszelkich plotek dotyczących papierów wartościowych, fałszerstw lub po prostu kogoś, kto chciał zapłacić za czek z krasnoludzkiego banku.

Roz

Trafione inwestycje sprzed wojny? Póki miała kasę na alkohol, opowieści też się znajdowały. Tyle że wszystkie zupełnie bezużyteczne. Było mnóstwo narzekania i to z każdej strony. Potraciły gildie kupieckie, prowincjonalna szlachta, właściciele ziemscy... O kimś kto by miał fuksa nie słyszała. Jakieś tam drobiazgi, pojedyncze mało ważne transakcje, ewentualnie takie bez związku ze sprawą, bo albo sprzed kilku lat albo z innych stron. Od Rudolfa wiedziała, że takie transakcje były. Ale w mieście o nich nie mówiono. Ktokolwiek je zorganizował, dopilnował, by było o nich cicho. Nie było trudno się domyślić jak. Morgrim był przykładem.

Od Galeba dowiedziała się natomiast dwóch rzeczy. Po pierwsze, przekazał jej, że nikt nie będzie próbował spieniężyć połówki czeku bez podpisu, bo coś takiego jest bezwartościowe. Po drugie, skaveny to nie są po prostu większe szczury, więc nie da się "zbudować pułapki na skavena". Nawet jakby jakiś jakimś cudem wpadł to reszta go uwolni.
Dodał, że wczoraj, razem z pobratymcami rozpoczęli patrolowanie kanałów pod Katedrą - póki co obyło się bez starć.
Ostwald złapał się za głowę, gdy Roz mu to powiedziała.
- Czy Wyście na głowy upadli? Znalazłem dogodne miejsce, o którym wiemy, że się w nim często szczuroludzie pokazują, potrzebowałem żebyście mi pomogli zorganizować zasadzkę, a nie je wszystkie odstraszyć.


A od mętów i dołów społecznych usłyszała ciekawą historię. A właściwie - ciekawe historie - liczba mnoga. Na opuszczonym cmentarzu (do tego miejsca się zgadzały) walczyły ze sobą duchy/pobiły się gangi/odbyła się egzekucja/szlachta zrobiła sobie polowanie z ludzką zwierzyną/pokłócili się kochankowie/zemścił się zdradzany mąż/martwi wstali z grobów/inkwizytor w przebraniu walczył z kultystami odczyniającymi mroczny rytuał. Do wyboru do koloru.
Nie poddała się jednak i szukała dalej. Powtarzało się kilka faktów. Były trzy albo cztery "postacie w czerni", które "rozpłynęły się w powietrzu" tuż po odgłosach walki. Był dźwięk gwizdka. I był jakiś młody koleś, z pręgą na twarzy, który powstrzymał ciekawskich w bramie. Straż się tam nie zapuszczała, zwłaszcza nie o takich porach, a zanim okoliczni zebrali się na odwagę, młodego już nie było. Od innych usłyszała, że nad ranem wyszło z cmentarza dwóch nieumarłych, całkiem świeżych jeszcze, a to dziwne, bo przecież ostatnie pochówki tutaj to "hohoho temu" tu były.
A od jeszcze innych, że w końcu tam jednak ktosik wlazł i znalazł trupa. Dobre rzeczy miał przy sobie, dobra jakość, jak się zaszyje dziury i wypierze to długo posłużą, może Pani chce kupić? Miał też broń, jak ważna, to za niewielką opłatą może poszukać i skontaktować się z posiadającym ją teraz człowiekiem. Samo ciało już niestety zabrali z cmentarza - duży oddział Straży pojawił się później i zabrali nieboszczyka, byli całkiem podekscytowani. Co dziwne, bo gdzie jak gdzie, ale w tej dzielnicy to ludzie giną codziennie i nikogo to zwykle nie interesuje. A, i był tam z nimi taki młody, z pręgą na twarzy i o coś się kłócili, chyba o kasę.
Za niewielką opłatą poznała także imię nieboszczyka - Alfons.

Ponadto znalazła wielu fałszerzy, pośredników finansowych i nawet chętnych kupców na krasnoludzkie czeki i inne papiery wartościowe, "z niewielką, 50% prowizją". Tylko informacji o połówce czeku nie. Była szpiegiem wystarczająco długo, by domyślić się, że różnica między zwykłym złodziejem a agentem/zabójcą jest taka, że może i ten pierwszy, jak jest bardzo, bardzo głupi to od razu szuka zbytu na łup u pasera, ale ci drudzy mają pewnie kogoś, komu ów papier zaniosą, bo za to dostaną wiele razy więcej niż oferując go "na wolnym rynku" zważywszy na to, że jest praktycznie bezwartościowy. A i skoro właśnie szukali jakiegoś "papieru" to przecież nie po, by zaraz go sprzedać.

Rudolf

Pozostawiwszy u Hrabiny prośbę o spotkanie z Manfredem poszedł sprawdzić jak poszło Latimerii. Panna Natassia była tym dziwnie niepocieszona.
Była pracownica poczty była wystarczająco obrotna, by dostać się do środka i wiedziała jak się zabrać za szukanie listów. Ruben Kahn wysyłał mnóstwo listów i dostawał ich równie wiele. W Archiwum Poczty były oczywiście tylko te wysyłane poza Nuln lub spoza niego przychodzące. W żadnym nie było ani słowa, które dotyczyłoby jakichkolwiek podejrzanych transakcji.
Nie licząc oczywiście mniej lub bardziej zawoalowanych obietnic zysków dla niego, jeśli wyda odpowiednią interpretację podatkową. Ale to mieściło się w normie. Rudolf wybrał jednak dobrą osobę do tego zadania - panna Drach znalazła pewną ciekawostkę. Otóż dokładnie dwa tygodnie przed inwazją do Kuhna przyszedł list, w którym nadawca, zarządca jego południowej rezydencji pisał, że ulubiona rzeźba pryncypała, ręki samego mistrza Veita Stoßa, wyruszyła w podróż do Nuln na renowację.

Uzyskanie pozwolenia na handel bronią nie było łatwe. Gildie były zazdrosne i nie po to płaciły łapówki, by jacyś obcy mogli się dorwać do kawałka tortu. Rudolf nie przejmował się tym jednak, wierząc najwyraźniej, że nadepnięcie na odcisk najpotężniejszym w mieście organizacjom kupieckim zostanie mu wybaczone. Papier z podpisem Elektorki zrobił jednak swoje. Urzędnik miejski nie był na pozycji, która by pozwalałaby mu odrzucić roszczenie poparte czymś takim. Ale pozostawał jeszcze jeden krok. Dostatnie się do Pałacu, gdzie urzędował Komendant, zajmujący się wszelkimi sprawami związanymi z funkcjonowaniem Armii, a więc także jej zaopatrzeniem w broń nie było łatwe nawet dla przedstawiciela warstwy kupieckiej. A już zupełnie trudno było dostać się przed jego oblicze. Papier za każdym razem robił swoje. Uzyskał potrzebne zgody.

Kwestia ochroniarzy nadwyrężyła budżet Rudolfa i z pewnością odbije się mu kiedyś czkawką... ale czuł, że lepiej opóźnić swoje plany rozwoju firmy o rok niż umrzeć i nie zrealizować ich nigdy.

Detlef

Krasnolud nie bardzo umiał radzić sobie w trudnych sytuacjach społecznych, zwłaszcza jeśli nie mógł poradzić sobie z trudnościami obijając lub zastraszając odpowiedzialnych za nie. A tu nie mógł zrobić żadnej z tych rzeczy.
Próbowali go wrobić, to pewne. Wiedział kto, wiedział jak, wiedział po co... Tylko co z tego?
Brakowało mu zarówno ogłady jak i znajomości etykiety. Ale za to miał bystry umysł, który podpowiedział mu, że zna kogoś, komu ich nie brakuje.
Elena szybko zrozumiała sytuację.
- Udawał sługę? - zagryzła wargę - Daleki kuzyn, ale jednak rodzina, przyssał się do Marcusa... - zaczęła, ale pukanie do drzwi przerwało jej w pół zdania. No tak, pomyślał Detlef z z przekąsem, przecież wiedzą od kogo zacząć przeszukiwanie...
- Nie ma czasu. Nie dotykaj broni i milcz, choćby nie wiem co. Wierzę, że nie dasz się sprowokować. Uwierz i we mnie - powiedziała i wyszła z pokoju. Oknem, zanim zdążył zareagować. Krasnolud ruszyłby może by ją powstrzymać, gdyby tylko mu szczęka z wrażenia nie opadła. A dziewczyna zwinnie ruszyła gzymsem.
Detlef nie odpowiedział na pukanie i nie wpuszczał nikogo. Ale drzwi puściły.
Do środka wlali się strażnicy arystokratów, ich służba, oni sami, a na koniec jeszcze nawet dwóch strażników miejskich. Najwyraźniej do morderstwa wzywać ich nie ma po co, ale do kradzieży już jak najbardziej.
- Ha! - Marcus był z siebie nadzwyczaj zadowolony.
- Proszę, oto jest skradziony miecz i oto jest winny złodziejstwa! - zaprezentował dowód. I oskarżonego. Kilka kusz mierzyło w khazada, ale chwilowo nikt nie kwapił się do podejścia i prób wiązania mu rąk. Nikt nie chciał wejść na linię ewentualnego strzału.
- Prawdę mówiły plotki, krasnoludy to rzeczywiście zdrajcy i nie można im ufać - starał się sprowokować Detlefa.
Tymczasem jednak otworzyły się sąsiednie drzwi, przez które na ramieniu Eleny wspierał się jej ranny brat. Blady z utraty krwi i wysiłku i z brakiem zrozumienia wypisanym na twarzy spoglądający to na siostrę, to na krasnoluda, to na miecz zebrał się w sobie i patrząc na siostrę wystękał.
- Przepraszam za to nieporozumienie. Umysł mój słabuje z powodu rany. Przecież dałem Detfeltowi mój miecz wczoraj. Za... - rozkaszlał się - za uratowanie życia mojej siostrze. Miecz i list przez sługę wysłałem - wydukał i spojrzał na siostrę. Elena kiwnęła głową. Mina Marcusa wydłużała się coraz bardziej. Aż przyjemnie było patrzeć. Przyznanie się do fałszerstwa i intrygi nie wchodziło w grę i Marcus musiał jakoś przełknąć tę żabę.
Wyglądało na to, że choć ranny nie bardzo kuma o co chodzi, fakt, że psuje tym humor najstarszemu bratu bardzo mu się podoba.
Szuranie nogami, spojrzenia po sobie, "to my, tego, niepotrzebni chyba, pójdziemy sobie" straży miejskiej dało początek exodusowi. Marcus został wraz z jednym z braci oraz znanym już Detlefowi "sługą" najdłużej, patrząc na krasnoluda z nienawiścią. I nagle jakby coś zrozumiał. Spojrzał na rannego.
- "Kobieta albo szlachcic niemogący stanąć do pojedynku z racji wieku lub stanu zdrowia może wystawić swojego czempiona" - zacytował - Dałeś mu swój miecz, jak każe zwyczaj. A ty żwirojadzie go przyjąłeś. Są na to świadkowie. To, że czekaliście ze zgłoszeniem tego to brzydka zagrywka. Ale skoro znów mamy pięciu uczestników, musimy zacząć dziś wieczorem, jak planowano. - protesty rodzeństwa nie zdały się na nic, choć przeciwko takiej interpretacji wypowiedziała się Elena, sam zainteresowany brat i jeszcze jeden, drugi z kolei, Jens. Marcusa poparł tylko ten, który wcześniej z nim został dłużej, o oczach uzależnionego. Niestety, nie było tu głosowania, a liczyła się opinia wynajętego sędziego pojedynkowego. A ten orzekł po jego myśli. To, że wolny los mieli w pierwszej rundzie trzej uczestnicy, ale herold przyniósł wezwanie Detlefowi jako jednemu z dwójki wybranych, także nie zdziwiło krasnoluda. Marcus nie zamierzał się cofnąć przed niczym. Walki zapewne także nie będą uczciwe.

***

- Zabieraj Elenę i znikajcie. Przyjazd tutaj to od początku był zły pomysł. - głupiemu, rannemu bratu zebrało się na myślenie i bohaterstwo.
- Nie zostawię Cię! - Elenie również emocje przysłoniły rozsądek - Przecież jak my uciekniemy to Ty będziesz musiał stawić się na arenie! - wyjaśniła, jakby tego nie wiedział. Oczywiście, wcale nie musiał. Straciłby jedynie zdolność honorową. I szlachectwo. Czyli zapewne dla niego był to los gorszy niż śmierć. Niektórzy umgi bywali dziwacznie honorowi, na swój chory sposób.
Detlefa kontrakt obowiązywał jeszcze tylko jeden dzień. Dokładnie do jutrzejszego południa, jeśli liczyć od godziny zawarcia kontraktu albo do zachodu słońca. Zobowiązywał go tylko do ochrony Eleny. Brata nie musiał. Ba, brat nawet tego nie chciał. Oszukańcze decyzje umgich nie stanowiły żadnego zagrożenia dla honoru Detlefa. Jeśli dziewczyna dożyje do końca kontraktu będzie on wypełniony, choćby i dzień później potknęła się na schodach i skręciła sobie kark albo oskarżyli ją o trucicielstwo i spalili. Nie musiał ryzykować życia na arenie.

Chociaż kosztowało go to sporo, od razu poczuł się bezpieczniej. Krasnolud zapewnił go, że zatrudniony przez niego kislevita, Onufry Hrepiczuk, zna się na swoim fachu. Przesłużył 40 lat służąc ojczyźnie i sam fakt, że przeżył tak długo, powinno świadczyć o jego umiejętnościach.

Kozak okazał się człowiekiem z natury małomównym. Zniszczona skóra, białe włosy oraz piętno wieku na twarzy sprawiały, że nie wyglądał aż na tak groźnego. Rudolf nie potrafił zdecydować, czy to jego zaleta, czy wada. Ale już ogromny, dwuręczny topór, jaki stale nosił ze sobą wyglądał groźnie.

Udali się wspólnie do posiadłości kupca, gdzie Rudolf kazał przygotować ochroniarzowi pokój do spania tuż obok jego własnego. Wydał stosowne instrukcje gospodyni, pani Kleinhopper, również odnośnie wyżywienia nowego pracownika. A że dom nie był z gumy zabrakło miejsca do spania dla Carlo. Dał chłopakowi wybór - albo będzie nocował w kuchni, albo da mu nieco grosza i znajdzie sobie gdzieś sam kąt do spania. W tym drugim przypadku, ma się meldować rano i wieczorem na wypadek, gdyby Kaufmann miał dla niego jakieś zlecenia. Zresztą, po sytuacji na cmentarzu nieco stracił do tileańczyka zaufanie.

W czasie, gdy najmita zapoznawał się z budynkiem, Rudolf siadł do pisania listów. Jego nowe pozwolenie miało mu zwrócić z nawiązką koszt zatrudnienia ochrony. Pisał do siostry i brata, aby większość mocy przerobowych przekierowali na produkcję tarcz. Na początek było to najlepsze posunięcie. Nie dość, że mieli już doświadczenie w ich produkcji, to dodatkowo praktycznie cały potrzebny surowiec - klepki i bednarkę - mieli dostępny od ręki. Jedynie rzemienie musieli kupować. Tak czy inaczej, koszt produkcji tarczy był mniejszy niż beczki, a cena sprzedaży kilkakrotnie wyższa. To oznaczało, że tym jednym dokumentem zapewnił sobie kilkukrotny wzrost zyskowności.

W myślach już widział kolejnych pracowników, których zatrudni. Zastanawiał się, czy przyznać się Manfredowi do posiadania pisma. Czy lepiej zadowolić się tym, co już uzyskał i zagrać w otwarte karty, czy zatrzymać dokument dla siebie? Dostał wszak klejnoty na to, by zdobyć taki dowód. Mógłby zatrzymać te klejnoty i pozyskany glejt w zamian za oddanie dokumentu. Za pieniądze pozyskane ze sprzedaży mógł zatrudniać Hrepiczuka przez okrągły rok. I zyskałby w oczach Windischgratza. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej przekonywał się do tego pomysłu.

Ale póki co, Manfred nie był dostępny musiał czekać. Myślał też o dodatkowych zabezpieczeniach, w jakie powinien się zaopatrzyć. Może jakiś magiczny alarm? W gildii ochroniarzy pytał też o psa bojowego, ale zaproponowano mu w zamian nabycie tresowanej fretki. Zwierzę bardziej dyskretne, które nie wygląda na zagrożenie, nie będzie więc eliminowane od ręki, jak to się dzieje z psami. Jeżeli ktoś zaplanuje na niego zamach, to psa otruje zanim zabierze się za niego.

Kaufmann miał przemyśleć sprawę, bo taka fretka miała kosztować kolejne 30 złotych koron, prawie tyle co pies bojowy. W normalnych okolicznościach sprowadziłby sobie nowego psa z hodowli, jaką prowadził wspólnie z Thomasem Schutzem w Kreutzhofen. Ale zanim dostanie psa, minie kilka tygodni, a w tym czasie musiał się zabezpieczyć. Ale usiadł i napisał list również to Thomasa, aby dostarczył mu nowego psa w zamian za biednego Predatora.

- Nie możesz też chodzić z pustymi rękami - grzmiał poza tym Fimburson. - Nawet najlepszy ochroniarz nie jest w stanie zatrzymać wielu napastników. Musisz kupić mu choć trochę czasu!
Rudolf widział oczyma wyobraźni, jak wchodzi na spotkanie z Manfredem albo do gildii uzbrojony w swój młot. Na szczęście Ragnis miał i na to odpowiedź.
- Elegancka laska, ot co! Pasuje, wygląda, a przywalić można nią jak każdą inną porządną lagą. Zaopatrz się w coś takiego! A do tego jad pająka na sztylet, by kupić wam więcej czasu!

Tak się składało, że być może wiedział, gdzie takie rzeczy można nabyć. Na Marienburskiej 23A w Dokach, na pierwszym piętrze, u Karla, na hasło „Potrzebuję czegoś na szkodniki". Może jednak wybierze się tam rano sprawdzić, co mają w ofercie. Potem, jeżeli do tej pory nie spotka się z Manfredem, planował udać się do gildii zająć sprawami kupieckimi oraz skontrolować efekty sprzedażowe panny Drall.

Nuln

Roz znalazła "człowieka z pręgą" pijącego na umór po wykonanej robocie. Szrama miała kilka lat, a gość był woźnicą. Kolejny miał siedemdziesiąt lat. Ale było i kilkunastu zabijaków ze szramami w różnych miejscach. U jak to w tanich spelunkach, większość z nich planowała się nachlać, chlała, albo już byli nachlani. Niestety żaden z nich nie pasował do roboty i opisu.
Dopiero rano, gdy powiedziała o swoim odkryciu Rudolfowi, ten natychmiast przypomniał sobie, kogo widział na "polu walki" - Carlo miał ranę twarzy pasującą do opisu. Sługa się nie wypierał. Skoro już i tak gość nie żył, a była za niego nagroda, to czemu by nie skorzystać? Zgłosił Straży, że to on zastrzelił poszukiwanego, pokazał kuszę, musiał się powykłócać, ale w końcu dostał należną kasę.
- W końcu to nie tak, że tamci się po nią zgłoszą, nie?

Ale panna Bauer miała dla kupca więcej wiadomości. Alfonsa można było przeszukiwać ile się chciało i nic by się nie znalazło. Ale ona odkupiła ubranie zdarte z trupa Alfonsa i obejrzała je sobie. Było mocno zniszczone i sprzedający pewnie myślał, że wykorzystał ją do cna żądając ceny jak za sztukę prosto z wystawy... ale nie miał pojęcia, że klamra w pasku, dla niewprawnego oka wyglądająca na starą i uszkodzoną, tak naprawdę była kluczem.

Po wyniki śledztwa i "na wezwanie" Rudolfa stawił się za to nie Manfred osobiście, a Gustaw. Manfreda wezwano do Pałacu. Szlachcic skomplementował laskę, zdziwił się widokiem ochroniarza i podzielił się informacjami z dworu. Była napaść na członka personelu Hrabiny. Gość, JakMuTam, był mało ważnym urzędnikiem z Sekretariatu, ale jednak napad to napad. Osobiście uważał, że wzywanie z tego powodu Szefa Wywiadu to przesada, więc tak naprawdę to efekt walki frakcji albo po prostu pretekst. Manfred ewidentnie jest też w niełasce, ponieważ wezwano go “w trybie pilnym” i teraz sobie antyszmbruje. Wzrok Roz kazał mu wyjaśnić, że Manfred czeka na spotkanie i wygląda na to, że sobie jeszcze w przedpokoju posiedzi. Może go dziś wpuszczą. Ale wyjść nie może, bo “wtedy dopiero będzie”. Podobnie oberwało się Straży. Ku zaskoczeniu wszystkich Elektorka wymieniła Konstabla, rzekomo nie mogąc znieść, że w pobliżu Pałacu dzieją się “takie rzeczy”. Zdaniem Gustawa było to podejrzane i musiało chodzić o coś innego, a to było tylko pretekstem. Nowym nominalnym dowódcą Straży został nie kto inny, a “stary znajomy” Gustawa. Jego nazwisko nie przeszło mu przez usta, ale po zgrzytaniu zębami łatwo można było się domyślić, że chodzi o von Rudgera.
Z plusów - Sekretariat szukał kogoś na zastępstwo.

Wissenburg

Zasady były proste. Koniec walki jest wtedy, kiedy ktoś się podda lub nie będzie w stanie kontynuować pojedynku. Niestawienie się na walkę na czas równa się przegranej. Użycie niedozwolonego ekwipunku również. Wolno używać każdej broni białej, a jak się okazało, niedozwolony był pancerz oraz tarcze.
Ostatnie zasady były niekorzystne dla Detlefa. Miał jednak także przewagę nad swoimi przeciwnikami. I to nie tylko tę oczywistą, że oni zwykle walczyli treningowo, a on niemal za każdym razem o życie. O jego stylu walki wiedzieli niewiele - krasnoludy rzadko pojedynkowały się ze szlachcicami. On mógłby mieć ten sam problem, gdyby nie to, że po swojej stronie miał dwoje ludzi - rannego szlachcica-pojedynkowicza oraz bystra obserwatorkę swoich braci. Mogli mu opowiedzieć o stylu walki każdego z potencjalnych przeciwników. Ulubionej broni, stosowanych sztuczkach, o ich mocnych i słabych stronach.
I między innymi tym się właśnie zajęli.
Dlatego, kiedy wyszedł na plac boju, wiedział wszystko. Może w ścisłym sensie nie była to prawda, ale o swoim przeciwniku Davidzie wiedział dość, by nie dać się nabrać na sztuczkę z udawanym roztargnieniem na początku walki, ani na udawane potknięcie i kontrę jeśli wydaje mu się, że przeciwnik jest lepszy. Jego słabością była zaś praca nóg.
David wybrał rapier i lewak. Przywitał krasnoluda krótkim skinieniem głowy. Patrzył gdzieś w bok, kiedy sędzia przypominał zasady pojedynku, jakby myślał zupełnie o czymś innym.