- Można - usłyszał Rudolf. Gustaw nie wiedział "póki co", ale był przekonany że się dowie. Wymagało to jednak nieco czasu. Albo zapytania Magritty, która wiedziała już teraz, na co szlachcic wpadł dosyć szybko.
- Ród von Schilde to szlachta dworska. Taka z tytułem, ale bez ziemi - wyjaśniła - Rodzina pewnie mieszka w miejskiej posiadłości, jeśli ich stać. Albo w wiejskim dworku, jeśli nie.

Reszta informacji będzie wieczorem. A najpóźniej rano.

***

- O Leosie, bracie Elektorki i o jego zniknięciu po tym jak sprzeciwił się jej planom? - w głosie Starszego brzmiało zdziwienie - Rzeczywiście, to zdarzenie było dyskutowane w Zgromadzeniu. Leos von Liebowitz był mistrzem szermierki i porywczym młodym człowiekiem, który wielu innych młodych, porywczych ludzi zabił w pojedynkach. Był młodszym bratem Elektorki i zwykle bił się o jej honor. Zdarzyło mi się być świadkiem jednego z pojedynków - potrafił walczyć. Na wojownika nie wyglądał. Wiotki, złotowłosy, skóra bez jednej blizny... według ludzi bardzo przystojny, choć urodą, jak mówiono, dziewczęcą. Z tego co mówili, złamał wiele serc niewieścich, nie zwracał uwagi na żadną kobietę. Zimny, zdystansowany. Podobno kochał tylko swój miecz. Człowiek, który to powiedział na głos w jego obecności został za to wyzwany na pojedynek i zabity. Rapierem. Żeby udowodnić, że nie tylko, ha ha. Ludzki humor jest dziwny.

- Jedynym planom, którym się sprzeciwiał, były plany matrymonialne związane z nim albo z jego siostrą. Gdy już szepty o jego nie-do-końca braterskiej miłości do siostry przybrały na sile, niemalże siłą zmusiła go do ożenku z jakąś dziewczyną z prowincji. Zaraz potem wyjechał z siostrą do Altdorfu i tam zginął, rzekomo w pojedynku. Dziwiono się temu powszechnie.
Były tam jakieś zamieszki czy inne rewolucje akurat, ale to już ludzkich historyków musisz zapytać. Skąd w ogóle to pytanie teraz? Ile to już było temu? Z piętnaście lat? Pogrzeb miał piękny, trzeba przyznać, umgi się postarali. Leży w rodzinnym grobowcu.
Galeb nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Plotka okazała się mieć ziarno prawdy, ale ewidentnie ktoś pomieszał co najmniej dwie historie.

***

Detlef natomiast nie bardzo miał co robić, zrobił więc to co robią khazadzi kiedy nie mają co robić. Pił. Piwo nie było tak dobre jak w niedawno odwiedzonym browarze... ale i tak smaczne i pożywne. Lokalni, ciężko pracujący dawi pewnie by go unikali, gdyby przyszedł jako "wywyższający się klanowy z gór". Ale wysiłek jaki włożył by nie wyróżniać się nadmiernie, a także "znajomość obyczaju" (to jest postawienie kolejki) opłaciła mu się. Zresztą, obsługa karawan od razu rozpoznała go jako "swojego". W takim miejscu można było usłyszeć różne historie. Mniej lub bardziej podlane alkoholem...
- Naprawdę, śledzą mnie! Przy każdej bramie, na każdym placu siedzi jakiś żebrak, w całym Nuln ich pełno, patrzą się, mówię Wam.
- Wylali mnie durne umgi, ale i tak skaza na honorze, że na mojej warcie zabili człeka. Trza mi zabójcę pracodawcy odszukać. Kupiec jaki był taki był, ale nigdy na wypłacie nie oszukał.
- A byłem ostatnio w Kaplicy, tej no, umgi wybudowali taką dużą, z rzeźbami, wiecie którą. No i pomyślałem, tyle lat tu mieszkam, robię w kamieniu, zobaczę, popytam, a może dadzą zarobić, przecie remonty robić czasem trza. Wieczorem byłem, po robocie, może po jednym kielichu, dwóch góra, no może trzech. Zdrzemłem się na chwilę, ławki są, to czemu nie, myśle se. Alem się zbudził i patrzę. Tam są te rzeźby nie? Płaskie takie, na ścianach. Z różnymi takimi bohaterami, zwierzami, stworami. I one się poruszały! Najbardziej te co przeklętych thaggaroki przedstawiały. Coraz zmyślniejsze te mechanizmy robią...
- Uważajcie na południowej trasie. Nie dalej jak tydzień temu widziano tam nieumarłych.
- Nie idźcie pracować do tych kutw Richtenhofenów. Mówią, że niby dostali ostatnio węgiel słabej jakości i przez to straty mają i nie wypłacili pełnej stawki. A na rozbudowę huty to ich kurwa stać!

Roz z uwagą słuchała co Kaufmann miał do powiedzenia. Jego i krasnoludów ustalenia zdawały się pasować do tego co dowiedziała się sama. Pozytywne zakończenie tego długiego dnia. Jeszcze raz szepnęła krótką modlitwę do Vereny.
Podziękowała kupcowi za spotkanie dodając na odchodnym.
- Spróbuję się jutro dowiedzeć czegoś o Oskarze. Długi hazardowe potrafią się ciągnąć za człowiekiem do innych miast, a Wissenburg jest całkiem blisko.
Ukłoniła się uniżenie jak przystało na rozmowę z pracodawcą i wróciła do domu odetchnąć przed kolejnym pracowitym dniem.

Pierwsze kroki o poranku skierowała jednak do biblioteki. Bardziej od Oskara intrygował ją list do Sylwanii. Pozostałe listy miały kluczowe znaczenie dla sytuacji politycznej w Wissenlandzie i okolicznych regionach. Tymczasem dotychczas niczego o Sylwanii nie udało jej się usłyszeć.
Starając się wyglądać jak zagubiona studentka poprosiła o pomoc w znalezieniu gazet i broszur mówiących o ostatnich zdarzeniach z tej prowincji. Dorzuciła do tego książkę z historią regionu, który jej osobiście kojarzył się tylko z wampirami i zasiadła do czytania. Może umknęła im sprzed oczu jakaś wiadomość świadcząca o tym, że list wywołał w Sylwanii pewne reakcje. Aplegatt zaznaczył, że na odpowiedź nikt nie czekał. Mogło to oznaczać, że albo nikt nie wiedział o takim liście, albo że sytuacja zmieniła się na tyle, iż odpowiedź nie miała znaczenia.
Ostatecznie dwie godziny na siedząco dobrze jej zrobią.

Po wizycie w bibliotece zamierzała się udać do karczmy w której najczęściej widywano sylwańskich kupców. Najnowsze plotki też mogły być jakąś wskazówką. Słaby trop, ale gdzieś musiała zjeść obiad. Z zadowoleniem odnotowała fakt, że na koszt lokalnego wywiadu może żywić się w knajpach. Nigdy nie lubiła gotować dla jednej osoby. Szkoda roboty, bo nawet jeśli danie się udało to nie miał go kto pochwalić. Dla równowagi postanowiła sobie notować jakość posiłków w poszczególnych lokalach. Bezużyteczna wiedza wątpliwej jakości, która mogła odciągnąć jej myśli od intrygi z Elektorką w tle.

Na dalszą część dnia plan był tyle prosty, co potencjalnie niebezpieczny. Czarna Róża, podejrzanej proweniencji dziewka mieszkająca drzwi w drzwi ze skromną guwernantką Roz Bauer dostała ostatnio zlecenie na znalezienie właściciela wissenberdzkich długów, niejakiego Oskara von Shilde. Typ zadłużał się w Wissenbergu, ale pomieszkiwał w Nuln, choć, z tego co Róży było wiadomo ostatnio zapadł się pod ziemię. Każdy kto mógł sprzedać jakąś informację na jego temat mógł liczyć na przyzwoity rewanż w srebrze. O ile oczywiście wieści okażą się prawdziwe. Nie zamierzała szczędzić monet na informacje, czy też po to by zachęcić kogoś do mówienia. Nie zamierzała jendnak rozdawać monet na prawo i lewo. Liczyła na własne doświadczenie w tej kwestii. Pracując dla kupców nauczyła się jak wyłapać, czy dana plotka lub wiadomość są coś warte. W portowych i podejrzanych knajpach oprócz szemranych wieści można było też dostać w mordę, albo wzbudzić niezdrowe zainteresowanie. Niemniej istniał cień szansy, że ktoś z marginesu trafił w swojej przeszłości na Oskara, albo też jego samego nożem pod żebro.

Kolejny dzień zapowiadał się równie pracowicie co poprzedni.

Roz w obu swoich wcieleniach miała nadzwyczaj pracowity dzień.
W bibliotece znalazła informacje o prowincji, część z nich nawet aktualnych, znalazła mniej lub bardziej uczone traktaty o wampirach.

Cytat:

Nie daj się zwieść ułudą życia władców nocy. Nie istnieje żadna mroczna klątwa, to był ich własny wybór, aby stać się wampirami. Karmią się ludzką krwią, ponieważ przedkładają swą własną cuchnącą egzystencję nad wszystko inne i jak już mówiłem, to był ich własny wybór. Jest jeden słaby punkt wampirów: są tchórzami. Udowodnili to wybierając egzystencję wampira, zamiast zmierzyć się ze śmiercią. Udowadniają to codziennie o zachodzie słońca, kiedy powstają ponownie, zamiast zakończyć swój żałosny żywot. Wolą rozsiewać swoje przekleństwo zamiast je zakończyć. Ich jedynym motywem jest egoizm.

Nie znalazła jednak niczego co sugerowałoby jakąkolwiek reakcję w Prowincji na list Elektorki. Ale doszła do wniosku, że to nic dziwnego, bo niby skąd mieliby wiedzieć.

Wśród sylvańskich kupców w karczmie panowała nieprzyjemna atmosfera. Nie było ich w mieście tak wielu, a tu dopiero co jeden z nich zginął tragiczną śmiercią, bestialsko zamordowany, choć miał i strażników w swoim składzie handlowym, a nawet i osobistego.

O Oskarze za to nie dowiedziała się wiele - ale i szukanie wieści o dworskim szlachcicu wśród plebsu mogło nie przynieść wiele. To znaczy wieści dostała sporo, od "utopił się w rzece, mój szurzy może potwierdzić, choćmy panienko do mnie do domu, wypijemy, pogadamy" przez "wyjechał do Kislevu, sam mu futro sprzedałem" po "Zabił go Markus Eichelberger, właściciel karczmy "Nowy Sad", za dziesięć koron powiem gdzie mieszka", tyle że żadna wersja nie powtórzyła się więcej niż raz.

***

- A ten Gustaw nie narobił sobie tam wrogów? Elektorka sugestii, że to ona odpowiada za śmierć brata, że choćby miała z nią jakikolwiek związek, płazem nie puści. Zadałby pytanie i z ciemnicy by nie wyszedł, nawet jeśli szlachcic. Jak wróciła wtedy sama, z Altdorfu zdaje się, po tym jak zginął, to niejeden za niewczesne słowo na kopach wyleciał, czasem aż do wieży. O Leosie się nie wspomina na dworze. Czy ktoś by się chciał za niego mścić to już poza moją wiedzą. A protesty przeciwko podziałowi prowincji to były, a jakże. Głównie kupców, bo to kolejne bariery, myta i łapówki. Ale się obie kobiety, von Liebowitz i von Toppenheimer, uparły. I fakt, kto gardłował nadmiernie na ulicach przeciwko pomysłowi Najjaśniejszej, mógł gardłem zapłacić, jak się za daleko w krytyce zapędził.

- Pięć - poprawił Galeba Starszy - Ma pięć głosów. Trzy północne prowincje siedzą w jej kieszeni. Tylko ją było stać, by pożyczyć im pieniądze i zgodzić się na odwlekanie spłat. Jeśli zagłosują przeciwko niej zażąda zwrotu rujnujących ich sum.

- Imperator - natychmiast odpowiedział Starszy - Zgromadzenie, jeśli nie chcesz szukać tak daleko, też ma kilku majętnych członków. Ten człowiek, o którym mówiłeś. Sama Elektorka. My. Zwykle ci, którzy wprost gardłują przeciw, taka "widoczna opozycja" to są też ci, którzy tego by nie zrobili. Jeśli rzeczywiście doszło do takiej szalonej intrygi to pewnie odpowiada za to ktoś, kto słowem się nie odezwał, że podział jest złym pomysłem.

***

Detlef ze swoim wyglądem zaprawionego w bojach weterana wzbudził nadzieję w ochroniarzu. Mimo upojenia nadal potrafił sprawnie i szybko przekazać informacje. Bez niepotrzebnych ozdobników, samo gęste. Brzmiało to niemal jak raport. Najwyraźniej miał wojskową przeszłość.
- Kercht, kupiec bławatny. Choć Sylvańczyk, porządny chłop, płacił w terminie. Na dole skład i kantor, mieszkał na piętrze. Czterech strażników na dole na dziennej zmianie i tyluż na nocnej. Choć umgi, kompetentni, sam wybierałem. I ja na piętrze, tam gdzie sypialnie miał.
W nocy to było. Nikt alarmu nie podniósł. By wejść na piętro, trzeba schodami, a tam ja jestem. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Zaduszony został, szyja jeden wielki siniak.

Zwiedzanie świątyni także było pouczające. Na sztuce sakralnej Detlef się nie znał, ale dobrą robotę kamieniarzy docenić umiał. Postarali się także inżynierowie i rzemieślnicy, ani chybi także niejeden dawi brał udział w budowie. Były i płaskorzeźby i rzeźby zwykłe, były marmurowe, były metalowe, były i drewniane ozdoby na krokwiach pod dachem. Ba, niektóre rzeczywiście się ruszały - na przykład mechanizm zegara na wieży i Sigmar uderzający młotem orka tyle razy ile akurat wybijały dzwony. Rzeźby przedstawiały bogów, bohaterów, mityczne stwory, zwierzęta, rośliny... I tylko takiej przedstawiającej skavena nie mógł znaleźć.

***

Rudolf tymczasem zbierał zasiane wcześniej ziarno. Rozesłał sługi i rozpuścił wici, poprosił o spłatę przysług, poprosił o pomoc swojego mentora... i niczym pająk w pajęczynie oczekiwał na drgnięcie sieci. I doczekał się.

Kilka słów tutaj, kilka monet tam, kilka uścisków dłoni... Flick, mentor Kaufmanna znał się z wieloma osobami. Dostarczone pismo było jasne:
Ochotnik Rudolf Kaufmann został przyjęty do służby w Straży Miejskiej. A dokładniej, ma jutro zgłosić się do pracy w Archiwum Straży Miejskiej Nuln.
Ot, jeszcze jeden kupiec chce móc pochwalić się dziewczynie mundurem, ale nie chce ubrudzić sobie wydelikaconych rączek. Nikogo to nie dziwiło, a datek na rodziny poległych strażników zawsze jest mile widziany.

Jeśli ktoś miałby stworzyć taką truciznę, to zebrany wywiad wskazywał, że w Nuln tylko Mistrz Phillippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim, medyk nagrodzony szlachectwem, do którego pewnie zgłaszano by się częściej gdyby nie jego zamiłowanie do chirurgii i eksperymentów, byłby do tego zdolny. Miał też ciemniejszą stronę (zakładając, że szaleństwo pewna doza ekscentryzmu była stroną jasną) - znał się na truciznach jak nikt. Ale czego spodziewać się po kimś, kogo dewizą herbową było "Omnia sunt venena, nihil est sine veneno. Sola dosis facit venenum."

Ale najtłustszą muchą w pajęczynie była inna wiadomość. Zupełnie nieistotna na pierwszy rzut oka i ucha. Przyniesiona przez chłystka, który wyglądał jak kupka nieszczęścia i domagał się złotej monety od pana Rudolfa, a dostał kijem po rzyci. Ale ostatecznie zaciekawiony Rudolf zjawił się na dole by dowiedzieć się, że jakiś żebrak czegoś od niego chce. Brzmiała ona:
- Podobno mnie szukasz. To samo miejsce co ostatnio. Przynieś pieniądze. A.
Gówniarz nic więcej nie wiedział. Daty spotkania też nie było. Alfons Ragorn, albo ktoś kto się pod niego podszywał, dał znak życia.