Roz była niezadowolona z mizernych efektów przepytywania lokalnej biedoty i półświatka, ale nie każdy dzień musiał być równie udany, co poprzedni. Pomyślała, że najlepszym pomysłem będzie ponownie porozmawiać z kupcem i krasnoludami. Do tej chwili pozostało jednak jeszcze trochę czasu.

Jedyny trop, który wydawał się jej godzien uwagi to zabójstwo sylwańskiego kupca. Na pierwszy rzut oka nic nie wiązało go ze sprawą, którą się właśnie zajmowali, ale kupców się nie zabija, a raczej okrada, ewentualnie porywa się mu członków rodziny żądając okupu. Brutalne morderstwo miało najprawdopodobniej zwrócić na siebie uwagę wszystkich kupców Sylwańskich, a to już czyniło sprawę potencjalnie polityczną. Poza tym nie miała nic ciekawszego do roboty, a na bezczynne czekanie nie miała najmniejszej ochoty.

Wróciła do mieszkania, gdzie na powrót upodobniła się do Roz Bauer i napisała, krótki list do Pana Manfreda von Windisch-Grätz

Cytat:

“Szanowny Panie von Windisch-Grätz, Pragnę jeszcze raz ze szczerego serca podziękować za uprzejmość jaką uczynił mi Pan oferując prowadzenie lekcji dla Pana szanownej siostrzenicy. Jest to dla mnie wielki zaszczyt i przyjemność. Śpieszę jednocześnie donieść, że pierwsze postępy w jej wysiłku są zadowalające, o czym Szanowny Pan będzie się mógł przekonać w niedługim czasie. Wyrażając swoją wdzięczność i zobowiązanie, pragnę zapytać, czy nie otrzymał Pan na swoje ręce korespondencji zawierającej moją rekomendację jako śledczej. Referencje miały zostać z tego co mi wiadomo przekazane na Pana ręce. Mogą być one niezwykle pomocne w związku z podjętą działalnością zawodową i nie będą nadużywane poza absolutną konieczność. Jeśli nie sprawi to kłopotu pozwolę sobie zjawić się w miejscu dostarczenia listu w dniu jutrzejszym, aby sprawdzić czy nie dotarły do miasta. Z wyrazami wdzięczności, Roz Bauer.

Potem nabyła dodatkowo czarny prosty kaftan oraz spodnie w tym samym kolorze, które mogły się przydać w dniu jutrzejszym, a resztę czasu pozostałego do spotkania spędziła w bibliotece studiując dość nudne, ale i rzeczowe dzieło niejakiego Hauptmanna Fuchsa “Podstawy technik śledczych”.

Roz studiując książkę dowiedziała się o często pomijanym szczególe - należy zapisywać wszystkie swoje tropy i poszlaki. A potem spróbować je powiązać w spójną całość. Rozdział "Analiza miejsca przestępstwa" wzbudziła jej wesołość, jako, że był nim niemal cały Wissenland, ale już przy sprawie zabójstwa kupca mógł być istotny - brak śladów też może być śladem.
Cenną wskazówką było też to, że winny niemal zawsze pojawia się w pierwszym tomie akt. Choć nie zawsze jako podejrzany. I że zawsze należy zapytać "kto skorzystał?".
Domyśliła się także (choć bez związku z książką), że list, który napisała, warto byłoby jeszcze dostarczyć do adresata.


Detlef nie wiedział jak sprawa skavenów w świątyni miałaby łączyć się z problemami na Elektorskim dworze, ale za to domyślał się, jak na takie wieści zareaguje pewien ich znajomy. Nie tylko potraktuje informacje poważnie, nie tylko poczuje wdzięczność, ale i zapewne sam poleci to sprawdzić. Pozostawiając swoje archiwum "niebronionym".

Spotkawszy się z byłym już osobistym ochroniarzem kupca, dokonał oględzin miejsca zbrodni. Strażników z dziennej zmiany nie zwolniono, a że zatrudniał ich towarzyszący Thorvaldssonowi krasnolud, nie robili mu problemów. Co prawda sklep był zamknięty z powodu żałoby, ale zajrzeć mogli.
Choć mądrej księgi pana Fuchsa nie czytał, ani pewnie nawet o niej nie słyszał, również co nieco wiedział. I co nieco widział. Na przykład to, że nie było żadnych śladów włamania. Co prawda na tym znał się od strony "ochrony", ale nie widział innej drogi do sypialni kupca niż przejście albo przez strażników (żaden zamek nie był całkowicie odporny na włamanie, ale ten tutaj był solidny i sforsowanie drzwi zajęłoby chwilę) albo przez okno. Pod oknem nie było śladów drabiny. Ściana była gładka. Jeśli ktoś się dostał przez okno, znaczyłoby to, że musiał umieć latać. Zabudowa była na tyle gęsta, że ewentualnie mógł spuścić się z dachu, na który każdy sprawny człowiek dałby radę przeskoczyć z sąsiedniego, ale były już strażnik upierał się, że usłyszałby bieg po dachówkach, a już na pewno lądowanie.


Rudolf znalazł w pokoju numer cztery kartkę z kolejnym adresem. W kolejnym miejscu sytuacja powtórzyła się. W jeszcze kolejnym czekała nie kartka ale ulicznik z wiadomością ustną. A w kolejnym już nikt nie czekał. Poczekał więc sam z podwładnym (oraz z psem) ale w końcu musiał wrócić do domu, umówił się przecież na wieczór.
I dopiero niedaleko domu poczuł w tłumie jak ktoś próbuje go obrobić. Poczuł, niestety, już po fakcie. Zdziwił się tym - przecież opłacał "ubezpieczenie" w dzielnicy. Czyżby obcy? Ostatni "nielicencjonowany" złodziej na występach gościnnych opuścił miasto bardzo szybko, całkowicie z własnej woli, choć nie cały. Jego uszy co prawda już odpadły od ściany domu jego ofiary, więc może ktoś zapomniał, ale... tok myśli został przerwany kiedy znalazł zarówno sakiewkę jak i zawartość kieszeni nietknięte. A właściwie nawet z naddatkiem.
"śledzili cię, debilu. chciałeś mnie wystawić?! wyślij swojego przydupasa. z kasą. 500. trasa ta sama" - mówiła kolejna karteczka. Alfons musiał być zdesperowany skoro tak ryzykował.


Galeb zjawił się u Hieronimusa Ostwalda z nadzieją na zdobycie informacji. Odniósł sukces. Częściowy. Nie został z dokumentami sam na sam nawet na minutę - nie żeby mu nie Hieronimus mu nie ufał - po prostu cały czas albo wypytywał o skavenów albo o nich mówił. Oskarżał ich o wszystko, od kokluszu u dzieci po gradobicia, rozważał po czym poznać, że ktoś miał z nimi kontakt, był ciekaw opinii krasnoluda... Dopóki zmęczony kowal run nie dał sobie spokoju i nie wrócił do siebie. Tam znalazł go bankowy klerk z informacją, że sprawdził dokumenty w archiwum banku i że choć nazwiska podać nie może, to powie, że był to młody szlachcic "powiązany z dworem Elektorki", i że zdeponował złoto.


20 Breuzeit 2522, wieczór, Czarna Owca

Cała czwórka spotkała się w karczmie, tak jak się umawiali. Mieli w końcu okazję wymienić się zdobytymi informacjami i zaplanować dalsze działania.

Kobieta siadła przy swoich kompanach z kuflem o poziom wyżej w jakości od lokalnego sikacza. Podobnie jak posiłek nic nie zwracało w jej zachowaniu szczególnej uwagi. Początkowo była w złym humorze, bo zasiedziawszy się w bibliotece zapomniała zanieść list do miejsca, gdzie miała udzielać “korepetycji”. To przesunęło całą sprawę ze śledztwem o jeden dzień do przodu.

Słuchała jedząc niezbyt wymyślny gulasz z tajnym składnikiem, którym zapewne było jakieś lepsze mięso zdobyte na targu za pół ceny. Domówiła drugi kufel piwa oraz smażonego suma, co do którego miała nadzieję, że odmieni charakter tego posiłku. Breja lepszej kategorii to ciągle breja. Dlaczego ludzie uważali, że mięso w jakiejkolwiek formie jest lepsze od wszystkich innych składników? Zapytałaby o to kelnera, gdyby chciała zwrócić na siebie uwagę, a że nie chciała to wróciła do słuchania co mieli do powiedzenia inni.

Dorzuciła swoją historię, którą usłyszał już kupiec ([WFRP II ed.] Ostatni. Nóż w plecy. Część IV.) i uzupełniła plotkami zdobytymi na temat zabójstwa sylwańskiego kupca oraz jej podejrzeń, że korespondencja do Sylwanii powinna wywrzeć jakiś efekt. Roz chciała zbadać trop morderstwa, zdobyć referencje śledczej korzystając ze wsparcie Herr Manfreda i spróbować zatrudnić się przy tropieniu zabójcy.

Nie miała za dużo innych pomysłów i liczyła, że to co powiedzą pozostali podsunie jej kolejne tropy do zbadania. Fakt, że Elektorka mogła kontrolować 5 głosów, czynił ją chyba najpotężniejszą postacią w Imperium. Głosów elektorskich było gdzieś pomiędzy 13 a 18 i ta piątka była pokaźnym zasobem.

Gdy Roz wysłuchała Galeba i Kaufmanna zaoferowała swoją pomoc przy każdym z pomysłów.
Po pierwsze mogłaby pilnować Rudolfa, gdy poruszał się po mieście i próbować ustalić kto go śledzi.
Po drugie, czy napaści na kupców się nie zdarzały to Roz miała wątpliwości. Nie tak dawno wszak ktoś zamordował jednego z nich w jego własnym domu.
Po trzecie, mogła podjąć prób skontaktowania się z Alfonsem, ale przekazywanie mu pieniędzy wydawało się jej ryzykowne.
Po czwarte mogła zagadywać Ostwalda w archiwum. Była przyzwyczajona do słuchania najgorszych głupot i szukania w nich ziaren prawdy.

Roz nie podobało się to co powiedział Detlef. Jej plan nie miał za dużo sensu, skoro wszystko wskazywało na to, że kupiec zginął w sposób niemal magiczny. Nie tylko ktoś udający śledczego niewiele by zdziałał, ale zapewne i zawodowiec miałby ciężki orzech do zgryzienia.

- A czy ktoś w ogóle widział tego martwego kupca? - zasępiła się - Celem tego zabójstwa raczej nie była kradzież, czy zemsta. Myślę, że chodziło w nim o wywołanie jak największego szumu w społeczności i … - zawahała się - zatrzymanie handlu z Sylvanią? To raczej nie odniesie takiego skutku. Chyba, że zginie kolejny kupiec i kolejny, a oni przestaną się tu pojawiać. Tylko czy Sylvania na tym straci na tyle by wpaść w strefę wpływu Elektorki?

Bardzo zniżyła ton głosu.

- Zakładając, że oficjalne działania Elektorki, których celem jest gromadzenie głosów oraz nieudolnie przekazywana korespondencja, której celem było doprowadzenie do ograbienia Wissenlandu oraz zerwanie sojuszu z krasnoludami mają różne źródła, to tak czy inaczej prowadzą ku jednemu celowi. Obaleniu Imperatora. Jednym z filarów jego władzy jest sojusz obu ras. Możliwe, że jeśli jego władza zacznie się chwiać, elektorzy będą w stanie wymusić na nim abdykację - uśmiechnęła się krzywo. - Ciekawe co by powiedział zatrudniony przez panią E., pan M., gdyby to była prawda? Po której stronie by stanął?

- Mamy na liście archiwum z Ostwaldem, zebranie dodatkowych informacji o medyku, spotkanie z Alfonsem oraz arcytrudne śledztwo w sprawie zabójstwa. Dobrze by było ustalić, co kto robi jutro… zaraz… a jeśli Alfons zażądał 500 karli bo wie, że mamy czek i wie też, gdzie jest Oskar? Hmm… Czy moglibyśmy na tyle podrobić czek, aby Alfons się nabrał, ale w samym banku już nie? Nie macie jakiegoś dostępu do banku? - spojrzała na krasnoludy - Wtedy albo złapalibyśmy Oscara, albo kogoś od Alfonsa? Choć wtedy kontakt z Alfonsem spalony byłby po wsze czasy - podrapała się po skroni - Tak tylko głośno myślę.