-Jak mi się nie uda do jutra nic ugrać, będę czekał na Twoje pomysły - Galeb przyjął też do wiadomości problemy i potrzeby Kaufmanna- Do Dzielnicy Krasnoludzkiej szpiedzy za Tobą nie przyjdą, tam za łatwo ich będzie zauważyć. A o mnie możesz zapytać u Grumvaldssona, u niego się zatrzymałem.
Podobnie ułożyły się sprawy z panną Schon. Hrepiczuk zaś, jak się okazało, choć wielkie chłopisko, potrafił się stać niemal niewidoczny. Spacer z Natassią zakończył się pod jej "domem", w którym mieszkała razem z innymi dobrze urodzonymi lecz z różnych względów nie dość bogatymi kobietami by jej było stać na własne rezydencje. Nie wolno jej było tam gościć mężczyzn... ale gdyby Rudolf przyszedł kiedyś późnym wieczorem...
Latimeria była zaś równie profesjonalna co zawsze:
- Najlepiej w jego biurze, w księgach, albo w kancelariach tych, z którymi handlował. Jeśli dostawał jakieś kontrakty z Pałacu to w Sekretariacie coś będą wiedzieć, a w Archiwum znajdą się kopie zamówień. - poinformowała Rudolfa o oczywistościach.

***

Ledwo Latimeria uchyliła drzwi, zostały one silnie popchnięte.
- Nie ruszaj się kobieto - rzucił strażnik do służącej Rudolfa.
- Pana nie ma w domu... - zaczęła mówić z podłogi - Wyszedł z domu, nie wiem kiedy wróci - dodała.
- Nie szkodzi. Zaczekamy - strażnik wpuścił swoich kolegów, było ich teraz czterech.
- A kto w domu jest? Wszyscy niech się zbiorą tutaj. Twój pracodawca jest zdrajcą. Jesteś tylko zwykłą służącą, z pewnością zostanie to wzięte pod uwagę. O ile oczywiście będziesz z nami współpracowała. Jeśli coś ukryjesz... - nie musiał kończyć. Latimeria Drach zbladła. Machlojki kupców, wymuszanie łapówek przez strażników, okazjonalne problemy prawne kończyły się zwykle na grzywnach i nikt wtedy nie przejmował się służbą. Ale w sprawach o zdradę im więcej głów toczyło się po bruku tym lepiej. Nie dla oskarżonych, rzecz jasna.
Rudolf natychmiast zdał sobie sprawę, że nie ma co liczyć na dyskrecję panny Drach. Mając do wyboru miesiąc w ciemnicy czy wydanie Rudolfa wybrałaby to pierwsze, ale teraz w równaniu pojawiły się tortury i śmierć.
Drugą, mało ważną w tej chwili sprawą było to, że Latimeria nie wyciągnie jutro informacji z gosposi doktora Bombastusa.
Trzecią zaś, najważniejszą, było to, że panna Drach wie także czego Kaufmann kazał jej szukać w różnych dokumentach, a co gorsza, wie też o "remoncie", a co za tym idzie, już za moment będą o jego drodze ucieczki wiedzieli też strażnicy.
Carlo okazał się lojalny. Hrepiczuk... Hrepiczuk się zastanawiał.

Czyli jednak Manfred go wsypał... glejtem mógł się ratować ale co, jeżeli siłą postanowią go wziąć? Papier papierem, ale siła za nim potrzebna. Od tego miał Onufrego a ten chyba miał jakieś skrupuły i brał go za zdrajcę?
Kazał Carlo zostawić ich samych i zrobić to, co mu zlecił: śledzenie strażników i sprawdzenie, co będą robić. Za zamkniętymi drzwiami zwrócił się do kislevity.

- Dalejże, panie Hrepiczuk. Nie każę wam przecież bić tych ludzi, co to podają się za strażników. Zdrajcą nie jestem, ale pewnie są w tym mieście ludzie wpływowi, którzy chcieliby się mnie pozbyć. Khazadzi słyną ze swej prawości i honoru. Czy jeżeli Fimburson wam potwierdzi, że zdrajcą nie jestem, to załatwi nam sprawę? - przekonywał ochroniarza. Do czego to doszło! Jeszcze ten spróbuje go powstrzymać przed odwrotem na z góry upatrzone pozycje!

Kobieta westchnęła.
- Ten, którego szukałam podpadł większej ilości ludzi niż tylko tym, którzy obserwowali ten budynek. Niestety, więcej długów już chyba nie spłaci… Lepiej jednak, żeby nikt się nie dowiedział, że tu byłam - spojrzała na żebraka, szukając zrozumienia, za które można było zapłacić kolejnym wizerunkiem Imperatora. Potem potarła się dłonią po twarzy.
- Co tu mogło pozostać po jakimś czasie, że ciągle to miejsce obserwowali? Ktoś tu czegoś w środku nie szukał, albo nie wynosił?

Negocjacje odnośnie ceny były dla Roz ciągle otwarte. Fachowcy byli przekonani, że Alfons się może pojawić w okolicy, a skoro tak, to spalone ruiny mogły ciągle posiadać jakąś wartość, na przykład poprzez fakt, że znajdował się tu ciągle zamek do klucza, który nosił przy sobie Ragorn.

* * *

Roz u Ostwalda nie chciała też szukać żadnych haków na von Rudgera. Chodziło po prostu o potwierdzenie faktów. Tak dla pewności, bo Ostwald, który solidnie wykonywał swoją pracę, mógł ją upewnić w tym co przeczuwała. Magnus von Rudger wykazał się wielkim bohaterstwem przy wypędzaniu Granicznych z Wissenlandu i musiał być wielkim dowódcą i żołnierzem. Kobieta uważała, że władza korumpuje i wystawia ludzi na pokusy, ale nie wszyscy im ulegają. “Miłościwie nam panująca…” - Roz rozpoczęła pełne wzruszenia zdanie i nie dokończyła, bo zaszkliły się jej oczy.

“Skaveny to czyste zło, kultyści też, ale są też ludzie, którym możemy ufać i możemy ich podziwiać, tacy jak Elektorka i dowódca von Rudger” stwierdziła na koniec.

* * *

Mówi się, że nie ma bardziej niewidzialnej osoby niż kobieta w średnim wieku. Były ich w Nuln tysiące, sprzątały, sprzedawał groch z kapustą, wynajmowały pokoje, opróżniały nocniki, karmiły dzieci i gotowały, ale gdyby zapytać przeciętnego mieszkańca, o którąś z nich zapewne poza kilkoma ogólnymi faktami na temat tuszy i zajęcia niewielu potrafiłoby powiedzieć coś więcej. Która z pomocnic piekarza podała im wczoraj chleb? W jakim nastroju była nauczycielka ich dzieci, gdy ostatnio ją widzieli? Jaki kolor włosów ma ich dozorczyni? Na takie szczegóły nie zwraca się uwagi, bo są poważniejsze sprawy, którymi trzeba się zająć i o których pamiętać.

Na to musiała liczyć Roz słuchając słów Mag z rosnącym przerażeniem. Przytrzymała ją na chwilę, a potem delikatnie przytuliła.

- Nie dobrze - powiedziała szybko to co Mag wiedziała już od jakiegoś czasu - wiesz pod jakimi zarzutami ich aresztowali? Jeśli nie to może usłyszysz coś jutro w domu. Muszę coś zrobić, żeby im pomóc, ale do tego potrzeba, żeby nie aresztowali i mnie - podsumowała sprawę krótko i zaczęła w pośpiechu pakować rzeczy do torby. Wrzucała na chybił trafił, robiąc przy tym trochę bałaganu i omijając ubranie, które miała przygotowane do noszenia w swojej nowej pracy.
- Nie wiesz czy mówili coś o mnie?
- Ktoś ważny musiał solidnie nazmyślać i nie lubić wujka, skoro zamachnął się na brata szwagierki samej Najjaśniejszej Pani - Gustaw w areszcie jej jakoś szczególnie nie dziwił. Von Rudger nie potrzebował wiele, żeby znaleźć jakiś pretekst. Niemniej wszystko wyglądało dość dziwnie. Elektorka nie wsadzała szlachetnie urodzonych do aresztu, bez wyraźnego powodu. Mogła ich nie zaprosić na bal, co było zdaje się znacznie gorsze. Trudno jednak było przyjmować zaproszenia na bale siedząc w areszcie.
- Czy coś jeszcze rzuciło ci się w oczy? Jeśli nie to musisz jak najszybciej wracać do siebie, zanim ktokolwiek dowie o twojej nieobecności. Spotkamy się jutro o tej godzinie w zaułku przy piekarni Jagiera, jeśli dasz radę wyjść. O takiej porze nikt tam nie zagląda. Musimy ich jakoś wyciągnąć z tych kłopotów... - ...w które zapewne pomogliśmy im się wpakować, dodała w myślach.

Roz wysłuchawszy ostatnich informacji i żali pozbyła się Mag i nasłuchując chwilę, czy na klatce zapadła cisza, przeniosła co cenniejsze rzeczy, suknię "Pani archiwistki" oraz zestaw do charakteryzacji możliwe cicho do mieszkanka obok i ukryła.
Zmieniła na szybko ubranie i wygląd, założyła płaszcz guwernantki Roz, zabrała torbę z kilkoma ubraniami, zostawiając w pokoju Roz lekki bałagan i zeszła na dół.
Zapukała cicho do dozorcy i przez szparę w drzwiach wcisnęła mu kilka miedziaków.
- Utrapienie z tym dziewuszyskiem - mruknął z ciemności płaszcz guwernantki. - Lepiej nie mówcie, że tu była jakby ktoś pytał, bo będą z tego problemy. Ojciec może po nią kogoś wysłać, nawet strażników miejskich - płaszcz wyraźnie przewrócił oczami - Jeśli ktoś jeszcze będzie się tu dobijał tej nocy, przewieście przez parapet białą szmatę. Idę sprawdzić czy dotarła do siebie bezpiecznie. I tak nie zasnę.
Sprawdzając wcześniej ulicę opuściła budynek. Pokrążyła chwilę po mieście starając się zgubić kogokolwiek kto chciałby ją śledzić i ściągając po drodze płaszcz guwernantki. Zboczyła w okolice domu Kaufmanna uważnie obserwując okolicę. Była prawie pewna, że von Gunnenberg nie będzie jedynym celem. Jeśli to była sprawka Hrabiny zarówno kupiec jak ona mogą mieć nieproszonych gości.
Potem wróciła pod swój budynek w miejsce, z którego mogła go wygodnie obserwować, nie zwracając na siebie uwagi. Nie musiała być blisko, Straż Miejska lub żołnierze, to nie byli mistrzowie bezszelestnego poruszania się.

Wissenburg

- A może to nie trucizna tylko strach sparaliżował pana Magnusa i ten robi wszystko, by uniknąć walki na arenie? - Elena głośno powtórzyła ostatnie zdanie Detlefa.
- Miejmy to za sobą. Zostałam oskarżona o trucicielstwo i czary, tak? Żądam zatem sądu bożego. Jako kobieta nie mogę osobiście stanąć w szranki, zatem na mojego czempiona wybieram jego - wskazała krasnoluda - Detlefie, czy się zgadzasz? - zapytała.

Było zbyt wielu świadków by jej najstarszy brat mógł się wymigać i zachować honor. A bez tego, bez choćby fasady honorowości nie mógł mieć nadziei na uzyskanie poparcia sojuszników i wasali rodu.
Z tym, że też nie zamierzał walczyć osobiście. On także wybrał sobie zastępcę. Błyskotliwy Detlef odgadł prawidłowo już pierwszego dnia - jeśli się zgodzi, przyjdzie mu walczyć z najemnikiem i mordercą będącym prawą ręką Marcusa.
Co gorsza, nie było czasu na rozmowę i zaplanowanie taktyki. Tym razem to przeciwnik miał przewagę informacyjną. Widział Detlefa podczas walki. Z drugiej strony, być może nie wiedział, że Detlef nie pokazywał wszystkiego co umie. Krasnolud zaś wiedział tyle ile widział - budowa ciała przeciwnika wskazywała, że jest szybki i zręczny i zapewne polega na unikach. ~Stąd te zasady zabraniające pancerzy!~ domyślił się ~ od samego początku to planowali. To on miał walczyć zamiast swojego szefa.

Nuln

Działania Rudolfa

Rudolf nie marnował czasu i użył głowy. Wydał polecenia chłopakowi i zasugerował rozwiązanie mężczyźnie.
- Zdrady, intrygi, to nie na głowę Hrepiczuka. Niech pan Fimburson rozsądzi - zgodził się Onufry. Carlo już wcześniej zdążył się ulotnić z pokoju. Znał ten dom od dawna, strażnicy nie, Rudolf spodziewał się więc, że młodzian będzie w stanie poradzić sobie z zadaniem jakie mu przekazał i przeżyć. Naciskał zwłaszcza na przeżycie. - Lepiej zawalić zadanie niż stracić życie - jak często powtarzał młodemu.

Jedynym sposobem by tajemnica znana przez dwie osoby pozostała tajemnicą na długo jest zabić tę drugą, ale póki co Hrepiczuk był Kaufmanowi potrzebny. Tajne przejście pozwoliło im "zniknąć" z piętra, przejść do piwnicy i stamtąd do kanałów. Nie były bezpieczne za dnia i tym bardziej nie były bezpieczne w nocy. Sztylety, ciężko podkute buty i w jednym przypadku twarde czoło Onufrego pomogły uciekinierom wydostać się z nich w pewnym oddaleniu od kamienicy. Tu był spokój. Rudolf wiedział też, gdzie można znaleźć całodobowe sklepy, gdzie nikt nie zadaje wielu pytań, tylko sprzedaje niezbędne rzeczy. Fimburson miał zamknięte, ale Hrepiczuk wiedział gdzie krasnolud mieszka. Dzielnica krasnoludzka. Rudolf ucieszył się w dwójnasób. Krasnoludy lubiły mieszkać niedaleko siebie, zwłaszcza dobrze sytuowane. Grumwaldsson też powinien być w pobliżu. Pozostało wymyślić, jak się tam dostać nie zostając złapanym ani zapamiętanym.
Patrole, bramy i inne niedogodności w Nuln łatwo było ominąć jeśli wiedziało się jak. Dorożka z woźnicą na koźle i ochroniarzem z tyłu plus kilka kawałków okrągłego i błyszczącego metalu przechodzących z eleganckiej rękawiczki do rękawicy strażnika przestałyby działać chyba tylko podczas apokalipsy albo oblężenia miasta. A może i nawet wtedy nie. To było Nuln. Złapanie dorożki o dowolnej porze dnia i nocy też nie było problemem. Ponownie - to było Nuln.
I tylko Fimburson, obudzony w środku nocy dobijaniem się Hrepiczuka zadał w końcu jakieś pytanie:
- Czemu do kurwy nędzy budzicie ciężko pracującego krasnoluda po nocy?


Działania Roz

- A przeszukiwali i wynosili, jak nie jak tak. Oleg mi świadkiem, że tam już chyba tylko wygódki w ogrodzie nie przeszukali - roześmiał się żebrak, z którym rozmawiała wcześniej -Ale ten gość co obserwował siedział tam dalej i tak - dodał jeszcze. Był pomocny. Roz próbowała zapłacić mu by milczał o rozmowie z nią, ale wiedziała, że zawsze znajdzie się ktoś kto zapłaci więcej. O ile kogoś to zainteresuje. Co nie było takie oczywiste. Sama też nie zadała żebrakowi wielu ważnych pytań.
- Organizacja Olega poleca się na przyszłość - żebrak był zadowolony z dużego zarobku.

***

Roz odesłała Magrittę do domu i postanowiła zniknąć z lokalu. Ten adres był już spalony. Postać guwernantki również. Ale była pewna że dla Natalii była tylko kolejną twarzą taką samą jak wszystkie inne twarze sług. Takich jak ona szlachetnie urodzeni rozpoznawali po ubiorze. Lokaj ubiera się tak, guwernantka tak, a majordomus tak. Żałowała jedynie, że nie podjęła żadnych działań, o które szlachcianka ją prosiła. Natalia wyraźnie martwiła się o córkę i chciała pomocy Roz w wydostaniu Magritty z miasta. Może gdyby wtedy jej nie zbyła wiedziałaby o jej planach wcześniej.
Zaczęła martwić się o Rudolfa. Idąc sprawdzić co u niego, nie zapomniała też o środkach bezpieczeństwa. Minęła grupkę strażników zbliżającą się do jej byłego już mieszkania, dwukrotnie zmieniła ubranie, skorzystała ze znanego tylko niektórym skrótu i przygotowanej kryjówki...Zbliżając się do celu była usatysfakcjonowana. Albo nikt jej nie śledził, albo go zgubiła.
U Rudolfa paliły się światła. W środku byli strażnicy, przez okno widać było, że kogoś przesłuchują. Tymczasem do kamienicy zbliżyli się kolejni ludzie.
- Co tam się dzieje? Czemu weszliście beze mnie? Jest urzędnikiem naszej gildii, mamy prawa i przywileje... - gruby kupiec z łańcuchem na szyi szedł w asyście kilku kolejnych strażników i urzędników miejskich.
- Jeszcze - przerwał mu głos, który Roz już znała -[i] Jeszcze macie. Ale jeśli się okaże, że Wasza gildia wspomagała Kaufmanna w jego zdradzieckim dziele, to za chwilę zostaniecie pozbawieni owych praw i przywilejów. Od prawa do oddychania powietrzem Imperium i chodzenia po jego ulicach począwszy -[i]Magnus von Rudger groźby wygłaszał spokojnym tonem.
- Aresztowaliście go za zdradę?! - gdy kupiec domyślił się o co członek gildii jest oskrażony aż zmylił krok, ale szybko odzyskał rezon - To poważne zarzuty. Jeśli dowody będą słabe, jutro zażądamy oficjalnych przeprosin!
- Zdradę, fałszowanie dokumentów, szpiegostwo, korupcja, morderstwo Alfonsa Ragorna, długo by wymieniać. Po przejrzeniu jego ksiąg lista zapewne się powiększy. Właśnie po to jesteście potrzebni. Przyznaję, gildie mają przywileje. Jednym z nich jest to, że nie możemy przeglądać ksiąg bez świadka z gildii. Brak współpracy zostanie uznany za aktywną pomoc zdrajcy. - zaznaczył. - Oczywiście, jeśli jest niewinny osobiście go przeproszę - dodał pojednawczo.

Pochodnie zbliżające się do drzwi, pukanie, salutowanie, wchodzenie towarzystwa do budynku... Roz nie mogła wymarzyć sobie lepszej dywersji. Szybko podkradła się do okna, zza którego dolatywały ją strzępy rozmów.
- Jak to "nie ma go"? Uciekł Wam?! Czterech strażników na jednego kupczynę i dał radę Wam uciec? Rozleniwiliście się przez te lata, dobrze, że mnie Jej Wysokość mianowała Waszym dowódcą, ktoś musi ogarnąć ten burdel.
- Ta kobieta, latimeria Drach, jest jego służącą, mówi że był na górze razem ze swoim ochroniarzem i protegowanym, ale nikogo tam nie znaleźliśmy. Za to było kiepsko ukryte tajne przejście. Ktoś mu to strasznie spierdolił, wygląda jakby to budował ktoś kto zna się na drewnie, ale nie ma zielonego pojęcia co robi. I się spieszył. Przejście prowadzi do kanałów. Przyznała się też, że kazał jej sprawdzić korespondencję dworskich oficjeli, Wielkiego Ochmistrza, Hildemara Kalba i... Skarbnika? - strażnik nie był pewien - O, i jeszcze doktora Bombastusa - przypomniał sobie, ale co innego.
- Czy Wy strażniku, składacie raport czy powieść piszecie? - retorycznie spytał Magnus. Najwyraźniej w Straży póki co nie pracowały tuzy intelektu. - Ciekawy dobór celów. Ten doktor ma nazwisko? Zresztą nieważne. Sam ją przesłucham. A Wy znajdźcie księgi i zabezpieczcie je, po zaplombowaniu skrzyni przy świadku zostaną dołączone do reszty - rozkazał.
- Niewinny człowiek buduje sobie tajne przejścia i ucieka przed Strażą? Jesteście pewni, że chcecie za niego ręczyć? Kazał szpiegować Pana Kalba, no no no. Oj, nie wróżę Waszej gildii sukcesów jak się o tym dowie. - Rudger kontrolował sytuację. Roz była ciekawa co jeszcze usłyszy, ale nie spodziewała się, że z góry dobiegnie ją dźwięk tłuczonego szkła i miękkiego łupnięcia o podłoże.
- Ucieka! Tamtędy!- krzyku z domostwa się już spodziewała i zanim przez drzwi wybiegł pościg zdążyła się ulotnić.

- A kimże jest pan Galvinson? - nielicho zdziwił się Fimburson. Galeb nie afiszował się z byciem kowalem run i w mieście wiedziały o tym może cztery osoby, do których nie zaliczali się ani Rudolf ani jego rozmówca.

- Pewnie, że znam Detlefa Thorvaldssona - Fimburson ucieszył się - przecie on dla mnie pracował kiedyś. Świetny ochroniarz. Nie wiedziałem, że wrócił do miasta, ale jasne, jak przyjdzie i za Ciebie zaręczy, wezmę to pod uwagę - obiecał.
- Poślę też z samego rana chłopaka do Grumvaldssona z informacją, że kupiec Kaufmann ma jakieś informacje dla jego gościa. Do tego czasu możecie tu zaczekać - zgodził się z pomysłem Rudolfa.
- Nie podoba mi się sugestia, że wrogie nam siły to Straż Miejska, ale w dzisiejszych czasach wszystkiego się można po umgi spodziewać. Bez urazy. A czemu Wam są wrogie? - zapytał.