Thomas słuchał uważnie komentarzy. Nie dowierzał że by ma kobiety aż tak zmasakrował ciało żony. Prędzej myślał o jakiejś szalenie zazdrosnej innej kobiecie...albo odtrąconym mężczyźnie którym kobieta wzgardziła.

Jednak zachował swoje przemyślenia dla siebie. To nie miejsce ani czas by snuć opinie zwłaszcza jeśli nie było się z tego miejsca.

Kiedy wojak z przejezdnego trio zaczął wyszczekiwać rozkazy na resztę chłopak zbił się w kupę wraz z reszta wieśniaków z pochodnia przed siebie. Mimowolnie jego dłoń poszła na rękojeść szpady...choć czuł że na wilki pewnie lepszy byłby wielki tasak.

W dziczy Drakwaldu, 29 Urlikzeit 2518 KI

Niektórzy ze stojących wokół kapelusznika wieśniaków rozdziawili ze zdumienia usta, gdy dwaj pochyleni nad ostatnim śladem Steinhofera tropiciele wyjawili im swoje przypuszczenia.

- Jak to? - wybąkał skonsternowany Siegfried Wunde, przyklękając i przykładając swą pochodnię niemalże do śniegu.

- Franz, jesteś tego pewien? - zapytał miecznik w kapeluszu ubiegając otwierającego usta Bernarda Knappe - I ten wioskowy cioł tego nie dostrzegł?

Wciąż klęczący w śniegu myśliwy z Sindelfingen odwrócił głowę w stronę przemawiającego oskarżycielskim tonem mężczyzny. Na porośniętym niechlujną szczeciną obliczu Siegfrieda pojawił się grymas złości, który przeszedł sekundę później w wyraz skrajnego przerażenia.

A Karl Peter Niers zrozumiał w mgnieniu oka, co takiego wieściła nagła zgroza wyrysowana na gębie Wunde.

Obrócił się na pięcie na czas, aby ujrzeć jak rozpędzające się miękkimi ruchami cielska wilków wystrzeliwują spośród ciemności niczym żywe groty. Śnieg pryskał płatami spod ich potężnych łap

- Dajcie pozór! - ryknął ktoś spośród ludzkiej ciżby - Atakują!

Wilki z Drakwaldu cieszyły się wyjątkowo złą sławą; podobnie zresztą jak każdy inny drapieżnik urodzony pod gęstą kopułą tych prastarych i niemożebnie wysokich drzew. Polujące w tej puszczy stworzenia górowały nad resztą swoich gatunków agresywnością, krzepą i inteligencją. Franz Mauer niejedno widział w swoich potrzaskach w Gryfoniej Kniei, ale jeden rzut oka na szarżujące bestie uświadomił mu, że wilki z Ostermarku dalece odstawały od przypominających rozmiarami kuce drapieżników z Drakwaldu.

Odsłaniając z głuchym charkotem ogromne kły, porośnięte grubym futrem potwory rzuciły się z niepohamowaną zajadłością na wykrzykujących ostrzeżenia wędrowców.

Pierwszy ciąg rzutów - 8k12 - to określenie kulinarnych preferencji wilków (gdzie numer 1 to największa z tych bestii). Drugi ciąg rzutów - 6k100 - to testy Siły Woli wieśniaków, którzy gotowi są spanikować na widok tak zawziętych ludojadów (testy lecą według klucza nazwisk z listy w wątku komentarzy, od Knappe po Fuchsa).

Trzymałem cały czas kciuki, więc mam nadzieję, że ktoś wylosował swój szczęśliwy numerek!

Thomas nie dowierzał w to co słyszał ap-ropo śladów na śniegu. To się po prostu nie zdarzało. Jednak zanim mógł cokolwiek powiedzieć z lasu ruszyły wilki. Wielkie, futrzarze i zębate zwierzęta, młody Mause aż zrobił krok w tył ale jego plecy napotkały opór kogoś kto stał za nim.

Niestety nie miał jak się wycofać. Dobył z boku swoją szpadę. Liczył że zwierzęta będą miały na tyle rozumu by się nie rzucać na człowieka z ostrzem.

W dziczy Drakwaldu, 29 Urlikzeit 2518 KI

Ziąb nagle zdwoił na sile, w moment krótki jak mrugnięcie powiek, nastroszyły się włosy w przezornie niegolonych miejscach, skóra na czaszce napięła się jak na bębnie, Olivia prędko skalkulowała, że jej odczucia nie dotyczą temperatury, a przeczucia oszustwa, lub nieszczęścia, kiedy skierowała wzrok na tropicieli dostrzegła wzniesiony nad nimi topór barbarzyńcy i doszukała się zdrady. Bezmyślnie zerwała się z miejsca wyrywając się nieco z kręgu ludzi. Bezmyślnie mogłaby od tej pory się nawet nazywać, Olivia Bezmyślna.

Dziewczyna prędko dostrzegła swoją pomyłkę, zdążyła tylko złapać olbrzyma za rękaw i opamiętać się, że domniemany w jej mniemaniu zamachowiec jedynie się przeciągał.

Nie było czasu na tłumaczenie, nie było go szczęściem na gniew Norskmena. Czujni dotąd obserwatorzy wyczekali swego, chwili zamieszania wśród ludzi, słabości w sercach, lub może dostrzegły śmiałych przywódców, którzy gotowi byli poprowadzić grupę, jaki by nie był powód nagłego ataku wilków te ruszyły na przeważającą grupę. Ledwie mignęła pannie w głowie myśl, że pewnikiem przyczyniła się do tego magia, bo cóż mogło pchnąć zwierzęta do szaleńczego ataku, zakończonego co najwyżej zwycięstwem von Pyrrusa.

Dwoje zwierząt biegło wprost ku niebezpiecznie szybko oddychającej Olivii. Może wzięły ją za najsłabsze ogniwo, może wyczuły jędrne mięso. Jedynym atutem był byczy wojownik tuż przy jaj ramieniu.

Wzrok jeszcze uwięziony tańcem, pląsami barw i smaków ubierał scenę w dramatyczne scenografie. Odruchy na poziomie instynktów, a przecież powinna być skupiona, uporządkować wiatry, uformować gwiazdę-kwiat. Nie było czasu w obliczu opętanej dzikiej natury na wyrafinowaną grę kształtowania rzeczywistości.

Dwoje rąk sięgnęło do przeciwległych boków, w prawej dłoni zalśnił miecz w drugiej maleńki przedmiot, którego w zamieszaniu nikt nie mógł dostrzec.

W poście pozwoliłem sobie opisać rezultat testów z ostatniej deklaracji. Może antykrytyczny powinien nieść za sobą gorsze konsekwencje, ale chyba nie ma czasu się roztkliwiać, bo dostaliśmy nagrodę w postaci wściekłej sfory, a Olivia chyba aż dwa. Skandal!

Pozwoliłem sobie umieścić moją bohaterkę zaraz przy Larsie. (jakimś cudem w technicznym też dostał nr 7, z pominięciem ósemki, to może to są jego wilcy.) Panna się za nim schowa. Wszystko zależy od wyniku rzuty na opanowanie.

Jeśli SW się powiedzie to adeptka rzuci czar dźwięki tylko z ingrediencją, a następnie będzie tylko obganiała się mieczem na total defens, bez ataków. W stylu - A kysz wredny zapchlony sierściuchu. - jeśli kosztem czaru przyjmie ataki to od razu przejdzie do obrony, chowając się za Norskiem. Z resztą i tak wszystko zależy od SW.
Na czar przeznaczę PS tylko w wypadku wyrzucenia 1. Przy dwójce choć nieudany to olać.

Oczywiście całą sytuację chciałbym opisać fabularnie, o ile nastąpi, ale nie upieram się, bo to może zwalniać ci tempo.
To teraz znienawidzona kostnica.

W dziczy Drakwaldu, 29 Urlikzeit 2518 KI

Szarża potężnych drapieżników wywarła na poszukiwaczach Steinhofera wielkie wrażenie. Przerażający garnitur zębów, gorzejące głodem ślepia i ochrypły warkot wystarczyły, aby Oskar Fuchs i Siegfried Wunde zapomnieli o reszcie kompanii i o gromkich rozkazach pana Niersa. Krzycząc w bezrozumnej trwodze wieśniacy cisnęli swe łuczywa precz i pognali na oślep w ciemność nocy.

Ściskający kurczowo w dłoni szpadę panicz Mause dostrzegł kątem oka jak na plecy brnącego przez śnieg Fuchsa skacze wielki bury kształt, jak stając na tylnych łapach próbuje zbiega obalić i jak obaj znikają w czerni lasu przy wtórze mrożących krew w żyłach wrzasków Oskara.

Siegfried Wunde, cuchnący tanią gorzałą myśliwy z Sindelfinden, omal nie zbił z nóg sierżanta Knappe uciekając na złamanie karku w inną stronę.

- Ty kurwi wszarzu! - zaryczał strażnik unosząc wyżej miecz - Wracaj!

Ale Wunde już przepadł w ciemnościach kniei.

Aby nie obarczać Was wszystkimi rzutami bez wyjątku, poturlałem sobie 14k10, aby określić Inicjatywę wszystkich uczestników starcia. Numery zostaną przypisane postaciom według klucza z rozdziału celów dla wilków, z uzupełnieniem o nr 13 (bardzo duży wilk) i 14 (wciąż duże wilki).

Bestie ruszyły do ataku! Wśród gawiedzi zapanowała trwoga i chaos. Krzyki przerażenia. Ktoś odbiegł w ciemność. Strach i śmierć raz jeszcze zwarły się ze sobą.

Jeden elf zdawał się nie poruszony. Tak jakby atak wilków wcale go nie zaskoczył! Jakim cudem? Nie było chwili, aby się zastanawiać. Wszystko potoczyło się w oszałamiającym tempie.

Lori szybkim, a wprawnym ruchem rozsznurował sajdak. Ten spoczywał już przy jego lewej stopie. Jak zawsze w tym samym miejscu, lekko stabilizowany łydką. W błysku oka wyciągnął go – Dziki Gon. Brzostowe łoże wyginało się filuternie. Oprawa wzmocniona rogiem lśniła w blasku księżyca. Elf sprawnym ruchem przyłożył brzechwę i wycelował.

I zawahał się. Odpuścił cięciwę. Chwilę jeszcze wiódł wzrokiem za szarą bestią, która pognała za uciekającym Fuchsem. Zrezygnował.

Obrócił się w lewo w stronę wilka biegnącego wprost na Bernarda Knappe. Wycelował.

Lori tak naprawdę przyjmuje pozycję defensywną. Stoi kilka metrów od głównej areny zmagań i stara się nie zostać zaskoczonym. Jeśli będzie miał dogodny strzał spróbuje pomóc sierżantowi. Ewentualnie Franz Mauer, Karl Niers lub Lars Wielkolud – tę 4kę uznaje za wartościową i im próbuje pomóc.

Niers obejrzał się z niesmakiem widząc ucieczkę dwóch kmiotków. Nie tracił jednak ani czasu, ani oddechu na wykrzykiwanie za tchórzami, bo reszta sfory nie czekała i szarżowała właśnie na naprędce utworzoną przez miecznika grupę.

- Zajebać te wszawe kundle! - ryknął zrozumiałą, miał nadzieję komendę.

Sam zaś stanął pewniej na ziemii, wywijając kilka próbnych młyńców pałaszem, rozgrzewając nadgarstek. Kiedy wilki były już tylko kilkanaście kroków przed nimi, mimowolnie zacieśnił szyk ze stojącym nieopodal Larsem, zamykając wilkom dostęp do nieopancerzonej niczym Oliwii. Wiedział , co potrafi dziewczyna i ufał, że znajdzie w swoim rękawie jakiegoś tajemniczego asa.

Niers jednak musiał skupić się całkowicie na zabijaniu. I tak intensywnie o nim myślał, że praktycznie zapomniał się bać.

- Pieprzyć to! - mruknął do siebie rozluźniony i zrelaksowany. Kiedy zaś najbliższy wilk skoczył długim susem prosto na Larsa, Niers skoczył do przodu, aby zabijać.

Pierwszym ciosem osadził w miejscu wielką, szarą bestię. Zaskamlała niczym bity pies i przypadła do ziemi. Kolejne ciosy odpędzały wilka, który targając łbem nie był również w stanie sięgnąć miecznika swoimi zębiskami. Pałasz Niersa zataczał mordercze kręgi coraz bliżej kłapiących szczęk wilka. W końcu rzezimieszek wycelował nieco dokładniej, i wypuścił ostrze prosto na kark bestii.

W dziczy Drakwaldu, 29 Urlikzeit 2518 KI

Kryształową taflę śniegu wzburzył ruch kilku tuzinów nóg, dużych i niezdarnych, dźwigających nieliche ciała, tych drobniejszych, prędkich i cichych łap łowców. Największy obłok powstał nieopodal panny Hochberg i rosłego Larsa i trudno było orzec, które z nich czyniło ku temu większe starania.

Róznooka poddana instynktom, nie była zdolna od razu działać, pęd zmierzających ku niej bestii, przyspieszył serce i pchnął ciało w tył. Wywróciła się na pupę w momencie kiedy mijał ją biegnący do przodu na podobieństwo pikującego gryfa rosły barbarzyńca, zaraz za nim z drogiej strony szpila miecza Niersa. Moment, mgnienie, na wytchnienie, kiedy Olivia już myślała, że zapanowała nad emocjami, serca zwolniło tylko na jedno uderzenie, bo zaraz w euforii, dumie z samej siebie, że ma tak odważnych i świetnych obrońców, bez rozstrzygania, kto kogo wybrał, kontynuowała przerwane działania.

Zanim zgniotła drobny przedmiot miedzy bladymi paluszkami uzbrojonymi w grube rękawice uniósł się drugi całun, z lewego oka popłynęła łza, deformując taniec fioletu, dominującego inne strumienie barw. Inni widzieli tylko czarną w tym świetle posokę malującą mandale na białej powierzchni.

Kiedy tylko wyszeptała formułę w owej wygodnej pozycji, zaniechała jej na rzecz bezpiecznej stójki. Znów na nogach z wyciągniętym przed siebie mieczem przedłużyła własnym wrzaskiem zamierzony efekt manipulacji rzeczywistością.

Nie potrafiąc odrzucić narkotycznego uczucia romansu własnych cnót z atencją wojowników, oddała się na powrót euforii, przeczuciu, skracając decyzyjność o proces myślenia. Na równi przerażona i podniecona, wewnętrzna walka emocji ostrzyła paradoksalnie zmysły i skracała czas reakcji.

Źrenice dziewczyny musiały wyglądać jak dwie czarne otchłanie, znaczące się na białej skórze twarzy, z której cała krew odpłynęła do głowy i kończyn. Jasną buzię bogini spowijały wężowe sploty pofalowanych kruczych włosów.

Zaraz sprawdzimy, czy zaklęcie się powiodło. To nadzwyczaj trudna sztuka. Czar ma trudność 4, ale adeptka używa ingrediencji+ 1 do rzutu. Czyli sukces mamy już przy trójce. Dwa nieudany, a jeden to masakra i wtedy i tylko wtedy wydaje PS. Później do końca rundy to już tylko krzyczy i obgania się mieczem.

Co do deklaracji na kolejną rundę to co chcesz uzgodnić Keth? Właściwie wszystko zależy od efektu czaru i od sytuacji na "boisku".

Albo atak mieczem na szarży, jeśli można po wcześniejszym defens, albo przeładowanie kuszy, co zgodnie z zasadami trwa pełną rundę. Miecz może wbić w śnieg.

Długo wahałem się między podpowiedzianym gryfem, a bezpieczna sforą psów, bo po gryfie, to sierżant może się zesrać. W sumie to uznałem, że zdecyduję się na żarcik, skoro Mistrz zaczyna z wysokiego C, to nie można być dłużnym.
Liczę, że manewr się uda jak wymyśliła Olivia.
Szczegółową deklarację rundy prześlę, po uzgodnieniu i rzucie.