Lesiste pogórze na skraju traktu

Krasnolud bez słowa skargi czy protestu po prostu zarzucił sobie truchło wilka na ramię i bez najmniejszego wysiłku ruszył w kierunku wyjścia. Davandrell bardzo ceniła sobie przyjaźń zarówno Goliego jak i Magnusa. Tym bardziej, że nietypowe i praktycznie niespotykane relacje między nimi budziły niepewność, konfuzje i mieszały w głowach wszystkim, którzy się z nimi spotykali. Po prostu ją to bawiło, a nauczyła się czerpać z życia te małe przyjemności. Tym bardziej, że życie nie rozpieszcza.
Wiedziała, że Goli nie będzie upominał się o wynagrodzenie czy też udział w zyskach ze sprzedaży wilczej skóry, jednak szczerze liczyła, że Greta będzie potrafiła się choć odrobinę odwdzięczyć niż tylko słowem “dziękuję”. Sama była tego ciekawa jak łuczniczka z tego wybrnie, żeby wyjść z twarzą, a nie urazić krasnoluda.

Podczas jazdy powrotnej wozem niewiele rozmawiali. Elfka jechała zamyślona. Myślami była już na szlaku wybiegając na przeciw przygodom, które mogły ich czekać dalej. Nie była pewna swoich uczuć. Nie chciała sobie zbyt wiele obiecywać po czekającej ich wkrótce wyprawie. Jednak z drugiej strony nie mogła już się jej doczekać. Być może dlatego, że widziała w niej być może całkiem nowy rozdział swojego życia. Lubiła wyzwania i prawdopodobnie dlatego tyle różnych emocji nią targało.
Po raz kolejny i to kilkukrotnie przyłapała Gretę na przyglądaniu się jej. Spojrzenie łuczniczki uciekało od razu na bok, gdy tylko ich wzrok się spotykał. Davandrell nie była pewna jakiego rodzaju “milcząca akcja” się tu rozgrywa, ale bawiło ją to póki co. Jednak starała się nie dać tego po sobie poznać.


Podzamcze w Lenkster

Droga powrotna do Lanster w przeciwieństwie do jazdy w stronę siedziby goblinów dłużyła się niemiłosiernie. Widocznie dlatego, że adrenalina i niepewność nieznanego plus oczekiwanie na to co mieli zrobić już minęły. Wszystkie emocje opadły, a został tylko ból i rany. Dobrze, że tylko ból i rany. Na szczęście wszyscy przeżyli.
Ranni zostali opatrzeni i zakwaterowani. Jeśli elfka dobrze pamiętała to do wyjazdu mieli jeszcze kilka dni, także będzie czas choć trochę zaleczyć rany i obrażenia.
Davandrell była zmęczona, ale daleko jej było jeszcze to tego, żeby pójść spać. W oczach krasnoluda widziała to samo. Odszukała wzrokiem Magusa i przywołała do siebie.
- Nie wiem jak wy, ale ja bym spłukała trudy podróży dobrym trunkiem. - Rzuciła niby tylko do swoich towarzyszy, jednak na tyle głośno by wszyscy usłyszeli. - Do zobaczenia w gospodzie. - Dodała nie wiedząc, czy ktoś jeszcze do nich dołączy czy nie.
Wraz ze swoimi towarzyszami ruszyli w kierunku gospody.

Lenkster

Dotarli do Lenkster już bez większych problemów. Davandrell zadowolona była z faktu, że ani ona ani żaden z jej towarzyszy nie został ranny. To dobrze wróżyło na przyszłość. Natomiast rannymi z ich drużyny zajęto się szybko, starannie i dokładnie. To dobrze również wróżyło na przyszłość tym bardziej, że część z towarzyszy była w stanie bliskim do krytycznego. Elfka była jednak dobrej myśli. Jeżeli dotarli już do cywilizacji i nikt się nie odmeldował na tamten świat to była już ponad połowa sukcesu.

Nie uczestniczyła w zdawaniu raportu z ich “wypadu na gobliny” ani w negocjacjach dotyczących nagrody. Postanowiła zostawić to mądrzejszym w tych sprawach czyli głównie Petrze i Oldze. Elfka - jak i reszta drużyny - wiedziała, że do wyjazdu na szlak pozostał jeszcze dobry tydzień. Za dużo czasu, żeby się nie znudzić i za mało czasu, żeby podłapać jakąś robotę na boku, bo zawsze należy brać pod uwagę drobne komplikacje, a one potrafią przerodzić się w duże kłopoty. Przynajmniej jakąś porządną robotę, bo na jakąś fuszkę za kilka sztuk srebra była za dumna i nie aż tak znudzona. Postanowiła tak czy inaczej czymś wypełnić sobie czas. Najlepsze co jej przyszło do głowy to coś czego dawno nie robiła. Nie przyszłoby jej to do głowy, gdyby nie nie najlepsze wyniki w niedawno odbytej potyczce.Wyniki w strzelaniu. Nie żeby nie trafiała, ale powinna każdym trafieniem zabijać. Postanowiła więc ponownie podszlifować swoje umiejętności w strzelaniu z łuku. Dokupiła dwa pełne kołczany strzał i słomany chochoł z tarczami i całymi dniami zaszywała się w na najmniej uczęszczanym przedmieściu Lenkster, aby ćwiczyć celność, skupienie i przede wszystkim powtarzalność. Nikt jej nie niepokoił i nie zawracał dup… głowy. Może z wyjątkiem Goliego.

Drugiego dnia krasnolud gdy zorientował się, że wyruszą na szlak na dobry tydzień przed świętem Pierwszego Kufla i zaczął drążyć dziurę w brzuchu elfki. Davandrell wiedziała równie dobrze jak Goli, że w całym Lenkster nie znajdzie młodego krasnoludzkiego piwa. Dla niej była to po prostu ciekawostka kulturalna. Dla Goliego była to honorowa sprawa niemalże na wagę życia i śmierci. Pod wieczór po całodziennym wysłuchiwaniu burczenia, mamrotania pod nosem i marudzenia krasnoluda w końcu nie wytrzymała.
- Przestań zachowywać się jak baba w swoje dni. Jeżeli aż tak ci zależy to z moich obliczeń wynika, że tak na styk, ale wystarczy ci czasu na szybki wypad do Risted. Musiałby to być jednak naprawdę szybki wypad. - Odezwała się elfka.
- Jeżeli ostatnim czego ci do szczęścia potrzeba jest moje pozwolenie to je masz. Masz nawet błogosławieństwo na drogę, ale… - Davandrell zawiesiła głos. - Nie licz na to, że będziemy na ciebie czekali. Jeżeli się spóźnisz to ruszamy bez oglądania się za siebie.

Goli podziękował z wdzięcznością i bez chwili zwłoki ruszył w drogę. Ruszył sam, gdyż Magnus zdecydował, że zostaje z elfką. Nie narzucał jej się ze swoją obecnością, choć przynajmniej ze dwa razy dziennie Davandrel zauważała gdzieś kątem oka, że sprawdzał czy jest bezpieczna i potem znowu znikał. Nie dawała tego po sobie poznać, ale bardzo ceniła tą ich nieszablonową znajomość. Wiedziała też, że być może była nawet odrobinę za surowa dla Goliego, ale to tylko po to, żeby go dodatkowo zmotywować. Wiedziała, że dzięki temu będzie mu zależało na szybkim powrocie tak samo jak zależało jej samej. Choć głośno nigdy by się do tego nie przyznała.

Ćwiczenia w strzelaniu z łuku z dnia na dzień zaczynały przynosić coraz lepsze efekty. Nigdy nie chybiała. Jednak przypomniała sobie, że bez regularnych ćwiczeń nie utrzyma formy, a ta może być jej wkrótce potrzeba. Już po trzech dniach codzienny wysiłek zaczął przynosić wymierne wyniki. Osiem na dziesięć strzał trafiało dokładnie co do centymetra tak gdzie celowała, natomiast skupienie strzał w celu mogło się mieścić w obszarze odpowiadającym rozmiarem jednemu dorodnemu jabłku. Każdego dnia wieczorem była zmęczona, ale zadowolona z siebie. Poza tym ćwiczenia fizyczne zawsze pozwalały jej - jak to mówiła - wyciszyć się i “wyprostować” myśli. Takie przyjemne z pożytecznym.

Nie mając w sumie ciekawszych i bardziej pilnych spraw postanowiła ćwiczyć jeszcze aż do zbliżającego się Festag, ponieważ wiedziała, że mieli wyruszyć krótko po nim. Nie zawracała sobie zbytnio głowy tym gdzie się podziewał i co porabiał Magnus. Zawsze był bardzo tajemniczy, ale zawsze gdy było trzeba pojawiał się na czas i zawsze można było na niego liczyć w potrzebie. Każdego też dnia dowiadywała się przy bramie czy przypadkiem nie wrócił krasnolud. Liczyła na to, że zdąży i zaczynała się trochę martwić, choć za nic by się do tego głośno nie przyznała ani nie dała tego po sobie poznać.

Festag minął całkiem miło. Świętowanie w gronie zarówno towarzyszy jak i ludzi, którzy się dobrze bawili było tym czego chyba wszyscy potrzebowali w tych dziwnych czasach. Davandrell była zadowolona widząc, że większość rannych była już w całkiem niezłej kondycji. To dobrze wróżyło na przyszłość i dawało pozytywne prognozy, że wyruszą na czas.

Nastał dzień wyjazdu. Davandrell poprzedniego dnia dała się ponieść świątecznej atmosferze, ale piła z umiarem mając na uwadzę wydarzenia jakie mieli przed sobą. W przeciwieństwie do Magnusa, którego poprzedniego dnia musieli wynieść z sali, a dziś stawił się na miejsce zbiórki z malutką beczułką zimnej wody do picia i kacem większym niż całe podzamcze Lenkster. Elka widywała go już w takim stanie i nic, a nic go nie żałowała.
Pozostali członkowie wyprawy powoli się zbierali. Natomiast wciąż nie było ani śladu krasnoluda…

Podzamcze w Lenkster

Rany po ugryzieniu ładnie się goiły. Greta przemywała je dwa razy dziennie przegotowaną wodą i smarowała psim sadłem, oszczędzając nadto nogę przed nadmiernym obciążeniem. Siłą rzeczy uwięziona była przez to w wynajmowanej na poddaszu kamienicy klitce, ale dzięki srebru zarobionemu na sprzedaży łupów z goblińskiej jamy stać ją było na to, aby właściciel sam donosił jej świeże jadło i maści.

Miała też sporo czasu, aby przemyśleć swoje obecne położenie. Młody Lomm wciąż pewnie był w Lenkster, podobnie jak para łowczyń nagród, które próbował zachęcić do polowania na Gretę. Chociaż w rozmowie na targowisku obie przebąkiwały, że kwota za głowę łuczniczki była śmiesznie niska, niewielkie pieniądze i tak były warte więcej niż nic. Napatoczywszy się na nie w uliczkach Lenkster Greta musiałaby liczyć się z konfrontacją, na której wcale jej nie zależało. Z drugiej strony, udział w wyprawie do goblińskiego leża zapewne dowiódł jej wartości w oczach obu wysłanniczek Bastionu. Skoro graf potrzebował bitnych i lojalnych poddanych, młoda Herschel nie mogła się chyba lepiej zaprezentować niźli z toporkiem w dłoni w ciemnych tunelach góry.

Przemyślawszy wszystkie za i przeciw, Greta uznała, że Taal jednak jej nie opuścił w potrzebie. Syn właściciela kamienicy, nieporadnie, ale uprzejmie zabiegający o jej względy, sprawiał wrażenie prawdziwie zasmuconego, kiedy łowczyni poinformowała go o swoim rychłym wyjeździe. Smutek ten tym bardziej spotęgował jego dobre chęci, więc Greta bez skrępowania skorzystała z jego osoby do poczynienia podróżnych sprawunków na mieście, samej opuszczając poddasze tylko po to, by opróżnić do rynsztoka gliniany nocnik.

Widząc przed sobą perspektywę wyjazdu w wysokie góry, młoda kobieta nie mogła się już doczekać chwili opuszczenia coraz bardziej dusznego i ciasnego Lenkster.

Zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami, Greta bardzo się będzie wystrzegać niepotrzebnych kontaktów z otoczeniem. Spędzi czas pozostający do wyjazdu w swoim wynajmowanym pokoju, korzystając z syna właściciela jako chłopca na posyłki do zrobienia zakupów.

Dzień wyjazdu nastał nieuchronnie jak śmierć i daniny. Krasnoluda za to ani widu ani słychu. Davandrell zaczęła się nawet martwić. Jednak na pewno nie dawała tego po sobie poznać.
Było nie było, ale przyzwyczaiła się już do tej dwójki towarzyszy i głupio by się czuła gdyby teraz któregoś z nich nagle zabrakło. Jeszcze kilka miesięcy temu nawet by samej siebie nie podejrzewała o podobne uczucia. Cóż. Tyle wiemy o sobie ile poznamy siebie na szlaku. Stare mądrości ludowe zawsze były na czasie.

Zebrała wszystkie swoje rzeczy. Jeszcze raz dokładnie obejrzała pokój czy czegoś nie zostawiła i udała się na miejsce zbiórki. Wychodząc z gospody napotkała czekającego na nią Magnusa. Ich oczy się zetknęły. Nic nie musieli do siebie mówić, gdyż to jedno krótkie spojrzenie powiedziało im wszystko. Po krasnoludzie nie było śladu. Nikt go nie widział, ani o nim nie słyszał.
Ruszyli na Plac Targowy, gdzie większość już się zebrała. Teraz dopiero widać było wyraźnie do jakich rozmiarów urosła ich wyprawa. Davandrell pomyślała sobie tylko, że znacznie trudniej będzie to wszystko ochraniać w drodze i to na górzystym szlaku. Przyjdzie problem to znajdzie się i rada.

Karawana była już gotowa, a komenda wymarszu została właśnie wydana. Zanim wszyscy ruszyli z miejsca minęło dobrych kilka minut. Davandrell nawet się już nie obejrzała. Zaklęła tylko cicho pod nosem.
- Gdzie ten pieprzony krasnolud?
- Pieprzonego sobie wypraszam… - Wydukał Goli zdyszany biegiem toporem na plecach i małym antałkiem pod pachą, ale za to uśmiechnięty pełną gębą. Był zdyszany do tego stopnia, że ledwo łapał oddech. W końcu nie od dziś wiadomo, że krasnoludy są znakomitymi sprinterami, ale tylko na bardzo krótkich odcinkach. Był zdyszany, zmęczony, ale szczęśliwy. Po jego wyrazie twarzy elfka była pewna, że wyprawa się udała.
- Dobrze, że jesteś. - powiedziała do towarzysza i razem ruszyli dalej.
Kilka osób za nimi Magnus uśmiechnął się dyskretnie pod nosem. Też się już przyzwyczaił do swoich nietypowych towarzyszy, a z Golim przy boku jakoś tak chyba wszyscy czuli się bardziej bezpiecznie.

Karawana poruszała się dość wolno ale w końcu nie dziwota. Tyle ludzi, wozów i zwierząt, a szlak mało przyjemny. Droga jednak przebiegała im bez większych przygód. Nie trzeba było być wielkim znawcą, żeby wiedzieć, że kłopoty prędzej czy później i tak się pojawią. Davandrell wychodziła z założenia, że zawsze oczekuj najgorszego, a nigdy nie będziesz rozczarowany. No i kłopoty pojawiły się jednego wieczoru pod wieczór podczas rutynowego zwiadu w poszukiwaniu noclegu.
Gwizdki wzywające pomocy usłyszeli nagle, ale przecież do tego dokładnie służyły. Dźwięk wskazywał, że coś się wydarzyło niedaleko. Petra jak zwykle szybko przejęła dowodzenie i dobrze, bo ostatnie czego im było trzeba to niezdecydowanie i panika.

Davandrell oddała swój plecak pod opiekę Magnusa, prosząc go jednocześnie, żeby tym razem został tu na w razie czego.
- Idziesz ze mną. - Powiedział krótko do krasnoluda sięgając swój łuk.
Goli postawił swój antałek obok plecaka elfki, a spojrzenie jakie wymienili z Magnusem wystarczyło, za wszystkie słowa, co mu zrobi jak coś się przydarzy z takim wysiłkiem zdobytemu trunkowi.
- Gryf czy nie gryf. Ktokolwiek lub cokolwiek by to nie było już żałuje, że nas dzisiaj spotka. - Powiedział krasnolud dobywając topora.

Elfka ramię w ramię z krasnoludem dołączyli do kilku ochotników i niezwłocznie ruszyli sprawdzić co się wydarzyło. Musieli się pospieszyć bo wieczorny mrok nadciągał szybkimi krokami.

W drodze do Zelbadu

Aura na pogórzu mogła być zniechęcająca dla większości przywykłych do miasta śmiałków, ale Greta wystawiała twarz na ukąszenia zimnego wiatru z uczuciem prawdziwej lubości. Skrzypienie osiek wozów, prychanie koni i mułów, brzdękanie metalu, gwar ludzkich tworzyły w jej uszach monotonny miarowy szum punktowany sporadycznie ostrymi krzykami widocznych wysoko w górze orłów.

Greta Herschel urodziła się i wychowała na pogórzu, ale zapuszczała się podczas polowań również w wyższe partie Gór Środkowych. Rysujące się na horyzoncie majestatyczne turnie miały w sobie nie tylko surowe piękno, ale też kusiły wrażeniem prawdziwej wolności. Greta słyszała wielokrotnie, że Góry Końca Świata były jeszcze wyższe i bardziej strome, ale otaczający ją krajobraz i tak wystarczał, aby odbierać kobiecie mowę.

Noga łuczniczki zagoiła się dość dobrze, by ta mogła maszerować, ale po cóż miała ją obciążać, jeśli na wozach było dość wolnego miejsca, aby wygodnie podróżować przez przynajmniej kilka pierwszych dni wyprawy. Greta za każdym razem szukała sobie miejsca z dala od najbardziej gadatliwych współtowarzyszy, zachowaniem dając wymownie do zrozumienia, że ceni sobie małomówność i samotność. Zauważała rzecz jasna badawcze spojrzenia kilku mężczyzn, zwłaszcza paru górskich milicjantów, skutecznie unikając wieloznacznego krzyżowania wzroku. Kupiony przez Wilhelma ciepły strój podróżny był dość gruby i obszerny, by rozmywać i zniekształcać linię kobiecego ciała, a naciągnięty po nos futrzany kaptur rzucał cień na rysy twarzy. Koniec końcu miała jeszcze ostry jak brzytwa kozik, którym rzezała kawałki drewna w toporne figurki, nie tyle dla rozwijania talentu, co odstraszania niedoszłych adoratorów.

Grecie nie zdarzyło się wcześniej bywać na szlaku wiodącym do Bastionu, Walbeck i przyległe do niego sioła leżały po przeciwnej stronie Lenkster. Będąc w obcych sobie stronach rozglądała się zatem bacznie próbując zapamiętać jak najwięcej z otaczającego ją krajobrazu, jednocześnie jednak obserwowała dyskretnie tych współtowarzyszy wyprawy, którzy mogli mieć znaczenie dla dalszych losów łuczniczki.

Dwie łowczynie nagród nie przejawiły jak dotąd najmniejszego zainteresowania osobą Grety i łuczniczka ciągle zachodziła w głowę, czy same z siebie przestały się za nią oglądać czy ten ktoś szepnął im zniechęcające ku temu słówko. To podejrzenie skierowało uwagę Grety ku parze ekscentrycznych rekruterek, lecz koniec końców jej myśli podążały zawsze w stronę elfki.

Davandrell od początku podróży przyciągała uwagę mężczyzn, co budziło w Grecie niezrozumiałe uczucie złości, chociaż łuczniczka za nic nie mogła dojść, co było źródłem tej emocji. Kilku milicjantów - bardzo widać religijnych - łypało na Davandrell nieprzychylnym okiem mamrocząc jednocześnie pod nosem modlitwy, ale cała reszta dosłownie pożerała córkę Starszej Rasy wzrokiem. Łowczyni nie rozumiała jak Davandrell powstrzymuje się od strzelenia tym najbardziej natrętnym po gębie, ale to tylko potęgowało jej własną ciekawość.

Greta mogła tylko domniemywać jakie odległe krainy, jakie niezwykłe miejsca, stworzenia i cuda widziała dotąd elfka. Dokąd zawędrowała, czego zaznała, jakie niesamowite bestie zabiła. Co jakiś czas łuczniczka czuła przypływ śmiałości, aby w końcu przełamać skrępowanie i zasypać Davandrell gradem pytań, za każdym jednak razem popadała w zawstydzenie, które obracało jej język w kołek.

Mniej obaw żywiła wobec krasnoluda, który przecie okazał jej już wcześniej nieco szorstkiej życzliwości. I rozkładając pierwszego wieczoru wnyki na skałach powyżej obozowiska wpadła znienacka na pomysł jak wykorzystać Goliego do zdobycia względów Davandrell.

Część pierwsza wpisu w tej kolejce. Po uzgodnieniu kilku kwestii z MG rzucę tu jeszcze k100 na polowanie i gotowanie, bo Greta będzie chciała zachwycić Goliego swoim talentem kulinarnym.

Na szlaku do Zelbadu

Jegrzy ledwie zdążyli się zbić w kupę pobrzękując metalem sprzączek i oręża, kiedy Greta zeskoczyła z wozu przytrzymując dłońmi sahajdak. Jej buty plasnęły w blocko, rozchlapały je na wszystkie strony.


Rezerwuję sobie resztę tego posta na nieinwazyjny dla MG wpis prezentujący przygotowania Grety do wyruszenia na szpicę. Wersja finalna powinna być gotowa do niedzielnego wieczoru.